R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Nou doe mij die verdere vriend maar.quote:Op zondag 17 februari 2013 00:36 schreef kingtoppie het volgende:
[..]
Beter een goeie buur dan een verre vriend zeggen ze.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Bleh, kut hier 😡😡 Ziek in bed en sinds dagen is het kijken naar een schermpje weer een beetje mogelijk.
Vorige week in het zuiden des lands geweest (het ultieme vermijdingsfeest was weer), maar dat backfirded keihard. Tijdje bij m'n ouders geweest met m'n lief, maar ik word echt gek van ze. Luisteren kunnen en doen ze niet, overal een mening over en geen contact.
En ik zou het me niet meer laten raken, maar fuck, toch doet het weer pijn. Verder baal ik dat ik nu ziek ben, m'n afspraak met m'n therapeute daardoor morgen niet doorgaat en zie ik alles weer pikzwart. Opdrachten van m'n loopbaancoach die er nog steeds ligt, angst voor verkeerde keuzes, een soort plan hebben bedacht, maar oei, gaat het wel met die vermoeidheid.
Oh, en doe ik nog wel genoeg met de dingen die ik geleerd heb tijdens m'n opname van vier maanden?
Mja, het gaat weer lekker. Als ik me beter voel is stap 1 misschien om de lessen van m'n opname weer eens erbij te halen...
Vorige week in het zuiden des lands geweest (het ultieme vermijdingsfeest was weer), maar dat backfirded keihard. Tijdje bij m'n ouders geweest met m'n lief, maar ik word echt gek van ze. Luisteren kunnen en doen ze niet, overal een mening over en geen contact.
En ik zou het me niet meer laten raken, maar fuck, toch doet het weer pijn. Verder baal ik dat ik nu ziek ben, m'n afspraak met m'n therapeute daardoor morgen niet doorgaat en zie ik alles weer pikzwart. Opdrachten van m'n loopbaancoach die er nog steeds ligt, angst voor verkeerde keuzes, een soort plan hebben bedacht, maar oei, gaat het wel met die vermoeidheid.
Oh, en doe ik nog wel genoeg met de dingen die ik geleerd heb tijdens m'n opname van vier maanden?
Mja, het gaat weer lekker. Als ik me beter voel is stap 1 misschien om de lessen van m'n opname weer eens erbij te halen...
Nyota als ik het zo lees is stap 1 even pas op de plaats maken, en even alleen focussen op jezelf!!! De rest komt wel weer
Dikke knuffel voor jou
Dikke knuffel voor jou
S. 2014
J. 2016
J. 2016
quote:
Nyota als ik het zo lees is stap 1 even pas op de plaats maken, en even alleen focussen op jezelf!!! De rest komt wel weer
Dikke knuffel voor jou
Thanks 
Net er nog even wat dingen uitgegooid bij m'n schatje, dat hielp wel een beetje. Nu maar weer slapen, slapen, slapen, slapen. Opzouten die griep 
Ik wil heel veel typen, maar weet niet waar te beginnen en eigenlijk ook te veel hoofdpijn voor dit schermpje. Dus voor nu alleen maar even: bleh, bah, kutzooi
Knuffel terug dan maarquote:
Ik wil heel veel typen, maar weet niet waar te beginnen en eigenlijk ook te veel hoofdpijn voor dit schermpje. Dus voor nu alleen maar even: bleh, bah, kutzooi
Rustig aan.
Eigenlijk gaat het goed hier
Ik ben nu gestopt met school, en heb 2 uur vrijwilligerswerk in de week. En ik vaar er goed op
Ben wel behoorlijk wat aangekomen
maar ik werk eraan.
Vrijdag gesprek bij de bieb, ook over vrijwilligerswerk
Ik ben nu gestopt met school, en heb 2 uur vrijwilligerswerk in de week. En ik vaar er goed op
Ben wel behoorlijk wat aangekomen
maar ik werk eraan.Vrijdag gesprek bij de bieb, ook over vrijwilligerswerk
Twiddel
Ik zit weer in een behoorlijke dip. Het gaat de laatste week niet zo lekker met me.
De psycholoog heeft aangegeven mij niet verder te kunnen behandelen, dat een andere therapie of behandelingsvorm beter van toepassing zou zijn.
Dit bericht kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel. Kort na de start van de therapie was ik skeptisch en niet tevreden over de aanpak (inzake CGT). Maar omdat psychische problemen oplossen vaak een zoektocht is naar de juiste aanpak, heb ik het geduld genomen, geaccepteerd dat ik het de tijd moet geven. En nu, een half jaar verder, ben ik geen steek verder gekomen. Een beetje boos, een beetje teleurgesteld. En skeptischer: wat moet er nu gebeuren, helpt de volgende behandeling wel?
Daarnaast voel ik me uitgekeken op mijn leven. Ik ben niet suïcidaal hoor. Maar ik zit simpelweg te lang thuis. Mijn leven is saai geworden. Ik wil de deur uit, maar weet eigenlijk ook niet precies wat te doen. Daarnaast wil ik heel graag werken, alleen ben ik daar nog niet klaar voor. Ik wil leven zoals mijn leeftijdsgenoten, mijn leven opbouwen. Sta al te lang stil. Ook op vakantie gaan, na jaren. Maar het zit er nog even niet in.
Ik moet mijn leven gaan organiseren, mijn angsten gaan confronteren, gaan sporten. Maar met een paniekstoornis (met een beetje agorafobie), slaapstoornis (als ik vroeg op moet) en bijbehorende angst: angst om flauw te vallen, in slaap te vallen, is dat soms best pittig. Zeker als je een paar dagen niet buiten bent geweest.
De psycholoog heeft aangegeven mij niet verder te kunnen behandelen, dat een andere therapie of behandelingsvorm beter van toepassing zou zijn.
Dit bericht kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel. Kort na de start van de therapie was ik skeptisch en niet tevreden over de aanpak (inzake CGT). Maar omdat psychische problemen oplossen vaak een zoektocht is naar de juiste aanpak, heb ik het geduld genomen, geaccepteerd dat ik het de tijd moet geven. En nu, een half jaar verder, ben ik geen steek verder gekomen. Een beetje boos, een beetje teleurgesteld. En skeptischer: wat moet er nu gebeuren, helpt de volgende behandeling wel?
Daarnaast voel ik me uitgekeken op mijn leven. Ik ben niet suïcidaal hoor. Maar ik zit simpelweg te lang thuis. Mijn leven is saai geworden. Ik wil de deur uit, maar weet eigenlijk ook niet precies wat te doen. Daarnaast wil ik heel graag werken, alleen ben ik daar nog niet klaar voor. Ik wil leven zoals mijn leeftijdsgenoten, mijn leven opbouwen. Sta al te lang stil. Ook op vakantie gaan, na jaren. Maar het zit er nog even niet in.
Ik moet mijn leven gaan organiseren, mijn angsten gaan confronteren, gaan sporten. Maar met een paniekstoornis (met een beetje agorafobie), slaapstoornis (als ik vroeg op moet) en bijbehorende angst: angst om flauw te vallen, in slaap te vallen, is dat soms best pittig. Zeker als je een paar dagen niet buiten bent geweest.
Oh, dat lijkt me zeer vervelend om te horen. Helpt ze je nog wel verder naar een vervolgtherapie? En wat zou dat kunnen zijn?
Morgenochtend hoor ik meer. Ze dacht de vorige keer snel aan een dagbehandeling of bijvoorbeeld 3 dagen per week, een intensieve behandeling bij een GGZ-instelling. Vind het vooral confronterend om zo'n voorstel te horen. Daarnaast hebben ze zoiets niet in mijn woonplaats, ik zal daar voor moeten reizen. Wat ook één van mijn angsten is.
Of behandeling bij de psychiater. De psychiater werkt tegenovergesteld van de psycholoog. Bij hem heb ik gerichte vragen kunnen stellen en antwoorden gekregen waar ik wat mee kon. Daar wilt mijn psycholoog niet aan omdat zij denkt dat dat hetzelfde werkt als bij vermijding.
Of behandeling bij de psychiater. De psychiater werkt tegenovergesteld van de psycholoog. Bij hem heb ik gerichte vragen kunnen stellen en antwoorden gekregen waar ik wat mee kon. Daar wilt mijn psycholoog niet aan omdat zij denkt dat dat hetzelfde werkt als bij vermijding.
Kan momenteel geen rust in mijn benen krijgen, eerder vanavond schoot er bijna kramp in.
Ik heb al een warm bad genomen maar mijn benen weigeren zich te ontspannen. Ook al Souplesse gesmeerd in de hoop dat mijn spieren weer normaal gaan doen, niets lijkt te helpen.
Gaat weer een helse nacht worden. Graag zou ik een paar dagen in een coma willen liggen, krijgen mijn benen de rust die ze nodig hebben en ik ook.
Ik heb al een warm bad genomen maar mijn benen weigeren zich te ontspannen. Ook al Souplesse gesmeerd in de hoop dat mijn spieren weer normaal gaan doen, niets lijkt te helpen.
Gaat weer een helse nacht worden. Graag zou ik een paar dagen in een coma willen liggen, krijgen mijn benen de rust die ze nodig hebben en ik ook.
Durf kritiek te geven en te discusseren, maar doe het altijd met respect.
Ik voel me alleen, eenzaam. Ik orobeer alles, niks lukt. Ik heb de mensen die me slecht laten voelen laten gaan, maar toch voel ik me eenzaam. Denk soms aan zelfmoord, niet om het daadwerkelijk te doen, maar wat de mensen doen als ze horen dat ik dood ben omdat nu ook niemand naar me omkijkt..
Ik voel me eigenlijk de laatste dagen wel "fijn" ondanks de druk. Lekker bezig in het zonnetje in de moestuin. Kijk er echt na uit dat het seizoen gaat beginnen! Morgen weer een afspraak met mijn begeleider die natuurlijk gaat zeiken dat ik nog steeds niet de pillen heb ingenomen.
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Het kan heerlijk zijn om van je angsten af te zijn, maar wat overblijft is dan vaak alsnog ongelukkigheid zonder angst.quote:
Ben je gelukkig als je niet ongelukkig bent? Ik ben het er niet mee eens.
:')
nog steeds niet kunnen slapen door de constante dreiging van kramp. Inhibin helpt normaal wel maar vandaag niet.
Lijkt erop dat slaap er deze nacht niet bij zal zijn.
Lijkt erop dat slaap er deze nacht niet bij zal zijn.
Durf kritiek te geven en te discusseren, maar doe het altijd met respect.
Hoi, even hier want ongeschikt voor datingsitetopic en te lang voor HVJJN.
Het is heel gek. Ik zit al een paar dagen lang 's avonds te janken. Ik ben eerder gediasgnosticeerd met een dysthyme stoornis + ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Behandeling ging goed, heb een jaar lang dagbehandeling gehad, en voelde me na afloop krachtiger dan ooit. Ben er nu 1,5 jaar uit, en ik heb vrijwel alle doelen uit mijn behandelplan behaald, ik vind mezelf nu leuk, niet meer een eenling tussen vrienden etc.
Toch voel ik me heel wanhopig op relatiegebied. Ik snak naar iemand die me ff knuffelt en zegt 'ik hou van jou'. met veel geluk vind ik af en toe iemand die zegt 'ik hou van je kutje' en daar houdt het dan wel mee op. nou twijfel ik, is dit een primaire levensbehoefte, af en toe intimiteit en heb ik alle recht op groot verdriet? of heeft mijn verdriet toch een psychische achtergrond en moet ik weer hulp zoeken? ik denk oprecht niet dat er nu een schema actief is, waarschijnlijk wel de modus Kwetsbaar kind (voor degenen die bekend zijn met schematherapie). En hoe deal ik hier nu mee? De situaties vermijden waar bij er stelletjes opduiken heeft geen zin, dan kan ik mijn hele adressenlijst wel schrappen en ik heb juist behoefte aan sociaal contact.
misschien komt het ook wel allemaal, de behoefte aan troost, omdat ik gefaald heb met mijn scriptie en misschien pas over een jaar mijn diploma haal. het leven lijkt nu ff heel uitzichtloos weer en ik weet oprecht niet hoe ik verder moet in het leven op dit punt, maatschappelijk gezien.
Het is heel gek. Ik zit al een paar dagen lang 's avonds te janken. Ik ben eerder gediasgnosticeerd met een dysthyme stoornis + ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Behandeling ging goed, heb een jaar lang dagbehandeling gehad, en voelde me na afloop krachtiger dan ooit. Ben er nu 1,5 jaar uit, en ik heb vrijwel alle doelen uit mijn behandelplan behaald, ik vind mezelf nu leuk, niet meer een eenling tussen vrienden etc.
Toch voel ik me heel wanhopig op relatiegebied. Ik snak naar iemand die me ff knuffelt en zegt 'ik hou van jou'. met veel geluk vind ik af en toe iemand die zegt 'ik hou van je kutje' en daar houdt het dan wel mee op. nou twijfel ik, is dit een primaire levensbehoefte, af en toe intimiteit en heb ik alle recht op groot verdriet? of heeft mijn verdriet toch een psychische achtergrond en moet ik weer hulp zoeken? ik denk oprecht niet dat er nu een schema actief is, waarschijnlijk wel de modus Kwetsbaar kind (voor degenen die bekend zijn met schematherapie). En hoe deal ik hier nu mee? De situaties vermijden waar bij er stelletjes opduiken heeft geen zin, dan kan ik mijn hele adressenlijst wel schrappen en ik heb juist behoefte aan sociaal contact.
misschien komt het ook wel allemaal, de behoefte aan troost, omdat ik gefaald heb met mijn scriptie en misschien pas over een jaar mijn diploma haal. het leven lijkt nu ff heel uitzichtloos weer en ik weet oprecht niet hoe ik verder moet in het leven op dit punt, maatschappelijk gezien.
== houdt van sterke anekdotes voor op feesten en partijen ==
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
Ik heb hetzelfde denk ik. De wanhoop om niemand te vinden, niemand die ooit in me gezicht heeft gezegt dat ze van me houdt.quote:Op dinsdag 19 februari 2013 02:20 schreef Andromache het volgende:
Hoi, even hier want ongeschikt voor datingsitetopic en te lang voor HVJJN.
Het is heel gek. Ik zit al een paar dagen lang 's avonds te janken. Ik ben eerder gediasgnosticeerd met een dysthyme stoornis + ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Behandeling ging goed, heb een jaar lang dagbehandeling gehad, en voelde me na afloop krachtiger dan ooit. Ben er nu 1,5 jaar uit, en ik heb vrijwel alle doelen uit mijn behandelplan behaald, ik vind mezelf nu leuk, niet meer een eenling tussen vrienden etc.
Toch voel ik me heel wanhopig op relatiegebied. Ik snak naar iemand die me ff knuffelt en zegt 'ik hou van jou'. met veel geluk vind ik af en toe iemand die zegt 'ik hou van je kutje' en daar houdt het dan wel mee op. nou twijfel ik, is dit een primaire levensbehoefte, af en toe intimiteit en heb ik alle recht op groot verdriet? of heeft mijn verdriet toch een psychische achtergrond en moet ik weer hulp zoeken? ik denk oprecht niet dat er nu een schema actief is, waarschijnlijk wel de modus Kwetsbaar kind (voor degenen die bekend zijn met schematherapie). En hoe deal ik hier nu mee? De situaties vermijden waar bij er stelletjes opduiken heeft geen zin, dan kan ik mijn hele adressenlijst wel schrappen en ik heb juist behoefte aan sociaal contact.
misschien komt het ook wel allemaal, de behoefte aan troost, omdat ik gefaald heb met mijn scriptie en misschien pas over een jaar mijn diploma haal. het leven lijkt nu ff heel uitzichtloos weer en ik weet oprecht niet hoe ik verder moet in het leven op dit punt, maatschappelijk gezien.
Je hebt een basisbehoefte aan liefde, waardering, begrip en compassie, dat heeft een mens nodig als voeding om te groeien tot de persoon die je echt bent, punt is alleen dat je op de 1e plaats jezelf die dingen moet geven.quote:
Toch voel ik me heel wanhopig op relatiegebied. Ik snak naar iemand die me ff knuffelt en zegt 'ik hou van jou'. met veel geluk vind ik af en toe iemand die zegt 'ik hou van je kutje' en daar houdt het dan wel mee op. nou twijfel ik, is dit een primaire levensbehoefte, af en toe intimiteit en heb ik alle recht op groot verdriet? of heeft mijn verdriet toch een psychische achtergrond en moet ik weer hulp zoeken? ik denk oprecht niet dat er nu een schema actief is, waarschijnlijk wel de modus Kwetsbaar kind (voor degenen die bekend zijn met schematherapie). En hoe deal ik hier nu mee? De situaties vermijden waar bij er stelletjes opduiken heeft geen zin, dan kan ik mijn hele adressenlijst wel schrappen en ik heb juist behoefte aan sociaal contact.
misschien komt het ook wel allemaal, de behoefte aan troost, omdat ik gefaald heb met mijn scriptie en misschien pas over een jaar mijn diploma haal. het leven lijkt nu ff heel uitzichtloos weer en ik weet oprecht niet hoe ik verder moet in het leven op dit punt, maatschappelijk gezien.
Als jij jezelf niet waardeert om wie jij bent, kan een ander dat dan doen? Als jij jezelf ziet als niet goed genoeg, is het dan niet 'logisch' dat je mensen aantrekt die jou ook zo zien en dat gevoel bevestigen? Je leven, en dus ook de mensen die je aantrekt, vormen zich aan de hand van hoe je jezelf ziet.
Het herkennen van het kwetsbare kind, of welk schema dan ook, kan heel handig zijn, het is denk ik alleen niet handig om van het kwetsbare kind vervolgens het ''wachten tot iemand hem/haat gaat vertellen dat hij/zij wel 'goed' is en zich van bevestiging van anderen afhankelijk zijn'' kind te maken, als je snapt wat ik bedoel. Dat is een passieve houding, waar je de macht over iets heel belangrijks en fundamenteels, de bevestiging van wie jij bent, buiten je neer legt.
Jezelf niet waarderen/accepteren maakt je kwetsbaar omdat je dan rondloopt met de angst door anderen op jouw eigen innerlijk negativiteit geraakt te worden, denk dat je er veel aan kunt hebben daar iets mee te gaan doen, al is het maar beginnen met wennen aan het idee jezelf wel de moeite waard te vinden. Daarnaast lijkt me handig voor jezelf na te gaan waardoor en hoe er negatieve gedachten over jezelf gevormd zijn zodat wanneer die de kop op steken je er iets anders/positiever tegenover kunt zetten
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Zelfde als hierboven; ga dat zelf doenquote:
Ik heb hetzelfde denk ik. De wanhoop om niemand te vinden, niemand die ooit in me gezicht heeft gezegt dat ze van me houdt.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Gister ben ik bij de psychiater geweest voor medicatie. Die wil hij me blijkbaar pas voorschrijven als ik stop met mijn studie mijn toekomst, wat doe je en mijn dieren in de steek laat really? en me laat opnemen.
Is het raar dat ik dit niet wil accepteren van iemand die amper de tijd voor me neemt, telefoontjes aanneemt tijdens ons gesprek (waarbij ook nog iemand binnen kwam vallen), nog te horkerig is om me een tissue aan te bieden of een woordje van medeleven te uiten? Volgens mij ben ik zelfs al een jaartje of wat ouder dan dat broekie, wáár is het respect gebleven?!
Het voelt heel vreemd als zo iemand in een paar minuutjes je toekomst wil bepalen. Heb geen vaste grond meer onder mijn voeten.
Vanmiddag bespreek ik het met de huisarts maar ben bang dat het weer zelfmedicatie wordt blijft.
Is het raar dat ik dit niet wil accepteren van iemand die amper de tijd voor me neemt, telefoontjes aanneemt tijdens ons gesprek (waarbij ook nog iemand binnen kwam vallen), nog te horkerig is om me een tissue aan te bieden of een woordje van medeleven te uiten? Volgens mij ben ik zelfs al een jaartje of wat ouder dan dat broekie, wáár is het respect gebleven?!
Het voelt heel vreemd als zo iemand in een paar minuutjes je toekomst wil bepalen. Heb geen vaste grond meer onder mijn voeten.
Vanmiddag bespreek ik het met de huisarts maar ben bang dat het weer zelfmedicatie wordt blijft.
Whut?? Dat klinkt wel vreemd hoor: verder heeft hij geen uitleg gegeven over waarom enzo? Ga je ook naar een psycholoog?
Omdat ik wel eens suïcidale gedachten heb. Op zich begrijpelijk dat ie dan niet te makkelijk voorschrijft, maar ik heb die gedachten al af en aan zo lang als ik me kan herinneren en ik ben er nog steeds, heb nog genoeg om voor te leven. Hij zou er de komende weken niet zijn om me te monitoren, dus is een opname zijn enige optie. Andere mogelijkheden, zoals een vriendin op de hoogte houden of mijn huisarts dagelijks te bellen, daar wilde hij niks van horen.
Voel me echt voor het blok gezet en weinig serieus genomen en dat voelt niet fijn.
Een psycholoog bezoek ik niet, ben niet zo goed met vertrouwen van mensen en heb er slechte ervaringen mee. Op zich sta ik er wel voor open, maar dan wil ik eerst stabieler zijn, want ik wil in staat blijven mijn studie voort te zetten en voor mijn dieren te zorgen. Dat hoopte ik te bereiken met medicatie.
Voel me echt voor het blok gezet en weinig serieus genomen en dat voelt niet fijn.
Een psycholoog bezoek ik niet, ben niet zo goed met vertrouwen van mensen en heb er slechte ervaringen mee. Op zich sta ik er wel voor open, maar dan wil ik eerst stabieler zijn, want ik wil in staat blijven mijn studie voort te zetten en voor mijn dieren te zorgen. Dat hoopte ik te bereiken met medicatie.
Maar ik waardeer mezelf dus wel, en ik vind dat ik veel waard ben. En dat blijft waar; het maakt niet uit of anderen dat bevestigen. Toch blijf ik veel behoefte houden aan iemand om me heen, knuffel, troost, combinatie van oerbehoefte en niet de weg weten op het moment dat er rotte dingen gebeuren en ik het eigenlijk zou moeten delen met iemand. Vrienden zie ik misschien een keer in de week, daar deel ik het wel mee, maar dat duurt altijd zo lang. En het delen met je kamerplant biedt niet bepaald soelaas.quote:
[..]
Je hebt een basisbehoefte aan liefde, waardering, begrip en compassie, dat heeft een mens nodig als voeding om te groeien tot de persoon die je echt bent, punt is alleen dat je op de 1e plaats jezelf die dingen moet geven.
Als jij jezelf niet waardeert om wie jij bent, kan een ander dat dan doen? Als jij jezelf ziet als niet goed genoeg, is het dan niet 'logisch' dat je mensen aantrekt die jou ook zo zien en dat gevoel bevestigen? Je leven, en dus ook de mensen die je aantrekt, vormen zich aan de hand van hoe je jezelf ziet.
Op momenten dat ik een rotdag heb gehad op mijjn werk, ofzo, of er gebeuren nare dingen, dan ben ik alleen, hoe leuk ik mezelf ook vind. Daar kan ik maar niet mee omgaan, met wanhoop tot gevolg. En ik mis gezelligheid in huis.
== houdt van sterke anekdotes voor op feesten en partijen ==
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
AverageJoe, lastige keuze...
Cerebella, dat zijn wel 2 uitersten... waarom wil je eerst stabieler zijn voor je naar een psycholoog gaat? Misschien kan die juist helpen om je stabieler te krijgen?
Hier gaat het redelijk.
Cerebella, dat zijn wel 2 uitersten... waarom wil je eerst stabieler zijn voor je naar een psycholoog gaat? Misschien kan die juist helpen om je stabieler te krijgen?
Hier gaat het redelijk.
Fake it till you make it...
Iets het dan niet meer dat er iets pijnlijks van vroeger wordt geraakt, waarvan het thema is niet aan iemand kwijt kunnen waar je mee zit? Als je (erg) jong bent is zoiets erg eng, als volwassene is wanhoop niet echt de meest passende reactie. Het is natuurlijk niet leuk maar echte wanhoop is een hele stap verder.quote:
Daar kan ik maar niet mee omgaan, met wanhoop tot gevolg. En ik mis gezelligheid in huis.
Het idee wel iemand te hebben om het aan kwijt te kunnen geeft dan verlichting van het voelen van dat verdriet maar haalt het uiteindelijk niet weg, het zit er en dat is niet anders, dat kun je uiteindelijk alleen maar accepteren en verwerken.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Anderen betitelen het als wanhoop, ik weet er niet zo goed een woord voor te verzinnen. Misschien is het feitelijk een andere emotie. In ieder geval wel een sterk gevoel van uitzichtloosheid en een beetje los staan van de rest, en 'o jee dit komt nooit meer goed'. Wat dat betreft heb je gelijk dat er een pijnlijke plek van vroeger geraakt wordt. Vroeger emotioneel onveilig onder leeftijdsgenootjes, überhaupt geen vriendjes en altijd maar alleen. Misschien denk ik nu wel dat ik mijn blijdschap en sores met mensen in mijn omgeving deel, maar doe ik dat in feite maar op beperkte schaal. Mens, ga van Facebook af, en bel de mensen!quote:
[..]
Iets het dan niet meer dat er iets pijnlijks van vroeger wordt geraakt, waarvan het thema is niet aan iemand kwijt kunnen waar je mee zit? Als je (erg) jong bent is zoiets erg eng, als volwassene is wanhoop niet echt de meest passende reactie. Het is natuurlijk niet leuk maar echte wanhoop is een hele stap verder.
== houdt van sterke anekdotes voor op feesten en partijen ==
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
Ik voel me als ik me wel goed voel, terughoudend om plezier te maken omdat ik weet dat ik me vaak niet goed voel.
En daardoor doe ik vaak niks... Is dat wel verstandig?
En daardoor doe ik vaak niks... Is dat wel verstandig?
Rustig aan.
Dat is ook niet heel respectvol he.. Iemand een broekie noemen.quote:Op dinsdag 19 februari 2013 09:00 schreef cerebella het volgende:
Gister ben ik bij de psychiater geweest voor medicatie. Die wil hij me blijkbaar pas voorschrijven als ik stop met mijn studie mijn toekomst, wat doe je en mijn dieren in de steek laat really? en me laat opnemen.
Is het raar dat ik dit niet wil accepteren van iemand die amper de tijd voor me neemt, telefoontjes aanneemt tijdens ons gesprek (waarbij ook nog iemand binnen kwam vallen), nog te horkerig is om me een tissue aan te bieden of een woordje van medeleven te uiten? Volgens mij ben ik zelfs al een jaartje of wat ouder dan dat broekie, wáár is het respect gebleven?!
Het voelt heel vreemd als zo iemand in een paar minuutjes je toekomst wil bepalen. Heb geen vaste grond meer onder mijn voeten.
Vanmiddag bespreek ik het met de huisarts maar ben bang dat het weer zelfmedicatie wordt blijft.
Wat bedoel je met zelfmedicatie?
Ik zou jezelf overigens snel laten doorverwijzen naar een andere psychiater... Dit klinkt alles behalve serieus.
Ho eens even.. Volgens mij verdraai jij een hele hoop woorden...quote:
Omdat ik wel eens suïcidale gedachten heb. Op zich begrijpelijk dat ie dan niet te makkelijk voorschrijft, maar ik heb die gedachten al af en aan zo lang als ik me kan herinneren en ik ben er nog steeds, heb nog genoeg om voor te leven. Hij zou er de komende weken niet zijn om me te monitoren, dus is een opname zijn enige optie. Andere mogelijkheden, zoals een vriendin op de hoogte houden of mijn huisarts dagelijks te bellen, daar wilde hij niks van horen.
Voel me echt voor het blok gezet en weinig serieus genomen en dat voelt niet fijn.
Een psycholoog bezoek ik niet, ben niet zo goed met vertrouwen van mensen en heb er slechte ervaringen mee. Op zich sta ik er wel voor open, maar dan wil ik eerst stabieler zijn, want ik wil in staat blijven mijn studie voort te zetten en voor mijn dieren te zorgen. Dat hoopte ik te bereiken met medicatie.
Hij wilt je laten opnemen omdat jij suicidale gedachtes hebt en hij niet in staat is om je in de gaten te houden als je aan de pillen zou gaan... Voor hetzelfde geld gebeurt er iets ergs... Het ergste geval: Jij springt voor een trein.
Om jezelf te laten opnemen zou jij je aandacht aan je dieren en je studie moeten stil-zetten, niet stoppen... Maar uiteindelijk is jouw psychische gezondheid velen malen belangrijker dan wat vertraging of niet?
En je zou nooit aan de medicatie moeten gaan om voor je dieren te kunnen zorgen of je studie te kunnen blijven doen, je moet aan de medicatie gaan om psychisch gezond te worden!
[ Bericht 4% gewijzigd door kingtoppie op 19-02-2013 22:37:01 ]
Rustig aan.
Je houdt vast aan het ongelukkig zijn omdat dat is wat je kent, negatief zijn geeft een gevoel van een controle; wat er ook gebeurt je kan het altijd kut vinden.quote:Op dinsdag 19 februari 2013 22:24 schreef kingtoppie het volgende:
Ik voel me als ik me wel goed voel, terughoudend om plezier te maken omdat ik weet dat ik me vaak niet goed voel.
En daardoor doe ik vaak niks... Is dat wel verstandig?
Open in het leven staan vergr durft maar is op lange termijn oneindig veel leuker natuurlijk.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Ik moet lachenquote:
[..]
Je houdt vast aan het ongelukkig zijn omdat dat is wat je kent, negatief zijn geeft een gevoel van een controle; wat er ook gebeurt je kan het altijd kut vinden.
Open in het leven staan vergr durft maar is op lange termijn oneindig veel leuker natuurlijk.
Rustig aan.
Maar je hebt helemaal gelijk, ik ken het en dat voelt lekker vertrouwd... Kost het minste moeite.quote:
[..]
Je houdt vast aan het ongelukkig zijn omdat dat is wat je kent, negatief zijn geeft een gevoel van een controle; wat er ook gebeurt je kan het altijd kut vinden.
Open in het leven staan vergr durft maar is op lange termijn oneindig veel leuker natuurlijk.
Waarom wil ik dan nergens moeite in stoppen? Is dat alleen durven?... Hmm...?
Rustig aan.
Angst om het bekende, de schijn veiligheid waar in de illusie van controle in schuilt, los te laten ja. Wees dankbaar dat je in een situatie bent gekomen waar écht daarmee breken de enige optie is voor een goed leven, veel mensen hebben het net niet kut genoeg om die stap werkelijk te gaan (moeten) zetten.quote:
[..]
Maar je hebt helemaal gelijk, ik ken het en dat voelt lekker vertrouwd... Kost het minste moeite.
Waarom wil ik dan nergens moeite in stoppen? Is dat alleen durven?... Hmm...?
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Voor mij is die stap vaak net te klein nog steeds, maar vaak ook gewoon te groot.quote:
[..]
Angst om het bekende, de schijn veiligheid waar in de illusie van controle in schuilt, los te laten ja. Wees dankbaar dat je in een situatie bent gekomen waar écht daarmee breken de enige optie is voor een goed leven, veel mensen hebben het net niet kut genoeg om die stap werkelijk te gaan (moeten) zetten.
Toen ik aan de medicatie zat was mijn gevoel een stuk stabieler... Als je gevoel een tijdje hetzelfde is dan valt het denk ik wat minder op voor jezelf hoe je je voelt waardoor je je automatisch maar richt op wat je wilt en wat je kan doen...
Echt breken....
Ik vind het helemaaaaaal niet fijn om mezelf te moeten verantwoorden voor dingen die ik doe...
Naar buiten hardlopen? Om 11 uur snachts? Ben je gek?
Naja dan maar niet... Snap je?
Rustig aan.
Zo vandaag sinds maanden de durf kunnen vinden om weer op mijn scooter te springen en over de brug te karren. Wel verzeild geraakt in een ruzie (niet door mij of over mij) terwijl ik even moest bijkomen van alle spanning. Gezellig zeg ruzieden mensen over wie er valiumpjes moest slikken.
Gebruik je nog steeds medicatie?quote:
[..]
Toen ik aan de medicatie zat was mijn gevoel een stuk stabieler... Als je gevoel een tijdje hetzelfde is dan valt het denk ik wat minder op voor jezelf hoe je je voelt waardoor je je automatisch maar richt op wat je wilt en wat je kan doen...
Echt breken....
Ik vind het helemaaaaaal niet fijn om mezelf te moeten verantwoorden voor dingen die ik doe...
Naar buiten hardlopen? Om 11 uur snachts? Ben je gek?
Mijn begeleider zegt altijd dat ik juist naar buiten moet als het donker is vooral als je angst hebt omdat het dan rustiger is.
Als je buiten komt... Doe je dingen... Dat is het verschil... Dat niks doen maakt je vooral een persoon dat niet meer dingen doet... Echt durven is het niet eens.. Geef mij 100 euro en ik ben gemotiveerd wat te doen hoor.quote:
[..]
Gebruik je nog steeds medicatie?
Mijn begeleider zegt altijd dat ik juist naar buiten moet als het donker is vooral als je angst hebt omdat het dan rustiger is.
Nee geen medicatie meer, donderdag weer afspraak bij psychiatert....
Ga misschien wel wat erin stoppen weer... Op stabiliserend niveau.
Rustig aan.
Heb ik weleens vaker gehoord. De dag dat je controle kan laten varen is een nieuw begin.quote:
[..]
Angst om het bekende, de schijn veiligheid waar in de illusie van controle in schuilt, los te laten ja. Wees dankbaar dat je in een situatie bent gekomen waar écht daarmee breken de enige optie is voor een goed leven, veel mensen hebben het net niet kut genoeg om die stap werkelijk te gaan (moeten) zetten.
Even quoten.quote:
De dag dat je controle kan laten varen is een nieuw begin.
Rustig aan.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Twiddel
Die depressie maakt me alleen maar moe, zuigt al mijn energie op. Eenmaal dan in bed komen de gedachten die niet meer willen stoppen, en dan lig ik daar maar weer wakker in bed. Lekker tegenstrijdig. Zoals nu. Een huilbui puur omdat ik mezelf niet meer zie zitten is niet zeldzaam. 
Ik ben het zat, alles zat. Waarvoor ben ik hier nou helemaal. Ik leef echt van dag tot dag, zie niet echt in wat ik nou helemaal met mijn leven aandoet. Eerst 14 jaar verplicht school, nou daar ben ik dan bijna mee klaar. Dan nog een aantal jaar "vrijwillig" een opleiding. Natuurlijk doe ik dat ook omdat ik me ergens voor interesseer en niet omdat het moet, maar de keuze voor maar gewoon niet studeren is er ook niet. Daarna een x aantal jaar als loonslaaf aan de slag, en dan ben ik oud en ja, wat dan.
Ik kan niet eens meer normaal schrijven, zo beroerd voel ik me. De wil en energie om mooie zinnen te maken is er niet. Ben ik de enige?
Ik ben het zat, alles zat. Waarvoor ben ik hier nou helemaal. Ik leef echt van dag tot dag, zie niet echt in wat ik nou helemaal met mijn leven aandoet. Eerst 14 jaar verplicht school, nou daar ben ik dan bijna mee klaar. Dan nog een aantal jaar "vrijwillig" een opleiding. Natuurlijk doe ik dat ook omdat ik me ergens voor interesseer en niet omdat het moet, maar de keuze voor maar gewoon niet studeren is er ook niet. Daarna een x aantal jaar als loonslaaf aan de slag, en dan ben ik oud en ja, wat dan. Ik kan niet eens meer normaal schrijven, zo beroerd voel ik me. De wil en energie om mooie zinnen te maken is er niet. Ben ik de enige?
Nope, hier hetzelfde. Ik zou zeggen, blijf van dag tot dag leven, want als je iets verder vooruit kijkt, zakt de moed in je schoenen.
Kun je daar iets over vertellenquote:Op zaterdag 23 februari 2013 11:21 schreef summer2bird het volgende:
Volgens mij heb ik gisteren een (soort van) psychose gehad.
quote:Op donderdag 21 februari 2013 10:00 schreef summer2bird het volgende:
Wat vervelend!SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Werken jullie niet met zoiets als een singnaleringplan?
Het is heel vaag wat ik nog precies weet.quote:
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Twiddel
Weet ik niet eerlijk gezegdquote:Op zaterdag 23 februari 2013 11:24 schreef Catnip het volgende:
[..]
Wat vervelend!
Werken jullie niet met zoiets als een singnaleringplan?
Twiddel
quote:
[..]
Het is heel vaag wat ik nog precies weet.Wow dat is wel beetje heftig.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ik kom net in het topic, maar wat slikken jullie zoal'?
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |