Opeens heb je het: kanker.

Opeens had ik het huidkanker.
Vorig jaar zomer achter gekomen toen ik naar de huisarts ging
om een raar plekje op mijn lichaam te identificeren.

Geopereerd, controle, 'schoon'.
Verder geen benoemenswaardigheden vernomen.

Ligt er maar net aan hoeveel macht over je leven je aan de mannen in witte pakken geeft .

Moet je The Bucket List kijken. Kanker is een feestje.

quote:

Op zaterdag 5 mei 2012 19:53 schreef Salvad0R het volgende:
Ligt er maar net aan hoeveel macht over je leven je aan de mannen in witte pakken geeft .

not this shit again

It's a way of life. hihi.

quote:

Op zaterdag 5 mei 2012 19:55 schreef Michielos het volgende:

[..]

not this shit again

Houd je bek joh batti .

Je ligt niet per se continue in het ziekenhuis.

Een kennis van ons is op 12-jarige leeftijd overleden aan kanker. Zij ging 1 of 2x per week naar het ziekenhuis, de overige dagen was ze thuis en probeerde ze zoveel mogelijk leuke dingen te doen.

Weet het even niet meer.........

Dat is mijn moeder.

quote:

Op zaterdag 5 mei 2012 19:54 schreef DrDentz het volgende:
Moet je The Bucket List kijken. Kanker is een feestje.

Niet iedereen vindt zo'n rijke man op zijn sterfbed.

Zal voor ieder persoon anders zijn...ik heb mensen meegemaakt die gewoon alles ontkenden wat er gebeurde, anderen waren niet meer benaderbaar door de omgeving...alle varianten kunnen voorkomen.

Het kan zoveel kanten opgaan. Mijn oom ging een week na zijn 50e verjaardag even naar de dokter, omdat hij de laatste tijd vaker last had van zijn buik. Dokter verwees hem door voor een scan.

Na de scan ging alles ontzettend snel. Operatie mocht niet meer baten en ze gingen alleen maar de pijn bestrijden. 2 maanden na zijn 50e verjaardag is hij overleden. Laatste maand in het ziekenhuis doorgebracht.

Opeens had ik eierstokkanker. Ik was toen 23.
Operatie 1 was 8 dagen ziekenhuis, operatie 2 vlak daarna was 2 maanden ziekenhuis vanwege complicaties door falende artsen. (tijdens operatie 1 hadden ze mn urineleider van nier naar blaas per ongeluk doorgesneden waardoor mijn buik één grote rotzooi was en ik bijna een nier verloor)
En toen begon het chemokuur proces van 6 maanden lang 3 dagen per maand aan het infuus in het ziekenhuis.
Overlevingskans in die tijd was nog geen 50% en nam nog eens af door complicaties.
Ik leef nog steeds, ben amper ziek geweest van de chemo's en heb (tegen verwachting in) geen haaruitval gehad.
Wonderen bestaan!

Het ziekteproces heb ik vrijwel alleen doorstaan. Vriend dumpte me, familie woont aan de andere kant van Nederland en vrienden wisten niet goed hoe ze met me om moesten gaan.
Ik was alleen en had niemand anders dan mezelf. Klinkt raar maar ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.
Dat maakte me sterk en ik wist gewoon dat ik dit zou overleven. Ik wilde niet denken of leven als kankerpatient, er niet aan toegeven (gewoonweg ontkennen dus) en ging tussen de chemokuren door gewoon uit, net als elke andere jonge meid.
Graatmager dus dubbele kleding aan, en met voor het eerst in mijn leven een prachtige volle haardos (!) viel het niemand op dat ik zo ziek was. Het niet zichtbaar ziek zijn heeft enorm geholpen om normaal te kunnen functioneren. Geen meewarrige blikken van anderen, niet walgen van mn uiterlijk en me nog beroerder voelen.

De psychische klap voor sterke Ratel kwam jaren later pas. Heb me wekenlang in bed verstopt en was woedend op alles en iedereen. Wat was mijn leven waard voor mijn familie en zgn vrienden?
Stel dat ik was doodgegaan? Hadden ze dan schijnheilig een toespraak op mijn begrafenis gehouden? En waarom had ik die falende artsen niet aangeklaagd? Hoe durfden ze mijn tig telefoontjes over pijnklachten vlak voor de 2 operatie niet serieus te nemen. 'Kom kom, stel je niet zo aan' waren de letterlijke woorden van een verpleegster. Woorden die me soms nog steeds razend kunnen maken.

Ook dit heb ik alleen verwerkt, mijn eigen keuze. Waarom heb ik nog iemand nodig?

Als ik op TV een kankerpatient zie die omringt door liefdevolle familie zwelgt in zelfmedelij ga ik dan ook zowat over mn nek.

De een sterft eraan de ander overleeft het. Het ligt er maar net aan. De gevallen die ik ken is het een beetje fifty fifty op het moment.

Laatste tijd lijken het er wel steeds meer te worden die het krijgen in mijn omgeving.

Waarom wil je het eigenlijk weten?

Ik heb 4 x kanker overleefd. De zwaarste behandeling was een chemo kuur in 2002. Mijn artsen hadden niet verwacht dat ik het zou overleven.

In 2001 baarmoederhalskanker, ontdekt tijdens de geboorte van mijn zoon. Toen hij 9 dagen oud was kreeg ik te horen dat ik een agressieve, snelgroeiende tumor had en op korte termijn geopereerd moest worden.

In 2002 ontdekte ik een uitzaaiing in mijn hals, toen heb ik de chemo gehad. Dat was heel zwaar, ik ben doodziek geweest. Viel twee kilo per week af en ik was niet dik dus werd eng mager.
Beide keren heb ik ook een reeks bestralingen gehad.

In 2005 een melanoom gehad, daar ben ik aan geopereerd.

In 2011 schildklier kanker, veroorzaakt door de bestralingen in mijn hals in 2002.

Nu voel ik me op zich prima, wel veel moe, maar mijn leven staat dus al ruim 10 jaar in het teken van kanker.

Een vriendin van mij is op haar 37e overleden aan een uitgezaaide baarmoederkanker (let wel, dat is iets anders dan baarmoederHALSkanker wat, algemeen gesproken, een vrij goede prognose heeft als je er maar op tijd bij bent). Het werd op haar 32e ontdekt toen ze in België naar het ziekenhuis ging voor een IVF behandeling (omdat ze dat als alleenstaande wilde met anoniem donorzaad, wat dus in NL niet meer kan) - en in plaats van een zwangerschap kreeg ze héél iets anders...
" 'Alles eruitgehaald' en misschien nog één jaar te leven..."

Dat 'ene jaar' werden er uiteindelijk vijf. Heel lang heeft ze ondanks de chemo's en alle andere ellende nog een vrij normaal leven kunnen leiden, ze ging door met haar studie en haar baan en zo. Iedere x-maanden chemokuur, waar ze heel erg moe van werd, en ze probeerde zich maar zo min mogelijk iets aan te trekken van de idioten die achter haar rug om lachten om haar kale hoofd. (ja sommige mensen hebben echt het IQ van een UI!). Helaas werkte de chemo op een gegeven moment niet meer, toen bleek ze ook nog uitzaaiingen in haar lever en longen te hebben en heeft ze zich nog een tijdje overgeleverd aan experimentele behandelingen die soms meer kwaad deden dan goed.
Uiteindelijk heeft ze zelf besloten om maar met de behandelingen te stoppen, want niks hielp meer en de artsen gaven toe dat ze eigenlijk niks meer voor haar konden doen - 'uitbehandeld, u krijgt alleen nog maar palliatieve zorg...'

Eén maand voordat ze overleed kreeg ik een berichtje, terwijl ik op vakantie was, dat 'het niet goed meer ging met C.'. Uiteraard heb ik zodra ik weer thuis was haar opgezocht en we hebben met een hele groep vrienden (ze was gebrouilleerd met haar familie vanwege een mishandelingsverleden, ja sommige mensen zijn echt voor het geluk geboren! ) nog een aantal weken voor haar gezorgd, eten gekookt, schoonmaken, enz.
En toen kwam op een gegeven moment het moment dat ze eigenlijk 24 uur per dag verzorging nodig had. Dat was voor ons onmogelijk om vol te houden (banen, kinderen, enz.) en we hebben toen geregeld dat ze naar een Bijna Thuis-huis kon, en wel eentje die geen problemen had met euthanasie want daar had C. dus om gevraagd. Ze wist heel goed dat het einde nabij was en sprak daar ook met ons over.
Uiteindelijk is ze daar al binnen een paar dagen overleden, heel rustig zoals ik toen hoorde - ik was er zelf niet bij, maar een paar goede vrienden van mij wel.

Een heel verdrietig verhaal.
Het laat weer hard tot je doordringen hoe groot je geluk is als je gewoon gezond bent. Veel mensen nemen dat maar voor kennisgeving aan, maar zulk een rotziekte is echt een ramp en het slaat de bodem uit je bestaan - voor zolang dat nog duurt bij de echte pechvogels.

Het enige dat ik kan zeggen hier: HEEL VEEL STERKTE aan iedereen die er mee te maken krijgt, hetzij als patient, maar ook als vriend/familie/verzorgende.

[ Bericht 0% gewijzigd door HetKlusKonijn op 05-05-2012 22:10:29 ]

Ratel, wat ontzettend heftig. Als ik nu zeg dat ik je een enorm stoere sterke vrouw vind dan is dat wat misplaatst, denk ik? Je had geen keuze, je wilde (over)leven. Wat pijnlijk dat je het alleen moest doen. Man man, dappere!

quote:

Op zaterdag 5 mei 2012 22:03 schreef Noek het volgende:
Ratel, wat ontzettend heftig. Als ik nu zeg dat ik je een enorm stoere sterke vrouw vindt dan is dat wat misplaatst, denk ik? Je had geen keuze, je wilde (over)leven. Wat pijnlijk dat je het alleen moest doen. Man man, dappere!

Zeg dat wel! Wat moet Ratel sterk geweest zijn om dat allemaal in je eentje te verwerken...

Ik heb twee keer te horen gekregen dat ik hoogst waarschijnlijk kanker had, maar beide keren was het dat toch niet gelukkig. Maar goed dat ze er ook wel eens naast zitten.

quote:

Op zaterdag 5 mei 2012 21:27 schreef Ratelslangetje het volgende:
Opeens had ik eierstokkanker. Ik was toen 23.
Operatie 1 was 8 dagen ziekenhuis, operatie 2 vlak daarna was 2 maanden ziekenhuis vanwege complicaties door falende artsen. (tijdens operatie 1 hadden ze mn urineleider van nier naar blaas per ongeluk doorgesneden waardoor mijn buik één grote rotzooi was en ik bijna een nier verloor)
En toen begon het chemokuur proces van 6 maanden lang 3 dagen per maand aan het infuus in het ziekenhuis.
Overlevingskans in die tijd was nog geen 50% en nam nog eens af door complicaties.
Ik leef nog steeds, ben amper ziek geweest van de chemo's en heb (tegen verwachting in) geen haaruitval gehad.
Wonderen bestaan!

Het ziekteproces heb ik vrijwel alleen doorstaan. Vriend dumpte me, familie woont aan de andere kant van Nederland en vrienden wisten niet goed hoe ze met me om moesten gaan.
Ik was alleen en had niemand anders dan mezelf. Klinkt raar maar ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.
Dat maakte me sterk en ik wist gewoon dat ik dit zou overleven. Ik wilde niet denken of leven als kankerpatient, er niet aan toegeven (gewoonweg ontkennen dus) en ging tussen de chemokuren door gewoon uit, net als elke andere jonge meid.
Graatmager dus dubbele kleding aan, en met voor het eerst in mijn leven een prachtige volle haardos (!) viel het niemand op dat ik zo ziek was. Het niet zichtbaar ziek zijn heeft enorm geholpen om normaal te kunnen functioneren. Geen meewarrige blikken van anderen, niet walgen van mn uiterlijk en me nog beroerder voelen.

De psychische klap voor sterke Ratel kwam jaren later pas. Heb me wekenlang in bed verstopt en was woedend op alles en iedereen. Wat was mijn leven waard voor mijn familie en zgn vrienden?
Stel dat ik was doodgegaan? Hadden ze dan schijnheilig een toespraak op mijn begrafenis gehouden? En waarom had ik die falende artsen niet aangeklaagd? Hoe durfden ze mijn tig telefoontjes over pijnklachten vlak voor de 2 operatie niet serieus te nemen. 'Kom kom, stel je niet zo aan' waren de letterlijke woorden van een verpleegster. Woorden die me soms nog steeds razend kunnen maken.

Ook dit heb ik alleen verwerkt, mijn eigen keuze. Waarom heb ik nog iemand nodig?

Als ik op TV een kankerpatient zie die omringt door liefdevolle familie zwelgt in zelfmedelij ga ik dan ook zowat over mn nek.

Ik heb je verrhaal een paar keer gelezen. Vond het aangrijpend. Eigenlijk vooral vanwege de vraag die je stelt "waarom heb ik nog iemand nodig". Je hebt veel meegemaakt en alleen moeten doorstaan. Maar het lijkt daardoor alsof je nu een slechte relatie met je familie hebt? Verwijt je hun iets? Ik heb zelf een vriendin (gewone vriendin geen relatie) en die heeft ook kanker gehad en is gelukkig genezen. Ik bleef altijd contact houden. Maar ook bij haar haakten veel mensen af. Maar ze zei eens tegen mij "ik ben blij dat ik jou heb want jij bent een van de weinige mensen die niet de hele tijd aan me vraagt hoe het gaat en dat het zo erg is dat ik kanker heb". Ik ging vaak bij haar langs en keek dan tv bij haar zonder dat we het over haar ziekte hadden.

Och, arme Joy. Vier keer! Wat een marathon.

Hoorde laatst een verhaal van iemand die nu 7 jaren vecht, elke keer levert ze en wint ze de strijd. Als een Ironmanrace wint ze het steeds nipt.

Sterkte!

quote:

Op zaterdag 5 mei 2012 22:21 schreef Noek het volgende:
Och, arme Joy. Vier keer! Wat een marathon.

Hoorde laatst een verhaal van iemand die nu 7 jaren vecht, elke keer levert ze en wint ze de strijd. Als een Ironmanrace wint ze het steeds nipt.

Sterkte!

Zolang het steeds terugkomt win je een slag, niet de oorlog. De analogie met strijd vind ik sowieso lastig. Je kan met de beste kansen ten onder gaan en met de minste kansen winnen. Daar komt mijns inziens geen wil om te strijden bij kijken, eerder geluk of pech.

Respect voor ratelslang en alle andere (ex) kanker patiënten, noek bedankt voor je lieve woorden.
De psychische klap komt inderdaad later, in het begin schiet je in een overleef modus. Je gaat van uitslag naar behandeling en andersom.

quote:

Op zaterdag 5 mei 2012 22:28 schreef De_Kardinaal het volgende:

[..]

Zolang het steeds terugkomt win je een slag, niet de oorlog. De analogie met strijd vind ik sowieso lastig. Je kan met de beste kansen ten onder gaan en met de minste kansen winnen. Daar komt mijns inziens geen wil om te strijden bij kijken, eerder geluk of pech.

Je hebt gelijk hoor. Al doe ik dan wel haar woorden tekort en dat vind ik niet oké. Als zij er zo mee dealt dan mag ze het wmb noemen zoals ze wil. Wie ben ik dan?