Okee, ik heb dus sinds een weekje ofzo de diagnose Asperger. Ik heb hier in de tussentijd al veel meegelezen dus ik dacht dat 't wel eens tijd werd om mij voor te stellen. Op Internet is dat heulemaal niet eng.
De basisgegevens: ik ben vrouw, 38, getrouwd, en net begonnen met mijn eerste opdracht als zelfstandig Legal IT-consultant. Zelf bedachte term; ik ben dus jurist en vind met software klooien leuk, dus dan plak je er een fancy naam aan. Verkoopt beter dan aanklooiende jurist die juridisch werk niet leuk vindt.
Veel, heel veel, van wat jullie hier geschreven hebben komt overeen met dingen waar ik tegenaan loop in mijn dagelijks leven. Heb nog eens
de test gedaan en kwam op een score van 42. Heb 'm eerlijk ingevuld, dus geprobeerd de 'vooroordelen' waar je je ondertussen helemaal suf over gelezen hebt, buiten beschouwing te laten.
Ik hoor dus nooit ergens bij. Ook niet bij de clubjes met mensen die nergens bij willen horen (je kent ze wel, de alternativo's van de middelbare school...). Ik heb wel wat vriendinnen, maar dat lijkt altijd meer situationeel. Ik ken ze van het werk (en als ik ergens anders ga werken hoor ik nooit meer wat van ze) of ik woon ernaast (buurvrouw waar ik goed mee omga, maar als een van ons zou verhuizen weet ik niet of we nog contact zouden hebben) of m'n schoonzusje (als zij en m'n zwager uit elkaar zouden gaan.. nou ja, vul zelf maar aan). Dat valt wel beter op z'n plek nu ik die diagnose heb. Eigenlijk best een wonder dat ik wel getrouwd ben (op 10-10-10, dat gaf best voldoening

). Maar mijn man snapt af en toe niks van mij, en ik dan ook niet, en niet van hem, dus soms geeft dat best spanningen. Sinds ik met deze diagnose bezig ben, ben ik wel heel veel bezig met ontdekken van wie en hoe ik ben, en praat ik ook veel meer met hem. Dat helpt wel.
Ik kan ook heel erg overprikkeld raken, bijvoorbeeld als je een winkel inloopt met een hele muur vol met kleine prulletjes, dan weet ik niet waar ik kijken moet en komt alles op me af. Fel zonlicht kan ik niet tegen, ga ik ontzettend van niezen (? hebben jullie dat ook?) en als het maar half bewolkt is wil ik het liefst een zonnebril op. Te donker in huis word ik dan ook weer benauwd van, dan zie ik niet waar ik loop ofzo. Sommige kleding die ik heb trek ik nooit aan zonder dat ik precies weet waarom. Als ik dan een keer een kast ga opruimen moet ik alles een keer aantrekken om het te kunnen bedenken. "Oh ja, hier kriebelde dat labeltje zo verschrikkelijk", of "Van dit shirt zaten de mouwen te strak!". Dus tegenwoordig gooi ik die kleren ook gewoon weg (naar de kringloopwinkel) want in de kast heeft niemand er plezier van.
Verder: bovenmatige interesses, waar ik zo in op kan gaan dat ik er óf de hele dag over praat, óf zo in opga dat ik niet hoor als iemand anders tegen me praat, of zelfs boos aan het worden is.

Sinds een jaar of twee is dat World of Warcraft... m'n man wordt er helemaal gek van. Maar ik vind het veel te leuk, elke keer een nieuw character levelen, zoveel mogelijk lezen over talents, gear, stats en rotaties, kortom hoe word ik de beste hunter/druid/paladin die ik kan zijn binnen de limieten van de tijd die ik eraan kan besteden.
Wat verder? Oh ja, werk... pfff. Vermoeiende bezigheid, maar wel (letterlijk) broodnodig. Niet alleen voor het geld, wel mooi meegenomen. Maar voornamelijk ook om met m'n hersens bezig te zijn. Om het gevoel te hebben dat iemand blij wordt van wat ik doe. Om dingen te kunnen doen die anderen stom genoeg niet blijken te kunnen. Dat vind ik dan weer heel verbazend, want wat ik doe is helemaal niet moeilijk ofzo. Ten minste, dat vind ik zelf.
Jemig, al weer heel erg veel zitten typen voor m'n gevoel! Ben heel erg benieuwd naar de verdere gesprekken hier, zal proberen om het een beetje bij te houden.