Bevallingsverhalen deel 13

Om nog heel even op het onderwerp van het vorige topic te blijven... Ik ken pethidine alleen van m'n eicel punctie, en ik weet nog dat ik toen een beetje teleurgesteld was, juist omdat ik niet zo van de wereld was als ik hier regelmatig las... Dat had ik met de punctie graag gehad, maar ik kan me ook goed voorstellen dat je met de bevalling helemaal niet van alles wil kwijtraken...
*terug onder steen kruipt*

Poemojn, dat is Remifentanil. Een infuus met een pompje en een knopje waar je op mag drukken. Je krijgt dan constant een lage dosis pijnstilling en je mag op het knopje drukken als je dat zelf nodig vindt. Alleen zit er een tijdsklokje op dat knopje, volgens mij was het bij mij iets van 5 minuten, zodat je nooit teveel binnen kan krijgen. Ik vond het een fijn systeem bij de bevalling van Eline.
Bij mij werden de opties wel besproken, ruggeprik was het te laat voor (5 cm en voor de anest ruggeprikpersoon er zou zijn zou het zeker te laat zijn) en dan pethidine en remifentanil. De verloskundige raadde met het laatste aan.

Hier ook remifentanil gehad, heerlijk spul idd! Alleen ik vergat met enige regelmaat te ademen waardoor me saturatie daalde en er weer alarm afging. En ik had 88 keer op die knop gedrukt in een uur maar helaas maar 26 keer gekregen ofzo dat konden ze op dat apparaat zien Aan het eind heb ik ook regelmatig geroepen dat die knop het niet meer deed trouwens

Ik heb van tevoren ook met de verloskundige gesproken over pijnstilling. De 3 soorten (pethidine, remifentanil en ruggeprik) en de voor- en nadelen.
Aangegeven dat ik waarschijnlijk wel graag pijnstilling wilde, maar pas op mijn verzoek.
Helaas is er na mijn verzoek alleen niet besproken wat ik zou gaan krijgen, dus die naald in mijn been kwam een beetje als een verrassing.
Voor mij werkte de pethidine ook niet als pijnstillend, maar meer als rustmiddel tussen de weeën door. Ik had dat graag andersom gehad: wel pijnstillend, geen rustmoment tussendoor zodat ik het bewuster mee zou maken. Maar goed, tis niet anders.

ik heb ook remifentanil gehad. Ik vergat alleen op het knopje te duwen
Maar van de eerste dosis werd ik ook even helemaal high hoor. Dat heb ik ook gezegd. Daarna voelde ik me oke en daarna kwam de pijn weer terug

Ik had van te voren niets besproken, sterker nog, had er helemaal niet over nagedacht. Toen ik na 18 uur been/rug weeën zonder ontsluiting in het ziekenhuis kwam kreeg ik te horen dat ik een combi van slaapmiddel en pijnstilling zou krijgen. Dat klonk als muziek in de oren. Pas tijdens het toedienen hoorde ik dat het pethidine was met dus nog een slaapmiddel. Beide deden prima hun werk. Ik heb geslapen als een blok beton en had eindelijk geen pijn meer. Ik ben die nacht wel voor een groot deel kwijt, maar goed, daar heb ik volgens mij ook weinig aan gemist. Overigens, ook van de bevalling zelf ben ik hele stukken kwijt, terwijl het middel toen al lang en breed uit mijn lijf was (ik kreeg namelijk om drie uur 's nachts oid nog de vraag of nog een dosis wilde, maar dat heb ik afgeslagen).

Ik zie nu dit topic en wil eigenlijk ons verhaal ook nog wel even delen, gewoon omdat het kan.

zondag 15 augustus verdwenen alle tekenen van een eventuele bevalling, waardoor ik dacht dat het nog wel even zou duren.
Echter om 00.30 uur wakker geworden van een wee. Na nog twee weeën om de 10 min er toch maar uit gegaan om te kijken of het door zou zetten.
Rond 01.20 uur kwamen de weeën echter al om de 5 min, dus Na ongeveer een uur toch maar Coen wakker gemaakt om naar het ziekenhuis te vertrekken.
Nog even snel gedoucht en om 02.45 uur zaten we in de auto richting het ziekenhuis.

Daar even gewacht voordat we aan de CGT gingen en die registreerde inderdaad weeën en een goede hartactiviteit.
Om 03.45 uur werd er gekeken naar de ontsluiting en dit bleek al 3 a 4 cm te zijn. Direct door naar de verloskamer om daar de rest voor te bereiden.
Ik voelde me nog prima en was nog in staat om grapjes te maken. Om 04.30 uur waren we geïnstalleerd en bleek de ontsluiting al 5 cm te zijn en werden de vliezen gebroken. De dames waren erg verbaasd dat ik nog zo veel praatjes had .

Door het breken van de vliezen ging het ineens heel snel en heftig (hier was al voor gewaarschuwd). Ze zouden om de twee uur kijken naar de ontsluiting. Echter om 05.50 uur had ik al de drang dat ik wat moest persen. De dames werden gehaald en ik bleek al 8 cm ontsluiting te hebben. Moest ze dus nog even weg puffen. Na 20 min was dit niet meer mogelijk, dus Coen heeft gebeld en ik mocht inderdaad gaan persen. Snel werd alles klaar gezet en binnen 3 persweeën was onze Yaro geboren. Onze zoon, wat een droppie. Yaro is geboren om 06.38 uur, hij was 51 cm lang en woog 3330 gram. En dat op de uitgerekende datum!!!!
Alles ging heel snel en eigenlijk ook wel soepel.

Dat klinkt als een "prettige" bevalling en nogwel op de uitgerekende datum

Ik heb de pethidine (bij mijn eerste bevalling) echt als een blessing ervaren!
Ruggeprik lukte niet (na herhaaldelijk prikken) en ik zat er echt doorheen met niet vorderende ontsluiting.
Ben toen dik 2 uur totaal van de wereld geweest, heb heerlijk geslapen, ondertussen werd het weeen-opwekkende infuus flink open gedraaid en toen ik weer een beetje bij kwam (doordat de weeen heel heftig werden) had ik volledige ontsluiting en konden ik gaan persen.

Ik heb het helemaal niet als naar of eng ervaren, gelukkig maar als ik sommige andere verhalen lees.

quote:

Op donderdag 26 mei 2011 09:57 schreef mefke79 het volgende:
een combi van slaapmiddel en pijnstilling zou krijgen.

Bij mij hadden ze het over een slaapmiddel, wat uiteindelijk die combi bleek te zijn en hoorde ik pas de dag erna dat het pethidine was, terwijl ik 5 minuten voor het toedienen van het spul nog aangeven had dat ik geen pethidine wilde hebben

Dat was ook een van de eerste dingen die ik toen bij Jochem vast liet leggen Rotspul vond ik het.

Wat is dan precies het bezwaar tegen pethidine? Dat je er stukken door gaat missen? Ik las ook dat het van nadelige invloed kan zijn op de start van de borstvoeding?

PM, ik heb ook even gegoogled want ik wist het ook niet. Dat stukken missen inderdaad en je kindje kan er wat suf van worden. Maar goed, ik denk dat ik de volgende keer er weer voor zou kiezen. Heb al eens een ruggenprik gehad en die schoot meteen te hoog waardoor ademen moeilijk werd. Dus dan liever stukjes kwijt.

quote:

Op donderdag 26 mei 2011 21:06 schreef mefke79 het volgende:
PM, ik heb ook even gegoogled want ik wist het ook niet. Dat stukken missen inderdaad en je kindje kan er wat suf van worden. Maar goed, ik denk dat ik de volgende keer er weer voor zou kiezen. Heb al eens een ruggenprik gehad en die schoot meteen te hoog waardoor ademen moeilijk werd. Dus dan liever stukjes kwijt.

Ik heb helemaal geen ervaring met pijnstilling, maar in eerste instantie klinkt een ruggenprik mij ook akeliger in de oren, al weet ik dat dat niet zo hoeft te zijn.

Maar dat stukken kwijt is toch ook maar heel relatief? Het is niet gezegd dat dat gebeurt, of dat dat per se negatief ervaren wordt?

Een vriendin van mij was héél blij met de Pethidine. En ik was héél blij met mijn knopje Ik vergeet de hele tijd hoe het heet, maar als ik bij een tweede bevalling om pijnstilling zou vragen zou ik niet eens een ruggenprik meer willen, het knopje hielp zó geweldig! En het mag nog laat gegeven worden, ik had al 8 cm. toen ik werd aangehaakt (ze deden een beetje lang over de testjes voor de ruggenprik en ze hadden niet zo door dat ik ca. 3 cm. per uur ging zeg maar).

Even kort: mooie verhalen hier weer Ik lees hier af en aan mee en ik vind het echt, werkelijk heel mooi en bijzonder om te lezen. Nooit gedacht dat ik dat zou vinden van bevallingsverhalen, maar het ís

Excuus!

[ Bericht 71% gewijzigd door groofskendezoveelste op 26-05-2011 21:41:52 ]

Verkeerde topic Groof?

Geeft niet toch?

[ Bericht 17% gewijzigd door BE op 26-05-2011 21:45:47 ]

Pethidine....heb ik bij Meike ook gehad, en achteraf ook niet blij mee.
Op dat moment wel hoor, want het maakte het wel een stuk minder zwaar, maar inderdaad, echt stukken kwijt.
Van de bevalling, maar ook van uren daarna nog, en daar baal ik nog steeds heel erg van.

Heb ook aangegeven het bij de bevalling van Lars niet weer te willen hebben, en gelukkig heb ik toen geen pijnstilling nodig gehad.

Ik vond de ruggeprik ook maar apart. Ik had echt het idee dat mijn benen in een andere houding lagen dan dat ze echt lagen. En ik maar proberen ze te bewegen.

Ruggeprik vond ik idd ook raar FR, ze vroegen of ik nog wat voelde en ik zei ja. Nou ze zijn al begonnen werd er toen opgemerkt en in de lamp boven de operatietafel kon ik idd zien dat ik al open was Das wel even raar hoor...
En na die tijd was ik er ook constant van overtuigd dat ik mijn benen alweer kon bewegen, niet dus.
Ow ja en ik had het zo koud, hadden anderen dat ook die een ks hebben gehad? Later vertelden ze mij dat dat komt omdat de OK koud is ivm bacterie groei ofzo en dat door de ruggeprik de bloedvaten in je benen wijder worden en dus meer bloed daarheen gaat waardoor je het koud kan krijgen. Ik kreeg wel lekker 2 warme dekens in de uitslaapkamer

Ik had helemaal geen raar gevoel van de ruggenprik maar ik heb wel ook liggen rillen van de kou een tijdje nadat deze gezet was

Ik heb remifentanil gehad maar pas bij een cm of 7.
Ik ben ook stukken film kwijt, maar ik denk niet door de remifentanil maar gewoon door de bevalling en hormonen. Ik ben alleen bezig geweest met mezelf en mijn lijf waarbij de wereld om me heen gewoon af en toe even binnen drong. Dus ik vind het niet raar dat ik stukken kwijt ben. Mijn man weet ook heel veel niet meer en die heeft echt geen pijnstilling gehad

Stukken kwijt - check
onzin blaten - check
extreem rillen van kou - check
pijnstilling - nope

x 2

het is lastig te beoordelen wat direct door de pijnstilling komt natuurlijk maar ik kan wel vertellen dat ik ook echt niet meer alles helder voor heb staan van beide bevallingen en ik heb geen pijnstilling gehad. Je lijf maakt natuurlijk ook natuurlijke pijnstillers aan dus ik was evengoed wel van de wereld

Oja en koud!
Dat hoort er gewoon bij schijnbaar. Door adrenaline aanmaak geloof ik (die dan later wegvalt).
Mijn VK heeft me op het hart gedrukt om in mijn ziekenhuistas een paar warme sokken te doen!

ja hoort er idd bij
maar die sokken konden me gestolen worden daar had ik helemaal geen oren naar, ik wilde een heul dik donzen dekbed en een kruik, die sokken mochten ze houden

Aan sokken had ik echt niet genoeg gehad hoor Warme dekens heerlijk!!!

quote:

Op donderdag 26 mei 2011 20:56 schreef PM-girl het volgende:
Wat is dan precies het bezwaar tegen pethidine? Dat je er stukken door gaat missen? Ik las ook dat het van nadelige invloed kan zijn op de start van de borstvoeding?

Je kunt van pethidine enorm gaan trippen. Dat is bij mij de tweede keer ook gebeurd (de eerste keer merkte ik er jammer genoeg niks van) maar dat was bij mij niet onaangenaam. Ik kwam de weeen makkelijk door en voor ik het wist mocht ik gaan persen. Heel fijn dus! Maar er zijn inderdaad ook vrouwen die erdoor van de wereld raken en daar achteraf emotioneel moeite mee hebben.

Verder kan je kindje er versuft door ter wereld komen, en dat kan de borstvoeding in de weg zitten. Lena had een heel moeizame start na de bevalling en dat kwam hoogstwaarschijnlijk door de pethidine die bij mij is toegediend. De werking van pethidine is van korte duur, maar als de uitdrijving snel op de pethidineshot volgt dan kan je kindje daar dus behoorlijke last van hebben*. Overigens dronk Lena wel meteen goed aan de borst, maar dat was nadat ze weggehaald was en er met een zuurstofkapje gerommeld was.

_{* Ik heb later begrepen dat dit nog wel een punt van controverse is. De kinderartsen vermoeden dat Lena langere tijd last heeft gehad van de pethidine die bij mij is toegediend ondanks de beperkte werkingsduur. Het blijft waarschijnlijk lastig om te bepalen hoe dit soort dingen bij baby's aankomen? En ik heb ook begrepen dat Lena's situatie wel heel uitzonderlijk was.}

Hier werd mij ook pethidine als slaapmiddel voorgehouden. "Haalt de pieken van de weeen en kan je tussendoor lekker slapen." En dat terwijl mijn bevalling maar amper begonnen was, had 1 cm ontsluiting! Ik had al een paar vermoeiende dagen achter de rug, dus natuurlijk wilde ik wel slapen en de volgende dag bevallen! Als ze eerlijk hadden gezegd wat het was had ik het op dat moment zeker geweigerd maar ik heb het idee dat ze daar gewoon niet zoveel zin in een bevalling hadden ofzo
Ik ben geen stukken kwijt maar ik vond het niet fijn. Moest heel erg veel overgeven bijvoorbeeld.

Ik kreeg een ruggenprik voor het hechten op OK, maar daarna had ik het ook zo koud ja. Gelukkig hadden ze van die verrukkelijke warme dekens
Tijdens de bevalling heb ik geen pijnstilling gehad, maar ik ben ook hele stukken kwijt. Ik was echt stoned van mijn eigen hormonen. Goed spul

Claudia, dat is precies wat ik akelig zou vinden aan een middel als pethidine. Dat men niet zeker weet wat de gevolgen kunnen zijn.
Nouja, laten we hopen dat ik geen medicatie nodig heb.

Ik had het ook koud maar de ok was ook heel erg koud. Volgens mij is bij een geplande ks de ok tegenwoordig wat warmer en mag je kindje 30min bij je blijven. Bij mij was dat dus niet het geval. En ik wilde naar mijn kind maar moest op de uitslaapkamer blijven want mijn bd bleef hoog. Ja duh dat komt van de adrenaline.

Over pijnstilling kan ik niet mee praten, ben blij dat het er is als het nodig is. Kan me voorstellen dat er op een gegeven moment voor gekozen word, maar als ik alle verhalen lees ben ik blij dat het hier niet nodig is geweest. Ik ben een controle freak en die lijk je dan helemaal niet meer te hebben.

De rillingen van de kou en het ontspannen na zo veel inspanning herken ik wel. Vond het eigenlijk maar irritant, wilde het niet maar kon het niet tegen houden.

quote:

Op vrijdag 27 mei 2011 12:21 schreef ferrari_rood het volgende:
Ik had het ook koud maar de ok was ook heel erg koud. Volgens mij is bij een geplande ks de ok tegenwoordig wat warmer en mag je kindje 30min bij je blijven. Bij mij was dat dus niet het geval. En ik wilde naar mijn kind maar moest op de uitslaapkamer blijven want mijn bd bleef hoog. Ja duh dat komt van de adrenaline.

Jaël was redelijk gepland en die mocht minder lang bij me blijven dan Sarah en Sarah was echt 100% ongepland... maar misschein is dat echt van het laatste jaar, Jaël is natuurlijk al bijna 2. Of misschien is het per ziekenhuis anders.
Uitslaapkamer is ook herkenbaar, bij Jaël moest ik daar echt wel 1,5 uur blijven, vreselijk en ik lag tegenover een klok klaarwakker te zijn tot ik terug mocht naar de afdeling.. Na Sarah mocht ik meteen terug naar de afdeling doordat het 's avonds was en er geen personeel op de uitslaapkamer was en het OK team weer lekker naar huis ging (en schijnbaar was ik goed genoeg om terug te gaan naar de afdeling, dat was bij Jaël niet het geval.)

Korte bevalling, lang verhaal, ik kan t niet korter...scuzi

Mei 2011, de maand waarnaar we alweer 8 maanden uitkijken, de maand waarin we ons tweede kindje verwachten, onze zoon. De maand is aangebroken. 7 mei, de datum waarop ik officieel uitgerekend ben gaat voorbij zonder enig voorteken. Het is officieel, ik ben weer over tijd. Ik kijk er niet van op, heb er al die tijd rekening mee gehouden, Lena werd immers ook bij 41 weken geboren. Al had ik dit keer, anders dan bij Lena, het gevoel dat ik wat eerder zou gaan bevallen. Misschien omdat het manneke in de zwangerschap wat kleiner leek te zijn dan Lena was, misschien omdat het een jongetje is, of meer hoogstwaarschijnlijk omdat ik dat stiekem hoopte. En toch, ondanks dat ik t niet wil, gaat een dag later de knop in mijn hoofd weer om. Ik ben het zat, ik wil mijn jongetje! Al het wachten begint weer zinloos te voelen en het invullen van de dagen wordt lastiger. Ik verveel me, Lena verveelt zich en we vervelen elkaar… ik hou van zwanger zijn, maar het is mooi geweest nu…

Donderdag 12 mei, Mijn collega N komt vandaag langs om te kijken of ze me kan strippen. Bij Lena was dit de spreekwoordelijke druppel, 7 uur later had ik mijn meisje in mijn armen. We brengen Lena naar mijn ouders zodat we haar vannacht niet wakker hoeven te maken als het door blijkt te zetten. De hele dag heb ik een beetje een gespannen gevoel, wat nou als het na het strippen ineens echt doorzet? En wat nou als dat het niet doet? Onbestemd voelt het, ik ben er zo aan toe, maar tegelijkertijd ben ik me ineens heel bewust van het feit dat dit wel eens mijn laatste zwangere uurtjes kunnen zijn, een einde, een begin, nerveus ben ik…ontzettend nerveus. Niet omheen draaien, gelijk maar doorpakken denk ik als N er is. Ik ben te strippen, mijn baarmoedermond is rijp, maar echt positief is ze er niet over. Het kan vriezen of het kan dooien… en ik weet t antwoord al wel. Mijn buik reageerde niet tijdens het strippen, de vliezen spanden niet aan en heel pijnlijk was het ook niet, ik geloof niet dat het wat gaat doen. De rest van de dag en nacht voel ik me een beetje verloren. We liggen echt op wacht zo met z’n tweetjes zonder Lena. Ik ging er al wel vanuit dat ik de 41 weken wel zou halen, maar had steeds het gevoel “dan gaan we strippen en dan is ie er ook”.. Nu ben ik mijn eindpunt even kwijt. Nog hooguit een weekje en dan is ie bij ons..nog hooguit een week, niets op een mensenleven, kom op!

Zaterdag halen we Lena weer op, de vrijdag de 13e die ik zo leuk vond als datum hebben we al achter de rug, het is weekend, eindelijk ons meiske weer ophalen. Het huis is leeg en stil zonder haar, en mijn lijf te zwanger om nog gebruik te durven maken van even gezellig samen weg gaan. Mijn moeder verbaast zich over hoe kwiek ik nog ben ondanks mijn dikke buik. Ik heb er dan ook geen last van, ik vind m heerlijk, het is gewoon de nieuwsgierigheid die nekt. Ze zegt dat ze hoopt dat ik snel zal gaan bevallen, voor mij, maar ook omdat ze zelf zo verlangd naar ons jommetje. Gezien hoe ik me nog voel gaat ze er maar vanuit dat t nog wel een weekje zal gaan duren.

Om 13u zijn we weer thuis en leggen we Lena op bed. Een half uurtje later staat N weer voor de deur. Strippoging twee, minder zenuwachtig dit keer, we zullen wel zien. Dit keer is ze enthousiaster; er moet nog steeds het een en ander verweken, maar inmiddels is de baarmoedermond op te rekken tot 3-4cm ontsluiting. Hoopvol dus dit keer! Ik merk opnieuw niet meteen reactie van mijn lijf op het strippen, maar neem met een ander gevoel afscheid. Ik denk dat het dit weekend wel wat in gang gaat zetten. We kruipen ook even op bed en slapen allebei diep totdat Lena weer wakker wordt tegen een uur of half 5. Inmiddels voelt mijn buik wat onrustiger en een paar krampjes volgen kort op elkaar. Als ik afgeleid word door het bezig zijn met Lena merk ik dat de tijd ertussen weer toeneemt, 15-20 minuten zeker wel. Ik hoor mezelf hardop denken dat het nu door moet zetten, knop om en gaan, kom maar op! Een berichtje van M, mijn beste vriendin die ook Lena op de wereld heeft helpen zetten, dat ze begonnen is met haar dienst en ik t dus nog even rustig moet houden. Ik sms terug dat ik dat zomaar ineens even niet meer durf te beloven en ik krijg gelijk een opgewonden berichtje terug. Als ik na even rommelen in huis naar de WC ga merk ik dat de krampen daar iets venijniger beginnen te worden. Mn lief wil net beginnen met eten koken, maar het is net 17u geweest en dat betekent dat mijn schoonvader zijn winkel zojuist gesloten heeft. Ik vraag mn lief om hem te bellen, zodat Lena daar kan eten en naar bed kan, dan is de overgang het makkelijkst voor haar. Langzaamaan begin ik er wel van overtuigd te raken dat ons kleine manneke eraan zit te komen. Weer een berichtje van M; “hoe is t, hoe is t? zet t door?” Ik sms terug dat ik langzaamaan begin te denken dat t serious business is en dat ze, als het haar lukt om weg te kunnen van haar werk, maar in de auto moet stappen nu, aangezien het een kleine 2 uur zal duren voor ze hier dan is. Ik krijg een teleurgesteld berichtje terug dat ze 6 dames onder haar hoede heeft die aan het bevallen zijn, ze kan niet weg, maar is zo blij voor mij dat het doorzet nu en wenst me een hele fijne bevalling. Jammer, maar tegelijkertijd denk ik dat het ook maar goed is dat het zo loopt, ik voel dat mijn lijf in een stroomversnelling schiet en denk dat ze het nooit gered zou hebben om hier op tijd te zijn. Volgens mij heb ik over 2 uur mijn manneke al heerlijk aan de borst liggen. Om 18u sms ik naar N, of ik haar mag bellen als de bevalling echt doorzet en ik een verloskundige nodig heb. Ze smst binnen no time terug dat ik uiteraard mag bellen, maar of ik niet liever wil dat ze nu langskomt aangezien ik haar zonet verteld heb dat de weeën om de 2-3 minuten komen en pijnlijk worden ook al zijn ze dan nog kort. Ik wil net aan mn lief vertellen dat ik gesmst heb en dat ik haar terug wil sturen dat ze over een half uurtje maar rustig deze kant op moet komen als ik voel dat ik ineens overspoeld word door een flinke wee. “Bel haar maar en vraag of ze komt, ons jongetje komt eraan”. Ik merk dat ik me nu in mezelf wil en moet gaan keren, ik moet me concentreren om de golven weg te zuchten. Het volle bewustzijn wat ik de vorige keer hield tussen de weeën door maakt dit keer plaats voor het gevoel dat de wereld om me heen even niet meer doordraait, alles draait nu om de geboorte van dit kindje. Het terugtrekken en meegaan met de pijn geeft me een enorm sterk gevoel, ik wil baren! N komt om 18.20u binnen en is blij dat ze er is. Ik ook, maar ik ben nog een weinig gezellige gesprekspartner en ze wil me het liefst zo snel mogelijk naar boven hebben. Ik probeer een pauze te vinden die me de gelegenheid geeft in beweging te komen en van mijn leunplekje aan het aanrecht naar mijn bed boven te lopen. Blij de bovenste treden bereikt te hebben schuifel ik gelijk door naar Lena’s commode, die is lekker hoog. Om me heen wordt gerommeld en van alles klaargezet, het gaat langs me heen, maar ik weet precies wat er gebeurt, ik weet precies wat ze doet en hoe ze de matjes op mn bed neerlegt, ik weet wat ze nog even snel tussendoor opschrijft en dat ze mn lief zo zal vragen of T, de kraamverzorgster, al gebeld is. Die komt om 18.45u binnengestormd, verhit en zenuwachtig, de hond wilde maar niet doorlopen na het telefoontje en ze wilde zo graag snel naar me toe. Ze is er en dat is fijn, mijn team is compleet, iedereen is er, maar iedereen laat me mijn gang gaan, dit is hoe ik t wil. Om 19.00u vraagt N of ze me maar eens zal toucheren om te kijken hoe het ervoor staat. Ik blijk op dat moment 5 cm ontsluiting te hebben en na overleg breekt ze mijn vliezen. Gelijk met de eerste warmte van het weglopende vruchtwater hoor ik haar opgelucht zeggen dat het vruchtwater helder is en dat we hier thuis samen een mooi kindje op de wereld gaan helpen. Ik ben opgelucht maar realiseer me ook dat ik dit keer het bewustzijn eigenlijk helemaal niet had om mee te denken dat dit ook een moment van overdracht had kunnen zijn. De weeën worden al snel na het breken van de vliezen heftiger en de pijn in mijn rug begint flink toe te nemen. Het liefst wil ik weer staan, nee zitten, wil ik terug, wil ik stoppen, nee wil ik mijn kindje dat zo dichtbij is nu, ik wil blijven liggen, ik wil me concentreren en mezelf elke keer toespreken dat ik zoveel sterker ben dan die weeën, laat me maar… Om 19.30u begin ik langzaamaan op de hoogtepunten even een licht paniekgevoel te krijgen, ik voel steeds meer druk en aangezien t hoofdje nog wat hoog stond en nu voelbaar aan het zakken is wordt de pijn boven mijn schaambot ineens erg lastig weg te zuchten. Het hartritme van ons jommetje blijft prachtig en sterk, hij kan t, ik ook! 8 cm inmiddels. Ik weet nog hoe overweldigend de reflectoire persdrang voelde vorige keer en probeer dat gevoel op te wekken, dán is het omslagpunt, dán is het meewerken en op naar het eindpunt. Als ik tijdens de volgende wee om 19.40u ineens overmand word door een gevoel van paniek en de overtuiging dat ik dit niet lang meer vol ga houden is het er ineens, opnieuw alles overweldigend, geen zeggenschap, mijn lijf drukt, perst en geeft zich eraan over. Daar gaan we, ik voel me omschakelen en een balans vinden tussen de controle terugvinden en deze niet krijgen…het gebeurt me weer en ik voel m komen. Het voelt als het tweede rondje in de achtbaan, je weet wat er komt, de continue herkenning van de eerste ronde die het vertrouwen geeft dat je weet wat komen gaat en toch is het weer zo overweldigd dat je niet met zekerheid durft te geloven dat het karretje nu niet ineens wel uit de bocht zal vliegen. Wéér heb ik het gevoel dat ook dit kindje mijn lijf via compleet de verkeerde kant zal verlaten en het lukt me niet mijn benen naar me toe te trekken. Dat hoeft ook niet, is niet nodig, razendsnel voel ik zijn koppie verder zakken en aan het eind van de wee voel ik m al bijna staan, maar nog heel voorzichtig iets terugzakken. N zegt dat ik mijn gevoel moet volgen en tijdens de volgende wee heel voorzichtig ons manneke geboren moet laten worden. En dat gebeurt, de oerdrang neemt nog een keer het heft in handen en dan voel ik z’n hoofdje geboren worden, zijn linkerarmpje lag ernaast opgeslagen. Hij maakt z’n spildraai af en ik pak m aan en laat m de wereld in glibberen. Het is 19.48u, we hebben een zoon! Het gevoel van allesoverheersend geluk verdringt opnieuw in nanoseconden het laatste restje pijn en onmacht. Een klein schrikachtig lijfje op mijn buik, voor hem gaat de achtbaan nog even verder, nieuw, groot, koud, kom bij me, dicht dicht bij me. Mijn lieve kleine versheid, z’n geur die ik het liefst voor eeuwig in een tastbare herinnering zou vangen dringt binnen, Mijn! Ons! Kleine natte oogjes knipperen tegen fel licht en vruchtwater, grote volwassen rimpels trekken in z’n herkenbare gezichtje en hij huilt zijn eerste huiltje, boem, vol mijn hart in! Wat is ie klein! Schriel! En toch blijkt hij 3860gram. N vraagt hoe hij gaat heten en vol overtuiging hoor ik mezelf zeggen “Dit is Jelte, hij heet Jelte!” en dat voelt zo heerlijk! Was hij 10 dagen eerder geboren dan had hij Viggo geheten, maar de twijfel sloeg toe bij ons allebei, Jelte paste beter bij ons. En nu ligt hij op mijn buik een echte Jelte te wezen, hij is gezond en alles klopt gewoon! Op één ding na, mijn hart schreeuwt om Lena, een enorm gevoel van heimwee naar haar overvalt me, ik wil haar zo graag zien. Als dit kleine mannetje ons compleet maakt, zijn we dat pas als zij er ook is. Ik lijk wel gek, maar 1 minuut nadat de placenta en vliezen geboren zijn om 19.54u vraag ik mn lief zijn ouders te bellen met de vraag of Lena nog wakker is. Als ik een kwartiertje later een hele trotse papa boven hoor komen, zijn oudste grote liefde voorbereidend op wie er bij haar mama in dr armen ligt, voel ik pas écht de ontlading en met het opgetogen “biebieeeeeeeeeeeeeeeee, haaaaaaaaaaaai!!!” van mijn ineens zoveel grotere meisje in pyama lopen mijn tranen voor het eerst. Ik, zij, we zijn ineens allemaal 1 van 4…en zo is het!

Het is allemaal zo snel gegaan, ik heb even tijd nodig om me te realiseren dat de wachtmodus zomaar ineens weer uitgeschakeld is. Als het even weer wat rustiger is op onze slaapkamer en we heel voorzichtig weer wat landen bel ik mijn moeder die ik vanmiddag nog zag. Haar vertellen dat hij er is maakt ’t echt en tastbaar, mijn tranentrekmomentje, eindelijk…

> Hai mammie…hij is er!
< Wat is er lieverd? Had je weer iets via internet besteld?

Het gaat al haar voorstellingsvermogen voorbij…

Ow poppedein, ik krijg niet snel tranen in m'n ogen, maar die staan er nu wel
Wat kan jij het mooi opschrijven

En je moeder

owww wauw Maa... uhh Poppedein; het is je gelukt... ik jank... en heb helemaal een brok in mijn keel. Wat heb je dit ontzettend mooi geschreven... vooral het ontzettend verlangen naar het gezinnetje compleet, MET lena... jemig..
kan bijna niet beschrijven hoe ik me voel bij je woorden.
Bedankt voor dit kijkje in je leven.


(en OMG ik krijg spontaan ook enorme heimwee naar mijn beeb 2.0... uhh kan dat? heimwee hebben naar iemand die je nog nooit hebt ontmoet, maar waar je nu al zo ontzettend veel van houdt?)

Héél mooi, Poppedein. Wat een fijne bevalling, en wat een gelukkig gezinnetje.

Je moeder

En wat een prachtverhaal

Omg, wat ontzettend mooi geschreven, zit hier gewoon te snotteren. Dat enorme gevoel van heimwee naar je eerstgeborene is zo herkenbaar.

Poppedein, je reacties op anderen zijn altijd al zo treffend en vol emotie geschreven. Je eigen verhaal is werkelijk ontroerend. Je moeder daarentegen is ronduit grappig

Poppedein Wat schrijf je het mooi, je bent zo goed met de juiste woorden. Hier ook een paar traantjes, hoor, zo mooi!

poppedein ook hier tranen. Mooi!

oh poppedein je schrijft om in te lijsten, prachtig bevallen op zn mooist.
tranen over mn wangen en herkenning alom. <3

En je arme moesje

Poppedein, wat omschrijf je het toch prachtig! Ik heb er tranen van in mijn ogen. Haha, je arme moeder

[ Bericht 0% gewijzigd door Pipo_de_Clown op 01-06-2011 23:09:11 (barbabientje dus) ]

Prachtig Poppedein, ook hier tranen, echt mooi geschreven!

Ik moest huilen en lachen

Je moet een boek gaan schrijven, poppedein! Wat kun jij emoties goed verwoorden...

Prachtig

quote:

Op woensdag 1 juni 2011 23:19 schreef Orea het volgende:
Ik moest huilen en lachen

Je moet een boek gaan schrijven, poppedein! Wat kun jij emoties goed verwoorden...

Prachtig

dat dus!
wat een geweldig mooi verhaal! Ook hoe je beschrijft dat ie net is geboren
En je moeder

_{(die tranen kunnen ook komen doordat k net mn bevaltopic heb terugzitten lezen bijna een jaar geleden}

Poppedein, wat prachtig. Tranen in mijn ogen. Vooral ook het stuk dat Lena er ook moest zijn, toen brak ik volkomen.
En Oja, doe mij ook zo'n bevalling!

Poppedein, prachtig!
Dankjewel voor het delen.

Wat mooi Poppedein! Die herkenning beschrijf je goed, maar ook vooral het compleet hebben van je hele gezin!

Mooi Poppedein!!

Poppedein
Ik moest ook even slikken...

Bijzonder mooi beschreven Poppedein!

Poppedein!!!! Oooo. En o, wat omschrijf je het mooi. Ik vond het bij Lena en nu weer. Zo bijzonder hoe jij als vakvrouw je eigen bevallingen beschrijft. Dat gevoel in combinatie met de nuchterheid. En het aller-, allerbeste moment ever; wanneer je kinderen elkaar ontmoeten. Ik ben fier op u, heel.

En je moeder is ook geweldig!

Mooi Poppedein!

Zoals altijd Poppedein, ben jij zoooo goed in het beschrijven van een zwangerschap & geboorte. Ondanks dat het een hele lap tekst is leest het toch erg lekker weg. En ik voel helemaal met je mee

Poppedein, wat prachtig geschreven zeg. Ook ik als niet-moeder had de tranen hoog zitten.. Wauw!

Nog 1 keer: Ik moet hier niet lezen als ik op mijn werk zit... Tranentrekkend en supermooi en lief geschreven Poppedein. Vooral het stukje dat je Lena erbij wilt hebben en dat ze dan ook komt. Jankend! *Glipt effe naar de wc

Super mooi geschreven Poppedein!!!

Dankjewel voor jullie lieve reacties

Poppedein wat heb je dat mooi omschreven! Hier stonden de tranen in mn ogen en ik had een brok in mn keel.

Prachtig, Poppedein!
Ook hier tranen en veel herkenbare gevoelens.

Super mooi geschreven Poppedein, ook hier tranen & een brok in mijn keel....

Komt ie dan...

Mijn grootste angst bij mijn 2e zwangerschap, dat het net zo gaat als de 1e: Joep lag 18 dagen in het ziekenhuis (gezond, maar rand prematuur en klein: 2050 gram met 36,5 wkn). Ik lag 11 dagen in het ziekenhuis, na de bevalling nog geopereerd aan een hematoom en helse pijn gehad.

Goed, al 2 weken voorweeën, maar ze zit er met 39 weken nog! Zelf heb ik het idee dat ik al overtijd loop joh.
Woensdag 1 juni word ik 07.00 wakker van een flinke wee. Het ebt weg, niks aan de hand. Tijdens het ontbijt nog een wee. Als ik Joep naar de psz breng.. op de psz... als ik terug naar huis loop... maar dan tijdens het vouwen van de was is het weer lange tijd rustig. Joep opgehaald bij psz, samen gegeten (pannekoeken die doen het altijd die dingen!). Tijdens ons dutje is het rustig, 1 wee maar gehad. We besluiten om smiddags gewoon naar het skelterpark te gaan. Als we daar zijn, dan vind ik zelf dat het toch wel wat pijnlijker word en ik begin ze weg te puffen. Op de fiets naar huis 2 weeën weg gepuft .
Om 18.00 besluit ik de vk even te bellen.. maar omdat het nog zo onregelmatig is, zegt zij: dit doet niets voor je ontsluiting en kan nog helemaal weg gaan. Ik baal... hele dag voor niets pijn, maar goed, ik stel me erop in dat het over gaat. Omdat het wel zeer doet en Joep het raar vindt, besluit ik om 18.30 even boven tv te gaan kijken. Om 19.30 ga ik naar beneden en geef Joep een kus. Lief gaat hem in bed leggen... om 19.45 is lief terug en ik zit op de grond voor de bank, ik leun op de bank en schreeuw: IK MOET PERSEN!! Op de wc blijkt dat ik ook slijm en bloed verloren ben.
Als een dolle belt lief mijn broer en schoonzus en vk. De vk komt nu toch even kijken. Ze is er om 20.10. Ik hoop op ontsluiting en tot mijn verrassing is dat 5 cm! Goed denk ik, nog een paar uur persweeën opvangen. Mijn schoonzus blijft bij Joep en de vk wil dat we nu naar het ziekenhuis gaan. Mijn broer rijdt ons. In de auto komen ze om de 2 minuten, ik doe mijn best ze weg te puffen, maar ben ook hels aan het schreeuwen. Mijn broer moet 3 keer bij de intercom vertellen waarom we daar staan bij het zkh... ze verstaan hem niet he he.
Om 20.50 rijden we de verloskamer in. Ik wil water.. lief gaat het halen. Broek uit en de vk voelt weer. "Bij de volgende wee mag je persen". Wtf??!! Ik schrik, nu al! Maar ik durf niet, het doet zo'n pijn, ik hou me in. De vk merkt dat en moedigt me aan om daar te zetten. Lief komt binnen stormen met het water, ik drink het en wil nog meer. De kraamverzorgster gaat het halen.
Nog een wee, ik hou weer in. "Wat een ellende" roep ik en denk gelijk: omg, ik lijk wel een brokopondobabe!.
Na 7 weeën ligt ze op mijn buik. Sam. Het is 21.07. Ze huilt en is heerlijk warm. De kraamverzorgster legt een doek over haar heen. Ze mag blijven liggen, ze wordt niet weg gehaald. Ik en lief mogen gewoon een half uur naar haar kijken en haar kussen. Heerlijk. Ik geniet. En nu besef ik pas hoe ik dit gemist heb met Joep. Hoe eenzaam ik me toen voelde na de bevalling... kind weg, man weg en niet meer zwanger. Na een half uur mag lief de navelstreng doorknippen. Sam wordt gewogen en krijgt kleren aan. We keuvelen allemaal wat over hoe snel het ineens ging, hoe mooi ze is. De vk zegt: "Je mag zo douchen en naar huis". Weer denk ik: wtf!!? ik hoef niet te blijven. Ze zet 1 kleine hechting en dan mogen we zo gaan. Om 23.00 zijn we thuis met kersvers kind. Joep heeft een zus en gewoon nog niets gemerkt.
Ik heb honger, ik had mijn avond eten niet op. We bestellen kebab en zitten om 01.30 in bed een kebab schotel te eten, met onze dochter naast ons in de wieg.

2 bevallingen en voor mijn gevoel echt 2 uiterste. Wat was dit heerlijk! En ik ben intens gelukkig dat ik dit heb mogen meemaken.

wat een heerlijk verhaal om te lezen Seilram!! Ik moest ontzettend lachen om je "omg, ik lijk wel een brokopondobabe!." Supersnelle bevalling zeg!!

Wat een verschil ook idd vergeleken bij Joep!

Wauw seilraM, kippevel over mijn schedel, tranen in mijn ogen en even heel diep zuchten!
Wat fijn dat het de 2e keer zo veel fijner was!

Vicky en Be, het was ook echt zo'n opluchting toen ik thuis was. Gewoon thuis. Samen met lief en Joep en geen zkh gedoe. Een kraamhulp thuis! Dat was ook wennen hahaha, dat hadden we bij Joep maar 2 dagen (couveuse nahulp ofzoiets).

En ja Vicky... ik riep het en dacht... o nee hahaha.

oh mooi seilram! wat ontzettend fijn dat het zo is gegaan dit keer

Die brokopondo babe maar wat een snelle bevallig zeg!

Haha, brokopondobabe!
Wat mooi geschreven!

Wow Seilram wat ontzettend fijn dat je nu ook hebt mogen meemaken hoe bijzonder en fijn de situatie rondom een bevalling kunnen zijn! En kebab..oiiii, hahaha

Heej ik was dit topic kwijt!

As, klinkt als mijn bevalling, al duurde die 'wel' een half uur langer .

Poppedein, wat beschrijf je dat mooi!

Seilram! Wow, echt 2 uitersten. En kebab .

seilram, ik moest even slikken hoor!
Fijn dat de 2e keer zo fijn verliep!

ow poppedein, ik lees nu jouw verhaal
bedankt, zit ik weer te janken...

Mijn bevallingsverhaal......

De afgelopen week ben ik twee keer gestript door de verloskundige, op maandag en op donderdag, met de laatste keer de mededeling dat als het niet helpt er zondag nog een poging wordt ondernomen om de boel te strippen en evt de vliezen te breken in overleg met de Gyn.

Zaterdagnacht (41 weken en 4 dagen zwanger) om 03.30 moet ik naar de wc om te plassen. Ik voel na het plassen nog wat druk en ik druk zelf een beetje in de hoop dat het gevoel verdwijnt en opeens stroomt er water, mijn vliezen zijn gebroken. Een beetje verbouwereerd blijf ik zitten en even daarna vraag ik me af hoe ik weer van het toilet kan opstaan om manlief te waarschuwen. Dus handdoek gepakt en hem gewaarschuwd (nog nooit iemand zo snel uit zijn bed zien springen) Hij gaat naar beneden om een glas te halen om wat vruchtwater in op te vangen...

Ik wacht ondertussen op de weeen, na 15 minuten komt de eerste. Ik hou met mijn iPhone bij om de hoeveel minuten ze komen en hoe lang ze duren. Het eerste uur om de 5/6/7 minuten, het tweede uur om de 3 a 4 minuten en ze zijn dan ook ineens heftiger. Door goed te zuchten en over het kraambed heen te hangen en wiebelen, kan ik ze goed opvangen. Zitten of liggen is onmogelijk, dan krijg ik veel meer pijn.

Om 06.00 uur komt de verloskundige, ze verteld me dat ik 4/5 cm ontsluiting heb. Ik begon met 3 cm, die had ik namelijk donderdag al, maar dit is een mooi begin. Ze zegt dat ze er om 09.00 uur weer zal zijn en ik besluit te gaan douchen om de boel de bevorderen, wat het ook doet.
Na 10 minuten onder de douche ga ik er snel weer onder vandaan, de weeen komen als een malle achter elkaar en het wordt me veel te pittig om onder de douche te staan. Dus weer lopen, zuchten, hangen, tijden bijhouden is onmogelijk sinds de VK is langs geweest en was ook niet meer nodig.

Ik neem ook twee paracetemol tegen de pijn en drink wat water en neem wat druivensuiker zo nu en dan. Het begint langzaam aan behoorlijk pittig te worden, wat een druk onderin mijn lijf. Manlief zegt nog maar een keer dat ik het goed doe en dat ik zo rustig blijf en het zo goed kan opvangen. Hij is erg trots op me. We overwegen zelfs even of we toch niet thuis zullen blijven omdat het zo voorspoedig gaat.

Om 09.00 uur komt de VK weer en heb ik 8 cm ontsluiting. Dus inpakken en in de auto (makkelijker gezegd dan gedaan) maar we blijven lachen en geintjes maken, zoals we eigenlijk de hele tijd al doen. We overleggen niet meer over thuis of ziekenhuis, manlief en ik hadden beide zo'n gevoel van, toch maar ziekenhuis, zonder dat nog verder te hebben uitgesproken tegen elkaar. Wat achteraf heel verstandig bleek te zijn.

Onderweg is het doodstil, het is zondag, eerste pinksterdag. In het ziekenhuis is het ook enorm stil en rustig. Ik blijf rustig lopen en hangen en voel sinds aankomst in het ziekenhuis de druk toenemen, er ontsnapt af en toe een grom en soms moet ik iets aan de druk toegeven.
Om 10.00 uur vraag ik of de VK weer wil checken en dat doet ze, 10 cm ontsluiting!
Ik mag van haar op bed langzaam mee gaan persen, wat toegeven aan de kracht en kijken wat het doet en wat ik kan, dus dat doe ik heel rustig. Na een minuut of 10 heb ik een beetje door hoe het moet en kan ik 3 keer persen per wee. Heerlijk om aan dat oergevoel toe te geven...

Na een uur zegt ze na nog eens checken dat het hoofdje te weinig is gezakt en dat ze het vermoeden heeft dat ons meisje verkeerd om ligt met haar hoofd. Ze haalt de Gyn erbij en die maakt een echo, en ja hoor, oogkassen ipv een achterhoofdje. Na 8 weken met haar rug aan de voorkant te hebben gelegen is ze (waarschijnlijk) in de afgelopen uren om haar as gedraaid, een flinke tegenvaller....
Ik mag vd Gyn een half uurtje op mijn zij gaan liggen en zo persen en dan kijken of ze door de druk wil gaan draaien, lukt dat niet dan wordt het een KS.
Dat is wel even flink slikken...dag natuurlijke bevalling waar ik zo op had gehoopt. Ik miep dat ik toch echt geen KS wil en de VK en manlief kijken me meewarrig aan... alsof ik nog iets te willen heb.
Tijdens het helse half uurtje (op mij zij persen is echt de hel) heb ik wel tijd om te berusten en te bedenken dat ik me er overheen moet zetten en dat ze er echt niet op een andere manier uit komt dan via een KS.

Na een half uur is ze niet gedraaid en niet gezakt, dus krijg ik een infuus, met daarin een middel dat de weeen tijdelijk stopt. Zalig!!
Ook een catheter en operatiehemd en om 12.50 uur rijden ze me naar de OK.
Ik heb nog wel even vooraf aan de Gyn gevraagd of het mogelijk is dat ons meisje direct na de geboorte bij mij blijft, ipv naar de afdeling te gaan en ik haar daarna pas weer zie, vooral ivm de eerste borstvoeding, ik wil dat ze die binnen het uur krijgt.
Hij zegt dat ie daar voorstander van is, maar dat het maar 18 graden is op de OK en daarom dus te koud voor haar om tijdens de 25 minuten hechten bij mij te blijven. Ik mag haar even zien, daarna gaat ze naar boven met manlief en mag ze bij hem op de borst liggen totdat ik er ben en ze zullen zorgen dat ze binnen het uur kan drinken.

Onderweg naar de OK komen de weeen terug en op de OK zegt de Anesthesist dat ik ze maar weg moet zuchten, (waarop ik uitroep, wegzuchten, man je weet niet hoe het voelt, dat is onmogelijk) waarop we allemaal moeten lachen... Ik krijg een ruggenprik (zalig!) en voel mijn benen warm en lijf warm worden en ontspannen. Dan begint de KS en om 13.25 wordt er een schreeuwend klein meisje boven het scherm uitgetild. Zo leuk om eindelijk te kunnen zien wie er in mijn buik heeft gezeten! Wat is ze klein en wat heeft ze een donkere haartjes, wow...

Ze nemen haar even mee voor controle en na een paar minuten komt manlief trots met haar teruglopen naar mij toe. Ze huilt heel hard, maar als ze bij mijn hoofd ligt en mijn stem hoort wordt ze stil...wat een bijzonder moment, ze kijkt me heel indringend aan, lijkt ieder deel van mijn gezicht in zich op te nemen.
Dan vragen ze na een minuut of 3 of ze mee mag naar boven en dat mag. Ik lig inmiddels te trillen als een malle...van alle emotie en spanning in mijn lijf.
Ze hechten me en ik ga naar de verkoever, daar krijg ik een morfinepomp en na een kleine 10 minuten bellen ze naar de kraamafdeling of ze me willen komen halen. Jippie!!

Ik ben om 14.25 uur op de kraamafdeling, waar onze Lientje bij manlief lekker warm op zijn blote borst heeft gelegen, heel wakker, met alleen een luiertje aan en niet schoongepoetst. Ze geven haar meteen aan mij en ik leg op mijn blote lijf en leg haar aan de borst, ze begint meteen te drinken en ik geniet. Van een lief klein meisje op de buik ipv in de buik....mijn dochter, ons eerste kindje, wat zijn we blij!

Net uit het ei, bij mama op de buik...

pfff Juud wat een herkenning op het moment van, ik wil helemaal geen KS en je er overheen moeten zetten! Mooi geschreven en heel lief meisje

Juud het lijkt me inderdaad heel moeilijk om de omschakeling te maken naar KS, vooral als je al zo ver bent.

Maar wat is ze mooi!!

Mooi verhaal, juud. En ik vind het vooral mooi hoe je voor jezelf een manier hebt kunnen vinden om het beste te maken van de situatie en het toch allemaal zoveel mogelijk te doen zoals je het graag wilde.

Wat een mooi meisje, Juud. Gefeliciteerd!

Mooi geschreven Juud, wat een ervaring he...
Geniet van je meisje, wat een schoonheid

Juud

Ik vind alle verhalen aangrijpend, van het ene uiterste naar het andere uiterste! Prachtig om te lezen.
En Juud wat een mooie foto's zeg!

maart 2008. Ik ben 37.4 weken zwanger.

2.15 's nachts moet ik naar het toilet, als ik naast mijn bed sta voel ik opeens wat lopen.
Met een handdoek (die ik gelukkig al klaar had liggen) tussen mijn benen loop ik naar het toilet. Ik denk dat het vruchtwater is dus ik probeer wat op te vangen, maar het is een klein beetje dus ik kan het moeilijk zien, maar ik weet wel bijna zeker dat het vruchtwater is.
Ik ben helemaal hyper en kan dus ook niet meer slapen. Omdat we 4 weken geleden verhuist zijn heb ik nog geen tijd gehad om de bekleding van het wiegje te maken, goed moment om er maar eens aan te beginnen dacht ik zo, zo zit ik de rest van de nacht achter de naaimachine.

Rond 7 uur maak ik mijn vriend wakker om te vertellen dat hij vandaag papa wordt en dat hij maar eens het wiegje in elkaar moet schroeven . Hij vertrekt uiteindelijk naar zijn werk want weeën heb ik nog niet, als ik bel kan hij met 10 minuten weer thuis zijn.
Mijn moeder komt rond 9 uur om mij op te halen omdat ik nog een afspraak had staan bij de verloskundige. Als we weer terug zijn maakt mijn moeder fijn het huis aan kant en rond 11 uur beginnen de weeën, tijdens de weeën hang ik aan mijn moeder en zij ondersteunt mij onder mijn armen, ik weet niet precies wat ze deed maar als mijn vriend (die ondertussen alweer thuis was) het overnam dan werkte dat niet.
De verloskundige is ondertussen gebeld en er blijkt een invaller te komen, het is op dat moment ongeveer 15.00 uur. mijn vriend staat al uit het raam te kijken of hij de verloskundige al aan ziet komen. Op een gegeven moment zie hij een man die er nogal alto uitzag de oprit oplopen en hij denkt: kerel donder op je zit hier verkeerd, de coffeeshop zit verderop....
Dingdong, Hallo ik ben Francois de invaller (meet Francois: grote kerel met rossig haar en een sikje, hij heeft een piercing door zijn onderlip en er loopt een ketting langs z'n broek )
Het kan me op dat moment niks schelen, want ik ben ontzettend aan het hyperventileren. hij heeft me binnen een paar minuten rustig, heel fijn dat hij er is. Ik heb op dat moment 5 cm. ontsluiting en hij vraagt of ik liever naar het ziekenhuis wil ipv. thuisbevallen, dat heeft hij goed ingeschat want het lijkt me een prima plan.

Eenmaal in het ziekenhuis vordert de ontsluiting niet meer, ik heb al een hele tijd onder de douche gezeten. Vanaf nu kan ik me het niet goed meer herinneren, dus het verhaal is misschien een beetje warrig. Ik ga een ruggenprik krijgen en word daarvoor naar een andere ruimte gebracht, ik ben opeens helemaal alleen en denk even een moment dat ik in het mortuarium ben beland. Gelukkig komt er als snel iemand en ik krijg een ruggenprik.
Tussendoor slaap ik volgens mij nog wat en mijn moeder gaat ondertussen naar huis omdat ze toch niet veel meer kan doen dan toekijken, het is dan ondertussen ongeveer 12 uur 's nachts. Langzaam komen er wat centimeters bij en ze laten de ruggenprik uitwerken. Op een gegeven moment gaat de hartslag van Sasha omlaag en hij moet er uit, ze zeggen dat ik moet persen maar ik voel niks, de ruggenprik is nog niet uitgewerkt. er komt een schaar en een vacuumpomp aan te pas en hij wordt voor mijn gevoel met grof geweld er uit getrokken. Het is dan 3.00 's nachts.
Ik kan me niet herinneren of hij nu eerst bij mij heeft gelegen of dat ze hem direct hebben meegenomen om hem na te kijken. Het gaat gelukkig goed met hem, hij heeft wel pijn, hij kreunt zachtjes terwijl hij op mijn buik ligt.
Na vele hechtingen later liggen we weer op de kamer (een kraamsuite gelukkig, de enige in het ziekenhuis. Omdat ik koorts had tijdens de bevalling moeten we nog blijven, ik kan me niet bewegen omdat het pijn doet en ik ben van onder bont en blauw bont en zwart.
De eerste dag lijkt het met Sasha goed te gaan maar hij blijkt toch te suf en moet naar de couveuse-afdeling, ik geef hem de borst en wat hij te kort komt krijgt hij met vingervoeding erbij. Op dag 2 mag ik naar huis en de dag erna mag Sasha ook naar huis, maar we moeten de volgende dag voor controle terugkomen om dat hij wel een beetje geel ziet.
Helaas, Sasha wordt weer opgenomen op de couveuse-adeling en moet onder de lamp. Op dag 7 mag hij gelukkig mee naar huis. En eigenlijk wil ik nu zeggen: en kunnen we beginnen met genieten... Maar zo kan ik het me niet herinneren, ik vond het zwaar, ik kon zelf nog niet fatsoenlijk zitten en moest echt ontzettend wennen. Uiteindelijk is na een half jaar(!) mijn knip geheeld, ik denk dat ik toen pas echt ben gaan genieten.

_{Sasha is zijn 2e naam, zijn eerste naam zet ik liever niet op i-net}

Bevallingsverhaal 2 volgt nog.

Ik lees hier wel altijd mee maar ik reageer eigenlijk nooit, dus voel je niet verplicht om op mijn verhaal te reageren

[ Bericht 2% gewijzigd door krijtlijk op 22-07-2011 23:00:08 ]

Heftig krijt! Sasha is trouwens een prachtige tweede naam

Mei 2011 Ik ben 39.2 weken zwanger.

Het is 7.45 's ochtends en terwijl ik in de keuken sta voor mijn kopje thee voel ik wat lopen. Dit herken ik, deze keer geen twijfel dit is vruchtwater.
Ik bel direct mijn schoonouders of ze Sasha of willen halen. Om 8 uur bel ik de verloskundige, Margriet heeft dienst samen met een verloskundige in opleiding en zij doet de bevalling. Maar Margriet is er bij en dat vind ik fijn, we kennen elkaar door wederzijdse vrienden. In de loop van de ochtend komen ze even langs en geven mij wat instructies.
Mijn vriend (die ondertussen heel wat kilometers verderop aan het werk is) probeert vanaf zijn werk thuis te komen maar dat schiet niet op, zijn baas wil een collega naar zijn werkplek brengen om in te vallen om dan mijn vriend mee terug nemen, hij neemt er alle tijd voor. rond 13 uur is hij pas thuis, gelukkig waren de weeën nog niet echt op gang.
Rond 18.00 ga ik onder de douche en dan pas komen de weeën echt op gang. 19.15 belt mijn vriend de verloskundige en een half uur later staan ze op de stoep. Ik heb dan 3 cm. ontsluiting, en met de vorige bevalling nog in mijn hoofd zakt de moed me in de schoenen, Maar Margriet zegt: we gaan nu naar het ziekenhuis en we gaan mee en gaan niet meer weg voordat de baby er is. Gelukkig, dat vind ik een goed teken. Om 20.00 zitten we in de auto naar het ziekenhuis en in de parkeergarage moet ik nog een fikse wee opvangen met toeschouwers erbij.
Als ik eenmaal op bed lig word er getoucheerd en ik heb al 7 cm. ontsluiting, hiephoi! Vlak daarna krijg ik persdrang en de verloskundige zegt: nou dat denk ik nog niet hoor, maar na nog een keer toucheren blijk ik toch volledige ontsluiting te hebben en snel worden alle spullen klaar gezet.
Om 21.20 word ze geboren. Blij ben ik nog niet, er gaat nu vast nog iets ergs gebeuren, dit is te mooi om waar te zijn. De placenta moet er nog uit, ik moet bijna huilen omdat ik denk dat ik nog een keer moet bevallen maar de verloskundige zegt dat het heus wel meevalt en dat ik nog 1 keer moet persen. De placenta komt er uit en grinnik een beetje... was dat het? Ik ben ietsje uitgescheurd, en er word nog wat geborduurd. En dan pas kan ik lachen. Ik heb het helemaal zelf gedaan, zonder pijnstilling en heb een gezond kind. Zo kan het blijkbaar ook.

quote:

Op vrijdag 22 juli 2011 23:07 schreef Nirak het volgende:
Heftig krijt! Sasha is trouwens een prachtige tweede naam

Ik had er nooit geen traan om gelaten, dat kwam pas in de kraamweek van mijn 2e kindje.
Toen kon ik pas beseffen hoe heftig dat was geweest.

Zo, ik zal mijn verhaal ook maar eens doen, ook voor de verwerking.

11 mei, 3 dagen na de uitgerekende bevaldatum:
Ik ga naar de verloskundige praktijk, beetje ongeduldig omdat mijn uitgerekende datum 8 mei was, en ik al vanaf week 36 klaar sta om te bevallen (mijn familie heeft heel veel vroeg geboortes, ikzelf ben ook 3 weken te vroeg geboren). Er wordt een datum besproken: 17 mei wordt ik gestript als er nog niets is gebeurd. Mijn moeder vindt dat prima, ondanks dat dat haar verjaardag is. Ik ben blij dat er een finishlijn in zicht is.
Toch knaagt de frustratie een beetje aan mij, en ik vraag de verloskundige om tips.
"Ananas" zegt ze, "Ik heb hetzelfde gehad, en heb toen ananasharten in de blender gegooid om er een smoothie van te maken. Dezelfde dag beviel ik nog!"

Vol met goede moed waggel ik 's avonds de plusmarkt in om 2 ananassen te halen. 1 Van de ananassen slacht ik met veel plezier, en ik heb hem zowat helemaal in mijn eentje opgegeten. Sja, als er niets gebeurt, dan heb ik tenminste genoten

12 mei: 3:15
Ik draai me om in bed, en hoor een knak van binnen (net alsof je botten knakken). Daarna voel ik iets warms vloeien.. en het blijft vloeien
Ik schud mijn lief wakker, en die schrikt zich een hoedje. We staan op, om het bed te verschonen. Nadat we onze ouders op de hoogte hebben gebracht, gaan we weer naar bed. Ik ga er vanuit dat de weeen pas later op de dag gaan beginnen.

3:45
De weeen zijn al begonnen en dit is het begin van de totaaaaal andere bevalling die wij ons voorstelden. De weeen zijn gelijk regelmatig, eerst zit er 5 minuten tussen, maar na een uur zit er 2 minuten tussen de weeen. Ik weet mij geen raad ermee, ik zou de weeen zittend aan tafel opvangen, maar met elke wee drukt er iets op mijn anus, dus ik ga tegen de muur staan puffen.

6:45 (ongeveer)
De verloskundige komt langs, 2cm ontsluiting, prima, maar ik kan niet wachten totdat die weeen over zijn en we ons kleintje hebben. Ze gaat weer weg, en om 7 uur belt mijn lief mijn moeder. Alweer iets wat ik niet verwacht had: ik wilde haar eigenlijk niet bij mijn bevalling hebben. Gewoon omdat ik dit alleen met mijn vriend wilde doen.
Maar ik trek het niet meer, en ik kon mijn vriend geen seconde missen. Ik geloof dat hij er een half uur over heeft gedaan om een kopje thee te zetten

8:00
Mijn moeder komt bij ons binnen, en daar sta ik dan, poedelnaakt in de badkamer, het crackertje in de wasbak aan het uitspugen tijdens een wee. Dat moet een raar gezicht zijn geweest als ik hier achteraf aan terugdenk
Mijn vriend kan even ademhalen, want mijn moeder neemt het meepuffen en rugwrijven even over. De weeen zijn echt verschrikkelijk, en ik ga met het puffen bijna van mijn stokje.
De verloskundige wordt weer gebeld. Douchen met weeen is helemaal een slecht idee, dan komen ze elke minuut

9:00
De verloskundige voelt (au au au!!): 4 cm ontsluiting. Voorlopig nog normaal. Ik moet het puffen anders doen, ik gebruik teveel lucht. Dat gaat beter, en ik ga er weer tegenaan!

11:00
WAAR BEN IK AAN BEGONNEN?!
Ik raak een beetje in paniek, ben doodmoe, verlang naar een beetje rust. Ik ga er maar vanuit dat ik de kleine tegen de middag in mijn armen heb, zo houd ik het vol. Ik heb nog steeds elke 2 minuten een wee, soms 3 achter elkaar. Ik wil gaan zitten, want ik zit de hele tijd de weeen op mijn knieen op de bank op te vangen. Zodra ik dat doe kan ik gelijk weer staan, want dan komen er weer 2 weeen

De verloskundige komt langs. Tromgeroffel... 5 cm
Nu raak ik echt in paniek, kan ik niet alsnog verdoving krijgen .. nee, want ik heb met mijn stomme kop voor een thuisbevalling gekozen Het leek toentertijd zo'n goed idee, ik dacht: ik ben een bikkel, dat doe ik wel even zonder pijnstilling.
Even zit ik te twijfelen of ik naar het ziekenhuis wil, maar mijn moeder moedigt mij aan: kom op, nog even volhouden! De verloskundige komt om 13:00 weer

13:00
Dooooodmoeeee..slaaaapen...alsjeblieeeft!
Ik heb vast maar 6cm ontsluiting, maar als de verloskundige kijkt is er goed nieuws: 8cm! Ze blijft nu en mijn lief moet de kraamzorg bellen.

17:00
Kraamzorg is er, de baarkruk staat klaar, en ik mag gaan persen!
3 kwartier ben ik bezig, en er komt van alles uit behalve een baby
Ik moet op bed liggen, en ze voelt tijdens een wee (AAAU!).

De persweeen nemen af, ik zie het behang verkleuren (ik had toch echt geen grijs behang volgens mij ) en onderwijl trapt de kleine vrolijk door in mijn buik op een gegeven moment verwar ik deze ook met weeen, bizar gewoon

Tot 18:00 kijkt ze het aan, maar dan moet ik toch alsnog naar het ziekenhuis (NOOOOOO)

Ik moet 2 trappen af, en die zijn HELS (2 persweeen), maar nog lang niet zo erg als de autorit. Dat zal er ook best grappig uit hebben gezien, ik schuin zittend op de stoel, aangezien ik niets op mijn anus verdraag en persweeen wegpuffend

18:15
Ik kom aan in het ziekenhuis en ga naar de luxe verloskamer (jeej)
Daar aangekomen komt er een team van verpleegsters+ een dokter en gyn aan.

Zij hebben het over een vacuumpomp en ik ben blij: eindelijk, zo moet het goedkomen
Maar dan moet ik eerst nog liggend een paar keer persen, met wee-opwekkers AAARGH!
en dan gaat de dokter ook nog weer tijdens een wee voelen WAAAAH

Dan gaat eindelijk de vacuumpomp erop, maar na een paar pogingen zijn we nog niets verder
ten slotte gaan ze allemaal kijken met een echo-apparaat, en komen ze tot deze conclusie:
De baby past er niet door heen, u krijgt een keizersnede

Mijn moeder stond er zo bij:
Ik was alleen maar gelukkig, eindelijk PIJNSTILLING!

Ik word bijna direct naar de operatiekamer gebracht, en krijg een ruggeprik. Heerlijk, ik voelde mij zo gelukkig

20:55
Met mijn partner aan mijn zijde wordt onze kleine meid uit mijn buik getild, WAT EEN JOEKEL!
De verpleegsters/verplegers hadden dit ook niet verwacht, want ik hoorde allemaal verbaasde geluiden lol
Misschien heeft het ook ermee te maken dat ik ontzettend veel vruchtwater verloor daar

Ik zie het allemaal als een soort bioscoopfilm gebeuren, ik kijk ook toe via een spiegel.
Ze wordt met mijn partner naar de kinderarts gebracht, en even later zie ik haar in levende lijve, een pakketje, ingepakt in een handdoek. Ze kijkt mij kalm aan, alsof ze zegt: hallo mama, dus zo zie je er uit
Ik kan het nog niet echt beseffen, is zij mijn kind? Ik geef haar toch een kus, en ik hoor mijn lief achter mij snikken. Ze gaan weer weg, en ik word dichtgemaakt. Gauw worden er foto's van de kleine bij mij opgeplakt, zodat ik haar goed kan bekijken.

Na een half uur wordt ik de verloskamer weer ingereden, mijn familie staat op mij te wachten. Ik vind het achteraf gezien echt heel jammer dat ik niet de eerste reacties van mijn lief en mijn familie heb kunnen zien, toen ze de kleine zagen (ze was al eerder naar binnengereden dan ik).

Desondanks heb ik de eerste nacht niet kunnen slapen, ik heb alleen maar gekeken naar mijn kleine grote meid En zij keek de hele tijd naar mij

Zo, ik hoop dat dit een beetje leesbaar is voor jullie

quote:

Op vrijdag 22 juli 2011 23:45 schreef krijtlijk het volgende:
Mei 2011 Ik ben 39.2 weken zwanger.

Het is 7.45 's ochtends en terwijl ik in de keuken sta voor mijn kopje thee voel ik wat lopen. Dit herken ik, deze keer geen twijfel dit is vruchtwater.
Ik bel direct mijn schoonouders of ze Sasha of willen halen. Om 8 uur bel ik de verloskundige, Margriet heeft dienst samen met een verloskundige in opleiding en zij doet de bevalling. Maar Margriet is er bij en dat vind ik fijn, we kennen elkaar door wederzijdse vrienden. In de loop van de ochtend komen ze even langs en geven mij wat instructies.
Mijn vriend (die ondertussen heel wat kilometers verderop aan het werk is) probeert vanaf zijn werk thuis te komen maar dat schiet niet op, zijn baas wil een collega naar zijn werkplek brengen om in te vallen om dan mijn vriend mee terug nemen, hij neemt er alle tijd voor. rond 13 uur is hij pas thuis, gelukkig waren de weeën nog niet echt op gang.
Rond 18.00 ga ik onder de douche en dan pas komen de weeën echt op gang. 19.15 belt mijn vriend de verloskundige en een half uur later staan ze op de stoep. Ik heb dan 3 cm. ontsluiting, en met de vorige bevalling nog in mijn hoofd zakt de moed me in de schoenen, Maar Margriet zegt: we gaan nu naar het ziekenhuis en we gaan mee en gaan niet meer weg voordat de baby er is. Gelukkig, dat vind ik een goed teken. Om 20.00 zitten we in de auto naar het ziekenhuis en in de parkeergarage moet ik nog een fikse wee opvangen met toeschouwers erbij.
Als ik eenmaal op bed lig word er getoucheerd en ik heb al 7 cm. ontsluiting, hiephoi! Vlak daarna krijg ik persdrang en de verloskundige zegt: nou dat denk ik nog niet hoor, maar na nog een keer toucheren blijk ik toch volledige ontsluiting te hebben en snel worden alle spullen klaar gezet.
Om 21.20 word ze geboren. Blij ben ik nog niet, er gaat nu vast nog iets ergs gebeuren, dit is te mooi om waar te zijn. De placenta moet er nog uit, ik moet bijna huilen omdat ik denk dat ik nog een keer moet bevallen maar de verloskundige zegt dat het heus wel meevalt en dat ik nog 1 keer moet persen. De placenta komt er uit en grinnik een beetje... was dat het? Ik ben ietsje uitgescheurd, en er word nog wat geborduurd. En dan pas kan ik lachen. Ik heb het helemaal zelf gedaan, zonder pijnstilling en heb een gezond kind. Zo kan het blijkbaar ook.

zo zie je maar dat geen enkele bevalling hetzelfde gaat

Hier dan mijn verhaal. Wel een beetje lang

19 juli 2011

Na een redelijk goede nacht rijden man en ik rond 7 uur naar het ziekenhuis. Ik word na 41 weken zwangerschap ingeleid. We weten waar we moeten zijn en kunnen zo doorlopen naar de verloskamers. We wachten op de gang. Ik hoor een schreeuw en daarna een huilende baby en ik krijg de kriebels. Wat staat ons te wachten? Dan komt een verpleegkundige uit een van de deuren. Het is ‘onze’verloskamer, een fijne ruime kamer met een bloementhema en een mooi uitzicht, het is een zonnige dag. Ik loop naar het badkamertje om me om te kleden. Daar kijk ik in de spiegel en zie mijn enorme buik. Mijn man maakt er nog snel een foto van. Ik mag mijn onderlichaam uitkleden en op het bed gaan zitten. Mijn vliezen worden gebroken, ik dacht dat dat pijn zou doen maar ik voel niets. Ja, golven warm vruchtwater! Dan wordt het infuus aangelegd. Via dit infuus krijg ik oxytocine, wat de weeën moet gaan opwekken. De baby krijgt een draadje op zijn hoofd voor de CTG. Al die draadjes, ik ben niet erg mobiel meer. Als ik moet plassen dan moet het hele infuus-circus mee. Ik pak een boek, maar kan me na 3 regels al niet meer concentreren.

De volgende uren kom ik door met staren naar de monitor, kletsen met de verpleegkundige en met mijn man. Elk half uur wordt de dosis oxytocine verhoogd. Ik zie pieken op de monitor, maar ik voel weinig. Rond het middaguur voel ik wel pijn, maar ik heb niet het idee dat het ontsluitingsweeën zijn. Dit wordt bevestigd door de dienstdoende verloskundige. Ze ‘ziet geen barende vrouw’ en als ze me toucheert is er maar 3 cm ontsluiting: net zoveel als waar ik mee begon. Ze heeft een arts-assistent bij me en vraagt of hij ook mag toucheren. Nee, dat mag niet: toucheren vind ik erg pijnlijk en pijn heb ik al genoeg.

Ik moet al sinds die ochtend poepen, maar thuis was het niet gelukt. Ik heb het idee dat dit de bevalling niet bespoedigt en ik vraag of ze iets kunnen doen. Dat kan, en ik krijg een klisma die ik zelf mag gebruiken. Wat een uitvinding! Redelijk ontspannen ga ik weer liggen. En dan kom ik het bed niet meer uit. De dosis hormoon wordt nog verder opgeschroefd. De diensten zijn gewisseld en er komt een nieuwe verloskundige: iemand die ik eerder heb gesproken en die ik vertrouw en aardig vind. Ze komt samen met de dienstdoende gynaecoloog aan mijn bed. Het plan is om de dosis op maximaal te zetten en het nog een paar uur aan te zien. Zijn er dan geen ontsluitingsweeën, dan wordt het een keizersnede. Ik vraag om pijnstilling en na overleg wordt het Remifentanil. Een ruggeprik was niet gunstig in verband met de mogelijke keizersnede. Ik heb al een infuus dus het middel kan er zo bij. Wat een verademing! De pijn is niet weg maar is te doen, tussen de weeën door ben ik knetterstoned. Ik beleef alles in een roes en dat was fijn, want zo ben ik de tijd tussen 13 en 20:00 redelijk doorgekomen. Inmiddels lig ik op mijn rechterzijde en klamp ik me met een hand vast aan de zijkant van het bed en in mijn andere hand heb ik het pompje geklemd, als een reddingsboei. Bizar, hoe je kunt wennen aan pijn. Ik krijg een paar keer een katheter maar dat gaat gelukkig voor een groot deel langs me heen.

Rond 20:00 heb ik 9 cm ontsluiting. Ik heb dan al een paar keer geroepen dat ik persweeën heb. Ze zijn niet te ontkennen: voelen als warme golven die vanuit mijn rug richting mijn vagina en anus gaan. Ik MOET meedrukken! Mijn verloskundige is nergens te bekennen (later bleek het spitsuur te zijn: 4 bevallende vrouwen tegelijk), er komt een andere (onaardige) aan mijn bed. En zij zet de Remifentanil uit, toucheert me hardhandig en zegt dat ik de laatste cm nog ‘even’moet wegpuffen in een uurtje! Ik word woest en ik gil: ik wil dit niet, ik heb het nodig, geef mijn pomp terug! Ik ben zo wanhopig; ik zit in een gevangenis van pijn, ik kan geen kant op. Ik lig vast in een bed, half bloot, met zoveel pijn, zoveel verschillende mensen om me heen, waar is nou mijn pompje, waarom bevind ik me in deze situatie, dit gaat nooit meer voorbij! Ik zweet, er zit een kapje op mijn mond, ik hoor een borrelend geluid, wat is dat? Het is zuurstof. (De hartslag van de kleine had een dip,dit hoorde ik later gelukkig pas). De aardige verlos is terug en ze snapt niet waarom mijn pomp weg is. Ze legt het gewoon weer aan, wat een engel! Helaas is het medicijn na een half uur op. Ik krijg geen nieuw want ik kan persen!

Dan is er slecht nieuws, de baby is een beetje gedraaid. Had de baby gewoon gelegen, dan had ik hem er na 3x persen wel uit gekregen. Nu moet ik een uur lang persen en dan roept ze pas de gyn, want dat is protocol. Ik ben weer helder en ik geef aan dat ze de gyn wel eerder mag roepen. De baby komt er toch niet op mijn eigen kracht uit. De vk is het met mee eens en belt meteen. Ondertussen moedigt ze me heel goed aan. Mijn man houdt me vast. Na 40 minuten persen (bij elke wee 3 x, ik ga helemaal stuk, bij elke derde pers denk ik dat ik echt niet meer kan) komt de gynaecoloog. Ze brengt een vacuümpomp aan op het hoofdje en vertelt me rustig wat we samen gaan doen. Ze gaat me helpen mijn kind geboren te laten worden. We gaan dit samen doen in de komende 3 persweeën en ze gaat me ook inknippen. Lukt het niet in die drie weeën, dan gaan we gymnastieken (haar woorden): iets met knieën langs mijn oren en drukken op mijn buik. En gaat dat niet, dan wordt het een ks, het ok-team staat al klaar. Ik zet alles op alles, ik heb nog nooit zoveel kracht gezet. Mijn perstechniek is volgens de gyn perfect (dankjewel yogajuf). Ik voel een scherpe pijn, het is de knip. Ik zak even weg, maar er komt weer een wee. Het hoofdje staat. Wat een pijn! Dit kan toch niet waar zijn? Ik moet 5 minuten wachten op de volgende perswee. Ik geef alles. Dan is de pijn opeens weg. Het is 22:59 uur. Een glibberig baby’tje wordt op mijn buik gelegd. Ik ben heel verbaasd en ik roep: hij is er echt! Hij is er echt! Wel tien keer achter elkaar. De opluchting die ik voel is onbeschrijfelijk. Mijn man mag de navelstreng doorknippen, er worden foto’s gemaakt. Ik kijk mijn zoon aan. Wat een alerte oogjes en wat is hij groot! Er volgen nog wat vervelende dingen, de nageboorte en het hechten, wat bij elkaar ruim een uur duurt. Ondertussen wordt zoon onderzocht, Apgarscore 9/10/10, maar dat hoor ik veel later pas. De gyn houdt zelfs tijdens de nageboorte mijn hand vast. Wat een topvrouw. Ik gaf aan dat ik bang was voor een slechte afloop, maar ze verzekerde me dat zij dat geen moment was. Zij en de vk stonden versteld van mijn perskracht en doorzettingsvermogen, veel vrouwen zouden na zoveel uur een ks hebben gekregen. Ik ben trots op mezelf! En dan krijg ik mijn zoon weer bij me. Hij kijkt me weer aan en zuigt keihard op zijn vingertjes. Ik ben zo gelukkig!

[ Bericht 0% gewijzigd door Aventura op 04-08-2011 20:46:20 ]

Aventura wat een mooi verhaal

Wat mooi beschreven, ik moest een traantje wegpinken..

Ik zelf ook toen ik het opschreef...

@Tankgirl, wat een verhaal! Jij hebt het ook niet makkelijk gehad. En zo herkenbaar, je paniek, je opluchting, en daarna uren naar je baby staren! Ik bleef die nacht in het ziekenhuis en mijn ventje lag in een bakje naast mijn bed. En ik maar kijken! En hij naar mij. Pas toen besefte ik dat hij helemaal gezond was en gaaf en dat ik ook gewoon weer beter zou worden! Ik stond stijf van de adrenaline en heb maar 2 uur geslapen, maar het was de mooiste nacht van mijn leven.

Krijtlijk, jij ook een heftig verhaal! De nasleep was wel bizar lang zeg. Ik kon een week niet zitten en nauwelijks lopen van de pijn en dat vond ik al heftig en kraamweek-verpestend. Het is nu nog gevoelig maar ik kan alles weer gewoon. Ik kan me je verbazing bij de tweede bevalling ook zoo goed voorstellen. Dat is-dit-allesgevoel. Wel fijn voor je!

Wat een verhalen weer! Ontroerend!

Mijn 2e bevalling ook maar eens getypt...

Maandag 15 augustus 2011, ik heb een controleafspraak bij de verloskundige. De laatste weken slaap ik enorm slecht, nog slechter dan de weken/ maanden ervoor, welke al getekend werden door vermoeidheid en slaaptekort. De laatste nachten slaap ik amper, en in de avond heb ik veel voorwerk. Overdag is het bikkelen met mijn dreumes, Evie is zo lief en leuk, maar ook erg ondernemend en dat kost toch de nodige energie. Bij de verloskundige geef ik ook aan, dat het nu toch wel flink zwaarder wordt, en dat ik me uitgeput begin te voelen. Gelukkig heb ik een erg begripvolle en doortastende vk die direct zelf het initiatief neemt om te kijken of het voorwerk ook al wat effect gehad heeft. Bij controle blijkt de baarmoedermond volledig verstreken en heb ik 2 cm ontsluiting. Fijn, want de vk kan dus strippen!

Dinsdag 16 augustus, weer een matige nacht, gisteravond wel weer wat voorwerk; maar het zet niet door.... We krijgen bezoek, mijn zus komt met dr jongste spelen, leuk voor Evie. Ze spelen leuk samen, en mijn zus stelt voor om Evie mee te nemen, kunnen ze gezellig met het hele gezin naar de dierentuin. Hartstikke leuk, en ze biedt aan dat Evie ook best een nachtje mag komen logeren, dus voor de zekerheid pakken we wat spulletjes in en gaat mijn meisje gezellig met dr nichtje in de auto. smiddags probeer ik lekker wat te relaxen, beetje internetten, televisie kijken, boekje lezen... mijn buik is niet helemaal rustig, heb de hele dag wel wat menstruatieachtige pijn, maar echt doorzetten doet het niet.
Aan het begin van de avond besluit ik maar eens een keertje zonder Evie lekker in bad te gaan liggen. Even lekker ontspannen. Bij het uit bad stoppen verlies ik de slijmprop. Kan ik me van de vorige keer niet herinneren, dus meld het nog even in het Z&G-topic. Weet ook dat het niets zegt; en het nog weken zou kunnen duren.
Halverwege de avond wens ik T dan ook een goede nacht en ga ik vast naar boven om wat tv te kijken en hoop op tijd te slapen. Inmiddels is mijn buik ook weer helemaal rustig, dus we grappen nog wat tegen mekaar dat het nog wel een poosje gaat duren. Ik kijk wat dingen op uitzending gemist; en tegen de tijd dat ik eigenlijk wil gaan slapen, krijg ik ineens een enorme pijnscheut in mijn buik en voel ik wat lopen; vruchtwater! het is begonnen! het is dan 23:56 uur; ik bel direct de vk, want die heeft me, naar aanleiding van onze snelle 1e bevalling (1 uur en 47 minuten) op het hart gedrukt om direct te bellen wanneer de bevalling lijkt te beginnen. Onder het bellen heb ik direct een aantal heftige weeen, waarbij ik ook echt moet zuchten. Ik herinnering me ook direct weer hoe het voelde en wat een weeenstorm was... pfffff.. de vk komt ook direct onze kant op. In de tussentijd ga ik op mijn zij op bed liggen, en komen de weeen bijna continu achter mekaar aan. Ze zijn heftig en worden al snel enorm pijnlijk. T laat de vk binnen en gaat op instructie wat dingen verzamelen, kruik verwarmen, emmers klaarzetten etc. De vk pakt ook direct haar spulletjes uit en belt voor partusassistentie.

Ondertussen doe ik erg mijn best om de weeen op te vangen, wat niet makkelijk gaat. Ze zijn inmiddels zo heftig dat ik op het heftigs van de wee echt in het matras moet knijpen en flink moet zuchten.. pffff heftig hoor! de vk geeft ook aan dat bij de laatste 2 weeen mijn buik ook al echt meebeweegt, ik krijg ook steeds meer het gevoel dat ik mee moet persen, persweeen dus.
Er komt nog een wee en ik hoor het tuinhekje, onze kraamverzorgster komt eraan. Dit geeft me rust; ze zijn er beide, alles ligt klaar... en mijn lichaam geeft aan dat ik op mijn rug moet draaien, want ik voel het; ze komt eraan. De kraam is inmiddels op de slaapkamer en heeft dr plastic schortje voor. De vk wil toucheren, maar op dat moment komt er weer een wee, en mijn lichaam wil/ moet persen. Het mag, en ik geef toe aan het gevoel. Ik pers op 1 wee 2 keer, en moet dan zuchten, ik voel dat ze er al bijna is...
Ons meisje haar hoofdje wordt al geboren, al zuchtend, en de vk doet een poging om de navelstreng door te knippen die om dr halsje zit, echter doet mijn lichaam de rest en wordt ondertussen onze 2e dochter geboren, ze doet een koprol in de matras en de navelstreng blijkt mooi lang, waardoor hij niet afknelt en hij zo van dr halsje gehaald kan worden.
daar is ze dan! Liene is geboren op 17 augustus om 0:51 uur. Na een heftige, maar mooie thuisbevalling van 55 minuutjes.

Mijn dochter wordt op mijn borst gelegd en vol verwondering bekijk ik dit mooie mensje. Helemaal gaaf en helemaal perfect... Ze huilt krachtig, en doet dr kleine oogjes open. Wat een mooi meisje.
Binnen 20 minuutjes vindt Liene zelf de borst; en begint direct krachtig te drinken, beide borsten achter mekaar. Een beter begin hadden we ons niet durven wensen.
Liene weegt 3460 gram en bij de controles blijkt ze alles goed te doen.

We bellen onze ouders en natuurlijk mijn zus, want ik wil graag mijn meisje erbij hebben, de grote zus, ons gezinnetje compleet en de eerste ontmoeting. Evie blijkt daar ook lekker de boel op stelten te zetten, ze is lekker aan het zingen in bed. En ondanks dr gemiste middagdutje, lijkt ze helemaal niet moe.
Dus mijn zus komt onze kant op..
Het eerste wat Evie zegt als ze thuis komt, en heerlijk bij ons in bed wordt gezet; baby! en met een wijzend vingertje komt ze naar Liene kijken. Helemaal verbaast door alle drukte en het kleine mensje in mama's armen. En mama voelt zich trots, en intens gelukkig, daar zit je dan, samen met papa; en 2 kerngezonde dochters! Een compleet gezinnetje, en een compleet geluk...

Nu inmiddels bijna 2 weken verder voel ik me nog steeds zo gelukkig! ik heb gewoon 2 dochters! 2 heerlijke dametjes... ik heb een fijne kraamperiode, een ontzettend fijne kraamhulp gehad (welke uiteindelijk 2 straten verderop bleek te wonen) en mijn kleine Liene doet het zo goed!
De borstvoeding verloopt zonder problemen, en behalve het slaaptekort, voel ik me ook eigenlijk heel erg goed.

Wat fijn om het ook zo mee te mogen maken, een hele andere kraamperiode, lekker met onze meiden in ons eigen huisje. Gewoon kunnen ontspannen en genieten. Heerlijk!

Dat klinkt super BJ!!
En geboren met een koprol? Dat wordt straks onze Olympische kampioene turnen. Let op mijn woorden!
Geniet lekker van je meisjes!

Jeetje wat een ontzettend snelle bevalling! Heb je daarba nog lang weeen gehad?
Mooi verhaal, dank voor het delen

Jeetje BJ, je hebt me aan het huilen hoor met je mooie en heftig snelle bevallingsverhaal

BJ wat een bevalling! Je hebt wel een record verbroken denk ik!

Wat ontroerend Bj, moet er bijna van huilen. Ben ook wel een beetje jaloers wat kunnen bevallingen toch verschillen van elkaar.