Opeens heb je het: kanker.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 00:18 schreef dinosteen het volgende:

[..]

Ik heb zelf ook twee mensen verloren aan kanker die op een leeftijd van 45 zijn overleden. En nog twee mensen waarvan een in de 60 en de ander in de 80. En nee een gezonde levenstijl zegt niet alles, maar iedereen weet ook dat bijvoorbeeld mensen die roken meer kans hebben op longkanker en dat hetzelfde geld voor voeding is toch wel redelijk logisch.

Daarnaast zijn er bijvoorbeeld in Japan zijn drie keer zo weinig hartaanvallen als hier in Nederland. Ipv dat we gaan kijken hoe dat komt kiezen we als oplossing om zoveel mogelijk AED's te plaatsen.

En nee kanker is geen keuze dat snap ik ook...

Je spreekt eerst over kanker en vervolgens over hartaanvallen? Appels ende peren!

quote:

Op maandag 7 mei 2012 00:24 schreef De_Kardinaal het volgende:

[..]

Je spreekt eerst over kanker en vervolgens over hartaanvallen? Appels ende peren!

Ja klopt slecht voorbeeld inderdaad. Goed ander voorbeeld Jappaners roken meer en hebben toch in het algemeen minder longkanker.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 00:27 schreef dinosteen het volgende:

[..]

Ja klopt slecht voorbeeld inderdaad. Goed ander voorbeeld Jappaners roken meer en hebben toch in het algemeen minder longkanker.

kan aan de dna zijn, of zijn leefomgeving zijn. En of combinaties van diverse dingen.
het is allemaal ingewikkeld.
zoals ik al eerder zei, er is geen hoofdoorzaak van ontstaan aan kanker.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 00:29 schreef Captain_Ghost het volgende:

[..]

kan aan de dna zijn, of zijn leefomgeving zijn. En of combinaties van diverse dingen.
het is allemaal ingewikkeld.
zoals ik al eerder zei, er is geen hoofdoorzaak van ontstaan aan kanker.

Nee inderdaad. Vind het alleen gewoon triest dat niemand wat geeft om die oorzaken zoals milieu of voeding. Of in ieder geval dat die voortgang gewoon heel langzaam gaat. In sommige gevallen gaat het zelfs steeds slechter.

Maar dat er wel flink geïnvesteerd moet worden naar nieuwe manieren om het te bestrijden. En er ondertussen meer en meer mensen ziek worden. Beetje dwijlen met de kraan open.

Wat een verhalen hier. Iedereen veel sterkte ermee.

Bij mij begon het met een knobbeltje in mijn nek dat niet wegging. De huisarts wist er geen raad mee en heeft me doorverwezen naar een internist. Na een aantal onderzoeken was het hoge woord er uit en bleek het Hodgkin te zijn (Lymfeklierkanker). Ik ben hiervoor bestraald maar ik heb zelf nooit het gevoel gehad dat het hiermee opgelost was. Toch zeiden ze dat alles wat ik nog voelde, littekenweefsel was dat nog afgebroken moest worden.

Een jaar later kreeg ik echter weer een knobbel in mijn nek en deze groeide bijna per dag. Zelf wist ik al hoe laat het was maar ik kwam weer gewoon aan het begin van de medische molen. Er werd een afspraak gemaakt voor een punctie over een week en een paar dagen daarna voor de uitslag. De punctie bleek geen uitsluitsel te geven dus moest er een biopsie komen. Deze kon pas over twee weken en de uitslag duurde weer een week. Al deze weken wachten waren echt verschrikkelijk.

Toen de uitslag er eenmaal was zijn we binnen 3 of 4 dagen begonnen met behandelen (chemo) en was er na een week(!) al niets meer van de tumor te voelen. Er is echter besloten om de gehele kuur af te maken en dat was bij tijden behoorlijk zwaar. Er is zelfs een moment geweest dat vrienden zich na het bezoekuur, op de gang afgevraagd of dat de laatste keer was geweest.

Gelukkig woonde ik nog thuis en ben ik door familie en vrienden goed verzorgd. Wat ratelslangetje schrijft, herken ik ook heel erg. Je ziet jezelf niet als patiënt en ik probeerde zo veel mogelijk de dingen te doen die ik graag deed hoewel dat af en toe niet verstandig of realistisch was. Hoe gek het ook klinkt, voor mij was het op een bepaalde manier een heel onbezorgde tijd.

Inmiddels ben ik alweer 14 jaar ziektevrij en heb ik een leuk leven maar er is geen dag voorbij gegaan dat ik er niet op een of andere manier aan gedacht heb. Het verandert echt de kijk op het leven.

Mijn zus heeft kanker maar ze lijkt sommige familieleden die volgens haar 'niet genoeg om haar geven' van haar af te slaan. Het is heel moeilijk om daar mee om te gaan omdat ze echt heel onredelijk en raar is soms. En bij anderen heeft ze het weer niet

Wat sommige mensen hier beschrijven heeft zij juist niet. Dat je je niet kankerpatient wilt voelen. Ze heeft kanker en gaat dood en dat is vanaf het begin het enige geweest wat er dan nog toe doet. En als jouw leven doorgaat, wat soms gewoon moet, dan geef je niet om haar ofzo. En je mag er niks van zeggen, ook niks buiten de ziekte om want zij heeft kanker en jij niet.

Het lijkt wel alsof ik steeds verder verwijderd van haar raak.. En ik kan er niks aan doen.

[ Bericht 40% gewijzigd door Mishu op 07-05-2012 02:36:55 ]

quote:

Op zaterdag 5 mei 2012 22:28 schreef De_Kardinaal het volgende:

[..]

Zolang het steeds terugkomt win je een slag, niet de oorlog. De analogie met strijd vind ik sowieso lastig. Je kan met de beste kansen ten onder gaan en met de minste kansen winnen. Daar komt mijns inziens geen wil om te strijden bij kijken, eerder geluk of pech.

QFT

Ik snap best dat een goede levensstijl in sommige situaties kan schelen, maar in veel situaties maakt het volgens mij helemaal niks uit.

Zo bewoog ik meer dan genoeg, at ik vrij gezond, rook ik niet en dronk ik nauwelijks. En bleek ik vorig jaar kanker te hebben. Natuurlijk poets ik mn tanden met zooi en krijg ik ook slechte dingen binnen, maar dat verklaart niet waarom ik wel en heel veel anderen (gelukkig!) niet.

Wat mij verteld is door een oncoloog is dat als je A doet je de kans op een bepaalde kanker aan het verkleinen bent maar juist wel weer meer kans heb op een andere variant/vorm. Hoe je het ook doet het is nooit 100% goed en het is afhankelijk van heel veel dingen.

Mijn moeder leeft heel erg gezond eet netjes haar groente en fruit etc. Ze kreeg darmkanker en is herstellende. En ja in veel groentes en water zit vaak nitraat en dat geeft een verhoogde risico op maag/ darmkanker. Dus op je eten letten is altijd goed maar aan het einde geeft het absoluut 0,0 niks aan zekerheid.

En wat betreft dat Japanner veel minder last hebben van hartaanvallen hebben ze daarintegen wel weer vaker last van andere kwalen. Wat dat betreft spelen zoveel factoren mee zoals werkdruk, voeding, leefmileu, erfelijke factoren etc.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 02:31 schreef Mishu het volgende:
Mijn zus heeft kanker maar ze lijkt sommige familieleden die volgens haar 'niet genoeg om haar geven' van haar af te slaan. Het is heel moeilijk om daar mee om te gaan omdat ze echt heel onredelijk en raar is soms. En bij anderen heeft ze het weer niet

Wat sommige mensen hier beschrijven heeft zij juist niet. Dat je je niet kankerpatient wilt voelen. Ze heeft kanker en gaat dood en dat is vanaf het begin het enige geweest wat er dan nog toe doet. En als jouw leven doorgaat, wat soms gewoon moet, dan geef je niet om haar ofzo. En je mag er niks van zeggen, ook niks buiten de ziekte om want zij heeft kanker en jij niet.

Het lijkt wel alsof ik steeds verder verwijderd van haar raak.. En ik kan er niks aan doen.

Zo kan het ook helaas. Jammer want op die manier maakt ze het voor iedereen een stuk moeilijker. Het laatste wat je wilt is een slaande ruzie maar ik kan me voorstellen dat je van binnen duidelijk wilt maken dat ook aan haar gedrag een grens zit.

Wellicht ten overvloede maar er bestaan op internet natuurlijk 10-tallen fora voor lotgenoten contact e.d. Misschien dat mensen je daar nog tips kunnen geven. i.i.g sterkte ermee.

Mijn moeder heeft dus bijna de hele behandeling van borstkanker achter de rug, maar erg veel hadden we niet aan onze familie. Wel even snel zeggen: "wat erg" maar verder nooit een keer langskomen om te kijken hoe het ging.

Nou hebben wij toch al weinig contact met de familie, we zien elkaar alleen op nieuwjaarsdag. Praten doen we amper.

Wij waren al een hele hechte familie, maar toen mijn moeder kanker kreeg vormde we echt een front. Samen met mijn broer en zus zelfs een gezamelijke Whattsapp om moeders ziekte traject te bespreken , Wie ging mee met welk bezoek, hoe voelde ze zich vandaag, hoe genezen de wonden... Mijn ouders zijn ook heel goed opgevangen door familie en vrienden. Tuurlijk zijn er mensen die niet weten hoe te reageren of iets durven te vragen. Je kan daar wel boos om worden maar aan de andere kant begrijp ik het wel. Ze weten gewoon neit hoe te reageren. Tot je het zelf meemaakt. Zelf ben ik er juist heel attent op geworden omdat ik weet hoeveel goed het een mens doet om een simpel kaartje te ontvangen als je weer naar het ziekenhuis bent geweest na het zoveelste onderzoek.

Zelf gaan we over een paar weken verder met een erfelijkheidsonderzoek. Bij mijn moeder is helaas een erfelijkheidsgen gevonden. Wat dat voor een gevolgen heeft? Geen idee, en daar sta ik maar niet te veel bij stil.

1 ding heb ik iig wel geleerd. Geniet per dag, want het kan zo over zijn.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 02:31 schreef Mishu het volgende:
Mijn zus heeft kanker maar ze lijkt sommige familieleden die volgens haar 'niet genoeg om haar geven' van haar af te slaan. Het is heel moeilijk om daar mee om te gaan omdat ze echt heel onredelijk en raar is soms. En bij anderen heeft ze het weer niet

Wat sommige mensen hier beschrijven heeft zij juist niet. Dat je je niet kankerpatient wilt voelen. Ze heeft kanker en gaat dood en dat is vanaf het begin het enige geweest wat er dan nog toe doet. En als jouw leven doorgaat, wat soms gewoon moet, dan geef je niet om haar ofzo. En je mag er niks van zeggen, ook niks buiten de ziekte om want zij heeft kanker en jij niet.

Het lijkt wel alsof ik steeds verder verwijderd van haar raak.. En ik kan er niks aan doen.

Tja, dat ios haar manier van reageren op de situatie. Je zou haar kunnen proberen duidelijk te maken dat je echt wel genoeg om haar geeft maar dat je nou eenmaal ook verplichtingen hebt in het leven en je je eigen leven niet helemaal stop kunt zetten i.v.m. haar situatie. Hopelijk begrijpt ze het en zo niet...tja. Ik heb wel mensen meegemaakt die zich helemaal afsloten van mensen buiten hun directe(vrouw en kinderen/kleinkinderen) familie en dat is voor die mensen die zo'n persoon ook steun willen bieden heel naar als je niet welkom bent maar ja, het is hun keuze. Iemand anders wilde het helemaal niet over het naderende einde hebben en wuifde alles weg net alsof er niets aan de hand was(we gingen wel met hem naar de bestralingen en doktersbezoeken en zagen de ellende die uit de ziekte en de behandeling voortkwam), was ook heel moeilijk toen het eenmaal duidelijk was dat het einde dichtbij was want het was mijn eigen vader maar je kunt dan niet anders doen dan hun wens te eerbiedigen...het is tenslotte hun leven en hun sterven.

Euh stats.........

quote:

Op maandag 7 mei 2012 12:02 schreef .Neovo. het volgende:
Mijn moeder heeft dus bijna de hele behandeling van borstkanker achter de rug, maar erg veel hadden we niet aan onze familie. Wel even snel zeggen: "wat erg" maar verder nooit een keer langskomen om te kijken hoe het ging.

Nou hebben wij toch al weinig contact met de familie, we zien elkaar alleen op nieuwjaarsdag. Praten doen we amper.

Erg jammer.

Bij mijn moeder is 4 weken geleden longkanker geconstateerd. Dit was per toeval, nadat ze om andere medische redenen een foto moest laten maken van haar longen. Het was een enorme schok voor het hele gezin en zelfs voor onze familie. Ze heeft enorm veel geluk gehad dat het nu is ontdekt en niet pas wanneer ze er klachten door kreeg.

Het is dus 4 weken geleden dat het ontdekt is. Na wat tests hebben ze met zo'n 90% zekerheid kunnen zeggen dat het kwaadaardig was. Hoe dan ook, ze moest geopereerd worden. Hiervoor had ze in de tweede week een gesprek met de chirurg. Dat was op vrijdag en ze kreeg te horen dat ze maandag erop al plek hadden om te opereren. Op die zaterdag haar spullen gepakt en is ze naar het ziekenhuis gegaan. Begin derde week nadat het bekend was is ze dus geopereerd. Na de operatie heeft ze één dag en één nacht op de IC gelegen. Veel steun gekregen vanuit het gezin, familie en vrienden om ons heen. Gelukkig gaat alles weer goed en is ze alweer een week thuis. Ze mocht 5 dagen na de operatie al naar huis.

Het ging allemaal zo snel, maar ik ben enorm blij dat het goed is afgelopen. Wel is er een longkwab bij haar weggehaald en is ze nu herstellende.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 14:45 schreef trovey het volgende:

[..]

Erg jammer.

Ik noem dat gewoon ronduit kansloos.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 14:59 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Ik noem dat gewoon ronduit kansloos.

Ik snap het wel. Als er al nauwelijks contact is en er nauwelijks een band is, waarom zou je dan als iemand ziek is wel ineens wekelijks langsgaan...

quote:

Op maandag 7 mei 2012 14:57 schreef Fuszy het volgende:
Bij mijn moeder is 4 weken geleden longkanker geconstateerd.

Het ging allemaal zo snel, maar ik ben enorm blij dat het goed is afgelopen. Wel is er een longkwab bij haar weggehaald en is ze nu herstellende.

het lijkt me ook wel veel te verwerken in korte tijd, maar nog altijd beter dan dat je lang op een wachtlijst staat terwijl je het idee hebt dat die tumor maar aan het groeien is.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 15:02 schreef debeterebob het volgende:

[..]

Ik snap het wel. Als er al nauwelijks contact is en er nauwelijks een band is, waarom zou je dan als iemand ziek is wel ineens wekelijks langsgaan...

Misschien dat dat juist een zeer goede aanleiding is om de banden goed en stevig aan te halen.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 15:07 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Misschien dat dat juist een zeer goede aanleiding is om de banden goed en stevig aan te halen.

Misschien wel; maar lijkt me niet raar als het niet gebeurt... In deze tijden zijn bloedbanden gewoon minder belangrijk...

Ik heb van meerdere, waarvan ik dacht goede, vriendinnen achteraf gehoord: Ja, ik had wel gehoord dat je moeder ziek was, maar k wist niet zo goed wat ik moest zeggen / doen. Boos ben ik dan niet, maar leg wel uit dat het zeer op prijs was gesteld als ze een keertje zouden hebben geinformeerd.

Heel lief, een goede vriend van mijn vader is bijna dagelijks langs geweest toen mijn moeder ziek was. Duidelijk type ruwe bolster, blanke pit.

Mijn moeder had maandag een afspraak bij de huisarts ivm een bobbeltje in haar borst een quick scan op woensdagochtend in het AvL en woensdagmiddag kreeg ik een telefoontje dat ze kanker had. Binnen 2 weken was de eerste klier eruit gehaald en na 2 weken begonnen met de chemo kuur. Na een half jaar heeft ze het hele traject afgerond: Klier eruit - chemo - tumor eruit - bestralingen.

Mijn tante heeft sinds kort een hersentumor met uitzaaiingen naar haar longen. Ze wilt absoluut geen visite en wilt er ook niet over praten. Haar man houdt ons dan ook op de hoogte.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 15:08 schreef debeterebob het volgende:

[..]

Misschien wel; maar lijkt me niet raar als het niet gebeurt... In deze tijden zijn bloedbanden gewoon minder belangrijk...

M'n ouwe heeft een tia gehad en z'n vrouw een hersentumor.
Ik moest dat horen via m'n zussen welke ik al tien jaar niet gezien of gesproken had....
Was/ben woest op 'm/ze.
Op dat soort momenten moet je familie er gewoon voor diegene zijn, onvoorwaardelijk.
Ongeacht of er ruzie is of wat dan ook.
Als ze aan de andere kant van de wereld wonen wordt het wat lastig, maar dan heb je skype enzo nog.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 23:57 schreef DrDentz het volgende:
Maarja van gewoon buiten lopen kun je het ook krijgen door al die uitlaatgassen tegenwoordig. Dan moet je je eigenlijk compleet isoleren van de buitenwereld om helemaal kankerproof te blijven.

Pff, en in de middeleeuwen, voor het bestaan van tandpasta, deo, sigaretten en uitlaatgassen gingen ook al mensen dood aan kanker.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 15:04 schreef computergirl het volgende:

[..]

het lijkt me ook wel veel te verwerken in korte tijd, maar nog altijd beter dan dat je lang op een wachtlijst staat terwijl je het idee hebt dat die tumor maar aan het groeien is.

Je gaat je alleen maar zieker voelen wanneer je lang moet wachten, terwijl er dan snel iets aan gedaan kan worden.