Sociale Angst

Maar is dat niet wat? Dat je een sociale fobie geen sociale fobie noemt, maar dat je verliefd bent op alle mensen in de wereld? En als je eenzaam voelt, dat je dan niet zegt dat je eenzaam voelt, maar dat je "contacthongerig" bent. Je zegt toch ook niet als je enorme trek hebt, "o, o, ik heb zo'n maagleegheid" ?

Maar misschien klinkt dat wel wat te hippie-ig.

quote:

Op vrijdag 2 september 2005 20:28 schreef -DailaLama- het volgende:
Maar is dat niet wat? Dat je een sociale fobie geen sociale fobie noemt, maar dat je verliefd bent op alle mensen in de wereld? En als je eenzaam voelt, dat je dan niet zegt dat je eenzaam voelt, maar dat je "contacthongerig" bent. Je zegt toch ook niet als je enorme trek hebt, "o, o, ik heb zo'n maagleegheid" ?

Maar misschien klinkt dat wel wat te hippie-ig.

Hahaha dat is een goeie..
er is een boekje dat mij toendertijd erg aansprak
hoe raak je in de puree oid van, Van Roekel?
Geweldig boek werkte dus ook zo, en ik las alles wat los en vast zat aan psychologische boeken en mensenkennis en wat ook erg prettig was toendertijd was
Niet morgen maar nu van ;Wayne W Dyer..

hahahaha, verliefd op de hele wereld, wie weet. Wij zijn gewoon heel erg liefdevol

Same here, die hartkloppingen herken ik ook wel, onzeker raken van iets.. 't is een soort gevoel wat je helemaal blokkeert.. maar ik ben dan ook weer zo zelfbewust dat ik niet wil toegeven dat ik hulp van anderen nodig heb.

quote:

Op donderdag 8 september 2005 01:33 schreef DevoiD het volgende:
Same here, die hartkloppingen herken ik ook wel, onzeker raken van iets.. 't is een soort gevoel wat je helemaal blokkeert.. maar ik ben dan ook weer zo zelfbewust dat ik niet wil toegeven dat ik hulp van anderen nodig heb.

Zelfbewust of koppig?

quote:

Op donderdag 8 september 2005 10:21 schreef -DailaLama- het volgende:

[..]

Zelfbewust of koppig?

Ik denk allebei, het voelt ook als een soort nederlaag als ik daaraan zou toegeven.. Maar het uit zich nu ook in lichamelijke klachten en ik heb er al 7 jaar last van, dus er zal binnenkort wel iets moeten veranderen.

Verder ken ik de klachten in de openingspost heel goed, bij mij heeft dat ook als gevolg dat ik nergens meer gemotiveerd voor ben of leuk vindt. Hierdoor krijgt iedereen het gevoel dat ik heel kalm en onverschillig ben, terwijl ik de hele tijd probeer om mezelf eraan te zetten om een gesprek te starten.. Hierdoor raak ik weer heel zelfbewust en begin ik te lang na te denken over wat ik moet zeggen.
Ik heb geen idee of dit logisch klinkt, maar enfin; je kan wel raden wat dit betekent voor je sociaal leven.

Nu ik erover nadenk beschrijf ik hier eigenlijk een soort depressie.

[ Bericht 2% gewijzigd door DevoiD op 08-09-2005 12:28:43 ]

Ik heb hier ook erg veel last van, ik heb ook het idee soms niet meer te weten wie ik zelf ben. Herkennen jullie dat? Dat je niet weet hoe je te gedragen bij andere mensen? Ik wil het continu goed doen bij iedereen, maar elke persoon is anders en reageert dus ook anders op mij. Net als velen van jullie mijd ik sociale situaties en ben het liefste alleen of met mijn vriend. Zelfs bij vriendinnen (ik heb 2 hele goede maatjes!) wil ik het steeds perfect doen, omdat ik ze niet wil verliezen. Juist door alles zo te analyseren, kom je in een soort isolement denk ik. Het gaat bij miju goed als ik een ''schijt aan de wereld' bui heb (die zijn wel spaarzaam hoor en meestal als ik wat gedronken heb!), dan voel ik een soort rust en voel ik me minder bekeken. Er wordt wel gezegd dat mensen alleen met zichzelf bezig zijn, maar ze letten toch ECHT wel op je! Mensen vinden me een mooie meid om te zien (krijg veel complimentjes, doet me wel goed, maar maakt me ook nerveus) en hierdoor krijg ik veel aandacht. Dit vind ik vaak doodeng, ik ben nog steeds bang dat ik niet leuk genoeg ben. Liever zit ik veilig in mijn eigen (fantasie)wereldje waar niemand me kan afwijzen. Ik studeer zelf voor maatschappelijk werkster en ben daardoor kritisch naar mezelf gaan kijken. Ik wil weten waar die sociale fobie vandaan komt, al heb ik er mijn hele leven al last van. De fobie zal toch gevoedt worden door allerlei factoren in je leven en ik heb nogal wat meegemaakt. Dit jaar zou ik eigenlijk stage moeten lopen, maar ik voelde me daar absoluut (nog) niet sterk voor. Ik kom te onzeker over en dat is natuurlijk geen goed voorbeeld voor toekomstige clienten. Ik heb besloten een jaartje mijn studie te onderbreken, om erachter te komen wat voor mij het beste is. Nu ga ik een paar maandjes werken, maar dat is ook al een crime voor mij. Hebben meer mensen erg veel last van hun fobie, met name op de werkvloer? Heel wat baantjes zijn bij mij de mist in gegaan door mijn angst voor afwijzing....Ik ben net begonnen aan een nieuw baantje en wil zo graag dat het deze keer wel gaat lukken....

quote:

Op donderdag 8 september 2005 13:01 schreef Fleurtjebloem het volgende:
Dit jaar zou ik eigenlijk stage moeten lopen, maar ik voelde me daar absoluut (nog) niet sterk voor. Ik kom te onzeker over en dat is natuurlijk geen goed voorbeeld voor toekomstige clienten. Ik heb besloten een jaartje mijn studie te onderbreken, om erachter te komen wat voor mij het beste is. Nu ga ik een paar maandjes werken, maar dat is ook al een crime voor mij. Hebben meer mensen erg veel last van hun fobie, met name op de werkvloer? Heel wat baantjes zijn bij mij de mist in gegaan door mijn angst voor afwijzing....Ik ben net begonnen aan een nieuw baantje en wil zo graag dat het deze keer wel gaat lukken....

Alsof ik het zelf geschreven heb!

Ik ga er alleen geen volledig jaar tussenuit, dat kan ik al niet meer maken.
Ik probeer nu voor een paar maanden werk te vinden maar das inderdaad crime! Wat ik ook ga doen is meedoen met een toneelgroep. In die groep gaat het voornamelijk om improvisatie en hierdoor hoop ik wat assertiever te worden en misschien mezelf een beetje te leren kennen of zo... is natuurlijk maar de vraag of dat werkt maar goed, het is iig een begin. Ook ben ik hiermee zeg maar verplicht om met anderen te communiceren en oefening baart kunst is mijn ervaring.

Die 'schijt aan de wereld' buien die je beschrijft heb ik ook ja, maar zelden en ook meestal na enig alcoholgebruik. Dat zijn ook de momenten dat ik mezelf er toe zet spijkers met koppen te slaan, bijvoorbeeld mezelf op te geven voor zo'n toneelgroep of toch die winkel binnen stappen waar ze personeel zoeken. Ik heb mezelf de laatste tijd echt aangeleerd om gebruik te maken van die buien!

Het probleem is idd dat ik door iedereen aardig gevonden wil worden, maar ik bij iedere ontmoeting er al van uit ga dat mensen me dom gaan vinden of zo. 'Wees gewoon jezelf', krijg jij dat ook iedere keer weer te horen?

Echt veel ervaring op de werkvloer heb ik niet moet ik zeggen, de stap om daadwerkelijk iets te gaan doen was voor mij altijd te groot. Ik hoop binnenkort iets te vinden en dan moet ik maar zien hoe het gaat...

Hopelijk lukt het bij jou dit keer wel, heel veel succes!

Flibble, wat jij zegt gaat ook echt voor mij op en eigenlijk voelt dat wel goed. We zijn iig niet ''gek'' ofzo Wat goed van je dat je mee gaat doen aan die toneelgroep! Ik denk dat het je wel gaat helpen, rollenspelen kunnen een goede ''therapie'' zijn, omdat je dan in de huid van een ander kruipt. Natuurlijk is dat ook niet altijd okee, want dan leer je nog niet om jezelf te zijn;)
Ik krijg ook zeer vaak te horen dat ik ''mezelf'' moet zijn, maar hoe doe je dat? Ben ik van mezelf een stil bang muisje of toch die spontane meid? Ik heb op zich ook niet veel werkervaring, omdat ik hoogstens 3 maanden ergens werk. Dan haak ik af of stort ik in. Ik heb bv. expres achter de bar gewerkt, om zo hopelijk mijn angst te overwinnen. Helaas werkte dit averechts, maar ik kan wel zeggen dat ik 2x achter de bar heb gestaan. Ik vind het ook een grote misvatting dat iedereen (die mij niet kent) van mij denkt dat ik barst van het zelfvertrouwen, omdat ik er zogenaamd goed uitzie. Ik wil niet dat mensen denken dat ik zo'n nietszeggend persoon ben dat alleen maar mooi kan zitten wezen. Op die ''schijt aan de wereld'' buien, ben ik echter wel een spontane en vrolijke meid, op die momenten kan ik de wereld aan. Maar ik merk dat die buien steeds sporadischer worden. Ze komen ook ineens ''opzetten'' (na bijvoorbeeld een dip) of na wat glaasjes alcohol

Net als jij durf ik vaak geen winkel binnen te stappen. Alleen als iemand anders erbij is wil ik me niet laten kennen en vraag ik met mijn spontane pokerface of ze nog mensen nodig hebben. Maar iun m'n eentje moet ik wel in een HEEL stoere bui zijn!

quote:

Op donderdag 8 september 2005 16:37 schreef Fleurtjebloem het volgende:
Flibble, wat jij zegt gaat ook echt voor mij op en eigenlijk voelt dat wel goed. We zijn iig niet ''gek'' ofzo Wat goed van je dat je mee gaat doen aan die toneelgroep! Ik denk dat het je wel gaat helpen, rollenspelen kunnen een goede ''therapie'' zijn, omdat je dan in de huid van een ander kruipt. Natuurlijk is dat ook niet altijd okee, want dan leer je nog niet om jezelf te zijn;)

Er is niks mis mee om het toneelstukje te spelen wat je zelf wil en waar je jezelf gelukkig bij voelt. Het wordt dramatisch wanneer je toneel gaat spelen voor andere mensen, wat je eigenlijk niet wil.

Ik heb ook nauwelijks werkervaring hoor. Althans niet buitenshuis, wel binnen mijn vaders bedrijf.

Verder heb ik nooit echt een baantje gehad, hoogstens een dagje een bedrijf meehelpen voor wat geld of zo. Komt mede omdat mn vader nogal gul is met geld geven. En ik studeer er bij natuurlijk.

quote:

Op donderdag 8 september 2005 16:37 schreef Fleurtjebloem het volgende:
Flibble, wat jij zegt gaat ook echt voor mij op en eigenlijk voelt dat wel goed. We zijn iig niet ''gek'' ofzo

Nee idd, dat scheelt een hoop!

Dit heb ik in het topic 'mensenschuw' geschreven. Het beschrijft een paar van mijn 'schijt aan de wereld' buien in het groot! Misschien dat je hier iets aan hebt...

quote:

Ik ben ook zeer mensenschuw en ben op dit moment bezig mezelf daar overheen te zetten. Ik heb het probleem echt al jaaarenlang maar pas sinds een paar maanden probeer ik er actief wat aan te doen.

De aanleiding (dat ik eraan begon te werken) was eigenlijk dat iemand (mijn ex dus) mij heel erg veel pijn gedaan had. Op dat moment had ik eigenlijk iets van: ok, erger dan dit kan het niet worden. Toen ben ik een heleboel leuke dingen voor mezelf gaan plannen die ik anders nooit gedaan had, bijvoorbeeld in mijn eentje naar Lowlands. Tijdens dit soort dingen ben ik veel in contact geraakt met anderen, zonder dat ik daar zelf veel moeite voor hoefde te doen; mensen stappen vaak zomaar op je af als ze zien dat je alleen bent!

Door veel alleen te doen maak je makkelijker contacten heb ik gemerkt. Dit klinkt heel maf misschien maar t is echt zo. Eerder deed ik NOOIT dingen alleen, waardoor ik altijd overschaduwd werd door de mensen met wie ik was. Ik hing er altijd maar bij.

De stap is groot, maar probeer jezelf los te maken van anderen. Komt er eens een leuke band in je stad optreden, ga er dan toch heen als je vrienden eens niet mee willen. Je zult zien dat er altijd wel mensen praatjes met je aanknopen.

Wat volgens mij ook een belangrijke oorzaak is, is een zeer negatief zelfbeeld. Vooral doordat je niet veel met mensen omgaat, kan je jezelf alles wijsmaken. Tijdens mijn gespreken met de studentenpsycholoog stampte ik zo een rij negatieve punten uit en weinig positieve punten. Maar na enige analyse hebben we een deel van de negatieve punten onder positieve kunnen plaatsen (het is helemaal niet negatief, je ziet het alleen zo) en de lijst met positieve punten flink aan kunnen vullen.
Wat voor mij goed heeft geholpen was o.a. lid worden van enkele sportverenigingen. In het begin denk je dat het niets helpt (je bent nog steeds stil en zegt weinig), maar zodra mensen doorkrijgen hoe je bent, proberen ze je wel in de groep te betrekken.
Ik ben nog steeds best stil, maar ik ga nu zeker de goede kant op.

@Flibble: Je hebt daar ook helemaal gelijk in, wat betreft het 'alleen' dingen doen. Meestal doe ik iets met mijn vriendje, gewoon omdat ik dat leuker vind. Maar naar een concert ofzo in m'n eentje zou ik nooit doen, ik zou me dan niet prettig voelen. Wel komen leuke contacten vaker 'onverwachts' en idd als je even alleen bent. Dan stappen mensen gemakkelijker op je af. Maar het is gewoon best vreemd, als ik die ''shijt aan de wereld'' buien heb, lijk ik wel een heel ander persoon, vrolijk en spontaan enzo! Or is that the real me?!

@Martydekale: Ja, sporten kan al veel helpen. Ik doe aan fitness en dan maak je ook geregeld een praatje. Maar jij doet echt een teamsport neem ik aan?

Oooh wacht, ik lees het al in je profiel.Druk bezig zo te zien!

quote:

Op vrijdag 9 september 2005 08:23 schreef Fleurtjebloem het volgende:
@Flibble: Je hebt daar ook helemaal gelijk in, wat betreft het 'alleen' dingen doen. Meestal doe ik iets met mijn vriendje, gewoon omdat ik dat leuker vind. Maar naar een concert ofzo in m'n eentje zou ik nooit doen, ik zou me dan niet prettig voelen.

Dat deed ik dus ook altijd, totdat hij me dumpte voor z'n nieuwe vlam.. en me helemaal alleen achter liet. Toen had ik dus iets van: waar ben ik nou eigenlijk mee bezig??! Vervolgens heb ik een vrij lange 'schijt aan de wereld' bui gehad waarin ik een Lowlands ticket heb gekocht en helemaal remi daar naartoe ben gegaan. Dat was echt hemels!!!! En dat heeft mij ook gestimuleerd om meer van dat soort spontane acties te doen.

Op die manier ben ik erachter gekomen dat in mijn eentje dingen ondernemen heel goed is voor mij.

Ik kan niet anders zeggen dan two thumbs up for you, Flibble! Het is ook niet goed om teveel op iemand te ''leunen'', maar ook moeilijk als je zo verliefd bent...

Ik herken dit ook in mezelf:

Je durft niet op iemand af te stappen, bang voor afwijzing
Je bent dan eenzaam, je wil zelfvertrouwen
Zelfvertrouwen krijg je door op iemand af te stappen keer op keer , maar dat durf je weer niet.

Je blijft die cirkel steeds afgaan...

quote:

Op vrijdag 9 september 2005 21:44 schreef DR878 het volgende:
Ik herken dit ook in mezelf:

Je durft niet op iemand af te stappen, bang voor afwijzing
Je bent dan eenzaam, je wil zelfvertrouwen
Zelfvertrouwen krijg je door op iemand af te stappen keer op keer , maar dat durf je weer niet.

Je blijft die cirkel steeds afgaan...

herkenbaar

was vorige week weer uitgegaan(na hele lange tijd) en was best wel lache. kreeg wat aandacht enzo, doet je toch wel goed . ik heb ook een boek besteld 'hoe kom ik over mijn negatieve zelfbeeld heen', misschien dat het helpt . Maarja op het moment voel ik me wel goed en zeker, hopen dat ik het gevoel een poosje houdt

Als ik op wil vallen , of zelfbewust ben van mezelf en naar elk meisje kijk of ze uberhaupt interesse in me heeft dan lijkt het niet alsof niemand me moet, er gebeurt nix, niemand ziet mij staan etc.

Soms heb ik het weer dat ik druk met andere dingen bezig ben, niet op mezelf let en iedereen om me heen koud laat, ik ben mezelf zeg maar dan. En dan stappen heel wat meisje op me af heel onverwachts , of wordt ik versierd oid. en omdat het onverwachts aankomt verpruts ik het altijd .

Als je wilt opvallen dan lukt het niet , en als je het druk hebt en je hebt nergens anders tijd voor dan lukt het weer wel.
Heeft iemand dit ook?

quote:

Op dinsdag 13 september 2005 23:19 schreef DR878 het volgende:
Als ik op wil vallen , of zelfbewust ben van mezelf en naar elk meisje kijk of ze uberhaupt interesse in me heeft dan lijkt het niet alsof niemand me moet, er gebeurt nix, niemand ziet mij staan etc.

Soms heb ik het weer dat ik druk met andere dingen bezig ben, niet op mezelf let en iedereen om me heen koud laat, ik ben mezelf zeg maar dan. En dan stappen heel wat meisje op me af heel onverwachts , of wordt ik versierd oid. en omdat het onverwachts aankomt verpruts ik het altijd .

Als je wilt opvallen dan lukt het niet , en als je het druk hebt en je hebt nergens anders tijd voor dan lukt het weer wel.
Heeft iemand dit ook?

yep.
Net alsof je je moet voorbereiden op wat iemand zegt, terwijl je natuurlijk veel beter een eerlijke en spontane reactie kan geven.

Ik heb ook sociale angst gehad... nouja, het is nog niet helemaal weg. Maar op een gezondere manier. Ik zie in dat veel mensen eigenlijk best wel onzeker zijn in sommige 'sociale' situaties. Dus ik ben zeker niet de enige. Ik heb een tijd groepstherapie gehad, dat heeft me geholpen.

Binnenkort begin ik met toneellessen... het schijnt namelijk dat je daar mee lef door krijgt... maar het spreekt me ook op zich erg aan. Dus ik ben benieuwd of ik daardoor ook weer wat zekerder van mezelf word... en wat sterker in mijn schoenen ga staan.

Het belangrijkste is eigenlijk 'gewoon' inzien dat je net zoveel waard bent als een ander. Dat je jezelf echt accepteerd. Ik zag mezelf niet als minderwaardig, want waarom zou ik minder zijn dan een ander? Maar toch gedroeg ik me stiekem toch erg minderwaardig. Het zat gewoon erg diep dat je het zelf niet meer merkt wat je 'verkeerd' doet. Nu ben ik beter naar mezelf gaan kijken en zie ik wanneer ik me minderwaardig 'gedraag'... en daar leer ik van.

Zijn er hier toevallig meer mensen die toneelles hebben genomen... om deze of een ander reden? En ben je hierdoor ook veranderd?

Ik doe nu ook iets met toneel. Ik merk inderdaad dat ik wat positiever tegen dingen aan kijk.

quote:

Op donderdag 20 juni 2002 21:57 schreef Ceased2Be het volgende:"Een veel voorkomende angst is sociale angst. Hierbij is iemand vooral bang voor de afwijzing door anderen. Waarschijnlijk komt sociale angst het vaakste voor. Zo ongeveer één op de tien mensen heeft er last van. Sociale angst leidt vaak tot vermijding van sociale contacten en kan daardoor tot vereenzaming leiden. Die vereenzaming is dan een soort van zelfbescherming geworden. De eenzaamheid geeft je immers de garantie dat anderen je dan niet kunnen afwijzen.
Sociale angst kan er ook toe leiden dat mensen in contact met anderen niet durven zeggen wat ze eigenlijk willen of denken. Ze zijn geneigd om vooral dingen te doen waarvan ze denken dat anderen ze van ze verwachten. Ook hierdoor denken ze afwijzing te voorkomen. Het kan dan ook leiden tot sterke afhankelijkheid van anderen.

Hier heb ik heel erge last van, maar dan ook nog eens dat ik het moeilijk vind om
contact te houden met vrienden omdat ik er vaak geen behoefte aan heb om met ze
af te spreken of te bellen. Zo zijn vele vriendschappen al verloren gegaan en zelf baal ik daar
enorm van want als ik bij die personen ben hebben we het altijd super leuk! maar thuis ben ik niet
zo snel van afspreken enzo. Vaak moet het dan weer van die ander komen en ik kan me voorstellen dat ze op een gegeven moment zoiets hebben van: Ja laat haar nou ook maar eens een keer bellen hoor!

Ook heb ik heel erg het gevoel dat anderen een bepaald oordeel over mij hebben en dat ik bang ben voor een afwijzing. Daardoor als ik bekenden zie op straat wil ik er meestal voor zorgen dat ze me niet herkennen of zien. dan ontloop ik ze meestal, ik denk dan vaak dat ik niet weet waar we
het over zouden moeten hebben, dus dat we maar beter niet kunnen gaan praten.
Baal Baal Baal.

Ik heb wel vriendinnen en vrienden hoor, maar ik denk dat als school
is afgelopen het mij echt veel moeite gaat kosten om ze te behouden, en ik denk
dat ik ze ook wel kwijt zal raken.
Ik had 1 echte vriendin, waarbij ik het niet moeilijk vond om contact te houden omdat allesw eigenlijk vanzelf ging! Zij belde mij vaak en daardoor ik haar, het werd een soort gewoonte dus dan ging het automatisch. Het voelde ook niet als een verplichting om haar te bellen, want zij belde sowieso wel! Ik hou niet van verplichtingen, zoals: Ik heb haar laatst gebeld, laat haar nu maar een bellen.
Ook vind ik het bij mij thuis vaak saai dus gaan we eigenlijk altijd naar haar toe, omdat als ze hier is ik het als mijn taak zie om te verzinnen wat we gaan doen, dan gaat het niet vanzelf, bij haar wel, dan hebben we altijd wat te doen.
Het punt is dus dat zij eens mijn vriendin was waarbij ik het probleem van contact houden niet had! maar nu is ze heel erg veranderd en is ze echt zo'n BrEeZaH sletje geworden, dus nu wil ik eigenlijk al helemaal geen contact meer met haar.
Ik zou heel graag weer zo;n vriendin willen hebben waarbij alles zo automatisch gaat, maar die vind je dus niet zo makkelijk.
het kwam gewoon doordat ze me zo vaak belde en daardoor kenden we elkaar door en door en ik wist gewoon dat als ik een poostje niet zou bellen zij niet zoiets had van: Ja, nu mag zij wel eens gaan bellen.

Zo, mijn verhaal. Ja, ik zit aardig in de knup. Zelf heb ik er niet zo'n last van, maar wel vaak in de zomervakantie, waarbij je dus echt elkaar zou moeten bellen om contact te houden.

+ dat ik dus bang ben om de eerste stap te zetten omdat mensen daar misschien
niet op zitten te wachten. ( met mensen bedoel ik dus vooral bekenden )
Daarom laat ik anderen meestal de eerste stap zetten, dan zit het altijd goed.

[ Bericht 15% gewijzigd door -Strawberry- op 17-09-2005 08:46:14 ]

quote:

Ik had 1 echte vriendin, waarbij ik het niet moeilijk vond om contact te houden omdat allesw eigenlijk vanzelf ging! Zij belde mij vaak en daardoor ik haar, het werd een soort gewoonte dus dan ging het automatisch. Het voelde ook niet als een verplichting om haar te bellen, want zij belde sowieso wel! Ik hou niet van verplichtingen, zoals: Ik heb haar laatst gebeld, laat haar nu maar een bellen.
Ook vind ik het bij mij thuis vaak saai dus gaan we eigenlijk altijd naar haar toe, omdat als ze hier is ik het als mijn taak zie om te verzinnen wat we gaan doen, dan gaat het niet vanzelf, bij haar wel, dan hebben we altijd wat te doen.
Het punt is dus dat zij eens mijn vriendin was waarbij ik het probleem van contact houden niet had! maar nu is ze heel erg veranderd en is ze echt zo'n BrEeZaH sletje geworden, dus nu wil ik eigenlijk al helemaal geen contact meer met haar.
Ik zou heel graag weer zo;n vriendin willen hebben waarbij alles zo automatisch gaat, maar die vind je dus niet zo makkelijk.

Dit is bij mij echt precies hetzelfde! Ik had ook zo'n vriendin bij wie alles eigenlijk vanzelf ging, we deden bijna alles samen en het was altijd leuk. Nu heb ik die vriendin niet meer (ook een beetje om dezelfde reden als bij jou ) en het is moeilijk om weer zo iemand te vinden. Alleen heb ik voor de rest ook geen vriendinnen en/of vrienden meer, die ben ik allemaal kwijtgeraakt.

Ik heb zelf dus ook behoorlijk last van die angst en ik merk nu dat het ook heel erg in de weg zit bij mijn studie waar ik een paar weken geleden aan begonnen ben . We moeten nu in groepjes werken en dit lukt mij absoluut niet, ik zit dus iedere keer maar een beetje erbij en zeg dus helemaal niets.. op deze manier kan ik deze studie niet af gaan maken, dat hou ik ook niet vol.
Ik wist ook van tevoren dat dit een probleem zou gaan worden (het in groepjes werken) maar ik dacht dat ik me er wel overheen kon zetten door toch af en toe iets te zeggen, maar het wil maar niet lukken Voor anderen klinkt dat altijd raar, die denken altijd: 'zeg gewoon iets'.. Maar zo werkt het bij mij dus echt niet
Maar goed, ik wil echt niet dat ik hier mijn hele leven zo'n ontzettende last van blijf houden, want dit is gewoon geen leven zo En wat ik ook wil proberen en wil doen, ik kan me er niet overheen zetten, dat is gewoon zooo frustrerend. Soms denk ik wel eens dat ik het gewoon moet accepteren, en dat ik daardoor veel dingen in mijn leven niet zal kunnen doen... maar dat is ook een vreselijke gedachte want ik WIL echt op een andere manier leven dan zoals het nu is.

Ik heb dus verder ook geen advies voor anderen ofzo, maar moest ff m'n verhaal kwijt

quote:

Op maandag 19 september 2005 19:07 schreef Souriceau het volgende:

[..]

Dit is bij mij echt precies hetzelfde! Ik had ook zo'n vriendin bij wie alles eigenlijk vanzelf ging, we deden bijna alles samen en het was altijd leuk. Nu heb ik die vriendin niet meer (ook een beetje om dezelfde reden als bij jou ) en het is moeilijk om weer zo iemand te vinden. Alleen heb ik voor de rest ook geen vriendinnen en/of vrienden meer, die ben ik allemaal kwijtgeraakt.

Ik heb zelf dus ook behoorlijk last van die angst en ik merk nu dat het ook heel erg in de weg zit bij mijn studie waar ik een paar weken geleden aan begonnen ben . We moeten nu in groepjes werken en dit lukt mij absoluut niet, ik zit dus iedere keer maar een beetje erbij en zeg dus helemaal niets.. op deze manier kan ik deze studie niet af gaan maken, dat hou ik ook niet vol.
Ik wist ook van tevoren dat dit een probleem zou gaan worden (het in groepjes werken) maar ik dacht dat ik me er wel overheen kon zetten door toch af en toe iets te zeggen, maar het wil maar niet lukken Voor anderen klinkt dat altijd raar, die denken altijd: 'zeg gewoon iets'.. Maar zo werkt het bij mij dus echt niet
Maar goed, ik wil echt niet dat ik hier mijn hele leven zo'n ontzettende last van blijf houden, want dit is gewoon geen leven zo En wat ik ook wil proberen en wil doen, ik kan me er niet overheen zetten, dat is gewoon zooo frustrerend. Soms denk ik wel eens dat ik het gewoon moet accepteren, en dat ik daardoor veel dingen in mijn leven niet zal kunnen doen... maar dat is ook een vreselijke gedachte want ik WIL echt op een andere manier leven dan zoals het nu is.

Ik heb dus verder ook geen advies voor anderen ofzo, maar moest ff m'n verhaal kwijt

Ik heb dat in grotere groepen dat ik niks zeg.
In een groepjes van 5 mensen praat ik wel gemakkelijk.

quote:

Op maandag 19 september 2005 19:46 schreef partyyboyy het volgende:

[..]

Ik heb dat in grotere groepen dat ik niks zeg.
In een groepjes van 5 mensen praat ik wel gemakkelijk.

In grotere groepen gaat het inderdaad veel slechter, nu zit ik in een groep van 11 mensen.
Bij mij gaat het eigenlijk alleen 'goed' als het maar 2 of 3 mensen zijn

quote:

Op maandag 19 september 2005 19:54 schreef Souriceau het volgende:

[..]

In grotere groepen gaat het inderdaad veel slechter, nu zit ik in een groep van 11 mensen.
Bij mij gaat het eigenlijk alleen 'goed' als het maar 2 of 3 mensen zijn

maar ik heb ook helemaal niet de behoefte om in een grote groep iets te zeggen. Heb jij dat wel?

quote:

Op maandag 19 september 2005 20:01 schreef partyyboyy het volgende:

[..]

maar ik heb ook helemaal niet de behoefte om in een grote groep iets te zeggen. Heb jij dat wel?

Normaal gesproken niet nee, maar in mijn onderwijsgroep zal het eigenlijk wel moeten... daar is het juist de bedoeling dat iedereen meediscussieerd en dat je niet alleen maar zit te luisteren (zoals ik nu dus doe)

quote:

Op maandag 19 september 2005 19:46 schreef partyyboyy het volgende:

[..]

Ik heb dat in grotere groepen dat ik niks zeg.
In een groepjes van 5 mensen praat ik wel gemakkelijk.

grappig,
ik heb precies het tegenovergestelde
komt wellicht omdat ik het meer de moeite vind om iets te zeggen als er heel veel mensen luisteren.

en ook wel omdat ik het grappig vind om alle aandact op mij te richten als er genoeg mensen zijn.


OT: 1 advies , heb Zelfrespect en niemand is meer waard dan jij, zelfs ik ben niet meer waard dan jouw. dus

www.verlegen mensen.nl

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 00:52 schreef nikkie het volgende:
www.verlegen mensen.nl

Bij mij heeft het niet zozeer met verlegenheid temaken, maar ik heb vooral gewoon
moeite om mijn vrienden te behouden omdat ik dus niet uit mijzelf ze ga bellen om
een afspraak temaken, zoals ik al in mijn vehaal hierboven vertelde.

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 08:47 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Bij mij heeft het niet zozeer met verlegenheid temaken, maar ik heb vooral gewoon
moeite om mijn vrienden te behouden omdat ik dus niet uit mijzelf ze ga bellen om
een afspraak temaken, zoals ik al in mijn vehaal hierboven vertelde.

En waarom doe je dat dan niet als je het wel wil?

@Strawberry:
Jou verhaal lijkt echt superveel op dat van mij!! Dat heb ik ook ja! Heel maf eigenlijk! Aan de ene kant wil ik heel graag vrienden (die ik dus nauwelijks heb.. ) en aan de andere kant wil ik ze ook nooit bellen. Hierdoor is een hele hechte vriendschap al op de klippen gelopen en zo een als die heb ik sindsdien ook niet meer gehad. Zij belde ongeveer iedere dag en wanneer ze dan een keer niet belde kon ik de rust wel even gebruiken en had ik dus ook ff geen behoefte om haar te bellen.
En bekenden ontlopen op straat doe ik ook heel erg. Heeft ook te maken met geen onderwerp van gesprek weten.

@Souriceau:
Werken in groepjes is bij mij ook bagger ja! Ik zeg nauwelijks iets waardoor mensen ook iets hebben van: die heeft ook niks in te brengen! Groepjes van vier (en minder) gaat nog wel, maar meer dan dat wordt al lastiger.


Ik heb ook gehoord dat toneellessen goed zijn voor dit probleem. Heb vanavond mijn eerste! Hopelijk helpt het....

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 13:45 schreef Flibble het volgende:
@Strawberry:
Jou verhaal lijkt echt superveel op dat van mij!! Dat heb ik ook ja! Heel maf eigenlijk! Aan de ene kant wil ik heel graag vrienden (die ik dus nauwelijks heb.. ) en aan de andere kant wil ik ze ook nooit bellen. Hierdoor is een hele hechte vriendschap al op de klippen gelopen en zo een als die heb ik sindsdien ook niet meer gehad. Zij belde ongeveer iedere dag en wanneer ze dan een keer niet belde kon ik de rust wel even gebruiken en had ik dus ook ff geen behoefte om haar te bellen.
En bekenden ontlopen op straat doe ik ook heel erg. Heeft ook te maken met geen onderwerp van gesprek weten.

Meestal als ik bekenden tegenkom ben ik inderdaad bang dat ik niet genoeg te vertellen heb en dat
er dan van die akelige stiltes vallen waarbij ik me dan erg ongemakkelijk ga voelen.
En met die ene vriendin die ik had ging dat dus allemaal vanzelf! Daarbij hadden we genoeg te kletsen aan de telefoon maar ook gewoon als we elkaar tegenkwamen. Daarom vind ik het ook erg jammer dat die vriendschap stukgelopen is.

Ik ben eigenlijk niet verlegen ofzo als we in groepjes werken, ik geef vaak wel
mijn mening maar laat anderen het denkwerk doen.

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 10:30 schreef -DailaLama- het volgende:

[..]

En waarom doe je dat dan niet als je het wel wil?

Omdat ik er op dat moment geen behoefte aan heb, terwijl als ik daar eenmaal ben we
het heel leuk hebben hoor! Maar ik denk dat ik zoeits heb van: Ik kan het thuis toch netzoleuk hebben? Waarom zou ik dan naar diegene toegaan?
Dat diegene hierheen komt is ook geen optie, want kijk dan is het meestal zo dat IK ,om het maar
even zo te zeggen, moet verzinnen wat we gaan doen, waar we over praten etc.. En dan ben ik
vaak bang dat ik niets weet wat we zouden kunnen gaan doen.

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 15:26 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Omdat ik er op dat moment geen behoefte aan heb, terwijl als ik daar eenmaal ben we
het heel leuk hebben hoor! Maar ik denk dat ik zoeits heb van: Ik kan het thuis toch netzoleuk hebben? Waarom zou ik dan naar diegene toegaan?
Dat diegene hierheen komt is ook geen optie, want kijk dan is het meestal zo dat IK ,om het maar
even zo te zeggen, moet verzinnen wat we gaan doen, waar we over praten etc.. En dan ben ik
vaak bang dat ik niets weet wat we zouden kunnen gaan doen.

Is het bij jou ook niet dat er een zekere angst aan ten grondslag ligt? Bij mij heeft het denk ik ook te maken met het idee dat het bij mij toch niet gezellig is of zo. Dan denk ik: ach die persoon heeft toch geen zin om iets met mij te doen, die kan wel wat gezelligers verzinnen! Kortom, misschien het idee afgewezen te worden of zo...
Is dat bij jou ook of is het wat anders?

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 16:06 schreef Flibble het volgende:

[..]

Is het bij jou ook niet dat er een zekere angst aan ten grondslag ligt? Bij mij heeft het denk ik ook te maken met het idee dat het bij mij toch niet gezellig is of zo. Dan denk ik: ach die persoon heeft toch geen zin om iets met mij te doen, die kan wel wat gezelligers verzinnen! Kortom, misschien het idee afgewezen te worden of zo...
Is dat bij jou ook of is het wat anders?

Dat dacht ik ook. En dat is gewoon verlegenheid.

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 16:12 schreef -DailaLama- het volgende:

[..]

Dat dacht ik ook. En dat is gewoon verlegenheid.

Hm, weet ik niet. Over verlegenheid kan je je wel ff heen zetten denk ik.

Wel last van.

Psych wou mij eerst doorsturen naar een ander zorg instelling voor groeps terapie met leeftijdsgenoten maar was niet doorgegaan want dan zou het erger worden.

Dus moest ik maar sociaalevaardigheiden doen via mijn school wat ik toch al zou krijgen.
Ende verhaal met de pscy.

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 22:01 schreef SV het volgende:
Wel last van.

Psych wou mij eerst doorsturen naar een ander zorg instelling voor groeps terapie met leeftijdsgenoten maar was niet doorgegaan want dan zou het erger worden.

Dus moest ik maar sociaalevaardigheiden doen via mijn school wat ik toch al zou krijgen.
Ende verhaal met de pscy.

Wat een vreemd verhaal...
Van groepstherapie zou het erger worden maar sociale vaardigheidstraining via school moet wel helpen? Wat een idiote psych, volgens mij weet ie zelf niet eens waar ie het over heeft!

Succes ermee!

Ik heb moeite met drukke sociale situaties.

Ik heb er ook wel een bepaalde mate last van denk ik. Maar het is bij mij niet zozeer de angst om te worden afgewezen door anderen, want ik merk dat ik juist vaak een positie inneem die het tegenovergestelde is van wat anderen vinden. Op die manier zorg ik er zelf voor dat er een kloof ontstaat tussen mijzelf en anderen. Bij mij is het daarentegen meer de angst voor teleurstelling. Overal waar ik kom, vooral in groepen, zie je weer hetzelfde verschijnsel zich voordoen. Het sociale egoïsme van populair willen doen tegenover de groep. Het haantjesgedrag van mannen tegenover een meisje. Soms zie ik wel eens een tekenfilm of een sprookjesfilm ofzo en dan lijkt alles er zo gelukkig, lief, gezellig en fijn. In de werkelijkheid is dat helaas meestal niet zo en raak ik altijd teleurgesteld.

Bij mij is de sociale angst dus vooral een element van bang te zijn om teleurgesteld te raken.

quote:

Op woensdag 21 september 2005 15:31 schreef Natalie het volgende:
Ik heb moeite met drukke sociale situaties.

Ik ook ... net alsof ik het allemaal niet kan bijhouden.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 14:30 schreef -DailaLama- het volgende:

[..]

Ik ook ... net alsof ik het allemaal niet kan bijhouden.

Ja, dat heb ik precies zo ! Als ik allemaal mensen om mij heen hoor praten kan ik mij niet meer concentreren op het contact. Dan gaat het heel snel. Ik heb zelfs eens gehad dat ik eigenlijk alleen nog maar gesuis hoorde. Heel irritant en dan weer harder en weer zachter. Ik dacht: "HOU JULLIE BEKKEN DICHT!!!!!!!" Ik stond op het punt om het uit te schreeuwen en ben toen maar even naar buiten gegaan. Ik heb dit overigens vooral in perioden dat ik het heel druk met dingen heb en veel stress heb.

Maar ook bij 1 op 1 gesprekken. Het lijkt wel of ik over ieder woord wat iemand zegt eerst heel lang moet nadenken.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 14:37 schreef -DailaLama- het volgende:
Maar ook bij 1 op 1 gesprekken. Het lijkt wel of ik over ieder woord wat iemand zegt eerst heel lang moet nadenken.

Ja, maar dat ligt er bij mij aan met wie dat is en in welke context. Ik heb het inderdaad ook wel op die manier in bepaalde gevallen.

En natuurlijk pas veeeeel te laat in zien wat voor dingen je allemaal had kunnen zeggen tijdens een gesprek.