Het peutertopic (2-4 jaar) deel 122

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:10 schreef Stiemie het volgende:

[..]

Ze wordt in september 4 en is wel erg wijs. Ze kan mij precies uitleggen waarom ze boos is. Mij slaat ze niet (lijkt me ook het verstandigst ). En bij de opvang zegt ze ook precies wat ze wil "Hou op, niet doen, ik vind dit niet leuk"

Maar het begrijpen staat nog niet gelijk aan het beheersen. Hannah is verbaal ook heel sterk (en weet ook erg goed wat wenselijke antwoorden zijn!) maar het is nog steeds een peuter en het is soms lastig om haar niet te overschatten.

Boos zijn is ook een heel abstract iets.. Soms helpt uitleggen wat erbij hoort ook heel goed.. en wat dus juist allemaal wel mag als je boos bent

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:12 schreef octopussy het volgende:

[..]

Maar het begrijpen staat nog niet gelijk aan het beheersen. Hannah is verbaal ook heel sterk (en weet ook erg goed wat wenselijke antwoorden zijn!) maar het is nog steeds een peuter en het is soms lastig om haar niet te overschatten.

Nou ja ze kan het bij anderen wel, alleen bij haar zus niet. Ik snap best dat ik geen heel verhaal van haar hoef te verwachten, maar gewoon zeggen dat ze boos is, is al oke. Dan kan ik nog ingrijpen.

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:16 schreef simmu het volgende:

[..]

nee, niet standaard laten liggen dan, gewoon zo dat je het makkelijk kan pakken. en dan dus direct als je haar ziet ontsporen haar er aan zetten. ook gewoon met de mededeling: "nou, dit gaat zo even niet lekker. weet je wat: ga jij nu eventjes tekenen". en dan zet je haar daar, pak je alles. enzovoorts. denk dat je haar dan beter uit de boze bui trekt.

Ik ga het eens proberen! Hopelijk werkt het want zo'n kleine gefrustreerde peuter is geen pretje. en dat terwijl ze ook zo ontzettend lief kan zijn

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:15 schreef Stiemie het volgende:

[..]

Nou ja ze kan het bij anderen wel, alleen bij haar zus niet. Ik snap best dat ik geen heel verhaal van haar hoef te verwachten, maar gewoon zeggen dat ze boos is, is al oke. Dan kan ik nog ingrijpen.

Dat bedoelde ik ook met de primaire reactie. De stoppen gaan door, er is geen redelijkheid. En dat kan ze gewoon laten gebeuren bij jou want jij bent veilig.

Ik krijg ook altijd te horen wat een engeltje mijn kind is op het kdv en als ze bij een vriendinnetje speelt. Dat ze thuis haar kleine zusje omduwt (die hard op haar achterhoofd valt) en vervolgens boos op mij is omdat ik haar straf geef, dat zoeken ze er niet achter.

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:23 schreef octopussy het volgende:

[..]

Dat bedoelde ik ook met de primaire reactie. De stoppen gaan door, er is geen redelijkheid. En dat kan ze gewoon laten gebeuren bij jou want jij bent veilig.

Ik krijg ook altijd te horen wat een engeltje mijn kind is op het kdv en als ze bij een vriendinnetje speelt. Dat ze thuis haar kleine zusje omduwt (die hard op haar achterhoofd valt) en vervolgens boos op mij is omdat ik haar straf geef, dat zoeken ze er niet achter.

Maar bij mij doet ze het dus niet en ook niet bij kindjes die hier echt vaak komen. Alleen maar bij haar grote zus.

Misschien is het geen boosheid maar is het jaloezie en sapt ze daarom niet hoe ze dat moet verwoorden? Ze wil in ieder geval veel meer dan ze nu kan.

Jaloezie lijkt me heel aannemelijk Neemt niet weg dat het gedrag wat ze vertoont onacceptabel is.

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:29 schreef octopussy het volgende:
Jaloezie lijkt me heel aannemelijk Neemt niet weg dat het gedrag wat ze vertoont onacceptabel is.

Ja maar dat zou wel kunnen verklaren waarom ze deze boosheid anders 'uit' dan gewone boosheid. Morgen maar eens met haar over hebben.

Stiemie, lijkt me erg lastig. Wij hebben hier incidenteel ook gehad dat meneer uit het niets niet aardig was tegen broer, kwam op het kdv ook weleens voor. Hij bedoelde het vast ook niet slecht. Ik ben ook een paar keer echt boos geworden omdat mijn peuter in zijn boosheid om zich sloeg en zijn broer raakte. Hier helpt rustig uitleggen toch vaak het beste. En soms consequenties nemen. Wij kwamen erachter dat onze peuter zich liet voeren en dat ook op het kdv begon te laten doen onder het mom van mama en papa doen dat ook. Dus we hebben de knoop doorgehakt niet meer te voeren en anders eet hij maar niet. Dat gebeurt nu ook weleens en eten duurt veel langer en soms is een beloning nodig. Weet niet hoe jouw meid in elkaar zit. Wat als je haar geen luier omdoet, gaat ze dan wel plassen of resulteert dat in een nat bed?

Beterschap voor alle zieke kindjes.

Een jaar lang geen problemen met het weg brengen naar de psz.
En zoineens vanaf afgelopen maandag, huilen en krijsen als ik weg ga.
De leidster moet hem dat echt vast houden.
Ik vind dit zo naar en vervelend, voor mezelf maar vooral voor Mart.
Ik weet ook niet zo goed wat ik hiermee aan moet of zeggen moet tegen hem!

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:31 schreef Stiemie het volgende:
Ja maar dat zou wel kunnen verklaren waarom ze deze boosheid anders 'uit' dan gewone boosheid. Morgen maar eens met haar over hebben.

Het zou me niets verbazen als je met E. al een heel eind komt door je gesprekstechniek aan te passen! Heb je How2Talk2Kids wel eens gelezen?

Ook voor voorlijke kinderen blijft het lastig om te reflecteren over hun gedrag. Ik vraag me af hoe ver je komt door er heel expliciet een gesprek over te voeren. Het gevaar van projectie ligt ook altijd op de loer, dus dat je haar gevoelens toeschrijft die ze misschien helemaal niet heeft. Ik denk dat het jullie veel zou kunnen helpen door op momenten dat E. gefrustreerd dreigt te raken terug te vallen op technieken uit How2Talk2Kids. Het is eigenlijk ontzettend eenvoudig en komt voor een groot deel neer op het verwoorden van haar emoties ("E. is boos. E. wil ook naar boven. E. wil meespelen.") Op een of andere manier zijn we al gauw geneigd om oplossingen aan te dragen, maar dat is vaak helemaal niet nodig.

Nou ja, het zou me niets verbazen als je al heel ver komt door enerzijds begrip te tonen en anderzijds E. te leren hoe ze haar emoties kan kanaliseren. De nadruk ligt hier zo vaak op straf, maar straf is meer symptoombestrijding. (Ik verbaas me er ook over dat de supernanny een kind opdraagt om na een bepaalde tijd oprecht spijt te betuigen, alsof er sprake van oprechtheid kan zijn als het betuigen van spijt afgedwongen is.) En door de nadruk zo op straf te leggen, wordt denk ik bij E. ook het gevoel versterkt dat haar gevoelens niet erkend worden*. Het lijkt me bovendien extra frustrerend voor haar als ze daar bovenop nog straf krijgt.

Wat ik bij Lena probeer te doen, is om haar gevoel te erkennen. Dat hielp niet meteen, maar het wordt inmiddels beter. Ze ziet nu dat ik echt wel doorheb dat het rot voor haar is als Ivan bijvoorbeeld met zijn vriendinnetje boven wil spelen. Ik probeer haar ook voor te spiegelen hoe je met emoties om kunt gaan. Ook dat gaat langzaamaan beter. Ze weet nu dat ze "NIET LEUK!" kan zeggen als iets haar niet zint, bijvoorbeeld. Waar we ook veel aandacht aan besteden is spijt betuigen, alleen eis ik het niet. Ik laat haar wel zien wat de consequenties zijn van niet spijt betuigen, namelijk dat ik nog chagrijnig ben. Ze leert ook van Ivan hoe dat werkt, spijt betuigen, dat je soms eventjes tot jezelf moet komen en dan je het daarna kunt proberen goed te maken.

Overigens vind ik slaan et cetera nooit oké. Daar word ik heel boos over, en dat is dan de 'straf', zeg maar. Ik doe er niks extra's bij. Maar voor mij is dit niet de kern van een oplossing. Dat zit veel meer in de zaken die ik al genoemd heb. Ik probeer ook wel lastige situaties te voorkomen. Als Ivan bijvoorbeeld naar boven wil met zijn vriendinnetje, dan bied ik net daarvoor Lena iets aan waarvan ik weet dat ze het ontzettend leuk vindt (bijvoorbeeld samen een sapje maken).

Oh, wist je dat er een versie van How2Talk2Kids is voor broertjes en zusjes? Ik ken dat boek zelf niet, maar het klinkt me wel interessant in de oren.

_{* Haar boosheid kan voor jou onlogisch of buitenproportioneel lijken. Je hebt al de hele dag met haar doorgebracht, dus waarom ineens boos worden als grote zus thuiskomt en de aandacht gedeeld moet worden? Ze heeft toch al zoveel exclusieve aandacht gehad? Maar hey, dat is toch ook gewoon niet leuk! Heb je een leuke dag met je moeder, waarom kan dat niet ophouden? Het idee van peuters over redelijkheid is dat zij 90% krijgen en de ander 10% of zo. Natuurlijk moet ze leren accepteren dat ze de aandacht moet delen, maar dat doet er geen afbreuk aan dat het voor haar rot is.}

Hier net: ik heb met Ivan een paardenstal van Duplo gemaakt, Lena wil meespelen en maakt in haar onhandigheid de stal kapot, Ivan raakt ontroostbaar. Dus ik zeg tegen Ivan: ""Het is soms niet eenvoudig een zusje te hebben." Hij: "Mama, ik wil geen zusje meer." Ik: "Zullen we haar op Marktplaats te koop aanbieden? 'Zusje te koop. Ze is heel driftig en huilt veel. Ook pakt ze telkens Duplo af. Ze kan in Amsterdam afgehaald worden.'" Ivan lacht, verdriet over.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 10:41 schreef Claudia_x het volgende:
Hier net: ik heb met Ivan een paardenstal van Duplo gemaakt, Lena wil meespelen en maakt in haar onhandigheid de stal kapot, Ivan raakt ontroostbaar. Dus ik zeg tegen Ivan: ""Het is soms niet eenvoudig een zusje te hebben." Hij: "Mama, ik wil geen zusje meer." Ik: "Zullen we haar op Marktplaats te koop aanbieden? 'Zusje te koop. Ze is heel driftig en huilt veel. Ook pakt ze telkens Duplo af. Ze kan in Amsterdam afgehaald worden.'" Ivan lacht, verdriet over.

Gewedlig!

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 10:05 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Het zou me niets verbazen als je met E. al een heel eind komt door je gesprekstechniek aan te passen! Heb je How2Talk2Kids wel eens gelezen?

Ook voor voorlijke kinderen blijft het lastig om te reflecteren over hun gedrag. Ik vraag me af hoe ver je komt door er heel expliciet een gesprek over te voeren. Het gevaar van projectie ligt ook altijd op de loer, dus dat je haar gevoelens toeschrijft die ze misschien helemaal niet heeft. Ik denk dat het jullie veel zou kunnen helpen door op momenten dat E. gefrustreerd dreigt te raken terug te vallen op technieken uit How2Talk2Kids. Het is eigenlijk ontzettend eenvoudig en komt voor een groot deel neer op het verwoorden van haar emoties ("E. is boos. E. wil ook naar boven. E. wil meespelen.") Op een of andere manier zijn we al gauw geneigd om oplossingen aan te dragen, maar dat is vaak helemaal niet nodig.

Nou ja, het zou me niets verbazen als je al heel ver komt door enerzijds begrip te tonen en anderzijds E. te leren hoe ze haar emoties kan kanaliseren. De nadruk ligt hier zo vaak op straf, maar straf is meer symptoombestrijding. (Ik verbaas me er ook over dat de supernanny een kind opdraagt om na een bepaalde tijd oprecht spijt te betuigen, alsof er sprake van oprechtheid kan zijn als het betuigen van spijt afgedwongen is.) En door de nadruk zo op straf te leggen, wordt denk ik bij E. ook het gevoel versterkt dat haar gevoelens niet erkend worden*. Het lijkt me bovendien extra frustrerend voor haar als ze daar bovenop nog straf krijgt.

Wat ik bij Lena probeer te doen, is om haar gevoel te erkennen. Dat hielp niet meteen, maar het wordt inmiddels beter. Ze ziet nu dat ik echt wel doorheb dat het rot voor haar is als Ivan bijvoorbeeld met zijn vriendinnetje boven wil spelen. Ik probeer haar ook voor te spiegelen hoe je met emoties om kunt gaan. Ook dat gaat langzaamaan beter. Ze weet nu dat ze "NIET LEUK!" kan zeggen als iets haar niet zint, bijvoorbeeld. Waar we ook veel aandacht aan besteden is spijt betuigen, alleen eis ik het niet. Ik laat haar wel zien wat de consequenties zijn van niet spijt betuigen, namelijk dat ik nog chagrijnig ben. Ze leert ook van Ivan hoe dat werkt, spijt betuigen, dat je soms eventjes tot jezelf moet komen en dan je het daarna kunt proberen goed te maken.

Overigens vind ik slaan et cetera nooit oké. Daar word ik heel boos over, en dat is dan de 'straf', zeg maar. Ik doe er niks extra's bij. Maar voor mij is dit niet de kern van een oplossing. Dat zit veel meer in de zaken die ik al genoemd heb. Ik probeer ook wel lastige situaties te voorkomen. Als Ivan bijvoorbeeld naar boven wil met zijn vriendinnetje, dan bied ik net daarvoor Lena iets aan waarvan ik weet dat ze het ontzettend leuk vindt (bijvoorbeeld samen een sapje maken).

Oh, wist je dat er een versie van How2Talk2Kids is voor broertjes en zusjes? Ik ken dat boek zelf niet, maar het klinkt me wel interessant in de oren.

_{* Haar boosheid kan voor jou onlogisch of buitenproportioneel lijken. Je hebt al de hele dag met haar doorgebracht, dus waarom ineens boos worden als grote zus thuiskomt en de aandacht gedeeld moet worden? Ze heeft toch al zoveel exclusieve aandacht gehad? Maar hey, dat is toch ook gewoon niet leuk! Heb je een leuke dag met je moeder, waarom kan dat niet ophouden? Het idee van peuters over redelijkheid is dat zij 90% krijgen en de ander 10% of zo. Natuurlijk moet ze leren accepteren dat ze de aandacht moet delen, maar dat doet er geen afbreuk aan dat het voor haar rot is.}

Ik heb beide versies en allebei gelezen. Misschien handig om ze weer eens uit de kast te trekken.

Overigens gaat het hier net zo hoor. L gaat met vriendinnetje naar boven. Ik trek playmais uit de kast en vermaak E. Zeg dat ik het me kan voorstellen dat het niet leuk is dat haar zus boven speelt met een vriendinnetje. E beaamt dat. Maar nu kunnen wij lekker samen wat doen en dat is ook heel leuk. Maar helaas gaat het dan bijna altijd toch fout. Of wanneer L na verloop van tijd naar beneden komt of wanneer het vriendinnetje weg is. Uiteindelijk is L gewoon een keer de sjaak. En desnoods wanneer ik als het vriendinnetje al lang en breed thuis is en ik even naar de wc ga "hap/schop/knijp" of wanneer ze 's avonds samen in bad zitten. Ze kan daar heel lang boos over blijven.

En net zo wanneer we L uit school gaan halen. ik zeg dan ook wel eens voor de grap: "Het is ook niet leuk om mama ineens weer te moeten delen. Zullen we L anders gewoon vannacht op school laten?" Waarop E meestal enthousiast reageert en boos op het schoolplein gaat staan schreeuwen dat we "L toch op school zouden laten slapen!!!!" Misschien zou ik e ook eens How2talk2kids moeten laten lezen

haha stiemie. dat risico zit er wel in ja, bij zulke voorstellen.

Dat dus. Het is gewoon niet altijd duidelijk dat sommige dingen niet "echt" kunnen, ook al stel je het voor. Daar maak je het dan alleen maar moeilijker mee.

Dat Marktplaats verhaal is wel super, maar ik zie Ruben vervolgens naar mijn computer lopen om te wachten totdat ik daadwerkelijk Jochem te koop aan zou bieden zeg maar

ik zou er zelf ook wel terughoudend mee zijn.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:02 schreef Troel het volgende:
Dat dus. Het is gewoon niet altijd duidelijk dat sommige dingen niet "echt" kunnen, ook al stel je het voor. Daar maak je het dan alleen maar moeilijker mee.

Dat Marktplaats verhaal is wel super, maar ik zie Ruben vervolgens naar mijn computer lopen om te wachten totdat ik daadwerkelijk Jochem te koop aan zou bieden zeg maar

Dat zou hier dus ook gebeuren Troel. dat ze dan bij de supermarktkassa vraagt wanneer we haar zus nou echt gaan verkopen ofzo

!

Ik ben fan van E., hoor. En ik herken toch wel veel van Lena in haar. Lena lijkt in veel opzichten op haar broer, maar ze heeft wel echt een ander temperament. Ivan is vrij gemoedelijk, rustig, Lena is uitbundiger en alles is zwart-wit. De driftbuien zijn niet mals, het slaan en duwen herken ik ook, en ineens zit je met de factor 'twee kindjes' waardoor je voortdurend gedwongen wordt keuzes te maken, vaak voor je gevoel voor de een en tegen de ander. Het is ook gewoon niet altijd even makkelijk.

Het helpt mij wel erg om te beseffen dat ik misschien niet direct effect zie van wat ik doe, maar over de linie wel. Het begint bij Lena nu ineens allemaal te veranderen: ze krijgt schuldgevoel als ze slaat, ze zegt sorry, ze maakt tevoren duidelijk aan Ivan dat ze iets niet leuk vindt. Het afgelopen half jaar is vrij pittig geweest met haar, maar ze lijkt nu dan eindelijk toch tekenen van welopgevoed zijn te vertonen. En het zal ongetwijfeld ook wel weer eens slechter worden in de toekomst.

Toen je het had over dat tekenen begon ik te denken aan How2Talk2Kids. Voor mijn gevoel probeerde je te veel E.'s probleem 'op te lossen'. Misschien was minder genoeg geweest, dus niet zeggen dat ze ook mooi kan tekenen maar zeggen: "Je bent verdrietig omdat je niet zo goed als L. kunt tekenen." Nou ja, vaak zie je in de praktijk wel of en waarmee je een snaar raakt. Het is ook een onwijze zoektocht.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:05 schreef Stiemie het volgende:

[..]

Dat zou hier dus ook gebeuren Troel. dat ze dan bij de supermarktkassa vraagt wanneer we haar zus nou echt gaan verkopen ofzo

ja, en andersom zou zuslief het zich hier ook vreselijk aangetrokken hebben waarschijnlijk, zo'n grapje over haar.

maar benoemen van gevoelens werkt hier ook altijd heel goed. 't is meestal al genoeg inderdaad, kind voelt zich begrepen, zonder dat er nou meteen iets wordt opgelost.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:07 schreef trui het volgende:

[..]

ja, en andersom zou zuslief het zich hier ook vreselijk aangetrokken hebben waarschijnlijk, zo'n grapje over haar.

Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Het hangt ook af van de gezinscultuur, de leeftijd, het karakter van het kind. In dit geval krijgt Lena er niks van mee, maar het zou me niets verbazen als ze dat soort grapjes in de toekomst ook nog gewoon kunnen hebben. Er worden hier veel (flauwe) grappen gemaakt.

Ik maak vaak wel het grapje naar allebei toe als ze niet mee willen van de BSO, dat ze dan maar met juf 'eenvandetwee' mee moeten naar huis, gelukkig gaan ze altijd nog liever met mij mee, maar stel nou dat...

Oscar kan 'sorry' zeggen dus helemaal niet. Niet als er iets per ongeluk gebeurd wat wel heel erg is. Dan slaat hij volledig dicht, moet vreselijk huilen en gaat dan met zijn armen over zijn gezicht op de grond liggen ofzo. Echt bijna zielig om te zien.
En ik vind dat sorry zeggen er eigenlijk wel bij hoort, ook voor de ander zeg maar, die is toch ook gekwetst of wat dan ook. Maar als ik daar op zo'n moment echt heel erg aan vast hou dan wordt Oscar's bui alleen maar erger.

hier worden grappen ook niet geschuwd, hoor. maar sommige dingen zijn wel wat precair vind ik, om grappen over te maken. kijk, die van ons zijn nu natuurlijk allang geen peuter meer maar ook toen ze dat nog wel waren was 't wel zo dat willem de grappen van z'n vader graag herhaalde of er varianten op maakte. ik kan me erg goed voorstellen dat zo'n grapje daarom alleen al een heel verkeerd eigen leven zou gaan leiden.

Oh, m'n algemene punt was trouwens inderdaad: een grapje kan soms een potentieel vervelende sfeer beter maken. Da's ook een tip uit het boek.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:12 schreef trui het volgende:
hier worden grappen ook niet geschuwd, hoor. maar sommige dingen zijn wel wat precair vind ik, om grappen over te maken.

Ja, kan ik me voorstellen. Dat moet je op gevoel doen. Als Lena een jaar ouder was geweest, had ik het gedeelte over driftig zijn en veel huilen waarschijnlijk weggelaten maar er iets van gemaakt als: "Zusje te koop. Ze wil altijd met mijn Duplo spelen net als ik ermee speel. Ook drinkt ze alle melk op. Ophalen in Amsterdam."

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:11 schreef Brighteyes het volgende:
Ik maak vaak wel het grapje naar allebei toe als ze niet mee willen van de BSO, dat ze dan maar met juf 'eenvandetwee' mee moeten naar huis, gelukkig gaan ze altijd nog liever met mij mee, maar stel nou dat...

Dan sta je met een gillende peuter onder je arm die boos is omdat ze toch mee naar huis moet terwijl ze toch bij de juf mocht slapen </ervaringsdeskundige>

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:11 schreef Brighteyes het volgende:
Oscar kan 'sorry' zeggen dus helemaal niet. Niet als er iets per ongeluk gebeurd wat wel heel erg is. Dan slaat hij volledig dicht, moet vreselijk huilen en gaat dan met zijn armen over zijn gezicht op de grond liggen ofzo. Echt bijna zielig om te zien.
En ik vind dat sorry zeggen er eigenlijk wel bij hoort, ook voor de ander zeg maar, die is toch ook gekwetst of wat dan ook. Maar als ik daar op zo'n moment echt heel erg aan vast hou dan wordt Oscar's bui alleen maar erger.

Achos, eigenlijk is hij dus erg gevoelig en schuldbewust? Ik zie het bij Ivan ook wel een beetje. Het lijkt me ook nog best wel lastig om te begrijpen dat je spijt moet hebben van iets wat per ongeluk ging.

Ik denk dat we met Ivan begonnen zijn te leren spijt te betuigen door het zelf te doen.

Misschien meer voor oudere kindjes hoor, maar spijt hebben om iets dat per ongeluk ging, is toch ook raar? Het kan je misschien spijten dat er iets kapot is gegaan, maar dan moet je dat benoemen.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:15 schreef Stiemie het volgende:

[..]

Dan sta je met een gillende peuter onder je arm die boos is omdat ze toch mee naar huis moet terwijl ze toch bij de juf mocht slapen </ervaringsdeskundige>

Dat grapje maak ik ook niet meer, nee. Wat zich nu ook tegen me keert is een techniek uit The happiest toddler waarmee ik benadrukte dat Ivan vaak zijn zin krijgt ("Okeeee, Ivan krijgt ook altijd zijn zin!!!"). Nu zegt 'ie doodleuk: "Mama, ik krijg toch altijd mijn zin?" Of: "Mama, ik ga je iets vragen en dan wil ik dat je zegt: "Ohhh, Ivan, jij krijgt ook altijd je zin!"

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:11 schreef Brighteyes het volgende:
Ik maak vaak wel het grapje naar allebei toe als ze niet mee willen van de BSO, dat ze dan maar met juf 'eenvandetwee' mee moeten naar huis, gelukkig gaan ze altijd nog liever met mij mee, maar stel nou dat...

Oscar kan 'sorry' zeggen dus helemaal niet. Niet als er iets per ongeluk gebeurd wat wel heel erg is. Dan slaat hij volledig dicht, moet vreselijk huilen en gaat dan met zijn armen over zijn gezicht op de grond liggen ofzo. Echt bijna zielig om te zien.
En ik vind dat sorry zeggen er eigenlijk wel bij hoort, ook voor de ander zeg maar, die is toch ook gekwetst of wat dan ook. Maar als ik daar op zo'n moment echt heel erg aan vast hou dan wordt Oscar's bui alleen maar erger.

Dat. Tijdje geleden haalde ik L op van het kdv en wilde ze 'NIET MET MAMA MEE NAAR HUIIIIIS! BRUL'.

Hoewel ik er na een slapeloze nacht en een drukke werkdag al helemaal doorheen zat, probeerde ik er toch een grapje van te maken: "Wil je vannacht hier blijven slapen dan?"
L: "Jaaaaaa "
Ik: "Ow (shit), maar dat kan niet, hoor, want iedereen gaat weg. De andere kindjes, de juf..."
L: "Dan ga ik toch gewoon alleen spelen?"
Ik: "Ja maar het wordt heel donker."
L: "Dan doe ik toch gewoon een lichtje aan. Kijk, daar zit het lichtknopje!"
Ik: "L, je gaat gewoon met mama mee naar huis. Je kan NIET hier slapen!"
L: "Ja, maar jij vroeg of ik hier wilde slapen! *BRUL!*

Kortom, het werd alleen maar erger dus. Uiteindelijk heb ik 'r alsnog huilend en gillend in de houtgreep (en ik met een verbeten gezicht) in de auto moeten zetten.

Dit zeg ik dus nooit meer.

Spring, ik zie het zo voor me!


Over Oscar: Afgelopen zomer bijvoorbeeld duwde hij een vriendinnetje, die stond op het randje van een (5cm hoge traptrede) en die kukelt dus achterover. Dik drama natuurlijk (meisje is ook 3 ) en dan vind ik dat Oscar eigenlijk wel sorry moet zeggen omdat hij niet bedoelde dat zij zou vallen en pijn zou hebben, maar omdat dat duwtje dus veel erger uitpakte dan hij had verwacht slaat hij dus volledig dicht en is het echt diep verdriet met hele lange uithalen omdat hij er dan zo van schrikt...

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:15 schreef Stiemie het volgende:

[..]

Dan sta je met een gillende peuter onder je arm die boos is omdat ze toch mee naar huis moet terwijl ze toch bij de juf mocht slapen </ervaringsdeskundige>

Haha! Dat dus!

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:19 schreef Troel het volgende:
Misschien meer voor oudere kindjes hoor, maar spijt hebben om iets dat per ongeluk ging, is toch ook raar? Het kan je misschien spijten dat er iets kapot is gegaan, maar dan moet je dat benoemen.

Nee toch? Als jij toch per ongeluk bij iemand op zijn tenen staat zeg je toch ook sorry?

In het geval van de duw van het traprandje 'sorry, dit was niet mijn bedoeling' oid.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:19 schreef Brighteyes het volgende:
Afgelopen zomer bijvoorbeeld duwde hij een vriendinnetje, die stond op het randje van een (5cm hoge traptrede) en die kukelt dus achterover. Dik drama natuurlijk (meisje is ook 3 ) en dan vind ik dat Oscar eigenlijk wel sorry moet zeggen omdat hij niet bedoelde dat zij zou vallen en pijn zou hebben, maar omdat dat duwtje dus veel erger uitpakte dan hij had verwacht slaat hij dus volledig dicht en is het echt diep verdriet met hele lange uithalen omdat hij er dan zo van schrikt...

Weet je, volgens mij voelt dat voor peuters heel vaak zo. Wij kunnen wel denken dat ze expres en bewust slaan bijvoorbeeld, maar vaak schrikken ze van hun eigen actie en de (onbedoelde) consequenties daarvan. Ze zijn nog zo impulsief. Daarom probeer ik er ook meer een gesprek over aan te gaan dan excuses te eisen of zo.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:19 schreef -Spring het volgende:

Dit zeg ik dus nooit meer.

Ivan is nu wel oud genoeg om "het was een grapje" tegen te zeggen. En daarna zoiets als: "Sorry, het was helemaal geen leuk grapje!"

Het meesleuren van een driftig kind probeer ik hoe dan ook te voorkomen. Ik zal wel moeten, want we lopen daarna nog een half uur naar huis. Ik heb daardoor leren praten als Brugman. Het zal niet lang duren of Lena moet er ook aan geloven, lopen. Ik voorspel dat het een beproeving gaat worden.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:19 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Nee toch? Als jij toch per ongeluk bij iemand op zijn tenen staat zeg je toch ook sorry?

Ligt eraan bij wie

Ik zou sorry zeggen voor de last die iemand er van zou ervaren, niet voor het op de tenen staan zelf. Iets wat ik niet opzettelijk heb gedaan, daar kan ik gewoon geen sorry voor zeggen. Volgens mij kan je alleen spijt van iets hebben als het je intentie was bepaalde dingen te doen namelijk.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:26 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ivan is nu wel oud genoeg om "het was een grapje" tegen te zeggen. En daarna zoiets als: "Sorry, het was helemaal geen leuk grapje!"

Het meesleuren van een driftig kind probeer ik hoe dan ook te voorkomen. Ik zal wel moeten, want we lopen daarna nog een half uur naar huis. Ik heb daardoor leren praten als Brugman. Het zal niet lang duren of Lena moet er ook aan geloven, lopen. Ik voorspel dat het een beproeving gaat worden.

L ook, hoor. Dít was alleen even het verkeerd moment. Voor ons allebei.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:28 schreef Troel het volgende:
Ik zou sorry zeggen voor de last die iemand er van zou ervaren, niet voor het op de tenen staan zelf. Iets wat ik niet opzettelijk heb gedaan, daar kan ik gewoon geen sorry voor zeggen. Volgens mij kan je alleen spijt van iets hebben als het je intentie was bepaalde dingen te doen namelijk.

wat een vreemde redenering. je kunt toch best spijt hebben van een foutje dat je maakt?

_{en spring, hoe gaat de houtgreep?}

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:33 schreef -Spring het volgende:

[..]

L ook, hoor. Dít was alleen even het verkeerd moment. Voor ons allebei.

Ja, kan gebeuren. Lente is volgens mij over het algemeen ook wel een redelijk kind, of niet?

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:50 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ja, kan gebeuren. Lente is volgens mij over het algemeen ook wel een redelijk kind, of niet?

Ik geloof het wel. Ze heeft iig nooit 'echte', langdurige driftbuien. Maar ik heb weinig vergelijkingsmateriaal natuurlijk. Van de leidsters op het kdv krijg ik best wel eens te horen dat er een 'behoorlijke kop op zit.' Ze huilt wel snel en vrij veel, denk ik. Maar ook daarbij kan ik moeilijk inschatten wat 'normaal' is.

Als ze iets écht niet wil, is het wel onmogelijk om 'r zover te krijgen. Meestal lukt het me wel met wat 'technieken', maar er zijn momenten dat níets helpt. Zo haalde ik 'r een tijdje geleden op bij het kdv. Ze was de laatste en was met de treinbaan aan het spelen. Zowel de juf als ik wilden dat ze dat even opruimde. Álles geprobeerd: 'ruim jij de rails op, doe ik de treinen', 'andersom', 'de juf helpt', 'ik help' 'wat wil je opruimen?', 'dan eerst je jas aan', noem maar op. Het werd een onwijs lastige situatie omdat ik eigenlijk van opruimen altijd iets leuks en gezamelijks maak. Wanneer er 'dwang' bij komt kijken, is de lol er sowieso snel af, is mijn idee. Tóch op een gegeven moment in de gang gezet. De juf ruimde ondertussen alles op, op één treintje na, maar ook dát weigerde ze in de bak te doen; ze wilde liever in de gang blijven staan. Maar het was inmiddels als kwart over zes en zowel de juf als ik wilden inmiddels wel naar huis. Uitendelijk hebben we dat dus gedaan zonder dat ze ook maar iets opgeruimd had.

Ik merk ook wel dat ik het lastig vind om op zo'n moment in het bijzijn van de juf een 'actieplan' te bedenken. Ik wil enerzijds niet te soft overkomen en anderzijds niet te hard. Wel nog even met de juf over gehad en die deed er vrij relaxed over. 'Kan gebeuren met peuters, soms werkt niks. Echt niks.'

Volgens mij huilen alle peuters wel veel. Of zit er hier iemand met een peuter waarbij dat niet het geval is? Ik vind Ivan meegaander en Lena rechtlijniger, maar ik durf niet te zeggen dat Ivan minder huilt dan Lena.

Wat jij met opruimen hebt/had, hebben we hier met afscheid nemen. Ik wil absoluut niet dat we weggaan zonder dat Ivan gedag zegt (hij mag wel zelf kiezen hoe), maar hij heeft met vlagen dat hij dat niet wil. Nu komen we er met zwaaien gelukkig vrij aardig uit, maar het blijft lastig. En waarschijnlijk is hij daar minder rechtlijnig in dan Lente. Op zo'n moment speelt vermoeidheid van de dag ook een enorme rol.

Leuk om wat over Lente te lezen! Ik stel me haar voor als een meisje dat eigenlijk altijd wel lekker bezig is, het naar haar zin heeft en goed weet wat ze wil.

[ Bericht 1% gewijzigd door Claudia_x op 31-01-2013 12:53:10 ]

Heeft hij die al lang? Ivan heeft vliegen, wespen en zo ook altijd heel eng gevonden, en momenteel spelen er veel angsten op. Hij heeft de typische nachtangsten (bang voor monsters en spoken), maar hij is ook enorm bang voor mollen en vindt het ontzettend eng om over paden te lopen waar molshopen langs liggen. Ik probeer bij hem nu om zijn gevoelens niet te bagatelliseren, maar om ze te erkennen ('Je bent bang voor mollen') en om op een vrij neutrale manier over mollen te praten, dus wat ze doen, hoe ze eruit zien, dat soort dingen. Zeggen dat ze niks doen en dat ze banger zijn voor hem dan andersom haalt totaal niks uit. En verder hoop ik maar dat het vanzelf weer overwaait.

Ik heb ook het idee dat dat soort angsten bij Ivan sowieso bij vlagen komen. Hij is een tijdje heel bang geweest voor honden, maar nu wordt hij weer heel blij van ze. Ik probeer steeds om zelf rustig te blijven (is bij honden niet zo moeilijk, maar wespen en spinnen vind ik ook niet zo tof), er een niet al te grote zaak van te maken en verder ook om situaties niet uit de weg te gaan. We lopen dus gewoon langs die molshopen.

De angst voor spoken en monsters is bij Ivan heel recent. Ik stond er enorm van te kijken, want hij is echt héél bang, paniekerig zelfs.

Jezus wat een uitgestrekte opvoedtechnieken hier zeg.Ik doe altijd maar wat,wat me op dat moment het beste lijkt
Een boek over opvoeding heb ik sinds de babytijd niet meer ingekeken.