quote:
Op vrijdag 22 juli 2011 23:33 schreef nikky het volgende:Gefeliciteerd

alle twee

en nog vele

jaren geluk!
En fantastisch dat jullie die twee meiden de vakantie van het jaar hebt gegeven!
Dank je wel nikky en Isa!

-terug.
Wij slapen nog steeds niet.

Weekend-modus, dus ik zal maar vast het verslag geven van vandaag.
Het is natuuerlijk toch een beetje onhandig, qua timing. Je zal maar trouwen en de jaren daarna twee Franse kanonskogels te logeren hebben op je trouwdag. Dan sta je als rechtgeaarde culinaire snob wel even te kijken. Niks geen amuse op het zomerse terras van De Librije en schrijf de champoppel van Oud Sluis ook maar op je buik. Nee, het moet 'kindvriendelijk'.
Kindvriendelijk is een ander woord voor ‘sluit een aantal warmhoudplaten aan op het elektriciteitsnet, donder daar een hoop frieten en kipnuggets op, hang een omgekeerde Amerikaanse taxi aan je plafond steek je middelvinger op naar de ouders die erin trappen.
Toegegeven: De Franse meiden vonden het daadwerkelijk
fun, in het ‘American Fun Restaurant Yankee Doodle’. Er was onbeperkt softijs en ze konden slagroom tappen tot het over hun onderarmen liep. Achterin het ‘restaurant’ was een speelafdeling. Daar probeerde een echt hele lieve ‘nanny’ (zo genoemd door het restaurant) de kinderen zowel te schminken, als te helpen met kapotte spelletjes, als schoon te poetsen na een kotsbeurt door te veel ijs en frikandellen.
Dat klinkt nu allemaal wel ontzettend
fun for kids, maar laten we niet vergeten dat het onze trouwdag was. Wij hadden verdorie ook recht op een verzetje, dientengevolge. Gelukkig beloofde de website van Yankee Doodle ons een ‘Caribbean Night’, met cocktails tot het ochtendgloren (oké, dat ochtendgloren maakte ik er zelf een beetje van), opzwepende muziek, sissende stukken vlees op de BBQ en exotisch fruit na.
Yankee Doodle himself bleek ‘Caribbean’ te interpreteren als: Heel hard het nummer ‘Sex On The Beach’ (
C’est quoi? ‘Sex au bidet?’) draaien en… friet op een warmhoudplaat donderen. Très exotique.
Gelukkig maakten de meiden het wel tot een echt feest. We kregen een cadeau dat één van de moeders, met voorkennis kennelijk, speciaal had meegegeven voor vanavond. Een pracht van een gipsen beeld van Romeo & Julliet (nee ja nee het is natuurlijk niet heel mooi, maar dat geeft niets

) en de leukste mens van Nederland had een cadeau voor mij gekocht dat de meiden ook aan me mochten geven. (Het betreft een pistool met een bloem erin, dat je op kan hangen aan de muur, en het is van een ontwerper en ik wil het al vijf jaar hebben – maar dat voert iets te ver voor hier en het klinkt veel weirder dan het is.

)
In de Yankee Doohell kwamen we een verre
(verre, verre, verre) kennis tegen. Hij was met zijn hele gezin (en naar het scheen de buren uit het indoorkinderparadijs) neergestreken op de warmhoudplaat. Hij kon het niet laten te informeren naar het wonderlijke samenstel van ons gezelschap. Kort legden we hem uit dat de kinderen via een stichting naar Nederland kwamen en dat ze drie weken bleven.
Epische vraag:
“Moet je nog iets betalen voor die kinderen, of krijg je ze gratis mee?Tijdens de autorit naar huis hebben Arty en ik daar allerlei hilarische antwoorden op verzonnen, maar helaas verslikten we ons op het moment suprême in een slap frietje.
Thuisgekomen moesten we op de bank gaan zitten voor een speciale
anniversaire-voorstelling. Maar vrijwel onmiddellijk ontstond er achter de coulissen veel tumult, was er crisisoverleg, en kwam ten slotte de mededeling dat het geheel jammerlijk moest worden afgelast. De acteurs kozen voor kwaliteit en die konden ze naar eigen zeggen op dit moment nog niet voldoende waarborgen (‘We hebben nog maar zes keer kunnen oefenen voor een optreden, dat wel zevenentwintig keer oefenen vraagt’).
En Wilders maar zeuren over het arbeidsethos van onze culturele sector.
Op naar de drie jaar!
[ Bericht 0% gewijzigd door Duderinnetje op 23-07-2011 03:07:16 ]