Depressie & Angst #21

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2012 15:22 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Eenzaamheid is bij mij de oorzaak van mijn depressie.

Wat heeft het voor zin om allerlei dingen te gaan ondernemen als het toch niet opvalt wat je aan het doen bent en als je je verhaal niet kwijt kan?
Als ik gewoon op een wekelijkse basis mijn verhaal kwijt kon aan mensen die oprecht geïnteresseerd in mij zijn, dan was ik veel gemotiveerder.

Denk je niet dat juist je afhankelijkheid van anderen voor jouw gevoelens een grote rol speelt? Je legt zo juist de oplossing voor jouw problemen bij een ander neer, terwijl diegenen zelf ook met hun eigen persoonlijke problemen zitten.

Als ze problemen hebben, dan wil ik ze daar gerust mee helpen als ik dat kan.
Na een aantal jaar alleen zijn wordt het eens tijd voor een verandering. Het gaat al iets beter, maar het is nog niet iets waar ik blij mee ben.

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2012 15:41 schreef Comp_Lex het volgende:
Als ze problemen hebben, dan wil ik ze daar gerust mee helpen als ik dat kan.

Maar iets als eenzaamheid komt toch voornamelijk uit jezelf. Zo kan je eenzaam zijn, maar niet alleen. Sterker nog, juist in het gezelschap van anderen komt eenzaamheid extra goed naar voren.

quote:

Na een aantal jaar alleen zijn wordt het eens tijd voor een verandering. Het gaat al iets beter, maar het is nog niet iets waar ik blij mee ben.

Een stijgende lijn; goed!

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2012 15:36 schreef Gray het volgende:

[..]

Denk je niet dat juist je afhankelijkheid van anderen voor jouw gevoelens een grote rol speelt? Je legt zo juist de oplossing voor jouw problemen bij een ander neer, terwijl diegenen zelf ook met hun eigen persoonlijke problemen zitten.

Tis ergens nep om je gevoel alleen bepalend te laten zijn door je eigen input... Maar sowieso... Gevoel heb je geen 100% controle over... Je kunt het wellicht een beetje bijsturen met je gedachten... En door er voor te zorgen dat je fit bent.

Maar....
Laat je nooit de grond in praten... Voel je niet kut om het associale gedrag van andere mensen.... Dat gedrag moet je gewoon boven staan... Voor de rest, mastercard.

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2012 15:59 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Tis ergens nep om je gevoel alleen bepalend te laten zijn door je eigen input... Maar sowieso... Gevoel heb je geen 100% controle over... Je kunt het wellicht een beetje bijsturen met je gedachten... En door er voor te zorgen dat je fit bent.

Dat kan ook niet; je bent deels het product van je omgeving. De kunst zit idd in het bijsturen: hoe verwerk je de indrukken uit je omgeving? Hoe geef je ze terug?

quote:

Maar....
Laat je nooit de grond in praten... Voel je niet kut om het associale gedrag van andere mensen.... Dat gedrag moet je gewoon boven staan... Voor de rest, mastercard.

Inderdaad. Heb medelijden met die mensen die je omlaag willen trekken, waarschijnlijk om het gat tussen jou en henzelf te dichten. Trek hen anders omhoog, dat is nog beter.

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2012 15:50 schreef Gray het volgende:

[..]

Maar iets als eenzaamheid komt toch voornamelijk uit jezelf. Zo kan je eenzaam zijn, maar niet alleen. Sterker nog, juist in het gezelschap van anderen komt eenzaamheid extra goed naar voren.

Dat is mogelijk inderdaad. Daarom moet je proberen om mensen te zoeken die "moeite" in je willen stoppen. Een luisterend oor zijn is voor mij al goed genoeg.

quote:

Een stijgende lijn; goed!

Klopt
Ik heb de afgelopen paar maanden een paar keer mensen ontmoet, maar het is nog steeds te onregelmatig. Het kan heel gauw zijn dat ik weer 3 weken thuiszit zonder dat ik de mogelijkheid heb gehad om uit te gaan. Ik ben nu bezig met daten, maar dat loopt ook niet echt. Ik had tijd vrijgemaakt voor haar, maar ze geeft steeds aan dat ze niet kan. Ik denk dat ik binnenkort maar even weer contact op ga nemen met anderen.

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2012 15:54 schreef Gewas het volgende:
Ik herken dit wel.

De reden waarom ik de vraag stelde, is omdat ik een tijd geleden een langere periode heb gehad waarin ik echt maanden geen vrienden had gezien. Daar kan je echt flink van in de put raken.

Gelukkig heb ik de afgelopen tijd wel weer een paar keer vrienden over de vloer gehad.

Ik was vroeger de sukkel van de school en ik heb het gevoel dat ik daar nog steeds de gevolgen van ondervind, terwijl ik het eigenlijk volledig achter me wil laten. Omdat ik vroeger dus de sukkel van de school was had ik geen vrienden. Dat is dus bijna 10 jaar geleden en ik heb nog steeds niet echt een gezonde sociale kring opgebouwd. Op een gegeven moment begin je een beetje door te draaien. Bij mij was het op een gegeven moment zo erg dat ik een periode niet gehaald had, terwijl ik maar één vak volgde. Ik kreeg niks meer gedaan. Dat was de periode dat ik me op Fok registreerde en in dit subforum begon te posten.
Ik heb nu een paar keer mensen ontmoet sindsdien (via Fok), maar het is nog niet echt je van het. De eenzaamheid is nu wel wat dragelijker worden, maar het zou leuk zijn als er binnenkort weer een noorden-meet komt. Misschien moet ik volgende week maar even iets opstarten nadat ik klaar ben met de opdrachten die ik nu aan het doen ben.

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2012 16:15 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat is mogelijk inderdaad. Daarom moet je proberen om mensen te zoeken die "moeite" in je willen stoppen. Een luisterend oor zijn is voor mij al goed genoeg.

[..]

Klopt
Ik heb de afgelopen paar maanden een paar keer mensen ontmoet, maar het is nog steeds te onregelmatig. Het kan heel gauw zijn dat ik weer 3 weken thuiszit zonder dat ik de mogelijkheid heb gehad om uit te gaan. Ik ben nu bezig met daten, maar dat loopt ook niet echt. Ik had tijd vrijgemaakt voor haar, maar ze geeft steeds aan dat ze niet kan. Ik denk dat ik binnenkort maar even weer contact op ga nemen met anderen.

[..]

Ik was vroeger de sukkel van de school en ik heb het gevoel dat ik daar nog steeds de gevolgen van ondervind, terwijl ik het eigenlijk volledig achter me wil laten. Omdat ik vroeger dus de sukkel van de school was had ik geen vrienden. Dat is dus bijna 10 jaar geleden en ik heb nog steeds niet echt een gezonde sociale kring opgebouwd. Op een gegeven moment begin je een beetje door te draaien. Bij mij was het op een gegeven moment zo erg dat ik een periode niet gehaald had, terwijl ik maar één vak volgde. Ik kreeg niks meer gedaan. Dat was de periode dat ik me op Fok registreerde en in dit subforum begon te posten.
Ik heb nu een paar keer mensen ontmoet sindsdien (via Fok), maar het is nog niet echt je van het. De eenzaamheid is nu wel wat dragelijker worden, maar het zou leuk zijn als er binnenkort weer een noorden-meet komt. Misschien moet ik volgende week maar even iets opstarten nadat ik klaar ben met de opdrachten die ik nu aan het doen ben.

Je was zo te zien eerst alleen, door omstandigheden, en daaruit volgde eenzaamheid. Wat positief is, is dat je jezelf niet langer gevangen hield in die omstandigheden uit het verleden door stappen te ondernemen. Je groeit voorbij je verleden.

Wat je ook door lijkt te hebben is dat verandering niet over één dag ijs gaat; je blijft nieuwe stappen ondernemen. Het zal misschien even duren, maar ik denk dat je wel komt op een plek waar je je voor langere tijd gelukkig voelt. En daar heb je dan zelf veel aan te danken!

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2012 23:06 schreef Sylvana het volgende:
Ppppffftt houdt het dan nooit op?

Heb ik eindelijk weer motivatie om te sporten, ben lid geworden van een andere sportschool, ga ik bodypumpen, scheur ik mn linkerbicep

En natuurlijk net voor we op vakantie gaan

Baal er gewoon zo ontzettend van dat het dit jaar gewoon allemaal zo tegen zit qua (lichamelijke EN geestelijke) gezondheid

Je hebt spierpijn bedoel je.

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2012 16:19 schreef Gray het volgende:

[..]

Je was zo te zien eerst alleen, door omstandigheden, en daaruit volgde eenzaamheid. Wat positief is, is dat je jezelf niet langer gevangen hield in die omstandigheden uit het verleden door stappen te ondernemen. Je groeit voorbij je verleden.

Wat je ook door lijkt te hebben is dat verandering niet over één dag ijs gaat; je blijft nieuwe stappen ondernemen. Het zal misschien even duren, maar ik denk dat je wel komt op een plek waar je je voor langere tijd gelukkig voelt. En daar heb je dan zelf veel aan te danken!

Dank je

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2012 16:31 schreef Bombshell het volgende:

[..]

Je hebt spierpijn bedoel je.

Nee ik heb echt mn bicep gescheurd

quote:

Op zondag 29 juli 2012 12:59 schreef kingtoppie het volgende:
Feit blijft, dat ik wel naar jullie luisterde, maar dat ik niet overtuigd werd van het nut van mijn psychiater, (en nog steeds niet) Ik zie die man meer als een pillen voorschrijver, zijn kennis vind ok, maar zijn persoonlijke mening over wat goed dan wel niet goed zou zijn voor mij.... Daar kent hij mij niet goed genoeg voor.
Ik ben er ook van overtuigd als ik aan hem vraag of we misschien lagere dosis zouden kunnen proberen omdat de laatste keer dat ik het geprobeerd had het erg goed beviel, dat hij daarin mee zou gaan.

Maargoed, iedereen reageerd op mij alsof ik een groot bord voor mijn kop heb, dat ik o zo dom bezig ben etc etc, maar overtuigd worden dat ik het toch zeker een psychiater nodig heb om een lagere dosis te gaan gebruiken.. Nee dat ging niet helemaal goed.

Want: de extra aandacht die ik zou krijgen betekent in mijn geval: 2 weken later een afspraak bij de psychiater om te kijken hoe het gaat ipv 2 maanden later.

Blijkbaar zijn er geen noodsituaties te bedenken voor de psychiater aangezien ik niet eens weet wat ik zou moeten doen in een noodsituatie, naar de apotheek misschien en daarna naar het ziekenhuis? Ik heb zijn nummer niet en weet dat hij alleen op donderdag aanwezig is.

Maar nogmaals, ik reageerde zo omdat ik graag overtuigd wil worden van zijn nut, en dat lijkt me niet iets raars om graag het gevoel te hebben dat je echt iets aan iemand hebt... Helemaal gaat het om iemand die met je leven speelt ivm medicatie.

Maar ik word gewoon weggezet als iemand met een bord voor mijn kop... Lekker makkelijk, door iedereen...

Is ook zo

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2012 21:34 schreef YouCanLeaveYourHeadOn het volgende:

[..]

Is ook zo

Dat ik een bord voor mijn kop heb of dat het belangrijk is dat je het idee hebt dat je iets aan iemand hebt?

Hmm... mijn stemming is weer waardeloos

Echt nergens zin in, moe, niet vooruit te branden. grrrr.....

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2012 14:26 schreef Gewas het volgende:
Even een algemene vraag:

Speelt eenzaamheid bij jullie ook een rol als je je depressief voelt?

Eigenlijk als gevolg, 2-3 jaar terug had ik genoeg vrienden, toen voelde ik me niet meer thuis en besloot ik meer op mezelf te willen zijn, toen heb ik alles genegeerd en sindsdien de boel niet meer op kunnen pakken en gewoon steeds verder gezakt. Ondertussen wel het een en ander proberen te verbeteren aan mezelf, maar zoals mijn leven nu is schiet ik daar ook geen reet mee op.

Het gaat hier ondertussen niet goed, heb nu vakantie totdat mijn nieuwe studie begint, maar ik heb dus de hele dag niks te doen. Hoe meer ik binnen zit, hoe moeilijker het word om voor bepaalde dingen nog naar buiten te gaan. Als ik een uurtje weg moet zie ik er vaak als tegenop. Ik ben echt een beetje mijn persoonlijkheid verloren, vroeger kon ik meer mezelf zijn, maar nu ben ik overal angstig om. Het enige wat ik nog doe is naar de sportschool gaan, tennissen en af en toe familie bezoeken, maar een bezoekje aan de supermarkt vind ik al niet meer prettig. Ik woon in een klein dorp waar veel mensen elkaar kennen en er is teveel kans dat ik bepaalde mensen tegenkom die ik niet wil tegenkomen. Als ik naar een andere stad ga om te winkelen, heb ik daar vaak geen last van.

Het positieve is dat ik ook betere dagen heb waarop ik blij ben met mezelf en bepaalde dingen wel beter kan confronteren, daar moet ik de vooruitgang en voorderest zal het voorlopig wel met veel ups en downs blijven gaan.

Ik heb trouwens een paar mailcontacten waarmee ik praat over mijn depressie en ik ze vorige week allemaal gemaild. Ik merk dat ik in het ene mailtje positief ben, de andere negatief en de andere weer positief. Zegt iets over ups en downs en hoe dat mijn gedachten in bedwang houd.

[ Bericht 7% gewijzigd door patrickpsv op 07-08-2012 20:44:53 ]

quote:

Op donderdag 9 augustus 2012 10:06 schreef Tywin het volgende:
Zo bizar hè, ik ging naar de dokter in verband met mijn steeds herhalende paniekaanvallen. Ik heb trillend en naar adem happend in de wachtkamer gezeten, continu denkend dat ik elk moment dood kon neervallen; zag het echt niet meer zitten. Toen bij de huisarts gezeten, rustig gepraat, hij heeft me een kalmeringsmiddel voorgeschreven en een doorverwijsbriefje gegeven naar de psycholoog. Nu zit ik thuis en helemaal nergens last meer van. Wat een geruststellend bezoekje aan de dokter al niet voor mij kan betekenen .

Fijn voor je zeg
Ik kan het me goed voorstellen en heb het zelf ook wel eens, dat ik van tevoren denk dat ze mij niet gaan snappen etc., maar als je dan met een fijn iemand praat die wat probeert te kalmeren en op je gemak te stellen(oké een psycholoog doet dat wat meer dan een HA ) en met je meedenkt heb je precies het tegenovergestelde

Fijn dat de huisarts je kon geruststellen en je kalmeringsmiddelen en een verwijsbriefje hebt gehad Tywin!

Hier gaat het op zich redelijk, lekker 8 dagen op vakantie naar Spanje geweest, dat doet een mens goed Gisteravond hadden we bbq met mn schoonfamilie en op een gegeven moment ging het over mensen die het afgelopen jaar overleden zijn (schoonoma en vader van zwager) Toen barstte opeens de bom bij mij, toen ik besefte dat ze ook over mij hadden kunnen praten.

Dat kwam wel even hard aan, daar had ik niet eerder zo bewust stil bij gestaan. Dus toen kwamen de tranen wel en hebben we het gehad over hoe die maanden voor mij en de rest van de familie geweest zijn. Was wel fijn om erover te praten en daarna ging het wel weer en hebben we nog een gezellige avond gehad.

Juist nu net terug van een warme vakantie,
klats boem voel ik mij erg depressief - neerslachtig in Nederland.

Niks vind ik meer leuk,
zelfs de dingen waar ik wel van genoot!

Goede avond allemaal.

vorig jaar ben ik twee keer opgenomen, in oktober heb ik dan psychiatrie verlaten en ben ik meteen gaan werken, omdat stilzitten het bij mij alleen maar erger maakt. nu zijn we bijna een jaar verder, en er is eigenlijk geen reden, maar voel me plots weer helemaal hetzelfde als toen. Voel me zo nutteloos soms, en voor elk stuk in de toekomst heb ik bang, zal ik wel kids krijgen? of een vriend? zal ik een huisje kunnen kopen? ik pieker mij echt ziek over zo'n zaken, terwijl ik weet dat ik in het nu moet leven, en het gewoon allemaal moet laten gebeuren. ik woon bij mama, die was 3 maanden gestopt met drinken, nu is ze uiteindelijk weer begonnen en dat vind ik echt wel heel erg. ze word niet kwaad ofzo, maar dan gebeurd er niets in het huishouden, slaapt ze al om 8 uur savonds.. terwijl ze zo'n briljant persoon is zonder alcohol. ik ben 2 weken geleden beginnen afbouwen met mijn AD, ik neem hem nu al twee jaar ik dacht nou ja dat is wel lang genoeg, van 3 pilletjes naar 1.5 dan maar. Gisteren heb ik er weer 3 genomen, ik kan niet leven met zo'n slecht gevoel als ik nu heb, dat zou echt slecht aflopen. Hopelijk ben ik binnen een paar dagen weer 'de oude' en heb ik weer iets meer zin in het leven.
aan jullie allemaal veel sterkte gewenst!

quote:

Op vrijdag 31 augustus 2012 20:48 schreef Tywin het volgende:
Om mijn angststoornis aan te pakken krijg ik nu cognitieve gedragstherapie. Is iemand hier daar bekend mee en zo ja, heeft dat bij jullie geholpen?

Ja, ik heb ontzettend veel cognitieve (gedrags)therapie gehad. Dan werk je vaak met een 5G-schema waarin je de gebeurtenis, je gevoel, je gedachten, je gedrag en het gevolg inzet. En dan ga je je gedachten uitdagen door van irrationele gedachten, rationele gedachten te maken. Want als je gedachten veranderen, veranderen de andere G's ook.

En op zich heeft het bij mij wel geholpen, al zijn er een aantal hardnekkige gedachten die ik wel kan omzetten naar rationele gedachten, maar het is nog te moeilijk om er echt in te geloven zeg maar

Ik geloof niet in cognitieve gedragstherapie. Het is pure symptoombestrijding, je verbiedt jezelf dan als het ware om bang te zijn. Ofwel, je veroordeelt jezelf, kan zelfs averechts werken. Je moet eerst weten waarom je bang bent, daarna kan je het (bijv dmv cogn.gedr.Th) veranderen.

Of het moet een heel beperkte angst zijn die nergens vandaan komt, daar kan je dmv oefenen in blootstellen wel mee leren omgaan (bijv angst voor spinnen, hoogtes....)

4 Sessies gaat idd niet opschieten nee. Dan kun je beter gewoon naar de GGZ. Ik kan bij mijn AD geen alcohol gebruiken, maar alcohol versterkt je emoties. Dus niet zo vreemd dat je paniekaanvallen daardoor nog erger worden.

quote:

Op zaterdag 1 september 2012 20:06 schreef Tywin het volgende:
Ja, hoe ongezellig het ook is; ik heb besloten alcohol voorlopig even af te zweren. Ook koffie laat ik staan. Ik merk echt dat die twee dranken mijn klachten extreem verergeren.

Drank laten staan is helemaal niet ongezellig wat een onzin.
heel verstandig btw dat je ergens gewoon mee stopt als je merkt dat het slecht voor je is

quote:

Op dinsdag 7 augustus 2012 20:37 schreef patrickpsv het volgende:

[..]

Eigenlijk als gevolg, 2-3 jaar terug had ik genoeg vrienden, toen voelde ik me niet meer thuis en besloot ik meer op mezelf te willen zijn, toen heb ik alles genegeerd en sindsdien de boel niet meer op kunnen pakken en gewoon steeds verder gezakt. Ondertussen wel het een en ander proberen te verbeteren aan mezelf, maar zoals mijn leven nu is schiet ik daar ook geen reet mee op.

Het gaat hier ondertussen niet goed, heb nu vakantie totdat mijn nieuwe studie begint, maar ik heb dus de hele dag niks te doen. Hoe meer ik binnen zit, hoe moeilijker het word om voor bepaalde dingen nog naar buiten te gaan. Als ik een uurtje weg moet zie ik er vaak als tegenop. Ik ben echt een beetje mijn persoonlijkheid verloren, vroeger kon ik meer mezelf zijn, maar nu ben ik overal angstig om. Het enige wat ik nog doe is naar de sportschool gaan, tennissen en af en toe familie bezoeken, maar een bezoekje aan de supermarkt vind ik al niet meer prettig. Ik woon in een klein dorp waar veel mensen elkaar kennen en er is teveel kans dat ik bepaalde mensen tegenkom die ik niet wil tegenkomen. Als ik naar een andere stad ga om te winkelen, heb ik daar vaak geen last van.

Het positieve is dat ik ook betere dagen heb waarop ik blij ben met mezelf en bepaalde dingen wel beter kan confronteren, daar moet ik de vooruitgang en voorderest zal het voorlopig wel met veel ups en downs blijven gaan.

Ik heb trouwens een paar mailcontacten waarmee ik praat over mijn depressie en ik ze vorige week allemaal gemaild. Ik merk dat ik in het ene mailtje positief ben, de andere negatief en de andere weer positief. Zegt iets over ups en downs en hoe dat mijn gedachten in bedwang houd.

Herken heel veel dingen hierin

Ben er weer. Ben 6 weken weggeweest op vakantie. Tenminste een soort van naar mijn 2e leven in het buitenland met familie.
En het heeft me aan de ene kant super goed gedaan, maar aan de andere kant moet ik nu vechten om mezelf niet weer in isolatie te laten kruipen en in een diepe dip te belanden door het missen van familie en mijn leventje/gangetje daar
Binnenkort over 1 week kan ik weer verder met de opleiding en dat Orgt voor wat afleiding en zenuwen...

quote:

Op zaterdag 1 september 2012 15:08 schreef Tywin het volgende:
Hebben jullie dat eigenlijk ook, dat je meer last krijgt van paniekaanvallen wanneer je de avond ervoor gezopen hebt?

Bij mij waren ze destijds het ergst na een aantal dagen losgaan kwa drank en drugs, het is een dubbele werking van enerzijds je gevoelens onderdrukken die er daarna 2x zo hard uitkomen en het doen van dingen die je normaal niet of anders zou doen, dus veel meer tot je nemen (omdat je dan het gevoel hebt dat dat kan, je bent immers laveloos op dat moment) en wat dan kwa indrukken dan ook weer verwerkt moet worden er nog eens bovenop.

Maakt van een kater geen pretje nee, en goed dat je ermee stopt want het maakt het veel erger

quote:

Op zaterdag 1 september 2012 15:08 schreef Tywin het volgende:
Hebben jullie dat eigenlijk ook, dat je meer last krijgt van paniekaanvallen wanneer je de avond ervoor gezopen hebt?

dit herken ik zelf ook erg. Tenminste nu valt het erg mee, ik ben de volgende dag alleen iets prikkelbaarder. Doordat ik er moe ben..maar echt woede of paniekaanvallen of wat voor soort aanvallen krijg ik niet meer...

Maar op de momenten dat ik in een echte dip of depressie zat, kwam alles wat ik erin had zitten er altijd dubbel zo hard uit. En dat zorgde ervoor dat ik extreeem prikkelbaar werd en dus extreem snel overdreven reageerde op dingen.

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2012 15:22 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Eenzaamheid is bij mij de oorzaak van mijn depressie.

Wat heeft het voor zin om allerlei dingen te gaan ondernemen als het toch niet opvalt wat je aan het doen bent en als je je verhaal niet kwijt kan?
Als ik gewoon op een wekelijkse basis mijn verhaal kwijt kon aan mensen die oprecht geïnteresseerd in mij zijn, dan was ik veel gemotiveerder.

Ik merk dat ik me - als het gaat om verhaal kwijt kunnen/oprechte interesse - ook steeds meer ga storen aan zaken als Facebook en Twitter. Je bent bijna verplicht elke scheet die je laat te posten, want anderen doen dat ook en je 'vrienden' op FB vragen zich af of je wel een leven hebt als je er een tijdje niks opzet. Het massale 'liken' van de meest nutteloze berichten. Vroeger belde je mekaar op of sprak je in person af om bij te kletsen/nieuws uit te wisselen, waardoor contact veel intiemer en persoonlijker was.. Tegenwoordig levert het bericht 'ik smeer een boterham' je tien 'likes' op. Nou hoera...

zo wat een rust hier! Is dat een teken dat het zo goed gaat met iedereen?

Ik ben vandaag bij de gynaecoloog geweest, omdat vriend en ik een kinderwens hebben, Die we willen gaan invullen na onze bruiloft in mei, MAAAAAR ik zit nog aan de paroxetine, dus ik was bij de huisarts geweest om te overleggen over hoe en wat, maar die wist er niks van dus verwees mij door.

Vanmiddag dus geweest, en een ontzettend leuke vrouw, Heel duidelijk en eerlijk ook, en we kregen een compliment dat het heel goed is dat we er nu al mee bezig zijn!
Zij gaf zelf aan dat ze niet voldoende kennis heeft ivm afbouwen enz, maar ze heeft mij doorverwezen naar het Erasmus, naar de afdeling psychiatrie, daar zit iemand die zwangere vrouwen begeleidt die aan de AD zitten, ik moet daarheen om te overleggen OF we af gaan bouwen, En zo ja krijg ik daar begeleiding bij, en als blijkt dat ik toch nog medicatie nodig heb, dan kijken zij met mij wat dan de beste optie is, en wordt ik tijdens de zwangerschap begeleidt en wordt ons kindje na de geboorte ook extra in de gaten gehouden.
Maar goed dat zijn allemaal uiterste, want als het aan mij ligt dan wil ik gewoon van de pillen af voor dat ik zwanger raak, want een kindje hoort gewoon schoon en clean geboren te worden en niet onder de antidepressiva van mama!

Maar de begeleiding erbij is wel fijn voor als er onverhoopt iets anders loopt dan ik zou willen.