Stuur een mod weg (met verslag 19-21 van 22) #4!

quote:

Op maandag 2 januari 2012 11:27 schreef Misstique het volgende:
Heerlijk op mn laatste vrije dag jullie verslagen aan het doorlezen. Vooral het laatste verslag is een feest der herkenning met Calgary, Banff en Lake Louise. Wat een fantastische route! Ik kijk uit naar het vervolg. .

Ben je ook naar het Hart House geweest, Misstique? Naar de legendarische dungeon van de worstelfamilie?

Nee, die hebben we overgeslagen. Ben toen wel naar het huis van McGyver geweest, maar dat lag aan de andere kant van Canada. .

Het huis van McGyver!!

Ben best jaloers daarop!

Die acteur was een racemaatje van een vriend van mijn moeder, vandaar. . Moet zeggen dat ik destijds ook bijzonder onder de indruk was, maar toen was ik ook nog wel wat jaartjes jonger.

Vertel je me nu gewoon tussen neus en lippen door dat ik de hand heb geschud met iemand die de hand van McGyver heeft geschud.

Yesh. .

quote:

Op maandag 2 januari 2012 15:41 schreef Misstique het volgende:
Yesh. .

Ben je die Dago niet eens zat?

.

Hé, volgens kwaliteitsblad De Story was ik goed genoeg om de vriend te zijn van Lieke van Lexmond. .

quote:

Op maandag 2 januari 2012 14:34 schreef UIO_AMS het volgende:
Het huis van McGyver!!

Ben best jaloers daarop!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Jij bent gewoon jaloers.

De route van dag 9:

En om jullie alvast lekker te maken schotel ik ook de route van dag 10 voor:

Wow! Let je even niet op staan er zowaar meerdere updates, goed werk!

quote:

Op maandag 2 januari 2012 15:58 schreef Isabeau het volgende:

[..]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Toen ik 12 was, zag hij er heul anders uit.

Om de aandacht van MacGyver af te leiden: Deel 10 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). De Icefields Parkway in Canada!

Zaterdag 03 september: Lake Louise - Valemount

Wakker worden in de Deer Lodge is geen straf. Het ontbijtbuffet trouwens ook niet. De prijs daarentegen is weer eens hoog. Vandaag maar eens goedkoop doen en een lunchpakketje bij de lokale supermarkt samenstellen. Daarvoor moeten we wel eerst weer de Eclipse opstarten. En kennelijk ontdooien:



Een mooi moment ook om de achterkant van de Deer Lodge vast te leggen:



Rechts op het balkon / dak de hottub.

Het ontdooien van de Eclipse kan de zon beter, dus eerst maar een wandeling maken langs het meer, waarnaar dit dorp genoemd is. Zoals gebruikelijk is het weer een mooi meer. Maar hier stikt het van de toeristen. Uiteraard Zze Dzjurmans, maar ook Japanners.



Kirei desu ne! roep ik uit, terwijl een groep Japanse meisjes voor ons staat te poseren. Enkelen draaien zich glimlachend naar ons om, maar schrikken zich rot als blijkt dat er twee Europese reuzen zich in het Japans uitspreken over de schoonheid van dit meer. Altijd leuk om m’n beperkte kennis van de Japanse taal op deze manier in te zetten. .

Costa wil ook poseren aan het meer. In de vertrouwde Nina Brink methode:



In m'n jaszak zit nog steeds het informatiekrantje van Banff National Park. De route tot aan de ingang van Jasper National Park kent zo'n zes op onze maat gemaakte activiteiten.

De dobbelactie aan het meer levert een 2 op:



Dat betekent Crowfoot Glacier in BNP.

Dat geregeld hebbende is het nu tijd om Lake Louise via de supermarkt voor een lunchpakketje te verlaten. Een paar bananen, wat zoete broodjes, liga-achtige-repen, appelsap en water later en vele dollars lichter (duurder dan lunch voor twee :’)), rijden we eindelijk weer de Icefields Parkway op.

Crowfoot Glacier blijkt slechts een fotomoment langs de weg te zijn:



Het informatiekrantje heeft ook een sectie over de route verdernaar Japser via Jasper National Park. Het krantje geeft vijf geschikte points of interest. Dobbelen we een zes, dan werpen we opnieuw. De dobbelactie bij Crowfoot Glacier levert een 4 op:





Dat betekent Mount Edith Cavell in JNP. Veel meer kunnen we er niet doen. In de geest van de reis proberen we een soortgelijk alternatief te vinden waar wel wat te doen valt: Athabasca Glacier / Columbia Icefield biedt die mogelijkheid. De weg daar naar toe leggen we vast middels de ‘om de zoveel seconden nemen we een foto en daar maken we een filmpje van’ optie van Costa’s camera:

[filmpje foto’s van Costa]

Een schitterende route om te rijden. Bij een lodge langs de weg stoppen we nog voor een bakkie koffie. Achter ons zit een bejaard echtpaar die ook aan de koffie zitten en een appeltaart delen. Kennelijk zijn ze van Nederlandse komaf want om de paar zinnen gebruiken ze Nederlandse bijzinnen. Een grappige mix wel. Voor de mensen die dol zijn op tekens die wijzen op een Nederlandse invloed: als we verder rijden, komen we langs Mount Erasmus. En dan staan we bij de Athabasca Glacier:



Uiteraard klimmen wij er ook op, ondanks de waarschuwingsborden dat elk jaar mensen sterven omdat zij vast komen te zitten na een val door het ijs.



Bij het visitor center houden we nog even een wc-stop. Ook hier stikt het weer van de Japanners en Zzze Dzjurmans. Op een gegeven moment komt zelfs een Duitse hotelbus naast ons staan. Tijd om het dak van de Eclipse neer te laten en de open weg op te zoeken.

Bij de Athabasca Falls splitst de weg in de 93 en de 93A. De 93A leidt naar Mount Edith Cavell. Uiteraard maken we van de gelegenheid gebruik om de Athabasca Falls even vast te leggen:



Dan rijden we verder via de 93A die parallel loopt aan de 93, maar met veel minder verkeer:



Bij de afslag naar Mount Edith Cavell staan wat campers en caravans geparkeerd. Zij mogen deze zijtak van de 93A niet inrijden. De 14km lange route is te stijl en te bochtig. Het uitzicht op de berg is ze niet gegund, dus geven wij ze maar een foto van de berg om naar te kijken:



Onderweg komen we nog diverse fietsers tegen. Geen gemakkelijke opgave voor ze, maar hoe moeilijker de weg, hoe mooier het uitzicht:



Vanaf de parkeerplaats lopen we een trail van een uurtje richting het meer en de gletsjer van Mount Edith Cavell en weer terug. Het is tijd om een hotel of motel op te zoeken. In Jasper is vast wel iets te vinden.

Of niet.

In Jasper zit alles vol. De man van de Whistler Inn raadt ons aan om door de rijden naar het volgende plaatsje. In Valemount is vast wel plek te vinden. Terug in de auto stellen we de TomTom in op Valemount. Het volgende plaatsje is anderhalf uur rijden. Een stukje van niks in Canada.

Valemount ligt in British Columbia en dat betekent Pacific Time: een uur tijdsverschil in ons voordeel. In Valemount dobbel ik voor het zoveelste motel / hotel: een 1. De Ramada Inn zien we al liggen en ze hebben plek. Binnen vinden we ook een zwembad met glijbaan en hottub. Aardig wat voor een motel langs de weg in een nietszeggend plaatsje.

Volgens de receptioniste zijn er drie restaurants in Valemount: de Italiaan (1-2), de Koreaan (3-4) en de Caribou Lodge (5-6). Costa dobbelt een 5.

De Caribou Lodge blijkt aan de andere kant van Valemount te liggen. Binnen worden we ontvangen door een jongedame met gitzwart haar en vele piercings en tattoos. Zeer aantrekkelijk.

Costa dobbelt als hoofdgerecht de Hunter Style Pork, ik de Pork Medaillons in Apple Sauce. Het smaakt allemaal prima. Naast ons zit een groep bikers. Vriendelijke mensen allemaal.

Helaas kan ik geen foto's vinden van de Caribou Lodge, maar het is een leuke en gezellige tent. Terug in de Ramada Inn bekijken we nog wat afleveringen van de Storage Wars en Extreme Couponing. Geweldige televisie!

In het volgende verslag: Beren? Arenden? De zusterstad van wat? En een klagende Canadees?

[ Bericht 2% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:16:37 ]

Topverslag weer!

Geweldig .
Wij zijn ook die gletsjer opgeklommen, maar dan met een tourguide, want er zaten toen enorm diepe scheuren in het ijs (ik wilde gleuven zeggen, maar eik is scheuren net zo stom ). Er is toen nog wel een vrouw enorm op haar plaat gegaan, maar verder geen enge dingen. .

Ben benieuwd naar de beren in het volgende verslag. .

Zo, 'even' bijgelezen!

Jammer dat jullie niet meer bij Lake Louise gedaan hebben (wandelen, bootje varen) maar misschien de volgende keer. Wel een leuk verslag weer!

Aanrader voor diegene die op deze plek komen; wandel naar het Six Glaciers thee huis (ongeveer 2 uur heen en 2 uur terug), dat achter het meer ligt helemaal bovenaan in het dal van de gletsjer. Het is een redelijk makkelijke klimtocht en prachtig. Het kan wel redelijk druk zijn in het hoog seizoen.

Op de foto met Costa voor Lake Louise ligt dat achter de bossen op de berg-rug net rechtsboven z'n hoofd.

Op het Columbia Icefield ben ik met zo'n speciale bus naar boven gereden, reden die niet toen jullie er waren? Ergens in het midden had ik een waterfles gevuld met gletsjerwater, dat water is echt lekker!!

Ik krijg wel heimwee van jullie verslagen . 2 Zomers geleden een campingtrip door de Rockies gehad en ik wil zo weer terug! (Het is 9 uur rijden van m'n huis naar Banff:)).

Dat six Glacier tea house hebben wij vorig jaar ook bezocht (begin oktober). Toch een aardige klim, zeker met een kind op je rug en een temperatuur rond nul . Het meer was al aan het bevriezen en dat tea house ging bijna dicht. Ze worden eens per jaar bevoorraad per heli en de rest dragen ze zelf naar boven.



Ik wil zo enorm terug naar Canada en vooral de Rockies, heb bijna tranen in mijn ogen

[ Bericht 7% gewijzigd door Hi_flyer op 03-01-2012 21:28:13 ]

Je plaatje doet het niet Hi_flyer. Ja onder die omstandigheden zal het idd een stuk zwaarder zijn, ik heb de tocht nu 2 keer gemaak, bij 30+ graden (met te weining water bij ons).

Volgende keer dat ik weer in de Rockies ben zal ik ook eens via de 93A rijden, dat ziet er uit als een mooie route!

Aangezien Misstique niet kan wachten en Cat22 alleen 2 delen tegelijk leest: Deel 11 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Zondag 04 september: Valemount - Kelowna

Het ontbijtbuffet in de Ramada Inn is wat je kan verwachten van een ketenmotel. Niet bepaald fantastisch. Terwijl ik heet water inschenk voor een kopje thee, stoot een klein jochie me aan. Heet water over m’n hand. Fuck. Wat stromend koud water helpt, maar ik ben wel klaar ermee. Op weg maar weer! Een kleine 500 km naar Kelowna moet te doen zijn. Dit is de route die we vandaag zullen volgen:



Voor onderweg willen we wel weer wat broodjes halen bij de lokale bakker. Kijken of we daarmee het uitgave-patroon iets kunnen temperen. In de buurt van de Caribou Lodge zagen we gisteren borden die verwezen naar de Swiss Bakery. Dat klinkt goed! Helaas blijkt alles gesloten. Niet omdat het zondag is, maar omdat het Labour Day is in Canada. Daar hadden we geen rekening mee gehouden.

Als ik op de kaart kijk en de ANWB erop na sla, valt er onderweg niet veel te beleven. Alleen de Helmcken Falls in Wells Gray Provincial Park wordt aanbevolen. Dan valt er ook weinig te dobbelen. .

Als we een kwartiertje in de auto zitten, zien we opeens borden: River Safari at Blue River (40 miles). Eigenlijk willen we het bord negeren. Met zo’n jetboat vlak langs de over scheuren is niets voor ons. Plus het zal wel weer prijzig zijn. Echter, 10 mijl verder zien we weer hetzelfde bord (maar dan uiteraard met 30 miles) staan. Ik kijk Costa aan. Hij kijkt mij aan. Fuck. Met frisse tegenzin haal ik de dobbelsteen uit m’n tas.

Wat zal het worden? vraag ik aan Costa.
Even de watervallen is zijn korte en heldere antwoord. Ik werp.
Fuck. Een drie.
Tot zover het idee van een goedkoop dagje concludeert Costa.

Om de stemming te verhogen zet ik een cd van Me First & The Gimme Gimme’s op. Het werkt enigszins. Een half uurtje later slaan we vlak voor Blue River linksaf van de Southern Yellowhead Highway (of Highway 5). We steken een klein bruggetje en een spoorlijn over. De overbodige bordjes (geen afslagen) wijzen ons de weg over het onverharde pad naar River Safari. Terras ann het water! Kennelijk probeert men ook Nederlanders te trekken. Jammer alleen van die fout.

Bij de balie, beter een vlonder op het water, worden we ontvangen door een Australische. We zijn de eersten van de dag, dus plek zat. Dan zit er echt niets anders op dan mee te gaan. Voor $ 80 de man zijn we klaar. Best prijzig voor een uurtje in een bootje. Koffie is niet inclusief. Toch bestellen we maar wat warme drank, want het is nog aardig frisjes. De gids/eigenaar komt er gezellig bij staan als we plaatsnemen bij de oliedrum die dienst doet als kachel. Uiteraard weet hij al van de fout op het bord, maar hij vindt het wel een handige manier om in gesprek te raken met de Nederlanders. Plus hij heeft geen verf meer.

Op dat moment komen Zzzuh Dzjurmans aan. Geen attractie compleet zonder ze natuurlijk. Dan volgt ook nog een Nederlands stel en een paar Britten. Ik besluit op de kade nog een sigaret te roken voor vertrek. De boot moet toch eerst vol en we komen 4 man tekort. Ik wandel een stukje langs de kade als ik plots een auto zie aankomen. Vier Chinezen maken het feest compleet. We kunnen vertrekken.

Ik hijs me net als ieder ander in een waterdicht pak en samen met Costa neem ik plaats op de achterste rij. Onze gids Derek zet af en we drijven langzaam weg van de steiger, parallel aan de kade. Derek loopt naar de voorkant om ons allen iets uit te leggen.

Will we see bears? vraagt Zzze Dzjurman!.
Well, yesterday we had some sitings. So probably yes. And when we do, you will have to remain quiet.

Op dat moment komt er iets uit de struiken bij de kade. In stilte wijs ik Derek op wat er achter hem gebeurt:



Daar stond ik net in de buurt te roken.

Crikey! kan Derek alleen uitbrengen. Dan pakt hij gauw de walkietalkie waarmee hij in contact staat met de mensen op de vlonder.
Guys, there’s a really big male over here.

Een klein minuutje gaat voorbij, maar dan besluit het grote mannetje weer te verdwijnen in de bosjes achter hem.

So now the tour is over? reageert de Duitser. Een Duitser met humor. Wie had dat gedacht? .

Derek kan er ook om lachen. Het gebeurt kennelijk zelden dat de beren in de buurt komen van de steiger waar de jet boats vertrekken. Met hoge snelheid varen we naar Mud Lake. Derek zigzagt flink rond tot hij plots een beer ziet:





Volgens Derek is het een jong mannetje van een jaar of 4 oud. Dan zwenkt Derek hard naar links. Arenden die aan het vissen zijn!



Ja, dat is lastig vast te leggen. Maar het lukt toch een keer:



Hier zien we er twee. Na vergroten en wegknippen van onbruikbaar materiaal. De ene op de voorgrond heeft net een vis uit het water gegraaid. Dan keren we maar weer om naar de beer die we al een kwartiertje volgen:





In de verte verschijnt nog een beer, maar die smeert hem meteen als hij lucht krijgt van de beer die we volgen. Volgens Derek is het een jonkie die net door z'n moeder is verlaten om het alleen te redden.

We varen naar de andere kant van het meer. Daar zien we een arend op z'n uitzichtplek zitten:



Van deze boottocht hebben we ook een filmpje gemaakt. Zodra Costa tijd heeft zal hij dat hier neerzetten.

[filmpje blue river safari]

Meerdere beren, vissende arenden. Costa en ik zijn het met elkaar eens: De best bestede $ 80 pp van deze hele reis.

Terug in de Eclipse starten we TomTom weer op. Nog meer dan 400km te gaan. Het is nog voor het middaguur. Makkelijk te doen op de mooie brede wegen. .

Een uur later rijden we door Clearwater, de ingang tot het Wells Gray Provincial Park dat wij rechts laten liggen. Wat we niet rechts laten liggen, is het tankstation. En de bakkerij die er in de buurt ligt. In de Flour Meadow Bakery & Cafe kunnen we in het Duits bestellen. Niet dat wij dat willen, maar de in grote getale aanwezige Zzze Dzjurmans! doen dat wel. Costa dobbelt voor ons beiden een Eggsalad Sandwich. Prima binnen te houden.

Voor de mensen die dol zijn op tekens die wijzen op een Nederlandse invloed: In Clearwater ligt een meertje genaamd Dutch Lake.

We rijden verder naar Kelowna via Kamloops. Voor de mensen die dol zijn op tekens die wijzen op een Nederlandse invloed: Langs de snelweg in Kamloops ligt een restaurant genaamd Amsterdam Breakfast & Lunch.

Uiteindelijk komen we aan in Kelowna, het hart van de wijnindustrie in de Okanagan Valley. We stellen TomTom in op het adres van het Visitor Center dat in de ANWB-gids staat. Als we op de plaats van bestemming zijn, blijkt er een kapperszaak te zitten. Wederom laat de ANWB-gids het afweten. .

Gelukkig heeft de TomTom wel het juiste adres van het Visitor Center. Een paar minuten later staan we voor de gesloten deur. . Maar gelukkig hangt er een bord met verschillende accommodaties. Nog steeds hangen we vast aan het oorspronkelijke idee: een goedkope dag voor de verandering. Vandaar dat we ons richten op de motels en niet de hotels. Op het bord prijken 7 motels, maar 1 daarvan ligt wat verder uit het centrum. Die valt af. Rest niets dan te dobbelen. Ik gooi een 2 en daardoor kunnen we naar de Kelowna Inn & Suites:



Op de weg naar het Visitor Center hebben we al gezien dat er meerdere restaurants op Bernhard Street zitten. Na een korte opfrissing in het motel lopen we daar naar toe. Om het restaurant te bepalen, moeten we eerst de zijde van de straat bepalen: even de noordzijde, oneven de zuidzijde. Ik dobbel een 3 en dus blijven we aan de zuidzijde. Costa dobbelt voor het zoveelste restaurant: weer een 3. Dat blijkt de Doc Restaurant & Bar te zijn.

Na een prima diner (we dobbelen een Pulled Pork Sandwich voor mij en Fish & Chips voor Costa) gaan we op zoek naar een bar met terras. Dat blijkt lastig te vinden. Onderweg komen we er wel achter dat het later in de week International Fetal Alcohol Spectrum Disorder Awareness Day is:



Toch goed om te weten. Verder ontdekken we op de boulevard een monument voor gevallen soldaten uit de Tweede Wereldoorlog. Kennelijk gedoneerd door de zusterstad van Kelowna: Veendam!

Niets, maar dan ook niets, in Kelowna doet denken aan Veendam.

Bij de Tonic-pub kunnen we eindelijk plaatsnemen op een terras. Een oudere lokale man komt bij ons zitten om een sigaret te roken. Hij woont z'n hele leven al in Kelowna en heeft z'n auto ingeleverd. Voortaan doet hij alles op de fiets. Nu zou je denken dat we hier te maken hebben met een ouwe hippy, maar vervolgens begint hij te klagen over de nieuwe immigranten die zich niet aanpassen aan de cultuur. Wij kijken wat rond en het percentage niet-blanken dat wij die dag hebben gezien, blijft beperkt tot de 4 chinezen in de boot op de river safari. Als ik hem daarop wijs, blijft hij toch maar afgeven op al die vreemde culturen die zich niet aanpassen. Hier moet een einde aankomen.

So they have to adapt?
Yes, like all the Europeans that came here in de fifties.
And like the whites who came here before that and who adapted fully to the native cultures?

Even kijkt de ouwe lokale me aan. Dan staat hij op en vertrekt.
Mooi.

Niet veel later vertrekken wij ook. Onderweg komen we nog langs de Bliss Bridal Shop.



Precies een maand na het trouwen van MissBliss en Re.

In het volgende verslag: The Carwash? Pornographers? Wijnen! Insanely drunk?

[ Bericht 3% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:26:04 ]

quote:

Op dinsdag 3 januari 2012 21:10 schreef jeroen1976 het volgende:
Jammer dat jullie niet meer bij Lake Louise gedaan hebben (wandelen, bootje varen) maar misschien de volgende keer. Wel een leuk verslag weer!

We hebben een korte wandeling gemaakt, maar het was echt hoofdseizoen leek wel. Ontelbaar veel mensen daar.

quote:

Aanrader voor diegene die op deze plek komen; wandel naar het Six Glaciers thee huis (ongeveer 2 uur heen en 2 uur terug), dat achter het meer ligt helemaal bovenaan in het dal van de gletsjer. Het is een redelijk makkelijke klimtocht en prachtig. Het kan wel redelijk druk zijn in het hoog seizoen.

Op de foto met Costa voor Lake Louise ligt dat achter de bossen op de berg-rug net rechtsboven z'n hoofd.

We zagen ook de route naar Six Glaciers Tea House, maar zo'n wandeltocht red ik niet met mijn spierziekte. Jammer maar helaas.

quote:

Op het Columbia Icefield ben ik met zo'n speciale bus naar boven gereden, reden die niet toen jullie er waren? Ergens in het midden had ik een waterfles gevuld met gletsjerwater, dat water is echt lekker!!

Ik krijg wel heimwee van jullie verslagen . 2 Zomers geleden een campingtrip door de Rockies gehad en ik wil zo weer terug! (Het is 9 uur rijden van m'n huis naar Banff:)).

We hebben die bussen wel zien staan, maar ik heb er niet één rijdend gezien. Daar was het trouwens ook belachelijk druk.

quote:

And like the whites who came here before that and who adapted fully to the native cultures?

En jullie hebben nog even gewacht om te kijken of hij terug zou komen met zijn Hillbillievriendjes?

quote:

Op woensdag 4 januari 2012 00:14 schreef flipsen het volgende:
En jullie hebben nog even gewacht om te kijken of hij terug zou komen met zijn Hillbillievriendjes?

Sterker nog, de volgende avond zaten we weer in de Tonic-bar.

Tough Dutchies

Twee verslagen. Zeer goed.

quote:

Bij de Tonic-pub kunnen we eindelijk plaatsnemen op een terras. Een oudere lokale man komt bij ons zitten om een sigaret te roken. Hij woont z'n hele leven al in Kelowna en heeft z'n auto ingeleverd. Voortaan doet hij alles op de fiets. Nu zou je denken dat we hier te maken hebben met een ouwe hippy, maar vervolgens begint hij te klagen over de nieuwe immigranten die zich niet aanpassen aan de cultuur. Wij kijken wat rond en het percentage niet-blanken dat wij die dag hebben gezien, blijft beperkt tot de 4 chinezen in de boot op de river safari. Als ik hem daarop wijs, blijft hij toch maar afgeven op al die vreemde culturen die zich niet aanpassen. Hier moet een einde aankomen.

So they have to adapt?
Yes, like all the Europeans that came here in de fifties.
And like the whites who came here before that and who adapted fully to the native cultures?

Even kijkt de ouwe lokale me aan. Dan staat hij op en vertrekt.
Mooi.

Tik em aan die ouwe. Heel hard.

Je reportages overtuigen me er steeds meer van dat ik eens richting Canada moet gaan reizen. Het is prachtig daar!

Ow, en wist je dat je Extreme Couponing ook in NL kunt kijken? TLC zendt het uit. Ik vind het zeer vermakelijke en enigszins verbazingwekkende tv.

quote:

Op woensdag 4 januari 2012 21:18 schreef LompeHork het volgende:
Ik was een lurker (geen kenner UIO ), maar bij deze toch even mijn complimenten! Ook voor de uitgebreide verslagen en interessante foto's!

Duidelijk. .
En hallo overige lurckers. .

quote:

Op woensdag 4 januari 2012 23:06 schreef Cat22 het volgende:
Ow, en wist je dat je Extreme Couponing ook in NL kunt kijken? TLC zendt het uit. Ik vind het zeer vermakelijke en enigszins verbazingwekkende tv.

Goed om te weten. Zal TLC in de gaten houden.

Je hebt ons al zoveel moois te lezen gegeven UIO, hier is iets voor jou om van te genieten.
[TV-TIP] Extreme Couponing

Stilte...meer dan een week lang. Volgende update please!

Paar hectische dagen gehad. Nieuw deel volgt zo snel mogelijk.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2012 10:56 schreef UIO_AMS het volgende:
Paar hectische dagen gehad. Nieuw deel volgt zo snel mogelijk.

Twee delen.

'Bout time for the next update, eh?

quote:

Op woensdag 25 januari 2012 14:37 schreef Misstique het volgende:
'Bout time for the next update, eh?

Pas als ik normaal foto's kan uploaden.

What happened? .

Check [FOK].

Daar zijn we weer: Deel 12 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Maandag 05 september: Kelowna

Het ontbijtbuffet in de Kelowna Inn & Suites is niet best. De ontbijtzaal is ongeveer 6 bij 6 meter en zit tjokvol. Onbegrijpelijk, want het eten is niet bepaald geweldig. Wat voorverpakte muffins, smerige koffie en thee uit een automaat en jus d'orange uit pakjes. We hebben behoefte aan kwaliteit. De wijnen uit de Okanagan Valley hebben die gewenste kwaliteit.

Vanuit Kelowna gaan drie wijnroutes de streek in. De West Kelowna Wineroute krijgt de 1-2, de North Kelowna Wineroute heeft de nummers 3-4 en de East Kelowna Wineroute krijgt nummers 5-6. Op de parkeerplaats van het motel stuurt de dobbelsteen ons met een 6 naar het oosten. Maar één blik op de Eclipse zegt genoeg: smerig!

Zo kunnen we niet bij respectabele wijnboeren ons melden. Op naar de Carwash dus. De dobbelsteen wijst ons een wasprogramma van $ 10 aan. Met een als nieuw glimmende Eclipse gaan we op pad. Al snel staan we aan het begin van de oostelijke wijnroute. Deze zal ons leiden langs ongeveer 7 wijnboeren. We laten de dobbelsteen besluiten welke we zullen bezoeken als we er langs rijden. Een even betekent stoppen en een fles kopen. Met een warm zonnetje belooft het een mooie dag te worden. De rit zelf is ook een mooie.



De eerste stop maken we bij de Spierhead Winery. Het is een uur of tien, dus een prima moment om een wijntje te proeven. We raken snel aan de praat met de eigenaresse en zij vertelt ons, dat haar dochter op het punt staan om in het buitenland te gaan studeren. De oudste gaat naar Londen en de jongste naar Amsterdam. Of we daar nog tips over hebben? Uiteraard!

Met een mooie Chardonnay verlaten we de Spierhead Winery. We rijden tussen wijn- en boomgaarden. Bij Tantalus Vineyards stoppen we ook en scoren een heerlijke Riesling. Het is nog voor het middaguur, maar we vermaken ons prima. Bij de House of Rose maken we de derde en laatste stop. De eigenaresse blijkt getrouwd met een Nederlander en ze spreekt zelfs onze taal een beetje. Haar man komt ook binnen en vraagt ons of we helemaal uit Californië zijn komen rijden. Het kenteken van de Eclipse doet z'n werk weer. De Hollandse kleur kan hij in ieder geval wel waarderen. Hij nodigt ons uit om een rondje door de boomgaard te lopen:





Uiteindelijk vertrekken we met een rosé en een Chardonnay. Het zijn de goedkoopste flessen van de wijnroute, maar ook de lekkerste. We rijden nog wat rond door het oostelijke deel van Kelowna en besluiten wat fruit te kopen bij één van de vele fruitkraampjes langs de weg. Met heerlijk verse appels en perziken gaan we weer op weg. Dan zien we een bordje dat we bij een toeristisch punt in de buurt komen: de Myra Canyon. Uiteraard mag de dobbelsteen beslissen en deze besluit in het voordeel van de Canyon. We volgen de borden, maar op een gegeven moment beginnen we te stijgen. Niet lang daarna verandert de asfaltweg in een grindpad. Met een stofwolk achter ons rijden we berg op. Om ons heen rijden alleen 4X4's die ook veel stof doen opwaaien. Jammer van de wasbeurt, maar de dobbelsteen heeft zo besloten.

De Myra Canyon blijkt onderdeel van de Kettle Valley Railway, een oude spoorweg die verdwenen is, maar daarvoor in de plaats is een wandel- / fietstraject gekomen die over vele thrustles (houten bruggen) gaat:



We zijn niet van plan om de hele route te wandelen, dus de dobbelsteen laten we beslissen: de vierde thrustle zal het keerpunt worden. Hier een uitzicht op een thrustle:



En hier staat Costa op het keerpunt:



De wandeltocht van 8,4 km is ons niet in de koude kleren gaan zitten en ook het stof voelt vies aan. Terug naar het hotel dus voor een lekker verfrissende douche!

Zappend langs de televisiekanalen kom ik langs een Tim Allen film: Galaxy Quest. Een SciFi Comedy waarin buitenaardse wezens constant Never give up, never surrender! roepen. .

Ondertussen is het tijd voor diner geworden. Na een gezonde lunch van vers fruit kunnen we wel weer wat Noord Amerikaans voedsel aan. Op Bernard Street hebben we de keuze uit twee restaurants: The Keg (even) en Twisted Tomato (oneven). De drie leidt ons naar de laatste. Mooie brunettes in strakke kleding tonen ons de kaart: pizza's! Costa dobbelt de Italian Meat Lovers en ik de Prociutto, Pear & Gorgonzola. Ze smaken prima.

Na het diner lopen we naar de Tonic Pub waar we gisteren ook zaten voor nog wat drankjes op het terras. Naast ons zitten Chad & Jay, eind twintigers die de hele dag hebben gewerkt. Ze zijn dakbedekkers en trots. Dan komen de stille en benevelde Kyle en de stomdronken Emily, die geïnteresseerd is in onze relatie, bij ons zitten.

Emily: So how are you guys related?
Ik: We're mates.
Emily: He's your boss?
Ik: No, he's a friend.
Emily: I think he's your boss.
Ik:
Emily: And you guys are single?
Ik: No, we left our girlfriends at home.
Emily: You left your wives at home?!?
Ik: No, our girlfriends!
Emily: Costa, do you like music?
Costa: Sure.
Emily: You should listen to this band: The New Pornographers. They're awesome!
Kyle: The phone doesn't work, Emily.
Emily: I'll sing it: You're my lord, you're my shepherd! (vals! )
Costa: Gospel?
Emily: No, it's a love song: You're my lord, you're my shepherd! (nog steeds vals! )
Costa: Sounds a bit female unfriendly. In an oldfashioned kind of way.
Emily: No, it's a female singer!
Costa: Gay?
Emily: No listen, I'll sing it again.
Costa: Please don't.
Emily: You're my lord, you're my shepherd! (nog steeds klinkt het niet best! ) ... Uhm... I can't remember the rest. You're my lord, you're my shepherd! ... Do you like it so far?
Costa: It's not working for me.
Emily: But it's awesome. You're my lord, you're my shepherd!
Costa: From the Canadian music I prefer Arcade of Fire.
Emily: They're good!
Ik: Of course the best Canadian band are the Crash Test Dummies.
Emily: I can't believe you left you're wives at home.
Costa: Our girlfriends!
Emily: You're insanely drunk!
Costa: Me?
Emily: Yes you.
Costa: !

Een man aan een tafel naast ons besluit zich in de discussie te mengen: Canada's best band is Nickelback!
Costa: Whut?!?
Onze buurman: Milions of people bought their records. They can't all be wrong.
Costa: Apparantly they are.

Chad heeft ondertussen ruzie gekregen met een getatoeëerde jongeman die hem een chump heeft genoemd.

Chad: I feel like punching him.
Ik: Just relax Chad. It's not worth it.
Chad: When someone calls you a chump, you have to react. You can't have people insulting you. What kind of man are you if you don't?
Ik: A man who doesn't care about what a good for nothing thinks about him.
Chad: I wish I could do that.
Tattoo-man: I'm not gonna apologize for saying chump.
Chad: Let's take it outside.

Tijd om te gaan. Costa is het met me eens. Morgen maar weer eens vertrekken uit deze stad.

In het volgende verslag: Meer wijn- en boomgaarden, de Canadese woestijn en de achternicht van Jaap Stam.

[ Bericht 1% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:32:48 ]

quote:

Tijd om te gaan. Costa is het met me eens.

Dus had Emily toch gelijk: mietjes! Stelletje mietjes!!!

Gelijk door met: Deel 13 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Dinsdag 06 september: Kelowna - Osoyoos

Dat het ontbijtbuffet in de Kelowna Inn & Suites niet bijzonder is, wisten we al. Dus na het uitslapen nemen we haastig een muffin en trekken er dan op uit. Op richting het zuiden, dwars door de Okanagan Valley:



Vanuit Kelowna gaat maar één route naar het zuiden. Dus valt er weinig te dobbelen. Het is apart om door de vallei te rijden. Je kunt zien dat het bovenop gortdroog is, terwijl de vallei groen ziet van de wijn- en boomgaarden.

We hebben gisteren bij de supermarkt nog wat lekkers voor onderweg gehaald voor de lunch. Nu nog een plek daarvoor. Uiteraard willen we wel aan het meer zitten en de kaart leert ons dat er drie plaatsen in aanmerking komen: Penticton (1-6), Trout Creek (2-5) en Naramata (3-4). Tegengestelde ogen dus maar weer eens. De dobbelsteen landt tussen m’n voeten in de Eclipse en na even blind voelen heb ik hem weer. Een 3 en dus rijden we een stukje door naar Naramata.

Naramata stelt niet veel voor qua plaats. Wat boerderijen (wijn en fruit uiteraard) en dat is het wel. Maar gelukkig hebben ze ook nog een klein parkje aan het water genaamd Wharf Park waar we onze lunch naar binnen werken. Ondertussen is het weer ruim boven de dertig graden, maar zo aan het water met een ligt briesje is het best uit te houden.

Tussen Penticton en Oliver staan we plotseling stil. Wegwerkzaamheden. In de auto is het bijna niet meer uit te houden met deze warmte. Voor ons staan een paar bikers stil die maar besluiten zichzelf in te smeren. Een goed plan ook als je met open dak rijdt.

Rond een uur of drie rijden we Osoyoos binnen. Het plaatsje staat bekend als de warmste en droogste plek in Canada. Een kilometer verder en je staat in de VS. Op de patio van restaurant en bar The Breeze drinken we een ice tea en een lemonade. We zijn een beetje sloom vandaag met die hitte en dus besluiten we de dobbelsteen te raadplegen: even we zoeken in deze stad een motel met pool, oneven we rijden door naar de volgende plaats zo’n 40 km verderop en zoeken daar een motel. De 2 laat ons blijven.

Voor het bepalen van een motel besluiten we een oude beproefde methode die mislukte in Kelowna nog eens te proberen: op naar het Visitor Centre.

Deze keer hebben we geluk. Het Visitor Centre is open en medewerker John staat ons te woord. Natuurlijk heeft hij wat motels met een pool en met kamers met twee bedden in de aanbieding. Vier zelfs!

De Super8 en Sun Beach krijgen de nummers 1 tot en met 3.
De Lakeview en de Desert Surf krijgen de nummers 4 tot en met 6.

Medewerker John ziet wat er gaat gebeuren en kan het dobbelen wel waarderen. Met een 4 houden we de Lakeview (even) en de Desert Surf (oneven) over. De zes bevestigt de reservering voor de Lakeview Motel. Medewerker John informeert of we niet een reservedobbelsteen hebben voor twijfelende klanten. .

Als we inchecken bij het motel, vraagt de eigenaresse waar we vandaan komen. Nederland! Ah, zegt ze, daar heeft ze nog familie wonen. En bekende ook! Ze is de achternicht van voormalig voetballer en international Jaap Stam! Helaas heeft ze hem nooit mogen ontvangen in de Lakeview Motel. .

De kamer is zoals gebruikelijk weer prima, maar wij zijn voornamelijk geïnteresseerd in de pool. Binnen een paar minuten liggen we erin:



We blijven bij de pool tot het etenstijd begint te worden. Na een korte douche check ik het informatieboekje over Osoyoos dat in de kamer ligt. Kennelijk zijn er 6 restaurant in het downtown gedeelte van Osoyoos. Dat is makkelijk dobbelen. De 5 stuurt ons naar het restaurant van de Watermark Beach Resort.

Het is een wat upperclass bedoening, maar dat geeft niet. We zitten heerlijk in de tuin met uitzicht op Osoyoos Lake tussen de bejaarde Canadese stelletjes en een jonger Duits (Zzzzuh Dzjurrrmanns!) stelletje. Het hoofdgerecht dobbel ik voor beiden en zo komen we aan een BLT-sandwich (5) with maple syrup glacing (even). Prima binnen te houden! Het desert dobbelen we wel apart. Costa krijgt een chocolate mousse voorgeschoteld en ik dobbel een raspberry crumble cake. Niets mis mee.

Na het eten dwalen we nog wat over de twee straten die samen downtown vormen. Er valt niets te beleven, waardoor we maar terug wandelen naar het motel. Daar kunnen we nu natuurlijk wel een fles wijn openbreken. Slim als ik was heb ik al wat koud gezet. Onderweg schieten we nog een plaatje van het meer bij maanlicht:



Bij het motel hebben we snel de fles Rosé van de House of Rose Winery open en gaan buiten zitten. Daar zitten ook al twee oudere Engelse stellen. Het ene stel komt uit Londen, het andere uit Chesterfield. We babbelen wat met ze en krijgen heerlijke koekjes aangeboden. Weer eens wat anders dan een discussie over Canadese bands en straalbezopen jongeren die op een gevecht uit zijn. .

In de kamer kijken we nog wat afleveringen van onze favoriete series The Storage Wars en Extreme Couponing. Je moet wat.

In het volgende verslag: Nog meer wijn- en boomgaarden, de missie in Mission en luidruchtige jongedames in Vancouver.

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:35:55 ]

Weer leuk

Veel dobbelmogelijkheden (waarom kent m'n spellingscheck dat niet?) dit keer, of niet?

quote:

Op dinsdag 7 februari 2012 20:01 schreef Gaoxing het volgende:
Weer leuk

Veel dobbelmogelijkheden (waarom kent m'n spellingscheck dat niet?) dit keer, of niet?

Viel wel mee toch? Voor Canadese begrippen redelijk standaard aantal. Frankrijk had bijvoorbeeld meer mogelijkheden qua te nemen route.

En alles met dobbelen of dobbelsteen herkent m'n telefoon ook niet.

En weer twee delen van de saga bijgelezen.

Zijn er al plannen voor een volgend dobbelsteenavontuur?

Hmm, dat klinkt logisch. Dan herinner ik het me verkeerd. Eens even teruglezen als m'n studiewerk af is

quote:

Op dinsdag 7 februari 2012 20:08 schreef Cat22 het volgende:
Zijn er al plannen voor een volgend dobbelsteenavontuur?

Nee.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2012 20:22 schreef UIO_AMS het volgende:

[..]

Nee.

Laat ik de vraag scherper stellen: komen er dit jaar nog plannen voor een dobbelsteenavontuur? En zo ja, wanneer worden die plannen bekend en in welk tijdvak zal het avontuur plaatsvinden?

Romantische foto´s bij maanlicht, een flesje rosé... Ik ben er wel uit hoor jongens

Dan nu: Deel 14 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Woensdag 07 september: Osoyoos - Vancouver

Het ontbijt is niet inbegrepen in het Lakeview Motel. Dat geeft niet, want we hebben nog wat over van de lunch van gisteren dat we op de kamer opeten. Dan is het tijd om te vertrekken. Vandaag hebben we een mooie rit van 450 km naar Vancouver voor de boeg, maar het is natuurlijk beter om dat te bekijken op een kaartje:



Onderweg zullen we in ieder geval langs Mission komen, waar we op zoek zullen gaan naar sporen van een aardbeving. Conform de epicentrum-opdracht van Fogel. .

Maar eerst tanken. Bij de kruising van Highway 3 en Highway 97 naast het Visitor Center van Osoyoos vinden we twee tankstations. Een even aantal ogen leidt ons naar de Husky. Met een volle tank gaan we op pad. Net buiten Osoyoos is het mogelijk om een trail van een klein uurtje te lopen door de woestijn. De dobbelsteen besluit echter dat we de trail links laten liggen.

Langs de weg vinden we nog meer wijn- en boomgaarden. Via Manning Park rijden we naar Mission. In het park zijn diverse trails uitgezet, maar wederom zegt de dobbelsteen nee. Gelukkig is de lunch geen vraag die we voorleggen aan de dobbelsteen, maar waar we die genieten en waar die uit bestaat wel. Het blijkt een restaurant langs de weg te zijn waar de gebruikelijke gerechten op het menu staan. Zo eindigt Costa weer met een hamburger en ik met een clubsandwich.

Nu we toch langs de weg staan, is dit een prima gelegenheid om te dobbelen voor de overnachtingen in Vancouver. In een eerder stadium hebben we al gedobbeld voor een overnachting in één van de Fairmount Railway Hotels. En de keuze van de dobbelsteen is op Vancouver gevallen. Het plan is drie dagen in Vancouver te verblijven:

1-2: 3 nachten in het Fairmount Vancouver
3-4: 2 nachten in het Fairmount Vancouver
5-6: 1 nacht in het Fairmount Vancouver

Met een 5 slapen we maar één nacht in het Fairmount Vancouver en dat vind ik toch wel jammer. Maar eerst dus 2 nachten in een ander hotel. Welke zien we wel in Vancouver. .

Via Highway 3, ook wel de Crownest Highway genaamd, naderen we Interstate 1 die naar Vancouver leidt. Parallel daaraan loopt Highway 7. Deze gaat ook door Mission, maar dat is ook via de Interstate te bereiken. Een even worp zorgt voor de keuze van Highway 7.

Hoe het kwam, weet ik niet, maar plotseling hebben Costa en ik irritaties over en weer. Voor het eerst in al onze avonturen! Misschien ook niet zo gek als je zo lang met elkaar bent opgescheept, de vriendinnen thuis zitten, de hitte en de dagen met vele kilometers rijden. Na een paar rake opmerkingen over en weer, blijft het stil. Zo rijden we een uurtje door. .

Hier bestaat maar één remedie voor: Tom Jones! Gelukkig hebben we de aansluiting van de iPhone op de stereo gevonden en zijn we niet meer met de alleen in Seattle gekochte cd's op stap. We hebben Tom Jones nodig, zeg ik tegen Costa. Met lichte irritatie kijkt hij vanuit zijn ooghoeken mij aan. Dan klaart hij op en knikt begrijpend. Een minuut later brullen we luidkeels mee met Tom's klassieker What's New Pussycat?

Dankzij TomTom is de Bell Road waar het epicentrum in de buurt lag snel gevonden, maar daar staat een bord:



Juist. Een onverharde weg waar alleen pick ups rijden. Niet de bedoeling dat mensen daar in een cabrio rijden dus. Niet dat dat ons heeft tegengehouden. Na veel stof happen besluit Costa een filmpje te schieten nabij het epicentrum:

[plaats voor het filmpje zodra Costa tijd heeft]

Veel herinneringen aan aardbevingen vinden we niet en dus keren we om om onze weg naar Vancouver te vervolgen. Daar rijden we een file in. De vier banen richting downtown moeten één baan over de brug worden. Om en om ritsen we de ene baan op. Dit gaat heel ordelijk, want Canada. .

Via Stanley Park rijden we downtown binnen. Daar zet Costa de auto stil. TomTom heeft ons goed geholpen onderweg en we besluiten nog één vraag te stellen: Hotels in de buurt. We dobbelen voor één van de eerste zes die TomTom aangeeft en zo belanden we in de Best Western Sands. Ze hebben wel een kamer met twee bedden voor twee nachten. Goed geregeld dus. .

Na ons even geïnstalleerd te hebben lopen we de deur uit. Costa heeft trek in een biertje en ik in een verfrissende lemonade. De dobbelsteen wijst ons naar het vierde terras. Van daar hebben we mooi uitzicht over het strand en al het moois dat daar te zien is. .

We beginnen ook wel trek te krijgen en de kaart op dit terras ziet er uitnodigend uit. Na wat dobbelen krijgen we een shared appetizer plate voorgeschoteld. Deze blijkt groot en smakelijk. Zo smakelijk, dat we er genoeg aan hebben. Als het op is, lopen we een rondje, waarbij de dobbelsteen bij ieder kruispunt de richting laten bepalen. Via Denhamstreet en het park eindigen we weer bij de baai en het strand:



Ja, dat is een volgroeide boom bovenop die flat.

We nemen plaats op één van de bankjes. Daar maakt Costa foto's van de zonsondergang:









We vervolgen de weg langs het water en slaan bij Granvillestreet linksaf. Dit is het uitgaansgebied van Vancouver en we besluiten een kroegentocht te houden waarbij even betekent dat we even naar binnen gaan voor een drankje. Op straat zijn vele jongeren te vinden die ook een alcoholische versnapering lusten. Sommigen ook een glaasje te veel. Vooral de jongedames blijken een luidruchtige aard te hebben. En dat op een woensdag Maar dat maakt het niet minder gezellig. Costa en ik zijn het bij terugkomst in het hotel eens: Vancouver is de leukste stad tot nu toe in deze trip!

In het volgende verslag:Fietsen? Dr Sun Yat Sen? Middagje strand? Een Koreaan? Een weigerende creditcard? Wasberen, coyotes en stinkdieren? En nog meer luidruchtige jongedames in Vancouver?

[ Bericht 3% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:49:13 ]