R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Misschien kan je het ipv 's morgens, 's avonds innemen of andersom...?
Maar wellicht is overleggen met de psychiater een beter idee dan om het zelf te gaan proberen...
Ik zou gewoon even bellen...
Maar wellicht is overleggen met de psychiater een beter idee dan om het zelf te gaan proberen...
Ik zou gewoon even bellen...
Fake it till you make it...
ik had met paroxetine ook slaapproblemen, s'nachts wakker en overdag amper wakker te houden, mijn huisarts zei dat ik zelf even moest uit vogelen wat het beste werky qua innemen, en dat blijkt voor mij s'avonds te zijn, dan ben ik tussen de middag wel moe maar dat is goed te doen en s' nachts kan ik gewoon lekker slapen, het werkt bij iedereen anders denk ik
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Zo, even een paar daagjes niet thuis en ik ben meteen veel minder gespannen en somber.
Helaas is het maar voor een paar dagen en moet ik weer terug naar dat stresshol ...
Ze hebben ook nog steeds geen andere woonplek gevonden en als ze die eindelijk hebben gevonden, is er natuurlijk weer een wachtlijst van een jaar of zelfs twee jaar ...
Helaas is het maar voor een paar dagen en moet ik weer terug naar dat stresshol ...
Ze hebben ook nog steeds geen andere woonplek gevonden en als ze die eindelijk hebben gevonden, is er natuurlijk weer een wachtlijst van een jaar of zelfs twee jaar ...
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Ok, na een tijd lang weer gelurkt te hebben, wordt het voor mij toch ook weer eens tijd om van me af te schrijven.
Want echt goed, dat gaat het niet. Te veel. Laatste werkdag gehad, nu officeel zonder werk. En dat voelt ook erg vervelend. En ik voelde me al vreselijk dus. Vorige week van m'n therapeute het behandelplan gekregen. Echt vreselijk om het allemaal op papier te zien staan en ik zat de afgelopen week ook in een behoorlijke put.
Sociale fobie en een behoorlijke depressie. En een hoop niet heel functionele denkpatronen die aangepakt moeten worden. En zo bang dat het allemaal niet gaat lukken; ik heb toch al eerder therapie gevolgd? En zo bang om te praten, wetende dat ik van angst soms helemaal dicht kan slaan bij sommige onderwerpen uit het verleden. En vooral de emoties die daar bijhoren. De eenzaamheid van vroeger weer voelen is niet mijn favoriete activiteit. Maar ja, in therapie gaan doe je niet voor je lol, maar makkelijk is anders.
Het liefst willen wegduiken of alles opzij willen schuiven en gewoon weer verder gaan. Dat ging altijd goed, dus daar moet ik nu toch ook wel weer een weg in kunnen vinden. Wetende dat dat ook een slecht plan is en ik dan ook toch wel weer tegen mezelf aan loop.
Ik voel me nu in deze situatie, alles bij elkaar, zo mislukt. En dat minderwaardigheidscomplex schiet ook niet op. Dit confronteren en er iets aan doen is zo moeilijk. Maar verder gaan zoals eerder en doen alsof er niets is, maar van binnen ineen schrompelen, is ook niet echt gezond, ik weet het. Ik weet het, maar het gevoel werkt nog niet mee.
Echter, zolang ik nog stress heb van de bedrijfsarts (die dingen heeft opgeschreven die niet waar zijn) en het gevolg daarvan bij de gang naar het UWV, en het vooral niet van me af kunnen zetten, zorgt ervoor dat ik mezelf gek maak. Ik wil gewoon de rust daarvan, zodat ik me dan eindelijk echt op mezelf kan richten.
En verder vind ik het zo moeilijk om mezelf niet continue heen en weer te slingeren tussen gedachten. Dat ik mezelf nu moet overgeven aan alles in mij en dingen van vroeger, maar anderzijds dat ik van mezelf verder moet en al bezig moet zijn met een volgende baan. Want eeen baan, dan voel ik me vast weer wat minder mislukt. Maar ja, zolang er ook nog andere dingen in me zitten, is dat misschien niet zo handig. etc, etc, etc, etc.
Goed, ik merk dat ik alles nog niet zo goed kan verwoorden zoals ik wil en dit er ook niet echt heel duidelijk verder van wordt.
Want echt goed, dat gaat het niet. Te veel. Laatste werkdag gehad, nu officeel zonder werk. En dat voelt ook erg vervelend. En ik voelde me al vreselijk dus. Vorige week van m'n therapeute het behandelplan gekregen. Echt vreselijk om het allemaal op papier te zien staan en ik zat de afgelopen week ook in een behoorlijke put.
Sociale fobie en een behoorlijke depressie. En een hoop niet heel functionele denkpatronen die aangepakt moeten worden. En zo bang dat het allemaal niet gaat lukken; ik heb toch al eerder therapie gevolgd? En zo bang om te praten, wetende dat ik van angst soms helemaal dicht kan slaan bij sommige onderwerpen uit het verleden. En vooral de emoties die daar bijhoren. De eenzaamheid van vroeger weer voelen is niet mijn favoriete activiteit. Maar ja, in therapie gaan doe je niet voor je lol, maar makkelijk is anders.
Het liefst willen wegduiken of alles opzij willen schuiven en gewoon weer verder gaan. Dat ging altijd goed, dus daar moet ik nu toch ook wel weer een weg in kunnen vinden. Wetende dat dat ook een slecht plan is en ik dan ook toch wel weer tegen mezelf aan loop.
Ik voel me nu in deze situatie, alles bij elkaar, zo mislukt. En dat minderwaardigheidscomplex schiet ook niet op. Dit confronteren en er iets aan doen is zo moeilijk. Maar verder gaan zoals eerder en doen alsof er niets is, maar van binnen ineen schrompelen, is ook niet echt gezond, ik weet het. Ik weet het, maar het gevoel werkt nog niet mee.
Echter, zolang ik nog stress heb van de bedrijfsarts (die dingen heeft opgeschreven die niet waar zijn) en het gevolg daarvan bij de gang naar het UWV, en het vooral niet van me af kunnen zetten, zorgt ervoor dat ik mezelf gek maak. Ik wil gewoon de rust daarvan, zodat ik me dan eindelijk echt op mezelf kan richten.
En verder vind ik het zo moeilijk om mezelf niet continue heen en weer te slingeren tussen gedachten. Dat ik mezelf nu moet overgeven aan alles in mij en dingen van vroeger, maar anderzijds dat ik van mezelf verder moet en al bezig moet zijn met een volgende baan. Want eeen baan, dan voel ik me vast weer wat minder mislukt. Maar ja, zolang er ook nog andere dingen in me zitten, is dat misschien niet zo handig. etc, etc, etc, etc.
Goed, ik merk dat ik alles nog niet zo goed kan verwoorden zoals ik wil en dit er ook niet echt heel duidelijk verder van wordt.
quote:Op zondag 9 oktober 2011 18:37 schreef Nyota het volgende:
Goed, ik merk dat ik alles nog niet zo goed kan verwoorden zoals ik wil en dit er ook niet echt heel duidelijk verder van wordt.
Ik vind het juist goed verwoord.
Rustig aan.
Dan voel ik me warriger dan dat ik blijkbaar overkom. Maar of dat nou juist een voordeel is of een nadeel...?quote:
[..]
Ik vind het juist goed verwoord.
Goedmorgen mensen...
Ik reageer raar op de medicijnen...zaterdag om 4:15 's ochtends wakker. Rondgehangen in de woonkamer tot de family wakker was, en daarna weer van 10 tot half 1 geslapen. gistern kwart over 5 wakker, en ook weet tussen 10 en 12 geslapen. En ik word wakker met fikse hoofdpijn zodat ik echt op moet staan en een paracetamol nemen. En zondag verder de hele dag in bed hangen, heel moe. het lijkt wel of m'n lichaam opeens beseft dat ik al jaren niet goed slaap ofzo, en het allemaal wil inhalen...nu ook behoorlijk afgepeigerd, eens zien hoe werk gaat. Heb vanavond een afspraak voor de ouderraad, anders had ik me ziek gemeld en de hele dag in bed gebleven.
Het rare is dat ik me wel beter voel, terwijl het twee weken zou duren voor ik iets merk, dus misschien is het wel een geweldig placebo efect, maar het scherpe randje is van m'n wanhoop af! Ik voel me 'gewoner' dan ik in tijden gedaan heb...waarschijnlijk geeft het besef dat ik nu echt hulp heb gezocht, me wat extra kracht?
Ik reageer raar op de medicijnen...zaterdag om 4:15 's ochtends wakker. Rondgehangen in de woonkamer tot de family wakker was, en daarna weer van 10 tot half 1 geslapen. gistern kwart over 5 wakker, en ook weet tussen 10 en 12 geslapen. En ik word wakker met fikse hoofdpijn zodat ik echt op moet staan en een paracetamol nemen. En zondag verder de hele dag in bed hangen, heel moe. het lijkt wel of m'n lichaam opeens beseft dat ik al jaren niet goed slaap ofzo, en het allemaal wil inhalen...nu ook behoorlijk afgepeigerd, eens zien hoe werk gaat. Heb vanavond een afspraak voor de ouderraad, anders had ik me ziek gemeld en de hele dag in bed gebleven.
Het rare is dat ik me wel beter voel, terwijl het twee weken zou duren voor ik iets merk, dus misschien is het wel een geweldig placebo efect, maar het scherpe randje is van m'n wanhoop af! Ik voel me 'gewoner' dan ik in tijden gedaan heb...waarschijnlijk geeft het besef dat ik nu echt hulp heb gezocht, me wat extra kracht?
Hou die angst vast! Ik ben nu ook een paar jaar bezig met teveel nadenken over dood zijn...ik wil niet naar dat punt toe waar ik ga kijken hoe ik mezelf dood kan maken. daarom zat ik vrijdag (waarschijnlijk jaren te laat) bij de psych...He zuigt apeballen, dat idee dat je zo goed niet 's ochtends je ogen open had willen doen.quote:Op vrijdag 7 oktober 2011 20:48 schreef Sylvana het volgende:
Ik kan er zelf ook heel slecht tegen en ik hoop ook dat het alleen bij gedachten blijft. Maar in tegenstelling tot andere keren heb ik nu wel de angst dat ik niet voor mezelf in durf te staanWant heb echt de hele dag suicidegedachten.
En dat beangstigd me echt enorm
dit is echt zo herkenbaar! ik ga ook echt bewust niet op zoek naar informatie daarover, en als mensen er wat over zeggen dan vraag ik ook of ze er niet over willen doorgaan omdat ik die kennis niet wil hebbenquote:
[..]
Hou die angst vast! Ik ben nu ook een paar jaar bezig met teveel nadenken over dood zijn...ik wil niet naar dat punt toe waar ik ga kijken hoe ik mezelf dood kan maken. daarom zat ik vrijdag (waarschijnlijk jaren te laat) bij de psych...He zuigt apeballen, dat idee dat je zo goed niet 's ochtends je ogen open had willen doen.
Het is niet een gevoel dat er altijd is hoor, maar ja, ik zal die kennis maar in huis hebben en op een dag er echt klaar mee zijn, dan is het misschien te makkelijk en dat wil ik niet
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Dat klinkt heel logisch: het is ook heel goed dat je die stap hebt gezet, daar heb je ook kracht voor nodig gezet. Je geeft jezelf niet op, maar je gelooft misschien weer iets meer in jezelf. En ondanks dat het misschien ook af een toe juist slechter zal kunnen gaan, geeft dat zeker kracht!quote:
Het rare is dat ik me wel beter voel, terwijl het twee weken zou duren voor ik iets merk, dus misschien is het wel een geweldig placebo efect, maar het scherpe randje is van m'n wanhoop af! Ik voel me 'gewoner' dan ik in tijden gedaan heb...waarschijnlijk geeft het besef dat ik nu echt hulp heb gezocht, me wat extra kracht?
Goed bezig.
En hoe is het werken je eigenlijk eerder vergaan? Werk je volledig of gedeeltelijk?
Ik werk fulltime. Maar eerlijk gezegd zit ik geregeld dagen op m'n werk dat ik buiten m'n depressie nergens aan toe kom. Ik ben zo gespecialiseerd, dat ik er vaak mee wegkom. omdat er hier maar 1 of twee mensen rondlopen die een beetje snappen wat ik doe (zit in de IT). maar het gaat een keer opvallen natuurlijk, ook daarom heb ik hulp gezocht!
Kort gezegd, ben ik heel goed geworden in liegen dat er niets aan de hand is. Maar ik ben dat wel een beetje zat! En dat houd ik niet m'n hele leven vol. Letterlijk. Op een dag zal ik me zo'n bedrieger voelen dat ik gewoon die auto met het gaspedaal naar beneden tegen de boom of het viaduct ram. Dat moeten we niet hebben.
Kort gezegd, ben ik heel goed geworden in liegen dat er niets aan de hand is. Maar ik ben dat wel een beetje zat! En dat houd ik niet m'n hele leven vol. Letterlijk. Op een dag zal ik me zo'n bedrieger voelen dat ik gewoon die auto met het gaspedaal naar beneden tegen de boom of het viaduct ram. Dat moeten we niet hebben.
Na een vrij lange periode dat het wel redelijk ging, gaat het hier nu weer langzaam de verkeerde kant op, de laatste tijd.
Ik begon afgelopen september vol enthousiasme aan een nieuwe studie, en ondanks dat ik het nog steeds erg leuk vind, merk ik nu al dat ik steeds makkelijker soms even een college skip. Op zich natuurlijk geen probleem, en hoeft niet per se iets met m'n depressie te maken te hebben, maar ik merk de laatste tijd ook dat ik steeds moeilijker mijn gedachten bij m'n huiswerk kan houden, omdat ik steeds meer aan het recente overlijden van mijn moeder denk.
Ik krijg ook steeds meer onenigheid met mijn vriendin, dus ook dat loopt niet echt lekker. En naast dat, begin ik steeds meer en meer het vermoeden te krijgen dat mijn vader een alcoholist is, en voel ik me alles behalve op mijn gemak thuis.
Misschien toch maar weer even een nieuwe afspraak met de psych maken, want straks loopt het weer uit de hand.
Ik begon afgelopen september vol enthousiasme aan een nieuwe studie, en ondanks dat ik het nog steeds erg leuk vind, merk ik nu al dat ik steeds makkelijker soms even een college skip. Op zich natuurlijk geen probleem, en hoeft niet per se iets met m'n depressie te maken te hebben, maar ik merk de laatste tijd ook dat ik steeds moeilijker mijn gedachten bij m'n huiswerk kan houden, omdat ik steeds meer aan het recente overlijden van mijn moeder denk.
Ik krijg ook steeds meer onenigheid met mijn vriendin, dus ook dat loopt niet echt lekker. En naast dat, begin ik steeds meer en meer het vermoeden te krijgen dat mijn vader een alcoholist is, en voel ik me alles behalve op mijn gemak thuis.
Misschien toch maar weer even een nieuwe afspraak met de psych maken, want straks loopt het weer uit de hand.
Dat klinkt wel een beetje als een neerwaartse denk/gevoelspiraal ja. Goed dat je je psych weer gaat inschakelen: heb je al gebeld?quote:
Na een vrij lange periode dat het wel redelijk ging, gaat het hier nu weer langzaam de verkeerde kant op, de laatste tijd.
Ik begon afgelopen september vol enthousiasme aan een nieuwe studie, en ondanks dat ik het nog steeds erg leuk vind, merk ik nu al dat ik steeds makkelijker soms even een college skip. Op zich natuurlijk geen probleem, en hoeft niet per se iets met m'n depressie te maken te hebben, maar ik merk de laatste tijd ook dat ik steeds moeilijker mijn gedachten bij m'n huiswerk kan houden, omdat ik steeds meer aan het recente overlijden van mijn moeder denk.
Ik krijg ook steeds meer onenigheid met mijn vriendin, dus ook dat loopt niet echt lekker. En naast dat, begin ik steeds meer en meer het vermoeden te krijgen dat mijn vader een alcoholist is, en voel ik me alles behalve op mijn gemak thuis.
Misschien toch maar weer even een nieuwe afspraak met de psych maken, want straks loopt het weer uit de hand.
Wat goed van je. En wel fijn dat je nog wel gewoon aan het werk bent: je zegt dat je op je werk dan wel bijna de hele tijd met je depressie bezig bent, maar het geeft toch afleiding, al is het maar een beetje.quote:
Ik werk fulltime. Maar eerlijk gezegd zit ik geregeld dagen op m'n werk dat ik buiten m'n depressie nergens aan toe kom. Ik ben zo gespecialiseerd, dat ik er vaak mee wegkom. omdat er hier maar 1 of twee mensen rondlopen die een beetje snappen wat ik doe (zit in de IT). maar het gaat een keer opvallen natuurlijk, ook daarom heb ik hulp gezocht!
Kort gezegd, ben ik heel goed geworden in liegen dat er niets aan de hand is. Maar ik ben dat wel een beetje zat! En dat houd ik niet m'n hele leven vol. Letterlijk. Op een dag zal ik me zo'n bedrieger voelen dat ik gewoon die auto met het gaspedaal naar beneden tegen de boom of het viaduct ram. Dat moeten we niet hebben.
En dat liegen: bedoel je dat naar anderen toe, of naar jezelf toe? Sowieso geen fijn gevoel natuurlijk.
Ik heb het zelf vooral het vaak naar mezelf toe: ontkennen dat er iets is of in ieder geval zeggen dat het allemaal wel mee valt en hup alles aan de kant en weer verder gaan.
Mijn collega's hebben met mijn afscheid ook bijna allemaal gezegd dat ik zo positief ben ingesteld en zo vrolijk ben en constructief ben ingesteld. Jaja denk ik dan: dat ben ik inderdaad, behalve over mezelf. En dan lijkt het alsof ik hoe ellendig ik me voel en hoe moeilijk ik het soms vind met mensen om te gaan, dan ontzettend ga overcompenseren door me dus heel sociaal op te stellen (wat eerst eng is, maar daarna goed goed) en bewust heel positief dingen in te steken.
Raar toch, dat brein en gedrag.
Maar hoe dan ook: voorkomen dat je jezelf een bedrieger gaat voelen en rare dingen met je gaspedaal gaat doen, is heel goed!
Mijn moeder heeft de psychiater al gebeld. En we wachten nu tot die terug belt.quote:
[..]
Bel een alarmlijn... Hier kan niemand je de hulp bieden die je nodig hebt.
Twiddel
En als het te lang duurt eer die terugbeld zou ik gewoon zelf weer bellen.quote:
[..]
Mijn moeder heeft de psychiater al gebeld. En we wachten nu tot die terug belt.
Sorry dat ik nu niet uitgebreid reageer. Maar ik heb teveel spanning door een project op school, waar de situatie niet meer te houden is. En ik niet meer kan functioneren.
En het is dusdanig opgelopen, dat ik geen seconde rust meer heb, en dus weer totaal weg begin te zakken. Heb geen zin om dingen te doen, als het aan mij zou liggen zou ik de hele dag op bed blijven.
Dus morgen een gesprek met mijn studeloopbaancoach...omdat dat 1 project mijn gehele schoolgaan begint te beinvloeden. En hopelijk ook nog een gesprek met de docent tussendoor in ieder geval voor de les.
En ik ga morgenochtend tijdens het 1e tussenuur de psycholoog bellen, omdat ik pas voor volgende week een afspraak heb staan en de situatie gewoon bijna niet te houden is..en ik al 3 dagen overstuur ben geweest en het niet van me af kan zetten. Dus heb ik hulp nodig
Gister een lekker sociale dag gehad en vandaag weer niks te doen. Het is wel duidelijk wanneer ik mezelf het beste voel, maar de sociale dingen voelen aan als incidenteel. Zodra ik thuis kom, en hoewel ik me dan prima vermaak, voelt het wel aan alsof ik altijd thuis zit en word het ineens weer een stuk moeilijker om het huis uit te komen en staat de eenzaamheid weer voorop.
Weer een mailtje gehad van mijn psycholoog, die vind dat ik goed op weg ben, maar wel meer door moet zetten en meer geduld moet hebben, laten dat net mijn slechtste eigenschappen zijn. Ik merk gewoon te weinig resultaat, hoewel ik wel weer genoeg informatie heb om de komende 2 weken aan mezelf te werken. Daarnaast heb ik vaak rustige dagen, maar heel weinig rust in mijn hoofd.
Binnenkort maak ik nog eens een aanvulling op mijn verhaal over hoe het vooral in sociaal opzicht is misgegaan, gewoon om te kijken wat mensen hier ervan vinden en of ik het ook echt aan mezelf te wijten heb.
Weer een mailtje gehad van mijn psycholoog, die vind dat ik goed op weg ben, maar wel meer door moet zetten en meer geduld moet hebben, laten dat net mijn slechtste eigenschappen zijn. Ik merk gewoon te weinig resultaat, hoewel ik wel weer genoeg informatie heb om de komende 2 weken aan mezelf te werken. Daarnaast heb ik vaak rustige dagen, maar heel weinig rust in mijn hoofd.
Binnenkort maak ik nog eens een aanvulling op mijn verhaal over hoe het vooral in sociaal opzicht is misgegaan, gewoon om te kijken wat mensen hier ervan vinden en of ik het ook echt aan mezelf te wijten heb.
Jij bent best goed in jezelf van alles de schuld geven, volgens mij.quote:
en of ik het ook echt aan mezelf te wijten heb.
Pff, dat was ween een sessie. In deze sessie een begin gemaakt met welke overtuigingen ik vanuit vroeger heb mee gekregen en hoe dat nu nog doorwerkt.
Ik haat het, het op papier alleen al zien vind ik moeilijk. Ik kan er echt niet meer voor weglopen.
En zo'n sessie is ook zo voorbij. Het dus niet meer gehad over hoe slecht ik me afgelopen week voelde.
Ik wil eigenlijk gewoon om me heen slaan en dingen stuk gooien. Geen idee waar dat vandaan komt, maar ik voel het wel. Waarom proberen mezelf aan een schema te houden, wat heeft het voor zin? Ja, dat ik me straks misschien iets beter voel. En dan, dan stel ik nog steeds niets voor. En ja, zelfmedelijden haat ik, dus uiteindelijk scheld ik mezelf dan weer verrot. En zit ik uiteindelijk een beetje voor me uit te staren of zet de tv aan om daar naar te staren. En dan voel ik me nog ellendiger.
Oh, echt, had ik nog maar werk gehad, dan zag ik m'n collega's ook nog op een dag, wat ook goed zou zijn geweest. Maar ja, dat is niet meer en ik moet het echt zelf doen. Alleen ik kan het doen. Maar als je het liefst in elkaar wil kruipen als een meisje van 6, schiet het ook niet op.
Ik wil niet meer nadenken, ik wil mezelf niet continue heen en weer slingeren. Ik weet eigenlijk niet wat ik wil.
Ik haat het, het op papier alleen al zien vind ik moeilijk. Ik kan er echt niet meer voor weglopen.
En zo'n sessie is ook zo voorbij. Het dus niet meer gehad over hoe slecht ik me afgelopen week voelde.
Ik wil eigenlijk gewoon om me heen slaan en dingen stuk gooien. Geen idee waar dat vandaan komt, maar ik voel het wel. Waarom proberen mezelf aan een schema te houden, wat heeft het voor zin? Ja, dat ik me straks misschien iets beter voel. En dan, dan stel ik nog steeds niets voor. En ja, zelfmedelijden haat ik, dus uiteindelijk scheld ik mezelf dan weer verrot. En zit ik uiteindelijk een beetje voor me uit te staren of zet de tv aan om daar naar te staren. En dan voel ik me nog ellendiger.
Oh, echt, had ik nog maar werk gehad, dan zag ik m'n collega's ook nog op een dag, wat ook goed zou zijn geweest. Maar ja, dat is niet meer en ik moet het echt zelf doen. Alleen ik kan het doen. Maar als je het liefst in elkaar wil kruipen als een meisje van 6, schiet het ook niet op.
Ik wil niet meer nadenken, ik wil mezelf niet continue heen en weer slingeren. Ik weet eigenlijk niet wat ik wil.
Soms vliegt het je ineens aan he, al die gevoelens, en de dingen die je dwars zitten?quote:
Pff, dat was ween een sessie. In deze sessie een begin gemaakt met welke overtuigingen ik vanuit vroeger heb mee gekregen en hoe dat nu nog doorwerkt.
Ik haat het, het op papier alleen al zien vind ik moeilijk. Ik kan er echt niet meer voor weglopen.
En zo'n sessie is ook zo voorbij. Het dus niet meer gehad over hoe slecht ik me afgelopen week voelde.
Ik wil eigenlijk gewoon om me heen slaan en dingen stuk gooien. Geen idee waar dat vandaan komt, maar ik voel het wel. Waarom proberen mezelf aan een schema te houden, wat heeft het voor zin? Ja, dat ik me straks misschien iets beter voel. En dan, dan stel ik nog steeds niets voor. En ja, zelfmedelijden haat ik, dus uiteindelijk scheld ik mezelf dan weer verrot. En zit ik uiteindelijk een beetje voor me uit te staren of zet de tv aan om daar naar te staren. En dan voel ik me nog ellendiger.
Oh, echt, had ik nog maar werk gehad, dan zag ik m'n collega's ook nog op een dag, wat ook goed zou zijn geweest. Maar ja, dat is niet meer en ik moet het echt zelf doen. Alleen ik kan het doen. Maar als je het liefst in elkaar wil kruipen als een meisje van 6, schiet het ook niet op.
Ik wil niet meer nadenken, ik wil mezelf niet continue heen en weer slingeren. Ik weet eigenlijk niet wat ik wil.
Ik kan niet echt iets zeggen dat je helpt, denk ik. Dus ik hou het bij een knuffel.... *knuffelt nyota*
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
@Nyota,
als eerst weet je wel wat je wilt: Namelijk jezelf beter voelen. ALleen je weet niet hoe.
Verder ben je enorm veeleisend aan jezelf, en je moet wat soepeler met jezelf leren te zijn. Want dan kan je denk iets meer rust krijgen.
Verder weet ik ook niet wat te zeggen, aangezien ik me momenteel ook niet echt super voel!
als eerst weet je wel wat je wilt: Namelijk jezelf beter voelen. ALleen je weet niet hoe.
Verder ben je enorm veeleisend aan jezelf, en je moet wat soepeler met jezelf leren te zijn. Want dan kan je denk iets meer rust krijgen.
Verder weet ik ook niet wat te zeggen, aangezien ik me momenteel ook niet echt super voel!
Nee, nog niet. Ik vergeet het gewoon. Ik merk dat ik weer vergeetachtiger begin te worden. Heel raar dat had ik vooral in de twee weken na het overlijden van m'n moeder, en nu begint het weerquote:
[..]
Dat klinkt wel een beetje als een neerwaartse denk/gevoelspiraal ja. Goed dat je je psych weer gaat inschakelen: heb je al gebeld?
Ja, dat en wat minder arboarts/uwv stress zou ook helpen. ZIt net een cursus mindfulness te overwegen. Iemand ervaring?quote:
@Nyota,
als eerst weet je wel wat je wilt: Namelijk jezelf beter voelen. ALleen je weet niet hoe.
Verder ben je enorm veeleisend aan jezelf, en je moet wat soepeler met jezelf leren te zijn. Want dan kan je denk iets meer rust krijgen.
Verder weet ik ook niet wat te zeggen, aangezien ik me momenteel ook niet echt super voel!
Sowieso fijn berichtje van je: ik weet ook wel dat ik minder veeleisend zou moeten zijn, maar heb geen flauw idee hoe. Zo stom hoe zo'n jarenlang patroon er zo in zit.
Ik hoop trouwens dat je de afspraak met je psych naar voren kan halen. Vindt het wel heel goed hoe je zo rationeel zegt dat je merkt dat het niet goed gaat, het zo niet kan en dat je nu hulp nodig hebt!
