en toen was ik aan de beurt om dit topic omhoog te schoppen
afgelopen zondag vond ik mijn lieve oude troetelkip marian dood achter in de tuin.
misschien denken jullie : ach een kip, maar marian was niet zomaar een kip voor mij.
ze was het oudje uit de groep, als enige overgebleven van de vorige lichting.
haar naam had ze te danken aan mijn vroegere buurvrouw. ze was gek op de kippen en vond zelfs mijn hanen geweldig. regelmatig kreeg buuf eitjes over de schutting aangereikt.
totdat we de buurvrouw op een dag dood in haar huis aantroffen.
ik had toen net nieuwe kippen die nog geen van allen een naam hadden. er zat één grijs gespikkelde bij. dat werd marian, genoemd naar mijn leuke eigenzinnige buurvrouw.
marian was een echt groepsdier. ze heeft een hele tijd een goede band gehad met hepie (een van mijn eerste kippen) die altijd 's nachts onder haar vleugel sliep. nadat hepie doodging had ze een innige band met catootje (geen gezicht, net als bij hepie, die grote marian en dat krieltje helemaal onder die vleugel gedoken 's nachts) en overdag lagen ze graag samen te zonnen.
ze bleven uiteindelijk samen over en ik was al bezig om de groep weer uit te breiden, want marian was al oud en ik was bang dat catootje alleen over zou blijven toen het noodlot toesloeg.
alleen was het niet marian, maar catootje, die ineens aan 1 kant verlammingsverschijnselen kreeg.
in het begin hopste ze nog op 1 poot de tuin door en had ze het toch nog naar haar zin, zo samen met marian, die onafscheidelijk ging waar catootje ging.
maar catootje kwam op een gegeven moment haar hok niet meer uit en marian bleef er trouw tegenaan zitten.
catootje overleed en marian kwijnde helemaal weg. we hebben haar zelfs binnengehaald om er op te kunnen letten dat ze wel at en dronk.
in de tussentijd zochten we fanatieker door naar gezelschap voor marian.
dat werden onze 4 witte buldozers. pittige dames die aangevoerd werden door 1 hoofdkip.
ze namen de tent meteen over en marian had niets meer in te brengen en werd zelfs het hele terrein overgejaagd. zelfs 'snachts mocht ze niet meer in het hok.
toen kwamen de kuikens.
we hoopten dat ze daar wat mee kon. misschien omagevoelens? maar nee, ook de kuikens vielen niet in goede aarde, al kon marian deze wel aan. en toen ze wat groter waren, ging ze met de groep blonde kipjes (bij ons de geeltjes genaamd) de tuin in. ze leefden niet met elkaar, maar gewoon naast elkaar, dus dat begon erop te lijken.
op een gegeven moment werd ze redelijk geaccepteerd door de grote witte dames en kon ze weer terug naar haar plekje bij de regenton, waar ze onder de bessenstruiken altijd zo graag in het zonnetje lag.
toen bleken 2 van de kuikens hanen te zijn: een krieltje en een grote haan. de kriel was het probleem niet, die kon ze aan, maar de grote haan had een enorme hekel aan marian en het eerste wat hij deed als hij het hanenhok uitkwam, was marian alle hoeken van het terrein doorjagen.
wat was ze in paniek als ze hem al aan zag komen
maar tot mijn verbazing vormden de witte dames een soort bescherming. ze stonden met zijn allen voor marian om de haan tegen te houden. ik weet zeker dat ze het bewust deden, want ik heb het vele keren zien gebeuren. (tot ik marian dan maar weer bij de geeltjes zette om die haan maar uit de buurt te houden)
uiteindelijk heb ik de hanen naar de kinderboerderij gebracht en de rust keerde weer.
marian bleef aansluiting houden bij de witte kippen en sliep zelfs schouder aan schouder met een van hen.
toch merkte ik dat ze ouder werd en minder kon hebben. ze ging eerder op stok dan de rest en ook van de winter wilde ze met de erge kou niet uit haar nest komen. ik bracht haar dan meerder keren per dag schoon water en eten en ze vond het allemaal prima en at en dronk in haar nest gewoon door.
de laatste tijd had ik het idee dat ze zich niet zo lekker voelde. ze wilde nauwelijks graan meer eten, maar dronk enorm veel. ik heb haar nog haar lievelingskostjes aangeboden en die wou ze dan toch nog wel hebben. dus ik hoopte eigenlijk dat het de rui was die haar dwarszat.
elke avond controleerde ik het hok of iedereen er was en ook iedere ochtend keek ik of iedereen nog in goede doen was, ergens verwachtte ik gewoon een keer dat ze dood in het hok zou liggen. ze was al zo oud.
zondag rond de middag liep ik in de tuin en ik had een naar voorgevoel, maar het hok was leeg, dus iedereen was ergens buiten. ik riep, ik keek op haar favoriete plekje in de zon onder de bessenstruiken, maar ook daar was ze niet.
ik vond haar uiteindelijk onder de schommelbank. dood.
gelukkig geen lijdensweg voor haar, waarschijnlijk een hartstilstand en meteen weg.
mijn speciale kippie, ik heb wat met haar afgeknuffeld. het was zo'n tam beest
soms heb ik wel eens een speciale band met kippen, maar lang niet met allemaal.
maar met haar had ik wat en ik tot mijn verbazing mis ik haar.
ik zie de yoghurt in de koelkast staan, die stond er voor haar, want ze was er zo gek op
er staan nog blikjes kattenvoer, want dat vond ze ook zo lekker.
en gister stond ik appeltaart te bakken. marian was ook zo gek op appel.
natuurlijk, mijn andere kippen lusten dat ook allemaal, maar als marian dr lievelingskostjes kreeg, kregen de andere kippen haast geen kans. dan moest en zou de anders zo bescheiden marian zo veel mogelijk eten. en dan mocht de rest.
dat er maar veel lekkere appeltjes over de regenboogbrug te vinden zijn
dag marian
marian is ruim 7 jaar oud geworden