Promoveren #8: Open Access Publibicaties en andere dure dingen

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 09:51 schreef Lyrebird het volgende:
Daarnaast is die investering MI alleen de moeite waard als je er uit komt als een top-PhD. Met een zozo-PhD blijf je aanmodderen (ik spreek uit ervaring), en een echte klapper maak je alleen als je een top-PhDer bent.

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 10:23 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

kwart voor 7, half 8 (op goede dagen, op vrijdagen is het heer 6:45, 22:00 )

En hoe ik dat volhoud, door niet zo'n goede aio/postdoc te zijn

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 10:28 schreef sheonlydreams86 het volgende:

[..]

Is dat zo? En de investering in jezelf, dat je uberhaupt zo een project hebt afgerond?

Of bedoel je qua uiteindelijk te behalen salaris, dat als je geen top PhD bent dat het gunstiger is om meteen te gaan werken?

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 10:38 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Ja zo bizar is dat toch niet

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 10:42 schreef thabit het volgende:
Er zijn veel te veel promotieplekken en veel te weinig mogelijkheden om daarna nog verder te gaan. Iedere boerenlul kan aan een promotieonderzoek beginnen, en universiteiten laten dat soort mensen maar al te graag promoveren want daar krijgen ze geld voor. Het gevolg is dat er ontzettend veel zwakke proefschriften worden geschreven, die beter niet geschreven hadden kunnen worden. Als je daarna nog verder wilt gaan, dan mag je de komende 10 jaar van het ene land naar het andere hoppen voordat je überhaupt zicht hebt op een wat vastigere aanstelling. Uiteindelijk zijn het dan ook niet de meest getalenteerde wetenschappers, maar degenen die die lifestyle het langst volhouden, die op de vaste plekken terechtkomen.

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 10:38 schreef Felagund het volgende:
Ik heb officieel maar een contract van 75%. (Hoewel dat exclusief thesis schrijven is, dat mag je in je vrije tijd doen.) Maar ik werk nog steeds 40+ uur per week.

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 11:02 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Maar hoe kom je aan een droom dat is mijn grote probleem ik vind alles wel leuk om te doen maar heb geen grote visie ofzo van ik wil dit of dat bereiken. Als je soms van die mensen hoort en hoe concreet ze zijn in wat ze willen, van die mensen die dan zeggen ik wil graag iets doen met SUMO en in het alzheimer veld met gebruik van 2d chromatografie.... Dan denk ik altijd "huh" hoe kom je erbij om zo precies te weten wat je wilt... Ik heb op mijn MBO planten pathologie gedaan in een stage, mijn HBO onderzoek was naar productie van medicijnen in in planten, daarna ben ik op de Universiteit gaan focussen op ubiquitine en receptor downregulatie en dat heb ik doorgezet in mijn promotie. Maar van geen van deze onderwerpen had ik vantevoren ik wil 'x' doen. En dat heb ik nogsteeds niet.

En een visie is niet iets wat je kunt aanleren.... helaas.

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 11:15 schreef BrainTeaser het volgende:
Als ik kijk naar mijn vriend heeft die het bijv. echt goed voor elkaar: vast contract bij een groot bedrijf met tal van doorgroeimogelijkheden, en toch is-ie elke dag op tijd thuis, hoeft thuis niets meer te doen en kan lekker genieten van z'n vrije tijd.

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 11:19 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Als je er niet vol tegenaan kunt/wil gaan dan zal je van een promotie plek niet gelukkiger worden. En voor het salaris moet je het al helemaal niet doen. Als ik jou zo hoor denk ik inderdaad niet dat het iets voor je is. Maar sluit het niet bij voorbaat uit misschien kom je een project tegen waarvan je wel zo blij wordt dat je die dingen voor lief neemt.

Een andere optie is natuurlijk om eerst aan het werk te gaan bij een plek waar ook mensen promoveren (ik weet je studie niet maar ik het laboratorium wezen is dat vrij eenvoudig) en dan later kijken of je nog wilt promoveren. Ik ken zat promovendi die vanuit een vaste baan promoveren.

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 12:09 schreef speknek het volgende:

[..]

Maar hij is geen doctor .

Je kunt natuurlijk ook gewoon na je promoveren het bedrijfsleven in. Ik ben het met je eens dat zolang we het grantsysteem hebben (en dat gaat nog wel lang zo blijven), alles na een promotie minder aantrekkelijk is dan het bedrijfsleven, en voor vrouwen helemaal.

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 12:20 schreef Grumpey het volgende:
Als je je motivatie voor een groot deel haalt uit salaris moet je het bedrijfsleven in, dan is promoveren niet de goede keus. Ook als je het gevoel wilt hebben je werk af te sluiten wanneer je de deur van je werkkamer dicht doet is promoveren niet de juiste keus.

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 12:25 schreef BrainTeaser het volgende:

[..]

Dat is het 'm inderdaad denk ik ja. Een paar maanden geleden zag ik echt een droomproject voorbij komen, waarvoor ik veel meer voor lief genomen zou hebben (maar helaas werd ik het niet). Maar tenzij het zo'n project is, weet ik ik niet of ik het er voor over heb / het vol hou.

Heb trouwens psychologie gestudeerd, dus ben zelf bang dat ik wel echt aan universiteiten en evt. UMC's gebonden ben voor promotieonderzoek...

[..]

Nee, hij is geen doctor!

En dat laatste vind ik inderdaad ook niet onbelangrijk. Ik ken echt wel genoeg vrouwen die ook een prachtige wetenschappelijke carrière hebben, maar daarvan zijn er verdacht veel ongetrouwd en/of kinderloos...

[..]

Dat dus...dat gevoel vind ik persoonlijk wel zo fijn ja..

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 12:28 schreef Bosbeetle het volgende:
Nouja ik heb mijn promotie op een UMC gedaan, en het was daar 80% vrouwen, ook in de hogere lagen... (nouja onder de profs was het 60% vrouw) En daarvan hadden alle profs gewoon kinderen.

Al snap ik wel heel goed dat je bij psychologie echt een stap terug doet als je het onderzoek ingaat.

quote:

Why women leave academia and why universities should be worried

A recent report reveals that only 12% of third year female PhD students want a career in academia. Curt Rice looks at the reasons why and warns that universities' survival is at risk

Young women scientists leave academia in far greater numbers than men for three reasons. During their time as PhD candidates, large numbers of women conclude that the characteristics of academic careers are unappealing, (ii) the impediments they will encounter are disproportionate, and (iii) the sacrifices they will have to make are great.

This is the conclusion of The chemistry PhD: the impact on women's retention, a report for the UK Resource Centre for Women in SET and the Royal Society of Chemistry. In this report, the results of a longitudinal study with PhD students in chemistry in the UK are presented.

Men and women show radically different developments regarding their intended future careers. At the beginning of their studies, 72% of women express an intention to pursue careers as researchers, either in industry or academia. Among men, 61% express the same intention.

By the third year, the proportion of men planning careers in research had dropped from 61% to 59%. But for the women, the number had plummeted from 72% in the first year to 37% as they finish their studies.

If we tease apart those who want to work as researchers in industry from those who want to work as researchers in academia, the third year numbers are alarming: 12% of the women and 21% of the men see academia as their preferred choice.

This is not the number of PhD students who in fact do go to academia; it's the number who want to. 88% of the women don't even want academic careers, nor do 79% of the men! How can it be this bad? Why are universities such unattractive workplaces?

Part of The chemistry PhD discusses problems that arise while young researchers are PhD candidates, including too little supervision, too much supervision, focus on achieving experimental results rather than mastery of methodologies, and much more. The long-term effects, though, are reflected in the attitudes and beliefs about academia that emerge during this period.

The participants in the study identify many characteristics of academic careers that they find unappealing: the constant hunt for funding for research projects is a significant impediment for both men and women. But women in greater numbers than men see academic careers as all-consuming, solitary and as unnecessarily competitive.

Both men and women PhD candidates come to realise that a string of post-docs is part of a career path, and they see that this can require frequent moves and a lack of security about future employment. Women are more negatively affected than men by the competitiveness in this stage of an academic career and their concerns about competitiveness are fuelled, they say, by a relative lack of self-confidence.

Women more than men see great sacrifice as a prerequisite for success in academia. This comes in part from their perception of women who have succeeded, from the nature of the available role models. Successful female professors are perceived by female PhD candidates as displaying masculine characteristics, such as aggression and competitiveness, and they were often childless.

As if all this were not enough, women PhD candidates had one experience that men never have. They were told that they would encounter problems along the way simply because they are women. They are told, in other words, that their gender will work against them.

By following PhD candidates throughout their study and asking probing questions, we learn not only that the number of women in chemistry PhD programs who intend to pursue a career in academia falls dramatically, but we learn why. (See also Why go for a PhD? Advice for those in doubt.)

This research and the new knowledge it produces should be required reading for everyone leading a university or a research group. The stories surely apply far beyond chemistry. Remember that it's not just women who find academia unappealing. Only 21% of the men wanted to head our way, too.

Universities will not survive as research institutions unless university leadership realises that the working conditions they offer dramatically reduce the size of the pool from which they recruit. We will not survive because we have no reason to believe we are attracting the best and the brightest. When industry is the more attractive employer, our credibility as the home of long-term, cutting edge, high-risk, profoundly creative research, is diminished.

The answers here lie in leadership and in changing our current culture to build a new one for new challenges. The job is significant and it will require cutting edge, high-risk leadership teamwork to succeed. Is your university ready?

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 12:35 schreef speknek het volgende:
Ik snap het wel. Ik heb nu weer een leuke baan etc., tenure track zelfs, maar het blijft knagen.