5 jaar na de start van wat later een eclatant succes zou blijken, werd het tijd om het lustrum van deze fantastische reeks te vieren: er was immers voldoende stof tot nadenken. En zo geschiedde, op instigatie van onze redder in donkere dagen: de gewaardeerde heer EchtGaaf.
Om dit te vieren had hij een feestmaal voorbereid geheel conform zijn innerlijke overtuigingen waarop de term gastronomische sensatie naar zo later bleek niet van toepassing was. We namen plaats in EG zijn huiskamer met als speelde naam de "socialistsalon". Maarliefst 4 gangen, van klein naar groot, met geheel in stijl van de progressieve belastingtarieven een toenemende pH-waarde.
De eerste gang betrof een amuse met de speelse naam "partijprogrammaatje". Het stelde, helaas geheel in de trent van het linkse gedachtegoed, weinig voor. De zure smaak overheerste en de gastheer keek vooral angstvallig of de ene amuse niet miniem groter was dan de andere, om vervolgens keihard her te verdelen.
Met de dranken was het ondertussen niet veel beter gesteld. Een wat dubieus drankje, afkomstig uit de "herbronnen". Geen pit, geen prik: wederom een teleurstelling. Een alternatief van linksdraaiend melkzuur was ook niet het gewenste succes.
De tweede gang was kippensoep, getrokken van voornamelijk ideologische veren, omgeven door een overjarige herengracht van taaie croutons. De gastheer was eerst voornemens tomatensoep te maken, maar nu er in het land alleen maar rotte tomaten de boventoon voerden, zat dit er niet in
Tegen beter weten in bleven wij hopen op het hoofdgerecht. Echtgaaf stelde deze cours voor als "de partijleider": een papperige, halfgare aardappel, die zoals Echtgaaf verklaarde, maar niet te ontdooien bleek te zijn. Qua presentatie hieldt het ook niet over: een soort kieltje van kleffe spinazie met karige peen-julliene erboven op. Ook het stukje vlees, een spekmannetjezo naar later bleek, kon de boel niet redden. Om zelf het gerecht enigzins te redden stelde hij 29 zoutzakjes beschikbaar, maar zelfs die konden wanneer ze alle 29 rondom de partijleider-aardappel opgesteld waren, nog niet leiden tot een aangename smaak.
Het toetje bleek een met azijn gelardeerde fopspeen te zijn. Navraag leerde ons dat het percentage azijn 60% bedroeg: bij minder zou volgens EchtGaaf dit gerecht de vereiste zuurtegraad niet halen, die in het verleden nodig bleek om zijn linkse tafelgenoten te "pleasen".
Al met al een bittere en vooral zure pil, helaas geheel in lijn met wat hier door de gastheer de afgelopen 5 jaar te berde is gebracht.
Op donderdag 11 oktober 2012 19:49 schreef Tem het volgende:
Bis bis bis
Op maandag 17 december 2012 22:25 schreef KoosVogels het volgende:
Wij krijgen niks voor kerst van de baas. Alleen een trap onder de reet en een stuk steenkool.