NWS Nieuws & Achtergronden
Discussieer hier diepgaander over de actualiteiten.
Hier hield ik op met lezen.quote:Op zaterdag 12 november 2011 21:31 schreef Athlon64x het volgende:
Iran een land dat nooit wat verkeerds heeft gedaan ...
Nog los van de kernwapens moet Iran alleen hierom al worden bevrijd: http://www.amnesty.nl/men(...)het-laatste-jaarboek
Atoom bomen met FSC keurmerkquote:Op zondag 13 november 2011 13:49 schreef Nembrionic het volgende:
[..]
Als ze die atoom bomen omhakken he..planten ze daar dan ook weer nieuwe voor terug? Anders is het natuurlijk geen goede vorm van energievoorziening.
Perhaps you've seen it, maybe in a dream.
A murky, forgotten land.
A murky, forgotten land.
Op basis van mensenrechten schendingen kunnen we nog wel meer landen binnen vallen. China bijvoorbeeld....quote:Op zondag 13 november 2011 13:58 schreef Elfletterig het volgende:
[..]
Nog los van de kernwapens moet Iran alleen hierom al worden bevrijd: http://www.amnesty.nl/men(...)het-laatste-jaarboek
Honey ! Take me drunk, i am home !
Vrijwel nergens is de situatie zo schrijnend als in Iran. Dat Iran bevrijd moet worden, roep ik al jaren.quote:
Op basis van mensenrechten schendingen kunnen we nog wel meer landen binnen vallen. China bijvoorbeeld....
Zie bijvoorbeeld: Iran bevrijden
Geen populaire mening en evenmin gevoed door denkbeelden van de Amerikaanse Republikeinen, want daar moet ik heel weinig van hebben. Het wordt wat mij betreft gewoon tijd om te onderkennen dat de bevolking van Iran, ooit de bakermat van onze beschaving, al meer dan 30 jaar in onderdrukking leeft. Los van hoe dat heeft kunnen gebeuren, is het gewoon zaak dat die situatie verandert.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 13-11-2011 14:11:21 ]
Zonder iets over Iran goed te willen praten kan ik wederom concluderen dat die conservatieve zwaar godsdienstige Republikeinen zeer enge mensen zijn. Ze zijn precies datgene waar ze zelf zeggen tegen te vechten.
misschien wel eens goed om een paar Rednecks tegen een paar Taliban te laten vechten in een kooi, met als beloning 70 maagdenquote:
Zonder iets over Iran goed te willen praten kan ik wederom concluderen dat die conservatieve zwaar godsdienstige Republikeinen zeer enge mensen zijn. Ze zijn precies datgene waar ze zelf zeggen tegen te vechten.
Er gaat niets boven lekker in de zon zitten in de achtertuin met een heel koud glas bier , als je al 72 jaar bent en nog gezond, laat ze maar lachen de sukkels
Waarom dacht ik jaren geleden al dat 2012 het jaar zou worden waarin een oorlog tussen de grootmachten uitbreekt en begint dit zo langzamerhand op werkelijkheid te lijken?
Die oorlog is al gaande. We zitten midden in een economische oorlog. China is goed op weg. Ze kopen alles op (zelfs Saab)en voeren een beleid op economische gronden. Waar de VS met harde hand zijn invloed wilt uitoefenen op de wereld doet China dit ook maar pakt het geheel anders aan. Namelijk doe zaken maar laat de landen zoals ze zijn. Zij proberen niet iets te brengen(zoals de VS met het zogenaamde democratie verhaaltje dat niemand meer gelooft) maar puur te halen.quote:
Waarom dacht ik jaren geleden al dat 2012 het jaar zou worden waarin een oorlog tussen de grootmachten uitbreekt en begint dit zo langzamerhand op werkelijkheid te lijken?
http://www.kennislink.nl/(...)nwezigheid-in-afrika
De aanpak van China in Afrika
krik, krak, sjiemela, sjiemela, sjiemela
krik, krak, sjiemela, sjiemela
krik, krak, sjiemela, sjiemela
Dat inderdaad.quote:
Zonder iets over Iran goed te willen praten kan ik wederom concluderen dat die conservatieve zwaar godsdienstige Republikeinen zeer enge mensen zijn. Ze zijn precies datgene waar ze zelf zeggen tegen te vechten.
The truth was in here.
quote:
Zonder iets over Iran goed te willen praten kan ik wederom concluderen dat die conservatieve zwaar godsdienstige Republikeinen zeer enge mensen zijn. Ze zijn precies datgene waar ze zelf zeggen tegen te vechten.
Beide kampen zijn zwaar religieus die geloven in binnenkort komende eindtijd. Tel daar bij op dat het niet meer lang duurt voordat deze religieuze fanatici daadwerkelijk aan de knoppen zitten van atoomwapens, welke een apocalyps ook nog werkelijkheid kan maken, dat maakt het allemaal zo eng.quote:
[..]
Was hij trouwens niet een van de studenten die de US ambassade bestormde in de 1970s?
Zat trouwens een docu te kijken waaruit blijkt dat hij uit een familie komt van religieuze fundamentalisten. Ook heeft hij letterlijk gezegd dat hij gelooft dat hij in de eindtijd leeft. Zo heeft hij publiekelijk verteld bij het aantreden als president dat we nog maar een aantal jaren verwijderd zijn van de terugkeer van de islamitische messias Mahdi (de twaalfde Iman en verlosser tijdens de eindtijd). Hij denkt dus dat er binnenkort een rampzalige tribulatie zal plaatsvinden, mogelijk een oorlog.
Wat zegt dat over een staatshoofd die heilig geloofd in een Apocalyps nog tijdens zijn leven en denkt daarvoor actief deel uit zal maken? En actief bezig is met het verkrijgen van atoomtechnologieën?
Ik vind het eng dat er mensen zijn die zich laten lijden door dit soort doomsday profetieën. Of het nou Amerikaans is of Iraans.
"Two things are infinite: the universe and human stupidity; and I'm not sure about the universe." - Albert Einstein (1879 - 1955)
"A fool thinks himself to be wise, but a wise man knows himself to be a fool." - William Shakespeare (1564 - 1616)
"A fool thinks himself to be wise, but a wise man knows himself to be a fool." - William Shakespeare (1564 - 1616)
Propaganda. Het leger van Irak op de garde na stelde niets voor na die oorlog tussen Iran en Irak.quote:
[..]
Dat is maar hoe je het bekijkt, ze hebben gefaald wat betreft de vrede te waarborgen en de sympathie van het volk te winnen, wat elke gek ze vantevoren ook wel had kunnen vertellen, dus echt verassend is dat niet, maar als je het militair bekijkt is het natuurlijk geen faal geweest, het Iraakse leger, wat in de tijd van de Koeweit invasie als 5e sterkste krijgsmacht ter wereld te boek stond, werd in een week of twee helemaal weggeblazen, en de Taiban die voor de komst van de Amerikanen de broek aan hadden in Afghanistan, werden binnen de kortste keren weer gedwongen zich in de bergen te verschuilen. Dus wat is falen? Wat is succes? Het enige dat ik je op voorhand kan voorspellen wat er gebeurd als het Iraanse leger in conflict raakt met Amerikaanse strijdkrachten is dat ook zij het niet veel langer dan een paar weken zullen/willen volhouden, alleen door het plaatselijke leger te verslaan leg je een land nog niet je wil op, en dat lijken de Amerikanen maar niet te willen beseffen.
Je moet je eens verdiepen waarom Irak Koeweit binnenviel. Irak was totaal blut naar de Irak-Iran oorlog. Maar de VS en Koeweit die pal achter Irak stonden tijdens die oorlog hadden steun beloofd na de oorlog die er nooit is gekomen.
Het feit dat de VS Saddam zelf aan de macht heeft geholpen was al een voorbode. Voor de VS de perfecte kandidaat voor een oorlog te voeren tegen Iran. Dat Saddam de dollar niet accepteerde is hem fataal geworden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Cherna op 13-11-2011 15:18:44 ]
krik, krak, sjiemela, sjiemela, sjiemela
krik, krak, sjiemela, sjiemela
krik, krak, sjiemela, sjiemela
QFT!quote:
Zonder iets over Iran goed te willen praten kan ik wederom concluderen dat die conservatieve zwaar godsdienstige Republikeinen zeer enge mensen zijn. Ze zijn precies datgene waar ze zelf zeggen tegen te vechten.
de Heelal 
?
maar ff ontopic: Waarom de fuck laat hij nou zijn hele presidentsverkiezing van dit punt afhangen, hij heeft neem ik aan toch ook wel meegekregen hoe impopulair die andere twee oorlogen zijn.
?maar ff ontopic: Waarom de fuck laat hij nou zijn hele presidentsverkiezing van dit punt afhangen, hij heeft neem ik aan toch ook wel meegekregen hoe impopulair die andere twee oorlogen zijn.
Ik kwam onderstaand pareltje tegen in jouw oude topicquote:
[..]
Vrijwel nergens is de situatie zo schrijnend als in Iran. Dat Iran bevrijd moet worden, roep ik al jaren.
Zie bijvoorbeeld: Iran bevrijden
quote:Het conflict over Irans nucleaire programma dreigt te escaleren nu Teheran sneller over hoogverrijkt uranium kan beschikken dan eerder werd aangenomen. De VS zinnen op nieuwe sancties. Toch is dit niet de manier om met Iran om te gaan. Het westerse Iranbeleid moet drastisch om.
Het Iranbeleid van de Verenigde Staten en zijn Europese bondgenoten stoelt op een achterhaald en vertroebeld beeld van de Islamitische Republiek. Het huidige Iran wordt begrepen in de termen van 1979, het bewogen jaar van de revolutie en de gijzeling van het Amerikaanse ambassadepersoneel. Het wordt gezien als het land van bebaarde ayatollahs dat niets moet hebben van het Westen en dat een acute dreiging vormt voor het Westen. Blijven vastklampen aan dit historische beeld, leidt tot gevaarlijke misvattingen. Deze staan een nuchter en doeltreffend beleid in de weg. Dat zou erop gericht moeten zijn de rol van de Islamitische Republiek Iran binnen de internationale politiek te neutraliseren en het op gang gekomen democratiseringsproces te stimuleren.
Vier hardnekkige en fundamentele misvattingen moeten uit de wereld worden geholpen.
In het Westen staart men zich graag blind op de religieuze en antisemitische retoriek van Ahmadinejad en de zijnen en de daaraan gekoppelde, geritualiseerde uitingen zoals het vrijdagsgebed en de anti-Amerikaanse en anti-Israëlische leuzen. Wie in deze propagandaval trapt, ziet niet meer dan wat er in Iran aan de oppervlakte borrelt.
Schijn bedriegt. De Iraanse hardliners à la Ahmadinejad zetten de oude retoriek tegen Israël en Amerika vooral in om onder de moslimbevolking in het Midden-Oosten sympathie te winnen. Maar deze hardliners zijn tegelijkertijd uiterst pragmatisch in hun handelen: ze weten zonder gezichtsverlies en op tijd soepel terug te schakelen. Zie de geraffineerde publiciteitscampagne van Ahmadinejad bij de recente vrijlating van de Britse soldaten. De combinatie van harde taal en het flexibel en strategisch handelen van Iran brengt menig Westerse politicus tot wanhoop.
Een onpartijdige waarnemer moet wel tot de conclusie komen dat Ahmadinejad weliswaar een provocateur is, maar bovenal een sluwe machtspoliticus. In plaats daarvan wordt er krampachtig vastgehouden aan het beeld van een godsdienstwaanzinnige, wat goed rijmt met de achterhaalde opvattingen over Iran.
De oorzaak daarvan is dat in de meeste westerse analyses over Iran, het accent ligt op het islamitische karakter van de republiek. Er is weinig aandacht voor het feit dat de Islamitische Republiek het product is van een modernistische en utopische revolutie, die verloopt volgens dezelfde logica als die van ander moderne revoluties.
Net zoals bij de Franse en de Russische revoluties is bij de Iraanse revolutie in de loop van jaren de gepassioneerde expansiedrift ingeruild voor pragmatisme. In plaats van de belangen van de Umma (de wereldwijde moslimgemeenschap) te behartigen, zoals gebeurde in de beginjaren, kreeg het versterken van de eigen positie op het wereldtoneel voorrang.
Het eerste decennium van de Iraanse revolutie, 1979-1989, was een tijd van ideologische en utopische toestanden onder het onbetwiste leiderschap van de charismatische Ayatollah Khomeiny. Het was de tijd van het uitroeien van alle binnenlandse politieke tegenstanders en de massale vlucht van linkse intelligentsia en jongeren. Het was ook de tijd van oorlog met Saddam en zijn westerse patronen. Men droomde van het bevrijden van alle moslimlanden uit de macht van tirannen: de export van de Islamitische Revolutie stond hoog op de agenda.
Maar de oorlog tegen Irak eindigde zonder overwinning. Met het accepteren van het staakt-het-vuren aanvaardde Khomeiny, in eigen woorden, de gifbeker. Ironisch genoeg overleed hij niet lang daarna. Een bescheidener en pragmatischer opstelling was geboden. Het was de tijd van wederopbouw en het likken van de diepe wonden van de oorlog. Uitgerekend in deze tijd begon de interne concurrentie tussen de politieke groeperingen in het machtscentrum zich uit te kristalliseren.
Het tegendeel is waar: Iran wordt bestuurd door elkaar beconcurrerende politieke elites. De fragmentatie begon na het overlijden van Khomeiny in 1989 en is in die vorm nog altijd actueel. Khamenei ruilde de presidentszetel voor de veel machtigere positie van geestelijke leider en Rafsanjani promoveerde van parlementsvoorzitter tot president. In de daarop volgende jaren zijn twee gematigde stromingen achtereenvolgens aan de macht geweest: het economisch liberalisme van Rafsanjani en het sociaal liberalisme van Khatami.
In zijn presidentiële tijdperk (1989-1997) zag Rafsanjani de economie als het koninklijke pad naar normalisering. Intern betekende het dat de staat ondernemerschap onder burgers moest stimuleren om zo de economische overmacht van de staat te verminderen. Op internationaal terrein geloofde Rafsanjani in het binnenhalen van multinationals en het opengooien van de Iraanse markten voor buitenlandse producten. Dit moest ook voorkomen dat het Westen Iran bleef behandelen als de dolle hond in de wereldgemeenschap.
Maar de economische strategie van Rafsanjani stuitte op Amerikaanse sancties en maatregelen tegen multinationals die zaken wilden doen met Iran. Een andere oorzaak voor het uitblijven van grootschalige buitenlandse investeringen was de interne politieke onveiligheid. Het systematisch elimineren van zelfbewuste intellectuelen beleefde een nieuw dieptepunt. Schrijvers, dichters, journalisten en overige criticasters van de staat verdwenen en werden dood teruggevonden.
Khatami (1997-2005) koos voor het normaliseren van het land de weg van een breed opgezette dialoog. Er werd geïnvesteerd in een stevige civil society die opgewassen zou zijn tegen de macht van de staat. Een voortdurend kritisch debat met de staat zou ruimte creëren voor het individu. Op internationaal terrein was het motto de dialoog der beschavingen, als antwoord op Huntingtons botsing der beschavingen.
Khatamis verzoende toon naar het Westen kreeg geen gehoor. Sterker nog, president Bush wees de opening resoluut af in zijn beruchte State of the Union in 2002, waarin Iran, Noord Korea en Irak werden bestempeld als As van het kwaad.
Tekenend voor de pogingen tot normalisering van de internationale positie is het door Teheran aan Washington gerichte onderhandelingsdocument uit 2003, dat kortgeleden in de VS is gepubliceerd. Hierin verklaart Iran bereid te zijn openheid te geven over zijn nucleaire activiteiten, mee te werken aan een tweestatenoplossing in het Israëlisch-Palestijnse conflict, te stoppen met steun aan militaire activiteiten van Hamas en te helpen bij het stabiliseren van Irak. Vanzelfsprekend had het ook eisen: wederzijdse respect; toegang tot vreedzame nucleaire technologie en het opheffen van de sancties tegen Iran. De onderhandelingen tussen de toenmalige Iraanse ambassadeur bij de VN en Amerikaanse diplomaten werden door Washington gestaakt, waarmee de verzoeningspogingen van de gematigden met Amerika definitief mislukt waren.
Ook de veranderde politieke situatie in het Midden-Oosten door de grootschalige militaire aanwezigheid van Amerika in Irak en Afghanistan en het uitbreken van burgeroorlog in Irak deden het tij voor de gematigde stromingen in Iran keren. De weg was vrij voor een generatie Iraanse politici die gelooft in een sterke en centralistische staat en die confrontatie- en spierballenpolitiek prefereert boven verzoening.
Met tirades tegen de Westerse inmenging in het Midden-Oosten en de populistische belofte om armoede en corruptie te bestrijden greep nieuw rechts de macht bij de presidentsverkiezingen van 2005. Het gaat om een generatie politici die tijdens de oorlog tussen Iran en Irak jonge commandanten en revolutionaire bestuurders waren. Het zijn inmiddels veertigers en vijftigers die in eigen perceptie het volk en de revolutie hebben gediend en er nu aan toe zijn het roer over te nemen. Ze delen een wantrouwen jegens het Westen, omdat ze Saddam Husseins aanval op Iran - terecht - als een door het Westen aangestoken vuur zien.
Maar deze stroming is niet eensgezind: er is een radicale en een pragmatische tak. Men kan spreken over de haviken en de vossen, waarbij die laatsten minder provocatieve taal gebruiken en zich meer richten op sluwe diplomatie. De haviken, met Ahmadinejad aan kop, hergebruiken met hun spierballenpolitiek de oude revolutionaire leuzen tegen Amerika en Israël. Zij geloven dat een agressieve pressiepolitiek hun de beste positie oplevert om zaken te doen met de Amerikanen, direct of indirect, publiekelijk maar nog liever in het geheim. Binnenlands zetten zij de civil society op allerlei manieren onder druk. Van economische wetmatigheden hebben ze geen kaas gegeten; de olieopbrengsten zouden ze het liefst als snoep of improductieve subsidies onder hun arme en gelovige aanhang uitdelen.
De pragmatici willen graag onderhandelen met het Westen maar vanuit een gelijkwaardige positie en op een zakelijke toon - zonder glimlach en vriendelijke gebaren à la Khatami. Ze beroepen zich op het internationaal recht en ze beheersen de diplomatie uitstekend. De Iraanse hoofdonderhandelaar in het nucleaire dossier, Ali Larijani, is een van deze pragmatici. In de nationale politiek staan zij net als de hardliners voor een sterke en desnoods onderdrukkende staat.
Ondanks hun verdeeldheid sluiten beide nieuw rechtse kampen de rijen zodra het voortbestaan van de Republiek wordt bedreigd, van binnen of van buiten. Dat geldt evenzeer voor de belangrijkste kopstukken van de gematigde tak, Rafsanjani en Khatami.
In de discussie rondom Iraanse nucleaire activiteiten is het onderscheid tussen nucleaire energie en nucleaire wapens ernstig vertroebeld. Iran beroept zich op het Non-proliferatieverdrag (NPV) en zijn verplichting geen kernwapens te produceren in ruil voor technologie voor kernenergie. Strikt genomen is dat een valide argument, en dat is dan ook de wapenkreet van Teheran: kernenergie is ons onvervreemdbare recht. Maar de zorgen van het Westen gaan over de potentiële gevaren van de nucleaire technologie. Wat als een land besluit toch nucleaire wapens te produceren? Hoe reëel is dit in het geval van Iran?
De bottleneck van de nucleaire discussie rondom Iran is verrijking van uranium. Verrijkt uranium tot circa 3 à 5 procent wordt gebruikt om splijtstof te maken voor energiewinning. Het voortzetten van dit verrijkingsproces tot boven de 70 procent maakt hoogverrijkt uranium dat geschikt is voor militaire doeleinden. Maar heeft een land daarmee een kernbom? Neen, want dan zijn er ontstekingsmechanismes en dragers van deze bom nodig en het is zeer de vraag of Iran daarover kan beschikken. De Shahab-raketten waarmee Iran herhaaldelijk pronkt, zijn beslist geen geschikte dragers voor een kernkop.
Ahmadinejad kondigde onlangs op de eerste nationale dag van de nucleaire technologie aan dat Iran zich bij de nucleaire club had gevoegd: het zou in staat zijn nucleaire brandstof op industriële schaal te produceren. Deze grootspraak werd daags erna door IAEA-inspecteurs in Iran tegengesproken. Vermoed wordt dat Iran met serieuze technische problemen kampt. De aanwezige centrifuges betreffen verouderde modellen die dankzij de Pakistaanse atoomgeleerde Khan en via Pakistan aan Iran zijn doorverkocht.
De prominente militaire aanwezigheid van de Verenigde Staten rond Iran - aan de oost- en westkant, maar ook in de kleine Golfstaten en de voormalige Sovjetstaten - verschaft Iran een serieuze reden tot zorg.
De Israëlische militaire historicus Martin van Creveld zei na de Amerikaanse invasie in Irak: Iraniërs zullen gek zijn als ze niet proberen kernwapens te maken. Er is dus wel degelijk een motief, maar is dat hetzelfde als politieke wil?
Velen dichten Iran en zijn president irrationaliteit toe, verwijzend naar zijn uitspraken over het van de kaart vegen van Israël. Maar het levende organisme van de Iraanse politiek is bovenal begaan met zijn eigen voortbestaan. Niemand gaat een nucleaire mogendheid - en dat is Israël wél - aanvallen. De onsmakelijke retoriek over Israël dient andere doelen - zie misvatting 1. Overigens is de kans groter dat Israël Iran aanvalt: in 1981 heeft Israël al de Iraakse kerncentrale in Osirak gebombardeerd.
In de nucleaire discussie blijven opmerkelijk genoeg andere kernwapenbezitters - Israël, Pakistan en India - geheel buiten schot. Geen van deze drie landen heeft het NPV ondertekend en hoeft de IAEA-inspecteurs toegang te geven tot nucleaire militaire installaties. Deze dubbele standaard is in Iran koren op de molen van de hardliners die - helaas met succes - van kerntechnologie een zaak van nationale trots hebben gemaakt.
Dat genoemde landen kernwapens bezitten is natuurlijk geen rechtvaardiging voor Iraanse kernwapens, noch een pleidooi voor een wapenwedloop. Maar het is wrang dat juist een land als Pakistan - onder militaire dictatuur - geheel buiten de discussie blijft, louter wegens het feit dat het een bevriende staat is in de oorlog tegen het terrorisme.
De wens is de vader van de gedachte. Al 28 jaar is deze verwachting de motor achter de onverzoenlijke Amerikaanse strategie tegen de Islamitische Republiek. De VS hebben op allerlei manieren geprobeerd om Iran het juiste duwtje richting een regime change te geven.
Waarom bleef die begerig verwachte opstand van het volk en regime change uit? De Iraanse revolutie van 1979 was een volksopstand, een reactie op een halve eeuw tirannie van de Pahlavi-dynastie, die op de onvoorwaardelijke steun van het Westen mocht rekenen. Maar de politieke turbulente jaren na de revolutie, het ontaarden van die revolutie in louter islamisme en natuurlijk de oorlog die volgde, heeft bij veel Iraniërs scepsis veroorzaakt over grote veranderingen. Er is onverkort een hang naar verandering, maar dan liever langzaam en duurzaam.
Die uit zich in de groei van sociale bewegingen, zoals vakbonden en in het bijzonder de vrouwenbeweging. Deze laatste is een bewijs van een springlevende civil society in Iran. Ondanks of misschien zelfs dankzij het religieuze bewind van Teheran wordt de noodzaak van activisme gevoeld onder het vrouwelijke deel van de bevolking. Hun betogingen zijn vreedzaam en hun eisen gestoeld op sociale en juridische rechten.
Het gevaar dreigt nu ook dat de VS met oude en verkeerde veronderstellingen een oorlog beginnen met Iran: de eerste bom op Iran brengt het volk in opstand en de rest gaat vanzelf. Allereerst wordt daarmee de afkeer van Iraniërs tegen een militair ingrijpen onderschat. De herinnering van acht jaar oorlog met Irak staat Iraniërs pijnlijk diep in het geheugen gegrift.
Daar komt bij dat het Amerikaanse debacle in Irak mensen in het Midden-Oosten uiterst sceptisch heeft gemaakt over buitenlandse (militaire) inmenging en de zogenoemde democratisering die die moet brengen. In Iran manifesteert dat zich in toenemende cynisme tegen het Amerikaanse democratiseringsproject voor het Midden-Oosten. Saillant detail is dat zelfs de meest geharnaste tegenstanders van de huidige machthebbers zich eensgezind tegen een oorlog keren. Twee vooraanstaande voorbeelden zijn Akbar Ganji - een van de belangrijkste Iraanse dissidenten - en de Nobelprijswinnares voor de Vrede in 2003, Shirin Ebadi.
Iran anno 2007 is niet in de ban van het exporteren van zijn ideologie. De huidige machthebbers zijn beslist strijdlustig, maar ze willen niet meer hun religieuze dogmas aan de rest van de wereld opleggen. Waar ze wel op uit zijn, is erkenning voor de Islamitische Republiek als een regionale macht. Zij willen uit de As van het Kwaad herrijzen en op gelijke voet aan de onderhandelingstafel zitten. Ze willen een genormaliseerde band met het Westen, waarin voldoen aan de Westerse eisen in de nucleaire kwestie geen voorwaarde maar een uitvloeisel is van een wederzijdse verplichting tot duurzame samenwerking.
Iran voelt zich gesterkt in de regio. Zowel het feit dat Amerikanen tot hun knieën gestrand zijn in Irak, als de sterke positie van bondgenoten Hamas en Hezbollah in respectievelijk Palestina en Libanon geeft Iran meer zelfvertrouwen dan ooit.
Het Westen, en Amerikanen in het bijzonder, moet onder ogen zien dat zijn beleid jarenlang gestoeld is geweest op een achterhaald beeld van Iran en op de daarmee samenhangende grove misvattingen die tot nu toe enkel de Iraanse haviken in de kaart hebben gespeeld. Het is hoogste tijd voor een nieuw model om Iran beter te begrijpen en er adequaat naar te handelen. Sancties en stoere taal halen niets uit . In dat laatste is de Iraanse president zelf een grootmeester. En sancties zijn een veelbeproefde methode die al twee decennialang niets heeft opgeleverd.
Directe diplomatie zonder voorwaarden vooraf is de beste manier om Iraanse hardliners langzaam maar zeker, te temmen en ruimte te creëren in Iran voor de vitale sociale bewegingen en de in de hoek gedreven intellectuelen. Iran is in het Midden-Oosten het land met potentieel voor een duurzame democratisering, maar dan in eigen tempo en op eigen kracht.
Democratisering is enkel mogelijk als de Iraanse politieke machthebbers uit de verdediging gelokt kunnen worden. Het voortduren van de internationale crisis is hun politieke zuurstof.
Mitt Romney, je hebt godsdienstwaanzinnigen en godsdienstwaanzinnigen, maar iemand die het werkelijk allerbelachelijkste van alle religieuze sprookjes gelooft moet in een dwangbuis als hij ooit achter de knop van een kernwapen wil zittten. Ik denk niet dat je ergens ter wereld onder wat voor primitievelingen dan ook een religie kan vinden die nog ongeloofwaardiger is dan de mormonen.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Prick Perry heeft gefaald:quote:
Mitt Romney, je hebt godsdienstwaanzinnigen en godsdienstwaanzinnigen, maar iemand die het werkelijk allerbelachelijkste van alle religieuze sprookjes gelooft moet in een dwangbuis als hij ooit achter de knop van een kernwapen wil zittten. Ik denk niet dat je ergens ter wereld onder wat voor primitievelingen dan ook een religie kan vinden die nog ongeloofwaardiger is dan de mormonen.
Het gevolg is:
'Mitt Romney uitdager Barack Obama'
Al denk ik dat de subjectieve media bewust Ron Paul aan het negeren zijn en hem marginaliseren.
De Republikeinse presidentskandidaten Herman Cain en Michele Bachmann zijn beiden van plan waterboarding tijdens verhoren van vermoedelijke terroristen toe te staan als ze in het Witte Huis terechtkomen. Dat zeiden ze zaterdagavond in een verkiezingsdebat. Hun rivalen Ron Paul en Jon Huntsman, ook Republikeinen, zeiden de omstreden ondervragingsmethode waarbij de verdrinkingsdood wordt gesimuleerd als marteling te beschouwen.quote:
Amerika begint op Nazi Duitsland te lijken
Het as van het kwaad is Amerika en niemand anders.
Cain zei dat hij geen voorstander is van marteling, maar dat hij aan militaire leiders zou overlaten om te beslissen wat marteling is. Hij zou waterboarding toestaan omdat hij niet vindt dat dat marteling is. Bachmann zei er ook achter te staan. Huntsman is van mening dat waterboarding de waarden en het aanzien van het land aantast.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
USA , de vrijheidstrijders van 40-45 zouden zich omdraaien als ze de USA nu zouden zien.
De usa is nu zelf een beetje als Nazi-duitsland.
Paardelul !!!
Ik vraag mij altijd af waarom mensen die waterboarding niet als marteling zien niet even hun eigen kind het laten ondergaan. Worden ze toch hard van ?
De Republikeinse presidentskandidaten Herman Cain en Michele Bachmann zouden dus beiden even ge-waterboard moeten worden - maar iets zegt me dat ze dat niet willen.
Denk het ook wel.quote:USA , de vrijheidstrijders van 40-45 zouden zich omdraaien als ze de USA nu zouden zien.
Iran is behoorlijk aggressief naar zijn eigen burgers. Zelfs een relatief groot land met harde straffen als de VS redt het lang niet bij Iran. In 2010 zijn in de VS 46 mensen geexecuteerd wegens misdrijven, in Iran zijn er 250 bevestigd door het regime, maar er is het idee dat en nog minstens 300 meer zijn uitgevoerd. Dan hebben we het nog niet over marteling etc.quote:
[..]
Klopt, maar Iran heeft recentelijk geen buurlanden of iets dergelijks aangevallen. Dan is de VS een stuk agressiever.
Dus tsja, het is maar hoe je er tegenaan kijkt.
Whatever...
Als dat de maatstaf is: Prepare to bomb the crap out of the world. Er zijn tientallen landen met een achterlijk regime.quote:
[..]
Iran is behoorlijk aggressief naar zijn eigen burgers. Zelfs een relatief groot land met harde straffen als de VS redt het lang niet bij Iran. In 2010 zijn in de VS 46 mensen geexecuteerd wegens misdrijven, in Iran zijn er 250 bevestigd door het regime, maar er is het idee dat en nog minstens 300 meer zijn uitgevoerd. Dan hebben we het nog niet over marteling etc.
Dus tsja, het is maar hoe je er tegenaan kijkt.
Allah Al Watan Al Malik
Nja, zeker China kan er wat van met executeren.quote:
[..]
Als dat de maatstaf is: Prepare to bomb the crap out of the world. Er zijn tientallen landen met een achterlijk regime.
het gaat niet om de maatstaf, het gaat om de definitie van aggressief. Aggressief nar de buren of eigen bevolking? landen die aggressief zijn naar de buren kunnen bommen verwachten, maar je eigen bevolking onderdrukken is geen punt. Zie Myanmar, Syrie, Iran en nog wat achterlijke gebieden.
Whatever...
