Het peutertopic (2-4 jaar) deel 122

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:12 schreef trui het volgende:
hier worden grappen ook niet geschuwd, hoor. maar sommige dingen zijn wel wat precair vind ik, om grappen over te maken.

Ja, kan ik me voorstellen. Dat moet je op gevoel doen. Als Lena een jaar ouder was geweest, had ik het gedeelte over driftig zijn en veel huilen waarschijnlijk weggelaten maar er iets van gemaakt als: "Zusje te koop. Ze wil altijd met mijn Duplo spelen net als ik ermee speel. Ook drinkt ze alle melk op. Ophalen in Amsterdam."

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:11 schreef Brighteyes het volgende:
Ik maak vaak wel het grapje naar allebei toe als ze niet mee willen van de BSO, dat ze dan maar met juf 'eenvandetwee' mee moeten naar huis, gelukkig gaan ze altijd nog liever met mij mee, maar stel nou dat...

Dan sta je met een gillende peuter onder je arm die boos is omdat ze toch mee naar huis moet terwijl ze toch bij de juf mocht slapen </ervaringsdeskundige>

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:11 schreef Brighteyes het volgende:
Oscar kan 'sorry' zeggen dus helemaal niet. Niet als er iets per ongeluk gebeurd wat wel heel erg is. Dan slaat hij volledig dicht, moet vreselijk huilen en gaat dan met zijn armen over zijn gezicht op de grond liggen ofzo. Echt bijna zielig om te zien.
En ik vind dat sorry zeggen er eigenlijk wel bij hoort, ook voor de ander zeg maar, die is toch ook gekwetst of wat dan ook. Maar als ik daar op zo'n moment echt heel erg aan vast hou dan wordt Oscar's bui alleen maar erger.

Achos, eigenlijk is hij dus erg gevoelig en schuldbewust? Ik zie het bij Ivan ook wel een beetje. Het lijkt me ook nog best wel lastig om te begrijpen dat je spijt moet hebben van iets wat per ongeluk ging.

Ik denk dat we met Ivan begonnen zijn te leren spijt te betuigen door het zelf te doen.

Misschien meer voor oudere kindjes hoor, maar spijt hebben om iets dat per ongeluk ging, is toch ook raar? Het kan je misschien spijten dat er iets kapot is gegaan, maar dan moet je dat benoemen.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:15 schreef Stiemie het volgende:

[..]

Dan sta je met een gillende peuter onder je arm die boos is omdat ze toch mee naar huis moet terwijl ze toch bij de juf mocht slapen </ervaringsdeskundige>

Dat grapje maak ik ook niet meer, nee. Wat zich nu ook tegen me keert is een techniek uit The happiest toddler waarmee ik benadrukte dat Ivan vaak zijn zin krijgt ("Okeeee, Ivan krijgt ook altijd zijn zin!!!"). Nu zegt 'ie doodleuk: "Mama, ik krijg toch altijd mijn zin?" Of: "Mama, ik ga je iets vragen en dan wil ik dat je zegt: "Ohhh, Ivan, jij krijgt ook altijd je zin!"

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:11 schreef Brighteyes het volgende:
Ik maak vaak wel het grapje naar allebei toe als ze niet mee willen van de BSO, dat ze dan maar met juf 'eenvandetwee' mee moeten naar huis, gelukkig gaan ze altijd nog liever met mij mee, maar stel nou dat...

Oscar kan 'sorry' zeggen dus helemaal niet. Niet als er iets per ongeluk gebeurd wat wel heel erg is. Dan slaat hij volledig dicht, moet vreselijk huilen en gaat dan met zijn armen over zijn gezicht op de grond liggen ofzo. Echt bijna zielig om te zien.
En ik vind dat sorry zeggen er eigenlijk wel bij hoort, ook voor de ander zeg maar, die is toch ook gekwetst of wat dan ook. Maar als ik daar op zo'n moment echt heel erg aan vast hou dan wordt Oscar's bui alleen maar erger.

Dat. Tijdje geleden haalde ik L op van het kdv en wilde ze 'NIET MET MAMA MEE NAAR HUIIIIIS! BRUL'.

Hoewel ik er na een slapeloze nacht en een drukke werkdag al helemaal doorheen zat, probeerde ik er toch een grapje van te maken: "Wil je vannacht hier blijven slapen dan?"
L: "Jaaaaaa "
Ik: "Ow (shit), maar dat kan niet, hoor, want iedereen gaat weg. De andere kindjes, de juf..."
L: "Dan ga ik toch gewoon alleen spelen?"
Ik: "Ja maar het wordt heel donker."
L: "Dan doe ik toch gewoon een lichtje aan. Kijk, daar zit het lichtknopje!"
Ik: "L, je gaat gewoon met mama mee naar huis. Je kan NIET hier slapen!"
L: "Ja, maar jij vroeg of ik hier wilde slapen! *BRUL!*

Kortom, het werd alleen maar erger dus. Uiteindelijk heb ik 'r alsnog huilend en gillend in de houtgreep (en ik met een verbeten gezicht) in de auto moeten zetten.

Dit zeg ik dus nooit meer.

Spring, ik zie het zo voor me!


Over Oscar: Afgelopen zomer bijvoorbeeld duwde hij een vriendinnetje, die stond op het randje van een (5cm hoge traptrede) en die kukelt dus achterover. Dik drama natuurlijk (meisje is ook 3 ) en dan vind ik dat Oscar eigenlijk wel sorry moet zeggen omdat hij niet bedoelde dat zij zou vallen en pijn zou hebben, maar omdat dat duwtje dus veel erger uitpakte dan hij had verwacht slaat hij dus volledig dicht en is het echt diep verdriet met hele lange uithalen omdat hij er dan zo van schrikt...

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:15 schreef Stiemie het volgende:

[..]

Dan sta je met een gillende peuter onder je arm die boos is omdat ze toch mee naar huis moet terwijl ze toch bij de juf mocht slapen </ervaringsdeskundige>

Haha! Dat dus!

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:19 schreef Troel het volgende:
Misschien meer voor oudere kindjes hoor, maar spijt hebben om iets dat per ongeluk ging, is toch ook raar? Het kan je misschien spijten dat er iets kapot is gegaan, maar dan moet je dat benoemen.

Nee toch? Als jij toch per ongeluk bij iemand op zijn tenen staat zeg je toch ook sorry?

In het geval van de duw van het traprandje 'sorry, dit was niet mijn bedoeling' oid.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:19 schreef Brighteyes het volgende:
Afgelopen zomer bijvoorbeeld duwde hij een vriendinnetje, die stond op het randje van een (5cm hoge traptrede) en die kukelt dus achterover. Dik drama natuurlijk (meisje is ook 3 ) en dan vind ik dat Oscar eigenlijk wel sorry moet zeggen omdat hij niet bedoelde dat zij zou vallen en pijn zou hebben, maar omdat dat duwtje dus veel erger uitpakte dan hij had verwacht slaat hij dus volledig dicht en is het echt diep verdriet met hele lange uithalen omdat hij er dan zo van schrikt...

Weet je, volgens mij voelt dat voor peuters heel vaak zo. Wij kunnen wel denken dat ze expres en bewust slaan bijvoorbeeld, maar vaak schrikken ze van hun eigen actie en de (onbedoelde) consequenties daarvan. Ze zijn nog zo impulsief. Daarom probeer ik er ook meer een gesprek over aan te gaan dan excuses te eisen of zo.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:19 schreef -Spring het volgende:

Dit zeg ik dus nooit meer.

Ivan is nu wel oud genoeg om "het was een grapje" tegen te zeggen. En daarna zoiets als: "Sorry, het was helemaal geen leuk grapje!"

Het meesleuren van een driftig kind probeer ik hoe dan ook te voorkomen. Ik zal wel moeten, want we lopen daarna nog een half uur naar huis. Ik heb daardoor leren praten als Brugman. Het zal niet lang duren of Lena moet er ook aan geloven, lopen. Ik voorspel dat het een beproeving gaat worden.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:19 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Nee toch? Als jij toch per ongeluk bij iemand op zijn tenen staat zeg je toch ook sorry?

Ligt eraan bij wie

Ik zou sorry zeggen voor de last die iemand er van zou ervaren, niet voor het op de tenen staan zelf. Iets wat ik niet opzettelijk heb gedaan, daar kan ik gewoon geen sorry voor zeggen. Volgens mij kan je alleen spijt van iets hebben als het je intentie was bepaalde dingen te doen namelijk.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:26 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ivan is nu wel oud genoeg om "het was een grapje" tegen te zeggen. En daarna zoiets als: "Sorry, het was helemaal geen leuk grapje!"

Het meesleuren van een driftig kind probeer ik hoe dan ook te voorkomen. Ik zal wel moeten, want we lopen daarna nog een half uur naar huis. Ik heb daardoor leren praten als Brugman. Het zal niet lang duren of Lena moet er ook aan geloven, lopen. Ik voorspel dat het een beproeving gaat worden.

L ook, hoor. Dít was alleen even het verkeerd moment. Voor ons allebei.

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:28 schreef Troel het volgende:
Ik zou sorry zeggen voor de last die iemand er van zou ervaren, niet voor het op de tenen staan zelf. Iets wat ik niet opzettelijk heb gedaan, daar kan ik gewoon geen sorry voor zeggen. Volgens mij kan je alleen spijt van iets hebben als het je intentie was bepaalde dingen te doen namelijk.

wat een vreemde redenering. je kunt toch best spijt hebben van een foutje dat je maakt?

_{en spring, hoe gaat de houtgreep?}

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:33 schreef -Spring het volgende:

[..]

L ook, hoor. Dít was alleen even het verkeerd moment. Voor ons allebei.

Ja, kan gebeuren. Lente is volgens mij over het algemeen ook wel een redelijk kind, of niet?

quote:

Op donderdag 31 januari 2013 11:50 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ja, kan gebeuren. Lente is volgens mij over het algemeen ook wel een redelijk kind, of niet?

Ik geloof het wel. Ze heeft iig nooit 'echte', langdurige driftbuien. Maar ik heb weinig vergelijkingsmateriaal natuurlijk. Van de leidsters op het kdv krijg ik best wel eens te horen dat er een 'behoorlijke kop op zit.' Ze huilt wel snel en vrij veel, denk ik. Maar ook daarbij kan ik moeilijk inschatten wat 'normaal' is.

Als ze iets écht niet wil, is het wel onmogelijk om 'r zover te krijgen. Meestal lukt het me wel met wat 'technieken', maar er zijn momenten dat níets helpt. Zo haalde ik 'r een tijdje geleden op bij het kdv. Ze was de laatste en was met de treinbaan aan het spelen. Zowel de juf als ik wilden dat ze dat even opruimde. Álles geprobeerd: 'ruim jij de rails op, doe ik de treinen', 'andersom', 'de juf helpt', 'ik help' 'wat wil je opruimen?', 'dan eerst je jas aan', noem maar op. Het werd een onwijs lastige situatie omdat ik eigenlijk van opruimen altijd iets leuks en gezamelijks maak. Wanneer er 'dwang' bij komt kijken, is de lol er sowieso snel af, is mijn idee. Tóch op een gegeven moment in de gang gezet. De juf ruimde ondertussen alles op, op één treintje na, maar ook dát weigerde ze in de bak te doen; ze wilde liever in de gang blijven staan. Maar het was inmiddels als kwart over zes en zowel de juf als ik wilden inmiddels wel naar huis. Uitendelijk hebben we dat dus gedaan zonder dat ze ook maar iets opgeruimd had.

Ik merk ook wel dat ik het lastig vind om op zo'n moment in het bijzijn van de juf een 'actieplan' te bedenken. Ik wil enerzijds niet te soft overkomen en anderzijds niet te hard. Wel nog even met de juf over gehad en die deed er vrij relaxed over. 'Kan gebeuren met peuters, soms werkt niks. Echt niks.'

Volgens mij huilen alle peuters wel veel. Of zit er hier iemand met een peuter waarbij dat niet het geval is? Ik vind Ivan meegaander en Lena rechtlijniger, maar ik durf niet te zeggen dat Ivan minder huilt dan Lena.

Wat jij met opruimen hebt/had, hebben we hier met afscheid nemen. Ik wil absoluut niet dat we weggaan zonder dat Ivan gedag zegt (hij mag wel zelf kiezen hoe), maar hij heeft met vlagen dat hij dat niet wil. Nu komen we er met zwaaien gelukkig vrij aardig uit, maar het blijft lastig. En waarschijnlijk is hij daar minder rechtlijnig in dan Lente. Op zo'n moment speelt vermoeidheid van de dag ook een enorme rol.

Leuk om wat over Lente te lezen! Ik stel me haar voor als een meisje dat eigenlijk altijd wel lekker bezig is, het naar haar zin heeft en goed weet wat ze wil.

[ Bericht 1% gewijzigd door Claudia_x op 31-01-2013 12:53:10 ]

Heeft hij die al lang? Ivan heeft vliegen, wespen en zo ook altijd heel eng gevonden, en momenteel spelen er veel angsten op. Hij heeft de typische nachtangsten (bang voor monsters en spoken), maar hij is ook enorm bang voor mollen en vindt het ontzettend eng om over paden te lopen waar molshopen langs liggen. Ik probeer bij hem nu om zijn gevoelens niet te bagatelliseren, maar om ze te erkennen ('Je bent bang voor mollen') en om op een vrij neutrale manier over mollen te praten, dus wat ze doen, hoe ze eruit zien, dat soort dingen. Zeggen dat ze niks doen en dat ze banger zijn voor hem dan andersom haalt totaal niks uit. En verder hoop ik maar dat het vanzelf weer overwaait.

Ik heb ook het idee dat dat soort angsten bij Ivan sowieso bij vlagen komen. Hij is een tijdje heel bang geweest voor honden, maar nu wordt hij weer heel blij van ze. Ik probeer steeds om zelf rustig te blijven (is bij honden niet zo moeilijk, maar wespen en spinnen vind ik ook niet zo tof), er een niet al te grote zaak van te maken en verder ook om situaties niet uit de weg te gaan. We lopen dus gewoon langs die molshopen.

De angst voor spoken en monsters is bij Ivan heel recent. Ik stond er enorm van te kijken, want hij is echt héél bang, paniekerig zelfs.

Jezus wat een uitgestrekte opvoedtechnieken hier zeg.Ik doe altijd maar wat,wat me op dat moment het beste lijkt
Een boek over opvoeding heb ik sinds de babytijd niet meer ingekeken.