Wat voor soort mensen worden eerder gepest?

quote:

Op maandag 30 april 2012 22:03 schreef just_agirl het volgende:
Ik heb het idee dat mensen die er niet snel bijhoren omdat ze anders zijn juist vaak hele interessante mensen zijn. Dit soort mensen twijfelen sneller aan zichzelf , in tegenstelling tot de mensen die zichzelf 100% goed vinden zoals ze zijn. Daar word je niet per sé gelukkiger van, maar door zelftwijfel denk je doorgaans wel veel dieper over jezelf na en heb je meer zelfkennis.

Naar mijn mening doe je echt totaal geen moeite om je voor te stellen hoe een ander mens zich voelt als je je zogenaamd geroepen voelt om iemand te pesten alleen maar omdat diegene in jouw ogen "minder" is enkel door hoe hij/zij eruit ziet of zich gedraagt.
Pesten is een van de meeste egoistische dingen om te doen. Mensen die pesten willen hun eigen plaats in de sociale hierarchie veiligstellen door anderen naar beneden te halen. Waarom? Zíj willen niet degenen zijn die buiten de boot valt, dus denken ze: Als iemand anders buiten de boot valt ben ik het in ieder geval niet.

Als je ooit gepest bent weet je hoeveel pijn dit doet. Het lijkt misschien onschuldig, maar denk eens na hoe jij je zou voelen als je elke dag te horen zou krijgen van een ander gelijkwaardig mens dat jij te min bent, nog minder waard bent dan een stuiver.

Je hebt een punt.

Maar ik denk wat je 'fout' doet - ook in deze reactie - is je kwetsbaarheid laten zien. Daar word je op gepakt.

Verwacht niet van pesters dat ze zich gaan inleven in hoe jij je voelt. Het enige wat je moet doen is voor jezelf opkomen. Laat ze zien dat jij geen zwakke tegenstander bent.

quote:

Op maandag 30 april 2012 22:58 schreef curantis het volgende:
En dat is eigenlijk ook wat ik Comp_Lex mee wil geven. Je komt op me over alsof je je vooral focust op wat er vroeger gebeurd is, vol haat jegens je pesters, in plaats van naar het heden en de toekomst. De tijd die je daarmee verdoet zijn alleen maar nóg meer verloren jaren dan de jaren die je al afgenomen zijn - je wint er niks mee.

Dat is inderdaad het aller belangrijkste.

quote:

Op maandag 30 april 2012 22:58 schreef curantis het volgende:

Interessant verhaal

Oooohhh ik ben een kloon van jou!
Dat hele stuk van school is zooo herkenbaar. Vooral met die cijfers van hoog naar laag en het compleet wegvallen van motivatie. Dat heb ik ook (gehad).
Je hebt uiteraard gelijk dat ik mijn pesters niet moet haten, maar ik zal niet van het feit afkomen dat ik gewoon niet meer met ze wil praten, ook al kom ik ze op straat tegen.
Dat contact verwateren komt me ergens ook wel bekend voor. Ik heb teveel tijd lopen steken in gamen enzo. Ik ben eigenlijk ook hele aardige medestudenten tegengekomen, maar ik zie ze ook als "bekenden c.q. "poppetjes" waar ik toevallig mee samenwerk", terwijl ze mij misschien als "onvoorwaardelijke vriend" zien die ze gewoon elk half jaar zonder problemen kunnen contacteren (ze nemen ook daadwerkelijk contact op met mij). Ik heb ook moeite met dergelijke sociale zaken.
Ben je trouwens wel bezig om jezelf omhoog te werken? Ben je bijvoorbeeld van plan om HBO te gaan doen enzo?

Ik zei "poppetjes", maar dat bedoelde ik niet denigrerend. Het geeft meer mijn gevoel over ze weer zeg maar.

Ik vind de posts van Curantis en Comp_Lex zo aangrijpend.
Kan me niet eens indenken hoe een hel zij doorgemaakt hebben. En ik heb nu een nog grotere hekel aan pesters dan ik al had.
Hoop echt dat jullie toch op een gegeven moment de kracht vinden om het achter je te laten en een fijn leven opbouwen. Je moet het ze niet gunnen dat ze nog steeds zo'n impact hebben op jullie leven nú.
Maar ik begrijp dat dat makkelijk praten is . Maar ik denk dat het jullie gaat lukken. Bewondering dat jullie dit hier komen vertellen, daar is moed voor nodig

quote:

Op maandag 30 april 2012 23:39 schreef Lavenderr het volgende:
Ik vind de posts van Curantis en Comp_Lex zo aangrijpend.
Kan me niet eens indenken hoe een hel zij doorgemaakt hebben. En ik heb nu een nog grotere hekel aan pesters dan ik al had.
Hoop echt dat jullie toch op een gegeven moment de kracht vinden om het achter je te laten en een fijn leven opbouwen. Je moet het ze niet gunnen dat ze nog steeds zo'n impact hebben op jullie leven nú.
Maar ik begrijp dat dat makkelijk praten is . Maar ik denk dat het jullie gaat lukken. Bewondering dat jullie dit hier komen vertellen, daar is moed voor nodig

Ohhh ik vind je zo lief. Werkelijk waar. Ik zit hier met tranen in mijn ogen. Dat meen ik serieus en dat overdrijf ik niet. Jij hebt die Yvonne Award dik verdiend.

Ik zou zo een relatie met je beginnen.

Het verloop van dit topic geeft me wel heel erg een groep 5 gevoel... Weinig zin om me te mengen in het geheel, al wil ook ik de mensen uit dit topic die nu nog vechten met hun pestverleden een hart onder de riem steken

Oh, en als antwoord op de vraag in de topictitel: Mensen die als een dreiging worden ervaren door pesters. En dat kan voortkomen uit het feit dat ze zijn zoals de pester juist zou willen zijn (jaloezie) of juist zijn zoals een pester juist niet zou willen zijn, omdat die zichzelf dan niet zou kunnen accepteren (conditionele zelfliefde).

quote:

Op maandag 30 april 2012 23:30 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik ben eigenlijk ook hele aardige medestudenten tegengekomen, maar ik zie ze ook als "bekenden c.q. "poppetjes" waar ik toevallig mee samenwerk", terwijl ze mij misschien als "onvoorwaardelijke vriend" zien die ze gewoon elk half jaar zonder problemen kunnen contacteren (ze nemen ook daadwerkelijk contact op met mij). Ik heb ook moeite met dergelijke sociale zaken.
Ben je trouwens wel bezig om jezelf omhoog te werken? Ben je bijvoorbeeld van plan om HBO te gaan doen enzo?

Ik zei "poppetjes", maar dat bedoelde ik niet denigrerend. Het geeft meer mijn gevoel over ze weer zeg maar.

Dit herken ik wel een beetje. Ik ben op de basisschool/middelbare school gepest, bedreigd en genegeerd. Ik was een buitenbeentje, dat besef ik me heel goed. Ik was niet dik, maar wel groter en steviger als de meeste meisjes van mijn leeftijd. Maar ik denk dat de oorzaak hem daarin niet lag. Ik had niet echt een goede 'basis' van huis uit meegekregen wat betreft sociaal contact. Mijn vader kon me zeer onzeker maken.

Die onzekerheid is de reden dat ik gepest werd, want er waren ook andere meisjes met dezelfde fysiek, maar die werden er niet uitgepikt. Die hadden meer zelfvertrouwen en werden daarom juist populair. Maar goed, als kind weet je dit allemaal niet. Je wordt voor dik en lelijk uitgemaakt, alles waar je niet goed in bent wordt door hen uitvergroot, waardoor je alleen maar onzekerder wordt. Kinderen die eerst vriendinnen van je lijken te zijn beginnen je ineens ook te pesten. Dat heeft zowel mijn vertrouwen in mezelf als in andere mensen erg geschaad. Ik wist niet meer wie 'echt' was en wie niet. Jarenlang heb ik daardoor nooit gedurfd om er van uit te gaan dat bepaalde mensen vrienden waren, want ja, het zou zo gebeuren dat ze zich weer tegen je zouden keren ... Ik denk dat ik meer vrienden had kunnen hebben zonder die angst. Die angst zorgde ervoor dat ik me met niemand wilde binden, dat vriendschappen vaak oppervlakkig bleven.

Ik ben ook wel eens een paar keer met de dood bedreigd, door andere kinderen. Ik vind het erg dat sommige mensen het makkelijk wegwuiven met 'het zijn maar kinderen'. Een kind van 12/13 dat zegt dat hij je na school komt vermoorden weet heus wel wat hij zegt! Hij weet dat hij daarmee iemand bang maakt en pijn doet. Een ander kind dat, god weet waar hij het vandaan had, met een mes voor je gaat staan en je niet meer naar huis laat gaan, weet ook waar hij mee bezig is. Jou intimideren. En dat doe je niet uit onwetendheid. Tegenwoordig vraag ik me af wat voor opvoeding zo iemand genoten heeft, maar toen vreesde ik voor mijn leven. Als er trouwens een volwassene voor je komt staan en je bedreigt met een mes, maakt dat ook indruk op je, neem ik aan ...

Geloof me, pesten doet meer met iemand dan je zou denken. Ik denk ook dat je het zelf meegemaakt moet hebben om het volledig te begrijpen. Dingen die je meemaakt als jong kind vormen je voor de rest van je leven. Natuurlijk, therapie helpt je er mee om te gaan. Maar therapie is als een pleister op de wond: de wond geneest beter, maar het litteken blijft. Dat draag je mee voor de rest van je leven. Maar je moet nagaan bij jezelf of je er voor kiest om de wond te laten genezen of dat je deze opnieuw blijft openkrabben.

quote:

Op maandag 30 april 2012 23:30 schreef Comp_Lex het volgende:
Ben je trouwens wel bezig om jezelf omhoog te werken? Ben je bijvoorbeeld van plan om HBO te gaan doen enzo?

Nee. School is voor mij een afgesloten hoofdstuk. . Ik werk in de ICT en heb alles daarin geleerd middels zelfstudie. En daarmee kan ik geregeld afgestudeerde hbo'ers uit de brand helpen

quote:

Op maandag 30 april 2012 23:39 schreef Lavenderr het volgende:
Hoop echt dat jullie toch op een gegeven moment de kracht vinden om het achter je te laten en een fijn leven opbouwen. Je moet het ze niet gunnen dat ze nog steeds zo'n impact hebben op jullie leven nú.

Dat gun ik ze inderdaad niet . Een "fijn leven" opbouwen voelt als moeten leren fietsen zonder zijwieltjes over een plankje van 20cm breed op 30 meter hoogte. Je weet niet hoe, maar vallen is géén optie. Ik denk dat deze beeldspraak het gevoel wel goed samenvat

quote:

Maar ik begrijp dat dat makkelijk praten is . Maar ik denk dat het jullie gaat lukken. Bewondering dat jullie dit hier komen vertellen, daar is moed voor nodig

Dankje! De anonimiteit van een forum help ook wel wat mee wat dat betreft

quote:

Op dinsdag 1 mei 2012 11:28 schreef Fera het volgende:

[..]

Dit herken ik wel een beetje. Ik ben op de basisschool/middelbare school gepest, bedreigd en genegeerd. Ik was een buitenbeentje, dat besef ik me heel goed. Ik was niet dik, maar wel groter en steviger als de meeste meisjes van mijn leeftijd. Maar ik denk dat de oorzaak hem daarin niet lag. Ik had niet echt een goede 'basis' van huis uit meegekregen wat betreft sociaal contact. Mijn vader kon me zeer onzeker maken.

Die onzekerheid is de reden dat ik gepest werd, want er waren ook andere meisjes met dezelfde fysiek, maar die werden er niet uitgepikt. Die hadden meer zelfvertrouwen en werden daarom juist populair. Maar goed, als kind weet je dit allemaal niet. Je wordt voor dik en lelijk uitgemaakt, alles waar je niet goed in bent wordt door hen uitvergroot, waardoor je alleen maar onzekerder wordt. Kinderen die eerst vriendinnen van je lijken te zijn beginnen je ineens ook te pesten. Dat heeft zowel mijn vertrouwen in mezelf als in andere mensen erg geschaad. Ik wist niet meer wie 'echt' was en wie niet. Jarenlang heb ik daardoor nooit gedurfd om er van uit te gaan dat bepaalde mensen vrienden waren, want ja, het zou zo gebeuren dat ze zich weer tegen je zouden keren ... Ik denk dat ik meer vrienden had kunnen hebben zonder die angst. Die angst zorgde ervoor dat ik me met niemand wilde binden, dat vriendschappen vaak oppervlakkig bleven.

Ik ben ook wel eens een paar keer met de dood bedreigd, door andere kinderen. Ik vind het erg dat sommige mensen het makkelijk wegwuiven met 'het zijn maar kinderen'. Een kind van 12/13 dat zegt dat hij je na school komt vermoorden weet heus wel wat hij zegt! Hij weet dat hij daarmee iemand bang maakt en pijn doet. Een ander kind dat, god weet waar hij het vandaan had, met een mes voor je gaat staan en je niet meer naar huis laat gaan, weet ook waar hij mee bezig is. Jou intimideren. En dat doe je niet uit onwetendheid. Tegenwoordig vraag ik me af wat voor opvoeding zo iemand genoten heeft, maar toen vreesde ik voor mijn leven. Als er trouwens een volwassene voor je komt staan en je bedreigt met een mes, maakt dat ook indruk op je, neem ik aan ...

Geloof me, pesten doet meer met iemand dan je zou denken. Ik denk ook dat je het zelf meegemaakt moet hebben om het volledig te begrijpen. Dingen die je meemaakt als jong kind vormen je voor de rest van je leven. Natuurlijk, therapie helpt je er mee om te gaan. Maar therapie is als een pleister op de wond: de wond geneest beter, maar het litteken blijft. Dat draag je mee voor de rest van je leven. Maar je moet nagaan bij jezelf of je er voor kiest om de wond te laten genezen of dat je deze opnieuw blijft openkrabben.

Dat is ook wel heftig. Dat van die personen die eerst je vrienden zijn en zich daarna tegen je keren is heel herkenbaar voor mij. Ik had last van zulke mensen toen ik 13-16 was.

Yep, ook hier geen onbekend gegeven. Helaas meer dan eens, zowel basisschool als vervolgonderwijs. Het vertrouwen in anderen wordt daarmee goed om zeep geholpen..

quote:

Op dinsdag 1 mei 2012 11:28 schreef Fera het volgende:

[..]

Dingen die je meemaakt als jong kind vormen je voor de rest van je leven.

Inderdaad. Ik vind het nog steeds vreselijk om alleen de straat op te moeten bijvoorbeeld. Toch niet normaal om vol angst te zitten als je even ergens alleen naartoe moet fietsen?

quote:

Op maandag 30 april 2012 22:58 schreef curantis het volgende:

[..]

Ik ben zelf ook ontzettend gepest vroeger, wat vanaf het begin van de basisschool begon (maar nog in milde vorm), maar dat ging al snel veel verder dan normale pesterijen. Ik was niet dik, eerder te mager, haalde goede cijfers, maar was een stil jochie. Al snel gingen de pesterijen over naar buitensporig fysiek geweld, bedreigingen, en in elk aspect gekleineerd. De klas stond al gauw bekend als een probleem-klas, maar er werd niet echt tegen opgetreden (maar ja, veel gebeurde ook buiten de ogen van de schoolleiding).
Gevolg was dat ik van stil jochie met goeie cijfers ging naar een zeer stil gesloten verlegen jochie met middelmatige tot slechte cijfers ging.

Maargoed, mijn volledige schooltijd ben ik eigenlijk doorgekomen zonder vrienden of kennissen. Mijn laatste verjaardagsfeestje was toen ik 8 was. Ik denk dat ik daarmee een soort van fundamentele ervaringen mis in het opbouwen van vriendschappen en relaties. Ik ben nu in de dertig, en ik merk aan alles dat mijn (gebrek aan) verleden/leven in de (in mijn ogen) zo belangrijke levensfase als pre-puber en puber mij veel parten speelt. Ik heb ook wel enige tijd in therapie gezeten hiervoor. Die eenzaamheid ben ik nu wel wat aan het doorbreken, maar eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee wat ik aan het doen ben het voelt in alles onnatuurlijk om met mensen (goed) om te gaan, en durf mij ook in niets kwetsbaar op te stellen. Dat betekent automatisch dat er eigenlijk altijd afstandelijkheid is.

Zeer herkenbaar. Ben al heel mijn schooltijd gepest geweest, en het resultaat was slechte punten en een sociaal isolement om niet meer gepest te worden.

Langs de ene kant wil ik de pesters niet de "sleutels" geven tot mijn verdere toekomst/geluk. Maar ik kan nog geen vrede nemen dat ik geen jeugd heb meegemaakt.

quote:

Op dinsdag 1 mei 2012 12:31 schreef hydroven het volgende:

[..]

Zeer herkenbaar. Ben al heel mijn schooltijd gepest geweest, en het resultaat was slechte punten en een sociaal isolement om niet meer gepest te worden.

Langs de ene kant wil ik de pesters niet de "sleutels" geven tot mijn verdere toekomst/geluk. Maar ik kan nog geen vrede nemen dat ik geen jeugd heb meegemaakt.

Nee, dat moet je ze niet gunnen, al hebben ze waarschijnlijk geen idee wat ze aangericht hebben.
Maar ik wens je sterkte en begrijp heel goed dat je dit nog niet kán vergeten of vergeven.

Ik neem het de mensen van de middelbare school niet meer kwalijk.
Een wijf van m'n vorige woonplek wel.
Die was 17 toen ik haar (helaas) leerde kennen en dus oud genoeg om beter te weten.
Door haar zijn mijn klachten blijvend verergerd, waardoor ik helemaal niet meer naar school toe kan (eerst lukte het 5 dagen per week, zolang de dagen maar niet te lang waren).
Als het nou alleen woede en verdriet was wat ze me had aangedaan, zou ik haar nog steeds niet meer willen zien, maar zou het stukken minder erg zijn.
Het heeft gewoon serieus mijn leven (nog meer) verpest.

quote:

Op dinsdag 1 mei 2012 17:36 schreef Madame_Paon het volgende:
Ik neem het de mensen van de middelbare school niet meer kwalijk.
Een wijf van m'n vorige woonplek wel.
Die was 17 toen ik haar (helaas) leerde kennen en dus oud genoeg om beter te weten.
Door haar zijn mijn klachten blijvend verergerd, waardoor ik helemaal niet meer naar school toe kan (eerst lukte het 5 dagen per week, zolang de dagen maar niet te lang waren).
Als het nou alleen woede en verdriet was wat ze me had aangedaan, zou ik haar nog steeds niet meer willen zien, maar zou het stukken minder erg zijn.
Het heeft gewoon serieus mijn leven (nog meer) verpest.

Ik vind het best wel ernstig dat je niet (goed) meer naar school durft. Heb je met je studiebegeleider al hierover gepraat?

quote:

Op dinsdag 1 mei 2012 17:36 schreef Madame_Paon het volgende:
Ik neem het de mensen van de middelbare school niet meer kwalijk.
Een wijf van m'n vorige woonplek wel.
Die was 17 toen ik haar (helaas) leerde kennen en dus oud genoeg om beter te weten.
Door haar zijn mijn klachten blijvend verergerd, waardoor ik helemaal niet meer naar school toe kan (eerst lukte het 5 dagen per week, zolang de dagen maar niet te lang waren).
Als het nou alleen woede en verdriet was wat ze me had aangedaan, zou ik haar nog steeds niet meer willen zien, maar zou het stukken minder erg zijn.
Het heeft gewoon serieus mijn leven (nog meer) verpest.

wow dat is wel een heel heftig verhaal. je hebt er echt psychische en lichaamelijke klachten aan over gehouden dus?

*knuffel*

quote:

Op dinsdag 1 mei 2012 17:59 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik vind het best wel ernstig dat je niet (goed) meer naar school durft. Heb je met je studiebegeleider al hierover gepraat?

Ik durf wel naar school, ik kan het alleen niet. Ik houd het niet vol.

quote:

Op dinsdag 1 mei 2012 18:01 schreef Frag_adder het volgende:

[..]

wow dat is wel een heel heftig verhaal. je hebt er echt psychische en lichaamelijke klachten aan over gehouden dus?

*knuffel*

Jup ... nouja, psychische klachten had ik al, maar ze zijn er alleen veel erger door geworden.

quote:

Op dinsdag 1 mei 2012 18:02 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Jup ... nouja, psychische klachten had ik al, maar ze zijn er alleen veel erger door geworden.

mag ik vragen hoe oud je bent inmiddels?

quote:

Op dinsdag 1 mei 2012 18:05 schreef Frag_adder het volgende:

[..]

mag ik vragen hoe oud je bent inmiddels?

21. Het is nu ongeveer 2,5 jaar geleden dat ik daar ben weggegaan.
Ik wou dat ik daar nooit was komen wonen, dan had ik nu sowieso mijn cursus al afgerond en was ik aan het werk/aan het studeren ...

quote:

Op dinsdag 1 mei 2012 18:02 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Ik durf wel naar school, ik kan het alleen niet. Ik houd het niet vol.

[..]

Jup ... nouja, psychische klachten had ik al, maar ze zijn er alleen veel erger door geworden.

Ik heb moeite om me voor te stellen waar je precies last van hebt. Heb je net als ik ook een compleet gebrek aan motivatie, een minderwaardigheidscomplex en een chronisch gevoel van eenzaamheid?

quote:

Op dinsdag 1 mei 2012 18:12 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb moeite om me voor te stellen waar je precies last van hebt. Heb je net als ik ook een compleet gebrek aan motivatie, een minderwaardigheidscomplex en een chronisch gevoel van eenzaamheid?

Ik heb MCDD en had altijd al last van dwanggedachten en -handelingen, maar door dat wijf is het ook echt OCD geworden.
En overgevoeligheid voor geluiden.

quote:

Op dinsdag 1 mei 2012 18:15 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Ik heb MCDD en had altijd al last van dwanggedachten en -handelingen, maar door dat wijf is het ook echt OCD geworden.
En overgevoeligheid voor geluiden.

Wat erg zeg. Ik heb medelijden met je. Word je er al voor behandeld? (of is dat misschien niet (goed) mogelijk?)