Wie heeft een burn-out gehad?

1. Op kamers gegaan. Het ging toen heel chaotisch en er veranderde ontzettend veel. Opeens moest ik alles zelf doen. In het begin ging het prima, maar na een tijdje moest ik ook aan school denken. Ik begon te beseffen dat nevenactiviteiten belangrijk waren voor op je cv. Zodoende heb ik er enorm veel genomen. Dit zorgde voor tegenvallende prestaties op school en zo kreeg ik nóg meer werk te doen. Op een gegeven moment kon ik het niet meer aan en lag ik in mijn vrije dagen alleen maar in bed. Ook op privé-gebied ging het niet goed (liefde enzo ). Dit allemaal zorgde voor een sociaal isolement, waar ik nu pas uit begin te komen. Maar nog steeds doe ik weinig aan school en lig ik voor het grootste gedeelte van de tijd in bed te... niksen. Zelfs opstaan en het licht uitdoen om te gaan slapen is al teveel. Het licht brandt hier dan ook dag en nacht. Volgens mij denk ik dat ik bij TS een gevoel van herkenning oproep als ik haar vertel dat ik werkelijk voor niks meer energie had. Niet meer het licht uitdoen, niet meer afwassen, niet meer schoonmaken, niet meer één vies kopje wegzetten... M'n ouders belde ik ook niet meer op...

2. Verschrikkelijk. Het enorme pessimistische gevoel en de demotiverende houding elke dag. Ik gun het mijn ergste vijand niet (ok, misschien wel ). Dingen pas uitvoeren als ze pas écht moesten. Minder eten, ook zoiets. Doordat ik de hele dag in bed lag, had ik genoeg aan één maaltijd per dag.

3. Mee bezig. Het is nooit officieel bij me vastgesteld, omdat ik nooit hulp heb gezocht. Maar ik begin weer uit mijn sociaal isolement te kruipen en ik krijg weer plezier met andere mensen. FOK! is een goed middel om te kletsen met vreemden en mensen te ontmoeten.

[ Bericht 2% gewijzigd door Gary_Oak op 08-05-2012 08:56:19 ]

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 03:50 schreef MsMelkboer het volgende:
Hey!

Wuaaa ik kan me echt helemaal vinden in je verhaal. Bedankt voor het posten. Lucht echt op!!!

Wat me opvalt is dat mijn zelfstandig wonen ook paralel loopt met mijn burn out. Ik ging van kamers naar een studio. Toen ging ik nog veel kletsen met mijn kamergenootje. Dronken we gezellig thee e.d. Sportte ik zo en dan. Toen ik begon met werken kwam ik niet meer toe aan naar sporten, dus stopte ik de sportschool. Ik ging vroeger vaak naar me ouders, maar nu ik in de Randstad woon was werken het enige wat ik deed in het weekend. Door tekort aan personeel roosterden ze me ook dubbel zoveel in. Ook al had ik school. Ik kon er gewoon niets van zeggen. Ik deed het wel, maar ik kwam gewoon niet door. Net zoals alle andere collega's (die of zijn gestopt of ontslagen).

Tjah, heb nu niks meer om uit te geven. Misschien in de toekomst nog een keer proberen bijbaan te nemen. Maar nu echt helemaal niets. Want ook ik vind een kopje in de vaatwasser doen al zwaar. Ik spaar energie door veel te rusten en die 'besteed' ik weer aan een middag of avond iets leuks doen.

Dat van stoppen met sporten herken ik ook heel goed! Voordat ik ging studeren was ik een fanatieke sporter. Sinds ik ben gaan studeren heb ik letterlijk niks meer aan sport gedaan. School en cv-building gingen voor álles. Ik kwam helemaal niet meer toe aan ontspanning. Het was gewoon wakker worden, naar school of werk, naar huis, boodschappen doen, eten en dan slapen. Alleen op FOK! kon ik nog een beetje ontspannen, maar dat is nogal laagdrempelig. Ik heb nu ook moeite om weer te beginnen met sporten. Ik wil heel graag weer de sportschool in, maar ik heb echt het geld daar niet voor. Ik ben ook maar een arme student en ik sta structureel al enkele honderden euro's rood en dat bedrag loopt elke maand op (alles wordt duurder! ). En ik loop ook al studievertraging op, dus de druk wordt er niet minder op.

Waarom krijgen tegenwoordig steeds meer jongere mensen een burnout? Zijn ze mentaal minder weerbaar of wordt er meer van ze verwacht?

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:17 schreef Maanvis het volgende:
Waarom krijgen tegenwoordig steeds meer jongere mensen een burnout? Zijn ze mentaal minder weerbaar of wordt er meer van ze verwacht?

It's a dog-eat-dog world...

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:25 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

It's a dog-eat-dog world...

ik vraag me af hoe dat tijdens de 2e wereldoorlog was..

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:17 schreef Maanvis het volgende:
Waarom krijgen tegenwoordig steeds meer jongere mensen een burnout?

Bron?

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:36 schreef eleusis het volgende:

[..]

Bron?

TV, kranten.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:17 schreef Maanvis het volgende:
Waarom krijgen tegenwoordig steeds meer jongere mensen een burnout? Zijn ze mentaal minder weerbaar of wordt er meer van ze verwacht?

Voornamelijk door keuzestress en het hieruit voortkomende gevoel van verlies van controle:

http://www.ted.com/talks/(...)e_is_everything.html

En ook door te hoge verwachtingen mede veroorzaakt door de media ( vooral tv).

[ Bericht 5% gewijzigd door Knowledge_seeker op 08-05-2012 13:12:51 ]

Opstapeling van ingebouwd verzet tegen het leven en bijbehorende onverwerkte emoties die van generatie op generatie wordt doorgegeven net zolang tot het teveel wordt, dan is het of dingen werkelijk anders gaan doen of barsten.

Elke situatie kan voor elke persoon met de tijd een burnout veroorzaken als je je er tegen verzet, een situatie zelf leidt niet tot een burnout, het is het verzet wat ervoor zorgt dat men als een lopende tijdbom van gevoel en emoties rondloopt.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 11:00 schreef Knowledge_seeker het volgende:

[..]

Voornamelijk door keuzestress en het hieruit voortkomende gevoel van verlies van controle:

http://www.ted.com/talks/(...)e_is_everything.html

Daaraan voorafgaand zit de illusie dat er controle zou moeten zijn, controle is een illusie, controle willen is verzetten tegen wat er is en wat er gebeurt; verzet = stress.

Helaas heb ik er al 2 op mijn naam staan.

Eerste was rond mijn 17
Mijn moeder was ernstig ziek, mijn opa was ernstig ziek, mijn tante was ernstig ziek. En ik probeerde 2 schooljaar en 2 niveau's in 1 schooljaar te doen. Want zo kon ik mooi op dat hogere niveau blijven en mijn achterstand zou dan ook weg zijn. Toen ik daarnaast ook nog veel te veel ging werken knapte het lijntje en kon ik eigenlijk alleen nog maar slapen. Ik was enorm moe, kon echt niks meer hebben en werd zo passief als het maar zijn kon.

Mijn tweede keer is nu anderhalf jaar geleden en ik moet zeggen ik ben er nog niet overheen. Bij mijn ouders thuis was het altijd ruzie. Niks was goed en ik had ook een enorme prestatie dwang. Omdat als ik bijvoorbeeld ergens een 9 voor haalde het toch jammer was volgens mijn ouders dat ik dan ene puntje voor een 10 had laten liggen. Toen ik anderhalf jaar geleden uit huis ging kwam dat er allemaal uit. We hadden een huis wat half gerenoveerd moest worden en ook dat hadden we een beetje onderschat. En ik werkte toentertijd nog zo'n 70 uur per week. De stress die ik opgebouwd had bij mijn ouders thuis kwam er uit en samen met de stress van de verbouwing en het vele werken werd dat weer te veel. Volgens de psych zal ik er altijd wel gevoelig voor blijven en moet ik gewoon opletten met wat ik doe. Dat lukt me nu aardig goed en merk ook dat ik weer in veel dingen zin krijg. Ga weer graag sporten en heb weer meer energie. Let er nu ook wel echt heel erg goed op. Want ik wil het niet nog een keer echt echt echt niet.

Nu een jaar geleden, is het moment geweest dat ik echt op mijn bek ging, Maar een burn-out sluimert dan al veel langer, Bij mij is het een opbouw geweest van studeren, werken, zorgen voor mijn familieleden, en mezelf daarbij compleet vergeten, En dat bijna 2 jaar lang,

De eerste tekenen heb ik ook volledig genegeerd, De hartkloppingen, Het hele slechte slapen, en de concentratiestoornis, Tja ik moest mijn studie afronden, dus ik weet het daar aan, Uiteindelijk mijn diploma gehaald, En daarna een week vakantie genomen, maar ik ging mij alleen maar slechter voelen, Na een week weer aan het werk, en daar kon ik helemaal niks meer, Na een uur naar huis gegaan, En mij onderweg bijna doodgereden, Ik had totaal geen benul meer van de wereld om mij heen, Mijn geest was zogezegd vastgelopen.

Diezelfde week zat ik bij de huisarts, en werd mij geadviseerd om rust te nemen, en ik kreeg een verwijzing voor een psycholoog,

En nu ben ik een jaar verder, en ik ben er nog niet, Er is de afgelopen 3 maanden veel veranderd in mijn leven, en terug vallen in het altijd maar doorzetten is heel makkelijk, want het is de bekende weg, Het is zwaar, en ik hoop ook zeker, dat er meer bekendheid voor gaat komen, maar vooral veel begrip, Hoevaak ik niet gehoord heb,: Tja ik ben ook wel eens moe, En ja een burn-out op je 24e? Ja ik heb een burn-out op mijn 24e, en op sommige dagen zou ik graag willen ruilen met mensen die 'wel eens moe zijn'

Mijn burn-out is officieel vastgesteld door de psycholoog, en ik ben door mijn burn-out ook mijn baan kwijt geraakt,Maar ik ben nog steeds aan het vechten, en aan het leren, en als ik hier doorheen ben, dan kom ik er ongetwijfeld sterkter uit.

Onder de spoiler staat een stukje wat ik geschreven heb op een moment dat ik mij heel sterk voelde, en ook voor mij beschrijft hoe ik erin sta!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:17 schreef Maanvis het volgende:
Waarom krijgen tegenwoordig steeds meer jongere mensen een burnout? Zijn ze mentaal minder weerbaar of wordt er meer van ze verwacht?

Omdat je continu wordt blootgesteld aan duizend en één keuzes, maar ook omdat het idee leeft dat het leven maakbaar is en succes een keuze. Daardoor krijg je heel erg het gevoel dat het je eigen schuld is als iets niet lukt en dat levert een hele hoop stress op.

Ik was ook op weg richting een burnout, maar heb gelukkig de tekenen heel erg op tijd kunnen herkennen zodat ik het tij kon keren. Bij mij zat het voornamelijk in mijn werk, ik ben toen geswitched van baan. Of dat een blijvende oplossing is zal nog blijken, maar tot nu toe is het de juiste keuze op dat moment geweest.

Hoe ben jij het ''opgelopen''?
Alles thuis en op het werk zelf willen doen, mezelf wegcijferen voor anderen.

Hoe ervaar(de) je het?
Niet grappig, maar achteraf wel veel van geleerd. Over bepaalde zaken kan ik me nou echt niet mee druk maken en trek anders op tijd aan de rem.
Hoe het toen voelde: Nergens zin in, geen eetlust, geen slaap en achteraf hoor ik van verschillende mensen dat ik ook heel stil was.
Ik wist wel dat er iets niet lekker zat, eerst netjes gewacht tot al mijn collega's terug waren van vakantie en toen naar de huisarts. Die zei blijf maar eens een week thuis. Ik dacht huh waarom? maarja oke ook wel lekker. Toen kwam alles eruit. Mijn werkgever die zelf ook een burnout gehad heeft had het al door en heeft me alle tijd gegeven.
Ik heb dingen gedaan en gevoeld wat ik helemaal niet ken van mezelf! Veel ruzie maken met mijn man, ik kon echt niks hebben.

Hoe heb je het overwonnen?
Met hulp van een bedrijfsmaatschappelijk werkster, ingeschakeld en betaald door mijn werkgever.
Je leert je grenzen beter kennen, en komt er zeker sterker uit!
Ik heb ook afleiding gezocht in hobby's waarbij je niet kunt nadenken. Zeg maar tijd nemen om te denken en tijd waar je dat niet doet.
Als reactie op je laatste post, ik ben thuis geweest van eind september tot juni.
Ging vanaf januari weer aan te werk, maar dat is onder druk van de maatschappelijk werkster heel langzaam opgebouwd, had zelf het idee dat het wel iets sneller kon.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:05 schreef MsMelkboer het volgende:
@ Think pink,

Bedankt voor je reactie. Bij jou herken ik mezelf ook. Ouders die je pushen hoog te presteren. Ruzies etc. Dé reden waarom ik uit huis ging, maar het heeft me nooit losgelaten. Ik wou nog steeds bewijzen wat ik allemaal wel niet kon. Maar nu voor de hele wereld alsof die mijn ouders zijn. Overcompenseren op school, werk, relaties. En dat voor erkenning en bevestiging die je eigenlijk van je ouders verlangt. Ben op alle 3 gebieden niet succesvol geworden. Er werd gewoon over me heen gewalst. Qua relatie heb ik nu een goede vent, waardoor ik mijn grenzen niet extreem hoef te bewaken. Maar ik moet dat 'assertiviteit' alsnog leren.

Hoofdprobleem van burn out gevoelige mensen lijkt hierop: "Ik wil gewoon alles perfect doen, want dan pas krijg ik een goed gevoel over mezelf. Ik weet dan zeker dat het goed is. Maar toch blijf ik de lat hoger leggen, want het kan altijd beter. Ik heb er gewoon geen controle over".

Ik merk nu aan mijn ouders dat ze minder van me verwachten. Maar nu krijg ik de druk dat ik snel beter moet worden /%+&:+#/%&+

Jep ik ben altijd enorm bezig met presteren. Qua sport, school of wat dan ook. Merk nu ook vaak dat ik heb bijvoorbeeld bij scouting te goed wil doen. Dingen te pressies regelen. Maar ik ben daar dan ook weer een enorme zenuwaar in. Nu komt zomerkamp eraan. Ik wil alles geregeld hebben en het liefst doe ik het zelf zodat ik weet dat het gebeurd en goed. maar dat kan niet en dat moet ik ook leren loslaten denk ik. Met sporten duwde ik me ook altijd een stapje hoger. Met werken iedere keer als de baas vroeg of ik langer kon blijven of een vrije dag op kon geven om te werken "ja is goed" Want je wilt het immers goe ddoen. Die baan was belangrijk voor mij. Maarja het sloopt je enorm als je niet genoeg rust krijgt. Ook je vrienden nog wilt zien, je studie hebt en een huis hebt wat nog niet af is. Daar ben ik nu gelukkig vanaf

Maar merk nog wel. Af en toe lig ik op bed en dan hoor ik opeens geschreeuw van mijn moeder die weer is tegen me staat te schreeuwen van onder aan de trap. Dit is dan niet zo want ik woon op mezelf. Maar in m'n hoofd komt dat weleens terug. Heel vreemd is dat en weet ook niet zo goed wat ik er mee moet.

Moet ook gaan lessen voor m'n auto. Ik wil dit niet. Ik heb al een rijbewijs daar in 1 keer voor geslaagd. maar ik weet nu al dat mijn ouders verwachten van mij dat ik dit makkelijk in 1 keer haal. En anders zullen ze zich daar wel weer mee gaan bemoeien.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 12:58 schreef Metalfreak het volgende:
Omdat je continu wordt blootgesteld aan duizend en één keuzes, maar ook omdat het idee leeft dat het leven maakbaar is en succes een keuze. Daardoor krijg je heel erg het gevoel dat het je eigen schuld is als iets niet lukt en dat levert een hele hoop stress op.

Ik denk dat het erg belangrijk is voor iedereen die in een dergelijke situatie zit te begrijpen dat niemand jou dat gevoel kan geven behalve jijzelf. De meningen en oordelen van anderen kunnen alleen iets van een bedreiging (in welke vorm dan ook) zijn wanneer je eigen mening over jezelf wankel is, dan ga je zelf ook letterlijk en figuur wankelen door het leven en ben je voor van alles vatbaar.

Heel veel van wat ik hier lees heeft te maken met het idee te moeten voldoen aan verwachtingen van anderen omdat je anders niet goed genoeg zou zijn en dat is iets wat je pas helemaal los kan laten wanneer je leert vinden dat je er mag zijn, gewoon zoals je bent en je met begrip en compassie met jezelf omgaat. Het antwoord voor je leven zit nooit in een iets buiten je maar in jezelf en wanneer je vrij wordt in het zijn van jezelf dan wordt je ook vrijer in die externe dingen maar het begint intern

hoe maak je jezelf mentaal weerbaar tegen een burnout? dus niet afwachten tot ie komt maar vantevoren iets doen om hem te voorkomen?

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:44 schreef Maanvis het volgende:
hoe maak je jezelf mentaal weerbaar tegen een burnout? dus niet afwachten tot ie komt maar vantevoren iets doen om hem te voorkomen?

Hm lastig,
Ik herken nu de eerste symptomen wel. En dan trek ik aan de rem. je er echt weerbaar voor maken is denk ik niet mogelijk.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:42 schreef Canillas het volgende:

[..]

Ik denk dat het erg belangrijk is voor iedereen die in een dergelijke situatie zit te begrijpen dat niemand jou dat gevoel kan geven behalve jijzelf. De meningen en oordelen van anderen kunnen alleen iets van een bedreiging (in welke vorm dan ook) zijn wanneer je eigen mening over jezelf wankel is, dan ga je zelf ook letterlijk en figuur wankelen door het leven en ben je voor van alles vatbaar.

Heel veel van wat ik hier lees heeft te maken met het idee te moeten voldoen aan verwachtingen van anderen omdat je anders niet goed genoeg zou zijn en dat is iets wat je pas helemaal los kan laten wanneer je leert vinden dat je er mag zijn, gewoon zoals je bent en je met begrip en compassie met jezelf omgaat. Het antwoord voor je leven zit nooit in een iets buiten je maar in jezelf en wanneer je vrij wordt in het zijn van jezelf dan wordt je ook vrijer in die externe dingen maar het begint intern

Je klinkt als een wijze man

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:36 schreef Maanvis het volgende:

[..]

ik vraag me af hoe dat tijdens de 2e wereldoorlog was..

Mensen die in bed bleven liggen werden gewoon uit huis gebombardeerd en gingen dood.

Nu bijna zo'n 6 maanden geleden is het bij echt mis gegaan.. ik kon me nergens meer op concentreren, erg afwezig.. vaak moe, en dan ook echt hele dagen letterlijk kunnen slapen..
op het werk ging het ook steeds meer berg afwaards...
Uiteindelijk had ik eind vorig jaar 2 weken vakantie opgenomen en van de vakantie zelf is niks gekomen lag hele dagen in bed en deed niks, Ik kreeg zware hartkloppingen en hevige hoofdpijnen..en vooral ook veel paniek aanvallen.. heel bizar, niet meer in drukke omgevingen kunnen zijn waar je normaal geen last van had
In de laatste week toch de huisarts maar gebeld en sinds dien is het balletje gaan rollen..
Nu inmiddels onder behandeling van een psycholoog en aan de ad..
Moet zeggen dat het wel ok gaat met ups en downs natuurlijk, paar weken terug weer een hele depresieve periode gehad maar sinds een aantal dagen gaat het wel redelijk.. begin nu pas een beetje te beseffen wat ik daadwerkelijk heb en kan.. en vooral wat ik niet kan..

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:57 schreef MsMelkboer het volgende:
Sterke post! Moeilijk moeilijk moeilijk! Vooral als je als kind heb te horen gekregen dat je incompleet bent. Ook al was het ''voor je bestwil''.

Ja, maar je hebt daar wel een ontzettend belangrijk stukje informatie; je wil met prestaties (iets externs en los van wie je echt bent) iets weg krijgen wat in jou zit....werkt niet! Maar helaas is dat wel het dode spoort waar veel mensen zichzelf op zetten.

Mensen lijden door wat ze zichzelf opleggen, en vraag jezelf eens af; heeft de buitenwereld ooit echt gemerkt dat je op die manier bezig was? Je vecht dan tegen de buitenwereld om hetgeen wat binnen je speelt niet onder ogen te hoeven komen, dat is een eindelijk gevecht tegen jezelf en het echt zijn van jezelf.

Denk eens na/fantaseer eens over hoe iemand die van zichzelf houdt en die zichzelf goed vinden zoals hij/zij is met zichzelf omgaat, wat zou diegene tegen zichzelf zeggen, hoe be/veroordeelt zo'n iemand zichzelf etc, misschien dat je daarin ideeën vind van op een fijnere manier met jezelf omgaan

ik vind het altijd een beetje inefficiënt om de oorzaak voor je problemen buiten jezelf te zoeken. dat maakt het lastiger om uit de put te komen.

[ Bericht 39% gewijzigd door Knowledge_seeker op 08-05-2012 14:22:16 ]

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:52 schreef MsMelkboer het volgende:

[..]

Dit heb ik ook! Ik woon al sinds mijn 21e niet meer thuis, maar als ik 's nachts laat op ben door het piekeren e.d. verbeeld ik mijn ouders met '''s Nachts slaap je niet, overdags slaap je, wtf moet ik met jou??? Nutteloos kind''!

Zelf wist ik dat het niet lag aan dat ik ongemotiveerd en lui was, maar door me ouders ben ik veel aan mezelf gaan twijfelen en hoge prestatie druk gaan krijgen.

Tja het zal wel overgaan.. toch?

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 14:09 schreef Maanvis het volgende:
ik vind het altijd een beetje inefficiënt om de oorzaak voor je problemen buiten jezelf te zoeken. dat maakt het lastiger om uit de put te komen.

True, er zit daar echter wel een stuk valse hoop in; als ik me maar genoeg bezig hou met iets buiten me dan ontsnap ik aan mezelf en dus ook wat ik werkelijk voel. Dat kan voor veel mensen aantrekkelijk lijken, het is echter niet mogelijk en vroeg of laat kom je altijd bij jezelf terug uit, kan ook niet anders en hoort ook niet anders.

In die zin kan je een burnout zien als een schreeuw van je psyche ''Hou aub op met zo met jezelf omgaan!!!'' Leer van jezelf houden en ga leven voor jezelf!!''

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:44 schreef Maanvis het volgende:
hoe maak je jezelf mentaal weerbaar tegen een burnout? dus niet afwachten tot ie komt maar vantevoren iets doen om hem te voorkomen?

Leren loslaten, dat vaak een regelmatig oefenen, vooral met kleine dingen, des te makkelijker zal het gaan met grotere dingen.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 14:17 schreef MsMelkboer het volgende:
Ik moet hier even over nadenken. Weet even niets te zeggen.

Dat hoeft ook niet en ik bedoelde het niet als in ''zet dat hier neer'' was meer als iets voor jezelf bedoeld als het iets is wat je aanstaat

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 10:17 schreef Maanvis het volgende:
Waarom krijgen tegenwoordig steeds meer jongere mensen een burnout? Zijn ze mentaal minder weerbaar of wordt er meer van ze verwacht?

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 11:00 schreef Knowledge_seeker het volgende:

[..]

Voornamelijk door keuzestress en het hieruit voortkomende gevoel van verlies van controle:

http://www.ted.com/talks/(...)e_is_everything.html

En ook door te hoge verwachtingen mede veroorzaakt door de media ( vooral tv).

Er zullen ongetwijfeld meerdere oorzaken aan te wijzen zijn, maar ik denk dat een belangrijke te maken heeft met de grote vrijheid en vrijwel onbeperkte mogelijkheden die men tegenwoordig heeft. Met vrijheid komt verantwoordelijkheid: omdat je de mogelijkheid hebt alles te doen, voel je de druk om dat alles ook daadwerkelijk te doen en waar te maken. Waarom heb je geen universitaire studie, er is toch stufi? Waarom speel je geen muziekinstrument, er zijn toch betaalbare lessen om de hoek en Pietje volgt die ook? Waarom heb je geen rijbewijs, dat heeft iedereen in de familie toch gehaald? Waarom ben je geen lid van een sportclub zoals wij, je ziet toch aan ons dat het leuk is en goed voor je? Waarom kun je niet koken, dat moet tegenwoordig toch iedereen kunnen? Waarom ben je niet elke dag stijlvol gekleed, er zijn toch goede winkels en als je geen geld hebt kun je een prachtige garderode uit tweedehands winkels halen, kijk maar naar mijn zus, die doet dat ook. Waarom ben je niet elke dag vrolijk, alles is toch goed in het leven hier, je kunt alles doen en worden wat je wilt? Waarom ga je niet naar alle feestjes. ben je soms niet sociaal? Etc. etc.

Als je alles moet doen wat je kunt doen, krijg je al heel snel een burnout. Dit zijn verwachtingen die door maatschappelijke druk op mensen worden gelegd. Het is natuurlijk je eigen keuze om die druk te accepteren en op je te nemen. Dat hoeft niet, mensen kunnen je niet dwingen om te voldoen aan hun verwachtingen tenzij je dat toelaat. Maar (en dit is een essentiële maar die vaak wordt genegeerd); het weigeren of pareren van die druk kost óók energie, want je moet jezelf verdedigen of mensen uit je leven kappen die dit soort druk op je blijven zetten. Of je nu accepteert of weigert, de verwachtingen die zijn ontstaan door alle mogelijkheden, kosten altijd energie. Niet iedereen heeft voldoende energie om zich door dit leven vol verwachtingen te manoeuvreren.

Zie ook de links naar een aantal documentaires hier: De beperkingen van de vrijheid - een ode aan vroeger .

Ik ben verder van mening dat bovenstaande op zichzelf al een volledige verklaring kan zijn, en dat een burn-out je dus gemakkelijk kan overkomen zónder het mechanisme dat Canillas omschrijft; dat je aan jezelf probeert te ontsnappen. Dat kán erbij komen, maar het is niet noodzakelijk. Het is belangrijk om jezelf niet meer problemen aan te praten, dan dat je hebt.

[ Bericht 3% gewijzigd door Polarcat op 08-05-2012 15:38:22 ]

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 14:57 schreef Polarcat het volgende:

[..]

[..]

Er zullen ongetwijfeld meerdere oorzaken aan te wijzen zijn, maar ik denk dat een belangrijke te maken heeft met de grote vrijheid en vrijwel onbeperkte mogelijkheden die men tegenwoordig heeft. Met vrijheid komt verantwoordelijkheid: omdat je de mogelijkheid hebt alles te doen, voel je de druk om dat alles ook daadwerkelijk te doen en waar te maken. Waarom heb je geen universitaire studie, er is toch stufi? Waarom speel je geen muziekinstrument, er zijn toch betaalbare lessen om de hoek en Pietje volgt die ook? Waarom heb je geen rijbewijs, dat heeft iedereen in de familie toch gehaald? Waarom ben je geen lid van een sportclub zoals wij, je ziet toch aan ons dat het leuk is en goed voor je? Waarom kun je niet koken, dat moet tegenwoordig toch iedereen kunnen? Waarom ben je niet elke dag stijlvol gekleed, er zijn toch goede winkels en als je geen geld hebt kun je een prachtige garderode uit tweedehands winkels halen, kijk maar naar mijn zus, die doet dat ook. Waarom ben je niet elke dag vrolijk, alles is toch goed in het leven hier, je kunt alles doen en worden wat je wilt? Waarom ga je niet naar alle feestjes. ben je soms niet sociaal? Etc. etc.

Als je alles moet doen wat je kunt doen, krijg je al heel snel een burnout. Zie ook De beperkingen van de vrijheid - een ode aan vroeger

Ik ben verder van mening dat bovenstaande op zichzelf al een volledige verklaring is, en dat een burn-out je dus gemakkelijk kan overkomen zónder het mechanisme dat Canillas omschrijft; dat je aan jezelf probeert te ontsnappen. Dat kán erbij komen, maar het is niet noodzakelijk. Het is belangrijk om jezelf niet meer problemen aan te praten, dan dat je hebt.

Dat is inderdaad wat me ook heel erg duidelijk werd tijdens een reis door Uganda in Afrika. De mensen daar hebben veel minder keuzes dan hier, maar zijn er geen moment ongelukkiger door. Sterker nog: ze leken veel gelukkiger daar dan de mensen hier dagelijks rondlopen. Ze hebben geen cent en moeten maar kijken dat ze dagelijks genoeg te eten hebben, maar er is geen druk om maar alles perfect te moeten en daardoor zijn de mensen veel gelukkiger dan hier. (ondanks alle armoede, ziektes en slechte vooruitzichten)

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 12:56 schreef MsMelkboer het volgende:
Eens met hierboven vermelde uitspraken.

@Gary,

Heb jij ook in de eerste weken/maanden lopen dromen over alles wat je niet meer kon? Ik ging me vaak verbeelden dat ik sportte en alles wat ik deed toen ik energie had. Alsof ik aftelde en elk moment weer alles kon hervatten. Maar hoe langer het duurde hoe pessimistischer ik werd en ik het idee kreeg dat het voor altijd was. Ook sommige mensen beweerden dat ik nu 'ouder' was geworden en je dan niet meer zo energiek bent. Maar dat 'ouder' worden loopt gelijdelijk op. Met jaaaarren. Ik voelde het de afgelopen zomer al komen en in het najaar was het raak. Ik dacht dat me lichaam me nooit in de steek zou laten. Of ik liet mijn lichaam in de steek. Ik zat ermee dat ik door depressie (vanwege studie faal en relatiebreuk(en) te weinig ondernam en ging gewoon hard van stapel.

Ja! Ik had toen ik net ging studeren enorme plannen! Toen ik op een gegeven moment in bed lag, begon ik gewoon te malen over de dingen die ik op dat moment zou moeten doen... "Morgen ga ik die sollicitatiebrief schrijven, écht!" Ook afgelopen jaar keer op keer afgewezen worden tijdens sollicitaties heeft niet echt geholpen. Tuurlijk kan ik weleens een tegenslag verwerken, maar als die structureel een jaar aan de gang gaan, ga je toch echt twijfelen aan jezelf: stelde ik gewoon te hoge eisen of ben ik een mislukking?

Theo Maassen heeft het mooi verwoord : "Weet je wat het met mij is? Ik weet nooit zo goed wat ik moet doen... Ik weet het nooit. Ik doe meestal ook maar niks, dan kan er ook niks fout gaan. Als je een vel wit papier hebt en je hebt kleurpotloden en je doet niks, dan kan het nog altijd een mooie tekening worden. Ja, daarom doe ik niks..."

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 15:06 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Dat is inderdaad wat me ook heel erg duidelijk werd tijdens een reis door Uganda in Afrika. De mensen daar hebben veel minder keuzes dan hier, maar zijn er geen moment ongelukkiger door. Sterker nog: ze leken veel gelukkiger daar dan de mensen hier dagelijks rondlopen. Ze hebben geen cent en moeten maar kijken dat ze dagelijks genoeg te eten hebben, maar er is geen druk om maar alles perfect te moeten en daardoor zijn de mensen veel gelukkiger dan hier. (ondanks alle armoede, ziektes en slechte vooruitzichten)

Precies, zo heb ik het ook gezien. Daarnaast merk je dan heel sterk dat het principe "alles is relatief" ook op het geluksgevoel van mensen van toepassing kan zijn. Als je bijna alles al hebt (zoals wij), kun je bijna niet meer stijgen. Als je vrijwel niets hebt, stijgt je bezit meteen met 500% zodra je een koe erft.

Het is niet alleen relatief t.o.v. jouw huidige positie, het is ook relatief t.o.v. de andere mensen in je directe omgeving. Als je in de westerse wereld woont, is er altijd wel iemand die ook al zo'n superauto had, of zo goed kon gitaarspelen, of zo'n leuke baan had, etc. Als je zelf studeert, dan lijkt vrijwel iedereen in je omgeving een HBO of uni papiertje te hebben. In een 3e wereld land is dit wel anders. De documentaire "status anxiety" (in de link in mijn vorige post) documenteert dit effect van relativiteit op je geluksgevoel.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 15:06 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Dat is inderdaad wat me ook heel erg duidelijk werd tijdens een reis door Uganda in Afrika. De mensen daar hebben veel minder keuzes dan hier, maar zijn er geen moment ongelukkiger door. Sterker nog: ze leken veel gelukkiger daar dan de mensen hier dagelijks rondlopen. Ze hebben geen cent en moeten maar kijken dat ze dagelijks genoeg te eten hebben, maar er is geen druk om maar alles perfect te moeten en daardoor zijn de mensen veel gelukkiger dan hier. (ondanks alle armoede, ziektes en slechte vooruitzichten)

Teveel keuzes is inderdaad helemaal niet goed.

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 13:44 schreef Maanvis het volgende:
hoe maak je jezelf mentaal weerbaar tegen een burnout? dus niet afwachten tot ie komt maar vantevoren iets doen om hem te voorkomen?

Geen ervaring mee maar ik denk: goed naar jezelf luisteren en eerlijk zijn over wat je voelt.
Heb je bijvoorbeeld beloofd een bepaalde taak op je te nemen en heb je het idee dat het teveel wordt... aangeven en (deels) uit handen geven. Veel mensen nemen met plezier wat van je over, maar vaak vindt de persoon het kwestie het moeilijk om dat te vragen. Omdat ze sterk willen zijn of zelf de controle willen houden.

Verder: met ambities is niks mis maar als je altijd zoveel doet als dat je wil, hebben de ambitieuze mensen natuurlijk een grote kans om zichzelf uit te putten. De belangrijkste richting om te volgen is denk ik: "wat kan ik aan?" in plaats van "wat zou ik allemaal aan willen komen"

En... quality-time met jezelf... Beetje 'lief' zijn voor jezelf. In gedachte houden dat je lijf en geest nog zo'n tachtig jaar meemoeten. Ze verdienen af en toe een pauze. En vooral niet laten beïvloeden door mensen die je misschien het idee geven dat je lui zou zijn. Met rusten is helemaal niks mis!!!

Maar wat ik hier zo lees liggen persoonlijke problemen er ook wel vaak aan ten grondslag? Dan wordt het wel lastig om te voorkomen denk ik.

Het probleem met het pareren van maatschappelijke druk is vooral dat die druk niet door één persoon of collectief wordt opgelegd. Al die vragen die ik in mijn eerste post hier opsom, worden niet door dezelfde persoon op hetzelfde moment gesteld. Je vader wil dat je je rijbewijs haalt, je moeder pusht je om te leren koken, je partner geeft steeds aan dat het wel leuk zou zijn als je ook een instrument kon bespelen, je beste vriendin vindt dat je je wel wat stijlvoller mag kleden, je baas wil dat je een diploma haalt, etc. etc. Los van elkaar gezien zijn die eisen niet zomaar weg te wuiven als excessief. Als je zegt "geen tijd", dan zegt iedereen "wat nou geen tijd, je kunt toch wel 3 uurtjes per week vrij maken om ... te doen". Je kan dus vaak niemand aanwijzen en zeggen dat hij/zij onredelijke verwachtingen heeft - alleen de maatschappij als een geheel probeert excessieve verwachtingen te plaatsen, maar je kunt de maatschappij als geheel er niet zomaar op aanspreken. Dat zal geen veranderingen brengen in wat je vader van je verwacht.

De enige oplossing die ik ken, is het pareren van die verwachingen zodat je je eigen baas blijft en je niet teveel aantrekt van wat andere mensen van je willen. Maar - en dit moet erkend worden - ook dat kost energie. Het probleem ligt dus niet volledig in het hoofd van de mensen met een burn-out, dat zij zichzelf gewoon zouden moeten accepteren en niets aan moeten trekken van andere mensen. De huidige maatschappij is wel degelijk deels oorzaak van het probleem.

Sterker nog, ik vermoed dat deze sociale druk bij de aanwezigheid van enorme mogelijkheden een onvermijdelijk gevolg is van de menselijke natuur. Dit heeft o.a. te maken met rationalisaties en het alles-is-relatief principe: mensen zullen hun sterke punten en prestaties gaan zien als algemene verwachtingen en die ook zo presenteren in hun sociale cirkel, omdat zij dan aan die verwachtingen voldoen en zich zodoende goed kunnen voelen. Dus zullen ze zeggen: "Waarom ben je geen lid van een sportclub zoals wij, je ziet toch aan ons dat het leuk is en goed voor je?"

Kortom, je zult dus wel je comfort zone uitmoeten, maar het is niet simpelweg jouw schuld omdat je jezelf niet genoeg zou accepteren.

[ Bericht 5% gewijzigd door Polarcat op 08-05-2012 15:49:01 ]

Wat een topic hee. Zoveel herkenning.. Sjah.. Drie jaar lang geen idee hebben wat ik moest doen met mijn leven want er was zo veel keus maar wat was de goede? Ik ging op mezelf wonen, het ging uit met mijn vriendin. Een hele hoop persoonlijke sores en ben mezelf tegen gekomen waar ik niet zo blij mee was.

Heel veel en lang in bed gelegen en niet veel uitgevoerd tot ik op een dag besloot dat het niet zo meer kon gaan. Dus na twee jaar maar een beetje sukkelen ging ik eens bedenken wat nou gewoon doenbaar was.

Ik stortte me op mijn eigen hobby, zonder er bij na te denken. Alles kon de tering krijgen. Na een tijd kroop ik uit het dal, voelde ik me echt vet gemotiveerd en kon het leven weer aan. Er kwam weer een leuk persoon mn leven in en alles leek op rolletjes te lopen. Zo lekker heb ik me lang niet gevoeld.

Nu is die tijd ook weer voorbij en weet ik het even niet meer. Maar het gevoel dat je er zelf uit kan stappen als je maar de prestatiedruk weg laat, is belangrijk om te weten.

Het kan op alle vlakken fout lopen. Relaties, sociale aangelegenheden, sollicitaties, feesten, zomer, vakantie....

Als je constant gaat hopen en verwachten dat er meer uit te halen is, leef je je leven niet. Dus zet wat simpele plannen op voor je zelf en niemand anders. Doe het en ga er voor. Want je leeft in het hier en nu, niet morgen of gister. Ga er voor!

Het helpt om te begrijpen waar dit alles vandaan komt. Dan kun je makkelijker strategieën om de verwachtingen te pareren ontwikkelen / van andere mensen afkijken. Hoe beter je daarin wordt, hoe minder energie het kost.

Hoewel ik vind dat zijn achterliggende verklaring niet in alle gevallen klopt (zoals ik heb uitgelegd), komt dit advies in essentie overeen met

quote:

Op dinsdag 8 mei 2012 14:24 schreef Canillas het volgende:

Leren loslaten, dat vaak een regelmatig oefenen, vooral met kleine dingen, des te makkelijker zal het gaan met grotere dingen.