Depressie & Angst #10

Hoi volk. Ik moet even mijn verhaal kwijt.

Zondag is de relatie van mijn leven afgelopen, ze dumpte me als vuil naar buiten, met "ik hou niet meer van je". Donderdag neuk je haar nog, zaterdag een prima dag en opeens dit. Ik stopte veel moeite in deze relatie, was vaak bij haar thuis, ze was mijn beste "vriend".

Contact werd gelijk verbroken, en al zitten we in hetzelfde klas behandelde ze mij als een vreemd mens. Eerste dagen waren een nachtmerrie, ik sport wat en probeer sociaal te blijven, maar nu is het allemaal grijs geworden. Eet amper, slaap amper, huilde als een wijf, Examenklas en ik kan niks meer.

Nu: paar dagen later is nachtmerrie in een uitzichtloze depressie veranderd. Ik was vroeger depressief, maar dit is een geval apart, geval waar je echt het probeert te beëindigen. Laatste capriool werd lanesplitten een autoweg met 200km/u terwijl er aan beide kanten autofile stond. Nog steeds versteld hoe ik het overleefd heb.

Ik sta al ingeschreven voor een psych, maar dat duurt hier een half jaar, en dit wordt wel heel erg, dus z'n egoïst dat ik ben, gooi ik mijn verhaal even hier neer.

Ik kan het niet vaak zeggen, maar ik weet niet hoe het verder moet. Plannen kapot, leven kapot, mijn hart: kapot.

Ik weet niet wat ik van jullie wil, ik heb geen vragen. Misschien begrip. Misschien medelijden.


P.S. Hoe ik 200 haal voor me 21ste, dus met 25kw motor? Hij is niet begrensd.

quote:

Op woensdag 14 september 2011 20:28 schreef fullmetal het volgende:
Hoi volk. Ik moet even mijn verhaal kwijt.

Zondag is de relatie van mijn leven afgelopen, ze dumpte me als vuil naar buiten, met "ik hou niet meer van je". Donderdag neuk je haar nog, zaterdag een prima dag en opeens dit. Ik stopte veel moeite in deze relatie, was vaak bij haar thuis, ze was mijn beste "vriend".

Contact werd gelijk verbroken, en al zitten we in hetzelfde klas behandelde ze mij als een vreemd mens. Eerste dagen waren een nachtmerrie, ik sport wat en probeer sociaal te blijven, maar nu is het allemaal grijs geworden. Eet amper, slaap amper, huilde als een wijf, Examenklas en ik kan niks meer.

Nu: paar dagen later is nachtmerrie in een uitzichtloze depressie veranderd. Ik was vroeger depressief, maar dit is een geval apart, geval waar je echt het probeert te beëindigen. Laatste capriool werd lanesplitten een autoweg met 200km/u terwijl er aan beide kanten autofile stond. Nog steeds versteld hoe ik het overleefd heb.

Ik sta al ingeschreven voor een psych, maar dat duurt hier een half jaar, en dit wordt wel heel erg, dus z'n egoïst dat ik ben, gooi ik mijn verhaal even hier neer.

Ik kan het niet vaak zeggen, maar ik weet niet hoe het verder moet. Plannen kapot, leven kapot, mijn hart: kapot.

Ik weet niet wat ik van jullie wil, ik heb geen vragen. Misschien begrip. Misschien medelijden.


P.S. Hoe ik 200 haal voor me 21ste, dus met 25kw motor? Hij is niet begrensd.

auw, dat is wel klote zeg!
Half jaar wachten lijkt me wel erg lang als je het idee hebt dat je depressief aan het worden bent, zeker als je al weet dat je daar vatbaar voor bent (omdat je het eerder hebt gehad). kan je niet een paar gesprekken eerst bij een andere psycholoog hebben, waar geen wachtlijst is? Capriolen uithalen op de weg lijkt me in ieder geval niet zo handig, los van of je het zelf overleeft, breng je ook anderen ermee in gevaar, en daar word je ook niet gelukkiger van.
Kunnen je ouders ofzo helpen om een psych te zoeken waar je sneller terecht kunt? dan hoef je daar zelf niet mee bezig, nu je hoofd met andere dingen bezig is.

En sterkte man....ik snap dat je écht niet blij bent!

Jeetje wat een verhalen allemaal.
Iedereen veel sterkte met alles.

De dag, was raar/chaotisch en rampzalig. Vandaag naar school voor vertrek scheurt ruzak en valt laptop eruit, gelijk woede aanval met als gevolg pijn aan mijn voet.
Daarna na school moest ik binnen 10 min. bij de psych zijn, en blijkt het dat de ketting van de fiets is..en dit niet ff snel kan oplossen. Dus moeten sprinten met fiets+laptop+boeken. BEkaf en daarna naar huis lopen..40 min weer met alles.
En daarna nog naar de winkel moeten omdat er anders extra kosten gerekend worden.

PD. voor wie het niet snapt heb ik ff de uitgebreide in een spoiler gezet omdat het anders zo lang word.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Maar goed met de psych begint alles wat concreter te worden, en we merken gewoon dat ik moeite heb met het tempo van het hbo en dat ik moeite heb met bepaalde typische dingen van ASS personen.
Maar dat de dingen waardoor ik daarbij tegen de lamp een mix van emoties oproepen waar ik geen grip op heb, en dus gewoon zelf als een gigantische storm rondloop, huilend/schreeuwend/triest enz.
EN we hebben die dingen even in kaart gezet, en volgende week gaan we aan de slag met de gedachten die al die emoties oproepen. Ik ga proberen ze voormezelf even op papier te zetten, want we willen nav. de gedachten kijken welke emotie het veroorzaakt en wat ik ermee kan doen.

Maar nu ga ik slapen ik ben helemaal kapot.

Het gaat hier geweldig pyschologen en al die troep komen gewoon niet opdagen wanneer er afspraak is gemaakt, Omdat ze niet durven en dat ligt niet bij mij maar elders echt geweldig dit.

quote:

Op woensdag 14 september 2011 22:46 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Hoezo durven ze niet ayumu?

Niet iets voor een openbaar forum maar er word gewoon heel duidelijk gemaakt dat ze problemen gaan krijgen zo gauw ze mij behandelen vrij bekende tactiek om iemand richting een doel te drijven maar daar ga ik dus niet al te diep op in.

Hoop dat men dat hier kan begrijpen en daarom post ik in dit topic ook bijna niet meer.

Klinkt heel naar en manipulatief. Laat je er niet onder krijgen! En veel sterkte, hoop dat je toch ergens wel goed geholpen gaat worden

Hoe is iedereen vandaag?

quote:

Op donderdag 15 september 2011 21:05 schreef Spacekitten het volgende:
Hoe is iedereen vandaag?

stresssssss zoals gewoonlijk.
Tranende ogen en een zere nek,en mn verstand blijft maar op volle toeren draaien maar kom er maar niet uit.
Vanavond lekker op tijd naar bed en na morgen lekker rustig weekendje voor de boeg
En jij?

quote:

Op donderdag 15 september 2011 21:05 schreef Spacekitten het volgende:
Hoe is iedereen vandaag?

Een ramp

Met passie ben je jaren een bloedlijn aan het opzetten blijkt een onbekend virus letterlijk alle dieren ernstig ziek gemaakt te hebben. De hamsters die ik heb zijn ten alle op een na ten dode op geschreven. 8 jaar levenswerk verpest en ik mag to zien hoe me dieren langszaam om het hoekje kruipen.

quote:

Op donderdag 15 september 2011 23:34 schreef ayumu het volgende:

[..]

Een ramp

Met passie ben je jaren een bloedlijn aan het opzetten blijkt een onbekend virus letterlijk alle dieren ernstig ziek gemaakt te hebben. De hamsters die ik heb zijn ten alle op een na ten dode op geschreven. 8 jaar levenswerk verpest en ik mag to zien hoe me dieren langszaam om het hoekje kruipen.

Balen.

Hier is het op zich wel een redelijk dagje geweest, ik merk dat ik door de school de energie neit meer heb om te piekeren. En het gaat echt op en af, maar over het algemeen gaat het wel redelijk, behalve wanneer ik moe ben.

quote:

Op donderdag 15 september 2011 23:34 schreef ayumu het volgende:

[..]

Een ramp

Met passie ben je jaren een bloedlijn aan het opzetten blijkt een onbekend virus letterlijk alle dieren ernstig ziek gemaakt te hebben. De hamsters die ik heb zijn ten alle op een na ten dode op geschreven. 8 jaar levenswerk verpest en ik mag to zien hoe me dieren langszaam om het hoekje kruipen.

awwwwwww dat is sneu.
Sterkte ermee.

quote:

Op donderdag 15 september 2011 23:34 schreef ayumu het volgende:

[..]

Een ramp

Met passie ben je jaren een bloedlijn aan het opzetten blijkt een onbekend virus letterlijk alle dieren ernstig ziek gemaakt te hebben. De hamsters die ik heb zijn ten alle op een na ten dode op geschreven. 8 jaar levenswerk verpest en ik mag to zien hoe me dieren langszaam om het hoekje kruipen.

He gatverdamme! Dat lijkt me vreselijk ik zou gek worden als er zoiets met mijn beestjes (katten) zou gebeuren.
Hoeveel hamsters heb je? En is dat virus recent komen opzetten of zit het al langer in 1 van je beestjes en is het overgeerft naar de anderen

quote:

Op donderdag 15 september 2011 23:34 schreef ayumu het volgende:

[..]

Een ramp

Met passie ben je jaren een bloedlijn aan het opzetten blijkt een onbekend virus letterlijk alle dieren ernstig ziek gemaakt te hebben. De hamsters die ik heb zijn ten alle op een na ten dode op geschreven. 8 jaar levenswerk verpest en ik mag to zien hoe me dieren langszaam om het hoekje kruipen.

Wat verschrikkelijk! Was zeker niet iets wat je eerder had kunnen zien?

Hier gaat het eigenlijk best wel ok, was woensdag ochtend even helemaal ingestort (vlak voor ik weg moest natuurlijk) en was maar iets later gaan werken. Mijn lief en ik hebben toen 's avonds het een en ander uitgepraat. Dat was wel erg fijn, want zoveel tijd hebben we nu niet samen en ik wil graag voorkomen dat we naast elkaar aan het leven zijn. Verder veel moe en onrustig, maar bijna weekend en dat wordt hopelijk heel gezellig

quote:

Op vrijdag 16 september 2011 09:07 schreef Murmeli het volgende:

[..]

He gatverdamme! Dat lijkt me vreselijk ik zou gek worden als er zoiets met mijn beestjes (katten) zou gebeuren.
Hoeveel hamsters heb je? En is dat virus recent komen opzetten of zit het al langer in 1 van je beestjes en is het overgeerft naar de anderen

Had 14 hamsters in 10 dagen tijd zijn er 5 van overleden zonder signalen van ziekte. Yersinia peudotuberculosis is mogelijk de oorzaak en te behandelen maar hoe dat hier binnen is gekomen? Dacht eerst aan heel iets anders dus ben aan kijken of dit het is zo ja dan kan ik een behandeling opstarten.

Verder was mijn Cv ketel langer tijd kapot en het lijkt er op dat ik nu nog langer zonder een warmwater voorziening zit +/- een week ofzo

Dat zijn de dagelijkse problemen verder voel ik me absoluut niet tof vooral met dit erbij weer

quote:

Op vrijdag 16 september 2011 12:16 schreef ayumu het volgende:

[..]

Had 14 hamsters in 10 dagen tijd zijn er 5 van overleden zonder signalen van ziekte. Yersinia peudotuberculosis is mogelijk de oorzaak en te behandelen maar hoe dat hier binnen is gekomen? Dacht eerst aan heel iets anders dus ben aan kijken of dit het is zo ja dan kan ik een behandeling opstarten.

Verder was mijn Cv ketel langer tijd kapot en het lijkt er op dat ik nu nog langer zonder een warmwater voorziening zit +/- een week ofzo

Dat zijn de dagelijkse problemen verder voel ik me absoluut niet tof vooral met dit erbij weer

Een kapotte cv-ketel en dode hamsters dat zou ook koolmonoxide kunnen zijn. Maar dat is wel vergezocht.

Tja, wat een week. Gisteren laatste dag op m'n werk gehad. Heel dubbel en moeilijk. Vandaag begon eigenlijk -tegen verwachting in- wel lekker eigenlijk.

Maar het denken stopt niet, dat is echt vervelend en vooral doodvermoeiend. Het is een grote warboel en eigenlijk vraag ik me af waar ik me uberhaupt druk om maak. En wil dus eigenlijk iets opschrijven, maar weet tegelijk niet wat...

quote:

Op vrijdag 16 september 2011 20:22 schreef debeterebob het volgende:

[..]

Een kapotte cv-ketel en dode hamsters dat zou ook koolmonoxide kunnen zijn. Maar dat is wel vergezocht.

Is ook vergezocht want mijn Cv ketel is eigenlijk sinds december vorig jaar kapot en dus ook niet aan geweest sinds die tijd en ik schaam me er voor om dat te zeggen Dus dat is wel heel ver gezocht

quote:

Op vrijdag 16 september 2011 23:20 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
als je vandaag een kutdag hebt wordt het morgen weer beter toch? *wishfull thinking*
baaldag vandaag veel huilen zonder reden en boos om niks! net nu mijn lief er weer is! pffft

Ach,na regen komt zonneschijn! En dit geld voor iedereen!!!

quote:

Op vrijdag 16 september 2011 23:36 schreef cafpow het volgende:

[..]

Ach,na regen komt zonneschijn! En dit geld voor iedereen!!!

Ja maar ik ben na de zonneschijn nu toch weer in de regen beland En om erger te voorkomen sinds vandaag ook weer aan de Sertraline

*knuf* voor iedreen die t kan gebruiken!
ik heb gisteren een leuke dag gehad uituidelijk, een kookdate met mijn schoonzus binnenkort afgesproken, alleen lief was gisteren helemaal kapot, vanavond lekker met zn 2e uit eten om m te verwennen!

Het eerste herfstdipje is in aantocht

Oude dagboeken lezen was een slecht idee... Wel gevonden wat ik zocht, maar ook genoeg gelezen waarvan ik me realiseer hoe het 15 jaar geleden al niet goed ging en dat ik van mezelf afvraag of ik tijdens de vorige therapie 8 jaar geleden of ik wel echt beter wilde worden.

Als ik toen de kennis van nu had...

Wat dan Nyota?

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 12:01 schreef Nyota het volgende:
Oude dagboeken lezen was een slecht idee... Wel gevonden wat ik zocht, maar ook genoeg gelezen waarvan ik me realiseer hoe het 15 jaar geleden al niet goed ging en dat ik van mezelf afvraag of ik tijdens de vorige therapie 8 jaar geleden of ik wel echt beter wilde worden.

Als ik toen de kennis van nu had...

Misschien sta je er nu wat meer voor open dan toen. Is dat erg?

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 17:42 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
zijn jullie ook zo gevoelig voor de emoties van anderen? mijn vriend heeft een offday en daar heb ik last van! hoe stom is dat en dat zit er gelijk van alles in mn hoofd dat ik t maar uit moet maken en dat hij normaal moet doen en mij niet snapt, nee dat kan ook niet want ik snap mezelf niet eens! kutburnout

Ja ook last van

wel herkenbaar hoor gewoonmezelf!

ook dat is herkenbaar... ik vraag me echt wel eens af waarom hij niet allang gillend is weggerend...

idd erg herkenbaar! Fijn dat jullie er wel over gepraat hebben.

Hier kapot na een dagje dierentuin in Osnabruck. Was wel gezellig, maar toch wel weer wat last van bijwerkingen van de Sertraline ( gisteren weer begonnen)

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 13:29 schreef Nijna het volgende:
Wat dan Nyota?

Dan had ik misschien wel gepraat. Dan had ik niet alleen dingen opgeschreven, maar was ik wel naar de schoolcounseler gegaan. Dan had ik me gerealiseerd wat het allemaal met me deed en hoeveel last ik er later van kon hebben als ik niets zou doen.

Maar ja, ik kan alleen vooruit, niet achteruit. En op dat moment was het blijkbaar voor mij de enige manier. Dat weet ik, maar verder kan ik er eigenlijk niets mee.

En herkenbaar gewoonmezelf... Niet dat je daar iets aan hebt, behalve dat je weet dat er iemand weet hoe je je voelt.

[ Bericht 100% gewijzigd door Nyota op 17-09-2011 23:12:59 (Foutje) ]

Allemaal veel sterkte.
@gewoonmezelf, dat voor jezelf op leren komen gaat geleidelijk, ik ben er al 2 jaar mee bezig en dat gaat nog niet altijd.
En gewoon een dag rust nemen en bijv. Niet koken is al opkomen voor jezelf. Dus wees geduldig.

Hier is het vandaag een stomme dag, gisterenavond had ik een feestje en heb het voor het eerst in tijden gewoon naar mijn zin gehad. En ik had vandaag een flinke kater verwacht maar die bleef weg.
Maar nu heb ik dus enorme keelpijn en ben schor..dus volgens mij word ik ziek.
Verder schommelen mijn stemmingen nog behoorlijk maar het gesprek met de psych van afgelopen week heeft me wel goed gedaan

Nu ga ik lekker vroeg mijn bed in eerst ff thee drinken

Blegh, vandaag gewoon weer een afspraak afgezegd en niet naar school geweest Daar baal ik zo van hè! Had om 10 voor 10 een afspraak bij de tandarts, die ik met een smoesje heb afgezegd. En van 12-15 uur naar school, dus helemaal geen vervelende tijd, maar toch niet geweest. Heb nu gewoon tot 15 uur in bed gelegen

Vind het gewoon zo kut dat ik me nu weer zo slecht voel. De afgelopen maanden ging het juist zo goed, gestopt met mijn AD en therapie. En dan nu toch weer zo aan het afglijden dat ik me weer zo gedraag, toch weer aan de AD zit enzo

quote:

Op maandag 19 september 2011 16:04 schreef Sylvana het volgende:
Blegh, vandaag gewoon weer een afspraak afgezegd en niet naar school geweest Daar baal ik zo van hè! Had om 10 voor 10 een afspraak bij de tandarts, die ik met een smoesje heb afgezegd. En van 12-15 uur naar school, dus helemaal geen vervelende tijd, maar toch niet geweest. Heb nu gewoon tot 15 uur in bed gelegen

Vind het gewoon zo kut dat ik me nu weer zo slecht voel. De afgelopen maanden ging het juist zo goed, gestopt met mijn AD en therapie. En dan nu toch weer zo aan het afglijden dat ik me weer zo gedraag, toch weer aan de AD zit enzo

heb je ad niet te snel afgebouwd? dat kan invloed hebben

Hier voel ik me echt rot, heb mega keelpijn en bijna geen stem..of heel schor...dus daardoor ga ik me weer emotioneel ook klote voelen

quote:

Op maandag 19 september 2011 16:08 schreef cafpow het volgende:

[..]

heb je ad niet te snel afgebouwd? dat kan invloed hebben

Hier voel ik me echt rot, heb mega keelpijn en bijna geen stem..of heel schor...dus daardoor ga ik me weer emotioneel ook klote voelen

Nee, heb dat echt heel geleidelijk gedaan en daarna is het ruim 3 maanden goed gegaan. Dus denk niet dat het daar aan ligt. Zijn gewoon meerdere kleine oorzaken waardoor het nu wat minder gaat denk ik.

quote:

Op maandag 19 september 2011 17:37 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
vervelend dat je je zo vervelend voelt sylvana, Misschien is het gewoon een dipje in je herstel?

Ik ben vanmorgen weer bij de psych geweest en eigenlijk heb ik een goede dag gehad, Ik heb het gevoel dat de knop om is, en ik een nieuwe weg ben ingeslagen, een weg waarin ik vecht en kies voor mij en mij alleen, En om dat vol te kunnen houden heb ik ook gelijk tegen de mensen in mijn omgeving gezegd dat ze voorlopig hun eigen gevechten moeten doen, en dat ik hoogstens op de achtergrond aanwezig ben, Maar ik moet vechten voor mezelf, leren mijn grenzen aan te geven, en vooral doen wat goed is voor mij! En ik voel me goed bij die keuze! Mijn psych was ook oprecht trots op mij en dat gaf me wel weer een boost! Ik voel me vandaag eigenlijk wel goed!

Mja, ik ben eigenlijk vanaf maart al stabiel, dus een dipje in mijn herstel kan ik het denk ik niet noemen, omdat het al zolang goed ging.

Fijn dat jij je goed voelt en goed dat je voor jezelf gaat vechten, succes

Ik voel me nu een tijdje slecht, waarin ik de behoefte heb gehad om het hier van me af te schrijven en misschien wat opbeurende berichten te lezen. Het voelt echter vreemd, omdat ik zo lang niet gepost heb. Aangezien de drie Foksters waar ik vroeger contact mee had ook niet meer lijken te posten, is het in ieder geval anoniem. Here goes nothing:

Vanaf dat ik me kan herinneren, voel ik me slecht en eenzaam. De laatste jaren is daar stapje voor stapje verbetering in gekomen, al ging dat gepaard met meer diepe dalen dan met hoogtepunten.
Ten eerste kreeg ik steunzolen, waardoor mijn oversoepele spieren me minder snel last van mijn benen en rug bezorgden. Daarna heb ik bij de fysio geleerd om mijn beenspieren aan te sterken, waardoor het nog beter ging. Ik heb nog steeds bijna iedere dag pijn, maar ik kan nu meer dan vroeger.
Ik heb nieuwe mensen leren kennen tijdens mijn studie, mensen die ik ook nu nog spreek. Het voornaamste is dat ik ze ook wil spreken en ze mij ook willen spreken. 2 daarvan zijn uitgegroeid tot een soort van familie. Ik heb amper familie en de familie die ik heb, kan ik niet goed mee opschieten. Ook heb ik nog een waardevolle vriend van de middelbare school.
Ik faalde met mijn studie omdat het schrijven van een stageverslag te moeilijk bleek. Ik liep uit en het gebrek aan structuur en contact zorgden dat ik me nog slechter voelde. Gelukkig had ik een vriendin, die me meer heeft geholpen dan ik haar ooit kan teruggeven. Ik nam een bril en een baan, een huisdier. Ik ging op kamers. We kwamen er achter dat ik een vervelende erfelijke ziekte heb, waardoor ik vitamine B moet slikken en spuiten.
Het ging beter, maar toch voelde ik me altijd neerslachtig. Ook had ik last van concentratie problemen. Ik ben naar de dokter gegaan die me naar een psych heeft gestuurd die een langdurige depressie vaststelde.
De gesprekken hadden een klein positief effect, maar het ging pas beter nadat ik pillen kreeg. Ik voelde me veel beter en pakte langzaam de draad weer op. Ik zag mijn vriendin steeds vaker, eigenlijk iedere dag, en het was het fijnste gevoel dat ik ooit heb gevoeld.
Ik haalde mijn rijbewijs, haalde mijn Bachelor diploma en we besloten samen te gaan wonen. We hadden een heerlijk huisje dat we samen hadden ingericht. We hadden wel eens discussies, maar nooit ruzie. Ze wilde meer samen doen, meer actief zijn. Ze wilde dat ik net zo passievol was als jaren geleden. Op haar beurt had ze ook haar angstige en neerslachtige momenten, waar ik haar steunde.
Nu, een jaar later, heb ik weer moeite met het afmaken van een stageverslag. Vol goede moed wilde ik me echter inschrijven voor nieuwe vakken. Het bleek echter dat ik met voor 31 mei nog eens in had moeten schrijven bij een instantie, voordat ik mee mocht doen. Hier kwam ik in augustus achter en ondanks dat ik kon bewijzen dat ik het jaar ervoor 3(!) keer had gevraagd of ik me nog ergens in moest schrijven, mocht ik niet meedoen. Ik moet nu in januari starten. Hier begon het nog moeilijker voor me te worden.
Mijn vriendin ging met 2 vriendinnen op vakantie terwijl ik met mijn stageverslag bezig was. Ik zou later komen, als de vriendinnen weg waren. De vakantie was niet echt leuk, maar aangenaam genoeg.

2 weken na de vakantie (afgelopen donderdag), maakte ze het uit. Ze is tijdens haar vakantie met haar vriendinnen, haar vakantie alleen en haar vakantie met mij tot de conclusie gekomen dat we na 4,5 jaar niet genoeg naar elkaar toe zijn gegroeid om de rest van ons leven met elkaar te delen.
Ze vindt ons goede huisgenoten en vrienden, maar geen goed stelletje. Ze vindt dat we elkaar niet kunnen bieden wat de ander nodig heeft en het het beste is om uit elkaar te gaan. Ik moet bekennen dat daar een kern van waarheid in zit.

De afgelopen dagen waren hels. Mijn hoofd (ook het hare, daar niet van) zit vol met korte door elkaar stromende gedachten, alsof het een wervelwind is. Verdriet, angst, boosheid. We hebben veel aan elkaar gehad deze dagen, al zijn er nog steeds veel huilbuien bij het besef van het gemis van de kleine fijne dingen. Ik ben dolblij dat ze nog even in huis woont totdat ze wat nieuws heeft kunnen vinden. Al gaat het stukken beter dan donderdag, het besef van gemist en eenzaamheid zijn enorm. Ik ben bang om alleen te wonen in grote huis, bang om eenzaam te zijn (wat ik me al voel), bang om terug te vallen in de depressie. Dit, gemengd met het verdriet en het gemis, 2 banen en het schoonhouden van het huis is momenteel iets te veel. Helemaal als we het hebben over het verdelen van de spullen of haar vertrek naar een ander huis.

Het voelt alsof ik nooit meer gelukkig kan zijn, alsof ik helemaal alleen sta. Hoewel ik weet dat het niet zo is, kan ik mezelf er niet van overtuigen. Ik denk er over om weer hulp te zoeken bij een psych, maar de stap te nemen voelt momenteel alsof ik over de Grand Canyon moet springen.

quote:

Op maandag 19 september 2011 18:03 schreef Kaneelstokje het volgende:
Ik voel me nu een tijdje slecht, waarin ik de behoefte heb gehad om het hier van me af te schrijven en misschien wat opbeurende berichten te lezen. Het voelt echter vreemd, omdat ik zo lang niet gepost heb. Aangezien de drie Foksters waar ik vroeger contact mee had ook niet meer lijken te posten, is het in ieder geval anoniem. Here goes nothing:

Vanaf dat ik me kan herinneren, voel ik me slecht en eenzaam. De laatste jaren is daar stapje voor stapje verbetering in gekomen, al ging dat gepaard met meer diepe dalen dan met hoogtepunten.
Ten eerste kreeg ik steunzolen, waardoor mijn oversoepele spieren me minder snel last van mijn benen en rug bezorgden. Daarna heb ik bij de fysio geleerd om mijn beenspieren aan te sterken, waardoor het nog beter ging. Ik heb nog steeds bijna iedere dag pijn, maar ik kan nu meer dan vroeger.
Ik heb nieuwe mensen leren kennen tijdens mijn studie, mensen die ik ook nu nog spreek. Het voornaamste is dat ik ze ook wil spreken en ze mij ook willen spreken. 2 daarvan zijn uitgegroeid tot een soort van familie. Ik heb amper familie en de familie die ik heb, kan ik niet goed mee opschieten. Ook heb ik nog een waardevolle vriend van de middelbare school.
Ik faalde met mijn studie omdat het schrijven van een stageverslag te moeilijk bleek. Ik liep uit en het gebrek aan structuur en contact zorgden dat ik me nog slechter voelde. Gelukkig had ik een vriendin, die me meer heeft geholpen dan ik haar ooit kan teruggeven. Ik nam een bril en een baan, een huisdier. Ik ging op kamers. We kwamen er achter dat ik een vervelende erfelijke ziekte heb, waardoor ik vitamine B moet slikken en spuiten.
Het ging beter, maar toch voelde ik me altijd neerslachtig. Ook had ik last van concentratie problemen. Ik ben naar de dokter gegaan die me naar een psych heeft gestuurd die een langdurige depressie vaststelde.
De gesprekken hadden een klein positief effect, maar het ging pas beter nadat ik pillen kreeg. Ik voelde me veel beter en pakte langzaam de draad weer op. Ik zag mijn vriendin steeds vaker, eigenlijk iedere dag, en het was het fijnste gevoel dat ik ooit heb gevoeld.
Ik haalde mijn rijbewijs, haalde mijn Bachelor diploma en we besloten samen te gaan wonen. We hadden een heerlijk huisje dat we samen hadden ingericht. We hadden wel eens discussies, maar nooit ruzie. Ze wilde meer samen doen, meer actief zijn. Ze wilde dat ik net zo passievol was als jaren geleden. Op haar beurt had ze ook haar angstige en neerslachtige momenten, waar ik haar steunde.
Nu, een jaar later, heb ik weer moeite met het afmaken van een stageverslag. Vol goede moed wilde ik me echter inschrijven voor nieuwe vakken. Het bleek echter dat ik met voor 31 mei nog eens in had moeten schrijven bij een instantie, voordat ik mee mocht doen. Hier kwam ik in augustus achter en ondanks dat ik kon bewijzen dat ik het jaar ervoor 3(!) keer had gevraagd of ik me nog ergens in moest schrijven, mocht ik niet meedoen. Ik moet nu in januari starten. Hier begon het nog moeilijker voor me te worden.
Mijn vriendin ging met 2 vriendinnen op vakantie terwijl ik met mijn stageverslag bezig was. Ik zou later komen, als de vriendinnen weg waren. De vakantie was niet echt leuk, maar aangenaam genoeg.

2 weken na de vakantie (afgelopen donderdag), maakte ze het uit. Ze is tijdens haar vakantie met haar vriendinnen, haar vakantie alleen en haar vakantie met mij tot de conclusie gekomen dat we na 4,5 jaar niet genoeg naar elkaar toe zijn gegroeid om de rest van ons leven met elkaar te delen.
Ze vindt ons goede huisgenoten en vrienden, maar geen goed stelletje. Ze vindt dat we elkaar niet kunnen bieden wat de ander nodig heeft en het het beste is om uit elkaar te gaan. Ik moet bekennen dat daar een kern van waarheid in zit.

De afgelopen dagen waren hels. Mijn hoofd (ook het hare, daar niet van) zit vol met korte door elkaar stromende gedachten, alsof het een wervelwind is. Verdriet, angst, boosheid. We hebben veel aan elkaar gehad deze dagen, al zijn er nog steeds veel huilbuien bij het besef van het gemis van de kleine fijne dingen. Ik ben dolblij dat ze nog even in huis woont totdat ze wat nieuws heeft kunnen vinden. Al gaat het stukken beter dan donderdag, het besef van gemist en eenzaamheid zijn enorm. Ik ben bang om alleen te wonen in grote huis, bang om eenzaam te zijn (wat ik me al voel), bang om terug te vallen in de depressie. Dit, gemengd met het verdriet en het gemis, 2 banen en het schoonhouden van het huis is momenteel iets te veel. Helemaal als we het hebben over het verdelen van de spullen of haar vertrek naar een ander huis.

Het voelt alsof ik nooit meer gelukkig kan zijn, alsof ik helemaal alleen sta. Hoewel ik weet dat het niet zo is, kan ik mezelf er niet van overtuigen. Ik denk er over om weer hulp te zoeken bij een psych, maar de stap te nemen voelt momenteel alsof ik over de Grand Canyon moet springen.

Allereerst sterke gewenst in deze periode.
Als ik dit stuk van je zo lees dan voel ik echt een enorme bewondering voor je, en tegelijk voel ik me een beetje schuldig omdat ik in tegenstelling tot jou geen 'echte' problemen heb.
Wat me raakt is de hoeveelheid zelfkennis waarmee je dit neerzet, chapeau
Vraag me dan ook af waarvoor je nog naar een psych moet (tenzij je natuurlijk medicatie nodig hebt)
Ik las dat je vroeger contact had met mensen via fok (PM?) als je hier behoefte aan hebt mag je mij ook altijd PMmen hoor, misschien hebben we er beide wat aan.

quote:

Op maandag 19 september 2011 18:39 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]

Allereerst sterke gewenst in deze periode.
Als ik dit stuk van je zo lees dan voel ik echt een enorme bewondering voor je, en tegelijk voel ik me een beetje schuldig omdat ik in tegenstelling tot jou geen 'echte' problemen heb.
Wat me raakt is de hoeveelheid zelfkennis waarmee je dit neerzet, chapeau
Vraag me dan ook af waarvoor je nog naar een psych moet (tenzij je natuurlijk medicatie nodig hebt)
Ik las dat je vroeger contact had met mensen via fok (PM?) als je hier behoefte aan hebt mag je mij ook altijd PMmen hoor, misschien hebben we er beide wat aan.

Bedankt. Voel je alsjeblieft niet schuldig, iedereen heeft zijn eigen problemen. Groot of klein. Al heb ik jouw problemen geloof ik niet gezien in de thread.
Ik denk dat ik een psych nodig heb omdat ik bang ben weer in een depressie te raken. Ik kan moeilijk met verdriet en angst omgaan en ik hoop dat hij mij daar hulp kan bieden.
Ik had vroeger dagelijks contact met PluisigNijntje via msn (msn ), wat me toen goed deed. In ieder geval bedankt voor het aanbod, ik neem het graag aan.

Jeetje Kaneel, dat is behoorlijk heftig. Goed dat je het hier op schrijft en goed dat je ook weer een psych overweegt: misschien weet je het allemaal wel, maar hij/zij kan je nog net dat zetje geven wat je misschien nu weer nodig hebt.

Oh, hier verder niet echt top. Vandaag wat testjes gemaakt, met name gericht op het achterhalen van de schema 's die ik heb.
Eerste resultaat:
Emotionele deprivatie
Mislukking
Verlating
Onvolmaakt
En in mindere mate onderwerping

En toen ik dit allemaal hoorde -en misschien wist ik het allemaal al wel- dacht ik: pff, zie je, mislukt dus (past precies in het schema )

Verder nog depressietestje gemaakt: nog geen uitslag, maar dat ik daar last van heb, hadden we al geconstateerd.

Ondanks dat het nu allemaal niet echt een major verrassing is, is het wel de eerste keer dat iemand waarvan je mag verwachten dat die er echt verstand van heeft, dit zo officieel constateerd. En dat is toch behoorlijk confronterend. Voorheen kon ik het nog wegwuiven als iets dat ik mezelf in m'n hoofd haalde if dingen overdrijf.

Het gaat niet leuk worden de komende tijd, maar uiteindelijk... En daar doe ik het dan voor. Maar tot die tijd hoop ik dat ik hier af en toe m'n ei kwijt mag.