Het peutertopic (2-4 jaar) deel 122

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:10 schreef Stiemie het volgende:

[..]

Ze wordt in september 4 en is wel erg wijs. Ze kan mij precies uitleggen waarom ze boos is. Mij slaat ze niet (lijkt me ook het verstandigst ). En bij de opvang zegt ze ook precies wat ze wil "Hou op, niet doen, ik vind dit niet leuk"

Maar het begrijpen staat nog niet gelijk aan het beheersen. Hannah is verbaal ook heel sterk (en weet ook erg goed wat wenselijke antwoorden zijn!) maar het is nog steeds een peuter en het is soms lastig om haar niet te overschatten.

Boos zijn is ook een heel abstract iets.. Soms helpt uitleggen wat erbij hoort ook heel goed.. en wat dus juist allemaal wel mag als je boos bent

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:12 schreef octopussy het volgende:

[..]

Maar het begrijpen staat nog niet gelijk aan het beheersen. Hannah is verbaal ook heel sterk (en weet ook erg goed wat wenselijke antwoorden zijn!) maar het is nog steeds een peuter en het is soms lastig om haar niet te overschatten.

Nou ja ze kan het bij anderen wel, alleen bij haar zus niet. Ik snap best dat ik geen heel verhaal van haar hoef te verwachten, maar gewoon zeggen dat ze boos is, is al oke. Dan kan ik nog ingrijpen.

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:16 schreef simmu het volgende:

[..]

nee, niet standaard laten liggen dan, gewoon zo dat je het makkelijk kan pakken. en dan dus direct als je haar ziet ontsporen haar er aan zetten. ook gewoon met de mededeling: "nou, dit gaat zo even niet lekker. weet je wat: ga jij nu eventjes tekenen". en dan zet je haar daar, pak je alles. enzovoorts. denk dat je haar dan beter uit de boze bui trekt.

Ik ga het eens proberen! Hopelijk werkt het want zo'n kleine gefrustreerde peuter is geen pretje. en dat terwijl ze ook zo ontzettend lief kan zijn

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:15 schreef Stiemie het volgende:

[..]

Nou ja ze kan het bij anderen wel, alleen bij haar zus niet. Ik snap best dat ik geen heel verhaal van haar hoef te verwachten, maar gewoon zeggen dat ze boos is, is al oke. Dan kan ik nog ingrijpen.

Dat bedoelde ik ook met de primaire reactie. De stoppen gaan door, er is geen redelijkheid. En dat kan ze gewoon laten gebeuren bij jou want jij bent veilig.

Ik krijg ook altijd te horen wat een engeltje mijn kind is op het kdv en als ze bij een vriendinnetje speelt. Dat ze thuis haar kleine zusje omduwt (die hard op haar achterhoofd valt) en vervolgens boos op mij is omdat ik haar straf geef, dat zoeken ze er niet achter.

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:23 schreef octopussy het volgende:

[..]

Dat bedoelde ik ook met de primaire reactie. De stoppen gaan door, er is geen redelijkheid. En dat kan ze gewoon laten gebeuren bij jou want jij bent veilig.

Ik krijg ook altijd te horen wat een engeltje mijn kind is op het kdv en als ze bij een vriendinnetje speelt. Dat ze thuis haar kleine zusje omduwt (die hard op haar achterhoofd valt) en vervolgens boos op mij is omdat ik haar straf geef, dat zoeken ze er niet achter.

Maar bij mij doet ze het dus niet en ook niet bij kindjes die hier echt vaak komen. Alleen maar bij haar grote zus.

Misschien is het geen boosheid maar is het jaloezie en sapt ze daarom niet hoe ze dat moet verwoorden? Ze wil in ieder geval veel meer dan ze nu kan.

Jaloezie lijkt me heel aannemelijk Neemt niet weg dat het gedrag wat ze vertoont onacceptabel is.

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:29 schreef octopussy het volgende:
Jaloezie lijkt me heel aannemelijk Neemt niet weg dat het gedrag wat ze vertoont onacceptabel is.

Ja maar dat zou wel kunnen verklaren waarom ze deze boosheid anders 'uit' dan gewone boosheid. Morgen maar eens met haar over hebben.

Stiemie, lijkt me erg lastig. Wij hebben hier incidenteel ook gehad dat meneer uit het niets niet aardig was tegen broer, kwam op het kdv ook weleens voor. Hij bedoelde het vast ook niet slecht. Ik ben ook een paar keer echt boos geworden omdat mijn peuter in zijn boosheid om zich sloeg en zijn broer raakte. Hier helpt rustig uitleggen toch vaak het beste. En soms consequenties nemen. Wij kwamen erachter dat onze peuter zich liet voeren en dat ook op het kdv begon te laten doen onder het mom van mama en papa doen dat ook. Dus we hebben de knoop doorgehakt niet meer te voeren en anders eet hij maar niet. Dat gebeurt nu ook weleens en eten duurt veel langer en soms is een beloning nodig. Weet niet hoe jouw meid in elkaar zit. Wat als je haar geen luier omdoet, gaat ze dan wel plassen of resulteert dat in een nat bed?

Beterschap voor alle zieke kindjes.

Een jaar lang geen problemen met het weg brengen naar de psz.
En zoineens vanaf afgelopen maandag, huilen en krijsen als ik weg ga.
De leidster moet hem dat echt vast houden.
Ik vind dit zo naar en vervelend, voor mezelf maar vooral voor Mart.
Ik weet ook niet zo goed wat ik hiermee aan moet of zeggen moet tegen hem!

quote:

Op woensdag 30 januari 2013 22:31 schreef Stiemie het volgende:
Ja maar dat zou wel kunnen verklaren waarom ze deze boosheid anders 'uit' dan gewone boosheid. Morgen maar eens met haar over hebben.

Het zou me niets verbazen als je met E. al een heel eind komt door je gesprekstechniek aan te passen! Heb je How2Talk2Kids wel eens gelezen?

Ook voor voorlijke kinderen blijft het lastig om te reflecteren over hun gedrag. Ik vraag me af hoe ver je komt door er heel expliciet een gesprek over te voeren. Het gevaar van projectie ligt ook altijd op de loer, dus dat je haar gevoelens toeschrijft die ze misschien helemaal niet heeft. Ik denk dat het jullie veel zou kunnen helpen door op momenten dat E. gefrustreerd dreigt te raken terug te vallen op technieken uit How2Talk2Kids. Het is eigenlijk ontzettend eenvoudig en komt voor een groot deel neer op het verwoorden van haar emoties ("E. is boos. E. wil ook naar boven. E. wil meespelen.") Op een of andere manier zijn we al gauw geneigd om oplossingen aan te dragen, maar dat is vaak helemaal niet nodig.

Nou ja, het zou me niets verbazen als je al heel ver komt door enerzijds begrip te tonen en anderzijds E. te leren hoe ze haar emoties kan kanaliseren. De nadruk ligt hier zo vaak op straf, maar straf is meer symptoombestrijding. (Ik verbaas me er ook over dat de supernanny een kind opdraagt om na een bepaalde tijd oprecht spijt te betuigen, alsof er sprake van oprechtheid kan zijn als het betuigen van spijt afgedwongen is.) En door de nadruk zo op straf te leggen, wordt denk ik bij E. ook het gevoel versterkt dat haar gevoelens niet erkend worden*. Het lijkt me bovendien extra frustrerend voor haar als ze daar bovenop nog straf krijgt.

Wat ik bij Lena probeer te doen, is om haar gevoel te erkennen. Dat hielp niet meteen, maar het wordt inmiddels beter. Ze ziet nu dat ik echt wel doorheb dat het rot voor haar is als Ivan bijvoorbeeld met zijn vriendinnetje boven wil spelen. Ik probeer haar ook voor te spiegelen hoe je met emoties om kunt gaan. Ook dat gaat langzaamaan beter. Ze weet nu dat ze "NIET LEUK!" kan zeggen als iets haar niet zint, bijvoorbeeld. Waar we ook veel aandacht aan besteden is spijt betuigen, alleen eis ik het niet. Ik laat haar wel zien wat de consequenties zijn van niet spijt betuigen, namelijk dat ik nog chagrijnig ben. Ze leert ook van Ivan hoe dat werkt, spijt betuigen, dat je soms eventjes tot jezelf moet komen en dan je het daarna kunt proberen goed te maken.

Overigens vind ik slaan et cetera nooit oké. Daar word ik heel boos over, en dat is dan de 'straf', zeg maar. Ik doe er niks extra's bij. Maar voor mij is dit niet de kern van een oplossing. Dat zit veel meer in de zaken die ik al genoemd heb. Ik probeer ook wel lastige situaties te voorkomen. Als Ivan bijvoorbeeld naar boven wil met zijn vriendinnetje, dan bied ik net daarvoor Lena iets aan waarvan ik weet dat ze het ontzettend leuk vindt (bijvoorbeeld samen een sapje maken).

Oh, wist je dat er een versie van How2Talk2Kids is voor broertjes en zusjes? Ik ken dat boek zelf niet, maar het klinkt me wel interessant in de oren.

_{* Haar boosheid kan voor jou onlogisch of buitenproportioneel lijken. Je hebt al de hele dag met haar doorgebracht, dus waarom ineens boos worden als grote zus thuiskomt en de aandacht gedeeld moet worden? Ze heeft toch al zoveel exclusieve aandacht gehad? Maar hey, dat is toch ook gewoon niet leuk! Heb je een leuke dag met je moeder, waarom kan dat niet ophouden? Het idee van peuters over redelijkheid is dat zij 90% krijgen en de ander 10% of zo. Natuurlijk moet ze leren accepteren dat ze de aandacht moet delen, maar dat doet er geen afbreuk aan dat het voor haar rot is.}

Hier net: ik heb met Ivan een paardenstal van Duplo gemaakt, Lena wil meespelen en maakt in haar onhandigheid de stal kapot, Ivan raakt ontroostbaar. Dus ik zeg tegen Ivan: ""Het is soms niet eenvoudig een zusje te hebben." Hij: "Mama, ik wil geen zusje meer." Ik: "Zullen we haar op Marktplaats te koop aanbieden? 'Zusje te koop. Ze is heel driftig en huilt veel. Ook pakt ze telkens Duplo af. Ze kan in Amsterdam afgehaald worden.'" Ivan lacht, verdriet over.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 10:41 schreef Claudia_x het volgende:
Hier net: ik heb met Ivan een paardenstal van Duplo gemaakt, Lena wil meespelen en maakt in haar onhandigheid de stal kapot, Ivan raakt ontroostbaar. Dus ik zeg tegen Ivan: ""Het is soms niet eenvoudig een zusje te hebben." Hij: "Mama, ik wil geen zusje meer." Ik: "Zullen we haar op Marktplaats te koop aanbieden? 'Zusje te koop. Ze is heel driftig en huilt veel. Ook pakt ze telkens Duplo af. Ze kan in Amsterdam afgehaald worden.'" Ivan lacht, verdriet over.

Gewedlig!

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 10:05 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Het zou me niets verbazen als je met E. al een heel eind komt door je gesprekstechniek aan te passen! Heb je How2Talk2Kids wel eens gelezen?

Ook voor voorlijke kinderen blijft het lastig om te reflecteren over hun gedrag. Ik vraag me af hoe ver je komt door er heel expliciet een gesprek over te voeren. Het gevaar van projectie ligt ook altijd op de loer, dus dat je haar gevoelens toeschrijft die ze misschien helemaal niet heeft. Ik denk dat het jullie veel zou kunnen helpen door op momenten dat E. gefrustreerd dreigt te raken terug te vallen op technieken uit How2Talk2Kids. Het is eigenlijk ontzettend eenvoudig en komt voor een groot deel neer op het verwoorden van haar emoties ("E. is boos. E. wil ook naar boven. E. wil meespelen.") Op een of andere manier zijn we al gauw geneigd om oplossingen aan te dragen, maar dat is vaak helemaal niet nodig.

Nou ja, het zou me niets verbazen als je al heel ver komt door enerzijds begrip te tonen en anderzijds E. te leren hoe ze haar emoties kan kanaliseren. De nadruk ligt hier zo vaak op straf, maar straf is meer symptoombestrijding. (Ik verbaas me er ook over dat de supernanny een kind opdraagt om na een bepaalde tijd oprecht spijt te betuigen, alsof er sprake van oprechtheid kan zijn als het betuigen van spijt afgedwongen is.) En door de nadruk zo op straf te leggen, wordt denk ik bij E. ook het gevoel versterkt dat haar gevoelens niet erkend worden*. Het lijkt me bovendien extra frustrerend voor haar als ze daar bovenop nog straf krijgt.

Wat ik bij Lena probeer te doen, is om haar gevoel te erkennen. Dat hielp niet meteen, maar het wordt inmiddels beter. Ze ziet nu dat ik echt wel doorheb dat het rot voor haar is als Ivan bijvoorbeeld met zijn vriendinnetje boven wil spelen. Ik probeer haar ook voor te spiegelen hoe je met emoties om kunt gaan. Ook dat gaat langzaamaan beter. Ze weet nu dat ze "NIET LEUK!" kan zeggen als iets haar niet zint, bijvoorbeeld. Waar we ook veel aandacht aan besteden is spijt betuigen, alleen eis ik het niet. Ik laat haar wel zien wat de consequenties zijn van niet spijt betuigen, namelijk dat ik nog chagrijnig ben. Ze leert ook van Ivan hoe dat werkt, spijt betuigen, dat je soms eventjes tot jezelf moet komen en dan je het daarna kunt proberen goed te maken.

Overigens vind ik slaan et cetera nooit oké. Daar word ik heel boos over, en dat is dan de 'straf', zeg maar. Ik doe er niks extra's bij. Maar voor mij is dit niet de kern van een oplossing. Dat zit veel meer in de zaken die ik al genoemd heb. Ik probeer ook wel lastige situaties te voorkomen. Als Ivan bijvoorbeeld naar boven wil met zijn vriendinnetje, dan bied ik net daarvoor Lena iets aan waarvan ik weet dat ze het ontzettend leuk vindt (bijvoorbeeld samen een sapje maken).

Oh, wist je dat er een versie van How2Talk2Kids is voor broertjes en zusjes? Ik ken dat boek zelf niet, maar het klinkt me wel interessant in de oren.

_{* Haar boosheid kan voor jou onlogisch of buitenproportioneel lijken. Je hebt al de hele dag met haar doorgebracht, dus waarom ineens boos worden als grote zus thuiskomt en de aandacht gedeeld moet worden? Ze heeft toch al zoveel exclusieve aandacht gehad? Maar hey, dat is toch ook gewoon niet leuk! Heb je een leuke dag met je moeder, waarom kan dat niet ophouden? Het idee van peuters over redelijkheid is dat zij 90% krijgen en de ander 10% of zo. Natuurlijk moet ze leren accepteren dat ze de aandacht moet delen, maar dat doet er geen afbreuk aan dat het voor haar rot is.}

Ik heb beide versies en allebei gelezen. Misschien handig om ze weer eens uit de kast te trekken.

Overigens gaat het hier net zo hoor. L gaat met vriendinnetje naar boven. Ik trek playmais uit de kast en vermaak E. Zeg dat ik het me kan voorstellen dat het niet leuk is dat haar zus boven speelt met een vriendinnetje. E beaamt dat. Maar nu kunnen wij lekker samen wat doen en dat is ook heel leuk. Maar helaas gaat het dan bijna altijd toch fout. Of wanneer L na verloop van tijd naar beneden komt of wanneer het vriendinnetje weg is. Uiteindelijk is L gewoon een keer de sjaak. En desnoods wanneer ik als het vriendinnetje al lang en breed thuis is en ik even naar de wc ga "hap/schop/knijp" of wanneer ze 's avonds samen in bad zitten. Ze kan daar heel lang boos over blijven.

En net zo wanneer we L uit school gaan halen. ik zeg dan ook wel eens voor de grap: "Het is ook niet leuk om mama ineens weer te moeten delen. Zullen we L anders gewoon vannacht op school laten?" Waarop E meestal enthousiast reageert en boos op het schoolplein gaat staan schreeuwen dat we "L toch op school zouden laten slapen!!!!" Misschien zou ik e ook eens How2talk2kids moeten laten lezen

haha stiemie. dat risico zit er wel in ja, bij zulke voorstellen.

Dat dus. Het is gewoon niet altijd duidelijk dat sommige dingen niet "echt" kunnen, ook al stel je het voor. Daar maak je het dan alleen maar moeilijker mee.

Dat Marktplaats verhaal is wel super, maar ik zie Ruben vervolgens naar mijn computer lopen om te wachten totdat ik daadwerkelijk Jochem te koop aan zou bieden zeg maar

ik zou er zelf ook wel terughoudend mee zijn.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:02 schreef Troel het volgende:
Dat dus. Het is gewoon niet altijd duidelijk dat sommige dingen niet "echt" kunnen, ook al stel je het voor. Daar maak je het dan alleen maar moeilijker mee.

Dat Marktplaats verhaal is wel super, maar ik zie Ruben vervolgens naar mijn computer lopen om te wachten totdat ik daadwerkelijk Jochem te koop aan zou bieden zeg maar

Dat zou hier dus ook gebeuren Troel. dat ze dan bij de supermarktkassa vraagt wanneer we haar zus nou echt gaan verkopen ofzo

!

Ik ben fan van E., hoor. En ik herken toch wel veel van Lena in haar. Lena lijkt in veel opzichten op haar broer, maar ze heeft wel echt een ander temperament. Ivan is vrij gemoedelijk, rustig, Lena is uitbundiger en alles is zwart-wit. De driftbuien zijn niet mals, het slaan en duwen herken ik ook, en ineens zit je met de factor 'twee kindjes' waardoor je voortdurend gedwongen wordt keuzes te maken, vaak voor je gevoel voor de een en tegen de ander. Het is ook gewoon niet altijd even makkelijk.

Het helpt mij wel erg om te beseffen dat ik misschien niet direct effect zie van wat ik doe, maar over de linie wel. Het begint bij Lena nu ineens allemaal te veranderen: ze krijgt schuldgevoel als ze slaat, ze zegt sorry, ze maakt tevoren duidelijk aan Ivan dat ze iets niet leuk vindt. Het afgelopen half jaar is vrij pittig geweest met haar, maar ze lijkt nu dan eindelijk toch tekenen van welopgevoed zijn te vertonen. En het zal ongetwijfeld ook wel weer eens slechter worden in de toekomst.

Toen je het had over dat tekenen begon ik te denken aan How2Talk2Kids. Voor mijn gevoel probeerde je te veel E.'s probleem 'op te lossen'. Misschien was minder genoeg geweest, dus niet zeggen dat ze ook mooi kan tekenen maar zeggen: "Je bent verdrietig omdat je niet zo goed als L. kunt tekenen." Nou ja, vaak zie je in de praktijk wel of en waarmee je een snaar raakt. Het is ook een onwijze zoektocht.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:05 schreef Stiemie het volgende:

[..]

Dat zou hier dus ook gebeuren Troel. dat ze dan bij de supermarktkassa vraagt wanneer we haar zus nou echt gaan verkopen ofzo

ja, en andersom zou zuslief het zich hier ook vreselijk aangetrokken hebben waarschijnlijk, zo'n grapje over haar.

maar benoemen van gevoelens werkt hier ook altijd heel goed. 't is meestal al genoeg inderdaad, kind voelt zich begrepen, zonder dat er nou meteen iets wordt opgelost.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:07 schreef trui het volgende:

[..]

ja, en andersom zou zuslief het zich hier ook vreselijk aangetrokken hebben waarschijnlijk, zo'n grapje over haar.

Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Het hangt ook af van de gezinscultuur, de leeftijd, het karakter van het kind. In dit geval krijgt Lena er niks van mee, maar het zou me niets verbazen als ze dat soort grapjes in de toekomst ook nog gewoon kunnen hebben. Er worden hier veel (flauwe) grappen gemaakt.

Ik maak vaak wel het grapje naar allebei toe als ze niet mee willen van de BSO, dat ze dan maar met juf 'eenvandetwee' mee moeten naar huis, gelukkig gaan ze altijd nog liever met mij mee, maar stel nou dat...

Oscar kan 'sorry' zeggen dus helemaal niet. Niet als er iets per ongeluk gebeurd wat wel heel erg is. Dan slaat hij volledig dicht, moet vreselijk huilen en gaat dan met zijn armen over zijn gezicht op de grond liggen ofzo. Echt bijna zielig om te zien.
En ik vind dat sorry zeggen er eigenlijk wel bij hoort, ook voor de ander zeg maar, die is toch ook gekwetst of wat dan ook. Maar als ik daar op zo'n moment echt heel erg aan vast hou dan wordt Oscar's bui alleen maar erger.

hier worden grappen ook niet geschuwd, hoor. maar sommige dingen zijn wel wat precair vind ik, om grappen over te maken. kijk, die van ons zijn nu natuurlijk allang geen peuter meer maar ook toen ze dat nog wel waren was 't wel zo dat willem de grappen van z'n vader graag herhaalde of er varianten op maakte. ik kan me erg goed voorstellen dat zo'n grapje daarom alleen al een heel verkeerd eigen leven zou gaan leiden.

Oh, m'n algemene punt was trouwens inderdaad: een grapje kan soms een potentieel vervelende sfeer beter maken. Da's ook een tip uit het boek.