Depressie & Angst #10

Als je hier dingen leest of kunt opschrijven waar je blij van wordt dan zit je hier prima.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2011 09:21 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
als ik dit zo lees dan vraag ik me af of ik hier wel hoor, ik heb een burnout en voel me daardoor soms zwaarmoedig maar kan gelukkig nog wel veel lol uit mijn leven halen!

een dikke knuffel voor jullie!

tuurlijk pas je er hier wel bij. Want somberheid ed. zijn een van symptomen die bij een depressie voor kunnen komen.
En we zijn er hier om elkaar te steunen en als 1 iemand toevallig geen depressie heeft, tja dan is het ook niet erg. Zolang er in dit topic maar normaal met elkaar omgegaan kan worden.

Ik probeer mee te lezen, maar het lukt maar matig.
Allemaal sterkte.

Allereerst een enorme knuffel en kus voor iedereen hier

Ik voel me goed. Echt goed. Blij en vrolijk.
De medicatie slaat aan.

Of ik ben helemaal stoned van alle medicijnen, kan ook.

Ik ben vandaag naar de stad geweest. De jas gekocht die ik al zo lang wil. Een nieuwe tas gekocht voor mijn camera met een extra batterij en een statiefje.

En daarna ben ik een visje gaan eten.

Ik ben nog steeds hondsmoe maar ben eindelijk eens blij

Succes gewoonmezelf hopelijk valt het mee met de drukte, kan je het aardig hebben allemaal.

Summer2bird, wat een omslag. Wat voor medicatie heb je dan?
Meestal duurt een AD wel een paar weken voor je er effect van merkt...

Net dutje gedaan, heerlijk...

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2011 16:16 schreef Nijna het volgende:
Succes gewoonmezelf hopelijk valt het mee met de drukte, kan je het aardig hebben allemaal.

Summer2bird, wat een omslag. Wat voor medicatie heb je dan?
Meestal duurt een AD wel een paar weken voor je er effect van merkt...

Net dutje gedaan, heerlijk...

Ik slik nu Risperdal en Cymbalta.

@Nijna, geeft niet dat je het niet kan bijbenen. En neem gewoon je tijd! En een dutje ga ik zo ook doen

@summerbird, wat fijn dat je wat beter voelt. Let wel op dat je niet helemaal het andere extreem ingaat (dus overmoedig ed. ). Maar gewoon lekker zo houden zou ik zeggen!

hier ben ik weer hyper...mede doordat er een tv in huis kapot is gegaan namelijk die van mijn moeders kamer. En aangezien ik redelijk technisch ingesteld mag ik weer een aantal "goede" modellen opzoeken en dan kijken we er samen naar. En dat soort vind ik gewoon zo leuk
Dat als het aan mij lag en de economiche situatie niet zou uitmaken zouden de tv's en apparaten iedere dag kapot mogen gaan

Verder ook last van spanning en zenuwen doordat een project niet goed loopt op school en ik heir gewoon wat van ga zeggen per mail...en ik toch zenuwen heb hoe men dat gaat opnemen.

En verder ben ik gewoon druk..en ik heb nu een verklaring van de psycholoog gekregen voor school, zodat er voorzieningen getroffen kunnen worden alleen staat er 1 typfout in en staat mijn voornaam verkeerd geregistreerd dus moet ik dat laten aanpassen, maar daarna word er rekening gehouden met wat licht afwijkend gedrag en extra tentamentijd ivm. autisme...omdat ik nooit kort kan antwoorden ipv. met 1 zin antwoorden antwoord ik meestal met 10 zinnen

Nooit gedacht dat ik hier ooit zou posten, voorheen zou ik hier niet gekomen zijn, maar nu voelt het eigenlijk wel even noodzakelijk voor mij. Ik weet ook niet zeker of ik hier al thuis hoor, maar toch wil ik even mijn verhaaltje kwijt, dat is wel even nodig.

Ik voel mezelf slecht, eigenlijk al zo'n jaar lang begin ik me depressief te voelen en het word steeds een beetje slechter. Ik ben 18 jaar, heb sinds 1,5 jaar eigenlijk geen vrienden meer over, nog nooit een vriendin gehad en ook amper contact met meiden. Ik heb gewoon geen leuk leven. Ik heb daarnaast enorme moeite met het uitkiezen van je juiste studie, ik heb wel havo afgerond, maar ben ondertussen al bij 2 opleidingen voortijdig gestopt. De laatste maanden heerst het gebrek aan sociale contact, motivatie voor alles wat ik moet doen en vooral ook het plezier. Ik heb wel een internetpsycholoog waarvan ik het nodige van opgestoken heb.

Mijn bezigheden zijn op dit moment een parttime baantje tot ik in februari waarschijnlijk een nieuwe studie ga volgen, daarnaast ga ik 4x in de week naar de sportschool en tennis ik ook nog 2x keer in de week. Dit alles is echter niet genoeg om me beter te laten voelen. Ik ga ook nooit uit, simpelweg vanwege het gebrek aan een vriendengroep. Ik ook niet echt van discotheken, maar kroegen waarin je elkaar nog goed kunt verstaan vind ik wel leuk, mits ik met de juiste mensen ben. Tegenwoordig zit dit er dus niet in. Daarnaast heb ik ook niet het idee dat het type meisje waar ik op val veel uit gaat, deze ben ik namelijk ook zelden tegengekomen in de tijd dat ik nog wel op stap ging. Ik ben echt geen sociale ramp, maar ik kom simpelweg zelden in de positie waarin ik de juiste mensen tegenkom, waar ik op voort kan borduren. En ook kom ik zelden een in de positie met een meisje te praten die ik echt leuk vind.

Ongeveer 1,5 jaar geleden had ik nog 2 vriendengroepen op de middelbare school en ging ik eigenlijk ook vaker leuke dingen doen en zowat elke week uit. Alleen voelde ik me op een begeven moment niet meer thuis bij deze vrienden, waardoor eigenlijk alles voor mij is verwaterd en deze vrienden op een begeven moment ook geen interesse meer in mij hadden. Om het maar even kort uit te leggen.

Ook heb ik het probleem dat ik mijn uiterlijk maar niet kan accepteren, ik vind mezelf gewoon niet knap en dit straal ik ook uit. Ik heb ongeveer met 3 meiden een date gehad, deze meiden vonden mij wel leuk, maar uiteindelijk ben ik bij alledrie de meiden afgewezen op mijn uiterlijk, wat mijn zelfbeeld niet ten goede komt. Veel mensen in mijn omgeving vinden me er overigens wel goed uitzien.

Ik ben een vrij rustig persoon, alleen als ik mezelf ergens echt thuisvoel kan ik ook heel druk en gezellig zijn. Verder ben ik altijd al vrij onzeker geweest, mijn uitstraling is ook nooit echt goed geweest en toch heb ik op het middelbare en ook op de basisschool altijd wel veel vrienden gehad. Ik heb al 6 jaar lang last van acne, wat een van de grootste tegenvallers in mijn leven is. Ik zit aan de roaccutane, dus hopelijk ben ik hier wel snel vanaf.

Een beetje een korte samenvatting van hoe ik ervoor sta, ik weet niet zeker of ik de situatie goed genoeg uitgelegd heb, maar dat merk ik wel. Eigenlijk had ik dit verhaaltje hier ook nooit willen posten en zie ik daar ook op tegen, maar ik dit moment moet ik gewoon even proberen of ik er wat nuttige reacties op kan krijgen. Het klinkt een beetje als het standaard 'Ik ben depressief' verhaaltje, waar al een groot aantal topics over gemaakt is, maar toch probeer ik het maar even. Ik zit nu eigenlijk op een leeftijd waarbij ik van het leven zou moeten genieten en mijn eigen weg zou moeten uitgaan, maar ik weet niet waar ik heen moet en op dit moment valt er gewoonweg niet genoeg te genieten voor mij. Ik heb maar besloten mijn verhaaltje in dit topic te plaatsen, en er geen nieuwe voor te openen, als dat niet goed is hoor ik het wel.

@patrickpsv

Ik kan mezelf voor een groot deel terugzien in je verhaal.
Wat ik opmerk is dat je behoorlijk somber/depressief en eenzaam voelt.
Ik kan niet echt al te veel tips ofzo geven, ik ben dan ook geen deskundige.
Maar voor wat betreft het sociale geef je aan dat je moeite hebt om je ergens op je plek te voelen, enig idee waarom dat zo is.
En als je weet wanneer je je wel op je plek kan voelen zoek die plekken op.
Voor wat betreft meisjes kan ik niet veel zeggen het enige wat ik erover kan zeggen is hetzelfde als net bedenk waar je die meisjes die jou intereseren wel kan vinden. En maak je geen zorgen over dat je nog nooit een relatie hebt gehad ik ben 24 en heb ook nooit een relatie gehad.
Verder klink je als een vrij gevoelig en verlegen iemand, wat helemaal niet slecht hoeft te zijn!
Verder hoe loopt dat met die digitale psycholoog, is dat iets constant met regelmaat of gewoon wanneer jij het nodig hebt.
Want misschien is het handig om in echt behandeling te gaan, want dan kan je samen met iemand naar de oorzaken en gevolgen kijken en een oplossing zoeken met begeleiding.

Verder lijkt de situatie best wel op de mijne dus als je er behoefte aan hebt mag je altijd pm'en.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2011 23:55 schreef patrickpsv het volgende:
Ik heb ongeveer met 3 meiden een date gehad, deze meiden vonden mij wel leuk, maar uiteindelijk ben ik bij alledrie de meiden afgewezen op mijn uiterlijk, wat mijn zelfbeeld niet ten goede komt. Veel mensen in mijn omgeving vinden me er overigens wel goed uitzien.

Welkom hier, en maak je niet druk. Geen enkele depressie is standaard, dus jij ook niet. Je moet ervover praten/posten, om zelf te ontdekken wat er nu eigenlijk aan de hand is!

Ik heb zo'n vermoeden, dat ze je uiterlijk helemaal niet afwezen, maar dat je eigen onzekerheid over je uiterlijk een afknapper was. Omdat je onzeker bent, denk je dat andere mensen sterk in hun schoenen staan (tenminste, als ik me kut voel, denk ik altijd dat iedereen die ik op straat zie gelukkig, tevreden en blij is. Wat natuurlijk onzin is!). Maar meisjes zijn vaak ook ontiegelijk onzeker over hun uiterlijk! Dus als ze dan een jongen tegenkomen die nog onzekerder is dan hunzelf...

quote:

Een beetje een korte samenvatting van hoe ik ervoor sta, ik weet niet zeker of ik de situatie goed genoeg uitgelegd heb, maar dat merk ik wel. Eigenlijk had ik dit verhaaltje hier ook nooit willen posten en zie ik daar ook op tegen,

Ik heb 4 jaar rondgelopen en gedaan alsof ik geen probleem had. We kunnen elkaar de hand schudden, ik denk telkens dat iemand zal posten dat ik me aanstel, en dat het meevalt, dat ik niet moet zeuren. Maar dat valt best mee...

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2011 01:53 schreef Madame_Paon het volgende:
Ik wou dat je met wilskracht alles kon bereiken, zoals veel mensen lijken te denken, maar helaas werkt het lang niet altijd zo ...

Tenzij je zelf hebt ervaren hoeveel energie depressieve aanvallen opslokken, is dat makkelijk te zeggen. Als je voor het eerst een dag hebt, waar je gewoon geen energie hebt voor wilskracht, klinkt dat advies als een verwijt, van ' slapjanus, gewoon kin omhoog en zin maken ' . Dat doet pijn...een mens zou er gewoonweg depressief van worden, als je dat al niet was
We zien er gewoon uit, maar liggen inwendig helemaal in puin. Dat blijft lastig.

Ervaren jullie ook een gebrek aan het kennen van je eigen persoonlijkheid? Al zou ik bijvoorbeeld precies weten waar ik vrolijk van word en waar ik mijn dagen mee wil vullen zou ik sowieso minder ''eenzaam'' in het leven staan, meer genieten van mijn leven etc, maar ik weet niet zo goed wat ik daar voor moet doen / misschien zit het wel in het koppie en kan ik het door andere factoren niet naleven, ik weet het niet.

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 10:52 schreef kingtoppie het volgende:
Ervaren jullie ook een gebrek aan het kennen van je eigen persoonlijkheid? Al zou ik bijvoorbeeld precies weten waar ik vrolijk van word en waar ik mijn dagen mee wil vullen zou ik sowieso minder ''eenzaam'' in het leven staan, meer genieten van mijn leven etc, maar ik weet niet zo goed wat ik daar voor moet doen / misschien zit het wel in het koppie en kan ik het door andere factoren niet naleven, ik weet het niet.

Weten wat je wilt en leuk vind helpt al erg veel, want dan kan je meer afleiding zoeken.
Dat merk ik zelf, ik heb nu een bepaalde dagindeling (school)en een bepaald doel en doordat ik dat doel wil bereiken heb ik minder tijd om te staan piekeren over alles. Waardoor de depressie toch minder hevig is..het is er nog wel maar niet heel veel.

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 10:47 schreef VanGoghFan het volgende:

[..]

Tenzij je zelf hebt ervaren hoeveel energie depressieve aanvallen opslokken, is dat makkelijk te zeggen. Als je voor het eerst een dag hebt, waar je gewoon geen energie hebt voor wilskracht, klinkt dat advies als een verwijt, van ' slapjanus, gewoon kin omhoog en zin maken ' . Dat doet pijn...een mens zou er gewoonweg depressief van worden, als je dat al niet was
We zien er gewoon uit, maar liggen inwendig helemaal in puin. Dat blijft lastig.

Dit omschrijf je wel mooi zo. Ik word ook kwaad als mensen zeggen dat ik dingen moet relativeren enzo. sjezus, alsof ik niet al 36 jaar probeer dat te doen. Ze mogen wel ff ruilen?

@patrickpsv: klote dat je je zo voelt Ik las in je bericht dat je vindt dat je op je 18e niet depressief moet zitten wezen maar lol moet hebben of zoiets. Ik denk dat je je met die gedachte niet echt helpt. Want dan leg je eigenlijk een heel onrealistisch hoge eis bij jezelf neer. je bent zoals je bent. Nu voel je je klote en dat mag gewoon. Het is al erg genoeg zonder dat je het jezelf soort van kwalijk neemt.
En als je hier straks uit bent, heb je tijd genoeg om te genieten van het leven, lol te maken (met de mensen die wel bij je passen, want die zijn er genoeg, alleen hangen ze niet in de discotheek rond. Mocht je er de energie voor hebben een keertje: probeer eens rond te vragen bij mensen in je omgeving (liefst ook mensen die geen discotheekgangers zijn) wat zij doen als hobby/sport oid, en waar zij mensen hebben leren kennen, of eventueel of je een keertje mee kan naar een (rustige) kroeg, die jou gezellig lijkt. zoiets. Misschien voel je je daar nu nog niet goed genoeg voor, dat komt dan later wel. ik wilde het alleen ff gezegd hebben

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 10:52 schreef kingtoppie het volgende:
Ervaren jullie ook een gebrek aan het kennen van je eigen persoonlijkheid? Al zou ik bijvoorbeeld precies weten waar ik vrolijk van word en waar ik mijn dagen mee wil vullen zou ik sowieso minder ''eenzaam'' in het leven staan, meer genieten van mijn leven etc, maar ik weet niet zo goed wat ik daar voor moet doen / misschien zit het wel in het koppie en kan ik het door andere factoren niet naleven, ik weet het niet.

Ja daar heb ik ook last van. Ik heb geen idee wat voor mij het leven écht de moeite waard zou maken. Ik weet niet wat voor werk bij me past (ik werk nu al 10 jaar met frisse tegenzin, waarvan de laatste 4,5 jaar meer in de ziektewet dan eruit geloof ik). Qua hobbies heb ik ook niet echt iets dat me heel erg boeit. Soms vind ik iets wel even leuk, en ik vind mijn katten ook leuk, maar t is nou niet dat dat me genoeg levensdoel geeft.

pff, ik moest huiswerk maken voor de psych en voor de coach van mijn werk. Ik voelde me goed toen ik begon en nu voel ik me weer zwaar kut. nadenken over werk is dus gewoon geen goed idee. Dus heb het maar opzij gelegd.

Ik had best een goede dag gisteren, maar voel me nu helemaal leeg, alsof alle emoties uit me gezogen zijn door 1 dagje als een normaal mens dingen willen doen.

@cafpow:
Ik lees al een tijdje mee in dit deel van het forum en ook omdat ik heel herkenbare dingen tegenkwam heb ik uiteindelijk besloten mee te gaan posten. Ik heb jouw posts dus ook regelmatig gelezen en het lijkt inderdaad op dat van mij. Dus we kunnen elkaar hier en daar wel wat helpen. Ik voel me inderdaad vaak depressief en eenzaam, behalve als ik een goede dagbesteding heb. Dan voel ik me pas slecht alsdat ik niks te doen heb en tijd heb om na te denken. Ik weet eigenlijk niet goed waar ik me echt thuisvoel, dit licht er ook vooral aan of ik alleen ben of met bepaalde personen en uiteraard wat voor type mensen er zijn. Ik heb echt geen idee waar ik meisjes kan vinden die ik leuk vind, als ik er een keer een tegenkom is dat totaal niet hetgeen wat ik zoek of is ze niet geïnteresseerd, wat natuurlijk weer met uitstraling te maken kan hebben. Ook heb ik het idee dat het gros van de meisjes te hoog gegrepen is, ik kijk dan ook vaak daar de minder knappe en de knappe sla ik meestal bij voorbaat over. Ik ben iemand die zich normaal gezien niet snel druk maak om dingen, maar nu zijn de gevoelens zo sterk dat ik er niet omheen kan. Ik ben ook niet perse verlegen, licht maar net aan de situatie, maar inderdaad door de onzekerheid die ik uitstraal kom ik wel verlegen over. Die psycholoog is met regelmaat, ik heb er ook echt wat aan, binnen elke 2 weken reageer ik op zijn mail en krijg ik weer een reactie terug.

@VanGoghFan:
Bedankt en ik heb inderdaad besloten dat hier meeposten misschien wel een goede hulp kan zijn. Het kan inderdaad zo zijn dat mijn onzekerheid de afknapper was, maar ik ben vaak gewoon niet tevreden met mezelf als ik in de spiegel kijk, misschien zit dat gewoon tussen mijn oren. Maar toch gaat dat gevoel niet weg, voordat ik er zelf in geloof dat het anders is. Ik krijg ook weleens goede reacties op mijn uiterlijk, maar daar geloof ik vaak zelf niet in. Daarnaast is dat nooit van meisjes, om de simpele reden dat ik zelden met meisjes praat. Wat is jouw gang van zaken dan? en ben je van de dezelfde leeftijdscategorie als ik?

@Murmeli:
Ik neem het mezelf inderdaad behoorlijk kwalijk dat ik bepaalde fouten heb gemaakt in die 1,5-2 jaar tijd, waardoor ik op dit punt terecht ben gekomen. Als ik het allemaal wat beter aangepakt had, was er nu niks aan de hand. Tuurlijk weet ik dat het niet anders is en dat ik naar de toekomst moet kijken, maar het verleden blijft wel in mijn hoofd hangen. Ook vind ik inderdaad dat ik op een leeftijd ben dat ik plezier zou moeten hebben in mijn leven en leuke dingen moet doen. Wel moet ik erbij zeggen dat ik vaak in gevecht ben met de negatieve gedachtegang en dat veel dingen in werkelijk heel anders zijn dan de negatieve verhaaltjes die ik in mijn hoofd heb. Ik hoop uiteraard dat ik er snel weer uit kom, maar het eind is nog niet in zicht en ik heb altijd het gevoel dat het te lang gaat duren, waardoor ik straks op bepaalde punten een enorme achterstand heb.

In ieder geval bedankt voor de reacties en ik zal de komende tijd dit topic blijven volgen en erin posten. Ik ben ook wel benieuwd naar jullie verhalen, dus misschien dat ik dat even terug moet lezen. Verder ben ik altijd beter in andere mensen helpen dan dat ik mezelf kan helpen, maar ik denk dat er wel meer daar last van hebben.

@ Murmeli, als je je probeert te bedenken waarom je je werk met tegenzin doet ben je al een eind op weg met een leuke baan zoeken.
Bijvoorbeeld als het te simpel is moet je je een iets groteren uitdaging zoeken.
Of als het te saai is moet je mischien iets drukker zoeken enz.
Verder probeer je er niet al te veel mee bezig te houden en probeer dingen uit, dan kom je vanzelf iets tegen wat je leuk vind.

@Vangoghfan,
dat is helemaal normaal. dat je nu bent. Vandaag ook druk bezig geweest en ik zo even op bed liggen om bij te komen.
En naarmate je die zekerheid ontwikkeld zal je merken dat het vanzelf wat makkelijker zal gaan.
Maar vooral doe gewoon waar je zin in hebt naast je verplichtingen en wees een beetje soepel met jezelf!.
Gewoon niks eisen maar lekker dingen doen die jij wilt doen.

@patrickPSV, het klopt heel erg dat mensen kijken naar je uitstraling, probeer eens aan je zelfverzekerheid te werken. Door gewoon dingen te doen die je normaal niet zou doen uit schaamte en te denken van ach, die mensen zie ik toch nooit meer. Dus het maakt niet uit wat ze van mij denken.

@patrickpsv : ik ben 38, en getrouwd met twee kinderen. Ondanks dat ik mezelf nooit als knap of zoiets ook heb gezien, is dat best gelukt. Wees wat positiever over je eigen spiegelbeeld!

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 20:08 schreef VanGoghFan het volgende:
@patrickpsv : ik ben 38, en getrouwd met twee kinderen. Ondanks dat ik mezelf nooit als knap of zoiets ook heb gezien, is dat best gelukt. Wees wat positiever over je eigen spiegelbeeld!

Das grappig, naast dat ik veel herken van wat je schrijft, zijn we ook nog ongeveer even oud! (ik ben 36)
Maar ben niet getrouwd en heb ook geen kinderen. Lijkt me moeilijk, depressief zijn terwijl je ook verantwoordelijk bent voor 2 kinderen. (en voor je relatie natuurlijk, maar das makkelijker dan kinderen). Mag ik vragen hoe oud ze zijn? (puur nieuwsgierigheid hoor. Staat verder los van het onderwerp hier)

Ik heb, ondanks een klote begin van de dag een leuke dag gehad. Heb bij vrienden in hun tuin geholpen, en daar gegeten. Was leuk en ze waren blij (ik ook blij dat ik eens wat voor hen kon doen). Ook nog een leuk gesprek over werk gehad.

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 20:08 schreef VanGoghFan het volgende:
@patrickpsv : ik ben 38, en getrouwd met twee kinderen. Ondanks dat ik mezelf nooit als knap of zoiets ook heb gezien, is dat best gelukt. Wees wat positiever over je eigen spiegelbeeld!

Precies dingen kunnen ook goed lopen naast het slechte deel!.

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 20:09 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Pfft wat heb ik toch een vreselijke zwager, Zijn gedrag brengt mij gevoelsmatig in een onmogelijk tweestrijd, tussen kiezen voor mezelf en mijn zus opvangen, en in dit geval kies ik toch voor mn zus, zij heeft mij nodig dan kan ik haar toch niet laten vallen?!! Maar goed vandaag dus totaal niet gerust met gevolg dat ik nu loeiende koppijn heb!

Ach, je maakt nu in ieder geval bewust de keuze voor je zus op te komen, en dat kan je al als een hele verbetering zien.

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 22:07 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Das grappig, naast dat ik veel herken van wat je schrijft, zijn we ook nog ongeveer even oud! (ik ben 36)
Maar ben niet getrouwd en heb ook geen kinderen. Lijkt me moeilijk, depressief zijn terwijl je ook verantwoordelijk bent voor 2 kinderen. (en voor je relatie natuurlijk, maar das makkelijker dan kinderen). Mag ik vragen hoe oud ze zijn? (puur nieuwsgierigheid hoor. Staat verder los van het onderwerp hier)

Ik heb, ondanks een klote begin van de dag een leuke dag gehad. Heb bij vrienden in hun tuin geholpen, en daar gegeten. Was leuk en ze waren blij (ik ook blij dat ik eens wat voor hen kon doen). Ook nog een leuk gesprek over werk gehad.

Het lijkt mij ook wel zwaar om tijdens een depressie een heel huishouden te moeten runnen, maar gelukkig is Vangogh(sorry maar kort je username even af) getrouwd en dus nog samen met zijn vrouw, en dus rust niet alles op hem alleen.

Murmeli, zo zie je na regen komt zonneschijn.

Hier vandaag wel een leuke dag gehad, alleen nu schiet ik toch in de stress.
Mar goed het postieive was richting centurm gegaan om ma een tv te helpen zoeken en hebben 3 interesante modellen gevonden dus nog even vergelijken en kiezen, en daarna gewoon nog wat rondgelopen een paar basis dingetjes gehaadl die ik nodig had.
En daarna lekker thuis de bbq aangedaan en vlees van de bbq gegeten
Maar nu begint de stress want we werken aan een project en ik heb zowieso de communicatie per mail aangekaart. Omdat die er niet tot weinig is, en ik door mijn autisme nu dus niet "normaal"kan functioneren binnen de groep.
Maar ik probeer het dus te laten rusten, want ik kan er nu niks aan doen. En ik heb bewijs dat er al eerder naar heb gevraagd in mijn mailtje wat ik gisteren heb verstuurd!

Maar goed, hier een goede en slechte dag tegelijk. En ben dolblij dat ik morgen gelukkig vrij heb en dus wat dingen kan voorbereiden en doen voor komende week.

Ik ben getrouwd voor m'n depressies serieus werden. terugkijkend had ik tijdens m'n studie al de eerste verschijnselen, maar die herkende ik niet. En toen diende de eerste zich aan, toen ik 26 was, en maar niet afstudeerde. Dus ik heb mezelf opgepakt, een baan gevonden, en een gezin gestart, en dat ging de eerste jaren best goed. Totdat ik uiteindelijk steeds depressiever werd, en bij de huisarts terecht kwam. Daar ben ik voor evaluatie naar de GGD gestuurd, want men was bang dat ik suicidaal was, maar toen was de diagnose dus burn-out.
Na een tijd thuis ben ik weer gaan werken, maar het loopt nu dus weer helemaal uit de hand.
Mijn kinderen zijn dus nu 12 en 4, m'n burnout werd geconstateerd toen de jongste net een jaar was.
Dat ik nog getrouwd ben, is echt de verdienste van m'n vrouw, die geeft gewoon niet op en sleurt me bij m'n nekvel soms door het leven heen, dwingt me te zien dat ik best veel heb om gelukkig mee te zijn. Of mee zou moeten zijn! Ze heeft ook aanvaard dat ik soms helemaal leeg ben, en dat ik dan heel onhebbelijk en bot kan zijn, zelfs naar haar. Eerlijk gezegd, snap ik niet goed hoe ze me soms verdraagt...
Qua werk gaat het objectief ook best goed, ik kan de dagen dat ik helemaal niets voorstel tot nu toe aardig camoufleren, maar mensen beginnen het te merken, ook daarom heb ik (eindelijk) nu hulp gezocht. Maar eerlijk gezegd, ik heb vaak een heel lage dunk van de buitenwereld, omdat ze niet schijnen te merken dat ik soms de hele boel zit voor te liegen. Als ik zeg dat het goed gaat, of dat ik ergens hard aan werk.
Ja, aan te zorgen dat ik niet in een huilbui losbarst boven m'n toetsenbord! Ze zien niets! Zijn ze zo dom, of ben zo'n goeie acteur ofzo???

UIk denk dat ik maar een dagboek ga bijhouden van m'n behandeling...zou 'Beste machinist, mag ik even voor uw trein liggen?" verkooptechnisch een goeie titel zijn?

Hoe zitten julie trouwens met alcohol? Ik begon tijdens en de eerste maanden na m'n burnout behoorlijk te drinken (omdat het je een beetje verdooft), maar m'n huisarts heeft m'n bloed gemeten, en is toen heel kwaad geworden, dus toen ben ik maar eens een paar maanden gestopt. Nu kan ik haast niet meer drinken, omdat 1 glas wijn teveel (en dat kan al het tweede zijn) de volgende dag een forse dip betekent. Wel gezond, natuurlijk...