Stuur een mod weg (met verslag 19-21 van 22) #4!

Mooie update weer hondenhotel lijkt mij ook erg gaaf!

Het duurt even, maar dan heb je ook wel wat.

Eindelijk, een verslag

af en toe kom je langs een topic en dan heb je zoiets van: waarom kom ik hier nu pas achter, dit is zo vet!

Dit is zo'n moment

wat een leuke verhalen allemaal

Dank je. In de OP kun je trouwens de links naar onze eerdere avonturen vinden. .

quote:

Op zaterdag 10 december 2011 18:02 schreef UIO_AMS het volgende:
Dank je. In de OP kun je trouwens de links naar onze eerdere avonturen vinden. .

oh dan moet ik daar ook eens kijken

Heb net een handgeschreven Kerstkaart ontvangen van Dennis & Frances:

quote:

Hello Mr Dice Man,
Remembering with appreciation your fun visit this summer. Thanks for sending along your blogs. Good travels ahead & happy holidogs.
Please relay our wishes to Costa, too.
Frances & Dennis

Dat is nog eens top persoonlijke klantenservice!

Leuk gebaar !

Je stuurt wel een kaartje terug neem ik aan

Mr. Dice Man.

Voor degenen die de route willen rijden:



Dan wel inclusief terugkeer naar Coeur d'Alene hè.

De route van dag 6 had ik ook al klaar staan. Kan ik net zo goed nu ook plaatsen. Het verslag komt eraan. .

De vaart zit er nog niet echt in, maar hier is dan: Deel 6 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS, maar de grens komt in zicht!

Dinsdag 30 augustus: Cottonwood – West Glacier

De nacht in Sweet Willy was, zoals verwacht, een geweldige nacht. En in de kitchenette staat een geweldig ontbijt op ons te wachten. Blueberry muffins, fruit, granola, yoghurt, noem maar op. In het achterste van de hond douchen we en dan gaan we op weg. Al was ik liever gebleven. Dit was goed. En eigenlijk had ik wel een houtgesneden hondje willen kopen. Maar we hebben een lange dag in de auto voor de boeg. We willen Glacier National Park bereiken. Canada wacht op ons.

Voor het eerst in twee jaar neem ik plaats achter het stuur. En ook voor het eerst tijdens onze dobbelsteenavonturen. Als excuus voor het niet rijden geef ik altijd het wonen en werken in één stad op. Een auto heb ik niet nodig voor het woon-werk verkeer. Maar in werkelijkheid speelt een ongeluk dat ik een drie jaar terug heb gehad ook mee. Daarna heb ik wel nog een keer gereden, maar dat ging niet van harte. Tijd om het van me af te zetten. Gelukkig heb ik de kalme Costa naast me zitten. Het is even wennen, maar het gaat.

We volgen Highway 12 naar Missoula. Een winding road van 141 mijlen, zoals de waarschuwingsborden ons vertellen. Kennelijk een unicum in de VS. Onderweg stoppen we een paar keer om wat foto's te schieten van de rivier die langs Highway 12 loopt:


Mooi hè?


Costa herleeft een soortgelijk plaatje dat we ooit schoten in Oostenrijk.


Wat wordt m'n haar grijs.

Onderweg stoppen we ook nog even bij Lolo's Pass, de grens met Montana en de tijdzone. Een paar kilometer later rijden we Lolo Hot Springs binnen. Tijd voor een lunch bij één van de twee roadside diners. Even wijst de rechter aan.

Binnen dobbelen we voor de lunch. De serveer(d/st)er (we weten het echt niet) blijkt een Belgische vriendin te hebben. Costa dobbelt een Montanan (double burger with cheese and bacon and fries) en ik een Montana (burger with cheese and bacon and fries). Die van mij is al enorm. Costa toont hoe ver hij zijn mond open moet doen:


En nee dames, dat is niet zijn bijzonder lange tong dwars door zijn broodje, maar een stuk bacon.

Na de lunch vervolgen we Highway 12 tot we bij Lolo linksaf de 93 op moeten. Highway 12 is één van de mooiste routes die we beiden ooit gevolgd hebben in de VS. En vreemd genoeg staat het op de kaart niet aangegeven als een scenic route. Highway 93 die we via Missoula volgen tot West Glacier is dat wel, maar is niet half zo mooi. Er valt ook weinig over te melden. Bij Poison dobbelen we nog of we de westelijke of oostelijke route om Flathead Lake volgen. Het wordt de westelijke route. Dat was wel het meest noemenswaardige.

Dan arriveren we in West Glacier:


De ingang tot Glacier National Park, dat samen met Waterton Lakes National Park in Canada het International Peace Park vormt. Het wordt al wat later en in het park zijn vrijwel geen overnachtingsmogelijkheden tot Waterton in Canada. En volgens de borden is dat nog zeker 3 uur rijden. De enige logische optie is in West Glacier een overnachting boeken. Canada komt morgen wel. De ouderwetse 'dobbel en het zoveelste motel wordt het' manier levert ons een overnachting op in het 4e motel dat we tegenkomen: West Glacier Motel. Een weinig originele naam gegeven het feit dat we in West Glacier zijn en het een motel is. Het uitzicht is wel prima:



In de diner aan de overkant eten we ons avondeten. Costa dobbelt een vegetarische maaltijd: stir fried veggies. Na zijn Montanan had hij toch wel genoeg vlees op. Ik dobbel liver & onions met rijst. Dit is ver weg verwijderd van onze beste maaltijden gedurende de dobbelsteenavonturen, maar dat kan gebeuren als je het lot legt in de uitkomsten van de dobbelsteenworpen.

In de kamer naast ons logeert een Zweedse familie. Daar komen we achter als hun deur open zwaait en ik wat Zweeds hoor, terwijl wij voor onze kamer zitten te genieten van de resterende warmte. In m'n beste Zweeds zeg ik gedag tegen de moeder die buiten nog even een sigaretje komt roken. Kennelijk brengen ze hun dochter naar Calgary, waar ze een half jaar gaat studeren. West Glacier Park doet haar denken aan Scandinavië. En dat vindt ze wel zo prettig.

Terug in de kamer zappen we nog wat langs de vele televisiekanalen. Veel meer valt er niet te doen 's avonds in West Glacier. Zo maken we kennis met geweldige programma's als Extreme Couponing (ja, een programma over vrouwen die coupons sparen om voor duizenden dollars inkopen te doen en uiteindelijk minder dan 100 dollar hoeven te betalen mits ze de juiste combinaties maken; de stress!) en Salvage Wars (over mensen die bieden op storage units waar de huur niet meer voor betaald wordt en van rechtswege verkocht mogen worden aan de hoogste bieders zonder dat zij de storage diepgaand mogen inspecteren om de werkelijke waarde te betalen). Geweldige programma's!

Uiteindelijk kan ik toch mijn ogen niet meer openhouden en wil gaan slapen. Costa besluit nog wat te lezen in zijn speciaal voor dit soort gelegenheden aangeschafte koplamp:



In het volgende verslag: File in de mist, Logan, The Prince of Wales in Canada, verstopte en vallende bizons en een mooie Hollandse.

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 22-12-2011 08:59:45 ]

Mooie foto´s hoor, lijkt erg op Bariloche

quote:

Op donderdag 22 december 2011 01:02 schreef k_man het volgende:
In ieder geval stoer om de smoesjes terzijde te schuiven en te benoemen waar het 'pijn doet'.

Heb je sindsdien nog vaker gereden?

Nee, ik was voor het ongeluk ook niet veel op de weg te vinden. Af en toe huurde of leende ik er één om bij vrienden op bezoek te gaan, maar we worden ouder en feestjes beginnen en eindigen eerder waardoor ik met het OV kan.

Wil wel weer rijden als ik op vakantie ga, maar ben nog niet zeker genoeg in een stad als Amsterdam met veel verkeer om me heen.

Overigens vind ik het ook leuker om als navigator te functioneren dan als chauffeur. Dat is altijd al zo geweest.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 03:03 schreef flipsen het volgende:
Mooie foto´s hoor, lijkt erg op Bariloche

Ik geloof je op je woord. Misschien dat ik ooit nog eens in Argentinië beland om het met eigen ogen te aanschouwen.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 05:22 schreef Skaai het volgende:
Wat goed van je dat je achter het stuur bent gekropen UIO .
Er wordt overigens best veel (nouja niet vaak, maar wel veel! ) gegeten door jullie, heeft het nog wat gescheeld in de kilo's? .

Jij hebt ons vlak voor en vlak na de reis gezien. Dus zeg het maar. .

Waar mogelijk hebben we wel de opties voor de dobbelsteen beperkt tot een bepaalde keuken of zelfs bepaalde gerechten als er gezonde opties waren. Daarnaast hebben we ook redelijk wat gelopen om wat lichaamsbeweging te krijgen. De hele dag op je gat zitten in een auto gaat ook vervelen.

quote:

Wel een prachtige omgeving daar, gewoon even stoppen langs de rivier en dan zo'n uitzicht hebben . Wat doe ik hier in Almere . Ik heb vanuit mijn huiskamer niet eens uitzicht, ik kijk uit op een muur bakstenen.

En dat waren bij lange na niet de mooiste vergezichten van onze reis. Wat je wel vergeet is dat er soms honderden kilometers lang geen zak te doen valt. Dan verlang je echt naar wat meer beton en stenen dan alleen de weg waar je over rijdt.

Genieten dit hoor! Jullie komen (qua verslag) nu in gebied wat ik ken

quote:

Op donderdag 22 december 2011 09:09 schreef Hi_flyer het volgende:
Genieten dit hoor! Jullie komen (qua verslag) nu in gebied wat ik ken

O ja, jij was in Osoyoos en omstreken geweest?

Yay een nieuw deel en bijna in Canada (wat toch het gedobbelde reisdoel was ?)

Ik kan je met veel zekerheid vertellen dat het gedobbelde reisdoel Canada nu niet ver meer is.

Om jullie alvast lekker te maken hier een plaatje van de route van dag 7:



Volgens google een ritje van 294 miles en een netto rijtijd van precies 8 uur. Exclusief de grensovergang, eten en wandeltochten dus.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 08:58 schreef UIO_AMS het volgende:
Ik geloof je op je woord. Misschien dat ik ooit nog eens in Argentinië beland om het met eigen ogen te aanschouwen.

Maar autorijden raad ik je dan weer af, in ieder geval in Buenos Aires Vergeet het nog wel eens dat ik al jaren aan de Argentijne rijstijl gewend ben en als mensen die ik op het vliegveld ophaal mij dan moeten volgen, dat ik dan beter mijn stijl een beetje aanpas. Het is hier (Bariloche dan) totaal niet agressief op de weg, maar als je met 10cm tussenruimte je auto ergens tussen een andere auto en de stoep tussensteekt kijken Hollanders daar toch wel vreemd vanop. Terwijl de Argentijn denkt: "Nog zeker 5cm speling"

In mijn enthousiasme heb ik ook nog even de routekaart van de derde dag (rondje Puget Sound) toegevoegd aan het verslag van die dag.

Fijne update weer! Als alles af is moet je het maar in boekvorm gaan uitgeven

Kaartjes met de hand ingetekend of met GPS-logger?

Van Calgary naar Pincher Creek heb ik niet al te lang geleden nog gereden, wel een beetje saai als je zo uit Glacier NP komt . Op de uitstapjes na ken ik alle gebieden waar jullie door zijn gereden dus het is een feest van herkenning voor mij! Leuke verslagen!!

quote:

Op donderdag 22 december 2011 16:34 schreef Thetallguy het volgende:

Kaartjes met de hand ingetekend of met GPS-logger?

Kan gewoon met Google Maps navigatie; de plaatsjes aanklikken waar je bent geweest (of heen gaat) en de "paarse" route verschijnt op je scherm.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 21:23 schreef jeroen1976 het volgende:
Kan gewoon met Google Maps navigatie; de plaatsjes aanklikken waar je bent geweest (of heen gaat) en de "paarse" route verschijnt op je scherm.

Dat dus. In de routewijzer kun je meerdere bestemmingen aangeven. Dan krijg je die groene plaatsbepalers met een A, B, C, etc. erin. En je kan de paarse lijn verschuiven als je niet de ideale route volgens google volgt. De witte stippen op onze routes zijn een gevolg van het verschuiven.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 21:20 schreef jeroen1976 het volgende:
Van Calgary naar Pincher Creek heb ik niet al te lang geleden nog gereden, wel een beetje saai als je zo uit Glacier NP komt . Op de uitstapjes na ken ik alle gebieden waar jullie door zijn gereden dus het is een feest van herkenning voor mij! Leuke verslagen!!

Bijzonder saai stuk is dat. Voor het eerst in onze reis regende het ook. Met het dak omhoog hebben we maar gewoon het gas ingetrapt op die route.

Speciaal voor Re die wel wat te lezen kan hebben: Deel 7 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). We beginnen vandaag in de VS, maar eindigen in Canada!

Woensdag 31 augustus: West Glacier (USA) – Calgary (Canada)

Als we het motel uitlopen, staan we dus voor de ingang tot Glacier National Park, dat samen met Waterton Lakes National Park in Canada het International Peace Park vormt. Maar eerst ontbijt.
In de diner aan de overkant waar we ons avondeten genoten, kunnen we nu ons ontbijt halen. Costa dobbelt eggs, bacon & toast. Ik dobbel hotcake with maple syrup & ham. In tegenstelling tot het avondeten is het ontbijt niet slecht.

Op naar Waterton in Canada via de Going-to-the-Sun Road dwars door het park. En dat voor maar $ 25. Volgens de borden bij het Visitor Centre is het zeker 3 uur rijden naar Waterton. En dat is zonder tussenstops. Wij dobbelen voor de zoveelste place of interest. Dat blijkt nummer 6 de Sunrift Gorge te zijn.

In tegenstelling tot de zon komen we op de Going-to-the-Sun Road voor het eerst deze reis een dik wolkendek tegen:


Mooi uitzicht.


Mooi, maar minder te zien.


We zien niks meer.

De weg over Logan Pass, onderdeel van de Continental Divide, is vast een hele mooie route, maar het grootste deel tot de pass is dit ons uitzicht. Tot overmaat van ramp staan we ook nog in een file en begint het koud te worden. We hebben de optie om het dak dicht te doen, of de verwarming hoog aan te zetten. De dobbelsteen besluit tot het laatste.

Als we eenmaal over de pass zijn, klaart het op. Wat kilometers later staan we bij de parkeerplaats van de Sunrift Gorge. Een korte wandeling leidt ons naar de gorge:


Volg de stroom. Makkelijk zat.


Niet de enorme gorge die we verwacht hadden, maar ...


wij zijn er blij mee!

Dan rijden we door naar Canada en Waterton. Canada ingaan blijkt een stuk eenvoudiger en een stuk sneller dan de VS binnengaan. Binnen een minuutje zijn we door de douane. Deze grensovergang in het park is trouwens alleen in de zomer geopend. De entree tot het Waterton Lakes National Park kost maar $ 15,60. Goedkoper dus dan de VS. Ook al is dit deel een stuk kleiner.

Nabij Waterton zien we het majestueuze Prince of Wales Hotel liggen:



Een goede plek voor de lunch! Maar eerst schieten we nog een foto bij een bord dat zegt dat we bij een UNESCO World Heritage Site staan:



In het Prince of Wales Hotel (geen Britse kroonprins is er ooit geweest) dobbelen we dus voor de lunch. Een serveerster in kilt – elders zou het potsierlijk zijn, maar in deze old world charm niet - brengt ons de kaart. Naast gerechten uit de oude wereld, staan er ook gerechten uit de nieuwe wereld op. Jammer, maar zo kan het wel gebeuren dat Costa een Shepherd's Pie nuttigt en ik een Turkey, Bacon & Swiss Cheese Wrap.

Vanuit het plaatsje Waterton lopen twee routes die je met de auto kan volgen als een soort excursie. Even is de Akamina Parkway en oneven de Red Rock Canyon Road. In de lobby van het Prince of Wales dobbelen we erom. Driemaal raden wat de uitkomst was:



Onderweg hier naar toe kwamen we nog wat herten tegen (Wapiti-herten?), maar het lukte niet om die vast te leggen. We hopen op nog wat meer wild en dus moeten we een trail gaan lopen. Vanuit het punt dat hierboven op de foto is vastgelegd, lopen drie trails. Daarvan is er één afgesloten vanwege grizzlyberen. Dat laat twee mogelijkheden achter: dieper Red Rock Canyon in (even) of naar Blakiston Falls (oneven). Een 3 stuurt ons naar de watervallen.

Onderweg horen we ze wel, maar zien ze niet:



Dan zien we ze liggen:



Niet de meest indrukwekkende, maar wel één die je ook van boven kan fotograferen:



Eenmaal terug bij de auto besluit Costa z'n iPhone zo neer te zetten en in te stellen dat het elke paar seconden een foto neemt van de weg voor ons. (Ik denk tenminste dat het hier is.) En daar kan dan een soort filmpje van gemaakt worden.

[filmpje van Costa]

Vlak na de uitgang van het park rijden we nog een lus door de Bison Paddocks. Daar komen we gegarandeerd van die beesten tegen:



Behalve de dreigende regen is er niet veel te zien dus. Pas aan het einde van de lus zien we in de verte wat liggen, maar dat hadden net zo goed zwarte koeien kunnen zijn. Dan maar door naar Head Smashed In Buffalo Jump. De 2e UNESCO-site van de dag. Volgens de ANWB gids is het Interpretive Centre in de zomer geopend tot zes uur. Volgens de navigatie zijn we daar om vijf uur. Mooi op tijd dus. Ondertussen rijden we met de kap op vanwege de regen die eindelijk is gekomen. Bij Pincher Creek kunnen we twee kanten op: de Interstate 3 (even) of Highway 785 (oneven). De 5 bij m'n voeten wijst de laatste optie aan. Volgens de navigatie duurt deze route acht minuten langer. Nog steeds genoeg tijd voor het Interpretive Centre. Maar dan houdt het asfalt op.

De laatste 20 km rijden we over een zeer brede onverharde weg. Het constante geratel van steentjes in de wielkasten is een nieuwe ervaring die we onze mooie Mitsubishi Eclipse Spider eigenlijk niet aan willen doen. De harde regen maakt het ook niet veel beter.

Om 16u59 rijden we het heerlijke asfalt weer op. Om 17u01 staan we voor de ingang van het Interpretive Centre:



Shit.

De neiging om de ANWB-gids weg te smijten, weet ik ternauwernood te onderdrukken. De plensregen, de steenslag en het vooruitzicht van nog twee uur rechtdoor rijden naar Calgary verhogen ook niet de stemming.

Een half uur voor Calgary klaart het wat op. Eenmaal downtown is er niets dat wijst op het slechte weer. Integendeel:



Een mooi moment om te dobbelen voor het hotel dat we de komende nachten ons thuis zullen noemen. De TomTom van Costa geeft de dichtstbijzijnden weer. We dobbelen voor de eerste 6. De 3 stuurt ons naar Hotel Arts. Costa parkeert de auto voor de deur en ik loop naar binnen om te vragen naar een kamer met twee bedden. De lobby ziet er goed uit. Net als het vrouwvolk dat hier rondloopt. Goedkeurend bekijk ik het allemaal als de receptioniste de computer raadpleegt. Naast me staat een mooie blondine die mij glimlachend aankijkt.

Ik: Hello.
Zij: Hallo, ik zie dat je Nederlands bent.
Ik: Uh ja, jij dus ook?
Zij: Ja.

De verdere conversatie wordt verstoord door de receptioniste. Ze heeft een kamer voor ons. Mooi. Vanuit m'n ooghoek zie ik de mooie Nederlandse naar de lift lopen. Goed hotel dit. Buiten verwittig ik Costa dat we weer eens geluk hebben. Ook hij is benieuwd naar het mooie vrouwvolk. We parkeren de auto in de garage van het hotel en zoeken onze kamer op. Eerst maar even opfrissen en wat eten. .

De dobbelsteen wijst het eerste restaurant aan. Dat is makkelijk. Die zit in het hotel en is genaamd de Raw Bar. Costa dobbelt voor ons beiden het hoofdgerecht: Cod with mushrooms & rice in a teriyaki sauce. Erg ok. Voor dessert dobbel ik een warme appeltaart met vanilleijs en Costa een witte chocolademousse. Ook niet verkeerd. .

Naast het restaurant zit een bar genaamd St. Germain. Daar drinken we nog wat temidden van een stel Russische dames. De barman probeert indruk te maken op ze, maar onderwijl vergeet hij onze bestelling. Niet geheel onbegrijpelijk. Een paar andere mooie jongedames aan de bar worden door een fotograaf gevraagd of ze voor hun facebook-foto geïnteresseerd zouden zijn in een professionele foto en hoeveel ze daarvoor over zouden hebben. Is het marktonderzoek dat hij doet? Of een wel heel cheesy pick up line?

Wat het ook is, wij gaan naar bed. Het was een lange dag.

In het volgende verslag: Meer mooie vrouwen, Dennis de brandweerman, lokalen wijzen opties aan, grizzlyberen, badkleding en een Japanse genaamd Ki.

er is een update

[kuch] foto van de dames [/kuch]

Lees je even niet mee en staan er opeens TWEE verslagen.

Het kan snel gaan hè. .

Ziet er goed uit! Ik word er best jaloers van

De vaart zit er nu echt goed in: Deel 8 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). De eerste volle dag in Canada!

Donderdag 01 september: Calgary

Hotel Arts heeft prima bedden. Dat kunnen we na één dag wel al stellen. Voordat we gingen slapen wel nog een nieuwe aflevering van de Storage Wars gezien. Goed programma zo in de nacht. .

Voor het ontbijt moeten we weer in de Raw Bar zijn. Costa dobbelt voor de soort eieren. Vandaag kennelijk Eggs Benedict. Verder veel vers fruit. Dit wordt een gezonde dag! De auto zullen we laten staan. Zo is het plan tenminste. Tenzij de lokalen iets opgeven buiten de stad, want vandaag hebben zij het voor het zeggen. Aan mij om aan diverse mensen te vragen wat zij zouden doen als ze een dag vrij zijn.

• De mooie serveerster (goed hotel dit) geeft de eerste optie op: Rafting. Kennelijk is dat ergens buiten de stad, maar er gaat een trein heen.
• Receptioniste nummer 1 heeft een minder spannend leven: The mall. (Optie 2)
• Receptioniste nummer 2 vindt een bezoek aan de Calgary Zoo de moeite waard. (Optie 3)

Tot zover de eerste lokalen die we tegenkomen. Nabij het hotel is de Stampede Grond met de Saddledome als het hart van Calgary’s entertainment. Daar gaan we heen. Daar zijn vast wel wat meer lokalen te vinden.

Als we daar aankomen zien we aanplakbiljetten voor de komende shows. Kennelijk zal Limburgs’ exportproduct nummer 1: André Rieu daar binnenkort optreden. Leuk voor hem. Minder leuk voor ons is, dat er vrijwel niemand te vinden is. Opties 4, 5 en 6 blijven nog even blanco, maar dat komt vast wel goed. Het geeft ons in ieder geval wel de mogelijkheid om te dobbelen voor iets dat we eigenlijk al bij binnenkomst in Canada hadden willen doen: het bepalen van het souvenir voor de gelukkige FOK!ster. Wat waren de opties ook alweer?

1. Een fles wijn uit de Okanagan valley.
2. Een doos Lucky Charms.
3. Een houtgesneden bever.
4. Een fles maple syrup.
5. De autobiografie van Bret 'The Hitman' Hart.
6. Een sleutelhanger in de vorm van een ijshockeypuck.

Costa filmt de worp:

[Filmpje Stampede Ground]

Nou dat is dan ook duidelijk. Een mooi souvenir voor een gelukkige FOK!ster. Dat kunnen we wel kopen als we het tegenkomen. .

Vanaf de Stampede Ground lopen we naar Olympic Plaza, de plaats waar de kampioenen van de Olympische winterspelen van 1988 geëerd worden. Maar vandaag worden ook de brandweerhelden geëerd. Alles wordt klaargezet voor een ceremonie ter nagedachtenis aan de gevallen broeders. Twee jongedames van de organisatie staan vlakbij ons. Als zij niet iets weten in de buurt …

• Vuurmeisje nummer 1 stelt een bezoek aan het Olympic Park voor. Een mooie 4e optie.
• Vuurmeisje nummer 2 is meer cultureel van aard en stelt het antropolgische museum Glenbow voor. Dat zijn al vijf mooie opties. Kijk maar:



Nu nog een zesde optie. De vuurmeisjes vinden onze manier van reizen geweldig en begrijpen dat we nog een zesde optie zoeken. Geen probleem, want daar is brandweercommandant Dennis. De man met de hoogste rang wil vast wel een optie opgeven, zeggen de jongedames. En Dennis blijkt bereid (om ons uit de brand te helpen wilde ik typen, maar dat is zo afgezaagd) en ook nog eens zeer kennisrijk over de toeristische mogelijkheden van Calgary. Na 5 minuten komt hij dan eindelijk met zijn optie: Heritage Park moet op 6! Zo gezegd, zo gedaan:



De vuurmeisjes en Dennis willen het resultaat van de worp zien, dus zit er niets anders op dan hier maar te dobbelen:



Naar de Zoo dus. De teleurstelling is van Dennis z’n gezicht te lezen, maar al snel begrijpt hij dat dit het resultaat is van jezelf committeren aan de grillen van de dobbelsteen. Om ons op te beuren, of gewoon omdat hij ze in zijn zak had, geeft hij ons nog een aandenken mee: twee emblemen van de Calgary Fire Department die we aan een kledingstuk kunnen zetten. Tof!

Aangezien we in het centrum van Calgary staan, besluiten we hier nog wat rond te kijken voordat we naar de dierentuin gaan. Misschien komen we wel het souvenir tegen? . En anders toch zeker een paar ansichtkaarten die ik nog moet versturen. Op Olympic Plaza vinden we herinneringsplaten aan de medaillewinnaars. Deze kennen we natuurlijk:



Vreemd genoeg staan ze tussen wat oranje palen en een potsierlijke gallerij:



Na een paar uur shoppen vinden we wat we echt nodig hebben: een pub waar we kunnen lunchen (de vijfde in de winkelstraat, maar de naam ben ik vergeten). Buiten op het terras nemen we plaats en de dobbelsteen doet de rest. Ik eindig met een Jalapeña Burger with Sweet Potato Fries, Costa met een Joycean Burger with fries. Tot zover de gezonde dag. :’).

Tegenover de pub staat een stalen ros:



Zoiets kwamen we ook in het Franse Briançon tegen. Maar in plaats van een stalen ros moeten we echte dieren zien. Dus moeten we gaan. De dobbelsteen wijst de taxi aan als vervoermiddel naar de Calgary Zoo. Helaas zet hij ons af bij de verkeerde ingang, maar daarvandaan hebben we wel mooi zicht op Downtown Calgary:



De middag vertoeven we in de dierentuin. Eindelijk staan we oog in oog met een bizon. Maar ook de wolf, puma, zwarte beer en Grizzly ontbreken niet. Hier een kleine selectie van foto’s:


Een puma die maar niet met z'n gezicht in beeld wilde.


Een paar grizzlies.


Nog een grizzly.

Na een paar uur ronddwalen tussen de jonge gezinnetjes en in de hete zon zijn we het zat. M’n benen willen ook niet meer. Terug dus naar het hotel om aar een frisse duik te nemen. Deze keer wijst de dobbelsteen de tram aan als vervoermiddel. Het is er warm, zweterig en druk. Gelukkig is het een kort ritje.

Eenmaal terug in het hotel weten we niet hoe snel we om moeten kleden. Het zwembad wacht op ons:


Keurige jongens!


Lekker verkoelend water.


En een lekker verkoelend biertje.

Aan de rand van het zwembad schrijven we de kaarten, lezen een boekje en drinken een drankje. Het is goed zo. Niet veel later verschijnen meer gasten. Eens temeer zijn we trendsetters. .

Voor het avondeten willen we toch weer terugkeren naar de gezonde opties. In Canada betekent dat kennelijk Aziatisch voedsel. Deze keer maar een Japans restaurant proberen. De receptionist kent er twee in de buurt. Makkelijk dobbelen is dat. 1-3 is de traditionele en 4-6 is de moderne Japanse keuken die we als optie krijgen. De 4 stuurt ons naar Ki, het moderne Japanse restaurant.

Na een korte wandeling bereiken we Ki. Daar worden we opgevangen door een knappe serveerster die wel eens in Nederland is geweest. Wat opvalt is dat ze hier niet zo overdreven doen als in de VS. Voor de verandering dobbelen we eens niet. Dat betekent natuurlijk niet dat we op eigen houtje iets besluiten. Met de serveerster spreken we een bedrag af en zij en de koks mogen bepalen wat er op tafel komt. Een prima zet, want het eten (miso chowder, pork belly, gamba’s, tempura, Alberta beef) is voortreffelijk. Mooi. Het enige onbegrijpelijke aan de hele avond, is het feit dat op vier tv’s om ons heen de moderne Japanse ninjafilm Goemon gedraaid wordt. Dat leidt te veel af.

Vanuit Ki lopen we direct terug naar het hotel. Het is al laat en we willen nog een episode van de Storage Wars zien uiteraard. .

In het volgende verslag: Huize Hart, de Rockies en een hottub met Nederlanders en Duitsers.

[ Bericht 5% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 21:51:43 ]

quote:

Op vrijdag 30 december 2011 22:34 schreef Skaai het volgende:
Ik heb 2 keer moeten lachen tijdens het lezen van jullie stukje .

Stukje 7, of stukje 8? .

quote:

Was de Zoo uiteindelijk leuker dan gedacht of was het net zo teleurstellend als de blik op het gezicht van Dennis? . En ik ben wel een beetje benieuwd naar de emblemen die jullie van de brandweermeneer hebben gehad, zulks een puik gebaar van die vent!

De ingang van de dierentuin was een domper. Beetje oud, niet goed onderhouden en zo. Dat beeld blijft lang bij je hangen. Een eerste indruk moet goed zijn. Geleidelijk aan werd het wel beter.

Ik zal, wanneer ik weer wat tijd heb, het embleem fotograferen en hier plaatsen.

quote:

Enne, sexy hoor, die badjassen!

Waarom denk je dat ik de foto hier plaats. .

Vol doorgaan nu: Deel 9 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). De tweede volle dag in Canada en de laatste in Calgary!

Vrijdag 02 september: Calgary - Lake Louise

Zoals eerder genoemd heeft Hotel Arts prima bedden. En het ontbijt is ook niet mis. Deze keer dobbel ik: we maken gebruik van het ontbijtbuffet in plaats van á la carte zoals gisteren. Na een dagje rust is het ook weer tijd om de Eclipse los te laten op de wegen van Canada. Maar eerst hebben we nog iets te doen in Calgary. Goede vriend Re vond het namelijk net als in Oostenrijk wel leuk om ons langs het geboortehuis van een bekend persoon te sturen. In Canada werd dat het geboortehuis van de levende worstellegende Bret The Hitman Hart. Vanuit downtown moeten we dan ook eerst een stukje naar het zuiden voor we naar de Rockies kunnen. TomTom brengt ons feilloos naar het juiste adres:



Dan is het tijd om westwaarts te gaan. Terug naar de kust via de Rockies. Via Banff om precies te zijn. Vanuit Calgary zijn er twee routes naar Banff: de interstate (even) of de highway (oneven). Het wordt de highway, die er mooi en verlaten bijligt:



In de verte kun je de Rockies zien liggen. Langs de highway zien we plots een oud kerkje staan. Een mooie plek om even de benen te strekken:



Het oude kerkje is door de McDougal familie neergezet en staat aan een klein meertje genaamd Ghost Lake. Langs het kerkje en het meertje staat een korte route uitgestippeld en staan diverse informatiebordjes. De McDougals waren kennelijk graag geziene gasten voor de originele bevolking.

We rijden een uurtje verder naar Banff. Een goede plek om te lunchen. Op een parkeerplaats in Banff werp ik een 1: de eerste de beste plek voor een lunch zullen we binnenlopen. Dat blijkt 10m verderop te liggen. Een kleine lunchroom, waar ik een chicken wrap met rijst dobbel en Costa een eggsalad sandwich. Voor onderweg dobbelen we ook nog iets: twee plakken bananencake.

Banff is duidelijk ingericht voor de toeristensector. Veel Japanners en Duitsers (of Zzze Dzjurmans! zoals Costa en ik ze telkens noemen) We lopen een rondje en bij de brug over de Bow River besluiten we te dobbelen voor een toeristische attractie.



De opties zijn:

1-2 Lake Minnewanka
3-4 Met de auto een berg op met uitzicht over Banff.
5-6 Met een gondel naar boven



Naar het meer dus. Maar net over de brug ligt het Fairmount Banff Springs Hotel. Dat was één van de mogelijke chateau-overnachtingen, maar deze is het niet geworden. (We hebben eerder gedobbeld: we zullen overnachten in de Fairmount Vancouver. ) Dit is ieder geval het hotel in Banff:



Op naar Lake Minnewanka. Daar lopen we een stukje van een trail om het meer, tot we niet meer verder kunnen vanwege bessen in bloei. Daar komen kennelijk de beren op af. Qua wild komen we alleen wat grondeekhoorns tegen. En die zijn cute! Het is in ieder geval een schitterend meer waar we langs lopen:



We rijden door richting Lake Louise over de Icefields Parkway. Deze leidt dwars door de nationale parken van Banff en Jasper. Bij de entree van het Banff National Park hebben we een informatieblad gekregen. Tussen Banff en Lake Louise zijn 6 goede opties voor nog een korte, interessante tussenstop. Uiteraard dobbelen we er weer om: Johnston Creek wordt de tussenstop. Eenmaal daar eten we onze plak bananencake op en lopen over de aangelegde trail langs de kreek:





Plots splitst de route zich op. 1-3 leidt ons naar de lower falls, 4-6 de upper falls. Ik werp een 2. Zzze Dzjurmans die ons de hele tijd volgen, gaan naar de upper falls. Nu hebben we alleen nog wat Japanners en Mexicanen om ons heen. Helaas kan ik geen foto's terugvinden van de falls. Die waren best mooi.

We vervolgen onze weg naar Lake Louise, waar we zullen overnachten. Op de weg naar het meer komen we drie mogelijke overnachtingsplekken tegen. We besluiten met tegengestelde ogen de opties in te delen:

1-6: Chateau Lake Louise
2-5: Deer Lodge
3-4: Paradise Bungalows

Dankzij de 5 zullen we slapen in de Deer Lodge. Ze hebben voor ons een hoekkamer met twee bedden. Gelijk weer de duurste kamer van de oude jachthut. Het is niet anders. Gelukkig kunnen we er een was doen. Hoogst noodzakelijk. Tijdens de was poolen we wat in de speelkamer. Als ed was klaar is en in de droger zit, gaan we naar eetkamer. Als voorgerecht krijgen we de Rocky Mountains Meat Platter met worst van buffalo, paté van hert en nog wat lokale lekkernijen. Als hoofdgerecht dobbelt Costa een Pulled Pork Sandwich en ik een Grilled Chicken Sandwich. Prima te doen.

Na het eten vinden we het tijd om de hottub boven op het dak te bezoeken. Weer zijn we de eersten:


(Sorry, maar de betere foto's zijn niet terug te vinden.)

Voorlopig hebben we een heldere hemel, maar in de verte kun je de wolken zien aankomen. Buiten de pool is het koud, maar het water is lekker warm. Een stel uit Calgary komt er gezellig bij. We hebben het over van alles en nog wat en al gauw volgen meer gasten ons trendsettende voorbeeld. Dan volgt ook nog een Nederlands stel. Oranje vormt de meerderheid in dit kleine stukje paradijs!

A lot of Dutch people here, zegt de man van het stel uit Calgary.
Where ever you go, you're bound to meet some Dutch, reageer ik.
And the Germans, voegt Costa toe. Niet eens de gebruikelijk Zzze Dzjurmans!
Hello, reageert een jongedame naast Costa.

Hier dus ook Zzze Dzjurmans. .

Tot vervelens aan toe begint het Nederlandse stel iedere keer een conversatie met ons in het Nederlands op. Ondanks het toch internationaal gemêleerde gezelschap. Wij antwoorden steevast in het Engels, maar dit schijnt niet door te dringen. Alsof het een wedstrijd is, begint de dame ook nog eens op te noemen hoeveel van elke diersoort ze gezien hebben. Zoveel beren, zoveel walvissen, etcetera, etcetera.

Wij hebben geslapen in een hond, zeg ik. Daar kan niemand tegenop. Tijd om de hottub te verlaten. .

In de schitterende rookkamer lezen en drinken we nog wat. Roken uiteraard niet. Dat moet buiten. Lekker rozig vallen we in slaap.

In het volgende verslag: Nu dan een goedkope dag? Het vervolg van de Icefields Parkway? Alle hotels vol? En een kariboe?

[ Bericht 5% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:00:58 ]

En alweer twee verslagen ineens!

Ga door, ga door, ga door.

quote:

Op zaterdag 31 december 2011 19:50 schreef Cat22 het volgende:
En alweer twee verslagen ineens!
Ga door, ga door, ga door.

quote:

Op zaterdag 31 december 2011 20:13 schreef Skaai het volgende:
Vergeet je de jaarwisseling niet te vieren UIO?

Had wat uren over vandaag. Nu is het tijd voor een feestje. Jullie ook een fijne jaarwisseling!

Geweldige updates, mooie foto's ook!

leuke updates idd

Weten de heren al of er dit jaar weer een avontuur komt. Kan ik, nu ik het topic gevonden heb, ook opties voor een bestemming aandragen

quote:

Op zondag 1 januari 2012 11:36 schreef GodsSon het volgende:
Geweldige updates, mooie foto's ook!

De mooie foto's zijn het werk van Costa. De omgeving van Moeder Natuur. Daar kan ik geen credits voor nemen.

Mooie verslagen weer

Heerlijk op mn laatste vrije dag jullie verslagen aan het doorlezen. Vooral het laatste verslag is een feest der herkenning met Calgary, Banff en Lake Louise. Wat een fantastische route! Ik kijk uit naar het vervolg. .

quote:

Op maandag 2 januari 2012 11:27 schreef Misstique het volgende:
Heerlijk op mn laatste vrije dag jullie verslagen aan het doorlezen. Vooral het laatste verslag is een feest der herkenning met Calgary, Banff en Lake Louise. Wat een fantastische route! Ik kijk uit naar het vervolg. .

Ben je ook naar het Hart House geweest, Misstique? Naar de legendarische dungeon van de worstelfamilie?

Nee, die hebben we overgeslagen. Ben toen wel naar het huis van McGyver geweest, maar dat lag aan de andere kant van Canada. .

Het huis van McGyver!!

Ben best jaloers daarop!

Die acteur was een racemaatje van een vriend van mijn moeder, vandaar. . Moet zeggen dat ik destijds ook bijzonder onder de indruk was, maar toen was ik ook nog wel wat jaartjes jonger.

Vertel je me nu gewoon tussen neus en lippen door dat ik de hand heb geschud met iemand die de hand van McGyver heeft geschud.

Yesh. .

quote:

Op maandag 2 januari 2012 15:41 schreef Misstique het volgende:
Yesh. .

Ben je die Dago niet eens zat?

.

Hé, volgens kwaliteitsblad De Story was ik goed genoeg om de vriend te zijn van Lieke van Lexmond. .

quote:

Op maandag 2 januari 2012 14:34 schreef UIO_AMS het volgende:
Het huis van McGyver!!

Ben best jaloers daarop!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Jij bent gewoon jaloers.

De route van dag 9:

En om jullie alvast lekker te maken schotel ik ook de route van dag 10 voor:

Wow! Let je even niet op staan er zowaar meerdere updates, goed werk!

quote:

Op maandag 2 januari 2012 15:58 schreef Isabeau het volgende:

[..]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Toen ik 12 was, zag hij er heul anders uit.

Om de aandacht van MacGyver af te leiden: Deel 10 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). De Icefields Parkway in Canada!

Zaterdag 03 september: Lake Louise - Valemount

Wakker worden in de Deer Lodge is geen straf. Het ontbijtbuffet trouwens ook niet. De prijs daarentegen is weer eens hoog. Vandaag maar eens goedkoop doen en een lunchpakketje bij de lokale supermarkt samenstellen. Daarvoor moeten we wel eerst weer de Eclipse opstarten. En kennelijk ontdooien:



Een mooi moment ook om de achterkant van de Deer Lodge vast te leggen:



Rechts op het balkon / dak de hottub.

Het ontdooien van de Eclipse kan de zon beter, dus eerst maar een wandeling maken langs het meer, waarnaar dit dorp genoemd is. Zoals gebruikelijk is het weer een mooi meer. Maar hier stikt het van de toeristen. Uiteraard Zze Dzjurmans, maar ook Japanners.



Kirei desu ne! roep ik uit, terwijl een groep Japanse meisjes voor ons staat te poseren. Enkelen draaien zich glimlachend naar ons om, maar schrikken zich rot als blijkt dat er twee Europese reuzen zich in het Japans uitspreken over de schoonheid van dit meer. Altijd leuk om m’n beperkte kennis van de Japanse taal op deze manier in te zetten. .

Costa wil ook poseren aan het meer. In de vertrouwde Nina Brink methode:



In m'n jaszak zit nog steeds het informatiekrantje van Banff National Park. De route tot aan de ingang van Jasper National Park kent zo'n zes op onze maat gemaakte activiteiten.

De dobbelactie aan het meer levert een 2 op:



Dat betekent Crowfoot Glacier in BNP.

Dat geregeld hebbende is het nu tijd om Lake Louise via de supermarkt voor een lunchpakketje te verlaten. Een paar bananen, wat zoete broodjes, liga-achtige-repen, appelsap en water later en vele dollars lichter (duurder dan lunch voor twee :’)), rijden we eindelijk weer de Icefields Parkway op.

Crowfoot Glacier blijkt slechts een fotomoment langs de weg te zijn:



Het informatiekrantje heeft ook een sectie over de route verdernaar Japser via Jasper National Park. Het krantje geeft vijf geschikte points of interest. Dobbelen we een zes, dan werpen we opnieuw. De dobbelactie bij Crowfoot Glacier levert een 4 op:





Dat betekent Mount Edith Cavell in JNP. Veel meer kunnen we er niet doen. In de geest van de reis proberen we een soortgelijk alternatief te vinden waar wel wat te doen valt: Athabasca Glacier / Columbia Icefield biedt die mogelijkheid. De weg daar naar toe leggen we vast middels de ‘om de zoveel seconden nemen we een foto en daar maken we een filmpje van’ optie van Costa’s camera:

[filmpje foto’s van Costa]

Een schitterende route om te rijden. Bij een lodge langs de weg stoppen we nog voor een bakkie koffie. Achter ons zit een bejaard echtpaar die ook aan de koffie zitten en een appeltaart delen. Kennelijk zijn ze van Nederlandse komaf want om de paar zinnen gebruiken ze Nederlandse bijzinnen. Een grappige mix wel. Voor de mensen die dol zijn op tekens die wijzen op een Nederlandse invloed: als we verder rijden, komen we langs Mount Erasmus. En dan staan we bij de Athabasca Glacier:



Uiteraard klimmen wij er ook op, ondanks de waarschuwingsborden dat elk jaar mensen sterven omdat zij vast komen te zitten na een val door het ijs.



Bij het visitor center houden we nog even een wc-stop. Ook hier stikt het weer van de Japanners en Zzze Dzjurmans. Op een gegeven moment komt zelfs een Duitse hotelbus naast ons staan. Tijd om het dak van de Eclipse neer te laten en de open weg op te zoeken.

Bij de Athabasca Falls splitst de weg in de 93 en de 93A. De 93A leidt naar Mount Edith Cavell. Uiteraard maken we van de gelegenheid gebruik om de Athabasca Falls even vast te leggen:



Dan rijden we verder via de 93A die parallel loopt aan de 93, maar met veel minder verkeer:



Bij de afslag naar Mount Edith Cavell staan wat campers en caravans geparkeerd. Zij mogen deze zijtak van de 93A niet inrijden. De 14km lange route is te stijl en te bochtig. Het uitzicht op de berg is ze niet gegund, dus geven wij ze maar een foto van de berg om naar te kijken:



Onderweg komen we nog diverse fietsers tegen. Geen gemakkelijke opgave voor ze, maar hoe moeilijker de weg, hoe mooier het uitzicht:



Vanaf de parkeerplaats lopen we een trail van een uurtje richting het meer en de gletsjer van Mount Edith Cavell en weer terug. Het is tijd om een hotel of motel op te zoeken. In Jasper is vast wel iets te vinden.

Of niet.

In Jasper zit alles vol. De man van de Whistler Inn raadt ons aan om door de rijden naar het volgende plaatsje. In Valemount is vast wel plek te vinden. Terug in de auto stellen we de TomTom in op Valemount. Het volgende plaatsje is anderhalf uur rijden. Een stukje van niks in Canada.

Valemount ligt in British Columbia en dat betekent Pacific Time: een uur tijdsverschil in ons voordeel. In Valemount dobbel ik voor het zoveelste motel / hotel: een 1. De Ramada Inn zien we al liggen en ze hebben plek. Binnen vinden we ook een zwembad met glijbaan en hottub. Aardig wat voor een motel langs de weg in een nietszeggend plaatsje.

Volgens de receptioniste zijn er drie restaurants in Valemount: de Italiaan (1-2), de Koreaan (3-4) en de Caribou Lodge (5-6). Costa dobbelt een 5.

De Caribou Lodge blijkt aan de andere kant van Valemount te liggen. Binnen worden we ontvangen door een jongedame met gitzwart haar en vele piercings en tattoos. Zeer aantrekkelijk.

Costa dobbelt als hoofdgerecht de Hunter Style Pork, ik de Pork Medaillons in Apple Sauce. Het smaakt allemaal prima. Naast ons zit een groep bikers. Vriendelijke mensen allemaal.

Helaas kan ik geen foto's vinden van de Caribou Lodge, maar het is een leuke en gezellige tent. Terug in de Ramada Inn bekijken we nog wat afleveringen van de Storage Wars en Extreme Couponing. Geweldige televisie!

In het volgende verslag: Beren? Arenden? De zusterstad van wat? En een klagende Canadees?

[ Bericht 2% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:16:37 ]

Topverslag weer!

Geweldig .
Wij zijn ook die gletsjer opgeklommen, maar dan met een tourguide, want er zaten toen enorm diepe scheuren in het ijs (ik wilde gleuven zeggen, maar eik is scheuren net zo stom ). Er is toen nog wel een vrouw enorm op haar plaat gegaan, maar verder geen enge dingen. .

Ben benieuwd naar de beren in het volgende verslag. .

Zo, 'even' bijgelezen!

Jammer dat jullie niet meer bij Lake Louise gedaan hebben (wandelen, bootje varen) maar misschien de volgende keer. Wel een leuk verslag weer!

Aanrader voor diegene die op deze plek komen; wandel naar het Six Glaciers thee huis (ongeveer 2 uur heen en 2 uur terug), dat achter het meer ligt helemaal bovenaan in het dal van de gletsjer. Het is een redelijk makkelijke klimtocht en prachtig. Het kan wel redelijk druk zijn in het hoog seizoen.

Op de foto met Costa voor Lake Louise ligt dat achter de bossen op de berg-rug net rechtsboven z'n hoofd.

Op het Columbia Icefield ben ik met zo'n speciale bus naar boven gereden, reden die niet toen jullie er waren? Ergens in het midden had ik een waterfles gevuld met gletsjerwater, dat water is echt lekker!!

Ik krijg wel heimwee van jullie verslagen . 2 Zomers geleden een campingtrip door de Rockies gehad en ik wil zo weer terug! (Het is 9 uur rijden van m'n huis naar Banff:)).

Dat six Glacier tea house hebben wij vorig jaar ook bezocht (begin oktober). Toch een aardige klim, zeker met een kind op je rug en een temperatuur rond nul . Het meer was al aan het bevriezen en dat tea house ging bijna dicht. Ze worden eens per jaar bevoorraad per heli en de rest dragen ze zelf naar boven.



Ik wil zo enorm terug naar Canada en vooral de Rockies, heb bijna tranen in mijn ogen

[ Bericht 7% gewijzigd door Hi_flyer op 03-01-2012 21:28:13 ]

Je plaatje doet het niet Hi_flyer. Ja onder die omstandigheden zal het idd een stuk zwaarder zijn, ik heb de tocht nu 2 keer gemaak, bij 30+ graden (met te weining water bij ons).

Volgende keer dat ik weer in de Rockies ben zal ik ook eens via de 93A rijden, dat ziet er uit als een mooie route!

Aangezien Misstique niet kan wachten en Cat22 alleen 2 delen tegelijk leest: Deel 11 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Zondag 04 september: Valemount - Kelowna

Het ontbijtbuffet in de Ramada Inn is wat je kan verwachten van een ketenmotel. Niet bepaald fantastisch. Terwijl ik heet water inschenk voor een kopje thee, stoot een klein jochie me aan. Heet water over m’n hand. Fuck. Wat stromend koud water helpt, maar ik ben wel klaar ermee. Op weg maar weer! Een kleine 500 km naar Kelowna moet te doen zijn. Dit is de route die we vandaag zullen volgen:



Voor onderweg willen we wel weer wat broodjes halen bij de lokale bakker. Kijken of we daarmee het uitgave-patroon iets kunnen temperen. In de buurt van de Caribou Lodge zagen we gisteren borden die verwezen naar de Swiss Bakery. Dat klinkt goed! Helaas blijkt alles gesloten. Niet omdat het zondag is, maar omdat het Labour Day is in Canada. Daar hadden we geen rekening mee gehouden.

Als ik op de kaart kijk en de ANWB erop na sla, valt er onderweg niet veel te beleven. Alleen de Helmcken Falls in Wells Gray Provincial Park wordt aanbevolen. Dan valt er ook weinig te dobbelen. .

Als we een kwartiertje in de auto zitten, zien we opeens borden: River Safari at Blue River (40 miles). Eigenlijk willen we het bord negeren. Met zo’n jetboat vlak langs de over scheuren is niets voor ons. Plus het zal wel weer prijzig zijn. Echter, 10 mijl verder zien we weer hetzelfde bord (maar dan uiteraard met 30 miles) staan. Ik kijk Costa aan. Hij kijkt mij aan. Fuck. Met frisse tegenzin haal ik de dobbelsteen uit m’n tas.

Wat zal het worden? vraag ik aan Costa.
Even de watervallen is zijn korte en heldere antwoord. Ik werp.
Fuck. Een drie.
Tot zover het idee van een goedkoop dagje concludeert Costa.

Om de stemming te verhogen zet ik een cd van Me First & The Gimme Gimme’s op. Het werkt enigszins. Een half uurtje later slaan we vlak voor Blue River linksaf van de Southern Yellowhead Highway (of Highway 5). We steken een klein bruggetje en een spoorlijn over. De overbodige bordjes (geen afslagen) wijzen ons de weg over het onverharde pad naar River Safari. Terras ann het water! Kennelijk probeert men ook Nederlanders te trekken. Jammer alleen van die fout.

Bij de balie, beter een vlonder op het water, worden we ontvangen door een Australische. We zijn de eersten van de dag, dus plek zat. Dan zit er echt niets anders op dan mee te gaan. Voor $ 80 de man zijn we klaar. Best prijzig voor een uurtje in een bootje. Koffie is niet inclusief. Toch bestellen we maar wat warme drank, want het is nog aardig frisjes. De gids/eigenaar komt er gezellig bij staan als we plaatsnemen bij de oliedrum die dienst doet als kachel. Uiteraard weet hij al van de fout op het bord, maar hij vindt het wel een handige manier om in gesprek te raken met de Nederlanders. Plus hij heeft geen verf meer.

Op dat moment komen Zzzuh Dzjurmans aan. Geen attractie compleet zonder ze natuurlijk. Dan volgt ook nog een Nederlands stel en een paar Britten. Ik besluit op de kade nog een sigaret te roken voor vertrek. De boot moet toch eerst vol en we komen 4 man tekort. Ik wandel een stukje langs de kade als ik plots een auto zie aankomen. Vier Chinezen maken het feest compleet. We kunnen vertrekken.

Ik hijs me net als ieder ander in een waterdicht pak en samen met Costa neem ik plaats op de achterste rij. Onze gids Derek zet af en we drijven langzaam weg van de steiger, parallel aan de kade. Derek loopt naar de voorkant om ons allen iets uit te leggen.

Will we see bears? vraagt Zzze Dzjurman!.
Well, yesterday we had some sitings. So probably yes. And when we do, you will have to remain quiet.

Op dat moment komt er iets uit de struiken bij de kade. In stilte wijs ik Derek op wat er achter hem gebeurt:



Daar stond ik net in de buurt te roken.

Crikey! kan Derek alleen uitbrengen. Dan pakt hij gauw de walkietalkie waarmee hij in contact staat met de mensen op de vlonder.
Guys, there’s a really big male over here.

Een klein minuutje gaat voorbij, maar dan besluit het grote mannetje weer te verdwijnen in de bosjes achter hem.

So now the tour is over? reageert de Duitser. Een Duitser met humor. Wie had dat gedacht? .

Derek kan er ook om lachen. Het gebeurt kennelijk zelden dat de beren in de buurt komen van de steiger waar de jet boats vertrekken. Met hoge snelheid varen we naar Mud Lake. Derek zigzagt flink rond tot hij plots een beer ziet:





Volgens Derek is het een jong mannetje van een jaar of 4 oud. Dan zwenkt Derek hard naar links. Arenden die aan het vissen zijn!



Ja, dat is lastig vast te leggen. Maar het lukt toch een keer:



Hier zien we er twee. Na vergroten en wegknippen van onbruikbaar materiaal. De ene op de voorgrond heeft net een vis uit het water gegraaid. Dan keren we maar weer om naar de beer die we al een kwartiertje volgen:





In de verte verschijnt nog een beer, maar die smeert hem meteen als hij lucht krijgt van de beer die we volgen. Volgens Derek is het een jonkie die net door z'n moeder is verlaten om het alleen te redden.

We varen naar de andere kant van het meer. Daar zien we een arend op z'n uitzichtplek zitten:



Van deze boottocht hebben we ook een filmpje gemaakt. Zodra Costa tijd heeft zal hij dat hier neerzetten.

[filmpje blue river safari]

Meerdere beren, vissende arenden. Costa en ik zijn het met elkaar eens: De best bestede $ 80 pp van deze hele reis.

Terug in de Eclipse starten we TomTom weer op. Nog meer dan 400km te gaan. Het is nog voor het middaguur. Makkelijk te doen op de mooie brede wegen. .

Een uur later rijden we door Clearwater, de ingang tot het Wells Gray Provincial Park dat wij rechts laten liggen. Wat we niet rechts laten liggen, is het tankstation. En de bakkerij die er in de buurt ligt. In de Flour Meadow Bakery & Cafe kunnen we in het Duits bestellen. Niet dat wij dat willen, maar de in grote getale aanwezige Zzze Dzjurmans! doen dat wel. Costa dobbelt voor ons beiden een Eggsalad Sandwich. Prima binnen te houden.

Voor de mensen die dol zijn op tekens die wijzen op een Nederlandse invloed: In Clearwater ligt een meertje genaamd Dutch Lake.

We rijden verder naar Kelowna via Kamloops. Voor de mensen die dol zijn op tekens die wijzen op een Nederlandse invloed: Langs de snelweg in Kamloops ligt een restaurant genaamd Amsterdam Breakfast & Lunch.

Uiteindelijk komen we aan in Kelowna, het hart van de wijnindustrie in de Okanagan Valley. We stellen TomTom in op het adres van het Visitor Center dat in de ANWB-gids staat. Als we op de plaats van bestemming zijn, blijkt er een kapperszaak te zitten. Wederom laat de ANWB-gids het afweten. .

Gelukkig heeft de TomTom wel het juiste adres van het Visitor Center. Een paar minuten later staan we voor de gesloten deur. . Maar gelukkig hangt er een bord met verschillende accommodaties. Nog steeds hangen we vast aan het oorspronkelijke idee: een goedkope dag voor de verandering. Vandaar dat we ons richten op de motels en niet de hotels. Op het bord prijken 7 motels, maar 1 daarvan ligt wat verder uit het centrum. Die valt af. Rest niets dan te dobbelen. Ik gooi een 2 en daardoor kunnen we naar de Kelowna Inn & Suites:



Op de weg naar het Visitor Center hebben we al gezien dat er meerdere restaurants op Bernhard Street zitten. Na een korte opfrissing in het motel lopen we daar naar toe. Om het restaurant te bepalen, moeten we eerst de zijde van de straat bepalen: even de noordzijde, oneven de zuidzijde. Ik dobbel een 3 en dus blijven we aan de zuidzijde. Costa dobbelt voor het zoveelste restaurant: weer een 3. Dat blijkt de Doc Restaurant & Bar te zijn.

Na een prima diner (we dobbelen een Pulled Pork Sandwich voor mij en Fish & Chips voor Costa) gaan we op zoek naar een bar met terras. Dat blijkt lastig te vinden. Onderweg komen we er wel achter dat het later in de week International Fetal Alcohol Spectrum Disorder Awareness Day is:



Toch goed om te weten. Verder ontdekken we op de boulevard een monument voor gevallen soldaten uit de Tweede Wereldoorlog. Kennelijk gedoneerd door de zusterstad van Kelowna: Veendam!

Niets, maar dan ook niets, in Kelowna doet denken aan Veendam.

Bij de Tonic-pub kunnen we eindelijk plaatsnemen op een terras. Een oudere lokale man komt bij ons zitten om een sigaret te roken. Hij woont z'n hele leven al in Kelowna en heeft z'n auto ingeleverd. Voortaan doet hij alles op de fiets. Nu zou je denken dat we hier te maken hebben met een ouwe hippy, maar vervolgens begint hij te klagen over de nieuwe immigranten die zich niet aanpassen aan de cultuur. Wij kijken wat rond en het percentage niet-blanken dat wij die dag hebben gezien, blijft beperkt tot de 4 chinezen in de boot op de river safari. Als ik hem daarop wijs, blijft hij toch maar afgeven op al die vreemde culturen die zich niet aanpassen. Hier moet een einde aankomen.

So they have to adapt?
Yes, like all the Europeans that came here in de fifties.
And like the whites who came here before that and who adapted fully to the native cultures?

Even kijkt de ouwe lokale me aan. Dan staat hij op en vertrekt.
Mooi.

Niet veel later vertrekken wij ook. Onderweg komen we nog langs de Bliss Bridal Shop.



Precies een maand na het trouwen van MissBliss en Re.

In het volgende verslag: The Carwash? Pornographers? Wijnen! Insanely drunk?

[ Bericht 3% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:26:04 ]

quote:

Op dinsdag 3 januari 2012 21:10 schreef jeroen1976 het volgende:
Jammer dat jullie niet meer bij Lake Louise gedaan hebben (wandelen, bootje varen) maar misschien de volgende keer. Wel een leuk verslag weer!

We hebben een korte wandeling gemaakt, maar het was echt hoofdseizoen leek wel. Ontelbaar veel mensen daar.

quote:

Aanrader voor diegene die op deze plek komen; wandel naar het Six Glaciers thee huis (ongeveer 2 uur heen en 2 uur terug), dat achter het meer ligt helemaal bovenaan in het dal van de gletsjer. Het is een redelijk makkelijke klimtocht en prachtig. Het kan wel redelijk druk zijn in het hoog seizoen.

Op de foto met Costa voor Lake Louise ligt dat achter de bossen op de berg-rug net rechtsboven z'n hoofd.

We zagen ook de route naar Six Glaciers Tea House, maar zo'n wandeltocht red ik niet met mijn spierziekte. Jammer maar helaas.

quote:

Op het Columbia Icefield ben ik met zo'n speciale bus naar boven gereden, reden die niet toen jullie er waren? Ergens in het midden had ik een waterfles gevuld met gletsjerwater, dat water is echt lekker!!

Ik krijg wel heimwee van jullie verslagen . 2 Zomers geleden een campingtrip door de Rockies gehad en ik wil zo weer terug! (Het is 9 uur rijden van m'n huis naar Banff:)).

We hebben die bussen wel zien staan, maar ik heb er niet één rijdend gezien. Daar was het trouwens ook belachelijk druk.

quote:

And like the whites who came here before that and who adapted fully to the native cultures?

En jullie hebben nog even gewacht om te kijken of hij terug zou komen met zijn Hillbillievriendjes?

quote:

Op woensdag 4 januari 2012 00:14 schreef flipsen het volgende:
En jullie hebben nog even gewacht om te kijken of hij terug zou komen met zijn Hillbillievriendjes?

Sterker nog, de volgende avond zaten we weer in de Tonic-bar.

Tough Dutchies

Twee verslagen. Zeer goed.

quote:

Bij de Tonic-pub kunnen we eindelijk plaatsnemen op een terras. Een oudere lokale man komt bij ons zitten om een sigaret te roken. Hij woont z'n hele leven al in Kelowna en heeft z'n auto ingeleverd. Voortaan doet hij alles op de fiets. Nu zou je denken dat we hier te maken hebben met een ouwe hippy, maar vervolgens begint hij te klagen over de nieuwe immigranten die zich niet aanpassen aan de cultuur. Wij kijken wat rond en het percentage niet-blanken dat wij die dag hebben gezien, blijft beperkt tot de 4 chinezen in de boot op de river safari. Als ik hem daarop wijs, blijft hij toch maar afgeven op al die vreemde culturen die zich niet aanpassen. Hier moet een einde aankomen.

So they have to adapt?
Yes, like all the Europeans that came here in de fifties.
And like the whites who came here before that and who adapted fully to the native cultures?

Even kijkt de ouwe lokale me aan. Dan staat hij op en vertrekt.
Mooi.

Tik em aan die ouwe. Heel hard.

Je reportages overtuigen me er steeds meer van dat ik eens richting Canada moet gaan reizen. Het is prachtig daar!

Ow, en wist je dat je Extreme Couponing ook in NL kunt kijken? TLC zendt het uit. Ik vind het zeer vermakelijke en enigszins verbazingwekkende tv.

quote:

Op woensdag 4 januari 2012 21:18 schreef LompeHork het volgende:
Ik was een lurker (geen kenner UIO ), maar bij deze toch even mijn complimenten! Ook voor de uitgebreide verslagen en interessante foto's!

Duidelijk. .
En hallo overige lurckers. .

quote:

Op woensdag 4 januari 2012 23:06 schreef Cat22 het volgende:
Ow, en wist je dat je Extreme Couponing ook in NL kunt kijken? TLC zendt het uit. Ik vind het zeer vermakelijke en enigszins verbazingwekkende tv.

Goed om te weten. Zal TLC in de gaten houden.

Je hebt ons al zoveel moois te lezen gegeven UIO, hier is iets voor jou om van te genieten.
[TV-TIP] Extreme Couponing