Het grote "rammelaars"-topic deel 40

Ja echt
En over mn zusje en mijzelf, nou ja dan ga je toch haast denken dat er iets niet goed is gegaan in hoe je ouders dat begeleid hebben.
Ja ik denk dat dat het is

Wat buuf zegt vind ik wel een goede, aardig doen tegen elkaar maar je hoeft elkaar niet aardig te vinden, ofzoiets. Gewoon normale beschavingsvormen zeg maar Ik vind wel dat je als ouders ook weer niet hoeft te tolereren dat het spul elkaar iedere dag de hersens inslaat omdat ze elkaar niet kunnen luchten.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:06 schreef mignonne het volgende:
Ja echt
En over mn zusje en mijzelf, nou ja dan ga je toch haast denken dat er iets niet goed is gegaan in hoe je ouders dat begeleid hebben.
Ja ik denk dat dat het is

Wat buuf zegt vind ik wel een goede, aardig doen tegen elkaar maar je hoeft elkaar niet aardig te vinden, ofzoiets. Gewoon normale beschavingsvormen zeg maar Ik vind wel dat je als ouders ook weer niet hoeft te tolereren dat het spul elkaar iedere dag de hersens inslaat omdat ze elkaar niet kunnen luchten.

Nee, precies! Je mag van je kinderen verwachten dat ze elkaar op een normale manier verdragen en behandelen, en verder houdt het op, denk ik.

Ik heb ook wel eens als argument naar B gebruikt "het zou zo leuk zijn voor S en bovendien gemakkelijk joh, kunnen ze samen spelen, hoeven wij dat niet meer altijd te doen", maar ik weet veel te goed dat het zo helemaal niet hoeft te werken. En dan zitten B en ik dadelijk elk met een kind te spelen ofzo

Ik mag m'n broertje en hij mag mij, maar we hebben gewoon niet echt een klik. Niet iets wat ons echt bindt. Het is super als hij langs komt en hij is gek op de kindjes, maar ik denk serieus dat als het m'n broer niet was dan zouden we niet met elkaar omgaan. Onze werelden zijn zo compleet anders.
Dat ligt niet aan de opvoeding, maar meer aan de personen die we zijn.

B. had het gister ineens over de meiden toch samen 1 kamer geven ik vond het zo'n knus idee ik ben er nog niet over uit, wie weet, maar ik neig nu toch naar eigen kamers. Ik weet niet waarom eigk.

Ik merk dat ik die roze bril wel heb hoor.. nu vind ik het gezin waar ik uit kom ook super leuk, we kunnen het onderling allemaal prima vinden en ze zijn allemaal dol op mij. Ik merk dat dit mijn blik wel kleurt. Ik zou het echt heel erg vinden als mijn kind later geen broertje/zusje zou krijgen terwijl ik best vaak mensen hoor zeggen dat ze het prima zouden vinden om enig kind te zijn. Ik zou dan echt moeite moeten doen om rationeler na te denken en me te beseffen dat het helemaal niet zo ideaal hoeft te gaan als ik in mijn hoofd heb.

[ Bericht 19% gewijzigd door Lot_1 op 16-01-2013 22:10:33 ]

Oh en ik vond mijn zussen erg leuk, tot ik de goedkope oppas was. Dat ik ze wel in bad kon doen, voorlezen, thuis blijven als mijn ouders weg gingen... Ik kies daar niet voor. Soms vraagt jongste erom dat zijn grote broer hem naar bed brengt en als ze dat beide dan willen mag het, als traktatie ofzo

Ze zijn alledrie mijn bewust gekozen kind en ze hebben er alledrie recht op kind te zijn. Natuurlijk heeft oudste nu ruimere regels en zijn ze wel eens alleen thuis. Maar iedereen is dan verantwoordelijk voor zichzelf. ( en oudste eind-verantwoordelijk)

Nou ka, ik zou me miet zo laten leiden door de onderlinge band. Misschien zijn Ivan en Lena over 3 jaar wel compleet uit elkaar gegroeid. Je weet niet hoe de ontwikkeling gaat. En als ze een slechte band hadden gehad had je dan uberhaupt geen derde gewild?

Een andere vraag: zijn hier ook mensen wiens partner helemaal niet zo enthousiast over kinderen krijgen was en die toch kinderen gekregen hebben? Die dus nooit echt 'rammelden' maar maar uiteindelijk wel overstag gingen?

[ Bericht 17% gewijzigd door Lot_1 op 17-01-2013 11:37:51 ]

Mijn zus en ik kunnen t redelijk met elkaar vinden. Ups en downs. Vroeger konden we elkaar niet echt luchten.
Maar goed we zijn ook totaal verschillend.
Had er iig niet aan moeten denken een kamer met haar te moeten delen

Het leuke van ieder een eigen kamer hebben, mignonne, is dat ze bij elkaar kunnen logeren ...

Weet je, mijn broer en ik hebben ieder ons eigen leven, maar zijn toch ook heel hecht, ofzo. Ik zou altijd bij hem kunnen aankloppen. En dat gevoel vind ik heel erg prettig. Dàt geeft me een familiegevoel. Niet of we nou de beste vrienden zouden zijn (als puber leefden we totaal langs elkaar heen; net als wat buuf beschrijft, het gaat ook in fases).

Ik denk eigenlijk dat we nu een hechtere band hebben dan ooit. Sinds mijn kindjes er zijn. Maar ik had mijn broer nooit willen missen. In geen enkele fase.

En zelf ben ik wel een familiemens ook. Ik hou van het kamperen met de hele familie en ik hou van het gezinsleven. Voor mij zou daarom een derde heel logisch zijn.

leeftijdsverschil is tot op zekere hoogte nog wel te plannen, maar of ze goed met elkaar overweg kunnen niet. da's een kwestie van afwachten. ik denk wel dat het in geval van geen klik een voordeel is als er wat meer tijd tussen beiden zit. dat er minder noodzaak tot concurrentie is ofzo.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:10 schreef mignonne het volgende:
B. had het gister ineens over de meiden toch samen 1 kamer geven ik vond het zo'n knus idee ik ben er nog niet over uit, wie weet, maar ik neig nu toch naar eigen kamers. Ik weet niet waarom eigk.

Ik zou, als de mogelijkheid er is, wel gaan voor eigen kamers, maar ook de knusse samen-momenten dan inbouwen. Dan is er de keuze of ze dat wel of niet willen.
Ik vond het vroeger heerlijk als ik lekker op bed kon gaan liggen lezen, en ik zou het helemaal neit fijn gevonden hebben als een zus dan net ook op de kamer had willen zijn om te spelen ofzo.

buuf, herkenning! Wat vond ik het vervelend dat ik in de zomer, ik zat in de zesde klas, mijn broertje en zusje mee moest nemen naar het zwembad Wat baalde ik daarvan, ik moest die blagen toch niet in de buurt hebben? En thuisblijven en oppassen, inderdaad.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:01 schreef Lot_1 het volgende:
Hoe is dat zo veranderd Claudia? Je bent nu ook bezig met nadenken over een derde, terwijl je nog niet heel lang geleden best stellig was over het 'af' zijn van je gezin.

Goede vraag. Al moet ik eerst zeggen dat het bij mij vooral gaat om het verlangen dat ik heb om alles nog een keer mee te maken en om de ervaring te hebben van kinderen die je zwangerschap en de geboorte van hun broertje of zusje min of meer bewust meemaken. Maar ik ben de enige die daarnaar verlangt. Mijn lief vindt het leven met twee kinderen al druk en voor hem zou een leven met drie kinderen onoverzichtelijk worden. Zijn gevoel daarbij weegt heel zwaar voor mij, misschien wel zwaarder dan mijn eigen verlangen. Ik wil dat hij zich gelukkig voelt in zijn vaderrol, want het belangrijkste is dat wij een stabiel en gelukkig gezin vormen.

Ik vroeg een tijdje geleden aan een tante van me waarom ze twee 'nakomertjes' heeft gekregen. Haar antwoord daarop was dat het niet anders kon vanwege de financiën, want ze had het liefst niet zo'n groot gat gehad tussen haar kinderen. Een kind in elke leeftijdsfase was haar ideaal, want dan had ze het voorrecht om het mooie van elke leeftijd mee te maken! Dat was voor mij best een eye-opener, dat ze vooral genoot van haar kinderen en al hun verschillen en niet de problemen zag of het zo snel mogelijk uit een bepaalde fase willen zijn.

Ik geloof dat ik dat ook in mezelf ben gaan zien, dat ik ontzettend geniet van elke leeftijd, van elk kind, de drukte, de interactie. Sinds we zijn verhuisd naar een rijtjeshuis is dat sterker geworden. Er komen veel buurkindjes over de vloer en ik vind al dat kinderrumoer fijn. Dat wakkert het verlangen naar nog een kindje aan.

Maar ik heb zelf ook wel zwaarwegende redenen om niet aan nog een kindje te beginnen. Ik heb nu geen werk en ik weet ook niet of ik het allemaal kan hebben, een voor mij zinvolle carrière en een groot/groter gezin. Wij zouden sowieso in rustiger vaarwater moeten zitten voor ik een beslissing durf te nemen. Het gevaar ligt bij mij altijd wel op de loer dat ik naar iets ga verlangen omdat het ons leven een wending geeft, gewoon omdat ik moeite heb met de status quo. Een opdracht aan mezelf is om blij te zijn met het leven dat we hebben, het huis, de kinderen, en straks nieuw werk.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:16 schreef Lot_1 het volgende:
Grappig buuv, mijn moeder heeft mijn broers zelden laten oppassen. Ze zag aan mijn neef dat die op gegeven moment het echt niet tof vond dat hij een jonger zusje en broertje had, en dat wilde ze niet bij mijn broers.

Een andere vraag: zijn hier ook mensen wiens partner helemaal niet zo enthousiast over kinderen krijgen was en die toch kinderen gekregen hebben? Die dus nooit echt 'rammelden' maar maar uiteindelijk wel overstag gingen?

Mijn vriend heeft nooit gerammeld. Hij is wel vrij snel ingestemd met proberen een kind te krijgen, gezien mijn leeftijd en het feit dat het zonder hulp niet zou kunnen. Voor hij mij kende, wilde hij geen kinderen, maar samen leek het hem niet vreselijk ofzo En nu is hij dolblij met onze meiske

Haha ja, ik vond het zo stom! Ik had toch niet voor die kinderen gekozen, was het ineens wél mijn verantwoordelijkheid. Want als er dan iets misging omdat zus niet naar me luisterde was het ook nog mijn probleem.

Dat doe ik dus duidelijk anders.
Het toeval wil nu dat oudste alleen maar naar t zwembad gaat als jongste ook gaat. Anders vind ie het niet leuk.
Nou ja, dat kon dus pas toen jongste zelf diploma's had en eigenlijk ook wel alleen mocht.

Dat laatste herken ik Claudia. Je voelt dat het weer tijd is voor wat nieuws/ anders en een logische gedachte is dan 'nog een kindje'.

Ik geloof nooit zo in de scheiding rationeel/ emotioneel.
Maar dat terzijde...

Bij mij is dat in elk geval volledig met elkaar verweven.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:24 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Dat laatste herken ik Claudia. Je voelt dat het weer tijd is voor wat nieuws/ anders en een logische gedachte is dan 'nog een kindje'.

Haha, ja, alleen trapt B daar niet in. Dus gaan we maar proberen te verhuizen...je moet toch iets

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:20 schreef -Spring het volgende:
Ik romantiseer een broer of zus ook heel erg. Dat besef ik best. Dat het zo fijn was geweest als iemand dezelfde herinneren aan ons gezin en jeugd had als ik bijv. Als een soort bevestiging of zo. En dat er dan iemand was geweest om samen sterk mee te staan. Nu was het altijd 'ik tegen m'n ouders'.

Maar voor hetzelfde geld had ik een broer gekregen die net zo'n tiran was geweest als m'n vader. Of een zus die haar frustraties om mij gebotvierd had.

Toch is ze er wel, die zus. Ze heeft alleen de bevalling niet overleefd.

Maar goed, het is eigenlijk maar goed dat ik alleen was. Ik gun niemand mijn jeugd.

Dat begrijp ik heel goed. In mijn jeugd liep ook het één en ander scheef (al komt het in de verste verte niet in de buurt van wat jij hebt meegemaakt ) en het is fijn om een zusje te hebben met dezelfde herinneringen, dat bepaalde allergieën of irrationele reacties snapt. Maar wat je zegt, ook dat is geen garantie, mijn oudere zussen kunnen geen woord van kritiek op hun vader verdragen en onze jeugd is dus gewoon geen onderwerp van gesprek.

Maar het is wel één van dingen waar ik het nu voor mijn zoon moeilijk mee heb. Hij krijgt ook een anders-dan-anders-jeugd en ik had hem erg een partner in crime gegund.

Ik heb vroeger regelmatig voor mijn zusje gezorgd, maar vooral omdat ik het wilde en leuk vond. Mijn oudere zussen kwamen toen ze het huis al uit waren wel eens oppassen, maar kregen door gewoon voor betaald.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:16 schreef Lot_1 het volgende:

Een andere vraag: zijn hier ook mensen wiens partner helemaal niet zo enthousiast over kinderen krijgen was en die toch kinderen gekregen hebben? Die dus nooit echt 'rammelden' maar maar uiteindelijk wel overstag gingen?

Jep, twee keer.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:25 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Haha, ja, alleen trapt B daar niet in. Dus gaan we maar proberen te verhuizen...je moet toch iets

ja, verhuizen, daar moet ik ook eens in de zoveel tijd naar verlangen

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 15:18 schreef groofskendezoveelste het volgende:

Weet je, mijn broer en ik hebben ieder ons eigen leven, maar zijn toch ook heel hecht, ofzo. Ik zou altijd bij hem kunnen aankloppen. En dat gevoel vind ik heel erg prettig. Dàt geeft me een familiegevoel. Niet of we nou de beste vrienden zouden zijn (als puber leefden we totaal langs elkaar heen; net als wat buuf beschrijft, het gaat ook in fases).

Ja, precies dat. We hadden vroeger veel ruzie en we hebben nu nog nauwelijks contact, maar we hebben een band die voortvloeit uit het met elkaar opgegroeid zijn en ik vind dat heel bijzonder. Ik ben blij dat ik een broertje heb.

En ik ben ook een familiemens.