Ik had een personeelsfeest. De 40+ collega's die het organiseerden verzekerden mij dat er volop gedanst zou kunnen worden. Eenmaal op het feest aanbeland bleek de DJ ook een 40 plusser met in zijn platenkoffer alles van tussen 1960 en 1980. Prima avond gehad, alleen van de muziek werd ik lichtelijk depri. Michael Jackson, Abba, Donna Summer.. Leuk qua nostalgie, voor tien minuten maar dan heb ik het wel gehad.
Even daarna, in de plaatselijke rocktempel, een 40-up party. Omdat ik gek ben op muziek en dansen maar er weinig voor voel tussen mensen van de leeftijd van mijn kinderen op de dansvloer te staan leek mij dit de ideale gelegenheid weer eens ouderwets met de voetjes van de vloer te gaan. De rocktempel staat bekend om zijn eigentijdse, eigenzinnige muzikale programmering dus dat beloofde wat! Mijn zus zag het ook wel zitten en samen togen wij vol verwachting naat het festijn. En ja hoor, eenmaal aangekomen in een zaal afgeladen vol dolenthousiaste 40-plussers werd onze hoop direct de grond ingeboord, toen wij verwelkomd werden met de klanken van Foxy's "Get Off". Wat gevolgd bleek te worden door nog heel wat al honderdduizend keer gehoorde nummers, zodat wij binnen een uur weer (behoorlijk chagrijning) buiten stonden.
Wat is dat toch dat 40-plussers muzikaal gezien zo in het verleden zijn blijven hangen. Hebben deze mensen geen radio, geen kinderen desnoods die ze op de hoogte kunnen brengen van het feit dat er ook tegenwoordig nog geweldige muziek wordt gemaakt, in allerlei verschillende genres? Waarom blijven teruggrijpen op die ouwe, uitgekauwde meuk, ik begrijp dat niet.
Het heeft niets te maken met krampachtig jong willen blijven, in elk geval wat mij betreft toch niet. Ik ben met volle overtuiging 40 plusser, of liever gezegd al eerder 50 minner, leef een uiterst verantwoord leven als (part-time werkend) moeder van een stel al grotere kinderen. Maar ik heb een enorme liefde voor muziek, kan intens genieten van wat er ook vandaag de dag wordt gemaakt, en voel me daar behoorlijk alleen in staan. Iemand?
Als de hemel naar beneden valt hebben we allemaal een blauw hoedje.