Lance Armstrong geeft gevecht met USADA op #2

quote:

Op zaterdag 25 augustus 2012 22:03 schreef Panthera. het volgende:

Indurain(?).

Over Indurain staat een interessant stukje in het boek "memoires van een wielerverzorger" van Jef D'Hont. (de verzorger van vele grootheden uit de jaren '70 en '80 , maar ook van Jan Ullrich en Bjarne Riis)
Die claimt dat de verzorger van Indurain bij hem in de Tour van '95 en '96 nog altijd de 'klassieke doping' (anabolen , groeihormoon, ect) kocht en geen weet leek te hebben van de nieuwe producten als EPO. Hij zegt in dat boek bijna letterlijk dat de ondergang van Indurain te wijten is aan het feit dat hij nog altijd de klassieke producten gebruikte (die wellicht maar een paar % een renner beter maakten) terwijl op dat moment Telekom, Festina en Gewiss volop aan de EPO zaten die een renner 50 % beter konden maken ...

quote:

Op zaterdag 25 augustus 2012 23:45 schreef Ericr het volgende:

[..]

Niet helemaal natuurlijk, 1 van de beste baanwielrenners van zijn tijd en al vele grote prijzen voordat hij op de weg naam begon te maken. Iemand die 4 Km kan rijden op de baan met een gemiddelde van 55km/uur kan met specifieke training ook langere tijdritten aan. Die 4 km is al grotendeels aeroob, het vermogen had Wiggins dus al. Maar dan had ik zelf meer een Boardman transformatie verwacht dan de renner die we nu zien.

Ow, ja, er zijn genoeg baanwielrenners die goede coureurs op de weg worden. Maar meestal worden het dan types als Cancellara.

Daar ben ik het ook volkomen mee eens.

En die houding heeft er ook voor gezorgd dat hij niet met rust werd gelaten en niet het feit dat er een aanklager carriere wil maken alleen, de trieste suggestie die DeMart ook weer eens deed in z'n stuk gisteren.

Waarin wederom het slechte en valse argument naar voren kwam dat 'de straf al vaststond'. Nou ja, dat liet ik gisteren al zien dat het onzin is en sporters weten juist wie de instanties zijn en onder welke voorwaarden ze een licentie hebben...

Maar die houding van Armstrong en het feit dat hij mensen als Betsy Andreu gaat bejegenen na haar eerlijke verklaring onder ede, dat is gewoon misselijk makend...

Oftewel, het wordt dus tijd voor een goede docu.
De pers faalt in het brengen van het complete verhaal!

Gelukkig hebben we nog mannen als DeeBee en Panthera die ons onwetende zielen licht brengen in duisternis Thanks.

Ik vind dat de media op de verkeerde dingen focussen inderdaad, want het enige wat nu ongeveer terugkomt in de media is deze ene regel:

quote:

In addition to the lifetime ban, Mr. Armstrong will be disqualified from any and all competitive results obtained on and subsequent to August 1, 1998, including forfeiture of any medals, titles, winnings, finishes, points and prizes.

Dat is nu juist niet het belangrijkste punt, want dat is het feit dat er bewijzen verzameld zijn (waar Armstrong vervolgens zelf van besluit om niet tegen in te gaan, volkomen bewust van de gevolgen) voor 5 doping overtredingen:

quote:

The anti-doping rule violations for which Mr. Armstrong is being sanctioned are:

(1) Use and/or attempted use of prohibited substances and/or methods including EPO, blood transfusions, testosterone, corticosteroids and masking agents.

(2) Possession of prohibited substances and/or methods including EPO, blood transfusions and related equipment (such as needles, blood bags, storage containers and other transfusion equipment and blood parameters measuring devices), testosterone, corticosteroids and masking agents.

(3) Trafficking of EPO, testosterone, and corticosteroids.

(4) Administration and/or attempted administration to others of EPO, testosterone, and cortisone.

(5) Assisting, encouraging, aiding, abetting, covering up and other complicity involving one or more anti-doping rule violations and/or attempted anti-doping rule violations.

Daarnaast is het hilarisch om DeMart te horen blaten over dingen als 'een eerlijk proces', terwijl eerder al uitgelegd is dat de geldende codes gevolgd zijn. Maar daar bovenop komt ook nog eens:

quote:

As noted above, Mr. Armstrong challenged the arbitration process in federal court. In response, the court found that “the USADA arbitration rules, which largely follow those of the American Arbitration Association (AAA) are sufficiently robust to satisfy the requirements of due process.”

Dus een federale rechter (= democratische rechtbank waar Smeets om blaat) heeft allang bepaald dat die zaak gewoon rechtsgeldig is en Armstrong heeft die aantijging dus verloren dat het proces niet eerlijk zou zijn. Maar hier hoor je nu niks over in de media, die de slachtofferrol van Lance en de 'grote boze aanklager' als zoete koek slikken... Als je dan alsnog beweert dat het Federale Hof in Amerika omgekocht / bevooroordeeld of wat dan ook is, dat gaat er bij mij niet in. Amerika is een apart land op sommige vlakken, maar geen bananenrepubliek met Sovjet 'rechtspraak' of zo...

Maar ja, het enige wat je nu nog in de media hoort is 'wie moet de Tour zeges krijgen?' Maar dat is een discussie die volkomen los staat hiervan, aangezien het wel duidelijk is volgende de World Anti-Doping code dat die zeges kúnnen worden ontnomen, maar dat er niet 1 'enforcing body' is. Het USADA heeft zich dat recht nu toe geëigend, wat op zich een prima move is om in ieder geval de knuppel in het hoenderhok te gooien zodat er schot in de zaak komt dat er een duidelijke partij komt die het schrappen van resultaten gaat uitvoeren en hiervoor de verantwoordelijkheid krijgt.

Daarin valt de UCI namelijk ook zoveel te verwijten, hun hele 'hands-off' houding door bij elke positieve test of veroordeling zoals deze van Lance vervolgens maar te gaan wijzen naar 'nee het is een zaak van de nationale bond (oftewel: laat ze hun eigen vlees maar keuren!)' of 'nee, dat moet de organisator maar regelen!', in plaats van dat ze hun verantwoordelijkheid pakken of nek uitsteken.

Wat mij betreft leggen ze in de toekomst alle zaken bijv. direct neer bij het WADA en wordt die hele route langs nationale bonden etc. helemaal geschrapt. Die leidt tot veel teveel willekeur, alles moet centraler geregeld worden (geldt overigens ook voor sporten als atletiek). En vervolgens moeten ook de opties voor een sporter duidelijker worden bij een positieve test: bijv. je hebt gegarandeerd uitspraak binnen 3 maanden. Als je vervolgens besluit verder te procederen en verliest dan gaat je straf op een later moment in, omdat je er zelf voor koos alles te rekken... En ook geen tamme loopholes door het via 13 andere civiele rechters in Liechtenstein nog te proberen om eronderuit te komen... Maar als je de reacties van de UCI nu alweer ziet, dan vind ik het erg pijnlijk dat daar nergens uit blijkt dat er echte wil is om dit systeem eens goed neer te zetten en dat is jammer.

quote:

Op zondag 26 augustus 2012 10:04 schreef Wombcat het volgende:
Of hoe hij met Simeoni omging. Die ook onder ede zijn verklaring heeft afgegeven.

Inderdaad. Simeoni bekende EPO gebruik, dat hij via zijn dokter Ferrari geleverd kreeg, en werd daarvoor twee jaar geschorst. Armstrong's verhaal was dat Simeoni dat enkel deed om hem te schaden, uit zelfbelang. Juist, uit zelfbelang twee jaar geschorst worden, door enkel de waarheid te vertellen, met als enige connectie met Armstrong dat hij dezelfde dokter had.

En de media trapte er massaal in / had geen zin om de waarheid af te drukken. Van de sportmedia hoef je totaal niks te verwachten, het is de grootste ster van het moment die hun inkomsten voedt, of dat nu Armstrong is, Bolt of Messi (waarmee ik niet direct wil suggereren dat de laatste 2 verboden middelen gebruiken/gebruikten overigens).

quote:

Op zondag 26 augustus 2012 10:58 schreef ThePlaneteer het volgende:
Oftewel, het wordt dus tijd voor een goede docu.
De pers faalt in het brengen van het complete verhaal!

Gelukkig hebben we nog mannen als DeeBee en Panthera die ons onwetende zielen licht brengen in duisternis Thanks.

Geen probleem. Het enige wat je mag doen is aan iedereen die nog in Armstrong gelooft, deze link te laten zien: http://cavalierfc.tumblr.(...)s-not-about-the-bike

Laat de feiten spreken.

quote:

Op zondag 26 augustus 2012 10:58 schreef ThePlaneteer het volgende:


Gelukkig hebben we nog mannen als DeeBee en Panthera die ons onwetende zielen licht brengen in duisternis Thanks.

Inderdaad, bedankt!

http://www.cyclingnews.com/news/savoldelli-armstrong-made-enemies

'Armstrong maakte vijanden'

Savoldelli over Armstorng, die er overigens nu uitziet als een jonge vijftiger (de man is nog geen 40). Foto bij artikel te vinden.

quote:

Op zondag 26 augustus 2012 13:38 schreef Ericr het volgende:
http://www.cyclingnews.com/news/savoldelli-armstrong-made-enemies

'Armstrong maakte vijanden'

Savoldelli over Armstorng, die er overigens nu uitziet als een jonge vijftiger (de man is nog geen 40). Foto bij artikel te vinden.

quote:

While Armstrong’s decision not to contest the USADA charges constitutes an implicit admission of guilt, Savoldelli does not envisage that his erstwhile leader will ever make a full and frank confession.

“I’d rule that out. He isn’t naïve and now he has taken the decision that suited him best. But he’ll go on fighting.”

Dit dus

quote:

Op zondag 26 augustus 2012 13:38 schreef Ericr het volgende:
http://www.cyclingnews.com/news/savoldelli-armstrong-made-enemies

'Armstrong maakte vijanden'

Savoldelli over Armstorng, die er overigens nu uitziet als een jonge vijftiger (de man is nog geen 40). Foto bij artikel te vinden.

Savoldelli is natuurlijk ook een 'product' van dottore Ferrari ...

Mooie samenvatting over de dopeheld Armstrong.

It’s not about the bike

There’s a lot of misinformation out there following Lance Armstrong’s decision to accept a life ban rather than contest charges of doping. Let’s correct some of it, and show you the man behind all of the myths. As we go along, you’ll see that allegations against Armstrong have been there not just since he began winning the Tour de France, but that he’s been associated with people around doping almost since he began competing in organised sport. Be warned: This is a very long read. I intended it to be as concise as possible, and for that reason I’ve been unable to shorten it.

Lance Armstrong was 18 when he first met Chris Carmichael, in 1990. Carmichael was the new head of the US cycling team, and was an ex-professional with experience on the American 7-11 team, competing in one Tour de France which he failed to finish. Carmichael was named and sued by two other cyclists also training with him at this time, Greg Strock and Erich Keiter, for doping them with cortisone, steroids, and other various products during the 1990 season. Carmichael settled this case out of court, in 2001, but the evidence was damning - there was systemic doping and corruption in the US coaching system during Carmichael’s time there.

The doping undertaken by Carmichael and others on these junior riders posed significant health risks to both of the men, a core concern about the risks of doping in sport. Of course, Lance Armstrong was a team-mate back then. Armstrong would go on to work with Carmichael for the rest of his sporting career.

Yet this week, Carmichael’s response to Lance Armstrong’s acceptance of is ban is simple: He believes that Lance was the best athlete, but at no point does he say that Armstrong never doped - he only made a statement that he’d never seen him do so. The lack of a specific denial there is key and follows a very clear theme - Armstrong would never say that he’d never doped. Instead, he would say one of two themes, that he’d either never tested positive (note here: this isn’t correct, and we’ll go over later), or that he’d never been caught.

Armstrong went on to race in Europe after that period with Carmichael and the US team. In 1992 he raced with Motorola, and in 1993 he won both the US national title and the World Championship in a race in horrible weather, including roads covered in a torrential downpour, rendering the road surface slippery like ice due to the diesel and oil on them. The inclement conditions resulted in one of the smallest finishing fields in history, and the withdrawal of the majority of race favourites citing the danger the weather presented.

Allegations about Armstrong’s involvement with drugs come from at least this far back. Steve Swart, team-mate of Armstrong’s on Motorola, said that Armstrong was the central figure in encouraging riders to dope. His claims were published in two books, and Armstrong sued after their publication: He dropped one lawsuit in France, and had another dismissed, being slightly more successful when obtaining a judgement in England after a newspaper there printed an excerpt about it. But where the books were published, in France, Armstrong never had a case - it was not proven the books were lying.

Armstrong enjoyed mixed success from that point onward - winning the occasional one day race or stage and podium places on a few others. There was nothing in his ability level which suggested he had the ability to win a Grand Tour - in fact it was the very opposite. In 1995 he managed to finish the Tour at the third time of asking, in 36th place.

Armstrong’s career continued along these lines, with sporadic wins, until he met (and began working with) Italian doctor, Michele Ferrari in 1996. Michele Ferrari is a doctor who has been implicated in evidence from a number of athletes, banned for life by the Italian Olympic Committee. More on him a little later.

Armstrong famously got very ill in 1996, contracting cancer. The signs of this showed up very early in the year, but weren’t recognised. This is important: Armstrong, despite having cancer, put in some of his best ever performances. A debilitating disease (at least, Armstrong’s own foundation lists it as such) was having a chronic effect on his body and yet he was performing better than ever before, despite Armstrong’s own admission that he’d noticed abnormalities related to the cancer three years before his diagnosis.

But there’s a subscript to his cancer that hasn’t really been explored: Armstrong by his own claim is the most tested athlete on the planet, and given he enjoyed considerable success in 1996 and beforehand, would certainly have been subject to numerous doping controls. Some cancers - including the type Lance Armstrong had - cause enormously elevated levels of human chorionic gonadotropin hormone (hCG), a naturally occuring hormone in the body, but at low levels in males. Now, there are rules for the amount of HCG permitted in an athlete, because it offers a competitive advantage - not enough to overcome the deficiencies cancers cause, but a good advantage in a healthy human being, because it produces testosterone. An athlete is often considered to have failed a drug test if the urinary T/E ratio is greater than 6. So the UCI would have been testing for it.

But Armstrong never produced a positive sample. Compare that with Jake Gibb whose life, it could be argued, was saved by USADA’s testing, when it detected those enormously elevated levels in an anti-doping test, and advised him to see a doctor. That ultimately led to the discovery of testicular cancer, and Gibb recovered. Lance Armstrong wasn’t so lucky - so we can assume one of two things. Either the UCI’s anti-doping measures were woefully below standard, and didn’t detect Armstrong’s elevated levels of hCG, allowing his cancer to worsen while competing, or the UCI’s anti-doping discovered Armstrong’s elevated levels and didn’t report them. Either way, it’s a massive condemnation in the UCI’s ability to validate itself as a serious entity in drug testing. At best it’s woefully ineffective, at worst it’s simply corrupt.

Ultimately nobody can fight off cancer without medicine, and Armstrong’s condition worsened, until he finally went to a doctor where the diagnosis was confirmed, and Armstrong began urgent treatment.

As part of that treatment, Armstrong, scared and with nobody with knowledge to consult about his condition, was asked in hospital whether he’d ever used any performance-enhancing drugs(PEDs). His response, as detailed by npr, and in evidence given by Betsy Andreu, was to list off a reel of drugs which he’d taken.

Betsy Andreu’s deposition was given and submitted as evidence years later, when SCA promotions was taken to court by Armstrong for non-payment of a bonus. SCA’s defence was that Armstrong had used PEDs, and they obtained Andreu’s evidence to defend that claim. Armstrong, by now estranged from the Andreus , had not spoken to them for years. But when he learned that the Andreus were to be subpoenaed, he made the extraordinary step of contacting Frankie Andreu in an attempt to influence his testimony, and that of his wife, Betsy, who declined to give a statement along Armstrong’s version of events. Frankie was rattled - he said in his evidence that he hadn’t wanted to testify but had been forced to by the subpoena - but he corroborated his wife’s version of events; that Armstrong had confessed to PED use. Armstrong, in a further attempt to intimidate Betsy Andreu when giving evidence, flew to witness her doing exactly that, sitting in the back of the room, saying nothing, and then immediately flying back home. In the process he attempted to characterise Betsy as fat, ugly, obsessed and jealous. Hard to characterise any of those as true if you saw her or listened to watch she had to say.

Ultimately, modern medicine saved Armstrong. That fact has been distorted as years have gone by with Armstrong’s claim to be riding to ‘fight’ the disease - when the only time it’s been beaten is with the help of medicine and drugs. The ironic thing here is that steroid usage has been proven to cause cancer, and was suggested by a former WADA spokesman to have possible been complicit in Armstrong contracting the disease.

Ultimately, Armstrong found it difficult to find a team after recovering, and ended up on the US Postal team, which from 1999 onward would have it’s management under the direction of former ONCE rider, Johan Bruyneel. ONCE were a Spanish cycling team heavily implicated in EPO usage in investigations following the 1998 Tour de France.

In 1997, Armstrong’s agent, Bill Stapleton, became an official of the US Olympic Committee. Sports Illustrated would report years down the track that Armstrong, in three tests the 90s, produced samples that indicated doping with testosterone. The anti-doping scientist who allegedly tested these samples was Don Catlin. He was unable to confirm two of the tests - a highly irregular occurrence - and refused to comment on the third. Don Catlin would later be called to oversee Armstrong’s “transparent” testing during his comeback - a process which covered only a single test before it was aborted. Having an atmosphere where two men so closely tied in business relationships with Armstrong wouldn’t be conducive to finding a positive test against him.

With Armstrong’s return to the bike in 1998 came the return to working with Michele Ferrari. Armstrong would later state to Floyd Landis, a team-mate on the USPS team, that Michele Ferrari was paranoid that he’d helped cause the cancer through his providing the drugs Armstrong was using in 1996. Ferrari, the team doctor on Gewiss-Ballan, had been famous for his statement that ‘EPO was no more dangerous than drinking orange juice’ when suspicions began to arise about drug use due to their sudden exceptional performances, immediately got Armstrong back into an intensive program of drug use. The net result was Armstrong, cancer-free and drug-boosted, beginning to suddenly make the cycling world sit up and take notice with increased endurance, producing performances in stage races. Make no bones about it: Cancer does not cause this. It doesn’t transform an athlete into a super-athlete. This has never happened before, or since. That’s because it doesn’t happen. Armstrong’s 4th placed finish at the Tour of Spain confirmed the work Ferrari had been doing. The next thing to do was to take it to the next level.

1998’s Festina scandal did produce a diamond from the rough: Riders implicated in Festina’s team-wide doping scandal all said that Christophe Bassons had been the only rider named by others on his team to refuse to take drugs. Bassons, cleared of any wrongdoing, was invited to write newspaper articles the following year when he was to ride, for a new team, in the Tour de France. Bassons wrote largely innocuous columns, but one in particular came to the attention of Armstrong. Bassons had written that Armstrong’s return, suddenly to the head of the pack, had ‘shocked’ the peloton.

Armstrong’s response was to question the rider during a subsequent stage, inform Bassons that “it was a mistake to speak out” about doping, asking why he’d done it. Bassons responded by telling Armstrong that he was ‘thinking of the next generation of riders’. Armstrong’s response to Bassons was to tell him “Why don’t you leave then?”. Armstrong confirmed this version of events, and stated to the press that evening “His accusations aren’t good for cycling, for his team, for me, for anybody. If he thinks cycling works like that, he’s wrong and he would be better off going home.”

The problem was, of course, that Bassons had seen his entire team found guilty of it - cycling did work like that, and he was the lone voice at that point to speak up about it. Armstrong’s suggestion that he leave the sport was, therefore, an admission that Bassons was, at least in Armstrong’s eyes, unwelcome. Bassons was ostracised, and forced to leave the race. Armstrong had effectively bullied him out of the sport Bassons was trying to clean up. Bassons attempted to ride on for two more years, but it wasn’t a hospitable place. He now works in anti-doping.

This wasn’t the last time Armstrong would, mid-race, seek to influence another cyclist’s view on doping. But nor was it the only relevant point in that race.

In 1999, Lance Armstrong tested positive for a prohibited substance in a urine test: corticosteroids. Armstrong produced a prescription for a cream, claiming it was being used to treat saddle sores, a common ailment amongst cyclists. The problem with this was that riders are required to produce these prescriptions prior to use, and prior to testing. Armstrong had not done so, and consequently had indeed, tested positive. Not only that, but Armstrong, as corroborated by a staff member at the time, obtained and then back-dated that prescription after the positive test had taken place.

That staff member was Emma O’Reilly, a soigneur (basically a jack-of-all-trades within a team, but commonly a masseuse). She also stated that Armstrong had made her dispose of syringes, traffic drugs for him and use make-up to cover up needle marks on his arms. Armstrong, in an attempt to discredit O’Reilly, would stoop as low as he could go: He alleged she was having multiple sexual relationships with riders on the team, called her a liar, and her employment was disposed of, for telling the truth.

Perhaps out of complicity, or perhaps out of guilt for not detecting Lance Armstrong’s cancer, the UCI then decided to take no more action. Armstrong’s positive was seemingly buried into history with his repeated claims that he ‘never tested positive’.

Armstrong, fresh from that success in the 1999 tour, went on to win in 2000 and 2001, where the most serious and damning issue in his whole career took place.
The Tour of Switzerland is one of two races normally ridden as preparation for the Tour de France.

Armstrong, fresh with a warning from Michele Ferrari not to use EPO, tested positive for exactly that in Switzerland in 2001. This has been corroborated by multiple people, including ex-Armstrong team-mates, and the lab director (Martial Saugy) who, although initially stating through the media that this hadn’t occurred, later corrected his stance, and told the only anti-doping agency to ask him, that it was a positive. Saugy has also stated that he was told by a prominent person at the UCI that it wasn’t going any further. The directive to make it disappear was delivered by none other than the head of the UCI at the time, Hein Verbrugghen.

This is worth emphasising: A number of people testified that Lance Armstrong testified positive for EPO, and that Armstrong’s influence with the governing body of the sport made that positive test simply disappear. That’s another nail in the coffin of Lance’s “never tested positive” diatribe. Two positive tests, two years apart. But that wasn’t to be the end.

What came out of that was the most damning evidence of corruption possible. Armstrong made two payments to the UCI, totalling $125,000. The UCI has said these were to purchase anti-doping equipment. They have never produced the receipts to corroborate this. Regardless of where that money went, it is unprecedented that an active athlete would voluntarily pay a sum of money to a governing body. if it’s happened before, or since, I’d be amazed.

In 2002, Armstrong was exposed as working with Michele Ferrari. This caused considerable consternation due to Ferrari’s history and comments about drugs in sport. Floyd Landis, a team-mate of Lance Armstrong’s, would later disclose that Michele Ferrari would withdraw blood from him, to be transfused back into his blood stream at the Tour de France - as serious a doping breach as has ever taken place.

Fast-forward to 2003, and an Italian cyclist named Fillipo Simeoni becomes enemy number one for Lance Armstrong. Simeoni had admitted in evidence that he’d (Simeoni) begun doping in 1993 and Armstrong’s doctor, Michele Ferrari had prescribed and showed him how to use products like EPO and HGH in 1996 and 1997. Simeoni subsequently served a suspension in 2001/2002. Armstrong’s response in 2003 was to call Simeoni a liar in a newspaper interview - as though Simeoni would, for no reason, gain himself a suspension and make it up. Simeoni’s response was to then sue Armstrong for defamation, announcing any winnings would be donated to charity. Things reached a head in the 2004 Tour de France.

On the 18th stage, Simeoni put in an attack, and joined a breakaway of 6 other riders. That breakaway posed no threat to the leaders of the tour, and normally would have been let go, to be chased down later in the stage, or to win it. But Armstrong had other ideas. Vengeance was the plan, and it was exacted. Armstrong himself attacked, and immediately closed the gap to the breakaway. The riders, in the knowledge the peloton would not let Armstrong get away, knew they would be caught. The other six in the break implored Armstrong to return to the group, but Armstrong would not leave unless Simeoni did also. Simeoni sacrificed his own race, rejoined the group and Armstrong did the same. When Simeoni dropped back, he was abused, and Armstrong made a famous gesture of zipping his lips. The implication was clear: shut your mouth, or you will never get any success Armstrong subsequently was indicted by Italian authorities and was lucky to escape charges of witness intimidation. Simeoni, due to Lance’s actions, was ostracised, spat at, abused, and finished his career as a journeyman of sorts, mostly untouched by cycling teams at the highest level. He was persona non grata, for speaking out against the man who’d helped him dope, who just happened to be Armstrong’s doctor.

2005 brought more things to light. Armstrong’s former personal assistant, Mike Anderson saw a box of androstenone - a steroid - when cleaning Armstrong’s apartment. Anderson’s deposition in a lawsuit against Armstrong detailed systemic bullying and harassment against both Anderson and his wife, both in the period of Anderson’s employment and afterward. Armstrong settled the case out of court.

The most explosive issue though, was the discovery of Armstrong’s 1999 Tour de France samples. A test for EPO wasn’t available back in 1999, and so samples couldn’t be tested for it at the time. As was practice though, samples were stored in the event they could be retested later. After an EPO test became available, Armstrong’s samples were amongst a batch to be retested. Six of Armstrong’s samples tested positive for EPO, a result one of the world’s leading anti-doping scientists verified as being almost impossible to have occurred any other way than through drug usage. Chalk that up as another nail in the “never tested positive” coffin. Unfortunately, Armstrong wasn’t prosecuted (again!) on these EPO positives - the retests were for research purposes, not anti-doping ones, and so the UCI declined to pursue the matter further.

Armstrong retired, confident in the knowledge his cheating hadn’t been punished.

Except that, in 2008, he announced a comeback. This is important today for two reasons:
1) Without this comeback, he wouldn’t have finally been caught and banned.
2) It provided the evidence that finally caught Lance Armstrong.

As mentioned earlier, Lance announced, to much fanfare, that he was going to be tested by Don Catlin, once and for all, to prove his innocence, and publish the results on his website.
Armstrong stopped the arrangement after a single test, presumably fearful of it actually turning up a positive result. He did continue to post his bio-passport figures though, including changing some of them after their publication in an attempt to make them less suspicious.

Armstrong was permitted to ride despite not having fulfilled a mandatory period of testing for the new bio-passport prior to competing - yes, that’s the UCI being complicit in shifting the goalposts again.

Regardless, science and the sport had moved on somewhat, and Lance’s blood values ultimately assisted in bringing him down - his values in the Tour of Italy in May were largely what should be expected of an athlete competing in endurance sport. But in the Tour de France, they were the opposite, and displayed evidence that he had been receiving blood transfusions during the race. This was to form part of USADA’s case against Armstrong - and he knew it.

In 2010, more bad news: Armstrong’s former team-mates began to admit their own doping histories, and when asked, admitted that Armstrong had both used doping products and facilitated the supply of them to his team, along with doctors and management. Armstrong’s response was to smear the character of the individuals - a tactic which I’ve shown was a standard response for every allegation dating back to the mid 90s.

Finally, in 2012, an anti-doping agency would finally collate all the evidence to bring charges against Lance Armstrong. Armstrong would identify the extent of his guilt, and accept the charges without contest. But he’d intentionally obfuscate, lie, and make false allegations about the entire proceeding to prevent the evidence from becoming public, and to smear those presenting them. He’d enlist the help of organisations who helped cover up positive test results, who he sent money to, and who fought themselves to try and keep it quiet.

Yellow wristbands are too important you see. Lance was never doing it for cancer. His actions prove - Lance was always doing it for himself, and by extension, he became worth a lot to other people.

If you’ve read this far, congratulations. You’re probably in one of three mindsets:

Stunned at the extent of what has gone on and amazed. This isn’t uncommon amongst people who discover the truth. My only request to you is that you don’t allow lies and misinformation to distort the wonderful work of the people in anti-doping. They aren’t conducting witch-hunts. They’re after clean sport, and to protect the lives of athletes. They’re trying to stop cyclists dying in their sleep from EPO thickening their bloodstream.
Completely disagreeing with everything I’ve shown you here, and labelling a hater. If so, you’re looking for something you’ll never find. Enjoy your yellow wristbands, post on Lance’s facebook about how he’s an idol and role model. People who saw his behaviour will disagree, and they’ve a little more experience than you.
Thinking ‘I knew this already’. Yes, but for every one of you, there’s a thousand people who don’t know it. Send them here. Show them the truth, so that we can stop this behaviour happening again.

Me? Even while writing this I was still stunned by how much there was, and I’ve known about much of it for years. I never thought I’d fill almost 4,000 words detailing bullying, harassment, and effort to keep drug-taking in sport quiet. I pray nobody has to again. Even now, I know I missed a lot of it. I may have to do some edits to give even more detail and context.

Am I a hater? You bet. I’m a hater of drug-taking athletes the world over. Most of all, I detest behaviour that ostracises, punishes, and abuses people simply because they dared to tell the truth, to rid themselves of guilt, and seeks to ruin their lives. I hate corrupt organisations that run sports, and I hate the people who foster that corruption.

http://cavalierfc.tumblr.(...)s-not-about-the-bike

Lees nu op Cyclingnews dat Armstrong op het laatste moment een doorzoeking van zijn hotel in de Tour van 2005 zou hebben gestopt.

Het meest stuitende aan dit hele verhaal vind ik nog wel dat er in grote mate sprake lijkt te zijn van omkopingen, corruptie, e.d. en dat dát dus niet bekend wordt gemaakt. Kijk als het waar is dat hij in 2001 een positieve test heeft afgekocht, dat hij mensen intimideerde, en mogelijkerwijs zelfs doorzoekingen kon stoppen...dan moeten er nog heel wat meer mensen gestraft worden.

Geloof trouwens allemaal ook wel dat dat waar is. Achter de mediafiguur Armstrong gaat volgens mij een zakenman schuil die alles heeft gedaan om te winnen en geld te verdienen. Toch blijft het een baas van een wielrenner.

‘Jij hebt toch ook een smetje achter je naam, Jan?’, kreeg ik te horen. Dat is waar en hoewel al 46 jaar geleden zijn er altijd mensen die zich dat nog herinneren. Daarom nu maar eens schoon schip gemaakt en hierbij mijn bekentenis met twee vingers in de lucht. Ik had geen doping gebruikt, maar ik heb in dat verband het wel eens op een akkoordje gegooid met de KNWU en daar heb ik nu nog spijt van. Het zat zo. Na het door mij behaalde Nederlandse kampioenschap bij de amateurs in 1966, moest ik met enkele andere renners naar de dopingcontrole in een speciaal daarvoor ingerichte tent onder toezicht van Dr. Baert. Wat mij betreft verliep het ritueel vlotjes en dat gold ook voor de anderen, met uitzondering van twee renners die er - ook na het drinken van liters water – niet in slaagden een plasje te produceren. Ze hadden wel aandrang, maar ze kregen er geen druppel uit omdat de dokter stond te kijken, was hun verweer. De arts toonde begrip en besloot de heren – tegen de regels overigens - de gewenste privacy te verschaffen door zich even te verwijderen. Al na enkele minuten hadden de twee het flesje vol, waarna de dokter de zaak volgens de regels kon afronden.

Maanden later zat ik met de Nederlandse selectie in een trainingskamp voor het WK toen een daar aanwezige journalist me vroeg of het waar was dat ik na het Nederlands kampioenschap positief was bevonden? Omdat ik me van geen kwaad bewust was, verzekerde ik de man dat dat niet waar kon zijn omdat geen doping had gebruikt en ook nooit had vernomen dat er iets mis zou zijn met de door mij afgeleverde plas. Ik vertelde het verhaal later aan de andere renners van de selectie en aan het voltallige bondsbestuur met wie we aan tafel zaten. Er werd smakelijk om gelachen en het werd afgedaan met: ‘Ach die journalisten, die roepen maar wat.’ De volgende morgen nam mr. Van Ballegoijen de Jong, destijds de voorzitter van de sportcommissie van de KNWU, mij apart om te vragen of ik wel goed geslapen had. Op mijn verbaasde ‘hoezo’, zei hij dat het vermoeden van de journalist op waarheid berustte en dat hij dat al enige tijd wist. Ik reageerde fel en oprecht omdat ik me nooit met doping had ingelaten en ook niet van plan was dat ooit te doen. Of de voorzitter mij geloofde, weet ik niet, maar er werd besloten de zaak te laten rusten tot na het wereldkampioenschap.

Kort na terugkeer in Nederland werd ik op het bondsbureau ter verantwoording geroepen. Voor de zekerheid had ik op eigen kosten een contra-expertise laten uitvoeren en mijn sponsor Caballero had voor mij een advocaat geregeld. Die had de stukken bestudeerd en kennis genomen van de dubieuze handelingen van de twee renners die door de niets vermoedende dokter even alleen waren gelaten. De advocaat stelde dat er ernstige procedurefouten waren gemaakt en dat er daarom van strafvervolging geen sprake kon zijn en de in het nauw gedreven KNWU-officials konden niet anders dan voorstellen de zaak dan maar in de doofpot te stoppen. Om gezichtsverlies te voorkomen vroegen ze aan mij of ik akkoord wilde gaan met een schorsing van twee maanden in de winter als er toch niet gekoerst werd. Ik voelde daar niet zo veel voor, want ik was tenslotte onschuldig, maar op aandringen van mijn raadsman ben ik er toch mee akkoord gegaan. Zo mocht ik twee wintermaanden lang nergens koersen. Niet erg natuurlijk, tot ik werd uitgenodigd voor de Zesdaagse van Amsterdam. Bang als de KNWU was dat het schandaal alsnog naar buiten zou komen, werd er iets geregeld zodat ik toch kon meedoen. Ook de kampioensmedaille met inscriptie werd mij niet onthouden en die bungelt sindsdien aan een kettinkje om mijn hals. Jaren later heeft één van die twee renners mij opgebiecht de boel te hebben geflest.

?

quote:

Op zondag 26 augustus 2012 16:32 schreef horstjan het volgende:
‘Jij hebt toch ook een smetje achter je naam, Jan?’, kreeg ik te horen. Dat is waar en hoewel al 46 jaar geleden zijn er altijd mensen die zich dat nog herinneren. Daarom nu maar eens schoon schip gemaakt en hierbij mijn bekentenis met twee vingers in de lucht. Ik had geen doping gebruikt, maar ik heb in dat verband het wel eens op een akkoordje gegooid met de KNWU en daar heb ik nu nog spijt van. Het zat zo. Na het door mij behaalde Nederlandse kampioenschap bij de amateurs in 1966, moest ik met enkele andere renners naar de dopingcontrole in een speciaal daarvoor ingerichte tent onder toezicht van Dr. Baert. Wat mij betreft verliep het ritueel vlotjes en dat gold ook voor de anderen, met uitzondering van twee renners die er - ook na het drinken van liters water – niet in slaagden een plasje te produceren. Ze hadden wel aandrang, maar ze kregen er geen druppel uit omdat de dokter stond te kijken, was hun verweer. De arts toonde begrip en besloot de heren – tegen de regels overigens - de gewenste privacy te verschaffen door zich even te verwijderen. Al na enkele minuten hadden de twee het flesje vol, waarna de dokter de zaak volgens de regels kon afronden.

Maanden later zat ik met de Nederlandse selectie in een trainingskamp voor het WK toen een daar aanwezige journalist me vroeg of het waar was dat ik na het Nederlands kampioenschap positief was bevonden? Omdat ik me van geen kwaad bewust was, verzekerde ik de man dat dat niet waar kon zijn omdat geen doping had gebruikt en ook nooit had vernomen dat er iets mis zou zijn met de door mij afgeleverde plas. Ik vertelde het verhaal later aan de andere renners van de selectie en aan het voltallige bondsbestuur met wie we aan tafel zaten. Er werd smakelijk om gelachen en het werd afgedaan met: ‘Ach die journalisten, die roepen maar wat.’ De volgende morgen nam mr. Van Ballegoijen de Jong, destijds de voorzitter van de sportcommissie van de KNWU, mij apart om te vragen of ik wel goed geslapen had. Op mijn verbaasde ‘hoezo’, zei hij dat het vermoeden van de journalist op waarheid berustte en dat hij dat al enige tijd wist. Ik reageerde fel en oprecht omdat ik me nooit met doping had ingelaten en ook niet van plan was dat ooit te doen. Of de voorzitter mij geloofde, weet ik niet, maar er werd besloten de zaak te laten rusten tot na het wereldkampioenschap.

Kort na terugkeer in Nederland werd ik op het bondsbureau ter verantwoording geroepen. Voor de zekerheid had ik op eigen kosten een contra-expertise laten uitvoeren en mijn sponsor Caballero had voor mij een advocaat geregeld. Die had de stukken bestudeerd en kennis genomen van de dubieuze handelingen van de twee renners die door de niets vermoedende dokter even alleen waren gelaten. De advocaat stelde dat er ernstige procedurefouten waren gemaakt en dat er daarom van strafvervolging geen sprake kon zijn en de in het nauw gedreven KNWU-officials konden niet anders dan voorstellen de zaak dan maar in de doofpot te stoppen. Om gezichtsverlies te voorkomen vroegen ze aan mij of ik akkoord wilde gaan met een schorsing van twee maanden in de winter als er toch niet gekoerst werd. Ik voelde daar niet zo veel voor, want ik was tenslotte onschuldig, maar op aandringen van mijn raadsman ben ik er toch mee akkoord gegaan. Zo mocht ik twee wintermaanden lang nergens koersen. Niet erg natuurlijk, tot ik werd uitgenodigd voor de Zesdaagse van Amsterdam. Bang als de KNWU was dat het schandaal alsnog naar buiten zou komen, werd er iets geregeld zodat ik toch kon meedoen. Ook de kampioensmedaille met inscriptie werd mij niet onthouden en die bungelt sindsdien aan een kettinkje om mijn hals. Jaren later heeft één van die twee renners mij opgebiecht de boel te hebben geflest.

Er vanuit gaande dat je echt geen doping gebruikt had, waarom was je dan toch positief. Had één van die twee renners jou geflikt?

De flesjes urine waren nog niet verzegeld heeft de dokter toegegeven. Het heeft allemaal niets met de zaak Armstrong te maken, maar het kwam weer even naar boven.

Blijft leuk die oude verhalen.

quote:

Op zondag 26 augustus 2012 17:10 schreef TargaFlorio het volgende:
Er vanuit gaande dat je echt geen doping gebruikt had, waarom was je dan toch positief. Had één van die twee renners jou geflikt?

Hij was niet positief, toch? Hij moest alleen het gezicht van de bond redden.

Wel vreemd dat je dat geaccepteerd heb trouwens, horstjan. Wat had je ermee te winnen?

Om de naam van mijn sponsor buiten de publiciteit te houden is mij geadviseerd accoord te gaan. Een (aangepast) profcontract als goedmakertje.

In de beginne.

Toen in de jaren zestig binnen de UCI de dopingcontroles op gang kwamen, moest de Nederlandse KNWU er ook aan geloven. Veel zin had men er niet in, want het was een specialistische materie en de meeste bestuursleden wisten van de hoed noch de rand. Het kon zelfs gebeuren dat de bondsarts uit onwetendheid renners verboden producten toediende. Iedere licentiehouder kreeg een dopinglijst toegestuurd en daarmee moest je zelf maar uitzoeken welk medicament wel of niet verboden was. Er waren in die tijd nog geen bijsluiters en dus kon je onmogelijk weten of er in een product een stof zat die op de lijst stond. Het was dus vaak ‘op hoop van zegen’ en dat zorgde soms voor onbegrijpelijke toestanden. Door een onschuldig verkoudheidsmiddel kon je al positief worden bevonden, terwijl je met soortgelijke middelen van een ander fabrikaat vrijuit ging. Bart Zoet kreeg eens een brief waarin stond dat hij cocaïne had gebruikt. Bart zei direct van niets te weten, maar omdat iedere betrapte renner dat zegt, werd hij niet geloofd. Van een contra-expertise zag hij af, omdat hij dat zelf moest betalen en dus wachtte hem een schorsing. Wij geloofden Bart wel omdat er onder de renners een bijzondere openheid heerste. Dus, als er cocaïne in zijn bloed zat, moest dat er op een andere manier zijn in gekomen. Achteraf bleek het spul in een zalfje te zitten dat hij ter genezing op zijn opengereten zitvlak had gesmeerd.
Toen er weer eens een doos met flesjes urine naar Gent moest worden getransporteerd werd ome Dennis opgetrommeld. ‘Prima jongens, zei hij en hij zette de doos blijmoedig in de achterbak van zijn Amerikaanse slee om in België aangekomen eerst even naar een wielerkoers te gaan kijken. Na afloop dronk hij met een hem bekende ploegleider nog een paar cognacjes. Toen die hoorde met welke lading zijn borrelgenoot onderweg was naar Gent, stelde hij voor de grap voor om de flesjes met cognac te vullen. Zo gezegd, zo gedaan en de heren namen er nog één. Of twee, of meer. Het verhaal gaat dat de vracht pas twee dagen later in Gent werd bezorgd, omdat ome Dennis door de cognac het doel van zijn reis glad was vergeten en vrolijk lallend direct op huis was afgegaan. Ook de alcoholcontrole stond in die tijd nog in de kinderschoenen. Hoe het met die dopingcontrole is afgelopen, weet ik niet, maar dat hoort bij de folklore van sterke verhalen.

Wie gaan er nog allemaal volgen?

http://online.wsj.com/art(...)464954262704154.html

'Dear Mr. Bruyneel, Dr. Celaya, Dr. del Moral, Dr. Ferrari, Mr. Marti, and Mr. Armstrong...'