R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Oude dagboeken lezen was een slecht idee... Wel gevonden wat ik zocht, maar ook genoeg gelezen waarvan ik me realiseer hoe het 15 jaar geleden al niet goed ging en dat ik van mezelf afvraag of ik tijdens de vorige therapie 8 jaar geleden of ik wel echt beter wilde worden.
Als ik toen de kennis van nu had...
Als ik toen de kennis van nu had...
Misschien sta je er nu wat meer voor open dan toen. Is dat erg?quote:Op zaterdag 17 september 2011 12:01 schreef Nyota het volgende:
Oude dagboeken lezen was een slecht idee... Wel gevonden wat ik zocht, maar ook genoeg gelezen waarvan ik me realiseer hoe het 15 jaar geleden al niet goed ging en dat ik van mezelf afvraag of ik tijdens de vorige therapie 8 jaar geleden of ik wel echt beter wilde worden.
Als ik toen de kennis van nu had...
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
zijn jullie ook zo gevoelig voor de emoties van anderen? mijn vriend heeft een offday en daar heb ik last van! hoe stom is dat en dat zit er gelijk van alles in mn hoofd dat ik t maar uit moet maken en dat hij normaal moet doen en mij niet snapt, nee dat kan ook niet want ik snap mezelf niet eens! kutburnout
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Ja ook last vanquote:Op zaterdag 17 september 2011 17:42 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
zijn jullie ook zo gevoelig voor de emoties van anderen? mijn vriend heeft een offday en daar heb ik last van! hoe stom is dat en dat zit er gelijk van alles in mn hoofd dat ik t maar uit moet maken en dat hij normaal moet doen en mij niet snapt, nee dat kan ook niet want ik snap mezelf niet eens! kutburnout
inmiddels weer gepraat en ik snap werkelijk niet waar mn vent t geduld vandaan haalt! ik had mezelf allang aan de kant gezet! maandag maar weer eens naar de psych!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
ook dat is herkenbaar... ik vraag me echt wel eens af waarom hij niet allang gillend is weggerend...
Fake it till you make it...
idd erg herkenbaar! Fijn dat jullie er wel over gepraat hebben.
Hier kapot na een dagje dierentuin in Osnabruck. Was wel gezellig, maar toch wel weer wat last van bijwerkingen van de Sertraline ( gisteren weer begonnen)
Hier kapot na een dagje dierentuin in Osnabruck. Was wel gezellig, maar toch wel weer wat last van bijwerkingen van de Sertraline ( gisteren weer begonnen)
Ik bestempel vandaag gewoon als een kutdag!
Ik voel me eenzaam, en bang, soms ben ik bang dat ik nooit meer uit deze burn-out kom, vandaag veel mensen gezien en dan gaat het mis! en dat is niks voor mij want normaal ben ik heel sociaal maar nu is het al snel te veel! En dan had mijn vriend ook nog een offdag en dan gaat het licht uit, Ik vind mezelf dan falen omdat ik hem niet opgevrolijkt krijg terwijl ik vind dat ik dat wel moet kunnen, Maar goed ik schijn sowieso al een soort atlas-sydroom te hebben, oftewel de hele wereld op mijn schouders willen dragen en er voor iedereen willen zijn, en voor iedereen willen zorgen, maar dat gaat nu niet en dat voelt dan weer als falen! Ik wordt er zo moe van, Ik wil heel graag leren hoe ik het anders kan doen maar soms gaat het me gewoon niet snel genoeg, en wil ik de mensen die er wel zijn wegjagen, want als er niemand is hoef ik mij ook niet schuldig te voelen dat ik niet voor ze kan zorgen of dat ik niet zo gezellig kan zijn als normaal, maar ja de mensen die er nu nog zijn laten zich niet wegjagen (gelukkig denk ik dan maar)
Ik loop tegen mijzelf aan te schoppen en ook daar wordt ik heel moe van, Ik heb een gesprek gehad met mijn vriend en ook gezegd dat ik soms gewoon zou willen dat ik even niks hoef, dat hij even vecht voor ons beide want dat ik niet wil, en dat ik soms gewoon verzorgd wil worden door hem, En daar reageerde hij op met dat hij dat wel wil maar dat ik hem daar de kans zelden voor geef (en dat is ook zo, want ik ben geen debiel en een zelfstandige vrouw dus ik kan het wel zelf) en dat hij het heel graag wil doen,en zorgzaam wil zijn maar daar dan ook de kans voor moet krijgen. 1-0 voor hem!
Verder kreeg ik vandaag een brief binnen van de arbodienst, en ik zie er nu alweer tegenop, de laatste keren was natuurlijk niet zo goed verlopen en er staat geen naam in de brief dus ik weet wie ik ga spreken en voor hetzelfde geld is het weer die stomme kut, die mij niet serieus neemt en dat blijft dan weer lekker malen, En gelukkig is mijn vriend dan zo dat hij gelijk zegt mee te gaan, maat toch ik wordt er bang van, Simpel gezegd voel ik me soms niet klaar voor de grote boze wereld omdat ik nog niet sterk genoeg ben! Ik kan de hele dag alleen maar huilen, en mijn ogen zijn inmiddels super opgezet!
Soms weet ik gewoon niet welke richting ik op wil of moet en voel ik mij verloren!
Ik herken mezelf gewoon vaak niet en dat vind ik eng! Hoe moet je kiezen voor jezelf, en tegen andere mensen zeggen dat je het niet kan, en hoe doe je dat zonder ze te kwetsen? Ik heb 24 jaar lang altijd klaar gestaan, en ik was altijd (schijn)vrolijk en nu moet ik voor mezelf kiezen?! Hoe doe ik dat in hemelsnaam?
Goed volgens mij is het een lekker onsamenhangend verhaal,maar ik denk ik schrijf het toch even op! Nu ga ik even een kalmeringstablet innemen voor mijn hartkloppingen, en even bedenken wat ik maandag echt met de psych wil bespreken!
Ik voel me eenzaam, en bang, soms ben ik bang dat ik nooit meer uit deze burn-out kom, vandaag veel mensen gezien en dan gaat het mis! en dat is niks voor mij want normaal ben ik heel sociaal maar nu is het al snel te veel! En dan had mijn vriend ook nog een offdag en dan gaat het licht uit, Ik vind mezelf dan falen omdat ik hem niet opgevrolijkt krijg terwijl ik vind dat ik dat wel moet kunnen, Maar goed ik schijn sowieso al een soort atlas-sydroom te hebben, oftewel de hele wereld op mijn schouders willen dragen en er voor iedereen willen zijn, en voor iedereen willen zorgen, maar dat gaat nu niet en dat voelt dan weer als falen! Ik wordt er zo moe van, Ik wil heel graag leren hoe ik het anders kan doen maar soms gaat het me gewoon niet snel genoeg, en wil ik de mensen die er wel zijn wegjagen, want als er niemand is hoef ik mij ook niet schuldig te voelen dat ik niet voor ze kan zorgen of dat ik niet zo gezellig kan zijn als normaal, maar ja de mensen die er nu nog zijn laten zich niet wegjagen (gelukkig denk ik dan maar)
Ik loop tegen mijzelf aan te schoppen en ook daar wordt ik heel moe van, Ik heb een gesprek gehad met mijn vriend en ook gezegd dat ik soms gewoon zou willen dat ik even niks hoef, dat hij even vecht voor ons beide want dat ik niet wil, en dat ik soms gewoon verzorgd wil worden door hem, En daar reageerde hij op met dat hij dat wel wil maar dat ik hem daar de kans zelden voor geef (en dat is ook zo, want ik ben geen debiel en een zelfstandige vrouw dus ik kan het wel zelf) en dat hij het heel graag wil doen,en zorgzaam wil zijn maar daar dan ook de kans voor moet krijgen. 1-0 voor hem!
Verder kreeg ik vandaag een brief binnen van de arbodienst, en ik zie er nu alweer tegenop, de laatste keren was natuurlijk niet zo goed verlopen en er staat geen naam in de brief dus ik weet wie ik ga spreken en voor hetzelfde geld is het weer die stomme kut, die mij niet serieus neemt en dat blijft dan weer lekker malen, En gelukkig is mijn vriend dan zo dat hij gelijk zegt mee te gaan, maat toch ik wordt er bang van, Simpel gezegd voel ik me soms niet klaar voor de grote boze wereld omdat ik nog niet sterk genoeg ben! Ik kan de hele dag alleen maar huilen, en mijn ogen zijn inmiddels super opgezet!
Soms weet ik gewoon niet welke richting ik op wil of moet en voel ik mij verloren!
Ik herken mezelf gewoon vaak niet en dat vind ik eng! Hoe moet je kiezen voor jezelf, en tegen andere mensen zeggen dat je het niet kan, en hoe doe je dat zonder ze te kwetsen? Ik heb 24 jaar lang altijd klaar gestaan, en ik was altijd (schijn)vrolijk en nu moet ik voor mezelf kiezen?! Hoe doe ik dat in hemelsnaam?
Goed volgens mij is het een lekker onsamenhangend verhaal,maar ik denk ik schrijf het toch even op! Nu ga ik even een kalmeringstablet innemen voor mijn hartkloppingen, en even bedenken wat ik maandag echt met de psych wil bespreken!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Dan had ik misschien wel gepraat. Dan had ik niet alleen dingen opgeschreven, maar was ik wel naar de schoolcounseler gegaan. Dan had ik me gerealiseerd wat het allemaal met me deed en hoeveel last ik er later van kon hebben als ik niets zou doen.quote:
Maar ja, ik kan alleen vooruit, niet achteruit. En op dat moment was het blijkbaar voor mij de enige manier. Dat weet ik, maar verder kan ik er eigenlijk niets mee.
En herkenbaar gewoonmezelf... Niet dat je daar iets aan hebt, behalve dat je weet dat er iemand weet hoe je je voelt.
Allemaal veel sterkte.
@gewoonmezelf, dat voor jezelf op leren komen gaat geleidelijk, ik ben er al 2 jaar mee bezig en dat gaat nog niet altijd.
En gewoon een dag rust nemen en bijv. Niet koken is al opkomen voor jezelf. Dus wees geduldig.
Hier is het vandaag een stomme dag, gisterenavond had ik een feestje en heb het voor het eerst in tijden gewoon naar mijn zin gehad. En ik had vandaag een flinke kater verwacht maar die bleef weg.
Maar nu heb ik dus enorme keelpijn en ben schor..dus volgens mij word ik ziek.
Verder schommelen mijn stemmingen nog behoorlijk maar het gesprek met de psych van afgelopen week heeft me wel goed gedaan
Nu ga ik lekker vroeg mijn bed in eerst ff thee drinken
@gewoonmezelf, dat voor jezelf op leren komen gaat geleidelijk, ik ben er al 2 jaar mee bezig en dat gaat nog niet altijd.
En gewoon een dag rust nemen en bijv. Niet koken is al opkomen voor jezelf. Dus wees geduldig.
Hier is het vandaag een stomme dag, gisterenavond had ik een feestje en heb het voor het eerst in tijden gewoon naar mijn zin gehad. En ik had vandaag een flinke kater verwacht maar die bleef weg.
Maar nu heb ik dus enorme keelpijn en ben schor..dus volgens mij word ik ziek.
Verder schommelen mijn stemmingen nog behoorlijk maar het gesprek met de psych van afgelopen week heeft me wel goed gedaan
Nu ga ik lekker vroeg mijn bed in eerst ff thee drinken
een dag rust! *check* Ik heb geslapen van 0.30-11.10 en van 14.30-17.00 en ik ben alweer moe! ach ik zal het wel nodig hebben, Ook hier is de keel rauw dus ik verwacht het ergste!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Blegh, vandaag gewoon weer een afspraak afgezegd en niet naar school geweest 
Daar baal ik zo van hè! Had om 10 voor 10 een afspraak bij de tandarts, die ik met een smoesje heb afgezegd. En van 12-15 uur naar school, dus helemaal geen vervelende tijd, maar toch niet geweest. Heb nu gewoon tot 15 uur in bed gelegen 
Vind het gewoon zo kut dat ik me nu weer zo slecht voel. De afgelopen maanden ging het juist zo goed, gestopt met mijn AD en therapie. En dan nu toch weer zo aan het afglijden dat ik me weer zo gedraag, toch weer aan de AD zit enzo
Daar baal ik zo van hè! Had om 10 voor 10 een afspraak bij de tandarts, die ik met een smoesje heb afgezegd. En van 12-15 uur naar school, dus helemaal geen vervelende tijd, maar toch niet geweest. Heb nu gewoon tot 15 uur in bed gelegen Vind het gewoon zo kut dat ik me nu weer zo slecht voel. De afgelopen maanden ging het juist zo goed, gestopt met mijn AD en therapie. En dan nu toch weer zo aan het afglijden dat ik me weer zo gedraag, toch weer aan de AD zit enzo
heb je ad niet te snel afgebouwd? dat kan invloed hebbenquote:
Blegh, vandaag gewoon weer een afspraak afgezegd en niet naar school geweest
Vind het gewoon zo kut dat ik me nu weer zo slecht voel. De afgelopen maanden ging het juist zo goed, gestopt met mijn AD en therapie. En dan nu toch weer zo aan het afglijden dat ik me weer zo gedraag, toch weer aan de AD zit enzo
Hier voel ik me echt rot, heb mega keelpijn en bijna geen stem..of heel schor...dus daardoor ga ik me weer emotioneel ook klote voelen
Nee, heb dat echt heel geleidelijk gedaan en daarna is het ruim 3 maanden goed gegaan. Dus denk niet dat het daar aan ligt. Zijn gewoon meerdere kleine oorzaken waardoor het nu wat minder gaat denk ik.quote:
[..]
heb je ad niet te snel afgebouwd? dat kan invloed hebben
Hier voel ik me echt rot, heb mega keelpijn en bijna geen stem..of heel schor...dus daardoor ga ik me weer emotioneel ook klote voelen
vervelend dat je je zo vervelend voelt sylvana, Misschien is het gewoon een dipje in je herstel?
Ik ben vanmorgen weer bij de psych geweest en eigenlijk heb ik een goede dag gehad, Ik heb het gevoel dat de knop om is, en ik een nieuwe weg ben ingeslagen, een weg waarin ik vecht en kies voor mij en mij alleen, En om dat vol te kunnen houden heb ik ook gelijk tegen de mensen in mijn omgeving gezegd dat ze voorlopig hun eigen gevechten moeten doen, en dat ik hoogstens op de achtergrond aanwezig ben, Maar ik moet vechten voor mezelf, leren mijn grenzen aan te geven, en vooral doen wat goed is voor mij! En ik voel me goed bij die keuze! Mijn psych was ook oprecht trots op mij en dat gaf me wel weer een boost! Ik voel me vandaag eigenlijk wel goed!
Ik ben vanmorgen weer bij de psych geweest en eigenlijk heb ik een goede dag gehad, Ik heb het gevoel dat de knop om is, en ik een nieuwe weg ben ingeslagen, een weg waarin ik vecht en kies voor mij en mij alleen, En om dat vol te kunnen houden heb ik ook gelijk tegen de mensen in mijn omgeving gezegd dat ze voorlopig hun eigen gevechten moeten doen, en dat ik hoogstens op de achtergrond aanwezig ben, Maar ik moet vechten voor mezelf, leren mijn grenzen aan te geven, en vooral doen wat goed is voor mij! En ik voel me goed bij die keuze! Mijn psych was ook oprecht trots op mij en dat gaf me wel weer een boost! Ik voel me vandaag eigenlijk wel goed!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Mja, ik ben eigenlijk vanaf maart al stabiel, dus een dipje in mijn herstel kan ik het denk ik niet noemen, omdat het al zolang goed ging.quote:
vervelend dat je je zo vervelend voelt sylvana, Misschien is het gewoon een dipje in je herstel?
Ik ben vanmorgen weer bij de psych geweest en eigenlijk heb ik een goede dag gehad, Ik heb het gevoel dat de knop om is, en ik een nieuwe weg ben ingeslagen, een weg waarin ik vecht en kies voor mij en mij alleen, En om dat vol te kunnen houden heb ik ook gelijk tegen de mensen in mijn omgeving gezegd dat ze voorlopig hun eigen gevechten moeten doen, en dat ik hoogstens op de achtergrond aanwezig ben, Maar ik moet vechten voor mezelf, leren mijn grenzen aan te geven, en vooral doen wat goed is voor mij! En ik voel me goed bij die keuze! Mijn psych was ook oprecht trots op mij en dat gaf me wel weer een boost! Ik voel me vandaag eigenlijk wel goed!
Fijn dat jij je goed voelt en goed dat je voor jezelf gaat vechten, succes
Ik voel me nu een tijdje slecht, waarin ik de behoefte heb gehad om het hier van me af te schrijven en misschien wat opbeurende berichten te lezen. Het voelt echter vreemd, omdat ik zo lang niet gepost heb. Aangezien de drie Foksters waar ik vroeger contact mee had ook niet meer lijken te posten, is het in ieder geval anoniem. Here goes nothing:
Vanaf dat ik me kan herinneren, voel ik me slecht en eenzaam. De laatste jaren is daar stapje voor stapje verbetering in gekomen, al ging dat gepaard met meer diepe dalen dan met hoogtepunten.
Ten eerste kreeg ik steunzolen, waardoor mijn oversoepele spieren me minder snel last van mijn benen en rug bezorgden. Daarna heb ik bij de fysio geleerd om mijn beenspieren aan te sterken, waardoor het nog beter ging. Ik heb nog steeds bijna iedere dag pijn, maar ik kan nu meer dan vroeger.
Ik heb nieuwe mensen leren kennen tijdens mijn studie, mensen die ik ook nu nog spreek. Het voornaamste is dat ik ze ook wil spreken en ze mij ook willen spreken. 2 daarvan zijn uitgegroeid tot een soort van familie. Ik heb amper familie en de familie die ik heb, kan ik niet goed mee opschieten. Ook heb ik nog een waardevolle vriend van de middelbare school.
Ik faalde met mijn studie omdat het schrijven van een stageverslag te moeilijk bleek. Ik liep uit en het gebrek aan structuur en contact zorgden dat ik me nog slechter voelde. Gelukkig had ik een vriendin, die me meer heeft geholpen dan ik haar ooit kan teruggeven. Ik nam een bril en een baan, een huisdier. Ik ging op kamers. We kwamen er achter dat ik een vervelende erfelijke ziekte heb, waardoor ik vitamine B moet slikken en spuiten.
Het ging beter, maar toch voelde ik me altijd neerslachtig. Ook had ik last van concentratie problemen. Ik ben naar de dokter gegaan die me naar een psych heeft gestuurd die een langdurige depressie vaststelde.
De gesprekken hadden een klein positief effect, maar het ging pas beter nadat ik pillen kreeg. Ik voelde me veel beter en pakte langzaam de draad weer op. Ik zag mijn vriendin steeds vaker, eigenlijk iedere dag, en het was het fijnste gevoel dat ik ooit heb gevoeld.
Ik haalde mijn rijbewijs, haalde mijn Bachelor diploma en we besloten samen te gaan wonen. We hadden een heerlijk huisje dat we samen hadden ingericht. We hadden wel eens discussies, maar nooit ruzie. Ze wilde meer samen doen, meer actief zijn. Ze wilde dat ik net zo passievol was als jaren geleden. Op haar beurt had ze ook haar angstige en neerslachtige momenten, waar ik haar steunde.
Nu, een jaar later, heb ik weer moeite met het afmaken van een stageverslag. Vol goede moed wilde ik me echter inschrijven voor nieuwe vakken. Het bleek echter dat ik met voor 31 mei nog eens in had moeten schrijven bij een instantie, voordat ik mee mocht doen. Hier kwam ik in augustus achter en ondanks dat ik kon bewijzen dat ik het jaar ervoor 3(!) keer had gevraagd of ik me nog ergens in moest schrijven, mocht ik niet meedoen. Ik moet nu in januari starten. Hier begon het nog moeilijker voor me te worden.
Mijn vriendin ging met 2 vriendinnen op vakantie terwijl ik met mijn stageverslag bezig was. Ik zou later komen, als de vriendinnen weg waren. De vakantie was niet echt leuk, maar aangenaam genoeg.
2 weken na de vakantie (afgelopen donderdag), maakte ze het uit. Ze is tijdens haar vakantie met haar vriendinnen, haar vakantie alleen en haar vakantie met mij tot de conclusie gekomen dat we na 4,5 jaar niet genoeg naar elkaar toe zijn gegroeid om de rest van ons leven met elkaar te delen.
Ze vindt ons goede huisgenoten en vrienden, maar geen goed stelletje. Ze vindt dat we elkaar niet kunnen bieden wat de ander nodig heeft en het het beste is om uit elkaar te gaan. Ik moet bekennen dat daar een kern van waarheid in zit.
De afgelopen dagen waren hels. Mijn hoofd (ook het hare, daar niet van) zit vol met korte door elkaar stromende gedachten, alsof het een wervelwind is. Verdriet, angst, boosheid. We hebben veel aan elkaar gehad deze dagen, al zijn er nog steeds veel huilbuien bij het besef van het gemis van de kleine fijne dingen. Ik ben dolblij dat ze nog even in huis woont totdat ze wat nieuws heeft kunnen vinden. Al gaat het stukken beter dan donderdag, het besef van gemist en eenzaamheid zijn enorm. Ik ben bang om alleen te wonen in grote huis, bang om eenzaam te zijn (wat ik me al voel), bang om terug te vallen in de depressie. Dit, gemengd met het verdriet en het gemis, 2 banen en het schoonhouden van het huis is momenteel iets te veel. Helemaal als we het hebben over het verdelen van de spullen of haar vertrek naar een ander huis.
Het voelt alsof ik nooit meer gelukkig kan zijn, alsof ik helemaal alleen sta. Hoewel ik weet dat het niet zo is, kan ik mezelf er niet van overtuigen. Ik denk er over om weer hulp te zoeken bij een psych, maar de stap te nemen voelt momenteel alsof ik over de Grand Canyon moet springen.
Vanaf dat ik me kan herinneren, voel ik me slecht en eenzaam. De laatste jaren is daar stapje voor stapje verbetering in gekomen, al ging dat gepaard met meer diepe dalen dan met hoogtepunten.
Ten eerste kreeg ik steunzolen, waardoor mijn oversoepele spieren me minder snel last van mijn benen en rug bezorgden. Daarna heb ik bij de fysio geleerd om mijn beenspieren aan te sterken, waardoor het nog beter ging. Ik heb nog steeds bijna iedere dag pijn, maar ik kan nu meer dan vroeger.
Ik heb nieuwe mensen leren kennen tijdens mijn studie, mensen die ik ook nu nog spreek. Het voornaamste is dat ik ze ook wil spreken en ze mij ook willen spreken. 2 daarvan zijn uitgegroeid tot een soort van familie. Ik heb amper familie en de familie die ik heb, kan ik niet goed mee opschieten. Ook heb ik nog een waardevolle vriend van de middelbare school.
Ik faalde met mijn studie omdat het schrijven van een stageverslag te moeilijk bleek. Ik liep uit en het gebrek aan structuur en contact zorgden dat ik me nog slechter voelde. Gelukkig had ik een vriendin, die me meer heeft geholpen dan ik haar ooit kan teruggeven. Ik nam een bril en een baan, een huisdier. Ik ging op kamers. We kwamen er achter dat ik een vervelende erfelijke ziekte heb, waardoor ik vitamine B moet slikken en spuiten.
Het ging beter, maar toch voelde ik me altijd neerslachtig. Ook had ik last van concentratie problemen. Ik ben naar de dokter gegaan die me naar een psych heeft gestuurd die een langdurige depressie vaststelde.
De gesprekken hadden een klein positief effect, maar het ging pas beter nadat ik pillen kreeg. Ik voelde me veel beter en pakte langzaam de draad weer op. Ik zag mijn vriendin steeds vaker, eigenlijk iedere dag, en het was het fijnste gevoel dat ik ooit heb gevoeld.
Ik haalde mijn rijbewijs, haalde mijn Bachelor diploma en we besloten samen te gaan wonen. We hadden een heerlijk huisje dat we samen hadden ingericht. We hadden wel eens discussies, maar nooit ruzie. Ze wilde meer samen doen, meer actief zijn. Ze wilde dat ik net zo passievol was als jaren geleden. Op haar beurt had ze ook haar angstige en neerslachtige momenten, waar ik haar steunde.
Nu, een jaar later, heb ik weer moeite met het afmaken van een stageverslag. Vol goede moed wilde ik me echter inschrijven voor nieuwe vakken. Het bleek echter dat ik met voor 31 mei nog eens in had moeten schrijven bij een instantie, voordat ik mee mocht doen. Hier kwam ik in augustus achter en ondanks dat ik kon bewijzen dat ik het jaar ervoor 3(!) keer had gevraagd of ik me nog ergens in moest schrijven, mocht ik niet meedoen. Ik moet nu in januari starten. Hier begon het nog moeilijker voor me te worden.
Mijn vriendin ging met 2 vriendinnen op vakantie terwijl ik met mijn stageverslag bezig was. Ik zou later komen, als de vriendinnen weg waren. De vakantie was niet echt leuk, maar aangenaam genoeg.
2 weken na de vakantie (afgelopen donderdag), maakte ze het uit. Ze is tijdens haar vakantie met haar vriendinnen, haar vakantie alleen en haar vakantie met mij tot de conclusie gekomen dat we na 4,5 jaar niet genoeg naar elkaar toe zijn gegroeid om de rest van ons leven met elkaar te delen.
Ze vindt ons goede huisgenoten en vrienden, maar geen goed stelletje. Ze vindt dat we elkaar niet kunnen bieden wat de ander nodig heeft en het het beste is om uit elkaar te gaan. Ik moet bekennen dat daar een kern van waarheid in zit.
De afgelopen dagen waren hels. Mijn hoofd (ook het hare, daar niet van) zit vol met korte door elkaar stromende gedachten, alsof het een wervelwind is. Verdriet, angst, boosheid. We hebben veel aan elkaar gehad deze dagen, al zijn er nog steeds veel huilbuien bij het besef van het gemis van de kleine fijne dingen. Ik ben dolblij dat ze nog even in huis woont totdat ze wat nieuws heeft kunnen vinden. Al gaat het stukken beter dan donderdag, het besef van gemist en eenzaamheid zijn enorm. Ik ben bang om alleen te wonen in grote huis, bang om eenzaam te zijn (wat ik me al voel), bang om terug te vallen in de depressie. Dit, gemengd met het verdriet en het gemis, 2 banen en het schoonhouden van het huis is momenteel iets te veel. Helemaal als we het hebben over het verdelen van de spullen of haar vertrek naar een ander huis.
Het voelt alsof ik nooit meer gelukkig kan zijn, alsof ik helemaal alleen sta. Hoewel ik weet dat het niet zo is, kan ik mezelf er niet van overtuigen. Ik denk er over om weer hulp te zoeken bij een psych, maar de stap te nemen voelt momenteel alsof ik over de Grand Canyon moet springen.
Emotionele exclusiviteit monogamie-adept
Allereerst sterke gewenst in deze periode.quote:Op maandag 19 september 2011 18:03 schreef Kaneelstokje het volgende:
Ik voel me nu een tijdje slecht, waarin ik de behoefte heb gehad om het hier van me af te schrijven en misschien wat opbeurende berichten te lezen. Het voelt echter vreemd, omdat ik zo lang niet gepost heb. Aangezien de drie Foksters waar ik vroeger contact mee had ook niet meer lijken te posten, is het in ieder geval anoniem. Here goes nothing:
Vanaf dat ik me kan herinneren, voel ik me slecht en eenzaam. De laatste jaren is daar stapje voor stapje verbetering in gekomen, al ging dat gepaard met meer diepe dalen dan met hoogtepunten.
Ten eerste kreeg ik steunzolen, waardoor mijn oversoepele spieren me minder snel last van mijn benen en rug bezorgden. Daarna heb ik bij de fysio geleerd om mijn beenspieren aan te sterken, waardoor het nog beter ging. Ik heb nog steeds bijna iedere dag pijn, maar ik kan nu meer dan vroeger.
Ik heb nieuwe mensen leren kennen tijdens mijn studie, mensen die ik ook nu nog spreek. Het voornaamste is dat ik ze ook wil spreken en ze mij ook willen spreken. 2 daarvan zijn uitgegroeid tot een soort van familie. Ik heb amper familie en de familie die ik heb, kan ik niet goed mee opschieten. Ook heb ik nog een waardevolle vriend van de middelbare school.
Ik faalde met mijn studie omdat het schrijven van een stageverslag te moeilijk bleek. Ik liep uit en het gebrek aan structuur en contact zorgden dat ik me nog slechter voelde. Gelukkig had ik een vriendin, die me meer heeft geholpen dan ik haar ooit kan teruggeven. Ik nam een bril en een baan, een huisdier. Ik ging op kamers. We kwamen er achter dat ik een vervelende erfelijke ziekte heb, waardoor ik vitamine B moet slikken en spuiten.
Het ging beter, maar toch voelde ik me altijd neerslachtig. Ook had ik last van concentratie problemen. Ik ben naar de dokter gegaan die me naar een psych heeft gestuurd die een langdurige depressie vaststelde.
De gesprekken hadden een klein positief effect, maar het ging pas beter nadat ik pillen kreeg. Ik voelde me veel beter en pakte langzaam de draad weer op. Ik zag mijn vriendin steeds vaker, eigenlijk iedere dag, en het was het fijnste gevoel dat ik ooit heb gevoeld.
Ik haalde mijn rijbewijs, haalde mijn Bachelor diploma en we besloten samen te gaan wonen. We hadden een heerlijk huisje dat we samen hadden ingericht. We hadden wel eens discussies, maar nooit ruzie. Ze wilde meer samen doen, meer actief zijn. Ze wilde dat ik net zo passievol was als jaren geleden. Op haar beurt had ze ook haar angstige en neerslachtige momenten, waar ik haar steunde.
Nu, een jaar later, heb ik weer moeite met het afmaken van een stageverslag. Vol goede moed wilde ik me echter inschrijven voor nieuwe vakken. Het bleek echter dat ik met voor 31 mei nog eens in had moeten schrijven bij een instantie, voordat ik mee mocht doen. Hier kwam ik in augustus achter en ondanks dat ik kon bewijzen dat ik het jaar ervoor 3(!) keer had gevraagd of ik me nog ergens in moest schrijven, mocht ik niet meedoen. Ik moet nu in januari starten. Hier begon het nog moeilijker voor me te worden.
Mijn vriendin ging met 2 vriendinnen op vakantie terwijl ik met mijn stageverslag bezig was. Ik zou later komen, als de vriendinnen weg waren. De vakantie was niet echt leuk, maar aangenaam genoeg.
2 weken na de vakantie (afgelopen donderdag), maakte ze het uit. Ze is tijdens haar vakantie met haar vriendinnen, haar vakantie alleen en haar vakantie met mij tot de conclusie gekomen dat we na 4,5 jaar niet genoeg naar elkaar toe zijn gegroeid om de rest van ons leven met elkaar te delen.
Ze vindt ons goede huisgenoten en vrienden, maar geen goed stelletje. Ze vindt dat we elkaar niet kunnen bieden wat de ander nodig heeft en het het beste is om uit elkaar te gaan. Ik moet bekennen dat daar een kern van waarheid in zit.
De afgelopen dagen waren hels. Mijn hoofd (ook het hare, daar niet van) zit vol met korte door elkaar stromende gedachten, alsof het een wervelwind is. Verdriet, angst, boosheid. We hebben veel aan elkaar gehad deze dagen, al zijn er nog steeds veel huilbuien bij het besef van het gemis van de kleine fijne dingen. Ik ben dolblij dat ze nog even in huis woont totdat ze wat nieuws heeft kunnen vinden. Al gaat het stukken beter dan donderdag, het besef van gemist en eenzaamheid zijn enorm. Ik ben bang om alleen te wonen in grote huis, bang om eenzaam te zijn (wat ik me al voel), bang om terug te vallen in de depressie. Dit, gemengd met het verdriet en het gemis, 2 banen en het schoonhouden van het huis is momenteel iets te veel. Helemaal als we het hebben over het verdelen van de spullen of haar vertrek naar een ander huis.
Het voelt alsof ik nooit meer gelukkig kan zijn, alsof ik helemaal alleen sta. Hoewel ik weet dat het niet zo is, kan ik mezelf er niet van overtuigen. Ik denk er over om weer hulp te zoeken bij een psych, maar de stap te nemen voelt momenteel alsof ik over de Grand Canyon moet springen.
Als ik dit stuk van je zo lees dan voel ik echt een enorme bewondering voor je, en tegelijk voel ik me een beetje schuldig omdat ik in tegenstelling tot jou geen 'echte' problemen heb.
Wat me raakt is de hoeveelheid zelfkennis waarmee je dit neerzet, chapeau
Vraag me dan ook af waarvoor je nog naar een psych moet (tenzij je natuurlijk medicatie nodig hebt)
Ik las dat je vroeger contact had met mensen via fok (PM?) als je hier behoefte aan hebt mag je mij ook altijd PMmen hoor, misschien hebben we er beide wat aan.
Bedankt. Voel je alsjeblieft niet schuldig, iedereen heeft zijn eigen problemen. Groot of klein. Al heb ik jouw problemen geloof ik niet gezien in de thread.quote:
[..]
Allereerst sterke gewenst in deze periode.
Als ik dit stuk van je zo lees dan voel ik echt een enorme bewondering voor je, en tegelijk voel ik me een beetje schuldig omdat ik in tegenstelling tot jou geen 'echte' problemen heb.
Wat me raakt is de hoeveelheid zelfkennis waarmee je dit neerzet, chapeau
Vraag me dan ook af waarvoor je nog naar een psych moet (tenzij je natuurlijk medicatie nodig hebt)
Ik las dat je vroeger contact had met mensen via fok (PM?) als je hier behoefte aan hebt mag je mij ook altijd PMmen hoor, misschien hebben we er beide wat aan.
Ik denk dat ik een psych nodig heb omdat ik bang ben weer in een depressie te raken. Ik kan moeilijk met verdriet en angst omgaan en ik hoop dat hij mij daar hulp kan bieden.
Ik had vroeger dagelijks contact met PluisigNijntje via msn (msn
), wat me toen goed deed. In ieder geval bedankt voor het aanbod, ik neem het graag aan.
Emotionele exclusiviteit monogamie-adept
Jeetje Kaneel, dat is behoorlijk heftig. Goed dat je het hier op schrijft en goed dat je ook weer een psych overweegt: misschien weet je het allemaal wel, maar hij/zij kan je nog net dat zetje geven wat je misschien nu weer nodig hebt.
Oh, hier verder niet echt top. Vandaag wat testjes gemaakt, met name gericht op het achterhalen van de schema 's die ik heb.
Eerste resultaat:
Emotionele deprivatie
Mislukking
Verlating
Onvolmaakt
En in mindere mate onderwerping
En toen ik dit allemaal hoorde -en misschien wist ik het allemaal al wel- dacht ik: pff, zie je, mislukt dus (past precies in het schema
)
Verder nog depressietestje gemaakt: nog geen uitslag, maar dat ik daar last van heb, hadden we al geconstateerd.
Ondanks dat het nu allemaal niet echt een major verrassing is, is het wel de eerste keer dat iemand waarvan je mag verwachten dat die er echt verstand van heeft, dit zo officieel constateerd. En dat is toch behoorlijk confronterend. Voorheen kon ik het nog wegwuiven als iets dat ik mezelf in m'n hoofd haalde if dingen overdrijf.
Het gaat niet leuk worden de komende tijd, maar uiteindelijk... En daar doe ik het dan voor. Maar tot die tijd hoop ik dat ik hier af en toe m'n ei kwijt mag.
Eerste resultaat:
Emotionele deprivatie
Mislukking
Verlating
Onvolmaakt
En in mindere mate onderwerping
En toen ik dit allemaal hoorde -en misschien wist ik het allemaal al wel- dacht ik: pff, zie je, mislukt dus (past precies in het schema
)Verder nog depressietestje gemaakt: nog geen uitslag, maar dat ik daar last van heb, hadden we al geconstateerd.
Ondanks dat het nu allemaal niet echt een major verrassing is, is het wel de eerste keer dat iemand waarvan je mag verwachten dat die er echt verstand van heeft, dit zo officieel constateerd. En dat is toch behoorlijk confronterend. Voorheen kon ik het nog wegwuiven als iets dat ik mezelf in m'n hoofd haalde if dingen overdrijf.
Het gaat niet leuk worden de komende tijd, maar uiteindelijk... En daar doe ik het dan voor. Maar tot die tijd hoop ik dat ik hier af en toe m'n ei kwijt mag.
