Het grote "rammelaars"-topic deel 40

Ik kijk ook nog steeds naar nieuwe huizen, hoor.

Tis te erg met ons.

Oh, en ik heb 3 halfzussen en een halfbroer en had er wel een échte gewild. Nu heb ik me altijd een buitenstaander gevoeld. Het was altijd gezin A en buuf of gezin B en buuf.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:30 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ja, precies dat. We hadden vroeger veel ruzie en we hebben nu nog nauwelijks contact, maar we hebben een band die voortvloeit uit het met elkaar opgegroeid zijn en ik vind dat heel bijzonder. Ik ben blij dat ik een broertje heb.

En ik ben ook een familiemens.

Ik ben blij dat ik een zusje heb, maar ik ben niet blij dat ik een broertje heb. En die hele historie van samen opgroeien verandert daar helemaal niets aan.

En ik ben ook een familiemens, maar wel met die familieleden waarmee ik wat heb, en niet met familieleden louter omdat ze familie zijn.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:25 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Ik geloof nooit zo in de scheiding rationeel/ emotioneel.
Maar dat terzijde...

Bij mij is dat in elk geval volledig met elkaar verweven.

Hoe bedoel je dat, groofsken?

In mijn mans geval zou het namelijk wel een rationele beslissing worden. Hij zegt dat hij het in de toekomst wel wil, maar eigenlijk verlangt hij er helemaal niet zo naar.

~

@Claudia: duidelijk verhaal! Ik kan me wel voorstellen dat het zo groeit. Jullie huis is nu ook zo'n heerlijk gezinshuis, ik begrijp wel dat dat ook wat toevoegt.

[ Bericht 17% gewijzigd door Lot_1 op 16-01-2013 22:09:43 ]

en buuf

Hmm, niet leuk

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:30 schreef Claudia_x het volgende:
Ik kijk ook nog steeds naar nieuwe huizen, hoor.

Dat is B ook nooit mee opgehouden, geloof ik

Ik bedoel dat mijn emotionele kant mijn rationele kant beïnvloedt en andersom ook. Ik geloof niet ik ze echt los kan koppelen van elkaar.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:34 schreef -Spring het volgende:

[..]

Ik ging over kinderen nadenken omdat mijn beste vriendin en nog een aantal mensen in onze omgeving kinderen kregen. 'Uit mezelf' had ik er nog nooit aan gedacht. Maarhierdoor ging ik me bedenken dat ik ook 'al' 27 was en dat áls ik ooit kinderen wilde, dit dan wel de ideale leeftijd was. Hiernaast was ik klaar met m'n opleiding en had ik net een vast contract.

Ik was vooral bang dat ik ooit spijt zou krijgen als ik géén kinderen had 'genomen'. Dat ik dat dan op m'n sterfbed zou zeggen of zo. Met kinderen had ik toen nog helemaal niets, maar ik vermoedde al wel dat ik die van mezelf wél leuk zou vinden.

Ja, dat snap ik wel hoor.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:32 schreef Lot_1 het volgende:

@Claudia: duidelijk verhaal! Ik kan me wel voorstellen dat het zo groeit. Jullie huis is nu ook zo'n heerlijk gezinshuis, ik begrijp wel dat dat ook wat toevoegt.

Geleidelijk zijn we gewoon heel anders gaan leven, van vijf dagen werken naar vier dagen werken, van appartement naar een 'echt' huis op de begane grond. Straks gaat school een grotere rol spelen in het leven van de kinderen en ik wil daar ook bij betrokken zijn. Vroeger was ik bang dat kinderen je leven 'overnemen' en er geen ruimte meer is voor jezelf en je ambities. Nu zijn de kinderen onderdeel van mijn ambities.

En écht, de impact die andermans kinderen hebben op hun leven is onvergelijkbaar met de impact die je eigen kind heeft op jouw leven. Het komt vast goed met je lief en zijn vadergevoelens.

Mijn broer en zus zijn 8 en 9 jaar ouder dan ik en dat vond (/vind) ik heerlijk. Ik was altijd vrij zelfstandig en had daar dus ook de ruimte voor. Vooral nu ik zelf wat ouder word merk ik dat ik ontzettend veel aan mijn zus heb. We zijn vanaf mijn puberteit echt heel goede vriendinnen geworden. Tot die tijd zaten we te veel in verschillende levensfases.

Hier zijn we bezig met het kopen van een huis. Ik merk aan mijn vriend dat hij er ook in alles rekening mee houdt dat één van de kamers (we weten al welke) een kinderkamer zal worden. Van de week kwam 'ie er zelfs mee hoe we de slaapkamer in kunnen richten op zo'n manier dat er nog een co-sleeper naast het bed past. .

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:37 schreef DevilsAndDust het volgende:

Hier zijn we bezig met het kopen van een huis. Ik merk aan mijn vriend dat hij er ook in alles rekening mee houdt dat één van de kamers (we weten al welke) een kinderkamer zal worden. Van de week kwam 'ie er zelfs mee hoe we de slaapkamer in kunnen richten op zo'n manier dat er nog een co-sleeper naast het bed past. .

Wat leuk en lief!

Wij hadden in ons nieuwe appartement één kamer als kinderkamer bedacht. Het was ook een kamer die we 'over' hadden. En niemand in onze familie- en vriendenkring stond erbij stil dat het wel eens een kinderkamer zou kunnen worden. Het was zo grappig om te zien dat het als een enorme verrassing kwam dat er een kind bij ons op komst was!

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:16 schreef Lot_1 het volgende:
Een andere vraag: zijn hier ook mensen wiens partner helemaal niet zo enthousiast over kinderen krijgen was en die toch kinderen gekregen hebben? Die dus nooit echt 'rammelden' maar maar uiteindelijk wel overstag gingen?

Ik heb het de afgelopen tijd al een paar keer aangekaart bij mijn vriend, omdat ik er zelf steeds meer over nadenk en mee bezig ben. Mijn vriend geeft ook wel aan dat hij er soms over nadenkt, maar zegt ook eerlijk dat hij er nog niet echt 'klaar' voor is en dat dat misschien wel nooit echt komt; hij voelt dat gewoon niet zo, dat rammel-gevoel. Dus als wij er aan beginnen is het niet zozeer dat hij 'overstag' gaat, maar hij rammelt ook niet echt nee.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:25 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Ik geloof nooit zo in de scheiding rationeel/ emotioneel.
Maar dat terzijde...

Bij mij is dat in elk geval volledig met elkaar verweven.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:35 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Ik bedoel dat mijn emotionele kant mijn rationele kant beïnvloedt en andersom ook. Ik geloof niet ik ze echt los kan koppelen van elkaar.

Maar dat laatste is bij bijna iedereen wel denk ik; ik kan ook niet één van de twee uitzetten ofzo. Maar ik kan wel degelijk 'meer rationeel' naar een beslissing kijken bijvoorbeeld.

Dat is bij vriendlief en mij ook nog een leuk puntje denk ik, aangezien wij allebei heel rationeel ingesteld zijn. Als ik probeer puur rationeel te kijken naar de beslissing om kinderen te nemen (nee, dat lukt ook eigenlijk helemaal niet! ) denk ik altijd "Waarom zouden we?"
Maar dan komt de emotionele kant om de hoek "Ik-wil-het-ik-wil-het,!"

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:35 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Geleidelijk zijn we gewoon heel anders gaan leven, van vijf dagen werken naar vier dagen werken, van appartement naar een 'echt' huis op de begane grond. Straks gaat school een grotere rol spelen in het leven van de kinderen en ik wil daar ook bij betrokken zijn. Vroeger was ik bang dat kinderen je leven 'overnemen' en er geen ruimte meer is voor jezelf en je ambities. Nu zijn de kinderen onderdeel van mijn ambities.

En écht, de impact die andermans kinderen hebben op hun leven is onvergelijkbaar met de impact die je eigen kind heeft op jouw leven. Het komt vast goed met je lief en zijn vadergevoelens.

lief! Dank je

Het romantiseren van het hebben van de band met broers of zussen gebeurt vaak vooral door diegene die het zelf niet kent, denk ik.

Ik heb zelf een broer van bijna 6 jaar ouder en ik ben echt gek op hem, zou hem nooit willen missen. Wie weet als ik nog een broer of zus had gehad, had ik daar meer naartoe getrokken dan naar hem en hadden we een heel andere band gehad. Of was ik juist diegene geweest die er buiten viel.

Wij hebben zelf 3 meiden en de dynamiek binnen het gezin verandert steeds, dan trekken de oudste twee weer meer naar elkaar en dan de jongste twee. En de oudste vindt op dit moment haar jongste zusje het liefste zusje, zegt ze. Logisch, want die is nog te klein om ruzie te maken en wil er niet steeds bij zijn als je met je vriendinnen gaat spelen.

Mijn man is enig kind en die mist het heel erg, maar hij romantiseert het dus ook. Gaat er automatisch vanuit dat als hij een broer had gehad, hij daar samen mee in een band had gezet etc. Alleen omdat zijn grote hobby muziek is.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:30 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ja, precies dat. We hadden vroeger veel ruzie en we hebben nu nog nauwelijks contact, maar we hebben een band die voortvloeit uit het met elkaar opgegroeid zijn en ik vind dat heel bijzonder. Ik ben blij dat ik een broertje heb.

En ik ben ook een familiemens.

Nou dat heb ik dus ook met mijn broertje. Beetje een haat/liefde relatie toen we opgroeide, maar nu is hij echt een maatje een beetje. Jammer dat ik hem zo weinig zie. (beetje eigen schuld, ik moest zo nodig een heel end verderop gaan wonen)
Mijn zusje is anders, maar dat kan ook komen doordat ze autistisch is. Mijn zusje en ik hebben jarenlang met elkaar gespeeld. Ik ben 3,5 jaar ouder, maar toen mijn eigen vriendinnetjes niet meer met barbies wilde spelen, vond ik het toch wel fijn dat ik nog een kleiner zusje had. Stiekem nog een jaartje langer met die popjes. En nu nog steeds hebben we een hele goede band.

Maar ik heb trouwens niet het idee dat mijn broertje er altijd buiten viel. Ik denk dat het meer lag aan het feit dat we meisjes waren. Hij deed zijn jongensdingen dan ook het liefst gewoon met de vriendjes uit de buurt.
Edit: dan moet ik er wel bij zetten natuurlijk, dat mijn broertje tussen ons meiden in zat, 18 maanden jonger dan ik, 2 jaar ouder dan zusje.

[ Bericht 4% gewijzigd door Risu op 16-01-2013 16:29:15 ]

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 13:27 schreef Claudia_x het volgende:
Maar onze twee zitten wel heel dicht op elkaar, en een derde zou minstens 4 jaar jonger zijn dan Lena. En dus groeien ze heel anders met elkaar op. Lena en Ivan zitten samen op de peutergroep en er is een grote kans dat ze op op school in dezelfde stamgroep terechtkomen. Ik vraag me af wat dat verschil doet met de onderlinge band en of een derde kindje zich niet juist wat eenzaam zou voelen.

De oplossing is dan natuurlijk om vrij dicht op de derde nog voor een vierde te gaan.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:40 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Wat leuk en lief!

Wij hadden in ons nieuwe appartement één kamer als kinderkamer bedacht. Het was ook een kamer die we 'over' hadden. En niemand in onze familie- en vriendenkring stond erbij stil dat het wel eens een kinderkamer zou kunnen worden. Het was zo grappig om te zien dat het als een enorme verrassing kwam dat er een kind bij ons op komst was!

bij ons juist andersom: onze extra kamer is studeerkamer (inmiddels nog steeds rommelhok) maar werd gekscherend direct door 2/3e van de bezoekers als "aaah, de kinderkamer " aangeduid. Toch denk ik dat ze best verrast zouden zijn als ik ineens echt in verwachting zou zijn.

Over leeftijden/broertjes en zusjes:
Ik scheel 20 maanden met broertje. Dat is na de kleutertijd totdat ik een jaar of 20 was en op mezelf woonde eeuwig ruzie geweest. Nu zijn we best wel close, broertje is eindelijk volwassne geworden. Leuke kerel! Ik merk ook dat hij me om hulp vraagt bij dingen, ben weer echt zijn grote zus

Vriendje komt uit een gezin van 4 kinderen:
De oudste drie vrij dicht op elkaar (zijn nu 24, 23 en 21), en de jongste als cadeautje er achteraan (nu 17). Kinderen met heel verschillende karakters - maar iedereen heeft wel íets met alle anderen. Jongste was heel lang de baby, maar dat vond hij ook wel best, kon zich lekker optrekken aan iedereen maar alleen als hij er zin in had. Nu kijkt hij erg op tegen mijn vriend, heel leuk om hem ook zo als grote broer te zien. De zusjes waren natuurlijk ook veel samen, want veel dezelfde interesses. Volgens mij vinden ze het alle vier heel fijn dat ze met zijn vieren zijn

Mijn zussen zijn 13 en 9 jaar ouder dan ik. Dat ging eigenlijk altijd erg goed (wel veel ruzie ook met de middelste zus toen we jonger waren). Ik vond het altijd machtig interessant als ze huiswerk moesten maken, ik zat er bovenop. Andersom namen zij mij altijd (vrijwillig) op sleeptouw. Later, toen mijn vader ziek werd en overleed, zijn we nog meer naar elkaar toe gegroeid. We lopen niet de deur bij elkaar plat, maar onze band gaat heel diep en is tegelijkertijd heel vanzelfsprekend. Dat je, nadat je elkaar weken niet gesproken hebt, elkaar op kunt bellen en het net is of je elkaar gister nog gezien hebt.

Mijn moeder wilde minder leeftijdsverschil, maar ze heeft tussendoor meerdere miskramen gehad. Ze is altijd zeer verbaasd geweest dat we zo met elkaar optrokken!

Hier ook enig kind maar wel met een fijne jeugd. Heb dus eigenlijk nooit een broer of zus gemist. Alleen toen mijn vader ziek werd en overleed had ik graag de zorg voor mijn moeder gedeeld. Maar ik zie ook mensen die wel broers of zussen hebben waarbij dit soort dingen ook op 1 paar schouders terecht komen. Een enig kind is in elk geval niet zielig. Je weet niet wat je mist dus dat doe je dan ook niet.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 20:55 schreef Kyara het volgende:
Je weet niet wat je mist dus dat doe je dan ook niet.

Ik heb dat, zeker toen ik iets ouder werd, toch heel anders ervaren.
_{En stiekem rammel ik alweer een beetje}

Ik vond het vroeger wel lekker rustig om enig kind te zijn, mijn vriendinnetjes hadden een jonger broertje dat altijd onze spelletje verstoorde

Nu zou ik het wel fijn vinden om mijn geschiedenis met iemand te delen, en later misschien inderdaad de zorg voor mijn moeder. Gelukkig gaan mijn beste vriendin en ik terug tot in de wieg, dus een soort van zus