Het grote "rammelaars"-topic deel 40

quote:

Op woensdag 6 maart 2013 19:28 schreef Cassandra87 het volgende:
We zijn niet bewust bezig. Tot nu toe deed het wel zijn werking,

Ja maar anticonceptie die niet goed zit en zo laten is net zo erg er voor kiezen als anticonceptie weghalen..

Dat is een vermoeden, dat weet ik niet zeker.

Dan even kijken of je een ovulatie hebt etc?

Das wel een goeie Die testen kosten niets.
Alleen waar te beginnen.. geen idee waar ik zit in mijn cyclus. Of is tempen een idee?

Tempen doe ik ook. Elke ochtend als ik wakker ben eventjes. En dan draai ik me weer voor 10 min om. Weinig moeite dus. Ben er pas net mee begonnen, dus nog niet echt een patroon te zien. Wel steeds laag tussen de 36,1 en 36,4.
Ben wel benieuwd.

Gewoonmezelf, eindelijk je beide beentjes maar in WOHTS gezet? Fijn gevoel lijkt me dat. Hopelijk volgen de streepjes ook snel!

quote:

Op vrijdag 8 maart 2013 09:14 schreef Risu het volgende:
Tempen doe ik ook. Elke ochtend als ik wakker ben eventjes. En dan draai ik me weer voor 10 min om. Weinig moeite dus. Ben er pas net mee begonnen, dus nog niet echt een patroon te zien. Wel steeds laag tussen de 36,1 en 36,4.
Ben wel benieuwd.

Gewoonmezelf, eindelijk je beide beentjes maar in WOHTS gezet? Fijn gevoel lijkt me dat. Hopelijk volgen de streepjes ook snel!

Deze maand iig niet!

Mijn lijf hft wel de cyclus gelijk opgepakt dus dat geeft goede hoop

Vandaag kreeg ik te horen dat een goede vriendin zwanger is van de vierde. Een andere goede vriendin gaat voor de derde en weer een andere is gisteren bevallen van de tweede.

Voorlopig zit ik dus hoe dan ook nog tussen de baby's en daarom moet ik het dan toch stiekem weer even heroverwegen, wel of geen derde ;-). Oh, kwam ik nog maar de ware tegen...

Dat kan ik me voorstellen, groofsken, helemaal met zoveel babygeluk in je omgeving.

Ik wil absoluut geen baby meer maar ik ben voor altijd verknocht aan dat prille begin, de test, de zwangerschap, de bevalling en eerste kennismaking, het voeden, dat kleine babylijfje in je bed.
Zalig!

Ik maak het er niet makkelijker op besef ik

Ik voel dat net zo Lily. Dat dat heerlijk was en weer zal zijn. Zwanger niet eens persé, maar wel de hele babytijd, sowieso totdat ze lopen zeg maar. En nu nog geniet ik erg van mijn duo.

Maar ik kan het zo moeilijk naar mezelf verantwoorden, bijna niet eigenlijk. Voor mijn gevoel zou ik de oudste twee er mee afremmen. Ik zou de veiligheid voor de baby kiezen boven het avontuur voor de oudste twee. Voorbeeldje: Stel de oudsten willen dat ik iets met hen onderneem, maar de baby is eenkennig en laat zich niet afgeven, dan zou ik voor de baby kiezen, denk ik, en de oudste twee tekort doen.

En financieel trek ik het niet. En ik wil ook niet meer werken, want ik wil ook graag zoveel mogelijk bij ze zijn. Zo klaar als een klontje hè, dan kan het dus niet.

En hoewel ik ook helemaal niet ongelukkig word bij het idee dat er nooit een derde meer zal komen, is het ook niet helemaal afgesloten nog.

Ik kan nog iemand tegenkomen, waardoor de situatie volkomen op z'n kop zou staan. Ik heb een kamertje extra over, het kan nog kwa leeftijd, het kan nog...

Konden ze maar een stop-met-rammelen-knop ingebouwd hebben bij ons toen we geboren werden. Kwestie van alles wat onder controle te kunnen houden

Ik heb hem gevonden hoor, leonieke, die knop.
Maar goed, makkelijk praten met 3 kinderen en een leeftijd van bijna 42

Waar zat hij bij jou verstopt?

_{Ik hoop dat ik hem ooit ga vinden...}

De situatie hier, wat ik dus hierboven beschreef, is ook een hele goede knop hoor.

Ik bedenk me ook regelmatig hoe heerlijk ik het vind dat ze al zo groot worden, dat ik aan het einde van dit kalenderjaar zelfs al twee schoolgaande kinderen heb. En dan moet ik echt niet denken aan nog een baby erbij.

Het wisselt elkaar een beetje af. Alles even opnieuw overwegen, en dan toch weer tot de conclusie komen dat het goed is zo.

Maar als er toch nog een partner zou komen in de nabije toekomst, dat zou alles voor mij veranderen. Maar dan zou het wel echt binnen nu en twee jaar ofzo zo moeten zijn. Anders zou ik wel echt te oud worden.

[ Bericht 0% gewijzigd door groofskendezoveelste op 10-03-2013 15:37:44 ]

Ik vind het ook heerlijk, zo met Thomas. Hij gaat graag naar school, is (meestal ) een gelukkige jongen, het is zo makkelijk sinds hij effectief kan uitleggen wat hij wil of hoe hij zich voelt, we gaan en staan waar we willen, moeten geen inpaksessie meer houden als we ergens naartoe gaan, ...

Maar het verlangen naar een tweede is vaak nog zo groot. Dinsdag is hij 3 jaar geworden en hoe leuk dat ook is, toen ik alleen in de auto zat, heb ik zitten wenen. Toen we vorig jaar in januari terug de stap hebben gezet naar het ziekenhuis was ik er eigenlijk van overtuigd dat ik nu toch zeker zwanger ging zijn van een tweede _{(zelfs de dokter zag het toen nog heel rooskleurig in)}. Er zijn al zoveel momenten geweest waarop ik had gedacht dat we het zouden kunnen vertellen aan de familie: moederdag, mijn verjaardag, P.'s verjaardag, kerst of nieuwjaar, Thomas zijn verjaardag, ... En in tegenstelling tot dit goede nieuws brengen, zullen we eind deze maand waarschijnlijk een heel zware knoop moeten doorhakken en ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik dat zal moeten doen

Misschien zal het gesprek bij de dokter wel helpen. Welke beslissing we ook zullen moeten nemen.

Jeeeeh Risu! Beetje laat, maar toch! Heel veel plezier in het andere topic

Leonieke, het lijkt me heel erg moeilijk. Als je verlangen zo sterk is en je er zo'n zware weg voor moet bewandelen en het dan ook nog eens niet lijkt te lukken... Het lijkt me erg verdrietig en zwaar en moeilijk.

Maar dat is het hier voor iedereen, hé, groofsken (maar thx )

Nee toch? het rammeltopic zit vol met mensen die rammelen. Maar mensen die bv nog erg jong zijn en om bepaalde redenen nog willen wachten, dat vind ik dan toch echt anders dan jouw rammelsituatie hoor.

Het is misschien wel anders als je dichter bij het eindstation zit, maar ik weet ook nog hoe ik me voelde toen ik rammelde en we toch nog even wilden wachten omdat de situatie nog niet ideaal was. Ik vond het toen ook echt niet leuk.

Ah, er zijn dagen waar ik er minder mee bezig ben, al is er in de laatste weken nog geen dag voorbij gegaan waar ik er niet mee bezig ben geweest _{(wat ik zou geven voor eens een gewone nachtrust... en niet 's nachts om 2u moeten opstaan om tv te kijken of te lezen om aan iets anders te kunnen denken)}, maar er zijn ook dagen waarop het eigenlijk echt niet gaat. En het ergste is dat je dan nog altijd moet blijven functioneren. Want er is vanalles te doen en je moet altijd wel ergens de schijn voor ophouden (al ben ik écht oprecht blij dat mijn baas op de hoogte is van de situatie zodat hij het ook wel kan inschatten als het niet goed gaat). En al maanden vraagt Thomas me, als we hem bij mijn schoonouders afzetten, of ik niet ga wenen vandaag... En elke keer breekt mijn hart als hij het vraagt. Dat verdriet moet zo'n indruk op hem gemaakt hebben

Leonieke Het lijkt me ontzettend moeilijk om zo te verlangen en teleurgesteld te worden. Ik gun je echt een tweede kindje, ondanks dat ik je eigenlijk helemaal niet ken.

quote:

Op zondag 10 maart 2013 15:46 schreef leonieke het volgende:
Het is misschien wel anders als je dichter bij het eindstation zit, maar ik weet ook nog hoe ik me voelde toen ik rammelde en we toch nog even wilden wachten omdat de situatie nog niet ideaal was. Ik vond het toen ook echt niet leuk.

Ah, er zijn dagen waar ik er minder mee bezig ben, al is er in de laatste weken nog geen dag voorbij gegaan waar ik er niet mee bezig ben geweest _{(wat ik zou geven voor eens een gewone nachtrust... en niet 's nachts om 2u moeten opstaan om tv te kijken of te lezen om aan iets anders te kunnen denken)}, maar er zijn ook dagen waarop het eigenlijk echt niet gaat. En het ergste is dat je dan nog altijd moet blijven functioneren. Want er is vanalles te doen en je moet altijd wel ergens de schijn voor ophouden (al ben ik écht oprecht blij dat mijn baas op de hoogte is van de situatie zodat hij het ook wel kan inschatten als het niet goed gaat). En al maanden vraagt Thomas me, als we hem bij mijn schoonouders afzetten, of ik niet ga wenen vandaag... En elke keer breekt mijn hart als hij het vraagt. Dat verdriet moet zo'n indruk op hem gemaakt hebben

Het klinkt echt heel moeilijk.

quote:

Op zondag 10 maart 2013 15:47 schreef KapiteinCupcake het volgende:
Leonieke Het lijkt me ontzettend moeilijk om zo te verlangen en teleurgesteld te worden. Ik gun je echt een tweede kindje, ondanks dat ik je eigenlijk helemaal niet ken.

Thx Raar hé, hoe je iemand die je niet kent, iets zo belangrijks kunt gunnen via het internet.

quote:

Op zondag 10 maart 2013 15:49 schreef groofskendezoveelste het volgende:

[..]

Het klinkt echt heel moeilijk.

Ik hoop dat het na de afspraak met de dokter zal beteren, duidelijker zal zijn en makkelijker zal worden om een beslissing te nemen. En ondertussen probeer ik te genieten van elk moment dat we hebben met ons wonder Want daarvoor hebben we de vorige keer toch al die behandelingen gedaan

Ik hoop ook dat je wensen vervult zullen worden, leonieke. Ik kan me echt voorstellen dat zoiets allesoverheersend wordt.

Hier ook weer een opvlamming. Verdorie, ik wil echt nog een kind. Maar man wil nog steeds niet. Vind het heel moeilijk om alsmaar ouder te worden en te weten dat mijn kans op een zwangerschap steeds meer afneemt, en de kans op complicaties als er toch eentje komt, toeneemt. Ik ben nu net 35 geworden en ik ben er gewoon helemaal klaar voor. Man vindt het nu al erg druk met kind. Het gaat momenteel erg slecht met zijn bedrijf en daardoor ben ik kostwinner en werk ik fulltime. Die combi maakt zorgen voor een kind al lastig, laat staan 2. Oh, als ik straks toch 's de loterij win. Dan zou ik het meteen doen. Ander issue is ook wel mijn hoge bloeddruk, daardoor is de kans op complicaties veel groter. Maar daar had ik bij Ventje helemaal geen last van, ik had een perfecte zwangerschap. En ook nu ben ik gezonder dan ooit. Maar man wil het risico niet lopen