Friendzoning de andere kant?

Maar we gaan weer offtopic

quote:

Op vrijdag 16 maart 2012 12:14 schreef Goliath_82 het volgende:
Ik heb wel een meisje de friendzone ingezonden. Dat was voornamelijk omdat ik het heel irritant vond dat ze om mij heen bleef fladderen en ik haar totaal niet interessant vond / vind om een relatie mee te hebben.

Ik heb achteraf gezien heel wat mannen 'gefriendzoned' maar nooit iemand die ik irritant, vervelend of naar vond doen. Waarom zou ik bevriend willen zijn met zo iemand?

Nee, het waren in mijn ogen goede, stevige vriendschappen, gemeenschappelijke interesses, een klik als vrienden, eigenlijk zoals met een goede vriendin maar dan met een man.
Ik was er dan ook echt van overtuigd dat een echte vriendschap met een man, zonder amoureuze gevoelens, kon.
Ik ben daar echter op terug gekomen omdat één voor één die mannen door de mand begonnen te vallen. De één snel, de ander langzaam. Blijkbaar had ik die mannen 'gefriendzoned' alsof het mijn probleem was dat zij het contact zochten via vriendschap en dan hoopten dat er meer uit zou komen.

En nee.. nooit alsnog iets gekregen met deze mannen. Vriendschap verbroken en doei, doei.

Friendzonen klinkt alsof (in dit voorbeeld) vrouwen bewust een man pesten door ze iets aan te doen, wat natuurlijk gelul is. Soms heb je gevoelens voor iemand die geen gevoelens voor jou heeft. Dat is vervelend, maar geen actieve handeling van iemand. Je kunt niet "gefriendzoned" worden.

Daarnaast vind ik het een bizar woord dat veronderstelt dat geliefden geen vrienden zijn of kunnen zijn of dat uit vriendschap niet meer kan ontstaan, waar ik me helemaal niet in kan vinden.

Waarom gebruiken mensen dit nog?

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2016 17:11 schreef LadyOracle het volgende:
Friendzonen klinkt alsof (in dit voorbeeld) vrouwen bewust een man pesten door ze iets aan te doen, wat natuurlijk gelul is. Soms heb je gevoelens voor iemand die geen gevoelens voor jou heeft. Dat is vervelend, maar geen actieve handeling van iemand. Je kunt niet "gefriendzoned" worden.

Daarnaast vind ik het een bizar woord dat veronderstelt dat geliefden geen vrienden zijn of kunnen zijn of dat uit vriendschap niet meer kan ontstaan, waar ik me helemaal niet in kan vinden.

Waarom gebruiken mensen dit nog?

Omdat je dan lekker kunt schelden op die bitch die jou gefriendzoned heeft en je de verantwoordelijk voor jouw eigen ongelukkig voelen mooi bij een ander neer kunt leggen.

Ik heb mijn beste vriend stiekem altijd wel een beetje zien zitten. Nu niet zo erg meer, omdat het contact ook aardig minder geworden is, maar 'houden van' is het nog steeds.

Nooit uitgesproken omdat ik hem niet kwijt wil als vriend. Weet eigenlijk wel zeker dat hij totaal niet geïnteresseerd is op die manier en ook nooit geweest;

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2016 17:11 schreef LadyOracle het volgende:
Friendzonen klinkt alsof (in dit voorbeeld) vrouwen bewust een man pesten door ze iets aan te doen, wat natuurlijk gelul is. Soms heb je gevoelens voor iemand die geen gevoelens voor jou heeft. Dat is vervelend, maar geen actieve handeling van iemand. Je kunt niet "gefriendzoned" worden.

Daarnaast vind ik het een bizar woord dat veronderstelt dat geliefden geen vrienden zijn of kunnen zijn of dat uit vriendschap niet meer kan ontstaan, waar ik me helemaal niet in kan vinden.

Waarom gebruiken mensen dit nog?

Zoals iemand eerder in dit topic al zei: "Friendzonen is niet iets dat degene doet die geen relatie/seks wil maar degene die dat wel wil en daar niet eerlijk over is."

Gewoon een voorbeeld: Ik leerde een oude man kennen. Hij wist heel veel, was intelligent en had veel meegemaakt in zijn leven. Ik vond het heerlijk om in de kantine naar zijn verhalen te luisteren en ik vroeg hem, vanwege zijn levenservaring, ook wel om advies in zaken in mijn leven. Hij had problemen, was eenzaam ondanks zijn huwelijk en zijn betrokken kinderen. Hij had mijn grootvader kunnen zijn en zo voelde dat ook voor mij.
Uiteindelijk hielp hij mij aan een nieuwe baan en zo kreeg ik ook zakelijk steeds meer met hem te maken en we maakten ook zakenreizen samen. Dat beviel goed. We hadden echt dezelfde ideeën en hij gedroeg zich naar mij als een mentor. Daardoor gingen we privé ook steeds meer met elkaar om, kwamen bij elkaar thuis, ik leerde zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen kennen en hij mijn kinderen. Een heel enkele keer vroeg hij weleens naar mijn liefdesleven, één keer zelfs of ik de seks niet miste. Maar ja.. voor mij was hij een Opa waar ik alles mee kon bespreken dus ik zocht daar niets achter.
Tot er een fusie in het bedrijf kwam en ik het verstandig vond naar een andere baan te kijken voor mijn baan op de tocht zou komen. Ik vond een andere baan en we hielden contact.
En opeens, voor mij out of the blue, kwam hij met een brief op de proppen zetten die ik thuis maar moest lezen van hem.
Er stond gewoon een ultimatum in. Of ik ging een relatie met hem aan met alles er op en er aan of hij wilde me nooit meer zien. In het eerste geval mocht ik contact met hem opnemen, in het tweede mocht ik nooit meer wat van me laten horen en dan zou de boodschap duidelijk zijn voor hem.

Ik ben me toen echt rot geschrokken. Die had ik echt niet aan zien komen, waarschijnlijk juist door het enorme leeftijdsverschil en omdat ik zo goed op kon schieten met zijn familie.
Nooit meer contact opgenomen dus. Ik vraag me nog steeds af hoe hij op het idee was gekomen dat iemand in de leeftijd van zijn kleinkinderen seksuele gevoelens voor hem kon koesteren.

Wat veel friendzone-ervaringen hier. Ik vraag me af of ik gewoon blind ben voor dat soort dingen, kan me namelijk niet herinneren dat ik zoiets heb meegemaakt, van welke kant dan ook.

Je kunt je sexe van begeerte indelen in twee categoriën: doable en niet-doable. Dus wanneer je een vrouw doable vindt, dan zou je haar, indien haalbaar, willen doen. Dat gegeven zal de eventuele vriendschap tussen jou en haar dus veranderen op het moment dat ze sex toelaat (dan is het immers geen platonische vriendschap meer).

Het grote verschil tussen mannen en vrouwen hierbij is dat een beetje aantrekkelijke vrouw van de 100 mannen die op haar hitten er minstens 99 moet afwijzen. Als ze dat niet doet, moet ze elke dag met minstens 5 nieuwe kerels naar bed.
Voor een man geldt precies de tegenovergestelde verhouding => Van de 100 vrouwen waar hij wel mee naar bed zou willen, scoort hij er hooguit eentje. Ja, tenzij hij een popster is. Die neuken dan ook met gemak 5 verschillende wijven in een week.

Het gevolg van deze omgekeerde verhouding tussen mannen en vrouwen is dat een man ten alle tijden bereid is (lees: wil) om, met een vrouw die hij doable vindt, naar bed te gaan.
Voor een vrouw daarentegen is het geen enkel probleem om een man af te wijzen (lees: niet mee naar bed te hoeven / willen). Voor haar is dat volstrekt natuurlijk. Dat doet ze immers al met 99 van de 100 kerels en vanuit die optiek is het voor een vrouw dan ook totaal niet raar om een vriendschappelijke relatie met een man te hebben. Zij gooit er geen (kans op) sex mee weg. Er staan er toch nog minstens 100 in de rij.

Voor een vrouw is een vriendschap simpelweg veel zeldzamer en waardevoller dan de zoveelste kerel die wel met haar naar bed wil. Dat laatste is voor een man beslist niet het geval... in tegendeel!
Het resultaat is dat vrijwel alle mannen ja zullen zeggen tegen seks als hun platonische vriendin dat voorstelt en vrouwen anders om niet.

Dat mannen vaak toch geen poging wagen komt door de consequenties die dat met zich meebrengt. Seks is nog steeds een big deal en de mens is nog steeds een sociaal dier, dat afhankelijk is van de groep en het oordeel van die groep. Daarom blijft het heel vaak platonisch. Dat is simpelweg veiliger / gemakkelijker. Enter 'the friendzone'

[ Bericht 6% gewijzigd door Puntenjager op 21-10-2016 20:36:46 ]

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2016 20:31 schreef Puntenjager het volgende:
Je kunt je sexe van begeerte indelen in twee categoriën: doable en niet-doable. Dus wanneer je een vrouw doable vindt, dan zou je haar, indien haalbaar, willen doen. Dat gegeven zal de eventuele vriendschap tussen jou en haar dus veranderen op het moment dat ze sex toelaat (dan is het immers geen platonische vriendschap meer).

Het grote verschil tussen mannen en vrouwen hierbij is dat een beetje aantrekkelijke vrouw van de 100 mannen die op haar hitten er minstens 99 moet afwijzen. Als ze dat niet doet, moet ze elke dag met minstens 5 nieuwe kerels naar bed.
Voor een man geldt precies de tegenovergestelde verhouding => Van de 100 vrouwen waar hij wel mee naar bed zou willen, scoort hij er hooguit eentje. Ja, tenzij hij een popster is. Die neuken dan ook met gemak 5 verschillende wijven in een week.

Het gevolg van deze omgekeerde verhouding tussen mannen en vrouwen is dat een man ten alle tijden bereid is (lees: wil) om, met een vrouw die hij doable vindt, naar bed te gaan.
Voor een vrouw daarentegen is het geen enkel probleem om een man af te wijzen (lees: niet mee naar bed te hoeven / willen). Voor haar is dat volstrekt natuurlijk. Dat doet ze immers al met 99 van de 100 kerels en vanuit die optiek is het voor een vrouw dan ook totaal niet raar om een vriendschappelijke relatie met een man te hebben. Zij gooit er geen (kans op) sex mee weg. Er staan er toch nog minstens 100 in de rij.

Voor een vrouw is een vriendschap simpelweg veel zeldzamer en waardevoller dan de zoveelste kerel die wel met haar naar bed wil. Dat laatste is voor een man beslist niet het geval... in tegendeel!
Het resultaat is dat vrijwel alle mannen ja zullen zeggen tegen seks als hun platonische vriendin dat voorstelt en vrouwen anders om niet.

Dat mannen vaak toch geen poging wagen komt door de consequenties die dat met zich meebrengt. Seks is nog steeds een big deal en de mens is nog steeds een sociaal dier, dat afhankelijk is van de groep en het oordeel van die groep. Daarom blijft het heel vaak platonisch. Dat is simpelweg veiliger / gemakkelijker. Enter 'the friendzone'

Onzin. Het gaat niet om doable vinden. Het zijn mannen die hun pijlen op die vrouw richten, die een relatie met die vrouw willen en een (vaak intensieve) vriendschappelijke relatie met die vrouw onderhouden, soms echt jarenlang, in de hoop dat uiteindelijk te zullen krijgen. Tot die tijd teren ze op de nabijheid van die vrouw.

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2016 19:37 schreef Njosnavelin het volgende:
Wat veel friendzone-ervaringen hier. Ik vraag me af of ik gewoon blind ben voor dat soort dingen, kan me namelijk niet herinneren dat ik zoiets heb meegemaakt, van welke kant dan ook.

Ik denk dat friendzone wel erg in the eye of the beholder is

quote:

Op zaterdag 22 oktober 2016 09:25 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Onzin. Het gaat niet om doable vinden. Het zijn mannen die hun pijlen op die vrouw richten, die een relatie met die vrouw willen en een (vaak intensieve) vriendschappelijke relatie met die vrouw onderhouden, soms echt jarenlang, in de hoop dat uiteindelijk te zullen krijgen. Tot die tijd teren ze op de nabijheid van die vrouw.

Precies dat zeg ik toch

quote:

Op zaterdag 22 oktober 2016 15:59 schreef Puntenjager het volgende:

[..]

Precies dat zeg ik toch

Nee. Totaal niet zelfs.

quote:

Op zondag 23 oktober 2016 10:57 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Nee. Totaal niet zelfs.

Dan heb je behoorlijk moeite met begrijpend lezen, want het is toch echt exact hetzelfde als wat ik zeg.

Het enige wat jij niet noemt is de reden dat mannen in de friendzone belanden. Namelijk dat seks voor lang niet alle mannen gemakkelijk te verkrijgen is en voor de overgrote meerderheid van de vrouwen wèl.

quote:

Op zondag 23 oktober 2016 18:59 schreef Puntenjager het volgende:

[..]

Dan heb je behoorlijk moeite met begrijpend lezen, want het is toch echt exact hetzelfde als wat ik zeg.

Het enige wat jij niet noemt is de reden dat mannen in de friendzone belanden. Namelijk dat seks voor lang niet alle mannen gemakkelijk te verkrijgen is en voor de overgrote meerderheid van de vrouwen wèl.

Punt is toch juist dat het gaat om een secret crush en niet zozeer om de seks? Tenminste, dat is wat ik altijd hoor bij die mannen die vinden dat ze gefriendzoned zijn: ze zijn verliefd op een meisje, dat meisje wil niets met hen, maar omdat ze altijd hoop blijven houden, blijven ze rondhangen, de goedzak uithangen en hopen dat ze hem ooit met andere ogen gaat bekijken. Het gaat helemaal niet om seks.

quote:

Op zondag 23 oktober 2016 19:16 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Punt is toch juist dat het gaat om een secret crush en niet zozeer om de seks? Tenminste, dat is wat ik altijd hoor bij die mannen die vinden dat ze gefriendzoned zijn: ze zijn verliefd op een meisje, dat meisje wil niets met hen, maar omdat ze altijd hoop blijven houden, blijven ze rondhangen, de goedzak uithangen en hopen dat ze hem ooit met andere ogen gaat bekijken. Het gaat helemaal niet om seks.

Nee, het gaat ze niet om ALLEEN seks. Echter de seks is toch wel degelijk de crux, want anders is het een platonische relatie en dat willen ze niet. Ze willen meer.

quote:

Op vrijdag 16 maart 2012 12:11 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Dit topic wordt echt zo verkeerd begrepen, het gaat niet om mannen die vrouwen friendzonen. Het ging over de mensen die iemand friendzonen wat voor iedeeën hebben zij daarbij.

Dus je denkt een normale vriendschap met iemand te hebben (of niet) maar diegene blijkt ineens romantisch geintreseerd. Vinden jullie dat vervelend, leuk, probeer je dan de vriendschap te verbreken of juist niet vind je de aandacht wel fijn of vind je het zielig voor diegene...

etc etc.

Mijn beste maatje had gevoelens voor me.
Ik wist dat en hij wist ook wat ik voelde en toch bleven we contact houden met elkaar en hadden we de grootste lol soms.
Hoewel ik me soms wel ongemakkelijk voelde en schuldig.
Hij was echt een super aardige vent maar ik had die gevoelens gewoon niet, en dat kan je niet forceren.

Ik heb het helaas een paar keer gedaan, maar wat er niet is dat is er niet. Kun je nog wel met een kilo chocola aankomen, maar liefde is niet te koop. Dit wel gewoon eerlijk en duidelijk gezegd. Achteraf denk ik dat het sowieso niks was geworden, ook al was ik wel doorgegaan.

quote:

Op vrijdag 16 maart 2012 14:09 schreef Copycat het volgende:
Ik ben al twee vriendschappen verloren doordat die vrienden 'ineens' meer dan gewoon vrienden wilden zijn en ik ben bang dat de derde niet lang op zich laat wachten.
Krijg mixed signals en moet binnenkort toch echt even duidelijkheid vragen en/of scheppen.

Verder ben ik ook wel eens gefriendzoned. Door iemand met wie ik een fling had. Ik zag een relatie wel zitten, hij niet. Met mij.
We zijn nu, alweer 25 jaar na dato, nog steeds erg goede vrienden. Slapen in één bed als het zo uitkomt, zonder dat er nog maar een seksuele gedachte opkomt.

Diegene met wie je slaapt in één bed als het zo uitkomt....knuffel je daar dan ook mee?
In zijn armen liggen?

Friendzoning als werkwoord? Het is niet iets wat je iemand actief aandoet, de friendzone zit vol met vrijwilligers. Het is een beetje als de jungle van Calais, niemand is uitgenodigd.

Ik heb een jongedame gefriendzoned en weet eigenlijk niet goed wat ik ermee aan moet. Of beter gezegd; ik heb het idee dat ik haar mogelijk onbewust aan het friendzonen ben of haar aan het lijntje houd omdat ik zelf niet goed weet wat ik wil.

Ik heb haar leren kennen via goede vrienden. De vriendengroep waarmee ik optrek bestaat uit een man of zes, allemaal mannen, waarvan twee een eindje uit de buurt wonen en aldaar ook nog een tweede (gemengde) vriendengroep hebben. Jarenlang hebben deze groepen zich niet getroffen maar in het begin van het jaar was het op de verjaardag van een van de heren wel zover. Hartstikke gezellig, en ik had eigenlijk met twee van de dames een klik. Toch vond ik t onverstandig iets met die dames te doen; echt heel erg zitten zag ik ze niet en zou het nergens toe leiden dan zou dat vervelende gevolgen in de vriendengroep kunnen hebben.
Appcontact ontstond er wel. Een van hen bleek ontzettend dicht bij me in de buurt te wonen (minder dan 2km), toch kenden we elkaar niet of haddeMaaktrlkaar nooit gezien. Als het dan om een goede vriendin van goede vrienden gaat ben je toch wel benieuwd en wil je elkaar beter leren kennen.
Kennelijk heeft dat (of eerder al op t feestje) tot een vonk van haar uit geleid. Ik had dat in eerste instantie niet in de gaten maar naar verloop van tijd werden de berichten ietwat flirteriger.
Op stap troffen onze groepen nog maals en al snel was ze niet bij mij weg te slaan. Met de nodige alcohol op heb ik me wat mee laten slepen en uiteindelijk leidde dit tot afzonderen van de rest en zoenen. Onmiddelijk daarna vertelde ze me dat een van mijn vrienden, die wat bij haar in de vriendengroep zit, door haar gefriendzoned is en verliefd op haar was. Enigzins weer nuchter en terug bij de rest bleek die vriend ineens foetsie. Oeps.
Ik heb haar duidelijk gemaakt dat het maar een dronken kus was en we wel zouden zien waartoe het zou leiden (meteen zeggen dat t niks gaat worden terwijl je net hebt staan zoenen is ook zo lullig, maar vond t een beetje klote voor die maat van me en dat ze wel heel erg all over me was schrok ik ook van). In de tijd daarna begon ze me zo'n beetje te stalken. Ik hoopte dat ze zou begrijpen dat ik geen interesse had door eigenlijk zelf 0 interesse terug te tonen. Ik beantwoorde appjes wel beleefd, vaak opzettelijk laat, maar toonde geen enkel initiatief of interesse terug. Geheel negeren leek mij wat bot, zo ben ik niet. Kennelijk kwam deze subtiele poging tot afwijzen niet over. Iedere zinspeling van haar op dates pareerde ik vakkundig. Maar toch bleef ze aanhouden.
Na het vergeten van haar verjaardag leek ze het toch wel begrepen te hebben, dat de interesse van mijn kant toch iets minder was. Toch af en toe appcontact gehouden op een vriendschappelijke manier. Na mijn verjaardag in juni (we hadden elkaar al maanden niet meer gezien) stelde ze dat we "binnenkort" toch maar eens wat moesten drinken ter ere van mijn verjaardag. Ik heb geantwoord met "kunnen we eens doen ja". Het was allemaal open genoeg en dacht dat vergeet ze toch wel weer. Maanden niets aan het handje, af en toe eens een berichtje, maar beiden verder heel druk met werk en andere zaken. Van de zomer waren we beiden uitgenodigd bij een vriend thuis. Toen ik afzegde wegens andere plannen reageerde ze ineens boos... "Dit kun je me niet aandoen dat je niet komt." "We zouden nog wat gaan drinken dat heb je beloofd en nu kom je niet" "Nu is het echt uit met de liefde". WTF. Dit soort drama zag ik niet meer aankomen en houd ik totaal niet van. Had dr maanden niet gezien, af en toe es een appje en nu doen alsof ik haar iets aangedaan had. Ik dacht echt dat de boel onderhand wel bekoeld was. Daarop ben ik haar totaal gaan negeren. Al snel kwamen poeslieve berichtjes. Blijven negeren.
Een week later kwamen we elkaar tegen waar de hele vriendengroepen bij waren. Heb naar haar toe aangegeven dat het allemaal niet zo lullig bedoeld was en ik wel gewoon normaal met haar om wilde kunnen gaan maar niet van zo'n drama houd.

Vanaf dat moment ging het eigenlijk heel goed. Ik denk dat het komt doordat het contact nu gelijkwaardiger leek. Al die tijd daarvoor had ik het idee dat ze te veel van ons contact verwachtte. Nu dat uit de lucht was vond ik t veel makkelijker met haar praten.

Inmiddels hebben we weer vrij veel appcontact. Eigenlijk puur vriendschappelijk, maar af en toe een flirtende ondertoon. Ik zoek het regelmatig zelf ook op. Op het moment dat het contact weg was miste ik het wel.

Ik ging mij afvragen wat ik dan mistte. Puur de aandacht? Zou zo maar kunnen. Misschien vind ik haar eigenlijk wel leuker dan ik zelf besef. Op sommige vlakken hebben we echt een goede klik en ik ben haar ontzettend gaan waarderen als persoon. Aan de andere kant denk ik; is dat genoeg. Zou ik mijzelf in een relatie met haar kunnen zien?

Langzaam kom ik tot de conclusie dat t misschien best aan mij ligt. Ik ben gewoon niet klaar voor een relatie. Niet met haar, niet met iemand anders. Ik heb gewoon een hoop dingen waarmee ik zit die verband houden met mijn ernstig zieke vader. Ik houd daardoor meisjes misschien wel onbewust op afstand. Ik ben nog thuiswonend om er te kunnen zijn voor mijn ouders. Dat is soms zwaar, soms heftig. De rest van de tijd probeer ik afleiding te zoeken in werk, hobbys en leuke dingen doen met vrienden. Ik ben er niet klaar voor mijn shit van thuis te delen met een vriendin. Ik zou der prima over kunnen praten maar ben er niet klaar voor iemand het echt van dichtbij mee te laten maken. Dat deel van mijn leven kan ik niet delen. Ik wil iemand dat niet aandoen. Daarbij heb ik t gewoon druk en wil ik de tijd die ik dan met een vriendin heb juist afleiding hebben en totaal niet bezig zijn met thuis. Ik snap dat dat best lastig is voor veel meisjes/vrouwen, dat je niet alles kan delen. En dat ik me door die gedachte ook niet open stel voor meisjes.
Dat de meesten door dat op afstand houden dan afhaken en zij terug blijft komen maakt haar wel bijzonder en heeft me aan het denken gezet.

Ze is niet onaantrekkelijk, ontzettend lief, en ondanks alles ontzettend loyaal gebleven. Misschien houd ik mijzelf voor de gek door haar op afstand te houden zoals ik met iedereen doe. Zeg ik mezelf wel dat t niks is maar vind ik haar toch leuk. Ik weet t eigenlijk niet. Misschien zou t juist met haar werken; ook zij heeft t druk. We missen allebei af en toe dat beetje aandacht van een speciaal iemand, en waarschijnlijk af en toe wat intimiteit. Juist doordat zij t ook zo druk heeft en we toch niet de tijd hebben constant rondom elkaar te hangen dat ze t misschien geen probleem vind geen tijd met mijn familie door te brengen maar de tijd die we af en toe hebben aan elkaar te wijden. En als dat werkt en dat gaat goed kan t altijd meer worden.

Vorige week hebben we eigenlijk voor t eerst wat met alleen ons twee gedaan. Eigenlijk een middag door een stad geslenterd. Spontaan ontstaan idee zonder het stempel date. Heel gezellig, verder niets gebeurd. Misschien zijn we wel gewoon echt vrienden geworden en niets meer. Moeilijk. Hoe moet ik dan met bovenstaand verhaal komen. Misschien denkt ze er wel heel anders over en is datgene dat ik momenteel kan bieden niet genoeg. Daar ben ik dan toch wel bang voor.
Ik weet niet eens of ik het zelf wel wil en of t zou werken. Ondertussen is die maat van mij, ook meer dan een half jaar later, nog steeds verliefd op haar. Het is goed te merken dat hij altijd probeert te voorkomen dat onze vriendengroepen elkaar nog eens treffen. Ondanks dat hij geen schijn van kans op meer maakt wil hij dan de aandacht van die meisjes voor zichzelf houden ofzo. Hij ontkent trouwens dat hij gek op haar is, maar alles spreekt dat tegen.
Als hij zou weten dat ik met haar afspreek zou het hem waarschijnlijk pijn doen ondanks dat hij dat niet zou toegeven.
Maakt t dr ook niet makkelijker op. Life aint easy.

quote:

Op zondag 23 oktober 2016 20:06 schreef n1ek- het volgende:
Ik ben een aantal keer gefriendzoned, heb zelf ook een aantal vrouwen gefriendzoned. Things just happen. Tegenwoordig, ben nu 28, ben ik daar veel sneller bij. Ik voorkom de friendzone door van meet af aan (of bij iets wat op gevoelens lijkt) mijn intenties kenbaar te maken. Scheelt een hoop tijd en gedoe. En een blauwtje lopen is zo erg niet.

Inderdaad! Niet te lang nadenken en twijfelen. Onbewust ook vaak een aantal mannen gefrienzoned terwijl ik achteraf dacht ' had ik maar'. Tegenwoordig ben ik daar ook veel sneller bij!

quote:

Op zaterdag 29 oktober 2016 10:13 schreef Nighthawk88 het volgende:
Ik heb een jongedame gefriendzoned en weet eigenlijk niet goed wat ik ermee aan moet. Of beter gezegd; ik heb het idee dat ik haar mogelijk onbewust aan het friendzonen ben of haar aan het lijntje houd omdat ik zelf niet goed weet wat ik wil.

Ik heb haar leren kennen via goede vrienden. De vriendengroep waarmee ik optrek bestaat uit een man of zes, allemaal mannen, waarvan twee een eindje uit de buurt wonen en aldaar ook nog een tweede (gemengde) vriendengroep hebben. Jarenlang hebben deze groepen zich niet getroffen maar in het begin van het jaar was het op de verjaardag van een van de heren wel zover. Hartstikke gezellig, en ik had eigenlijk met twee van de dames een klik. Toch vond ik t onverstandig iets met die dames te doen; echt heel erg zitten zag ik ze niet en zou het nergens toe leiden dan zou dat vervelende gevolgen in de vriendengroep kunnen hebben.
Appcontact ontstond er wel. Een van hen bleek ontzettend dicht bij me in de buurt te wonen (minder dan 2km), toch kenden we elkaar niet of haddeMaaktrlkaar nooit gezien. Als het dan om een goede vriendin van goede vrienden gaat ben je toch wel benieuwd en wil je elkaar beter leren kennen.
Kennelijk heeft dat (of eerder al op t feestje) tot een vonk van haar uit geleid. Ik had dat in eerste instantie niet in de gaten maar naar verloop van tijd werden de berichten ietwat flirteriger.
Op stap troffen onze groepen nog maals en al snel was ze niet bij mij weg te slaan. Met de nodige alcohol op heb ik me wat mee laten slepen en uiteindelijk leidde dit tot afzonderen van de rest en zoenen. Onmiddelijk daarna vertelde ze me dat een van mijn vrienden, die wat bij haar in de vriendengroep zit, door haar gefriendzoned is en verliefd op haar was. Enigzins weer nuchter en terug bij de rest bleek die vriend ineens foetsie. Oeps.
Ik heb haar duidelijk gemaakt dat het maar een dronken kus was en we wel zouden zien waartoe het zou leiden (meteen zeggen dat t niks gaat worden terwijl je net hebt staan zoenen is ook zo lullig, maar vond t een beetje klote voor die maat van me en dat ze wel heel erg all over me was schrok ik ook van). In de tijd daarna begon ze me zo'n beetje te stalken. Ik hoopte dat ze zou begrijpen dat ik geen interesse had door eigenlijk zelf 0 interesse terug te tonen. Ik beantwoorde appjes wel beleefd, vaak opzettelijk laat, maar toonde geen enkel initiatief of interesse terug. Geheel negeren leek mij wat bot, zo ben ik niet. Kennelijk kwam deze subtiele poging tot afwijzen niet over. Iedere zinspeling van haar op dates pareerde ik vakkundig. Maar toch bleef ze aanhouden.
Na het vergeten van haar verjaardag leek ze het toch wel begrepen te hebben, dat de interesse van mijn kant toch iets minder was. Toch af en toe appcontact gehouden op een vriendschappelijke manier. Na mijn verjaardag in juni (we hadden elkaar al maanden niet meer gezien) stelde ze dat we "binnenkort" toch maar eens wat moesten drinken ter ere van mijn verjaardag. Ik heb geantwoord met "kunnen we eens doen ja". Het was allemaal open genoeg en dacht dat vergeet ze toch wel weer. Maanden niets aan het handje, af en toe eens een berichtje, maar beiden verder heel druk met werk en andere zaken. Van de zomer waren we beiden uitgenodigd bij een vriend thuis. Toen ik afzegde wegens andere plannen reageerde ze ineens boos... "Dit kun je me niet aandoen dat je niet komt." "We zouden nog wat gaan drinken dat heb je beloofd en nu kom je niet" "Nu is het echt uit met de liefde". WTF. Dit soort drama zag ik niet meer aankomen en houd ik totaal niet van. Had dr maanden niet gezien, af en toe es een appje en nu doen alsof ik haar iets aangedaan had. Ik dacht echt dat de boel onderhand wel bekoeld was. Daarop ben ik haar totaal gaan negeren. Al snel kwamen poeslieve berichtjes. Blijven negeren.
Een week later kwamen we elkaar tegen waar de hele vriendengroepen bij waren. Heb naar haar toe aangegeven dat het allemaal niet zo lullig bedoeld was en ik wel gewoon normaal met haar om wilde kunnen gaan maar niet van zo'n drama houd.

Vanaf dat moment ging het eigenlijk heel goed. Ik denk dat het komt doordat het contact nu gelijkwaardiger leek. Al die tijd daarvoor had ik het idee dat ze te veel van ons contact verwachtte. Nu dat uit de lucht was vond ik t veel makkelijker met haar praten.

Inmiddels hebben we weer vrij veel appcontact. Eigenlijk puur vriendschappelijk, maar af en toe een flirtende ondertoon. Ik zoek het regelmatig zelf ook op. Op het moment dat het contact weg was miste ik het wel.

Ik ging mij afvragen wat ik dan mistte. Puur de aandacht? Zou zo maar kunnen. Misschien vind ik haar eigenlijk wel leuker dan ik zelf besef. Op sommige vlakken hebben we echt een goede klik en ik ben haar ontzettend gaan waarderen als persoon. Aan de andere kant denk ik; is dat genoeg. Zou ik mijzelf in een relatie met haar kunnen zien?

Langzaam kom ik tot de conclusie dat t misschien best aan mij ligt. Ik ben gewoon niet klaar voor een relatie. Niet met haar, niet met iemand anders. Ik heb gewoon een hoop dingen waarmee ik zit die verband houden met mijn ernstig zieke vader. Ik houd daardoor meisjes misschien wel onbewust op afstand. Ik ben nog thuiswonend om er te kunnen zijn voor mijn ouders. Dat is soms zwaar, soms heftig. De rest van de tijd probeer ik afleiding te zoeken in werk, hobbys en leuke dingen doen met vrienden. Ik ben er niet klaar voor mijn shit van thuis te delen met een vriendin. Ik zou der prima over kunnen praten maar ben er niet klaar voor iemand het echt van dichtbij mee te laten maken. Dat deel van mijn leven kan ik niet delen. Ik wil iemand dat niet aandoen. Daarbij heb ik t gewoon druk en wil ik de tijd die ik dan met een vriendin heb juist afleiding hebben en totaal niet bezig zijn met thuis. Ik snap dat dat best lastig is voor veel meisjes/vrouwen, dat je niet alles kan delen. En dat ik me door die gedachte ook niet open stel voor meisjes.
Dat de meesten door dat op afstand houden dan afhaken en zij terug blijft komen maakt haar wel bijzonder en heeft me aan het denken gezet.

Ze is niet onaantrekkelijk, ontzettend lief, en ondanks alles ontzettend loyaal gebleven. Misschien houd ik mijzelf voor de gek door haar op afstand te houden zoals ik met iedereen doe. Zeg ik mezelf wel dat t niks is maar vind ik haar toch leuk. Ik weet t eigenlijk niet. Misschien zou t juist met haar werken; ook zij heeft t druk. We missen allebei af en toe dat beetje aandacht van een speciaal iemand, en waarschijnlijk af en toe wat intimiteit. Juist doordat zij t ook zo druk heeft en we toch niet de tijd hebben constant rondom elkaar te hangen dat ze t misschien geen probleem vind geen tijd met mijn familie door te brengen maar de tijd die we af en toe hebben aan elkaar te wijden. En als dat werkt en dat gaat goed kan t altijd meer worden.

Vorige week hebben we eigenlijk voor t eerst wat met alleen ons twee gedaan. Eigenlijk een middag door een stad geslenterd. Spontaan ontstaan idee zonder het stempel date. Heel gezellig, verder niets gebeurd. Misschien zijn we wel gewoon echt vrienden geworden en niets meer. Moeilijk. Hoe moet ik dan met bovenstaand verhaal komen. Misschien denkt ze er wel heel anders over en is datgene dat ik momenteel kan bieden niet genoeg. Daar ben ik dan toch wel bang voor.
Ik weet niet eens of ik het zelf wel wil en of t zou werken. Ondertussen is die maat van mij, ook meer dan een half jaar later, nog steeds verliefd op haar. Het is goed te merken dat hij altijd probeert te voorkomen dat onze vriendengroepen elkaar nog eens treffen. Ondanks dat hij geen schijn van kans op meer maakt wil hij dan de aandacht van die meisjes voor zichzelf houden ofzo. Hij ontkent trouwens dat hij gek op haar is, maar alles spreekt dat tegen.
Als hij zou weten dat ik met haar afspreek zou het hem waarschijnlijk pijn doen ondanks dat hij dat niet zou toegeven.
Maakt t dr ook niet makkelijker op. Life aint easy.

Je geeft al aan dat je niet klaar bent voor een relatie. Als je twijfels hebt, dan moet je jezelf wat meer tijd geven. Ik heb een jaar geleden een tijdje met een man gedate maar hij gaf aan dat hij twijfelde. Ik begon steeds meer gevoelens voor hem te krijgen en hij twijfelde. Uiteindelijk was hij er niet klaar voor.

quote:

Op zaterdag 29 oktober 2016 13:15 schreef n1ek- het volgende:

[..]

En een gouden tip.. Als je denkt ".. had ik maar": niet alsnog (zelfs jaren later) een move maken.. Dat wordt awkward .. Laten rusten is het devies..

Hahaha, dat zou inderdaad creepy zijn!

quote:

Op zaterdag 29 oktober 2016 13:22 schreef n1ek- het volgende:

[..]

Mijn God, wat ben ik zo een keer lelijk op m'n bek gegaan ..

Hoeveel tijd is erover heen gegaan? Maanden of jaren?

quote:

Op zaterdag 29 oktober 2016 16:27 schreef n1ek- het volgende:

[..]

Hahahahaha..

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wauw, je kan niet zeggen dat jullie het niet geprobeerd hebben

quote:

Op zaterdag 29 oktober 2016 16:40 schreef Mister-Bradge het volgende:

[..]

Ik denk oprecht best wel dat je met iemand wat meer kan doen dan alleen vrienden zijn zonder die vriendschap te verpesten.

Heb zelf een x aantal jaar geleden met een vriendin wat lopen scharrelen, en daar was ik tot 2 jaar geleden nog behoorlijk goed bevriend mee.
En ik ben nu ook met een meid bezig die ik al 3 jaar ken en we zijn buiten vrienden ook gewoon een beetje aan't rommelen, als je er beiden een goed gevoel over hebt en er gewoon afspraken zijn gemaakt zie ik niet waarom dat niet kan.

Een relatie is misschien anders, maar ook hier weer is communicatie key denk ik.

' The friendzone' heeft grotendeels te maken met slechte communicatie. Ervan uit gaat dat de persoon in kwestie weet hoe jij over hem/haar voelt.

quote:

Op zaterdag 29 oktober 2016 16:35 schreef n1ek- het volgende:

[..]

Ik heb mezelf nog wel eens voor m'n harses geslagen hierom.. De awkwardness, en dat ik zo'n domme lul was die griet in 2007 te laten lopen..

Tja, er is niks meer aan te doen behalve richten op nieuwe grietjes

quote:

Op zaterdag 29 oktober 2016 16:54 schreef n1ek- het volgende:

[..]

Nouja.. Ik ben nooit verliefd geweest op de dame in kwestie, maar dat had wel zo kunnen zijn.. Ik heb er geen nacht minder om geslapen, maar het zijn wel van die gemiste kansen, van die "what if.."-dingen..

Ik ken het maar al te goed

quote:

Op zaterdag 29 oktober 2016 16:40 schreef Mister-Bradge het volgende:

[..]

Ik denk oprecht best wel dat je met iemand wat meer kan doen dan alleen vrienden zijn zonder die vriendschap te verpesten.

Tuurlijk, maar dan moet het wel van twee kanten komen

Ik heb weleens gasten met wie ik op dates geweest was of die me probeerden te versieren maar die ik niet wilde als vriendje (maar die ik wel tof vond als een vriend)"ge'friendzoned" ja. Dat was bij 5 mensen ofzo.
Eigenlijk is het altijd wel goed gegaan, totdat ik dit een keer probeerde bij een immigrant uit Ghana, die ik ergens in Nederland ontmoette en die me eerst wel interessant leek maar toch niet leuk genoeg. Hij ging ten eerste door met me te versieren op WhatsApp en vervolgens werd hij boos en zei hij dat ik hem aan het lijntje hield toen ik zei dat ik hem niet meer wilde spreken (nadat ik al drie keer had gezegd dat ik of vrienden wilde zijn of niets).
Mja, cultuurverschillen I guess. Voor de rest was hij wel erg aardig namelijk en hadden we ook wel een klik.

quote:

Op vrijdag 16 maart 2012 13:28 schreef strawberry_hill het volgende:
ik word gefriendzoned

Waarom wordt er steeds gedaan alsof degene die een relatie wil het lijdend voorwerp van het friendzonen is?
Dat je gevoelens voor een ander niet wederzijds zijn is jammer maar het is toch je eigen keuze om vervolgens als 'vriend' te blijven hangen?

quote:

Op zaterdag 29 oktober 2016 10:13 schreef Nighthawk88 het volgende:
Ik heb een jongedame gefriendzoned en weet eigenlijk niet goed wat ik ermee aan moet. Of beter gezegd; ik heb het idee dat ik haar mogelijk onbewust aan het friendzonen ben of haar aan het lijntje houd omdat ik zelf niet goed weet wat ik wil.

Ik heb haar leren kennen via goede vrienden. De vriendengroep waarmee ik optrek bestaat uit een man of zes, allemaal mannen, waarvan twee een eindje uit de buurt wonen en aldaar ook nog een tweede (gemengde) vriendengroep hebben. Jarenlang hebben deze groepen zich niet getroffen maar in het begin van het jaar was het op de verjaardag van een van de heren wel zover. Hartstikke gezellig, en ik had eigenlijk met twee van de dames een klik. Toch vond ik t onverstandig iets met die dames te doen; echt heel erg zitten zag ik ze niet en zou het nergens toe leiden dan zou dat vervelende gevolgen in de vriendengroep kunnen hebben.
Appcontact ontstond er wel. Een van hen bleek ontzettend dicht bij me in de buurt te wonen (minder dan 2km), toch kenden we elkaar niet of haddeMaaktrlkaar nooit gezien. Als het dan om een goede vriendin van goede vrienden gaat ben je toch wel benieuwd en wil je elkaar beter leren kennen.
Kennelijk heeft dat (of eerder al op t feestje) tot een vonk van haar uit geleid. Ik had dat in eerste instantie niet in de gaten maar naar verloop van tijd werden de berichten ietwat flirteriger.
Op stap troffen onze groepen nog maals en al snel was ze niet bij mij weg te slaan. Met de nodige alcohol op heb ik me wat mee laten slepen en uiteindelijk leidde dit tot afzonderen van de rest en zoenen. Onmiddelijk daarna vertelde ze me dat een van mijn vrienden, die wat bij haar in de vriendengroep zit, door haar gefriendzoned is en verliefd op haar was. Enigzins weer nuchter en terug bij de rest bleek die vriend ineens foetsie. Oeps.
Ik heb haar duidelijk gemaakt dat het maar een dronken kus was en we wel zouden zien waartoe het zou leiden (meteen zeggen dat t niks gaat worden terwijl je net hebt staan zoenen is ook zo lullig, maar vond t een beetje klote voor die maat van me en dat ze wel heel erg all over me was schrok ik ook van). In de tijd daarna begon ze me zo'n beetje te stalken. Ik hoopte dat ze zou begrijpen dat ik geen interesse had door eigenlijk zelf 0 interesse terug te tonen. Ik beantwoorde appjes wel beleefd, vaak opzettelijk laat, maar toonde geen enkel initiatief of interesse terug. Geheel negeren leek mij wat bot, zo ben ik niet. Kennelijk kwam deze subtiele poging tot afwijzen niet over. Iedere zinspeling van haar op dates pareerde ik vakkundig. Maar toch bleef ze aanhouden.
Na het vergeten van haar verjaardag leek ze het toch wel begrepen te hebben, dat de interesse van mijn kant toch iets minder was. Toch af en toe appcontact gehouden op een vriendschappelijke manier. Na mijn verjaardag in juni (we hadden elkaar al maanden niet meer gezien) stelde ze dat we "binnenkort" toch maar eens wat moesten drinken ter ere van mijn verjaardag. Ik heb geantwoord met "kunnen we eens doen ja". Het was allemaal open genoeg en dacht dat vergeet ze toch wel weer. Maanden niets aan het handje, af en toe eens een berichtje, maar beiden verder heel druk met werk en andere zaken. Van de zomer waren we beiden uitgenodigd bij een vriend thuis. Toen ik afzegde wegens andere plannen reageerde ze ineens boos... "Dit kun je me niet aandoen dat je niet komt." "We zouden nog wat gaan drinken dat heb je beloofd en nu kom je niet" "Nu is het echt uit met de liefde". WTF. Dit soort drama zag ik niet meer aankomen en houd ik totaal niet van. Had dr maanden niet gezien, af en toe es een appje en nu doen alsof ik haar iets aangedaan had. Ik dacht echt dat de boel onderhand wel bekoeld was. Daarop ben ik haar totaal gaan negeren. Al snel kwamen poeslieve berichtjes. Blijven negeren.
Een week later kwamen we elkaar tegen waar de hele vriendengroepen bij waren. Heb naar haar toe aangegeven dat het allemaal niet zo lullig bedoeld was en ik wel gewoon normaal met haar om wilde kunnen gaan maar niet van zo'n drama houd.

Vanaf dat moment ging het eigenlijk heel goed. Ik denk dat het komt doordat het contact nu gelijkwaardiger leek. Al die tijd daarvoor had ik het idee dat ze te veel van ons contact verwachtte. Nu dat uit de lucht was vond ik t veel makkelijker met haar praten.

Inmiddels hebben we weer vrij veel appcontact. Eigenlijk puur vriendschappelijk, maar af en toe een flirtende ondertoon. Ik zoek het regelmatig zelf ook op. Op het moment dat het contact weg was miste ik het wel.

Ik ging mij afvragen wat ik dan mistte. Puur de aandacht? Zou zo maar kunnen. Misschien vind ik haar eigenlijk wel leuker dan ik zelf besef. Op sommige vlakken hebben we echt een goede klik en ik ben haar ontzettend gaan waarderen als persoon. Aan de andere kant denk ik; is dat genoeg. Zou ik mijzelf in een relatie met haar kunnen zien?

Langzaam kom ik tot de conclusie dat t misschien best aan mij ligt. Ik ben gewoon niet klaar voor een relatie. Niet met haar, niet met iemand anders. Ik heb gewoon een hoop dingen waarmee ik zit die verband houden met mijn ernstig zieke vader. Ik houd daardoor meisjes misschien wel onbewust op afstand. Ik ben nog thuiswonend om er te kunnen zijn voor mijn ouders. Dat is soms zwaar, soms heftig. De rest van de tijd probeer ik afleiding te zoeken in werk, hobbys en leuke dingen doen met vrienden. Ik ben er niet klaar voor mijn shit van thuis te delen met een vriendin. Ik zou der prima over kunnen praten maar ben er niet klaar voor iemand het echt van dichtbij mee te laten maken. Dat deel van mijn leven kan ik niet delen. Ik wil iemand dat niet aandoen. Daarbij heb ik t gewoon druk en wil ik de tijd die ik dan met een vriendin heb juist afleiding hebben en totaal niet bezig zijn met thuis. Ik snap dat dat best lastig is voor veel meisjes/vrouwen, dat je niet alles kan delen. En dat ik me door die gedachte ook niet open stel voor meisjes.
Dat de meesten door dat op afstand houden dan afhaken en zij terug blijft komen maakt haar wel bijzonder en heeft me aan het denken gezet.

Ze is niet onaantrekkelijk, ontzettend lief, en ondanks alles ontzettend loyaal gebleven. Misschien houd ik mijzelf voor de gek door haar op afstand te houden zoals ik met iedereen doe. Zeg ik mezelf wel dat t niks is maar vind ik haar toch leuk. Ik weet t eigenlijk niet. Misschien zou t juist met haar werken; ook zij heeft t druk. We missen allebei af en toe dat beetje aandacht van een speciaal iemand, en waarschijnlijk af en toe wat intimiteit. Juist doordat zij t ook zo druk heeft en we toch niet de tijd hebben constant rondom elkaar te hangen dat ze t misschien geen probleem vind geen tijd met mijn familie door te brengen maar de tijd die we af en toe hebben aan elkaar te wijden. En als dat werkt en dat gaat goed kan t altijd meer worden.

Vorige week hebben we eigenlijk voor t eerst wat met alleen ons twee gedaan. Eigenlijk een middag door een stad geslenterd. Spontaan ontstaan idee zonder het stempel date. Heel gezellig, verder niets gebeurd. Misschien zijn we wel gewoon echt vrienden geworden en niets meer. Moeilijk. Hoe moet ik dan met bovenstaand verhaal komen. Misschien denkt ze er wel heel anders over en is datgene dat ik momenteel kan bieden niet genoeg. Daar ben ik dan toch wel bang voor.
Ik weet niet eens of ik het zelf wel wil en of t zou werken. Ondertussen is die maat van mij, ook meer dan een half jaar later, nog steeds verliefd op haar. Het is goed te merken dat hij altijd probeert te voorkomen dat onze vriendengroepen elkaar nog eens treffen. Ondanks dat hij geen schijn van kans op meer maakt wil hij dan de aandacht van die meisjes voor zichzelf houden ofzo. Hij ontkent trouwens dat hij gek op haar is, maar alles spreekt dat tegen.
Als hij zou weten dat ik met haar afspreek zou het hem waarschijnlijk pijn doen ondanks dat hij dat niet zou toegeven.
Maakt t dr ook niet makkelijker op. Life aint easy.

Jij zit wel veel aan problemen te denken. Iets dat de meeste mensen niet doen.

Waarschijnlijk begrijpen meisjes heel goed dat de gezinssituatie bij jouw thuis zwaar/lastig is. En dat je tijd in je ouderlijk huis wil besteden.

Ook houd je heel veel rekening met die vage vriend, terwijl die vriend zich er zelf wel voor inzet dat jij en die vriendgroep elkaar niet treffen. Oftewel, dat jij en dat meisje niet met elkaar afspreken.

quote:

Op zondag 30 oktober 2016 01:23 schreef jeroen25 het volgende:

[..]

Waarom wordt er steeds gedaan alsof degene die een relatie wil het lijdend voorwerp van het friendzonen is?
Dat je gevoelens voor een ander niet wederzijds zijn is jammer maar het is toch je eigen keuze om vervolgens als 'vriend' te blijven hangen?

Maar je gevoelens zijn géén keuze.

Als meisje herken ik dit wel ja. Meerdere keren meegemaakt dat jongens mij heel snel leuk vinden en ik hen gewoon chill vond om vrienden mee te zijn.

Ergste verhaal zal ik delen: Op mijn 15e had ik op vakantie (soort groepsreis) een jongen ontmoet, hij woonde in Zwolle, ik in Amsterdam. De 3 jaar daarna hebben we ongeveer 4 keer per jaar nog afgesproken, met Pasen bijvoorbeeld, gingen we de stad in om te winkelen en daarna tosti eten of iets dergelijks. Hij was altijd heel lief en best grappig, maar ik had ondertussen vaak vriendjes waardoor ik hem niet echt als 'optie' zag.
Toen ik 17 was ging ik hem weer in Zwolle bezoeken, en hij bleek op die dag een soort repetitie van zijn musical (middelbare school) te hebben. Ik ging toen dus maar mee om te kijken en ontmoette ook wat van zijn vrienden.

Toen bleek later dat hij aan al zijn vrienden had verteld dat hij al een jaar een vriendin had in Amsterdam (ik dus) en toen ik opeens meeging naar die repetitie, moest hij dus heel snel aan iedereen vertellen dat dat niet waar was en dat hij gelogen had. Ik hoorde dat verhaal zo'n 4 jaar later van een van die vrienden met wie ik op facebook nog zat.

Dat vond ik wel lichtelijk beschamend en een beetje leugenachtig. Wel vleiend op zich, maar ja hij heeft ook echt nooit iets geprobeerd, zelfs niet toen we wat ouder waren.

Euh, 1 keer werd ik gefriendzoned door beste vriend toen ik 15 jaar was. We zaten altijd bij elkaar in de klas, sprak altijd met hem af, bleef soms slapen, hielp hem met nieuwe inrichting kamer, samen gamen, op reis gaan met zijn ouders, op bezoek gaan bij zijn oma, kerstmis met hem vieren, hij was jaloers als andere jongens mij aanspraken etc. Hij had toen zelf twijfels over zijn geaardheid. Was wel pijnlijk want ons contact bleef hetzelfde. 'Ik vergeet gewoon wat je daarnet zei en we doen of het niet gebeurde'

Nu zeggen ze gewoon "kijk, eigenlijk zoek ik geen relatie maar we kunnen anders wel vrienden zijn met ietsje meer. "
Fwb-zone.