Verhaaltje :
Eindelijk geslaagd. Ik ben sinds april bezig, en heb in die lange tijd maar 26 lessen gehad. Vandaag was dus de dag dat het zou moeten gebeuren. Man, wat was ik de avond ervoor zenuwachtig. Ik heb vannacht ook elk uur op mijn klok gezien. Helaas ben ik nou eenmaal iemand die zich snel zenuwachtig maakt.
Maar goed, deze ochtend viel het vreemd genoeg wel mee. Het plan was om 9 uur opgehaald te worden, maar kreeg een berichtje dat ik 8:45 al opgehaald zou worden. Blijkt het mijn neefje te zijn, die ook bij mijn instructeur lest. Erg grappig! Hij reed de helft van het stukje naar zijn huis, en ik de andere helft. Dat ging prima. Nadat ik hem had afgezet moest ik nog even inrijden. Dat ging niet echt van een leien dakje. Ik maakte stomme foutjes, zag een stopbord niet en ik kon mij echt wel voor de kop slaan, en mijn instructeur denk ik ook. Al met al werd ik er gelukkig niet zenuwachtiger door. Ik dacht bij mijzelf : Straks doe ik het gewoon wel foutloos!
Nou, richting CBR, geparkeerd en even met mijn instructeur basis dingen over de auto doorgenomen. Ik had gisteravond even snel mijn theorieboek er bij gepakt, dus dat wist ik allemaal prima te beantwoorden. Richting het gebouw van het CBR toe lopende, stond er een vrouw een sjekkie te roken en mijn instructeur kende haar blijkbaar. Eerste blik een hele aardige vrouw, en ze zag er ook vrolijk uit. Toen liepen we naar binnen en keek hij op de lijst wie ik als examinator had. Bleek het haar te zijn. Wat een toeval en ik was blij aangezien ze zo amicaal was. Ik heb nog even snel een kop koffie naar achter gewerkt en toen met haar aan tafel gaan zitten. Paar vragen over hoe ik denk te rijden, wat voor opdrachten ik kon verwachten etc. en we waren klaar om te vertrekken.
Ik stapte in en ze vroeg meteen na de auto op het contact te zetten naar paar betekenissen van 3 brandende lichtjes op het dashboard, en dat kon ik prima beantwoorden. Ik startte de auto, en ik reed weg. Meteen goed kijken bij de uitrit, en ik gaste gelijk goed door. Ze was heel spraakzaam en we hadden het zoal over de eurocrisis, mijn opleiding en toekomst en over ditjes en datjes. Ze stelde mij ontzettend op mijn gemak. Het autorijden vond ik ondertussen goed gaan. Ik moest gelijk richting de A44 om richting het dorp waar ik woon te rijden. Daar heb ik geluk mee, omdat het daar qua verkeer erg rustig is en ik natuurlijk de weg en situaties al goed ken. In het dorp moest ik in de woonwijk parkeren. Ik zag gelijk een plek wat mij makkelijk leek en ik twijfelde geen moment om 'm daar neer te zetten. In principe was het eigenlijk een stopopdracht wat ik uitvoerde, maar het is en blijft parkeren. Ze vond het prima. Toen netjes weggereden, de straat verderop meteen links in en daar moest ik een keeropdracht doen. Ik spotte aan mijn linkerkant een kleine inrit van een garage, en daar ging ik meteen op af. Ik heb 'm netjes gekeerd en dat vond ze ook helemaal prima. Daarna verder door het dorp gereden, wat naar mijn gevoel wel goed ging. Ik had wel een moment waar ik mijn sociale skills kon laten zien door een auto even voor te laten gaan, omdat een stilstaande vrachtauto deze in de weg stond. Achteraf bleek dat ik juist daar tuttig deed en beter eerst had kunnen gaan. Nja, verder niets bijzonders. Ik zat af en toe wel een beetje te kloten met de koppeling, maar dat kwam echt door de zenuwen, en ik denk dat zij dat ook doorhad.
Nou, het dorp uitgereden en weer richting het CBR. Ik heb niet met het navigatiesysteem gereden, maar puur als clusteropdracht zelfstandig weer terug. Ik wist het toch wel te vinden. Dat ging ook allemaal goed. Uiteindelijk weer aangekomen bij het CBR moest ik een parkeervak zoeken. Eerst wees ze er een aan vlak voor mij, maar op het laatste moment veranderde ze van gedachte en wees ze er eentje verderop aan. Dat was een rotplek en ik kon daar niet in een keer goed parkeren. Ik stond dus scheef. Dus ik wou even naar achteren om vervolgens recht te eindigen, maar ze zei dat dat niet nodig was. Ze vond het prima zo. Motor uit en terug naar het gebouw. Hoe ik geparkeerd had zag er trouwens echt NIET uit

Ondertussen had ik het gevoel dat ik niet geslaagd was. Waarom, geen idee, maar het voelde niet als een super rit. Misschien had zij iets opgemerkt wat ik fout deed, waar ik misschien zelf niet iets in de gaten van had.
In het gebouw aangekomen kreeg ik gelijk een hand met de mededeling dat ik geslaagd was. Ik kon het eigenlijk niet geloven, maar uit het gesprek later liet ze blijken dat ik het erg goed had gedaan met zelfs een compliment dat ze graag meer van mijn soort vandaag zou willen zien. Kan niet beter lijkt mij!
Ik ben gelijk pasfoto's gaan maken en naar het gemeentehuis gegaan om 'm aan te vragen. Ik kan 'm vrijdag ophalen, maar waarschijnlijk ligt 'ie er woensdag al. Mijn dag kan in ieder geval niet meer stuk