In Memoriam #6

quote:

Op zaterdag 30 maart 2013 18:32 schreef computergirl het volgende:

[..]

Wat sneu Jump.
Wel leuke foto's, vooral die in de koelkast - dat was vast niet helemaal de bedoeling

thx.

De ijskast, dat komt ervan als je de boodschappen weg zet en even de ijskast en de kat uit het oog verliest. Ze wou er niet uitkomen ook, dus toen maar even laten openstaan en een doos voor de ijskast gezet, die opeens leuker was dan de yoghurtpotjes.

quote:

Op zaterdag 30 maart 2013 17:59 schreef SEMTEX het volgende:
Oh bah Sterkte Jump... zelf ook meegemaakt met twee katten; verschrikkelijk naar

Ik zie er regelmatig liggen langs de kant van de weg en dan sta je er niet zo bij stil tot het je eigen kat is. Ik zal de komende weken elke avond uit gewoonte nog eens kijken naar het plekje waar ze elke avond slaapt om te zien als ze er ligt of niet en dan elke avond terug hetzelfde beseffen.

Een volgende kat zal er zeker komen, maar nog geen idee wanneer. En ook niet als ik terug voor de 'standaard huiskat' ga of een raskat. Een raskat is zat moeilijker, het is hier allemaal open achteraan en veel om te verkennen en dan is het 'moeilijk' om ze niet los te laten lopen.

Onze Tommy verdient hier ook een plekje.
We hebben daarstraks namelijk afscheid moeten nemen van een van de liefste, makkelijkste en mooiste kat.







...

Hij is 16 jaar geworden.

Zijn nieren werkten nauwelijks of zelfs helemaal niet meer, waardoor hij zichzelf aan het vergiftigen was. Vandaag wilde ie ook gewoon helemaal niet meer eten of drinken, had moeite met ademen en aan zijn koppie kon je zien dat ie er niet echt meer bij was en daarom is er besloten om hem in te laten slapen.

Ik had niet verwacht er zoveel moeite mee te hebben eigenlijk, omdat ik 'al' zo'n 3 en half jaar uit huis ben. Maar hij heeft toch 12,5 jaar heel actief deel uitgemaakt van mijn leven. Mooi ook wel om te lezen op mijn vaders Facebook dat er oud-vriendinnetjes van de basisschool reageren met "die ken ik nog wel".

Dit is nog een foto van anderhalve week terug, goed te zien dat ie blind en vermagerd was, maar toen ging het allemaal nog wel. Waggelde rond in de kamer (en af en toe buiten in de tuin), kwam bij je liggen, at en dronk nog goed, etc:

Het was een prachtig beestje Anne

Heel veel sterkte, 16 jaar is een mooie leeftijd maar je wilt altijd dat ze allemaal de 20 halen.

16 jaar is inderdaad een hele mooie leeftijd .
En hij heeft in ieder geval zekersteweten een mooi leven gehad.

Dankjewel allemaal .

Ik heb hem ook wel eens eerder in F&F gezien , wat een prachtige kat is het toch ook Anne. Sterkte met het verlies van zo'n lief vriendje

Sterkte Anne
Wat een prachtige kat en mooie foto's.

sterkte anne. wat een mooie lieve kat

Wat een mooierd
Sterkte

Ah gos, die laatste foto
Sterkte.

quote:

Op donderdag 11 april 2013 20:35 schreef Anne het volgende:
Onze Tommy verdient hier ook een plekje.
We hebben daarstraks namelijk afscheid moeten nemen van een van de liefste, makkelijkste en mooiste kat.
(...)
[ afbeelding ]

Ik herken die pupillen. Polle had die ook nadat ze ziek geworden was (zelfde klachten als Tommy, zo te lezen). Continue die verwijde pupillen, doorzichtig. Maar dat was bij Tommy dus een teken van blindheid? Ik heb nooit het idee gehad dat Polle blind was geworden?

Sterkte overigens. Het blijft een moeilijke beslissing. Konden ze maar praten om het ons aan te geven: "Nu is het genoeg geweest voor me" oid..

Thanks allemaal .

quote:

Op vrijdag 12 april 2013 12:49 schreef SEMTEX het volgende:

[..]

Ik herken die pupillen. Polle had die ook nadat ze ziek geworden was (zelfde klachten als Tommy, zo te lezen). Continue die verwijde pupillen, doorzichtig. Maar dat was bij Tommy dus een teken van blindheid? Ik heb nooit het idee gehad dat Polle blind was geworden?

Sterkte overigens. Het blijft een moeilijke beslissing. Konden ze maar praten om het ons aan te geven: "Nu is het genoeg geweest voor me" oid..

Ik weet niet of verwijde pupillen per se een teken van blindheid is, maar als je er bij Tommy een lichtje op scheen veranderde de pupil helemaal niet, daarnaast hadden zijn pupillen ook alle kleuren van de regenboog gekregen. Normaal als je een foto maakt van je kat met flits, dan zijn 9 van de 10 keer de ogen rood, toch? Bij Tommy werden ze dan juist groen (en dat ie overal tegenaan liep, zijn eten niet zag en helemaal niet op bewegingen reageerde maakte 'm ook overduidelijk blind ).

In de laatste week was zijn linkeroog trouwens helemaal pikzwart (dus geen gekleurd randje er meer omheen) van alle gesprongen bloedvaten. Zag er ook wel sneu uit..

Maar als je niet het idee hebt gehad dat Polle blind was, dan was ze dat waarschijnlijk ook niet . Bij Tommy heeft het ook een maand ongeveer geduurd voordat ie compleet blind was en tijdens dat 'proces' had ie die verwijde pupillen dus ook al wel . Dus misschien zag Polle slecht maar was ze niet compleet blind (nog).

Sterkte Anne. Wat een prachtige kat

Wat een mooierd!
Heel veel sterkte.

Wat een mooi topic

Emily is vandaag 18 jaar geworden, we hebben er maar even een feestje van gemaakt om deze respectabele leeftijd (zeker voor een raskat) te vieren met sacherijnige jarige poes al middelpunt. Ze was niet kapot van het toezingen maar vond het cadeautje, een blikje puur kippenvlees met garnaaltjes wel een topper , helemaal opgegeten en nu ligt ze weer uit te buiken voor de komende 22 uur. Ze is oud geworden maar we gaan gewoon voor de 19 jaar.

Ik kreeg vanochtend een minder fijn telefoontje, Jiro was bij de dierenarts gebracht nadat ie was aangereden, de klap heeft ie niet overleefd helaas...
11 maanden oud is ie geworden, hartstikke avontuurlijk en nieuwsgierig en dat heef t'm waarschijnlijk de das omgedaan.

ach jeetje, zo jong nog.
onze dirkje was een maand of 8 toen ze verdween (en waarschijnlijk ook overleed)
dat is toch geen leeftijd om al dood te gaan.
wat een mooierd was jiro
veel sterkte met het verlies SiGNe

quote:

Op woensdag 24 april 2013 14:54 schreef SiGNe het volgende:
Ik kreeg vanochtend een minder fijn telefoontje, Jiro was bij de dierenarts gebracht nadat ie was aangereden, de klap heeft ie niet overleefd helaas...
11 maanden oud is ie geworden, hartstikke avontuurlijk en nieuwsgierig en dat heef t'm waarschijnlijk de das omgedaan.

[ afbeelding ]

dezelfde die ook al heupfractuur had opgelopen?

quote:

Op woensdag 24 april 2013 15:30 schreef computergirl het volgende:

[..]

dezelfde die ook al heupfractuur had opgelopen?

Jups.. en die fractuur is waarschijnlijk op dezelfde weg gebeurd..
Hij mocht net weer 2 maanden naar buiten.

Ik heb helaas geen geluk met katten want m'n vorige kat is ook maar anderhalf geworden door een lekkende hartklep.

ik ben zo blij dat wij een grote tuin hebben en dat onze huidige katten niet zo'n behoefte aan scharrelen hebben. ze komen zelden aan de straatkant en als ze maar wat beweging zien, schieten ze snel terug de tuin weer in.

We nemen ook afscheid van Aagje, onze knaaggrage en kattenverslindende rat. Ze heeft een respectabele leeftijd bereikt van 2,5 jaar maar een tumor in haar nek heeft haarde das om gedaan. We zullen haar goed herinneren omdatze onze kat flink opdr plek heeft gezet en duidelijk heeft gemaakt dat ze niet miest sollen met de ratten en het hok
De kat zal haar dus ook niet snel vergeten...

quote:

Op woensdag 24 april 2013 14:54 schreef SiGNe het volgende:
Ik kreeg vanochtend een minder fijn telefoontje, Jiro was bij de dierenarts gebracht nadat ie was aangereden, de klap heeft ie niet overleefd helaas...
11 maanden oud is ie geworden, hartstikke avontuurlijk en nieuwsgierig en dat heef t'm waarschijnlijk de das omgedaan.

[ afbeelding ]

Ownee niet Jiro !! Heb zijn avonturen in de verschillende kattentopics gevolgd.
Wat een mooie kat met een eigen avontuurlijke wil.
Het zit je inderdaad niet mee. Veel sterkte SiGNe

quote:

Op woensdag 24 april 2013 15:56 schreef kipptje het volgende:
We nemen ook afscheid van Aagje, onze knaaggrage en kattenverslindende rat. Ze heeft een respectabele leeftijd bereikt van 2,5 jaar maar een tumor in haar nek heeft haarde das om gedaan. We zullen haar goed herinneren omdatze onze kat flink opdr plek heeft gezet en duidelijk heeft gemaakt dat ze niet miest sollen met de ratten en het hok
De kat zal haar dus ook niet snel vergeten...

is 2,5 jaar niet heel jong voor een rat?
wat zielig van die tumor
sterkte met het verlies van je ratje

quote:

Op woensdag 24 april 2013 18:26 schreef lady-wrb het volgende:

[..]

is 2,5 jaar niet heel jong voor een rat?
wat zielig van die tumor
sterkte met het verlies van je ratje

Ze worden maximaal een jaar of 3, maarde meesten van onze ratten hebben dat niet bereikt.. De meeste tamme ratten stammen namelijk af van labratten die makkelijk ziektes kunnen oplopen. Ik verwacht wel dat onze overgebleven rat het nog een tijd volhoudt, dus die kan wel een lekkere oude rat worden

quote:

Op woensdag 24 april 2013 16:51 schreef Miriampje het volgende:

[..]

Ownee niet Jiro !! Heb zijn avonturen in de verschillende kattentopics gevolgd.
Wat een mooie kat met een eigen avontuurlijke wil.
Het zit je inderdaad niet mee. Veel sterkte SiGNe

Dank je voor je lieve reactie

quote:

Op woensdag 24 april 2013 14:54 schreef SiGNe het volgende:
Ik kreeg vanochtend een minder fijn telefoontje, Jiro was bij de dierenarts gebracht nadat ie was aangereden, de klap heeft ie niet overleefd helaas...
11 maanden oud is ie geworden, hartstikke avontuurlijk en nieuwsgierig en dat heef t'm waarschijnlijk de das omgedaan.

[ afbeelding ]

niet Jiro sterkte SiGNe

quote:

Op woensdag 24 april 2013 14:54 schreef SiGNe het volgende:
Ik kreeg vanochtend een minder fijn telefoontje, Jiro was bij de dierenarts gebracht nadat ie was aangereden, de klap heeft ie niet overleefd helaas...
11 maanden oud is ie geworden, hartstikke avontuurlijk en nieuwsgierig en dat heef t'm waarschijnlijk de das omgedaan.

[ afbeelding ]

Ohhhh neeee wat ontzettend sneu zeg..sterkte!!!

Na 2 weken geleden afscheid te moeten nemen van Aagje, hebben we gister geheel onverwachts ook afscheid genomen van Mara, onze laatste dame van de rattenfamilie. Ondanks de vele aandacht dat ze van ons kreeg, trok ze het eenzame bestaan na het overlijden van Aagje heel slecht. Waarschijnlijk is ze overleden aan eeen hartaanval, gezien ze nog in beste goede conditie was.
Samen met Mara nemen we ook afscheid van ons rattentijdperk. Huistijgers en ratten gaan eenmaal niet goed samen dus hebben we besloten om geen nieuwe ratten meer te nemen, waar we nu de grootste moeite mee hebben. Ik hoop dat we dit snel een plekke kunnen geven.

quote:

Op zondag 5 mei 2013 12:58 schreef kipptje het volgende:
Na 2 weken geleden afscheid te moeten nemen van Aagje, hebben we gister geheel onverwachts ook afscheid genomen van Mara, onze laatste dame van de rattenfamilie. Ondanks de vele aandacht dat ze van ons kreeg, trok ze het eenzame bestaan na het overlijden van Aagje heel slecht. Waarschijnlijk is ze overleden aan eeen hartaanval, gezien ze nog in beste goede conditie was.
Samen met Mara nemen we ook afscheid van ons rattentijdperk. Huistijgers en ratten gaan eenmaal niet goed samen dus hebben we besloten om geen nieuwe ratten meer te nemen, waar we nu de grootste moeite mee hebben. Ik hoop dat we dit snel een plekke kunnen geven.

Ratten gaan vaak als ze alleen overblijven heel snel dood, daar kunnen ze slecht tegen.
Sterkte!

Sterkte beiden.

Op 5 februari 2013 heb ik mijn allerliefste hondje in moeten laten slapen. Ik was 12 toen Purdey in mijn leven kwam, en heb dan ook al die rottige tienerjaren met haar doorgebracht waarin iedereen iets van je vindt, behalve Purdey. Ze was een enorm vrolijke Jack Russel die enorm gek was op haar tennisballen, knuffelvarkentje en op onze andere huisgenoot; konijn Karel.

Half november 2012 begon ze wat mank te lopen, maar aangezien ze zo wild was dachten we dat ze zich versprongen had. Eind november liep ze nog steeds wat mank en ik zag dat haar achterpootje wat dik was. De dierenarts vertrouwde het meteen niet, had het over kanker. Uiteindelijk bevestigde een orthopeed zijn vermoeden. Het was botkanker. We konden het pootje van Pur laten amputeren, en we konden haar chemokuren geven. Dan zou ze misschien nog 6 maanden leven, in het meest positieve geval. We hebben dit haar bespaard. Haar pootje werd dikker en dikker, en begon de vorm van haar zo geliefde tennisbal aan te nemen. Uiteindelijk is ze op 5 februari 2013 ingeslapen, omdat ze niks anders meer deed dan eten en slapen.

Ze was de eerste dierbare die ik ooit verloor en ik ben er nu, 3 maanden later, nog steeds kapot van. Vooral de manier waarop het gegaan is allemaal. Helaas werd ze maar 12,5 jaar en dat verdiende ze niet..

quote:

Op dinsdag 7 mei 2013 10:16 schreef Purdey het volgende:
Op 5 februari 2013 heb ik mijn allerliefste hondje in moeten laten slapen. Ik was 12 toen Purdey in mijn leven kwam, en heb dan ook al die rottige tienerjaren met haar doorgebracht waarin iedereen iets van je vindt, behalve Purdey. Ze was een enorm vrolijke Jack Russel die enorm gek was op haar tennisballen, knuffelvarkentje en op onze andere huisgenoot; konijn Karel.

Half november 2012 begon ze wat mank te lopen, maar aangezien ze zo wild was dachten we dat ze zich versprongen had. Eind november liep ze nog steeds wat mank en ik zag dat haar achterpootje wat dik was. De dierenarts vertrouwde het meteen niet, had het over kanker. Uiteindelijk bevestigde een orthopeed zijn vermoeden. Het was botkanker. We konden het pootje van Pur laten amputeren, en we konden haar chemokuren geven. Dan zou ze misschien nog 6 maanden leven, in het meest positieve geval. We hebben dit haar bespaard. Haar pootje werd dikker en dikker, en begon de vorm van haar zo geliefde tennisbal aan te nemen. Uiteindelijk is ze op 5 februari 2013 ingeslapen, omdat ze niks anders meer deed dan eten en slapen.

Ze was de eerste dierbare die ik ooit verloor en ik ben er nu, 3 maanden later, nog steeds kapot van. Vooral de manier waarop het gegaan is allemaal. Helaas werd ze maar 12,5 jaar en dat verdiende ze niet..

[ afbeelding ]

Wat een mooi koppie
Jack Russels

Sterkte met het verlies 12.5 jaar is veelste jong voor een Jack Russel

ach, wat een triest verhaal
veel sterkte met het verlies !

Oh veel sterkte met het verlies van je Purdey

quote:

Op dinsdag 7 mei 2013 10:16 schreef Purdey het volgende:
Op 5 februari 2013 heb ik mijn allerliefste hondje in moeten laten slapen. Ik was 12 toen Purdey in mijn leven kwam, en heb dan ook al die rottige tienerjaren met haar doorgebracht waarin iedereen iets van je vindt, behalve Purdey. Ze was een enorm vrolijke Jack Russel die enorm gek was op haar tennisballen, knuffelvarkentje en op onze andere huisgenoot; konijn Karel.

Half november 2012 begon ze wat mank te lopen, maar aangezien ze zo wild was dachten we dat ze zich versprongen had. Eind november liep ze nog steeds wat mank en ik zag dat haar achterpootje wat dik was. De dierenarts vertrouwde het meteen niet, had het over kanker. Uiteindelijk bevestigde een orthopeed zijn vermoeden. Het was botkanker. We konden het pootje van Pur laten amputeren, en we konden haar chemokuren geven. Dan zou ze misschien nog 6 maanden leven, in het meest positieve geval. We hebben dit haar bespaard. Haar pootje werd dikker en dikker, en begon de vorm van haar zo geliefde tennisbal aan te nemen. Uiteindelijk is ze op 5 februari 2013 ingeslapen, omdat ze niks anders meer deed dan eten en slapen.

Ze was de eerste dierbare die ik ooit verloor en ik ben er nu, 3 maanden later, nog steeds kapot van. Vooral de manier waarop het gegaan is allemaal. Helaas werd ze maar 12,5 jaar en dat verdiende ze niet..

[ afbeelding ]

sterkte met het verlies

Bedankt voor de lieve reacties allemaal. Ze was ontzettend lief en leuk, en ik kon me geen leven indenken zonder haar. Ken je dat gevoel nog, dat je vroeger een beste vriend/vriendin had, en dat die dan op vakantie was? Dat je je zo verloren voelde, en zo eenzaam. Dat gevoel blijf ik maar houden..

quote:

Op dinsdag 7 mei 2013 10:16 schreef Purdey het volgende:
Op 5 februari 2013 heb ik mijn allerliefste hondje in moeten laten slapen. Ik was 12 toen Purdey in mijn leven kwam, en heb dan ook al die rottige tienerjaren met haar doorgebracht waarin iedereen iets van je vindt, behalve Purdey. Ze was een enorm vrolijke Jack Russel die enorm gek was op haar tennisballen, knuffelvarkentje en op onze andere huisgenoot; konijn Karel.

Half november 2012 begon ze wat mank te lopen, maar aangezien ze zo wild was dachten we dat ze zich versprongen had. Eind november liep ze nog steeds wat mank en ik zag dat haar achterpootje wat dik was. De dierenarts vertrouwde het meteen niet, had het over kanker. Uiteindelijk bevestigde een orthopeed zijn vermoeden. Het was botkanker. We konden het pootje van Pur laten amputeren, en we konden haar chemokuren geven. Dan zou ze misschien nog 6 maanden leven, in het meest positieve geval. We hebben dit haar bespaard. Haar pootje werd dikker en dikker, en begon de vorm van haar zo geliefde tennisbal aan te nemen. Uiteindelijk is ze op 5 februari 2013 ingeslapen, omdat ze niks anders meer deed dan eten en slapen.

Ze was de eerste dierbare die ik ooit verloor en ik ben er nu, 3 maanden later, nog steeds kapot van. Vooral de manier waarop het gegaan is allemaal. Helaas werd ze maar 12,5 jaar en dat verdiende ze niet..

[ afbeelding ]

Wat een ongelofelijke rotziekte is het ook

Sterkte

quote:

Op woensdag 8 mei 2013 18:56 schreef Purdey het volgende:
Bedankt voor de lieve reacties allemaal. Ze was ontzettend lief en leuk, en ik kon me geen leven indenken zonder haar. Ken je dat gevoel nog, dat je vroeger een beste vriend/vriendin had, en dat die dan op vakantie was? Dat je je zo verloren voelde, en zo eenzaam. Dat gevoel blijf ik maar houden..

Wat een schatje!

Herken het gevoel heel goed. Dat je gewoon niet weet wat je met jezelf aan moet.

Het is nu anderhalve maand geleden dat mijn kat overleed, en ik loop nog elke keer de kamer in in de veronderstelling haar daar te zien. Ook nu met het mooie weer, wil ik steeds de voordeur of het raam openzetten zodat ze naar buiten kan en lekker in de zon kan gaan liggen, en dan denk ik 'Waar is ze eigenlijk?' en meteen daar achteraan 'Oh ja, ik weet het alweer'.
Het zal moeten slijten denk ik.

Het is inderdaad een gek gevoel, je mist gewoon je vaste dagelijkse rituelen met zo'n beestje. Wat je zegt, dat je op bepaalde momenten denkt waar is ze nou? Op een of andere manier was ik nog zo naïef om te denken dat elke hond/kat doodgaat, behalve die van mij. Je wil daar gewoon niet aan.

Wat jammer.

en toen was ik aan de beurt om dit topic omhoog te schoppen
afgelopen zondag vond ik mijn lieve oude troetelkip marian dood achter in de tuin.
misschien denken jullie : ach een kip, maar marian was niet zomaar een kip voor mij.
ze was het oudje uit de groep, als enige overgebleven van de vorige lichting.
haar naam had ze te danken aan mijn vroegere buurvrouw. ze was gek op de kippen en vond zelfs mijn hanen geweldig. regelmatig kreeg buuf eitjes over de schutting aangereikt.
totdat we de buurvrouw op een dag dood in haar huis aantroffen.
ik had toen net nieuwe kippen die nog geen van allen een naam hadden. er zat één grijs gespikkelde bij. dat werd marian, genoemd naar mijn leuke eigenzinnige buurvrouw.

marian was een echt groepsdier. ze heeft een hele tijd een goede band gehad met hepie (een van mijn eerste kippen) die altijd 's nachts onder haar vleugel sliep. nadat hepie doodging had ze een innige band met catootje (geen gezicht, net als bij hepie, die grote marian en dat krieltje helemaal onder die vleugel gedoken 's nachts) en overdag lagen ze graag samen te zonnen.
ze bleven uiteindelijk samen over en ik was al bezig om de groep weer uit te breiden, want marian was al oud en ik was bang dat catootje alleen over zou blijven toen het noodlot toesloeg.

alleen was het niet marian, maar catootje, die ineens aan 1 kant verlammingsverschijnselen kreeg.
in het begin hopste ze nog op 1 poot de tuin door en had ze het toch nog naar haar zin, zo samen met marian, die onafscheidelijk ging waar catootje ging.
maar catootje kwam op een gegeven moment haar hok niet meer uit en marian bleef er trouw tegenaan zitten.
catootje overleed en marian kwijnde helemaal weg. we hebben haar zelfs binnengehaald om er op te kunnen letten dat ze wel at en dronk.

in de tussentijd zochten we fanatieker door naar gezelschap voor marian.
dat werden onze 4 witte buldozers. pittige dames die aangevoerd werden door 1 hoofdkip.
ze namen de tent meteen over en marian had niets meer in te brengen en werd zelfs het hele terrein overgejaagd. zelfs 'snachts mocht ze niet meer in het hok.

toen kwamen de kuikens.
we hoopten dat ze daar wat mee kon. misschien omagevoelens? maar nee, ook de kuikens vielen niet in goede aarde, al kon marian deze wel aan. en toen ze wat groter waren, ging ze met de groep blonde kipjes (bij ons de geeltjes genaamd) de tuin in. ze leefden niet met elkaar, maar gewoon naast elkaar, dus dat begon erop te lijken.

op een gegeven moment werd ze redelijk geaccepteerd door de grote witte dames en kon ze weer terug naar haar plekje bij de regenton, waar ze onder de bessenstruiken altijd zo graag in het zonnetje lag.
toen bleken 2 van de kuikens hanen te zijn: een krieltje en een grote haan. de kriel was het probleem niet, die kon ze aan, maar de grote haan had een enorme hekel aan marian en het eerste wat hij deed als hij het hanenhok uitkwam, was marian alle hoeken van het terrein doorjagen.
wat was ze in paniek als ze hem al aan zag komen
maar tot mijn verbazing vormden de witte dames een soort bescherming. ze stonden met zijn allen voor marian om de haan tegen te houden. ik weet zeker dat ze het bewust deden, want ik heb het vele keren zien gebeuren. (tot ik marian dan maar weer bij de geeltjes zette om die haan maar uit de buurt te houden)
uiteindelijk heb ik de hanen naar de kinderboerderij gebracht en de rust keerde weer.

marian bleef aansluiting houden bij de witte kippen en sliep zelfs schouder aan schouder met een van hen.

toch merkte ik dat ze ouder werd en minder kon hebben. ze ging eerder op stok dan de rest en ook van de winter wilde ze met de erge kou niet uit haar nest komen. ik bracht haar dan meerder keren per dag schoon water en eten en ze vond het allemaal prima en at en dronk in haar nest gewoon door.

de laatste tijd had ik het idee dat ze zich niet zo lekker voelde. ze wilde nauwelijks graan meer eten, maar dronk enorm veel. ik heb haar nog haar lievelingskostjes aangeboden en die wou ze dan toch nog wel hebben. dus ik hoopte eigenlijk dat het de rui was die haar dwarszat.
elke avond controleerde ik het hok of iedereen er was en ook iedere ochtend keek ik of iedereen nog in goede doen was, ergens verwachtte ik gewoon een keer dat ze dood in het hok zou liggen. ze was al zo oud.

zondag rond de middag liep ik in de tuin en ik had een naar voorgevoel, maar het hok was leeg, dus iedereen was ergens buiten. ik riep, ik keek op haar favoriete plekje in de zon onder de bessenstruiken, maar ook daar was ze niet.
ik vond haar uiteindelijk onder de schommelbank. dood.
gelukkig geen lijdensweg voor haar, waarschijnlijk een hartstilstand en meteen weg.

mijn speciale kippie, ik heb wat met haar afgeknuffeld. het was zo'n tam beest
soms heb ik wel eens een speciale band met kippen, maar lang niet met allemaal.
maar met haar had ik wat en ik tot mijn verbazing mis ik haar.
ik zie de yoghurt in de koelkast staan, die stond er voor haar, want ze was er zo gek op
er staan nog blikjes kattenvoer, want dat vond ze ook zo lekker.
en gister stond ik appeltaart te bakken. marian was ook zo gek op appel.
natuurlijk, mijn andere kippen lusten dat ook allemaal, maar als marian dr lievelingskostjes kreeg, kregen de andere kippen haast geen kans. dan moest en zou de anders zo bescheiden marian zo veel mogelijk eten. en dan mocht de rest.

dat er maar veel lekkere appeltjes over de regenboogbrug te vinden zijn

dag marian



marian is ruim 7 jaar oud geworden

Ach, wat een leuke kip, en wat een mooi verhaal, en wat een toffe naam ook!
Dag Marian!

Inderdaad mooi kipje. Is 7 jaar een beetje een leeftijd voor een kip, totaal geen verstand van , ik heb wel tortelduifjes en zebravinkjes en die kunnen de 20 en officieel 5 halen (bij mij worden ze 7-8).

sterkte wrb, rip marian. Prachtig kipje hoor.

quote:

Op dinsdag 14 mei 2013 13:53 schreef oh-oh het volgende:
Ach, wat een leuke kip, en wat een mooi verhaal, en wat een toffe naam ook!
Dag Marian!

marian was een raszuivere zijdehoender.
ze had naar tentoonstellingen kunnen gaan als ik haar had laten ringen.
alleen doe ik niet aan tentoonstellingen. bij mij kunnen kippen de beest uithangen.
zo heb ik regelmatig witte kippen die eruitzien of ze in de kolenmijnen werken

Nu ben ik helaas weer aan de beurt om dit topic omhoog te schoppen...

Vrijdag kreeg ik van mijn moeder te horen dat Roebel (of hoe hij ook genoemd wordt ) het erg benauwd had en dat ze naar de dierenarts gingen. Het zou wel loslopen.

Zaterdag ben ik dus langsgekomen, om iets te ondernemen met mn zusjes, maar toen we thuiskwamen was er het slechte nieuws dat ze hem moesten laten inslapen.

Zijn longen zaten helemaal vol met slijm, het arme beest was bijna de dievenmoord gestikt. Ook zat er een tumor in zijn longen. Ondanks dat hij geestelijk volledig bij zinnen was (hij kroelde nog en was vrolijk), was er lichamelijk gezien geen hoop meer voor hem.

Mijn vriendje is 11 jaar geworden.

Wat jammer. Sterkte RadioSlut.

ach, wat zielig
veel sterkte radioslut