Depressie & Angst #25

Bleh, kut hier 😡😡 Ziek in bed en sinds dagen is het kijken naar een schermpje weer een beetje mogelijk.
Vorige week in het zuiden des lands geweest (het ultieme vermijdingsfeest was weer), maar dat backfirded keihard. Tijdje bij m'n ouders geweest met m'n lief, maar ik word echt gek van ze. Luisteren kunnen en doen ze niet, overal een mening over en geen contact.

En ik zou het me niet meer laten raken, maar fuck, toch doet het weer pijn. Verder baal ik dat ik nu ziek ben, m'n afspraak met m'n therapeute daardoor morgen niet doorgaat en zie ik alles weer pikzwart. Opdrachten van m'n loopbaancoach die er nog steeds ligt, angst voor verkeerde keuzes, een soort plan hebben bedacht, maar oei, gaat het wel met die vermoeidheid.

Oh, en doe ik nog wel genoeg met de dingen die ik geleerd heb tijdens m'n opname van vier maanden?

Mja, het gaat weer lekker. Als ik me beter voel is stap 1 misschien om de lessen van m'n opname weer eens erbij te halen...

@Nyota Die vermoeidheid is zo herkenbaar!

Algemene vraag gebruikt er hier iemand mirtazapine?

quote:

Op zondag 17 februari 2013 19:29 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Nyota als ik het zo lees is stap 1 even pas op de plaats maken, en even alleen focussen op jezelf!!! De rest komt wel weer

Dikke knuffel voor jou

Thanks Net er nog even wat dingen uitgegooid bij m'n schatje, dat hielp wel een beetje. Nu maar weer slapen, slapen, slapen, slapen. Opzouten die griep

Ik wil heel veel typen, maar weet niet waar te beginnen en eigenlijk ook te veel hoofdpijn voor dit schermpje. Dus voor nu alleen maar even: bleh, bah, kutzooi

quote:

Op maandag 18 februari 2013 17:25 schreef Nyota het volgende:
Ik wil heel veel typen, maar weet niet waar te beginnen en eigenlijk ook te veel hoofdpijn voor dit schermpje. Dus voor nu alleen maar even: bleh, bah, kutzooi

Knuffel terug dan maar

quote:

Op maandag 18 februari 2013 17:52 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Knuffel terug dan maar

Je bent een schatje

Eigenlijk gaat het goed hier

Ik ben nu gestopt met school, en heb 2 uur vrijwilligerswerk in de week. En ik vaar er goed op
Ben wel behoorlijk wat aangekomen maar ik werk eraan.

Vrijdag gesprek bij de bieb, ook over vrijwilligerswerk

Ik zit weer in een behoorlijke dip. Het gaat de laatste week niet zo lekker met me.
De psycholoog heeft aangegeven mij niet verder te kunnen behandelen, dat een andere therapie of behandelingsvorm beter van toepassing zou zijn.

Dit bericht kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel. Kort na de start van de therapie was ik skeptisch en niet tevreden over de aanpak (inzake CGT). Maar omdat psychische problemen oplossen vaak een zoektocht is naar de juiste aanpak, heb ik het geduld genomen, geaccepteerd dat ik het de tijd moet geven. En nu, een half jaar verder, ben ik geen steek verder gekomen. Een beetje boos, een beetje teleurgesteld. En skeptischer: wat moet er nu gebeuren, helpt de volgende behandeling wel?

Daarnaast voel ik me uitgekeken op mijn leven. Ik ben niet suïcidaal hoor. Maar ik zit simpelweg te lang thuis. Mijn leven is saai geworden. Ik wil de deur uit, maar weet eigenlijk ook niet precies wat te doen. Daarnaast wil ik heel graag werken, alleen ben ik daar nog niet klaar voor. Ik wil leven zoals mijn leeftijdsgenoten, mijn leven opbouwen. Sta al te lang stil. Ook op vakantie gaan, na jaren. Maar het zit er nog even niet in.

Ik moet mijn leven gaan organiseren, mijn angsten gaan confronteren, gaan sporten. Maar met een paniekstoornis (met een beetje agorafobie), slaapstoornis (als ik vroeg op moet) en bijbehorende angst: angst om flauw te vallen, in slaap te vallen, is dat soms best pittig. Zeker als je een paar dagen niet buiten bent geweest.

Oh, dat lijkt me zeer vervelend om te horen. Helpt ze je nog wel verder naar een vervolgtherapie? En wat zou dat kunnen zijn?

Morgenochtend hoor ik meer. Ze dacht de vorige keer snel aan een dagbehandeling of bijvoorbeeld 3 dagen per week, een intensieve behandeling bij een GGZ-instelling. Vind het vooral confronterend om zo'n voorstel te horen. Daarnaast hebben ze zoiets niet in mijn woonplaats, ik zal daar voor moeten reizen. Wat ook één van mijn angsten is.

Of behandeling bij de psychiater. De psychiater werkt tegenovergesteld van de psycholoog. Bij hem heb ik gerichte vragen kunnen stellen en antwoorden gekregen waar ik wat mee kon. Daar wilt mijn psycholoog niet aan omdat zij denkt dat dat hetzelfde werkt als bij vermijding.

Kan momenteel geen rust in mijn benen krijgen, eerder vanavond schoot er bijna kramp in.

Ik heb al een warm bad genomen maar mijn benen weigeren zich te ontspannen. Ook al Souplesse gesmeerd in de hoop dat mijn spieren weer normaal gaan doen, niets lijkt te helpen.

Gaat weer een helse nacht worden. Graag zou ik een paar dagen in een coma willen liggen, krijgen mijn benen de rust die ze nodig hebben en ik ook.

Ik voel me eigenlijk de laatste dagen wel "fijn" ondanks de druk. Lekker bezig in het zonnetje in de moestuin. Kijk er echt na uit dat het seizoen gaat beginnen! Morgen weer een afspraak met mijn begeleider die natuurlijk gaat zeiken dat ik nog steeds niet de pillen heb ingenomen.

Ben je gelukkig als je niet ongelukkig bent? Ik ben het er niet mee eens.

quote:

Op maandag 18 februari 2013 23:39 schreef kingtoppie het volgende:
Ben je gelukkig als je niet ongelukkig bent? Ik ben het er niet mee eens.

Het kan heerlijk zijn om van je angsten af te zijn, maar wat overblijft is dan vaak alsnog ongelukkigheid zonder angst.

nog steeds niet kunnen slapen door de constante dreiging van kramp. Inhibin helpt normaal wel maar vandaag niet.

Lijkt erop dat slaap er deze nacht niet bij zal zijn.

Hoi, even hier want ongeschikt voor datingsitetopic en te lang voor HVJJN.

Het is heel gek. Ik zit al een paar dagen lang 's avonds te janken. Ik ben eerder gediasgnosticeerd met een dysthyme stoornis + ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Behandeling ging goed, heb een jaar lang dagbehandeling gehad, en voelde me na afloop krachtiger dan ooit. Ben er nu 1,5 jaar uit, en ik heb vrijwel alle doelen uit mijn behandelplan behaald, ik vind mezelf nu leuk, niet meer een eenling tussen vrienden etc.

Toch voel ik me heel wanhopig op relatiegebied. Ik snak naar iemand die me ff knuffelt en zegt 'ik hou van jou'. met veel geluk vind ik af en toe iemand die zegt 'ik hou van je kutje' en daar houdt het dan wel mee op. nou twijfel ik, is dit een primaire levensbehoefte, af en toe intimiteit en heb ik alle recht op groot verdriet? of heeft mijn verdriet toch een psychische achtergrond en moet ik weer hulp zoeken? ik denk oprecht niet dat er nu een schema actief is, waarschijnlijk wel de modus Kwetsbaar kind (voor degenen die bekend zijn met schematherapie). En hoe deal ik hier nu mee? De situaties vermijden waar bij er stelletjes opduiken heeft geen zin, dan kan ik mijn hele adressenlijst wel schrappen en ik heb juist behoefte aan sociaal contact.

misschien komt het ook wel allemaal, de behoefte aan troost, omdat ik gefaald heb met mijn scriptie en misschien pas over een jaar mijn diploma haal. het leven lijkt nu ff heel uitzichtloos weer en ik weet oprecht niet hoe ik verder moet in het leven op dit punt, maatschappelijk gezien.

quote:

Op dinsdag 19 februari 2013 02:20 schreef Andromache het volgende:
Toch voel ik me heel wanhopig op relatiegebied. Ik snak naar iemand die me ff knuffelt en zegt 'ik hou van jou'. met veel geluk vind ik af en toe iemand die zegt 'ik hou van je kutje' en daar houdt het dan wel mee op. nou twijfel ik, is dit een primaire levensbehoefte, af en toe intimiteit en heb ik alle recht op groot verdriet? of heeft mijn verdriet toch een psychische achtergrond en moet ik weer hulp zoeken? ik denk oprecht niet dat er nu een schema actief is, waarschijnlijk wel de modus Kwetsbaar kind (voor degenen die bekend zijn met schematherapie). En hoe deal ik hier nu mee? De situaties vermijden waar bij er stelletjes opduiken heeft geen zin, dan kan ik mijn hele adressenlijst wel schrappen en ik heb juist behoefte aan sociaal contact.

misschien komt het ook wel allemaal, de behoefte aan troost, omdat ik gefaald heb met mijn scriptie en misschien pas over een jaar mijn diploma haal. het leven lijkt nu ff heel uitzichtloos weer en ik weet oprecht niet hoe ik verder moet in het leven op dit punt, maatschappelijk gezien.

Je hebt een basisbehoefte aan liefde, waardering, begrip en compassie, dat heeft een mens nodig als voeding om te groeien tot de persoon die je echt bent, punt is alleen dat je op de 1e plaats jezelf die dingen moet geven.

Als jij jezelf niet waardeert om wie jij bent, kan een ander dat dan doen? Als jij jezelf ziet als niet goed genoeg, is het dan niet 'logisch' dat je mensen aantrekt die jou ook zo zien en dat gevoel bevestigen? Je leven, en dus ook de mensen die je aantrekt, vormen zich aan de hand van hoe je jezelf ziet.

Het herkennen van het kwetsbare kind, of welk schema dan ook, kan heel handig zijn, het is denk ik alleen niet handig om van het kwetsbare kind vervolgens het ''wachten tot iemand hem/haat gaat vertellen dat hij/zij wel 'goed' is en zich van bevestiging van anderen afhankelijk zijn'' kind te maken, als je snapt wat ik bedoel. Dat is een passieve houding, waar je de macht over iets heel belangrijks en fundamenteels, de bevestiging van wie jij bent, buiten je neer legt.

Jezelf niet waarderen/accepteren maakt je kwetsbaar omdat je dan rondloopt met de angst door anderen op jouw eigen innerlijk negativiteit geraakt te worden, denk dat je er veel aan kunt hebben daar iets mee te gaan doen, al is het maar beginnen met wennen aan het idee jezelf wel de moeite waard te vinden. Daarnaast lijkt me handig voor jezelf na te gaan waardoor en hoe er negatieve gedachten over jezelf gevormd zijn zodat wanneer die de kop op steken je er iets anders/positiever tegenover kunt zetten

quote:

Op dinsdag 19 februari 2013 07:54 schreef Vlaggenroof het volgende:
Ik heb hetzelfde denk ik. De wanhoop om niemand te vinden, niemand die ooit in me gezicht heeft gezegt dat ze van me houdt.

Zelfde als hierboven; ga dat zelf doen

Gister ben ik bij de psychiater geweest voor medicatie. Die wil hij me blijkbaar pas voorschrijven als ik stop met mijn studie _{mijn toekomst, wat doe je} en mijn dieren in de steek laat _really? en me laat opnemen.

Is het raar dat ik dit niet wil accepteren van iemand die amper de tijd voor me neemt, telefoontjes aanneemt tijdens ons gesprek (waarbij ook nog iemand binnen kwam vallen), nog te horkerig is om me een tissue aan te bieden of een woordje van medeleven te uiten? Volgens mij ben ik zelfs al een jaartje of wat ouder dan dat broekie, wáár is het respect gebleven?!

Het voelt heel vreemd als zo iemand in een paar minuutjes je toekomst wil bepalen. Heb geen vaste grond meer onder mijn voeten.

Vanmiddag bespreek ik het met de huisarts maar ben bang dat het weer zelfmedicatie wordt blijft.

Whut?? Dat klinkt wel vreemd hoor: verder heeft hij geen uitleg gegeven over waarom enzo? Ga je ook naar een psycholoog?

Omdat ik wel eens suïcidale gedachten heb. Op zich begrijpelijk dat ie dan niet te makkelijk voorschrijft, maar ik heb die gedachten al af en aan zo lang als ik me kan herinneren en ik ben er nog steeds, heb nog genoeg om voor te leven. Hij zou er de komende weken niet zijn om me te monitoren, dus is een opname zijn enige optie. Andere mogelijkheden, zoals een vriendin op de hoogte houden of mijn huisarts dagelijks te bellen, daar wilde hij niks van horen.

Voel me echt voor het blok gezet en weinig serieus genomen en dat voelt niet fijn.

Een psycholoog bezoek ik niet, ben niet zo goed met vertrouwen van mensen en heb er slechte ervaringen mee. Op zich sta ik er wel voor open, maar dan wil ik eerst stabieler zijn, want ik wil in staat blijven mijn studie voort te zetten en voor mijn dieren te zorgen. Dat hoopte ik te bereiken met medicatie.