"Een veel voorkomende angst is sociale angst. Hierbij is iemand vooral bang voor de afwijzing door anderen. Waarschijnlijk komt sociale angst het vaakste voor. Zo ongeveer één op de tien mensen heeft er last van. Sociale angst leidt vaak tot vermijding van sociale contacten en kan daardoor tot vereenzaming leiden. Die vereenzaming is dan een soort van zelfbescherming geworden. De eenzaamheid geeft je immers de garantie dat anderen je dan niet kunnen afwijzen.
Sociale angst kan er ook toe leiden dat mensen in contact met anderen niet durven zeggen wat ze eigenlijk willen of denken. Ze zijn geneigd om vooral dingen te doen waarvan ze denken dat anderen ze van ze verwachten. Ook hierdoor denken ze afwijzing te voorkomen. Het kan dan ook leiden tot sterke afhankelijkheid van anderen.
Een andere vorm van sociale angst zien we terug bij b.v. bloosangst. Iemand is dan vooral bang dat andere mensen zullen zien dat ze zich onzeker voelen in hun omgeving. Ze zijn bang dat anderen zien dat ze blozen of beven. Ook dit kan er toe leiden dat ze situaties waarin dat zou kunnen voorkomen gaan vermijden."
Aangezien er hier op Fok! wel meer psychiatrische patiënten rondlopen 
vroeg ik me af of er hier nog meer mensen rondzwerven die hier ook last van hebben/hadden.
Voor degenen die hier ervaring mee hebben; hoe is bij jullie de behandeling in z'n werk gegaan? Ik moet nu echt actief aan een oplossing gaan werken met m'n psych en zie er lichtelijk tegenop...
thnx
czd
Ik ben er nu voor mijn gevoel redelijk ver overheen gekomen, ik ga binnenkort zelfs naar een meeting met allemaal onbekenden...is een hele grote stap voor mezelf. Ik ben hiervoor niet naar een psy geweest of wat dan ook. Ik heb eindelijk bij mezelf die knop in mijn hoofd om kunnen zetten en mezelf een schop gegeven om contacten op te zoeken. Ik ben eindelijk sterk genoeg dat ik geloof dat ik het kan dus...daar haal ik de kracht vandaan om op de "goede" manier (zonder angst) verder te gaan...
Ik hoop dat je er zelf ook ooit overheen komt...
Liefs,
Ivetje
Hier heb je nog wat info:
http://www.degnanco.com/anxiety/main.html
In het Engels is het anxiety disorder.
Succes
Ik heb al behoorlijk lang last van een sociale fobie, daarvoor heb ik een jaar lang therapie gehad en drie maanden seroxat geslikt. Allen zonder resultaat helaas.
Over die therapie kan ik je wel vertellen dat, in het geval van gedragstherapie, je meestal een lijst met dingen moet maken die je moeilijk vindt. Je moet bedenken waarom je er bang voor bent en vervolgens ga je proberen alles op een wat rationelere manier te bekijken (bijv. 'mensen letten alleen op zichzelf en niet op mij', 'als ze een hekel aan mij hebben is dat niet mijn probleem' etc.)
En uiteindelijk is het dan de bedoeling dat je ook de dingen van je lijst gaat uitvoeren, van gemakkelijk naar moeilijk.
Verder kan ik je er niet zoveel over vertellen, want ik bleef al steken bij de gemakkelijkste dingen. Het is namelijk niet zo moeilijk om te bedenken waarom iets niet eng is, maar om dingen dan werkelijk uit te voeren blijft een verschrikking (bij mij althans).
Ik hoop dat ik je niet al teveel heb afgeschikt 
en veel succes met je therapie !!
quote:dit herken ik eigenlijk wel
Op donderdag 20 juni 2002 21:57 schreef Ceased2Be het volgende:
Een veel voorkomende angst is sociale angst. Hierbij is iemand vooral bang voor de afwijzing door anderen. Waarschijnlijk komt sociale angst het vaakste voor. Zo ongeveer één op de tien mensen heeft er last van. Sociale angst leidt vaak tot vermijding van sociale contacten en kan daardoor tot vereenzaming leiden. Die vereenzaming is dan een soort van zelfbescherming geworden. De eenzaamheid geeft je immers de garantie dat anderen je dan niet kunnen afwijzen.
quote:en hier geloof ik nooit zo in. Heb ook weleens wat cursusjes gedaan enzo, maar tegen groepsgenootjes een scene doen is toch anders dan IRL. Maar misschien ligt dat ook wel aan mezelf. [edit] oh kyoujin heeft dat dus ook
Ik moet nu echt actief aan een oplossing gaan werken met m'n psych en zie er lichtelijk tegenop...
[/edit] Heb ook altijd een hekel aan vragen als 'wat denk je nu' 'hoe voelde je je toen?' 'waarom doe je dat' en dergelijke.[Dit bericht is gewijzigd door Herald op 21-06-2002 01:21]
Sociale angst is een zeer vervelende fobia, mensen vermijden hun angsten en met sociale angst lijdt dat naar isolement of zoeken plaatsen op waar ze zich veilig voelen alleen, die worden ook steeds minder naar verloop van tijd.
Dit moet je doorbreken, sociale angst is goed te helpen en therapie is vaak succesvol.
De oorzaak zijn idd irrationele gedachten constant voelen dat je bekeken en beoordeeld/veroordeeld wordt, het is een extreme vorm van verlegheid.
Je moet leren dat mensen zich niet zo gedragen mensen hebben het veelste druk met zichzelf je kan geen gedachten lezen en je kan niet voorspelen wat ze over je denken, je moet dat los laten.
Je moet voor jezelf leven en andere recht geven op hun mening en jezelf accepteren.
Je zult het moeilijk hebben, maar je zult er sterker uitkomen dan dat je nu denkt voormogelijk is.
Sterkte!
quote:Dit is mij inderdaad ook verteld ja, heb nu als "huiswerk" meegekregen dat ik mijn houding in verschillende situaties moet analyseren en dat ik mijn negatieve gedachtes bij verschillende mensen op papier moet zetten.
Op vrijdag 21 juni 2002 01:11 schreef kyoujin het volgende:
...
Over die therapie kan ik je wel vertellen dat, in het geval van gedragstherapie, je meestal een lijst met dingen moet maken die je moeilijk vindt. Je moet bedenken waarom je er bang voor bent en vervolgens ga je proberen alles op een wat rationelere manier te bekijken (bijv. 'mensen letten alleen op zichzelf en niet op mij', 'als ze een hekel aan mij hebben is dat niet mijn probleem' etc.)
En uiteindelijk is het dan de bedoeling dat je ook de dingen van je lijst gaat uitvoeren, van gemakkelijk naar moeilijk.
...
En ik moet idd ook zo'n gemakkelijk naar moeilijk lijstje maken waar ik morgen maar eens goed voor ga zitten.
* Ceased2Be is toch vastbesloten om dit tot een goed eind te brengen
quote:Ja idd...en dat heb ik nu eindelijk gedaa en het gaat gewoon goed. Ik heb ineens gewoon tegen mezelf gezegt dat ik die knop om ging zetten, en het vol houden. Ik durf nu gewoon veel meer. Mensen die ik niet ken zijn niet eng meer...ik zie het niet negatief als ik mensen ga ontmoeten. Deed ik altijd wel, d8 voordat ik ze had gezien al dat ze me raar zouden vinden enzo, dat ik overal buiten zou gaan vallen...
Op vrijdag 21 juni 2002 22:08 schreef Skinkie het volgende:
Ik vind dat dit fenomeen eigenlijk letterlijk en figuurlijk tussen je oren zit. Ik geef toe, ik heb er ook regelmatig last van... maar je moet je er gewoon overheen zetten, uit die vicieuse circel stappen, met mensen meegaan die je vertrouwen niet beschamen bijvoorbeeld.
Tja, ik zag het gewoon zo negatief dat nieuwe mensen ontmoeten. Ik durfde het helemaal niet meer...en nu organiseer ik zelfs meetingen met mensen online dus
Kortom: gewoon jezelf zijn, en anderen accepteren je dan echt wel. Het is even een moeilijke stap om jezelf te durven zijn, maar het is net als voor het eerst de zee ingaan. Koud en onwennig, maar het went en je kan er later van genieten! Sterkte!
Maar ik ben echt als de dood om naar een disco te gaan/te stappen. Zat op stijldansen nou... je hartslag is weer 3x zo hoog als normaal 2 uur van te voren.
Het probleem is volgens mij dat ik heel slecht kan omgaan met mensen van mijn eigen leeftijd, of net iets jonger. Met volwasennen omgaan gaat overigens gewoon goed/redelijk, je weet meestal wat je aan ze hebt, iets of niets...
Moet zeggen als je gepest bent om je uiterlijk of alle keren dat je iemand verkering vraagt en je wordt afgewezen is natuurlijk niet bevoorderlijk voor je sociale zelfvertrouwen in die kringen.
Zo das er ook weer uit...
(dus ik denk dat de sociale angst meer uit situaties voorkomt dan het altijd al bij je dragen)
het boeit me niet als iemand een grap over me maakt, of dat ik ineens in de belangstelling sta bij een paar bekenden van een maat van me ofzo, maar ik ga TOCH blozen
erg klote,.
gebrek aan zelfvertrouwen is het niet denk ik, maar toch moet er iets zijn...
Is zwaar irritant, idd het blozen ofzo.. gelukkig heb ik dat tegenwoordig niet meer..
Enige wat ik nog wel es heb is dat ik het irritant vind als ik op de fiets zit en mensen die langs fietsen kijken je de hele tijd aan...
Wat je eraan kan doen is gewoon schijt aan alles krijgen... dan wordt je echt niet meer rood hoor, bijv. gister ik viel bijna in de veste.. iedereen lachen natuurlijk, maar wat kan mij het schelen ik lachte gewoon mee 
Ik heb daarbij ook Zoloft geslikt.. hielp enigszins denk ik.. was niet echt heel overduidelijk.. maargoed.. ik ben hier gelukkig al een tijd mee gestopt, want dit moet toch het meest vanuit jezelf gaan komen.
Ik heb ook veel gehad aan een aantal boeken.. te weten:
Verlegen - Nou en! (ISBN: 90-225-2818-9)
Als ik nee zeg, voel ik mij schuldig (ISBN: 90-263-1613-5)
Je piekert je suf (ISBN: 90-6009-950-8)
..deze boeken laten je alles weer eens in een ander perspectief bekijken.. kan alleen maar gezond zijn. Verwacht ook hier geen wonderen van hoor.. het zijn hulpmiddelen en zijn gewoon aardig om te lezen.
Sterkte en volhouden!
Hebben jullie er dan ook last van dat je enorm gaat zweten?
Zweethanden enzo. Van dat blozen heb ik niet zo heel veel last van. Krijg wel een hartslag die 2x zo hard gaat. Ik heb er nog geen hulp voor gezocht. Weet niet wat ik moet doen eraan. Vind het echt enorm klote. Irritante situaties:
in de rij staan voor de kassa, gewoon ergens in de rij staan.
eng!
Maar aan de andere kant bevalt die rust die je in je eentje hebt als je geen sociale contacten maakt me ook wel. Heb dan op dat moment geen enkele zin om (nieuwe) mensen te ontmoeten. Dan heb ik het in een supermarkt ook snel het idee dat ik vooral zo snel mogelijk weg moet.
2 jaar terug had ik er echt veel last van ook in de supermarkt. Daar had ik het gevoel dat iedereen dacht dat ik aan het stelen was oid.
Begreep ook niet waarom mensen voor de lol elke week uit gingen..
Nu gaat het steeds beter en dat komt voornamelijk omdat ik mezelf gewoon verplicht heb om dingen te doen waar veel mensen zijn.
In mijn geval was het dus o.a. gitaar spelen in een workshop. Elke week was ik super zenuwachtig... Waar normale mensen zenuwachtig zijn voor bungy jumpen, zo zenuwachtig was ik om elke week naar een openbare ruimte gaan met mensen.
Maar beetje bij beetje word het steeds leuker, word je meer jezelf, krijg je meer vrienden..
Echt sociaal ben ik nog steeds niet maar het gaat de goeie kant op. Het duurt alleen super lang. Je moet niet gelijk resultaat verwachten. denk ik
Hoop dingen die hier voorbij zijn gekomen komen wel bekend voor moet ik zeggen. Moet nu ook een lijstje maken van de dingen die ik makkelijk en moeilijk vind om te doen (van makkelijk naar moeilijk).
Maar kan iemand hier een oorzaak geven waarom hij/zij "lijdt" aan sociale angst?
Ik weet niet beter dan dat ik altijd al zo geweest ben, maar ik kan me voorstellen dat er situaties zijn waardoor je je verder gaat terugtrekken...
Lijkt mij wel duidelijk dat de oorzaak niet altijd alleen irrationele gedachten hoeven te zijn.
Het is idd zo, dat ik er veel minder last bij heb bij volwassenen dan mensen van m'n eigen leeftijd. Het scheelt ook als ik iemand ken, en als die begint met een praatje, en niet andersom. Zelf zeg ik nooit spontaan iets tegen iemand, of het moet puur zijn om te informeren.
In de eerste klas van de middelbare school heb ik er een sociale vaardigheids cursus voor gehad, maar of dat heeft geholpen, denk het niet. Die mensen om me heen waren ook wel van die zielige gevalletjes, die durfden echt niks, maar. Zelf ben ik eigenlijk nergens bang voor, behalve voor dit soort dingen dan. Voor mij heeft dit alles weinig geholpen.
Succes met je cursus, hoop dat 't voor jou wel nut zal hebben
quote:Yeap, that's me. Ik heb een tijdje bij zo'n maatschappelijke werker ofzo gelopen maar na vijf keer heeft hij aan m'n ouders uitgelegd dat hij er ook niets mee kan. Das lekker voor je zelfvertrouwen.
Op donderdag 20 juni 2002 21:57 schreef Ceased2Be het volgende:
"Een veel voorkomende angst is sociale angst. Hierbij is iemand vooral bang voor de afwijzing door anderen. Waarschijnlijk komt sociale angst het vaakste voor. Zo ongeveer één op de tien mensen heeft er last van. Sociale angst leidt vaak tot vermijding van sociale contacten en kan daardoor tot vereenzaming leiden. Die vereenzaming is dan een soort van zelfbescherming geworden. De eenzaamheid geeft je immers de garantie dat anderen je dan niet kunnen afwijzen.
Sociale angst kan er ook toe leiden dat mensen in contact met anderen niet durven zeggen wat ze eigenlijk willen of denken. Ze zijn geneigd om vooral dingen te doen waarvan ze denken dat anderen ze van ze verwachten. Ook hierdoor denken ze afwijzing te voorkomen. Het kan dan ook leiden tot sterke afhankelijkheid van anderen."
Is er toevallig een leuke online test ofzo ervoor dat je kan kijken of je dat vrij zeker hebt?
quote:Ja, dat heb ik ook. Das ook waarom ik eigenlijk nooit uit ga enzo, veel te veel onbekende mensen, ik voel me dan heel erg niet op m'n gemak. Alleen als ik bv. al flink wat gedronken heb, maar dan ga ik nog steeds niet op onbekenden af.
Op vrijdag 28 juni 2002 00:35 schreef inquestos het volgende:
Het is idd zo, dat ik er veel minder last bij heb bij volwassenen dan mensen van m'n eigen leeftijd. Het scheelt ook als ik iemand ken, en als die begint met een praatje, en niet andersom. Zelf zeg ik nooit spontaan iets tegen iemand, of het moet puur zijn om te informeren.
quote:Deze ken ik niet, maar ik ken wel "nooit meer verlegen" van Roeland Schweitzer en dat is ERG grappig, daardoor erg leuk om te lezen, en er zit nog wat in ook
Op zaterdag 22 juni 2002 12:53 schreef iNZeeN het volgende:
Ik heb ook veel gehad aan een aantal boeken.. te weten:Verlegen - Nou en! (ISBN: 90-225-2818-9)
Als ik nee zeg, voel ik mij schuldig (ISBN: 90-263-1613-5)
Je piekert je suf (ISBN: 90-6009-950-8)..deze boeken laten je alles weer eens in een ander perspectief bekijken.. kan alleen maar gezond zijn. Verwacht ook hier geen wonderen van hoor.. het zijn hulpmiddelen en zijn gewoon aardig om te lezen.
quote:yep, klinkt bekend,.. maar ik ben dan ook een sociaal wrak
Op donderdag 20 juni 2002 21:57 schreef Ceased2Be het volgende:
"....Sociale angst leidt vaak tot vermijding van sociale contacten en kan daardoor tot vereenzaming leiden. Die vereenzaming is dan een soort van zelfbescherming geworden. De eenzaamheid geeft je immers de garantie dat anderen je dan niet kunnen afwijzen..."
Veel sterkte
Moi
VOlgende week moet ik beginnen op een nieuwe school (GLE) in een nieuwe stad (Eindhoven) en daar ken ik helemaal niemand. Ik ben ontzettend zenuwachtig en ik hoop maar dat alles goed gaat.
Morgen ga ik beginnen met een psychiatrische behandeling van mijn borderline en misschien helpt het ook met dit onderwerp..ik hoop het maar
quote:Het lijkt een behoorlijke stap om naar zo'n maatschappelijk werker te gaan, hoe kan iemand dan zoiets zeggen? Het is toch ook niet de bedoeling dat die kerel jouw probleem in 1 keer oplost?
Op vrijdag 28 juni 2002 23:24 schreef stojanovski het volgende:[..]
Yeap, that's me. Ik heb een tijdje bij zo'n maatschappelijke werker ofzo gelopen maar na vijf keer heeft hij aan m'n ouders uitgelegd dat hij er ook niets mee kan. Das lekker voor je zelfvertrouwen.
Wat hield die uitleg aan je ouders in precies?
[edit] ik zie net pas dat dit topic al aardig oud is... [/edit]
[Dit bericht is gewijzigd door seef op 20-10-2002 23:37]
Ik wist nooit dat daar een term voor was eigenlijk, en ik wil ook helemaal niet bij een psych gaan lopen.. Vooral contact met meiden maken heb ik moeite mee, en ook gewoon nieuwe vrienden etc.. en als ik over straat loop heb ik het gevoel dat iedereen me gewoon uit zit te lachen etc... echt niet cool quote:Met andere woorden, je bent een typische Goth
Op maandag 19 augustus 2002 23:35 schreef Morgil het volgende:
Dit is bij mij ook het geval. Ik ben hel mijn schooltijd lang al gepest en daarom ben ik het vertrouwen in mensen kwijtgeraakt. Zelfs als ik op straat loop doet men stom tegen me terwijl ze me niet kennen. Ik zal daarom nooit zelf contact zoeken, houd mezelf op de achtergrond en wacht tot iemand iets tegen me zegt.
VOlgende week moet ik beginnen op een nieuwe school (GLE) in een nieuwe stad (Eindhoven) en daar ken ik helemaal niemand. Ik ben ontzettend zenuwachtig en ik hoop maar dat alles goed gaat.
Morgen ga ik beginnen met een psychiatrische behandeling van mijn borderline en misschien helpt het ook met dit onderwerp..ik hoop het maar
quote:Geldt voor mij wel
Op maandag 21 oktober 2002 03:45 schreef nozem het volgende:[..]
Met andere woorden, je bent een typische Goth
Grmbl... psych is ondertussen al 6 weken ziek :S behoorlijk irritant.
quote:Dat is idd echt niet cool
Op maandag 21 oktober 2002 01:12 schreef Scrummie het volgende:
Hmz! Dat stukje klonk me zo bekend in de oren dat ik gewoon dat hele probleem BEN!
Maar maak niet de fout dat je, als je weet dat je een probleem hebt, dat je je niet laat helpen dan vergooi je jaren van je leven(alleen nog maar Fok!en/internetten in mijn geval. Je wil niet naar de psychiater kan ik me iets bij voorstellen heb ik zelf ook. Ik merk zelf nu al hoeveel eens in de 2 drie weken een gesprekje bij maatschappelijk werk al kan doen.. Natuurlijk is het moeilijk allemaal maar dat mag geen reden zijn, ook dat je misschien niet wil dat anderen weten dat je naar een psych gaat(wat maar weinigen tot niemand hoeven te weten). Als je zoiets te moeilijk vind om zelf te doen moet je vragen of iemand je een 
handje helpt.Veel suc6 in ieder geval weet dat je niet de enige bent met jouw probleem en dat er velen vanaf gekomen zijn dat kan JIJ dus ook ECHT! 
Deze symptomen van je verstoppen voor de buitenwereld herken ik ookwel heel erg stelde mezelf altijd heel afhankelijk en kwetsbaar op en das behoorlijk klote met mijn handicap en is nog altijd niet helemaal zo als het zou moeten zijn.. Maar het gaat al veel beter maar het is heel raar ik ben bijv. bijna niet zenuwachtig voor optredens enzo en zelf een interview voor de radio blijf ik weer heel kalm onder maar dan gaat het vooral over wat ik leuk vind maar niet over m'n persoon zegmaar. Kortom nogsteeds een beetje sociale angst.
Uiteindelijk vond ik zelf de oplossing. Ik zie het niet meer als probleem, maar ik zeg het gewoon. Als ik nu van tafel opsta en de koffiepot pak en ik merk dat ik me bewust ben van de andere mensen in de kamer dan zeg ik gewoon "pietje onzeker pakt ff wat koffie hoor, hoop niet dat ik mors met dat getril van mijn handen." M.a.w. ik maak er een geintje van, ik accepteer het op die manier. En het mooie is, daardoor verdwijnt het langzaam maar zeker.
quote:Dat is waar.Op vrijdag 21 juni 2002 22:17 schreef freud het volgende:
Je moet jezelf gewoon eens niet zo kritisch zien. Ik denk dat in dergelijk situaties je jezelf veels te hard beoordeeld. Vaak zie je bij jezelf dingen die helemaal niet zo ervaren wordt door anderen.
Je moet eens iemand steeds op de nek zitten en steeds aankijken en bekijken wat hij aan het doen is. Daar wordt zo'n persoon natuurlijk helemaal gek van. Mensen met een sociale fobie doen in wezen precies hetzelfde, maar dan bij zichzelf.
Uit angst voor afwijzing vermeed ik contacten, onder het motto 'When I'm by myself, nobody else can say goodbye' (citaat van een lyric waarvan de auteur me even niet te binnen schiet).
Aan de andere kant: als sociaal contact 'goed' ging, maw als ik het idee had dat mensen me wel accepteerden, dan genoot ik er heel erg van. En op een gegeven moment ging ik dingen als vrienden en een vriendin toch wel zodanig missen dat ik me over deze sociale angst heen heb proberen te zetten.
Met wisselend succes, als het verkeerd gaat dan ga je dubbel zo hard op je bek en kruip je het liefst weer terug je schulp in.
Dit komt me zo bekend voor.
Ik denk altijd als er mensen in mijn buurt om iets lachen dat het dan altijd om mij gaat
Ook lukt het me bijna nooit om bij niet zo'n bekende mensen mezelf te zijn, omdat ik dan denk dat ze me toch wel stom ofzo vinden. En daardoor sta ik er er maar altijd een beetje bij en zeg dan helemaal niks meer, waardoor ik nog stommer overkom, dus ik probeer nieuwe mensen maar zo veel mogelijk te ontwijken.Ook kan tot de dag van vandaag niet begrijpen waarom vrienden van me met me omgaan en positieve dingen over me vertellen.Maar gelukkig gaat het de laaste tijd wel beter, maarja heb nog steeds last van sociale angst/minderwaardigheidscomplex
quote:Hier sluit ik me helemaal bij aan! Daarom is een online forum ook zo prettig!!Op donderdag 1 september 2005 23:06 schreef Donkey_ het volgende:
Ik denk altijd als er mensen in mijn buurt om iets lachen dat het dan altijd om mij gaat
Opmerkingen als 'wees gewoon jezelf' of 'knoop gewoon een praatje aan' kan ik echt niet meer horen!! Voor mensen die hier geen last van hebben is het niet te begrijpen dat het niet voor iedereen gewoon is om zomaar op mensen af te stappen. De barriere is voor mij zo groot dat ik het inderdaad liever uit de weg ga. Das best eenzaam een bestaan...
[ Bericht 1% gewijzigd door Flibble op 03-09-2005 12:55:40 ]
Hoor vaak van mensen dat ik weinig vrienden heb en het aan mij ligt dat het zo is.
Dit wordt vaak als negative beschouwd.
Maar ik zelf zie het juist erg goed,dat is gewoon een teken dat je alleen open staat voor de mensen die JIJ wil dat ze bij je moeten blijven.
En het moet niet zo zijn dat je 1 echte vriend /vriendin heb, en de rest alleen maar van die fakers.
Want als ik zo op verjaardagen eens rond kijk, of op feestjes dan denk ik wel eens bij mezelf:
Hoe in GODS naam kan dit soortje mensen nu vrienden van elkaar zijn?
Maar ik heb ook erge bindings angst omme aan iemand te bienden , omdta ik na ervaringen toch weet dat het fout gaat.
vandaar dat ik mezelf ook vaak gewon de makkelijkste manier kies om er gewoon dan te laten zo als het is.
En niet DIE stap te zetten die ik ergens wel wil.
Komt vaak ook mensen tegen waarvan ik zegt,dat lijkt me wel een leuk mens.
Maar als ik dan naar mezelf kijk en naar mn ervaring dan houd ik het vaak al voor gezien.
Dus dan krabbel ik weer terug.
Nu ook ben ikbest wel weer een beetje verliefd maar heb nu al de hoop opgegeven omdat ik bijna zeker weet dat het niet goed gaat.
(Zie ook dit topic)
Verliefd op een vreemde.
Dus ik denk dat ik ook wel mijn hier in het rijdje kan zetten van "Sociale Angst" patient.
Dus dit was een beetje hoe ik er tegen aan kijkt.
quote:ja idd. he, das egt irritant, dan denken ze het te begrjipen maar ze begrijpen er helemaal niks van. Je kan niet gewoon jezelf zijn, al probeer je het nog zo hard, slaat eigenlijk helemaal dicht. net als sommige mensen hebben als ze op iemand verliefd zijn, maar dan gewoon tegen bijna iedereenOp vrijdag 2 september 2005 11:40 schreef Flibble het volgende:
[..]
Opmerkingen als 'wees gewoon jezelf' of 'knoop gewoon een praatje aan' kan ik echt niet meer horen!! Voor mensen die hier geen last van hebben is het niet te begrijpen dat het niet voor iedereen gewoon is om zomaar op mensen af te stappen.
quote:Anders probeer je het gewoon op die manier te zien.Op vrijdag 2 september 2005 19:02 schreef Donkey_ het volgende:
[..]
ja idd. he, das egt irritant, dan denken ze het te begrjipen maar ze begrijpen er helemaal niks van. Je kan niet gewoon jezelf zijn, al probeer je het nog zo hard, slaat eigenlijk helemaal dicht. net als sommige mensen hebben als ze op iemand verliefd zijn, maar dan gewoon tegen bijna iedereen
Je hebt geen sociale fobie. Je bent verliefd op de hele wereld.
Zonder zenuwtabletten whatever.
Ergens begint de angst te ontstaan.Je krijgt spanning nav iets wat jou onzeker maakt.
Verlegenheid kan een oorspronghebben in deze. Helaas kom je al snel in een vicieuze cirkel terecht. Je ontkomt er niet aan dat je mensen ontmoet of tegenkomt waar dan ook.
Leeftijd kan een oorzaak zijn maar jezelf kennen is heel prettig om zo meer zelfvertrouwen op te bouwen. Kracht vind je nooit buiten jezelf maar altijd in jouzelf.
Dus kijk anderen niet naar de ogen en ontwikkel je eigen wereld en leven.
Wat bij mij toendertijd gebeurde had te maken met veel stress en verdriet en een voedselallergie, hierdoor werd ik nog meer gespannen en de cirkel was al snel rond. Voor je hier uit bent duurt het best een tijdje.
Ik ben totaal anti depressie en zenuwtabletten, en geloof me heb de hel gezien qua emoties en verdriet, maar je kunt er prima zelf uitkomen,, misschien nog wel sterker dan met behulp van een therapeut..
succes
quote:Maar vertel eens hoe je het hebt gedaan, tips, trucs...Hoe pakte jij het aan etc..etc..Op vrijdag 2 september 2005 20:08 schreef zhe-devilll het volgende:
Ik heb geen therapie gehad, heb het zelf gedaan zonder enige hulp om hiervan af te komen..
Zonder zenuwtabletten whatever.
Ergens begint de angst te ontstaan.Je krijgt spanning nav iets wat jou onzeker maakt.
Verlegenheid kan een oorspronghebben in deze. Helaas kom je al snel in een vicieuze cirkel terecht. Je ontkomt er niet aan dat je mensen ontmoet of tegenkomt waar dan ook.
Leeftijd kan een oorzaak zijn maar jezelf kennen is heel prettig om zo meer zelfvertrouwen op te bouwen. Kracht vind je nooit buiten jezelf maar altijd in jouzelf.
Dus kijk anderen niet naar de ogen en ontwikkel je eigen wereld en leven.
Wat bij mij toendertijd gebeurde had te maken met veel stress en verdriet en een voedselallergie, hierdoor werd ik nog meer gespannen en de cirkel was al snel rond. Voor je hier uit bent duurt het best een tijdje.
Ik ben totaal anti depressie en zenuwtabletten, en geloof me heb de hel gezien qua emoties en verdriet, maar je kunt er prima zelf uitkomen,, misschien nog wel sterker dan met behulp van een therapeut..
succes
?Maar misschien klinkt dat wel wat te hippie-ig.
quote:Hahaha dat is een goeie..Op vrijdag 2 september 2005 20:28 schreef -DailaLama- het volgende:
Maar is dat niet wat? Dat je een sociale fobie geen sociale fobie noemt, maar dat je verliefd bent op alle mensen in de wereld? En als je eenzaam voelt, dat je dan niet zegt dat je eenzaam voelt, maar dat je "contacthongerig" bent. Je zegt toch ook niet als je enorme trek hebt, "o, o, ik heb zo'n maagleegheid"
Maar misschien klinkt dat wel wat te hippie-ig.
er is een boekje dat mij toendertijd erg aansprak
hoe raak je in de puree oid van, Van Roekel?
Geweldig boek werkte dus ook zo, en ik las alles wat los en vast zat aan psychologische boeken en mensenkennis en wat ook erg prettig was toendertijd was
Niet morgen maar nu van ;Wayne W Dyer..
quote:Zelfbewust of koppig?Op donderdag 8 september 2005 01:33 schreef DevoiD het volgende:
Same here, die hartkloppingen herken ik ook wel, onzeker raken van iets.. 't is een soort gevoel wat je helemaal blokkeert.. maar ik ben dan ook weer zo zelfbewust dat ik niet wil toegeven dat ik hulp van anderen nodig heb.
quote:Ik denk allebei, het voelt ook als een soort nederlaag als ik daaraan zou toegeven.. Maar het uit zich nu ook in lichamelijke klachten en ik heb er al 7 jaar last van, dus er zal binnenkort wel iets moeten veranderen.
Verder ken ik de klachten in de openingspost heel goed, bij mij heeft dat ook als gevolg dat ik nergens meer gemotiveerd voor ben of leuk vindt. Hierdoor krijgt iedereen het gevoel dat ik heel kalm en onverschillig ben, terwijl ik de hele tijd probeer om mezelf eraan te zetten om een gesprek te starten.. Hierdoor raak ik weer heel zelfbewust en begin ik te lang na te denken over wat ik moet zeggen.
Ik heb geen idee of dit logisch klinkt, maar enfin; je kan wel raden wat dit betekent voor je sociaal leven.
Nu ik erover nadenk beschrijf ik hier eigenlijk een soort depressie.
[ Bericht 2% gewijzigd door DevoiD op 08-09-2005 12:28:43 ]
quote:Alsof ik het zelf geschreven heb!Op donderdag 8 september 2005 13:01 schreef Fleurtjebloem het volgende:
Dit jaar zou ik eigenlijk stage moeten lopen, maar ik voelde me daar absoluut (nog) niet sterk voor. Ik kom te onzeker over en dat is natuurlijk geen goed voorbeeld voor toekomstige clienten. Ik heb besloten een jaartje mijn studie te onderbreken, om erachter te komen wat voor mij het beste is. Nu ga ik een paar maandjes werken, maar dat is ook al een crime voor mij. Hebben meer mensen erg veel last van hun fobie, met name op de werkvloer? Heel wat baantjes zijn bij mij de mist in gegaan door mijn angst voor afwijzing....Ik ben net begonnen aan een nieuw baantje en wil zo graag dat het deze keer wel gaat lukken....
Ik ga er alleen geen volledig jaar tussenuit, dat kan ik al niet meer maken.
Ik probeer nu voor een paar maanden werk te vinden maar das inderdaad crime! Wat ik ook ga doen is meedoen met een toneelgroep. In die groep gaat het voornamelijk om improvisatie en hierdoor hoop ik wat assertiever te worden en misschien mezelf een beetje te leren kennen of zo... is natuurlijk maar de vraag of dat werkt maar goed, het is iig een begin. Ook ben ik hiermee zeg maar verplicht om met anderen te communiceren en oefening baart kunst is mijn ervaring.
Die 'schijt aan de wereld' buien die je beschrijft heb ik ook ja, maar zelden en ook meestal na enig alcoholgebruik. Dat zijn ook de momenten dat ik mezelf er toe zet spijkers met koppen te slaan, bijvoorbeeld mezelf op te geven voor zo'n toneelgroep of toch die winkel binnen stappen waar ze personeel zoeken. Ik heb mezelf de laatste tijd echt aangeleerd om gebruik te maken van die buien!
Het probleem is idd dat ik door iedereen aardig gevonden wil worden, maar ik bij iedere ontmoeting er al van uit ga dat mensen me dom gaan vinden of zo. 'Wees gewoon jezelf', krijg jij dat ook iedere keer weer te horen?
Echt veel ervaring op de werkvloer heb ik niet moet ik zeggen, de stap om daadwerkelijk iets te gaan doen was voor mij altijd te groot. Ik hoop binnenkort iets te vinden en dan moet ik maar zien hoe het gaat...
Hopelijk lukt het bij jou dit keer wel, heel veel succes!
Wat goed van je dat je mee gaat doen aan die toneelgroep! Ik denk dat het je wel gaat helpen, rollenspelen kunnen een goede ''therapie'' zijn, omdat je dan in de huid van een ander kruipt. Natuurlijk is dat ook niet altijd okee, want dan leer je nog niet om jezelf te zijn;)Ik krijg ook zeer vaak te horen dat ik ''mezelf'' moet zijn, maar hoe doe je dat? Ben ik van mezelf een stil bang muisje of toch die spontane meid? Ik heb op zich ook niet veel werkervaring, omdat ik hoogstens 3 maanden ergens werk. Dan haak ik af of stort ik in. Ik heb bv. expres achter de bar gewerkt, om zo hopelijk mijn angst te overwinnen. Helaas werkte dit averechts, maar ik kan wel zeggen dat ik 2x achter de bar heb gestaan. Ik vind het ook een grote misvatting dat iedereen (die mij niet kent) van mij denkt dat ik barst van het zelfvertrouwen, omdat ik er zogenaamd goed uitzie. Ik wil niet dat mensen denken dat ik zo'n nietszeggend persoon ben dat alleen maar mooi kan zitten wezen. Op die ''schijt aan de wereld'' buien, ben ik echter wel een spontane en vrolijke meid, op die momenten kan ik de wereld aan. Maar ik merk dat die buien steeds sporadischer worden. Ze komen ook ineens ''opzetten'' (na bijvoorbeeld een dip) of na wat glaasjes alcohol
Net als jij durf ik vaak geen winkel binnen te stappen. Alleen als iemand anders erbij is wil ik me niet laten kennen en vraag ik met mijn spontane pokerface of ze nog mensen nodig hebben. Maar iun m'n eentje moet ik wel in een HEEL stoere bui zijn!
quote:Er is niks mis mee om het toneelstukje te spelen wat je zelf wil en waar je jezelf gelukkig bij voelt. Het wordt dramatisch wanneer je toneel gaat spelen voor andere mensen, wat je eigenlijk niet wil.Op donderdag 8 september 2005 16:37 schreef Fleurtjebloem het volgende:
Flibble, wat jij zegt gaat ook echt voor mij op en eigenlijk voelt dat wel goed. We zijn iig niet ''gek'' ofzo
Verder heb ik nooit echt een baantje gehad, hoogstens een dagje een bedrijf meehelpen voor wat geld of zo. Komt mede omdat mn vader nogal gul is met geld geven. En ik studeer er bij natuurlijk.
quote:Nee idd, dat scheelt een hoop!Op donderdag 8 september 2005 16:37 schreef Fleurtjebloem het volgende:
Flibble, wat jij zegt gaat ook echt voor mij op en eigenlijk voelt dat wel goed. We zijn iig niet ''gek'' ofzo
quote:Ik ben ook zeer mensenschuw en ben op dit moment bezig mezelf daar overheen te zetten. Ik heb het probleem echt al jaaarenlang maar pas sinds een paar maanden probeer ik er actief wat aan te doen.
De aanleiding (dat ik eraan begon te werken) was eigenlijk dat iemand (mijn ex dus) mij heel erg veel pijn gedaan had. Op dat moment had ik eigenlijk iets van: ok, erger dan dit kan het niet worden. Toen ben ik een heleboel leuke dingen voor mezelf gaan plannen die ik anders nooit gedaan had, bijvoorbeeld in mijn eentje naar Lowlands. Tijdens dit soort dingen ben ik veel in contact geraakt met anderen, zonder dat ik daar zelf veel moeite voor hoefde te doen; mensen stappen vaak zomaar op je af als ze zien dat je alleen bent!
Door veel alleen te doen maak je makkelijker contacten heb ik gemerkt. Dit klinkt heel maf misschien maar t is echt zo. Eerder deed ik NOOIT dingen alleen, waardoor ik altijd overschaduwd werd door de mensen met wie ik was. Ik hing er altijd maar bij.
De stap is groot, maar probeer jezelf los te maken van anderen. Komt er eens een leuke band in je stad optreden, ga er dan toch heen als je vrienden eens niet mee willen. Je zult zien dat er altijd wel mensen praatjes met je aanknopen.
Wat voor mij goed heeft geholpen was o.a. lid worden van enkele sportverenigingen. In het begin denk je dat het niets helpt (je bent nog steeds stil en zegt weinig), maar zodra mensen doorkrijgen hoe je bent, proberen ze je wel in de groep te betrekken.
Ik ben nog steeds best stil, maar ik ga nu zeker de goede kant op.
@Martydekale: Ja, sporten kan al veel helpen. Ik doe aan fitness en dan maak je ook geregeld een praatje. Maar jij doet echt een teamsport neem ik aan?
quote:Dat deed ik dus ook altijd, totdat hij me dumpte voor z'n nieuwe vlam..Op vrijdag 9 september 2005 08:23 schreef Fleurtjebloem het volgende:
@Flibble: Je hebt daar ook helemaal gelijk in, wat betreft het 'alleen' dingen doen. Meestal doe ik iets met mijn vriendje, gewoon omdat ik dat leuker vind. Maar naar een concert ofzo in m'n eentje zou ik nooit doen, ik zou me dan niet prettig voelen.
en me helemaal alleen achter liet. Toen had ik dus iets van: waar ben ik nou eigenlijk mee bezig??! Vervolgens heb ik een vrij lange 'schijt aan de wereld' bui gehad waarin ik een Lowlands ticket heb gekocht en helemaal remi daar naartoe ben gegaan. Dat was echt hemels!!!! En dat heeft mij ook gestimuleerd om meer van dat soort spontane acties te doen.Op die manier ben ik erachter gekomen dat in mijn eentje dingen ondernemen heel goed is voor mij.
Je durft niet op iemand af te stappen, bang voor afwijzing
Je bent dan eenzaam, je wil zelfvertrouwen
Zelfvertrouwen krijg je door op iemand af te stappen keer op keer , maar dat durf je weer niet.
Je blijft die cirkel steeds afgaan...
quote:Op vrijdag 9 september 2005 21:44 schreef DR878 het volgende:
Ik herken dit ook in mezelf:
Je durft niet op iemand af te stappen, bang voor afwijzing
Je bent dan eenzaam, je wil zelfvertrouwen
Zelfvertrouwen krijg je door op iemand af te stappen keer op keer , maar dat durf je weer niet.
Je blijft die cirkel steeds afgaan...
herkenbaar was vorige week weer uitgegaan(na hele lange tijd) en was best wel lache. kreeg wat aandacht enzo, doet je toch wel goed . ik heb ook een boek besteld 'hoe kom ik over mijn negatieve zelfbeeld heen', misschien dat het helpt . Maarja op het moment voel ik me wel goed en zeker, hopen dat ik het gevoel een poosje houdt 
Soms heb ik het weer dat ik druk met andere dingen bezig ben, niet op mezelf let en iedereen om me heen koud laat, ik ben mezelf zeg maar dan. En dan stappen heel wat meisje op me af heel onverwachts , of wordt ik versierd oid. en omdat het onverwachts aankomt verpruts ik het altijd
.Als je wilt opvallen dan lukt het niet , en als je het druk hebt en je hebt nergens anders tijd voor dan lukt het weer wel.
Heeft iemand dit ook?
quote:yep.Op dinsdag 13 september 2005 23:19 schreef DR878 het volgende:
Als ik op wil vallen , of zelfbewust ben van mezelf en naar elk meisje kijk of ze uberhaupt interesse in me heeft dan lijkt het niet alsof niemand me moet, er gebeurt nix, niemand ziet mij staan etc.
Soms heb ik het weer dat ik druk met andere dingen bezig ben, niet op mezelf let en iedereen om me heen koud laat, ik ben mezelf zeg maar dan. En dan stappen heel wat meisje op me af heel onverwachts , of wordt ik versierd oid. en omdat het onverwachts aankomt verpruts ik het altijd
Als je wilt opvallen dan lukt het niet , en als je het druk hebt en je hebt nergens anders tijd voor dan lukt het weer wel.
Heeft iemand dit ook?
Net alsof je je moet voorbereiden op wat iemand zegt, terwijl je natuurlijk veel beter een eerlijke en spontane reactie kan geven.
Binnenkort begin ik met toneellessen... het schijnt namelijk dat je daar mee lef door krijgt... maar het spreekt me ook op zich erg aan. Dus ik ben benieuwd of ik daardoor ook weer wat zekerder van mezelf word... en wat sterker in mijn schoenen ga staan.
Het belangrijkste is eigenlijk 'gewoon' inzien dat je net zoveel waard bent als een ander. Dat je jezelf echt accepteerd. Ik zag mezelf niet als minderwaardig, want waarom zou ik minder zijn dan een ander? Maar toch gedroeg ik me stiekem toch erg minderwaardig. Het zat gewoon erg diep dat je het zelf niet meer merkt wat je 'verkeerd' doet. Nu ben ik beter naar mezelf gaan kijken en zie ik wanneer ik me minderwaardig 'gedraag'... en daar leer ik van.
Zijn er hier toevallig meer mensen die toneelles hebben genomen... om deze of een ander reden? En ben je hierdoor ook veranderd?
quote:Hier heb ik heel erge last van, maar dan ook nog eens dat ik het moeilijk vind omOp donderdag 20 juni 2002 21:57 schreef Ceased2Be het volgende:"Een veel voorkomende angst is sociale angst. Hierbij is iemand vooral bang voor de afwijzing door anderen. Waarschijnlijk komt sociale angst het vaakste voor. Zo ongeveer één op de tien mensen heeft er last van. Sociale angst leidt vaak tot vermijding van sociale contacten en kan daardoor tot vereenzaming leiden. Die vereenzaming is dan een soort van zelfbescherming geworden. De eenzaamheid geeft je immers de garantie dat anderen je dan niet kunnen afwijzen.
Sociale angst kan er ook toe leiden dat mensen in contact met anderen niet durven zeggen wat ze eigenlijk willen of denken. Ze zijn geneigd om vooral dingen te doen waarvan ze denken dat anderen ze van ze verwachten. Ook hierdoor denken ze afwijzing te voorkomen. Het kan dan ook leiden tot sterke afhankelijkheid van anderen.
contact te houden met vrienden omdat ik er vaak geen behoefte aan heb om met ze
af te spreken of te bellen. Zo zijn vele vriendschappen al verloren gegaan en zelf baal ik daar
enorm van want als ik bij die personen ben hebben we het altijd super leuk! maar thuis ben ik niet
zo snel van afspreken enzo. Vaak moet het dan weer van die ander komen en ik kan me voorstellen dat ze op een gegeven moment zoiets hebben van:
Ja laat haar nou ook maar eens een keer bellen hoor! Ook heb ik heel erg het gevoel dat anderen een bepaald oordeel over mij hebben en dat ik bang ben voor een afwijzing. Daardoor als ik bekenden zie op straat wil ik er meestal voor zorgen dat ze me niet herkennen of zien. dan ontloop ik ze meestal, ik denk dan vaak dat ik niet weet waar we
het over zouden moeten hebben, dus dat we maar beter niet kunnen gaan praten.
Baal Baal Baal.
Ik heb wel vriendinnen en vrienden hoor, maar ik denk dat als school
is afgelopen het mij echt veel moeite gaat kosten om ze te behouden, en ik denk
dat ik ze ook wel kwijt zal raken.
Ik had 1 echte vriendin, waarbij ik het niet moeilijk vond om contact te houden omdat allesw eigenlijk vanzelf ging! Zij belde mij vaak en daardoor ik haar, het werd een soort gewoonte dus dan ging het automatisch. Het voelde ook niet als een verplichting om haar te bellen, want zij belde sowieso wel! Ik hou niet van verplichtingen, zoals: Ik heb haar laatst gebeld, laat haar nu maar een bellen.
Ook vind ik het bij mij thuis vaak saai dus gaan we eigenlijk altijd naar haar toe, omdat als ze hier is ik het als mijn taak zie om te verzinnen wat we gaan doen, dan gaat het niet vanzelf, bij haar wel, dan hebben we altijd wat te doen.
Het punt is dus dat zij eens mijn vriendin was waarbij ik het probleem van contact houden niet had! maar nu is ze heel erg veranderd en is ze echt zo'n BrEeZaH sletje geworden, dus nu wil ik eigenlijk al helemaal geen contact meer met haar.
Ik zou heel graag weer zo;n vriendin willen hebben waarbij alles zo automatisch gaat, maar die vind je dus niet zo makkelijk.
het kwam gewoon doordat ze me zo vaak belde en daardoor kenden we elkaar door en door en ik wist gewoon dat als ik een poostje niet zou bellen zij niet zoiets had van: Ja, nu mag zij wel eens gaan bellen.
Zo, mijn verhaal. Ja, ik zit aardig in de knup.
Zelf heb ik er niet zo'n last van, maar wel vaak in de zomervakantie, waarbij je dus echt elkaar zou moeten bellen om contact te houden.+ dat ik dus bang ben om de eerste stap te zetten omdat mensen daar misschien
niet op zitten te wachten. ( met mensen bedoel ik dus vooral bekenden )
Daarom laat ik anderen meestal de eerste stap zetten, dan zit het altijd goed.
[ Bericht 15% gewijzigd door -Strawberry- op 17-09-2005 08:46:14 ]
quote:Dit is bij mij echt precies hetzelfde! Ik had ook zo'n vriendin bij wie alles eigenlijk vanzelf ging, we deden bijna alles samen en het was altijd leuk. Nu heb ik die vriendin niet meer (ook een beetje om dezelfde reden als bij jouIk had 1 echte vriendin, waarbij ik het niet moeilijk vond om contact te houden omdat allesw eigenlijk vanzelf ging! Zij belde mij vaak en daardoor ik haar, het werd een soort gewoonte dus dan ging het automatisch. Het voelde ook niet als een verplichting om haar te bellen, want zij belde sowieso wel! Ik hou niet van verplichtingen, zoals: Ik heb haar laatst gebeld, laat haar nu maar een bellen.
Ook vind ik het bij mij thuis vaak saai dus gaan we eigenlijk altijd naar haar toe, omdat als ze hier is ik het als mijn taak zie om te verzinnen wat we gaan doen, dan gaat het niet vanzelf, bij haar wel, dan hebben we altijd wat te doen.
Het punt is dus dat zij eens mijn vriendin was waarbij ik het probleem van contact houden niet had! maar nu is ze heel erg veranderd en is ze echt zo'n BrEeZaH sletje geworden, dus nu wil ik eigenlijk al helemaal geen contact meer met haar.
Ik zou heel graag weer zo;n vriendin willen hebben waarbij alles zo automatisch gaat, maar die vind je dus niet zo makkelijk.
) en het is moeilijk om weer zo iemand te vinden. Alleen heb ik voor de rest ook geen vriendinnen en/of vrienden meer, die ben ik allemaal kwijtgeraakt.Ik heb zelf dus ook behoorlijk last van die angst en ik merk nu dat het ook heel erg in de weg zit bij mijn studie waar ik een paar weken geleden aan begonnen ben
. We moeten nu in groepjes werken en dit lukt mij absoluut niet, ik zit dus iedere keer maar een beetje erbij en zeg dus helemaal niets.. op deze manier kan ik deze studie niet af gaan maken, dat hou ik ook niet vol.Ik wist ook van tevoren dat dit een probleem zou gaan worden (het in groepjes werken) maar ik dacht dat ik me er wel overheen kon zetten door toch af en toe iets te zeggen, maar het wil maar niet lukken
Voor anderen klinkt dat altijd raar, die denken altijd: 'zeg gewoon iets'.. Maar zo werkt het bij mij dus echt niet Maar goed, ik wil echt niet dat ik hier mijn hele leven zo'n ontzettende last van blijf houden, want dit is gewoon geen leven zo
En wat ik ook wil proberen en wil doen, ik kan me er niet overheen zetten, dat is gewoon zooo frustrerend. Soms denk ik wel eens dat ik het gewoon moet accepteren, en dat ik daardoor veel dingen in mijn leven niet zal kunnen doen... maar dat is ook een vreselijke gedachte want ik WIL echt op een andere manier leven dan zoals het nu is.Ik heb dus verder ook geen advies voor anderen ofzo, maar moest ff m'n verhaal kwijt
quote:Ik heb dat in grotere groepen dat ik niks zeg.Op maandag 19 september 2005 19:07 schreef Souriceau het volgende:
[..]
Dit is bij mij echt precies hetzelfde! Ik had ook zo'n vriendin bij wie alles eigenlijk vanzelf ging, we deden bijna alles samen en het was altijd leuk. Nu heb ik die vriendin niet meer (ook een beetje om dezelfde reden als bij jou
Ik heb zelf dus ook behoorlijk last van die angst en ik merk nu dat het ook heel erg in de weg zit bij mijn studie waar ik een paar weken geleden aan begonnen ben
Ik wist ook van tevoren dat dit een probleem zou gaan worden (het in groepjes werken) maar ik dacht dat ik me er wel overheen kon zetten door toch af en toe iets te zeggen, maar het wil maar niet lukken
Maar goed, ik wil echt niet dat ik hier mijn hele leven zo'n ontzettende last van blijf houden, want dit is gewoon geen leven zo
Ik heb dus verder ook geen advies voor anderen ofzo, maar moest ff m'n verhaal kwijt
In een groepjes van 5 mensen praat ik wel gemakkelijk.
quote:In grotere groepen gaat het inderdaad veel slechter, nu zit ik in een groep van 11 mensen.Op maandag 19 september 2005 19:46 schreef partyyboyy het volgende:
[..]
Ik heb dat in grotere groepen dat ik niks zeg.
In een groepjes van 5 mensen praat ik wel gemakkelijk.
Bij mij gaat het eigenlijk alleen 'goed' als het maar 2 of 3 mensen zijn
quote:maar ik heb ook helemaal niet de behoefte om in een grote groep iets te zeggen. Heb jij dat wel?Op maandag 19 september 2005 19:54 schreef Souriceau het volgende:
[..]
In grotere groepen gaat het inderdaad veel slechter, nu zit ik in een groep van 11 mensen.
Bij mij gaat het eigenlijk alleen 'goed' als het maar 2 of 3 mensen zijn
quote:Normaal gesproken niet nee, maar in mijn onderwijsgroep zal het eigenlijk wel moeten... daar is het juist de bedoeling dat iedereen meediscussieerd en dat je niet alleen maar zit te luisteren (zoals ik nu dus doe)Op maandag 19 september 2005 20:01 schreef partyyboyy het volgende:
[..]
maar ik heb ook helemaal niet de behoefte om in een grote groep iets te zeggen. Heb jij dat wel?
quote:grappig,Op maandag 19 september 2005 19:46 schreef partyyboyy het volgende:
[..]
Ik heb dat in grotere groepen dat ik niks zeg.
In een groepjes van 5 mensen praat ik wel gemakkelijk.
ik heb precies het tegenovergestelde
komt wellicht omdat ik het meer de moeite vind om iets te zeggen als er heel veel mensen luisteren.
en ook wel omdat ik het grappig vind om alle aandact op mij te richten als er genoeg mensen zijn.
OT: 1 advies , heb Zelfrespect en niemand is meer waard dan jij, zelfs ik ben niet meer waard dan jouw. dus
quote:Bij mij heeft het niet zozeer met verlegenheid temaken, maar ik heb vooral gewoonOp dinsdag 20 september 2005 00:52 schreef nikkie het volgende:
www.verlegen mensen.nl
moeite om mijn vrienden te behouden omdat ik dus niet uit mijzelf ze ga bellen om
een afspraak temaken, zoals ik al in mijn vehaal hierboven vertelde.
quote:En waarom doe je dat dan niet als je het wel wil?Op dinsdag 20 september 2005 08:47 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Bij mij heeft het niet zozeer met verlegenheid temaken, maar ik heb vooral gewoon
moeite om mijn vrienden te behouden omdat ik dus niet uit mijzelf ze ga bellen om
een afspraak temaken, zoals ik al in mijn vehaal hierboven vertelde.
Jou verhaal lijkt echt superveel op dat van mij!! Dat heb ik ook ja! Heel maf eigenlijk! Aan de ene kant wil ik heel graag vrienden (die ik dus nauwelijks heb..
) en aan de andere kant wil ik ze ook nooit bellen. Hierdoor is een hele hechte vriendschap al op de klippen gelopen en zo een als die heb ik sindsdien ook niet meer gehad. Zij belde ongeveer iedere dag en wanneer ze dan een keer niet belde kon ik de rust wel even gebruiken en had ik dus ook ff geen behoefte om haar te bellen.En bekenden ontlopen op straat doe ik ook heel erg. Heeft ook te maken met geen onderwerp van gesprek weten.
@Souriceau:
Werken in groepjes is bij mij ook bagger ja! Ik zeg nauwelijks iets waardoor mensen ook iets hebben van: die heeft ook niks in te brengen! Groepjes van vier (en minder) gaat nog wel, maar meer dan dat wordt al lastiger.
Ik heb ook gehoord dat toneellessen goed zijn voor dit probleem. Heb vanavond mijn eerste! Hopelijk helpt het....
quote:Meestal als ik bekenden tegenkom ben ik inderdaad bang dat ik niet genoeg te vertellen heb en datOp dinsdag 20 september 2005 13:45 schreef Flibble het volgende:
@Strawberry:
Jou verhaal lijkt echt superveel op dat van mij!! Dat heb ik ook ja! Heel maf eigenlijk! Aan de ene kant wil ik heel graag vrienden (die ik dus nauwelijks heb..
En bekenden ontlopen op straat doe ik ook heel erg. Heeft ook te maken met geen onderwerp van gesprek weten.
er dan van die akelige stiltes vallen waarbij ik me dan erg ongemakkelijk ga voelen.
En met die ene vriendin die ik had ging dat dus allemaal vanzelf!
Daarbij hadden we genoeg te kletsen aan de telefoon maar ook gewoon als we elkaar tegenkwamen. 
Daarom vind ik het ook erg jammer dat die vriendschap stukgelopen is. Ik ben eigenlijk niet verlegen ofzo als we in groepjes werken, ik geef vaak wel
mijn mening maar laat anderen het denkwerk doen.
quote:Omdat ik er op dat moment geen behoefte aan heb, terwijl als ik daar eenmaal ben weOp dinsdag 20 september 2005 10:30 schreef -DailaLama- het volgende:
[..]
En waarom doe je dat dan niet als je het wel wil?
het heel leuk hebben hoor! Maar ik denk dat ik zoeits heb van: Ik kan het thuis toch netzoleuk hebben? Waarom zou ik dan naar diegene toegaan?
Dat diegene hierheen komt is ook geen optie, want kijk dan is het meestal zo dat IK ,om het maar
even zo te zeggen, moet verzinnen wat we gaan doen, waar we over praten etc.. En dan ben ik
vaak bang dat ik niets weet wat we zouden kunnen gaan doen.
quote:Is het bij jou ook niet dat er een zekere angst aan ten grondslag ligt? Bij mij heeft het denk ik ook te maken met het idee dat het bij mij toch niet gezellig is of zo. Dan denk ik: ach die persoon heeft toch geen zin om iets met mij te doen, die kan wel wat gezelligers verzinnen! Kortom, misschien het idee afgewezen te worden of zo...Op dinsdag 20 september 2005 15:26 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Omdat ik er op dat moment geen behoefte aan heb, terwijl als ik daar eenmaal ben we
het heel leuk hebben hoor! Maar ik denk dat ik zoeits heb van: Ik kan het thuis toch netzoleuk hebben? Waarom zou ik dan naar diegene toegaan?
Dat diegene hierheen komt is ook geen optie, want kijk dan is het meestal zo dat IK ,om het maar
even zo te zeggen, moet verzinnen wat we gaan doen, waar we over praten etc.. En dan ben ik
vaak bang dat ik niets weet wat we zouden kunnen gaan doen.
Is dat bij jou ook of is het wat anders?
quote:Dat dacht ik ook.Op dinsdag 20 september 2005 16:06 schreef Flibble het volgende:
[..]
Is het bij jou ook niet dat er een zekere angst aan ten grondslag ligt? Bij mij heeft het denk ik ook te maken met het idee dat het bij mij toch niet gezellig is of zo. Dan denk ik: ach die persoon heeft toch geen zin om iets met mij te doen, die kan wel wat gezelligers verzinnen! Kortom, misschien het idee afgewezen te worden of zo...
Is dat bij jou ook of is het wat anders?
En dat is gewoon verlegenheid.quote:Hm, weet ik niet. Over verlegenheid kan je je wel ff heen zetten denk ik.Op dinsdag 20 september 2005 16:12 schreef -DailaLama- het volgende:
[..]
Dat dacht ik ook.
Psych wou mij eerst doorsturen naar een ander zorg instelling voor groeps terapie met leeftijdsgenoten maar was niet doorgegaan want dan zou het erger worden.
Dus moest ik maar sociaalevaardigheiden doen via mijn school wat ik toch al zou krijgen.
Ende verhaal met de pscy.
quote:Wat een vreemd verhaal...Op dinsdag 20 september 2005 22:01 schreef SV het volgende:
Wel last van.
Psych wou mij eerst doorsturen naar een ander zorg instelling voor groeps terapie met leeftijdsgenoten maar was niet doorgegaan want dan zou het erger worden.
Dus moest ik maar sociaalevaardigheiden doen via mijn school wat ik toch al zou krijgen.
Ende verhaal met de pscy.
Van groepstherapie zou het erger worden maar sociale vaardigheidstraining via school moet wel helpen? Wat een idiote psych, volgens mij weet ie zelf niet eens waar ie het over heeft!
Succes ermee!
Bij mij is de sociale angst dus vooral een element van bang te zijn om teleurgesteld te raken.
quote:Ik ook ... net alsof ik het allemaal niet kan bijhouden.Op woensdag 21 september 2005 15:31 schreef Natalie het volgende:
Ik heb moeite met drukke sociale situaties.
quote:Ja, dat heb ik precies zoOp donderdag 22 september 2005 14:30 schreef -DailaLama- het volgende:
[..]
Ik ook ... net alsof ik het allemaal niet kan bijhouden.
! Als ik allemaal mensen om mij heen hoor praten kan ik mij niet meer concentreren op het contact. Dan gaat het heel snel. Ik heb zelfs eens gehad dat ik eigenlijk alleen nog maar gesuis hoorde. Heel irritant en dan weer harder en weer zachter. Ik dacht: "HOU JULLIE BEKKEN DICHT!!!!!!!" Ik stond op het punt om het uit te schreeuwen en ben toen maar even naar buiten gegaan. Ik heb dit overigens vooral in perioden dat ik het heel druk met dingen heb en veel stress heb.quote:Ja, maar dat ligt er bij mij aan met wie dat is en in welke context. Ik heb het inderdaad ook wel op die manier in bepaalde gevallen.Op donderdag 22 september 2005 14:37 schreef -DailaLama- het volgende:
Maar ook bij 1 op 1 gesprekken. Het lijkt wel of ik over ieder woord wat iemand zegt eerst heel lang moet nadenken.
quote:Jah, zoooo irritant!!Op donderdag 22 september 2005 14:42 schreef -DailaLama- het volgende:
En natuurlijk pas veeeeel te laat in zien wat voor dingen je allemaal had kunnen zeggen tijdens een gesprek.
Of hoe je op een of andere flauwe opmerking HAD KUNNEN reageren... quote:Ja inderdaad, achteraf komen de mooiste reacties in je op hoe je iemand had kunnen 'terugpakken' (op een grappige manier, niet negatief). Maar ja, je kunt je volgens mij best wel trainen in het ad rem zijn.Op donderdag 22 september 2005 15:46 schreef Flibble het volgende:
[..]
Jah, zoooo irritant!!
quote:Het is bij mij meer zo van: Het is hier saai, later we maar naar jouw huis gaan want daar zijnOp dinsdag 20 september 2005 16:06 schreef Flibble het volgende:
[..]
Is het bij jou ook niet dat er een zekere angst aan ten grondslag ligt? Bij mij heeft het denk ik ook te maken met het idee dat het bij mij toch niet gezellig is of zo. Dan denk ik: ach die persoon heeft toch geen zin om iets met mij te doen, die kan wel wat gezelligers verzinnen! Kortom, misschien het idee afgewezen te worden of zo...
Is dat bij jou ook of is het wat anders?
meer dingen tedoen.
quote:Op donderdag 22 september 2005 15:46 schreef Flibble het volgende:Op donderdag 22 september 2005 14:42 schreef -DailaLama- het volgende:
En natuurlijk pas veeeeel te laat in zien wat voor dingen je allemaal had kunnen zeggen tijdens een gesprek.
quote:Heb ik ook! Dan denk ik nog even na over het gesprek en dan kom ik erachter dat ikJah, zoooo irritant!!
nog wel wat dingen te melden had!
Jeetje, wat herken ik me in beide verhalen. Hoe minder ik mijn vrienden zie, hoe minder ''behoefte'' ik heb om met ze af te spreken. Dan moet je weer zoveel vertellen en misschien keuren ze dat af . Mijn leventje is nogal chaotisch, dan zeg ik dit, dan zeg ik dat...ik vraag me altijd af of ze wel op me zitten te wachten als vriendin. Onbekenden zeggen vaak: ''jij hebt vast veel vrienden'', ik lach dan maar wat 
. Ik heb er een aantal, maar ik wil ze niet kwijt en daardoor probeer ik ze soms te ontwijken, omdat ik mezelf niet ''leuk'' genoeg vindt op dat moment. Op momenten dat ik mezelf ben (als ik me extreem goed voel over iets of iets gedronken heb 
), maakt het me niet uit wat anderen zeggen, dan heb ik ook wel mijn weerwoordje. Maar meestal baal ik gigantisch van mezelf; mens, trek je scheur open, wees jezelf! En toch doe ik het niet en kies ik de weg van het ontwijken. Ontwijken van dingen die ik moeilijk vindt, ontwijken van mensen, ontwijken van heel gewone dingen. Ook met dat praten in groepen. 1 op 1 kan ik lekker kletsen, een groepje van 3 gaat ook nog wel, maar van die grote projectgroepen zijn een crime. Ik zeg alleen iets als ik iets belangrijk genoeg vindt en niet zomaar wat gebazel wat niets toevoegt. Ik vind het onzin om ''iets'' te zeggen wat nergens op slaat. Maar het is wel zo, als je aan het begin al weinig zegt, is de groep al ''gevormd'' en kom je er moeilijk tussen. Dan raak je eerder in de vergetenheid en bedenkt iedereen zich ineens dat jij er ook nog bent Ik vind mijn huis ook altijd maar ''saai'', het is zo'n verantwoordelijkheid om iemand te vermaken. Meestal ga ik de stad in met een vriendin of naar haar toe, dan ligt het iig niet bij mij. quote:Heb ik ook ja. Het begint nu een klein beetje te komen (verbetering dus) omdat ik mijn eigen dingen aan het doen ben. Ik heb net een kamer gevonden en ben afgelopen dinsdag bij mijn eerste toneelles geweest. Door veel te DOEN merk ik wel dat het steeds beter gaat.Op zaterdag 24 september 2005 11:00 schreef Fleurtjebloem het volgende:
Maar meestal baal ik gigantisch van mezelf; mens, trek je scheur open, wees jezelf! En toch doe ik het niet en kies ik de weg van het ontwijken.
quote:Precies ja en dan is het eigenlijk al te laat. Hierdoor val ik eigenlijk altijd overal buiten... erg vervelend. Geld niet alleen voor school of studie of zo, maar ook bijvoorbeeld op verjaardagen. Ik HAAT verjaardagen, iedere keer weer hetzelfde liedje. Iedereen heeft geanimeerde gesprekken behalve Flibble, die zit er wel bij maar hoort er niet bij als het ware.Maar het is wel zo, als je aan het begin al weinig zegt, is de groep al ''gevormd'' en kom je er moeilijk tussen. Dan raak je eerder in de vergetenheid en bedenkt iedereen zich ineens dat jij er ook nog bent
quote:Ik begin feesten ook altijd met drank ja, maar dat wil niet altijd baten. Vaak is het dan eigenlijk al te laat en heeft iedereen al gesprekspartners gevonden en zit ik er weer zo bij...Op zaterdag 24 september 2005 11:14 schreef Fleurtjebloem het volgende:
@Flibble: Op feestjes neem ik altijd 2 wijntjes, dat helpt mij persoonlijk erg goed om losser te worden. Niet bezopen natuurlijk (not very charming, haha), maar ik voel me er beter door. Ik kijk altijd eerst de kat uit de boom, omdat ik niet wil overkomen als een bijdehand schepsel. Ik denk nog vaak dat je beter niets kan zeggen, want dan word je iig niet afgekraakt op iets wat je uitkraamt. Ik zal ook nooit iemand zomaar aanvellen op wat hij/zij zegt. Ook probeer ik soms (onbewust) mijn mening aan te passen als ik merk dat mijn gesprekspartner een afwijkende mening heb. Wil met iedereen goed kunnen opschieten. Hebben jullie dat ook?
En als dat eenmaal gebeurd is dan heb ik ook geen zin meer om er moeite voor te doen.Ik pas mijn mening ook wel eens aan ja, als ik denk dat ze me anders dom vinden of zo. Ik doe dat niet altijd onbewust maar soms ook wel eens heel bewust. Niet dat ik mijn principes helemaal overboord gooi of zo, als het over iets belangrijks gaat blijf ik wel bij mijn eigen standpunt. het is meer dat ik dan mee ga lullen zeg maar.
Bij mij gaat alles inmiddels ook een stuk beter, m'n vriendin sleept me naar een hoop plekken toe waar ik anders nooit heen zou gaan wat weer helpt om te wennen aan de situaties. Op m'n werk heb ik een hogere functie gekregen waarbij ik wel MOET praten met een hoop mensen en waar ik naar verschillende nieuwe plekken toe moet voor vergaderingen enzo... zolang ik gedwongen wordt gaat het goed.
Houdt niet in dat ik het nog steeds heerlijk vind om alleen te zijn of alleen te observeren op feestjes, maar ik merk inmiddels dat ik bij een hoop dingen gewoon bijgetrokken wordt omdat mensen spontaan tegen mij beginnen te ouwehoeren, scheelt voor mij weer een drempel
@Fleurtjebloem: dat van die mening aanpassen had ik eerst ook altijd, maar heb inmiddels gemerkt dat je daar toch niets mee opschiet, als je het iedereen altijd naar de zin probeert te maken heb je er uiteindelijk alleen jezelf mee.
quote:Het klinkt heel cru, maar bij mij helpt het ook om gedwongen te worden! Daar moet ik wel bij zeggen dat het alleen helpt als ik mezelf dwing. Als anderen (en ik denk hier aan mijn ex) me dwingen dan gaat het weer helemaal de verkeerde kant op. Ik kan ook eigenlijk alleen wildvreemden aanspreken als er GEEN bekenden van me bij zijn.Op zaterdag 24 september 2005 11:21 schreef Ceased2Be het volgende:
Grappig om te zien dat m'n topic nog steeds leeft
Bij mij gaat alles inmiddels ook een stuk beter, m'n vriendin sleept me naar een hoop plekken toe waar ik anders nooit heen zou gaan wat weer helpt om te wennen aan de situaties. Op m'n werk heb ik een hogere functie gekregen waarbij ik wel MOET praten met een hoop mensen en waar ik naar verschillende nieuwe plekken toe moet voor vergaderingen enzo... zolang ik gedwongen wordt gaat het goed.
Houdt niet in dat ik het nog steeds heerlijk vind om alleen te zijn of alleen te observeren op feestjes, maar ik merk inmiddels dat ik bij een hoop dingen gewoon bijgetrokken wordt omdat mensen spontaan tegen mij beginnen te ouwehoeren, scheelt voor mij weer een drempel
@Fleurtjebloem: dat van die mening aanpassen had ik eerst ook altijd, maar heb inmiddels gemerkt dat je daar toch niets mee opschiet, als je het iedereen altijd naar de zin probeert te maken heb je er uiteindelijk alleen jezelf mee.
@Ceased2Be
Ik ben vaak ook meer een observator, maar niet omdat ik niet durf te participeren in datgene wat er gebeurt, maar simpelweg omdat ik dat geen behoefte aan heb. Ik beschouw het als een aspect van mijzelf en misschien heeft het zelfs wel een hogere betekenis. Ik ga mijzelf in ieder geval niet veranderen omdat anderen zulke dingen niet begrijpen. Ik heb niets met een ander te maken wat dat betreft.
quote:Wie had het over wereldvreemden?Op zaterdag 24 september 2005 11:35 schreef FuifDuif het volgende:
Wat verstaan jullie onder wereldvreemden? Dat is ook zo'n woord waarvan ik denk: wie bepaalt wie wel en wie niet wereldvreemd is. Veel mensen die zichzelf als ubersociaal en in het leven staand beschouwen weten niet eens wat er over de grens gebeurt. En misschien staat meelullen socialer, maar is het dat ook?
quote:Is een beetje off topic, het gaat hier niet zozeer over het stil zijn maar om de reden daarvan. Ben je stil omdat je daarvoor kiest dan is er geen probleem lijkt me zo...@Ceased2Be
Ik ben vaak ook meer een observator, maar niet omdat ik niet durf te participeren in datgene wat er gebeurt, maar simpelweg omdat ik dat geen behoefte aan heb. Ik beschouw het als een aspect van mijzelf en misschien heeft het zelfs wel een hogere betekenis. Ik ga mijzelf in ieder geval niet veranderen omdat anderen zulke dingen niet begrijpen. Ik heb niets met een ander te maken wat dat betreft.
sorry!!!! Ik moet beter lezen!!!!quote:Kan gebeuren!Op zaterdag 24 september 2005 11:45 schreef FuifDuif het volgende:
quote:Maar waarom staat het socialer? Ik vind het helemaal niet sociaal staan om eerlijk te zijn. Wat valt er sociaal te zijn, wanneer je meer een eenheid vormt met die ander (omdat je eigenlijk precies hetzelfde zegt) dan wanneer je twee (of meer) individuen bent die gezellig samen van meningen en gedachten wisselen?Op zaterdag 24 september 2005 11:44 schreef Fleurtjebloem het volgende:
@FuifDuif: We hebben het over WILDvreemden FuifDuif, of stelde je een gewone vraag? Ik vind ook niet dat je iemand zomaar wereldvreemd kunt noemen, want er zijn geen vaste ''regels'', alleen de standaard wetten waar je je aan moet houden. Meelullen staat idd socialer, maar als die ander doorheeft dat je gewoon zijn mening kopieert, wordt het een ander verhaal.
quote:Er zijn zat mensen die gewoon anders zijn als de gemiddelde persoon.Op zaterdag 24 september 2005 11:44 schreef Fleurtjebloem het volgende:
Ik vind ook niet dat je iemand zomaar wereldvreemd kunt noemen.
Maar om diegene nou wereldvreemd te nomen is natuurlijk ook wel weer een beetje overdreven, maar ze zijn meestal wel anders dan dat je gewend bent.
[ Bericht 11% gewijzigd door -Strawberry- op 24-09-2005 12:01:00 ]
quote:Nee daar valt natuurlijk ook wat over te zeggen. Je zou natuurlijk kunnen denken dat het juist socialer is om je eigen mening te geven omdat je anders je gesprekspartner een beetje voor de gek houdt. En idd wat je zegt: als er wat te discussieren valt wordt het alleen maar een beter gesprek!Op zaterdag 24 september 2005 11:46 schreef FuifDuif het volgende:
[..]
Maar waarom staat het socialer? Ik vind het helemaal niet sociaal staan om eerlijk te zijn. Wat valt er sociaal te zijn, wanneer je meer een eenheid vormt met die ander (omdat je eigenlijk precies hetzelfde zegt) dan wanneer je twee (of meer) individuen bent die gezellig samen van meningen en gedachten wisselen?
quote:Ja, maar kijk eens naar het begrip 'wereldvreemd'. Hoezo wereldvreemd? Denk je dat, omdat ze anders zijn dan de gemiddelde persoon, minder notie hebben van wat er in de wereld gebeurt en hoe de wereld werkt? Ik denk dat veel van die afwijkende mensen juist een beter begrip hebben van de wereld dan de gemiddelde persoon die leeft en zich niet eens realiseert dat hij of zij leeft.Op zaterdag 24 september 2005 11:48 schreef -Strawberry- het volgende:
[quote]Op zaterdag 24 september 2005 11:44 schreef Fleurtjebloem het volgende:
Ik vind ook niet dat je iemand zomaar wereldvreemd kunt noemen.[/guote]
Er zijn zat mensen die gewoon anders zijn als de gemiddelde persoon.
Maar om diegene nou wereldvreemd te nomen is natuurlijk ook wel weer een beetje overdreven, maar ze zijn meestal wel anders dan dat je gewend bent.
quote:Ik heb niets tegen mensen die "wereldvreemd" zijn hoor.Op zaterdag 24 september 2005 11:51 schreef FuifDuif het volgende:
[..]
Ja, maar kijk eens naar het begrip 'wereldvreemd'. Hoezo wereldvreemd? Denk je dat, omdat ze anders zijn dan de gemiddelde persoon, minder notie hebben van wat er in de wereld gebeurt en hoe de wereld werkt? Ik denk dat veel van die afwijkende mensen juist een beter begrip hebben van de wereld dan de gemiddelde persoon die leeft en zich niet eens realiseert dat hij of zij leeft.
!), maar soms vragen ze naar argumenten op een zeer aanvallende manier. Dan krijg ik echt een black-out en dan lijkt het alsof mijn mening nergens op gebaseerd is en ik ''dom'' ben. Na het gesprek kom ik dan op de meest geniale dingen.. quote:Op zaterdag 24 september 2005 12:03 schreef Fleurtjebloem het volgende:
Ja, als je het zo bekijkt is het idd socialer een eigen mening te hebben (nu zit ik toch met jullie mee te lullen, haha
quote:Ja, wanneer het lijkt alsof je jezelf helemaal moet gaan staan verdedigen! Dan klap ik ook dicht en geef ik gewoon toe of zo, zo van: ja heb je gelijk in.maar soms vragen ze naar argumenten op een zeer aanvallende manier. Dan krijg ik echt een black-out en dan lijkt het alsof mijn mening nergens op gebaseerd is en ik ''dom'' ben. Na het gesprek kom ik dan op de meest geniale dingen..
Het is dan inderdaad pas naderhand dat ik denk van: oh maar DAT had ik gewoon moeten zeggen! Zoo irritant als dat gebeurd...
Nu lul ik ook mee haha!!
Vat jij dingen ook snel persoonlijk op?
heb nog steeds wel de neiging om dingen snel persoonlijk op te vatten, maar niet meer in zo'n absurde mate als eerst.
quote:Dat heb ik precies zo gehad! Ik heb nog steeds wel die ongekende achterdocht. Dat mensen altijd iets tegen me hebben en als ze aardig zijn, er iets achter zit. Zelfs volledige complottheorieën heb ik bedachtOp zaterdag 24 september 2005 12:30 schreef Ceased2Be het volgende:
Dat dingen persoonlijk opvatten is ook een aspect van het sociale isolement natuurlijk, ik had het op een gegeven moment zo erg te pakken dat je echt het idee hebt dat iedereen het over jou hebt. Dat gevoel dat iedereen op straat je aankijkt en als iemand lacht het om jou gaat... compleet paranoïa natuurlijk, maar toch.
heb nog steeds wel de neiging om dingen snel persoonlijk op te vatten, maar niet meer in zo'n absurde mate als eerst.
. Daar ben ik gelukkig wel wat van af nu .quote:Precies. Het gaat allemaal te snel. Ik doe zoveel indrukken op dat m'n hoofd ervan gaat tollen. Daarom vermijd ik ze liever. Ben nogal snel overprikkeld, vandaar.Op donderdag 22 september 2005 14:30 schreef -DailaLama- het volgende:
[..]
Ik ook ... net alsof ik het allemaal niet kan bijhouden.
ik beet uiteraard wel van me af maar de angst was er zeker. Het waren de goede vrienden en de lol die ik had die het allemaal dragelijk maakten eigenlijkIk had het best wel erg, ondanks dat ik wel met veel mensen kon opschieten en ook best wel praatjes had, ik liet me niet weerhouden ondanks de angst. Maar daarbij blowde ik ook nog eens wat dus echt helemaaal fout is om te doen met sociale angsten; je klapt gewoon finaal dicht, gewoon niet doen.
Toch heb ik zo rond m'n 19e op e.o.a. manier grip erop gekregen. Op die leeftijd begon ik om te gaan met andere mensen, mede door m'n muzikale hobbies waar ik met bandjes ging spelen. Ik kreeg zowaar het gevoel gerespecteerd te worden en andere zagen dat ook.. ik kwam langzaam 'los' zoals dat heet. Dat heeft enorm geholpen. Maar ook het besef dat je nooit de enige bent met zulke angsten.. dat is belangrijk niet alleen om te weten maar echt vooral te beseffen, da's moeilijk.
Ik herken mezelf ook echt in de reacties van een aantal leden die zeggen de knop omgezet te hebben en zichzelf hebben aangezet dingen te doen. Een betere remedie is er denk ik niet. (heb een hekel aan medicijnen, geloof er niet in). Hoe meer je jezelf accepteerd hoe minder angst je zal hebben.
Maar helemaal ervan af ben ik nooit vrees ik, er zijn nog steeds een aantal situaties die ik liever vermijd ondanks dat het harstikke goed gaat. Op massale feesten voel ik me nog steeds onzeker, bekeken enzo. Maar dat gaat ook steeds beter.
quote:Op zaterdag 24 september 2005 18:42 schreef Fleurtjebloem het volgende:
@Natalie: Me too, ben Hoog Sensitief Persoon en snel gevoelig voor mijn omgeving. Ik observeer dan liever de boel (amper bij te houden soms) dan dat ik participeer.
Ervaring leert me dat je zoiets beter niet kunt zeggen hier in R&P. Er zijn in in 't recente verleden een aantal topics over geweest. Houd 't voor jezelf, zolang jij 't maar weet en daardoor in staat bent de boel te relativeren en in het juiste licht te zien.
quote:Op zaterdag 24 september 2005 12:28 schreef Fleurtjebloem het volgende:
Juist, dat verdedigen...Muhaha Flibble, wij mogen best met elkaar meelullen, we hebben immers hetzelfde probleem. Die herkenbaarheid is alleen maar heerlijk naar mijn idee, het geeft me het gevoel er niet alleen in te staan.
quote:Ja altijd! Heel vaak als mensen mij iets vragen over waarom ik iets op een bepaalde manier aanpak of zo, dan heb ik het idee dat ik mezelf moet gaan staan verdedigen. Vaak reageer ik dan ook geprikkeld. Die mensen hebben dan iets van: nou nou, ik bedoelde er niks mee hoor! Maar dat vat ik dan inderdaad wel zo op.Maar goed, ik wilde iets zeggen over het verdedigen. Ik heb vaak het idee dat mensen het persoonlijk bedoelen, terwijl ze feitelijk gezien alleen maar argumenten willen horen en niet jou als individu voor het hoofd stoten (alhoewel, je hebt mensen...)
Vat jij dingen ook snel persoonlijk op?
quote:Dat had ik net nog ja, in de bus. Ik had het idee dat ik aangegaapt werd en dat er om me gegiecheld werd enzo.... helemaal niet waar natuurlijk!Op zaterdag 24 september 2005 12:30 schreef Ceased2Be het volgende:
Dat dingen persoonlijk opvatten is ook een aspect van het sociale isolement natuurlijk, ik had het op een gegeven moment zo erg te pakken dat je echt het idee hebt dat iedereen het over jou hebt. Dat gevoel dat iedereen op straat je aankijkt en als iemand lacht het om jou gaat... compleet paranoïa natuurlijk, maar toch.
heb nog steeds wel de neiging om dingen snel persoonlijk op te vatten, maar niet meer in zo'n absurde mate als eerst.
quote:Ja en weet je wat het domme is, zelfs als het wél als aanval bedoeld is dan maakt het eigenlijk nog geen reet uit! Ik bedoel, waarom kan het mij schelen dat iemand mijn werkwijze niet goed vind of zo, das toch eigenlijk niet mijn probleem? Toch trek ik me dat dan aan...Op maandag 26 september 2005 11:51 schreef Fleurtjebloem het volgende:
@Flibble: Juist ja, dat constante verdedigen. Dan stellen mensen eigenlijk heel gewone vragen, maar op mij komt het over als een aanval. Zo van: ''vertel eens meissie waar jij nou eigenlijk mee bezig bent...''
Ik wil altijd dat iedereen mij aardig vind of slim of zo, terwijl het me eigenlijk helemaal niet uit zou moeten maken. Tijden gehad dat ik niet kon zijn, wie ik was. Nog steeds ben ik niet helemaal mezelf. En dan niet genomen uit het nummer van Acda en de Munnik omdat ik geen fan van ze ben. Ik zag ook vaker sociaal contact als verplichting, en als dat het geval is, dan is er iets goed mis. Ik kreeg van allerlei kanten sociaal contact overal en had niet eens zin in sociaal contact toen. En ga maar eens sociaal contact aan als je geen behoefte hebt aan mensen om je heen, behalve je vrienden.
Dus in mijn geval ben ik eigenlijk wel altijd mezelf geweest, alleen kreeg ik bij die niet gewenste sociale contacten last van die zogenaamde "vrees", maar het was geen echte vrees, het was tegenzin en geen interesse hebben in de ander en vooroordelen of die ander misschien een lul was of een trut. Of de eerste indruk van die ander te zwaar nemen en niet verder willen verkennen in die persoon. En doordat ik de ander niet kon, kon de ander mij ook niet en dacht ik dus ook dat de ander mij niet moest. Vooral het idee dat mensen je niet moeten of je vreemd vinden was het ook. Dat je afwijkend bent terwijl dat niet zo is. Als vrienden onderling zie je elkaar ook als gelijkwaardig dus waarom zou je bij een vreemdeling jezelf minder of afwijkend voelen. Daarbij is iedereen anders. Niet uniek, maar anders.
Het is jezelf tot uitdrukking laten komen in situaties in het dagelijkse leven. Dat kan van alles zijn. Die situaties kom je overal tegen. Je kunt kiezen tussen terughoudend gedrag of assertief extrovert gedrag. De een vindt dat prettig de ander weer dit. Ik kies zelf voor een combinatie tussen beiden. Ik ben niet iemand die continu op de voorgrond wilt treden en op straat gaat dansen, die aandacht wil ik niet en heb ik niet nodig.
Dus dan kijk ik wat ik wel verlang in het sociale leventje en waar mijn wensen liggen. En dan wens ik om te gaan met de mensen die me prettig lijken om mee om te gaan. Ik zal ook niet zomaar mensen aanspreken op straat. Omdat ik de zin niet inzie om vreemden aan te spreken.
Dan krijg je nog de contacten die noodgedwongen ontstaan. Je hebt dan onderhoudt met vrienden wat op zich geen probleem moet zijn omdat het je vrienden zijn. En je hebt nog de mensen die je op je werk tegen komt. Waar je altijd nog alleen maar zakelijk mee hoeft om te gaan. Uitstapjes daargelaten. ( ik zie het nut niet in van een vriendschappelijk band met collega's dus die uitstapjes met het werk zie ik al helemaal niet zitten, werkgerelateerd vind ik dat het zakelijk moet zijn en blijven)
Maar wat is dan het probleem van alles? Je kiest je mensen uit waar je mee wilt omgaan. Ben je niet tevreden met de grote van je vrienden en kennissenkring dan is het wat anders.
Ik denk dat het ook met willen te maken heeft. Dat je bij een sociale fobie gewoon geen zin hebt in het contact. Geniet je van sociale contacten dan gaat het contact vanzelf. En dan hoef je nergens bij na te denken. Dan hoop je als het ware dat er geen eind komt aan een gesprek als het gesprek van beide kanten goed loopt.
Heeft ook veel te maken, welke mensen kom je waar tegen. En dan nog, kom je ze tegen omdat je dat wilt, of kom je ze tegen omdat het noodlottig is.
Op dit moment heb ik amper problemen met sociaal contact. Omdat ik bepaal met wie ik omga en wanneer. In de winkel praat ik dan makkelijk ff met mensen omdat ik dan redelijk afstandelijk kan zijn. Bij intiem contact weet ik het niet goed, intiem contact heb ik ook niet zo'n zin in vaker. Ik blijf liever op afstand functioneren
Wordt het contact te intiem dan heb ik het idee dat ze mijn territorium binnen dringen, en ze moeten al helemaal niet gaan praten over hoe ik leef en wat ik doe. Dus hou het dan maar liever redelijk zakelijk en onzinnig.[ Bericht 5% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 26-09-2005 14:02:23 ]
Ik kan verder gaan met analyseren. Over het gebied waar je je in begeeft. Je hebt in iedere situatie een stuk domein waar je in zit. En je zou dan met mensen kunnen omgaan zoals je dat op internet ook doet. Dan sta je als het ware buiten de situatie en is het hele sociale contacten-spelletje een groot spel. Een spel tussen 2 deelnemers die beiden in hun domein staan en zo gaan communiceren. Je hoeft niet te dichtbij te komen, je blijft lekker in je eigen stuk staan.
Ooit een boek gehad daarover, hoe wordt je sociaal gezien een held, zo heette het niet maar technisch gezien is het wel mogelijk, want veel heeft met technische analyses te maken, zelfs de omgang tussen mensen kun je zo benaderen.
Je kunt dan kalm en bedaard iedere situatie aan en je zult schijt hebben aan de rest. Je zit dan in je domein, je veilige plek. Alsof je achter een balie werkt al 30 jaar en iedere dag 1000 mensen moet helpen. Achter een balie werken....ook een soort van face to face contact, en contact is altijd face to face. Hoewel het voor mensen met een sociale fobie een wildernis en jungle kan zijn. Ondanks alles is het altijd 1 op 1. Tenzij in groepen waar 30 mensen zijn en waar 1 op 29 het woord neemt.
Ik bedoel dus......
Het is zo makkelijk eigenlijk. Als je je gedachtes onder controle hebt ook. Ben je chaotisch dan loopt niets goed. Een soort rollen-spelletje is het ook. Je kunt jezelf een goede acteur maken, het leven is ook een soort van acteren continu. Je voert toch een act op
Wil je sociaal sterk worden en ben je het niet, dan zul je ook beter moeten leren acteren. Jezelf beter verkopen in de markt.Het leven is een film
Maar dan ben ik aan het ontsporen....[ Bericht 16% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 26-09-2005 14:14:22 ]
quote:Precies, dat merk ik ook zovaak, dat mensen een rol spelen. En je weet dat diegenen dat alleen maar doen zodat ze meer aandacht krijgen en naar zichzelf kunnen luisteren, ik haat dat soort neppe gedrag en dan moet ik dat zelf ook gaan doen. Maar door daartegen af te zetten krijg je weer 't tegenovergestelde, dat je jezelf veel te serieus gaat nemen.Op maandag 26 september 2005 14:06 schreef Dromenvanger het volgende:
Pffff....wat een lap tekst weer.
Ik kan verder gaan met analyseren. Over het gebied waar je je in begeeft. Je hebt in iedere situatie een stuk domein waar je in zit. En je zou dan met mensen kunnen omgaan zoals je dat op internet ook doet. Dan sta je als het ware buiten de situatie en is het hele sociale contacten-spelletje een groot spel. Een spel tussen 2 deelnemers die beiden in hun domein staan en zo gaan communiceren. Je hoeft niet te dichtbij te komen, je blijft lekker in je eigen stuk staan.
Ooit een boek gehad daarover, hoe wordt je sociaal gezien een held, zo heette het niet maar technisch gezien is het wel mogelijk, want veel heeft met technische analyses te maken, zelfs de omgang tussen mensen kun je zo benaderen.
Je kunt dan kalm en bedaard iedere situatie aan en je zult schijt hebben aan de rest. Je zit dan in je domein, je veilige plek. Alsof je achter een balie werkt al 30 jaar en iedere dag 1000 mensen moet helpen. Achter een balie werken....ook een soort van face to face contact, en contact is altijd face to face. Hoewel het voor mensen met een sociale fobie een wildernis en jungle kan zijn. Ondanks alles is het altijd 1 op 1. Tenzij in groepen waar 30 mensen zijn en waar 1 op 29 het woord neemt.
Ik bedoel dus......
Het is zo makkelijk eigenlijk. Als je je gedachtes onder controle hebt ook. Ben je chaotisch dan loopt niets goed. Een soort rollen-spelletje is het ook. Je kunt jezelf een goede acteur maken, het leven is ook een soort van acteren continu. Je voert toch een act op
Het leven is een film
quote:Jah, maar serieus nemen van het leven is tegen mijn principe. Daarom zoek ik dus een manier om zo onbezorgd mogelijk door het leven te gaan dus ga ik vanzelf ook een rol spelen. Maar toch hou ik vast aan mijn mening. Alleen probeer ik zo luchtig mogelijk door het leven te gaan.Op maandag 26 september 2005 14:34 schreef DevoiD het volgende:
[..]
Precies, dat merk ik ook zovaak, dat mensen een rol spelen. En je weet dat diegenen dat alleen maar doen zodat ze meer aandacht krijgen en naar zichzelf kunnen luisteren, ik haat dat soort neppe gedrag en dan moet ik dat zelf ook gaan doen. Maar door daartegen af te zetten krijg je weer 't tegenovergestelde, dat je jezelf veel te serieus gaat nemen.
Dus dan zorg ik zoals ik al zei, voor enige afstand in het contact. Dan zie ik het nog liever als een spelletje. Maar kom ik dan mensen tegen die anders zijn dan anderen dan wil ik me weer aanpassen aan die mensen, mochten ze een goede tijd kunnen betekenen.
Een leuk goed gesprek sla ik nooit af, je kunt veel lol hebben in sociale contacten en dat is ook de bedoeling van alles. Ben je ongelukkig en onzeker over jezelf, dan zúl je wel beter moeten leren acteren. Of moet ik zeggen....."je moet jezelf beter leren kennen?" Sowieso is op het werk noodzakelijk dat je sociaal gezien, enigszins kan meekomen met de rest. Op het werk is een rol vervullen dus belangrijk. En dan maakt het niet uit waar je werkt, private sector of publieke sector, zakenman of vuilnisman om het zo maar te noemen. Ze verwachten altijd dat je een beetje meedoet.
Maar goed, als je 2 verschillende mensen hebt, dan is het altijd zo dat je jezelf enigszins moet aanpassen. Niet bij vrienden met gezamelijke humor en interesses. Ik bedoel dus, 2 mensen van een heel ander milieu. En dan is de vraag, wil ik wel daar tussen passen en heeft al die moeite wel nut.
Maar het leven als rollenspel zien, dat maakt het leven meteen leuker om het zo met een knipoog te benaderen.