Denk je 3 jaar een goede relatie te hebben, blijkt opeens dat je het oneens bent over de Huwelijkse Voorwaarden. We hebben nog geen trouwdatum, maar praten wel af en toe over trouwen, en dat is maar goed ook. Beter dat we er nu achter komen dat we het niet eens kunnen worden dan straks vlak voor het huwelijk :-)
Ik ben 6 maanden geleden voor hem verhuisd naar de andere kant van de aardbol. Heb dus m'n baan opgezegd, m'n huur opgezegd, m'n familie en vrienden achtergelaten, en m'n spaargeld meegenomen waar ik nu op leef. En dit was niet alleen mijn idee, we hebben allebei besloten dat we samen wilden wonen, en dat dat niet in NL zou zijn. Vond ik helemaal geen probleem ik hou wel van avontuur, maar ik ben dus terechtgekomen in een nogal klein dorp in the middle of nowhere waar geen werk te vinden is. 200 km verderop zijn wel baantjes te vinden, niet in mijn vakgebied maar goed, ik vind het niet erg om er iets op achteruit te gaan qua salaris, want alles voor de liefde, toch? Maar ja, vriendlief vindt 200km te ver weg "want dan zien we elkaar nooit en dat is niet de bedoeling van samenwonen"... Ok, fine, dan ben ik dus tijdelijk huisvrouw (ik solliciteer nog wel en als ik echt een goede baan vind ga ik ook heus wel die 400km per dag reizen want huisvrouw is niets voor mij)...
Maar nu komt het. Meneer wil trouwen met HW met alle financien gescheiden omdat ik niks bijdraag!!! Ja, hallo!!! Dankzij hem zit ik in een klein dorp zonder werk, dankzij hem ben ik huisvrouw. Als ik uitleg dat ik op andere manieren bijdraag (huishouden, tuin, schoonmaken, afwas, was, boodschappen, en op emotioneel vlak, etc) zegt meneer dat hij mij daar niet voor nodig heeft. En dat hij mij ook emotioneel steunt, dus dat dat niks uitmaakt. Ik begin nu dus serieus aan mijn relatie te twijfelen. Ik vind het best dat we alles nu gescheiden houden, maar ik vind dus dat alles wat TIJDENS het huwelijk aan financien binnenkomt en overblijft van ons samen is (50/50). Ik werk nu niet, en dat is niet mijn keuze, en ik hoop dus echt in de toekomst ook wel een goede baan te vinden.... maar ja, als dat niet lukt, loop ik dus het risico na een scheiding op straat te staan zonder geld, en zonder spaargeld (want daar leef ik nu op, hij betaalt het meeste (de huur, electriciteit enzo), maar ik draag ook zeker bij door de boodschappen te doen, en al m'n prive dingen zoals kleding, schoenen, uitjes, vakanties betaal ik zelf). En het lijkt me helemaal niks om tijdens het huwelijk te moeten bedelen om huishoudgeld, want wie geeft mij de garantie dat ik een goede baan vind? Dan kap ik liever meteen met de relatie en verhuis ik naar een goede plek waar ik een goede baan kan vinden en waar ik voor mezelf kan zorgen, zonder van iemand anders afhankelijk te zijn. Maar ja, dat is dan weer zo'n zonde van de afgelopen jaren die in deze relatie zijn geinvesteerd...
AAAAAAARGHHHHHH......