Ik kwam ook even kijken of er al nieuws van Ophelia was. (Ik was trouwens echt in de veronderstelling dat 42 weken echt het absolute maximum was.)
Voorverpakte sla was ik niet hoor. Maar volgens mij ben ik sowieso verrot van binnen. Ook op reis in landen met smerig water word ik nooit ziek. Tomaatjes en komkommers krijgen wel een wasbeurtje.
Hoe doen jullie dat eigenlijk met buiten de deur eten? Salade bij een maaltijd of bijvoorbeeld een broodje van de Subway. Ik merk nu pas dat ik daar eigenlijk te weinig bij stil sta. Soms komt er weer iets voorbij en dan schrik ik dat ik daar eigenlijk helemaal niet zo goed op let.

Verder gisteren de afspraak in het ziekenhuis gehad. Zo fijn dat iemand me weer in de gaten houdt. Over anderhalve week mag ik al weer. Had er een heel goed gevoel bij, en een heleboel vragen zijn al beantwoord. Hartje klopte nog steeds goed.

Ik vertelde dat ik vond dat ie maar weinig schopte, dus dat heeft ie vandaag even goed gemaakt. Luistert nu al naar z'n moeder.

Ik word ook steeds kortademiger. Heb ik normaal al last van. Maar vooral als ik 's avonds op de bank zit is het erg vervelend.
Ook om de haverklap enorme hartkloppingen. Ik weet dat er meer bloed rondgepompt moet worden maar ik heb meerdere keren per dag het gevoel dat ik op het punt sta een eerste date hebben/ auditie te moeten doen/ iets anders waar je hart van in je keel klopt.

Oh en 22 weken!