Vriend/vriendin in het buitenland #9

Meh. 2 maanden wachten tot ik haar weer zie. Afgelopen maanden heel veel bij elkaar geweest (ruim 5 weken in 2 maanden tijd), maar nu is het toch echt even niks tot de zomervakantie begin augustus.. Dit wordt heel hard afkicken, en het is tot nu toe niet bepaald makkelijk. Doel is echter dat ze in februari voor ongeveer een half jaar bij mij in komt wonen, dus het is nog eventjes uithouden..

Ah ik heb helemaal niet meer verteld hoe het is afgelopen. De 10 dagen waren best leuk nog en heb nog genoten van elkaar. Maar we hebben alles besproken en de twijfel was van beide kanten dus hebben we er op een goede, niet ruzie makende manier een punt achter gezet.

Het lucht me wel erg op. Heb nu lullig gezegd meer vrijheid. Hoef niet meer om de dag te skypen, whatsappen blabla terwijl ik helemaal niet meeleef met het leventje van mensen in Nederland. En ja, cru gezegd kan ik nu ook gewoon weer met meiden flirten zonder me schuldig te voelen. Slechte reden maar het is niet anders.

Ik was nog niet klaar, zeker niet met deze omstandigheden dat ik lang wegben, in iets serieus. Ben hierachter gekomen dat ik nog zoveel wil zien en doen en dat ik dat nu nog gewoon niet wil combineren met een vrienden, vooral 1 die het al wel serieuzer enzo ziet.

Maar eind goed, al goed

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 13:09 schreef Chimpa het volgende:
Ah ik heb helemaal niet meer verteld hoe het is afgelopen. De 10 dagen waren best leuk nog en heb nog genoten van elkaar. Maar we hebben alles besproken en de twijfel was van beide kanten dus hebben we er op een goede, niet ruzie makende manier een punt achter gezet.

Het lucht me wel erg op. Heb nu lullig gezegd meer vrijheid. Hoef niet meer om de dag te skypen, whatsappen blabla terwijl ik helemaal niet meeleef met het leventje van mensen in Nederland. En ja, cru gezegd kan ik nu ook gewoon weer met meiden flirten zonder me schuldig te voelen. Slechte reden maar het is niet anders.

Ik was nog niet klaar, zeker niet met deze omstandigheden dat ik lang wegben, in iets serieus. Ben hierachter gekomen dat ik nog zoveel wil zien en doen en dat ik dat nu nog gewoon niet wil combineren met een vrienden, vooral 1 die het al wel serieuzer enzo ziet.

Maar eind goed, al goed

Dat valt weer mee, dat het uiteindelijk nog zo 'goed' afgelopen is

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 13:19 schreef kwiwi het volgende:

[..]

Dat valt weer mee, dat het uiteindelijk nog zo 'goed' afgelopen is

Ja absoluut, al vond ik het soms wel even moeilijk maar voel dat dit wel de juiste keus is geweest. Het was er niet meer voor mij en je wil iemand ook geen valse hoop geven.

Bedankt overigens nog voor je reacties op de vorige pagina!

Ik mag over een paar maanden ook in deze topic serie gaan meeposten.
Mijn vriendin gaat ergens eind september begin oktober tot halverwege januari naar Australie om te backpacken. Ik ben al in Australie geweest en heb haar ook enthousiast gemaakt om daar te gaan backpacken. En dat gaat ze nu dus ook doen.

Nu hebben wij tot nu toe al een relatie op afstand en zien we elkaar alleen in de weekenden of vrije dagen (vakantie). Maar hebben we toch een geweldig goede relatie weten te onderhouden. Die paar maanden zullen niet zo leuk worden (althans voor mij), maar kunnen we wel aan.

Positive note is wel dat voordat ze gaat backpacken ze eerst zo'n 3 maanden full time gaat werken en die drie maanden komt ze ook bij me wonen.
De eerste test wordt dus samenwonen en daarna elkaar een aantal maanden gewoon niet irl kunnen zien en vastpakken.

De knoop is doorgehakt, na 3 jaar op afstand komt mijn vriend volgend jaar in Zweden wonen! In ieder geval voor een jaar, en daarna maar verder kijken hoe het gaat....

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 14:47 schreef DonnieDarko1979 het volgende:
Ik mag over een paar maanden ook in deze topic serie gaan meeposten.
Mijn vriendin gaat ergens eind september begin oktober tot halverwege januari naar Australie om te backpacken. Ik ben al in Australie geweest en heb haar ook enthousiast gemaakt om daar te gaan backpacken. En dat gaat ze nu dus ook doen.

Nu hebben wij tot nu toe al een relatie op afstand en zien we elkaar alleen in de weekenden of vrije dagen (vakantie). Maar hebben we toch een geweldig goede relatie weten te onderhouden. Die paar maanden zullen niet zo leuk worden (althans voor mij), maar kunnen we wel aan.

Positive note is wel dat voordat ze gaat backpacken ze eerst zo'n 3 maanden full time gaat werken en die drie maanden komt ze ook bij me wonen.
De eerste test wordt dus samenwonen en daarna elkaar een aantal maanden gewoon niet irl kunnen zien en vastpakken.

Welkom! (bijna in ieder geval )

Leuk dat je er zelf ook enthousiast over bent En wie weet ben je wel even blij met de rust na 3 maanden samenwonen

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 15:36 schreef Jagärtrut het volgende:
De knoop is doorgehakt, na 3 jaar op afstand komt mijn vriend volgend jaar in Zweden wonen! In ieder geval voor een jaar, en daarna maar verder kijken hoe het gaat....

Ik ga de hele zomer weer naar m'n vriend, daarna nog heel even colleges, afstuderen (wat niet persé in NL hoeft) en dan maar eens zien of we kunnen samenwonen... We weten nog niet eens zeker in welk land hij over een jaar woont dus daar hangt alles ook een beetje vanaf.

Ik ben in t begin van het jaar een maand bij mijn vriend geweest.
Omdat we elkaar een hele lange tijd niet gezien, begonnen de twijfels aan te wakkeren en daarom besloot ik om hem op te zoeken of het echt over was.

Nu weet ik dat we er voor moeten zorgen dat we elkaar blijven zien, omdat ik niet zou weten wat ik zonder hem zou moeten.

Om naar zijn land te gaan (Suriname), ben ik nu ook aan het twijfelen of ik daar niet gelukkiger kan worden ipv dat mn vriend in een vreemd land komt.
Volgende maand komt hij voor 2 maanden kennis maken met mijn land en een grote kans, dat hij mijn familie ook zal moeten ontmoeten.

Dat is overigens best stressvol, omdat mijn vader er nog niet van op de hoogte is.

Maar ik ben gewoon blij dat ik hem zie, na 5 maanden alleen te zijn.

quote:

Op vrijdag 25 mei 2012 11:29 schreef Ritsuka.x.Soubi het volgende:

Dat is overigens best stressvol, omdat mijn vader er nog niet van op de hoogte is.

Waarom heb je het nog niet verteld als ik vragen mag?

quote:

Op vrijdag 25 mei 2012 12:06 schreef kwiwi het volgende:

[..]

Waarom heb je het nog niet verteld als ik vragen mag?

Ik was 16 en werd net 17 toen ik mn vriend leerde kennen en een lange afstands relatie zou mn vader nooit goed vinden.
Daar komt nog bij dat mn vader een negatieve gedachte heeft over Surinamers en ze eigenlijk een stempel heeft gegeven, van slechte mannen..
En het 3e probleem is dat mn pa en mn vriend eigenlijk ook bevriend zijn geraakt..
Ben bang dat mn vader zich super erg bedrogen gaat voelen door ons beide..

Ook toen ik 14 was, had mn zus veel problemen veroorzaakt toen zij een vriend kreeg.
Ik wou die fout nooit maken en wou zeker weten dat ik met een jongen voor altijd ga blijven, daarna pas vertellen aan mijn ouders.
Wat natuurlijk dom was, want om het zeker te weten dat mn vriend de gene is waar ik mn leven mee wil delen heeft jaren gekost..

Ik dacht dat ik het zeker moest weten om mn ouders niet teleur te stellen, maar nu realiseer ik me dat het zwijgen me de kop gaat kosten..

Ow en ik ben half hindoestaans en we hebben dus ook met geloof, cultuur en familie-eer te maken.
Dit laatste maakt het extra ingewikkeld, omdat mn vriend van een 'arme'- familie komt.

Ik sta nog in de OP...

Het is nu al een jaar uit en ik woon inmiddels in Colombia. Wel wat vriendinnetjes in diverse buitenlanden, maar daar gaat het topic niet echt over lijkt me...

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 15:36 schreef Jagärtrut het volgende:
De knoop is doorgehakt, na 3 jaar op afstand komt mijn vriend volgend jaar in Zweden wonen! In ieder geval voor een jaar, en daarna maar verder kijken hoe het gaat....

Yep, heb je in elk geval een jaar de tijd om te kijken hoe het samenwonen gaat en om wellicht dingen voor de toekomst te regelen.

quote:

Op zaterdag 26 mei 2012 02:33 schreef Ritsuka.x.Soubi het volgende:

[..]

Ik was 16 en werd net 17 toen ik mn vriend leerde kennen en een lange afstands relatie zou mn vader nooit goed vinden.
Daar komt nog bij dat mn vader een negatieve gedachte heeft over Surinamers en ze eigenlijk een stempel heeft gegeven, van slechte mannen..
En het 3e probleem is dat mn pa en mn vriend eigenlijk ook bevriend zijn geraakt..
Ben bang dat mn vader zich super erg bedrogen gaat voelen door ons beide..

Ook toen ik 14 was, had mn zus veel problemen veroorzaakt toen zij een vriend kreeg.
Ik wou die fout nooit maken en wou zeker weten dat ik met een jongen voor altijd ga blijven, daarna pas vertellen aan mijn ouders.
Wat natuurlijk dom was, want om het zeker te weten dat mn vriend de gene is waar ik mn leven mee wil delen heeft jaren gekost..

Ik dacht dat ik het zeker moest weten om mn ouders niet teleur te stellen, maar nu realiseer ik me dat het zwijgen me de kop gaat kosten..

Ow en ik ben half hindoestaans en we hebben dus ook met geloof, cultuur en familie-eer te maken.
Dit laatste maakt het extra ingewikkeld, omdat mn vriend van een 'arme'- familie komt.

Ah, dat wordt nog lastig dan Maar als ze bevriend zijn weet je vader in ieder geval dat niet alle surinamers hetzelfde zijn.

quote:

Op zaterdag 26 mei 2012 02:44 schreef El_Matador het volgende:
Ik sta nog in de OP...

Het is nu al een jaar uit en ik woon inmiddels in Colombia. Wel wat vriendinnetjes in diverse buitenlanden, maar daar gaat het topic niet echt over lijkt me...

"vriend/vriendin/scharrels in het buitenland"

godverdomme wat duurt dat lang zeg, laatste 6 weken van de 6 maanden is m'n vriendin alleen maar aan het reizen terwijl ik hier een beetje in nederland aan m'n piemel zit te trekken (nee da's overdreven, ben zelf ook druk). nog 4 weken to go, maar hoe snel het ook gaat, dit stukje is wel even taai..

hoe vergaat het de rest?

quote:

Op woensdag 30 mei 2012 22:11 schreef Mankatans het volgende:
godverdomme wat duurt dat lang zeg, laatste 6 weken van de 6 maanden is m'n vriendin alleen maar aan het reizen terwijl ik hier een beetje in nederland aan m'n piemel zit te trekken (nee da's overdreven, ben zelf ook druk). nog 4 weken to go, maar hoe snel het ook gaat, dit stukje is wel even taai..

hoe vergaat het de rest?

Pfoe 6 maanden.. nog even maar

Hier gaat het wel goed, we zien elkaar van februari tot juli maar heel weinig vanwege m'n studie, maar ik moet zeggen dat ik het daar ook zo druk door heb dat de tijd vliegt. En eigenlijk vind ik het niet eens zo erg om dan alleen te zijn, want dan kan ik me volledig daarop concentreren. Nog 5 weken en dan zomervakantie en naar m'n vriend voor 5,5 week o.i.d.

Ik ben wel blij dat ik van mn buitenlandse vriedinnetje af ben..
Wat een geld kost dat om elkaar regelmatig te zien. En in de tussentijd leef je gewoon helemaal langs elkaar. Ik begin er nooit meer aan.

Gaaf dat dit topic er is. Nooit gezien! Ik vraag me echt af hoe jullie het volhouden om je partner voor langere tijd niet te zien!? Op een gegeven moment word je daar toch gewoon zat van?

En hmm. Volgende maand vertrekt mijn bijna-vriendje voor drie maanden naar Azië om rond te reizen. Maar ja, ik kan toch niet drie maanden lang gaan skypen, mailen, Facebook en smsen/appen met 'ik mis je' en dat soort gedoe. Ik vind het nu al kut wanneer ik hem één weekje niet zie.

Eerst dacht ik er nog wel luchtig over maar nu het zo dichtbij komt, krijg ik er steeds een slechter gevoel over zegmaar.

quote:

Op woensdag 30 mei 2012 22:42 schreef Ziba het volgende:
Gaaf dat dit topic er is. Nooit gezien! Ik vraag me echt af hoe jullie het volhouden om je partner voor langere tijd niet te zien!? Op een gegeven moment word je daar toch gewoon zat van?

En hmm. Volgende maand vertrekt mijn bijna-vriendje voor drie maanden naar Azië om rond te reizen. Maar ja, ik kan toch niet drie maanden lang gaan skypen, mailen, Facebook en smsen/appen met 'ik mis je' en dat soort gedoe. Ik vind het nu al kut wanneer ik hem één weekje niet zie.

Eerst dacht ik er nog wel luchtig over maar nu het zo dichtbij komt, krijg ik er steeds een slechter gevoel over zegmaar.

Het went... Afscheid nemen is nooit leuk natuurlijk, en soms kruipt de tijd voorbij maar als je elkaar weer ziet is het ook wel extra speciaal moet ik zeggen

Hey mensen, ik ben redelijk nieuw op fok! en zag net toevallig dit topic.

Even in het kort want als jullie een lang verhaal willen lezen pakken jullie wel een boek:

Ik heb mijn vriend enkele maanden geleden leren kennen. Een maand nadat we wat hadden, hoorde hij dat hij voor zijn werk naar Denemarken moet voor minimaal een half jaar. Hij is dan elk lang weekend om de week (dus eens in de twee weken) in Nederland. Dat was wel even slikken aangezien onze relatie nog heel erg pril was, maar omdat we elkaar heel erg leuk vonden besloten we het toch te gaan proberen.
We zijn nu twee maanden verder en ik heb er nog geen spijt van. Het is soms wel moeilijk, want hij heeft ook kinderen aan wie hij tijd moet besteden, dus het komt erop neer dat ik hem eens in de twee weken van donderdagavond tot vrijdagochtend zie, en dan zaterdagavond tot zondagochtend, waarna hij weer naar Denemarken vertrekt voor anderhalve week.
Gelukkig heeft hij wifi in het hotel waar hij zit dus 's avonds zitten we veel te whatsappen. Ik mis hem wel heel erg, maar ik zie het maar zo: als onze band sterk genoeg is, komen we hier wel doorheen, en als dat niet zo is heb ik er vast in elk geval wat van geleerd.

quote:

Op woensdag 30 mei 2012 22:42 schreef Ziba het volgende:
Gaaf dat dit topic er is. Nooit gezien! Ik vraag me echt af hoe jullie het volhouden om je partner voor langere tijd niet te zien!? Op een gegeven moment word je daar toch gewoon zat van?

En hmm. Volgende maand vertrekt mijn bijna-vriendje voor drie maanden naar Azië om rond te reizen. Maar ja, ik kan toch niet drie maanden lang gaan skypen, mailen, Facebook en smsen/appen met 'ik mis je' en dat soort gedoe. Ik vind het nu al kut wanneer ik hem één weekje niet zie.

Eerst dacht ik er nog wel luchtig over maar nu het zo dichtbij komt, krijg ik er steeds een slechter gevoel over zegmaar.

Geef hem een pak condooms mee zodat je zelf niet besmet wordt als ie terugkomt.

Oh, als je de illusie hebt dat hij daar 3 maanden droog gaat staan; laat die varen.

quote:

Op woensdag 30 mei 2012 22:42 schreef Ziba het volgende:
Gaaf dat dit topic er is. Nooit gezien! Ik vraag me echt af hoe jullie het volhouden om je partner voor langere tijd niet te zien!? Op een gegeven moment word je daar toch gewoon zat van?

En hmm. Volgende maand vertrekt mijn bijna-vriendje voor drie maanden naar Azië om rond te reizen. Maar ja, ik kan toch niet drie maanden lang gaan skypen, mailen, Facebook en smsen/appen met 'ik mis je' en dat soort gedoe. Ik vind het nu al kut wanneer ik hem één weekje niet zie.

Eerst dacht ik er nog wel luchtig over maar nu het zo dichtbij komt, krijg ik er steeds een slechter gevoel over zegmaar.

Wat kwiwi ook al zegt; mijn vriendin en ik zijn soms weken (en nu tot de zomervakantie 2 maanden; een nieuw record) uit elkaar, maar als je dan bij elkaar bent hebben we doorgaans allebei vrij, hebben we alle tijd om dingen te doen (en in een ander land, dus met vakantiegevoel en alles er op en er aan), dus ja. Het is lastig, maar de tijden dat je samen bent zijn ook extra bijzonder. En het is natuurlijk niet een situatie waarin je jaren verkeert wat mij betreft. Als je het een jaar op die afstand kunt uithouden dan is het wat mij betreft tijd om voor een permanentere oplossing te gaan zorgen, en dat is dus ook wat we aan het regelen zijn

quote:

Op donderdag 31 mei 2012 02:43 schreef El_Matador het volgende:

[..]

Geef hem een pak condooms mee zodat je zelf niet besmet wordt als ie terugkomt.

Oh, als je de illusie hebt dat hij daar 3 maanden droog gaat staan; laat die varen.

Onzin, niet alle mannen hangen 'm in het eerste het beste wat ze kunnen vinden, vooral niet als ze erg van hun vriendin houden. Jouw reactie zegt echt meer over jezelf dan over het mannelijk ras in het algemeen. Ik kan het over het algemeen prima een aantal maanden zonder sex uithouden. Zeker aangezien de "je bent weer terug"-sex overepisch is

Thank God! Er is een topic voor!

Ben net terug van een trip uit Engeland. Daar iemand ontmoet die ik door een spelletje via het internet heb leren kennen. We kenden elkaar al zo ongeveer een jaar hiervoor. Nu het probleem:

Het klikt zo ONWIJS goed tussen ons. Het voelde aan alsof we al een jaar lang een relatie hebben met elkaar. Niks was onwennig, het voelde heel natuurlijk aan. Zo, ons tweetjes. En in de afgelopen twee dagen (nu ik weer thuis ben) zit ik alleen maar met huilbuien, me verschillende dingen af te vragen, keuzes af te wegen, met pijn in het hart en lichaam, mezelf afvragen of ik hier wel klaar voor ben, of ik het zou kunnen, of hij het wel zou willen, wat ik hier in hemelsnaam mee moet gaan doen, etc..

Uiteindelijk heb ik ook uit hem gekregen dat hij wel degelijk dezelfde gevoelens heeft voor mij als ik voor hem, maar dat de afstand voor hem op dit moment echt een obstakel vormt. Hij weet het op dit moment gewoon nog niet zeker, al geeft het hem wel stof tot nadenken.

Ik heb hem verteld dat ik zijn zorgen deel. Zijn vorige twee relaties waren verre afstand en mijn laatste relatie was dan wel in Nederland (maar ook 3 uur reizen van elkaar vandaan!). Dus ik ken het lange reizen principe, maar dit is natuurlijk wel een stukje verder! En ik heb hem gezegd dat we het bijvoorbeeld wel kunnen verkennen. Er is duidelijk iets tussen ons. Dat merken we allebei. Bijvoorbeeld, ik kom nog een keertje langs, hij komt eens een keertje langs. Kijken of het afgelopen weekend niet een moment opname was, maar of er iets meer zou kunnen ontstaan. Zou zonde zijn als we het niet een kans gaven, denk ik.

Zucht, wat is dit moeilijk en vooral extreem pijnlijk!

quote:

Op donderdag 31 mei 2012 11:04 schreef Bienelientjee het volgende:
Thank God! Er is een topic voor!

Ben net terug van een trip uit Engeland. Daar iemand ontmoet die ik door een spelletje via het internet heb leren kennen. We kenden elkaar al zo ongeveer een jaar hiervoor. Nu het probleem:

Het klikt zo ONWIJS goed tussen ons. Het voelde aan alsof we al een jaar lang een relatie hebben met elkaar. Niks was onwennig, het voelde heel natuurlijk aan. Zo, ons tweetjes. En in de afgelopen twee dagen (nu ik weer thuis ben) zit ik alleen maar met huilbuien, me verschillende dingen af te vragen, keuzes af te wegen, met pijn in het hart en lichaam, mezelf afvragen of ik hier wel klaar voor ben, of ik het zou kunnen, of hij het wel zou willen, wat ik hier in hemelsnaam mee moet gaan doen, etc..

Uiteindelijk heb ik ook uit hem gekregen dat hij wel degelijk dezelfde gevoelens heeft voor mij als ik voor hem, maar dat de afstand voor hem op dit moment echt een obstakel vormt. Hij weet het op dit moment gewoon nog niet zeker, al geeft het hem wel stof tot nadenken.

Ik heb hem verteld dat ik zijn zorgen deel. Zijn vorige twee relaties waren verre afstand en mijn laatste relatie was dan wel in Nederland (maar ook 3 uur reizen van elkaar vandaan!). Dus ik ken het lange reizen principe, maar dit is natuurlijk wel een stukje verder! En ik heb hem gezegd dat we het bijvoorbeeld wel kunnen verkennen. Er is duidelijk iets tussen ons. Dat merken we allebei. Bijvoorbeeld, ik kom nog een keertje langs, hij komt eens een keertje langs. Kijken of het afgelopen weekend niet een moment opname was, maar of er iets meer zou kunnen ontstaan. Zou zonde zijn als we het niet een kans gaven, denk ik.

Zucht, wat is dit moeilijk en vooral extreem pijnlijk!

Lijkt me inderdaad erg moeilijk.
Maar ik denk dat je het inderdaad wel kunt proberen. Je hoeft niet meteen een relatie aan te gaan met elkaar natuurlijk, maar gewoon jullie gevoelens voor elkaar verkennen. Dus regelmatig contact houden via Skype/sms, en elkaar zien wanneer dit mogelijk is.

Ik ben wel nieuwsgierig via welk spelletje jullie elkaar hebben leren kennen. Ik heb mijn vriend namelijk ook via een spelletje op internet leren kennen.

quote:

Op donderdag 31 mei 2012 11:04 schreef Bienelientjee het volgende:
Thank God! Er is een topic voor!

Ben net terug van een trip uit Engeland. Daar iemand ontmoet die ik door een spelletje via het internet heb leren kennen. We kenden elkaar al zo ongeveer een jaar hiervoor. Nu het probleem:

Het klikt zo ONWIJS goed tussen ons. Het voelde aan alsof we al een jaar lang een relatie hebben met elkaar. Niks was onwennig, het voelde heel natuurlijk aan. Zo, ons tweetjes. En in de afgelopen twee dagen (nu ik weer thuis ben) zit ik alleen maar met huilbuien, me verschillende dingen af te vragen, keuzes af te wegen, met pijn in het hart en lichaam, mezelf afvragen of ik hier wel klaar voor ben, of ik het zou kunnen, of hij het wel zou willen, wat ik hier in hemelsnaam mee moet gaan doen, etc..

Uiteindelijk heb ik ook uit hem gekregen dat hij wel degelijk dezelfde gevoelens heeft voor mij als ik voor hem, maar dat de afstand voor hem op dit moment echt een obstakel vormt. Hij weet het op dit moment gewoon nog niet zeker, al geeft het hem wel stof tot nadenken.

Ik heb hem verteld dat ik zijn zorgen deel. Zijn vorige twee relaties waren verre afstand en mijn laatste relatie was dan wel in Nederland (maar ook 3 uur reizen van elkaar vandaan!). Dus ik ken het lange reizen principe, maar dit is natuurlijk wel een stukje verder! En ik heb hem gezegd dat we het bijvoorbeeld wel kunnen verkennen. Er is duidelijk iets tussen ons. Dat merken we allebei. Bijvoorbeeld, ik kom nog een keertje langs, hij komt eens een keertje langs. Kijken of het afgelopen weekend niet een moment opname was, maar of er iets meer zou kunnen ontstaan. Zou zonde zijn als we het niet een kans gaven, denk ik.

Zucht, wat is dit moeilijk en vooral extreem pijnlijk!

Aan de andere kant, het is maar Engeland.. een easyjet ticket kost geen drol, en 3 uur reizen is ook nog wel te overzien.. Ik wou dat ik dat had Als het echt klikt is die drempel plots echt geen drempel meer. Ik ben van deur tot deur zelf een uur of 10 onderweg naar m'n vriendin en het kost me een euro of 550 voor een retourtje. En ook dat werkt tot nu toe dik prima. Prijs jezelf gelukkig dat het 'maar' Engeland is. Als het gevoel niet sterk genoeg is en het een drempel lijkt waar je niet overheen kunt komen, dan moet je je inderdaad afvragen of het het waard is. In mijn geval kan het me allemaal geen zak schelen Ookal woonde ze in Australie, dan had ik het nog met plezier gedaan.
Het is voor mij een afweging tussen: a) geld en tijd kwijt zijn en moeilijke perioden hebben dat je alleen bent, b) continue moeilijke perioden omdat we helemaal niet samen zijn en ik dat toch echt wel 200% wil.. En dan is die keuze ineens een heel stuk makkelijker