Als drager van het Draaginsigne Gewonden vertel ik hierbij graag exclusief aan jullie mijn verhaal.
Ik zat er al langer aan te denken, maar had er de moed niet voor. Ook speelde mee dat het voor enkelen koren op de molen is om even "lekker te trollen". Maar dat gaat mij er dit keer niet meer van weerhouden.
Wellicht zal jullie kijk op mij wat anders zijn na het lezen van dit verhaal. So let it be!!
Allereerst wat informatie over het Draaginsigne Gewonden. Daaronder mijn verhaal.
quote:Draaginsigne Gewonden
In 1990 verscheen de eerste veteranenbeleidsnota 'Zorg voor veteranen in samenhang'. Hierin werd gesteld dat alle militairen en veteranen die tijdens hun inzet onder oorlogsomstandigheden of daarmee overeenkomende situaties lichamelijk of psychisch letsel hebben opgelopen, een bijzondere blijk van erkenning verdienen. Op 11 oktober 1990 bracht de toenmalige minister van Defensie A.L. ter Beek dit beleidsvoornemen tot uitvoering met de instelling van het Draaginsigne Gewonden.
Sinds de meidagen van 1940 zijn er meer dan 650.000 Nederlandse militairen ingezet voor de verdediging van Nederland en de voormalige overzeese gebiedsdelen en voor de handhaving van recht en vrede over de gehele wereld. Tot op heden is – na behandeling van de aanvragen door een adviescommissie - aan ruim 4.300 van hen het Draaginsigne Gewonden toegekend. Hieruit blijkt het unieke karakter van het ereteken. Het door veteranen hooglijk gewaardeerde draaginsigne is vergelijkbaar met het bekende ‘Purple Heart’ in de Verenigde Staten.
Het Draaginsigne Gewonden wordt toegekend aan militairen en veteranen die onder oorlogsomstandigheden of tijdens vredesoperaties lichamelijk of psychisch letsel hebben opgelopen. Het Draaginsigne Gewonden is voor de betreffende militairen en veteranen een belangrijke vorm van erkenning voor hun militaire inzet en de offers die zij daarbij hebben gebracht.
Voor het toekennen van het Draaginsigne Gewonden gelden strikte criteria. Een lichamelijke verwonding moet het gevolg zijn van oorlogshandelingen (vijandelijke actie) die aantoonbaar ingrijpen van een arts en/of hospitalisatie noodzakelijk maakte. Verwonding door ziekte en ongevallen leiden zelden tot toekenning. Bij psychisch letsel moet er sprake zijn van behandeling en van het toekennen van een militair invaliditeitspensioen op psychische gronden van minstens tien procent.
De onderscheiding is voor alle Nederlandse (gewezen) militairen die het Koninkrijk dienen of hebben gediend onder oorlogsomstandigheden, of daarmee overeenkomende situaties, inclusief internationale vredesmissies binnen en buiten het verband van de Verenigde Naties bestemd. Ook de vaarplichtige zeelieden in oorlogstijd, de Nederlandse koopvaardij heeft in de Tweede Wereldoorlog zware verliezen geleden, en leden van het voormalige Koninklijk Nederlands Indisch Leger komen voor het insigne in aanmerking.
Men kan na lichamelijke verwondingen en psychisch letsel het insigne uitgereikt krijgen. Meestal is het aan de burgemeester van de woonplaats van de decorandus om het insigne uit te reiken.
Het Draaginsigne kan zowel op de uniform als op de burgerkleding worden gedragen maar het miniatuur wordt alleen op de burgerkleding gedragen. Militairen dragen hun insigne op hun linkerborst, op burgerkleding ziet men het insigne, een zilveren kruis met de Latijnse tekst "VVLNERATUS NEC VICTVS" oftewel "verwond maar niet overwonnen" meestal op de revers.
Volgens het instellingsbesluit zal "degene die zich onwaardig heeft gedragen" geen insigne mogen ontvangen.
De toekenning geschiedde tot 1 januari 1994 door een daarvoor ingesteld Comité en sindsdien door een minister. Dat kan de Minister van Verkeer en Waterstaat (voor de Nederlandse Koopvaardij in oorlogstijd) of de Minister van Defensie zijn (voor militairen).
De tekst Vulneratus Nec Victus betekend Verwond maar niet Overwonnen.
Tot zover wat algemene info.
Nu mijn verhaal.
Zoals enkelen wel weten ben ik in 1994 met Dutchbat 1, 11 Infanterie Bataljon Luchtmobiel Garde Grenadiers, uitgezonden geweest naar Bosnië. Het meerendeel zat ik in de enclave Srebrenica. Maar ook heb ik een deel van mijn tijd op Tuzla Airbase doorgebracht en enkele andere oorden.
Wij hebben daar bijzonder veel krijgsmans geluk gehad doordat er niemand van ons sneuvelde. Alsof er een engeltje over onze schouders mee keek. Ja, we zijn door het oog van de naald gekropen, en ik zag veel dingen die "apart" waren. Beschietingen meegemaakt, 1 keer omsingeld geweest door Bosnische Kroaten ivm 2 doden aan hun kant, lopen door mijnenvelden zonder enige protectie, de dood van "Elvis", de loodzware verkennings patrouilles, de nachtelijke schietpartijen over en weer, het wekenlang leven uit gevechtsrantsoenen (dat is nog op mijn gebid zichtbaar), en natuurlijk ook de constante bedreiging en stress die ik als medic meemaakte. Dit alles, in combinatie met de totale machteloosheid en een gebrek aan alles heeft mij enkele jaren na mijn uitzending flink geraakt. De achterklap.
Het eerste jaar nadat ik weer thuis was in Nederland gingen we gewoon weer verder met waar we voor de uitzending mee bezig waren. Oefenen oefenen en oefenen. De uitzending lag achter mij en ik dacht er tevreden op terug te kunnen kijken ondanks wat ik had meegemaakt.
Totdat de Enclave viel.
Ik zat thuis en hoorde en zag op het journaal wat er aan de hand was in mijn oude missie gebied, waar ik amper een jaar geleden nog zat. Ik zat dag en nacht aan de TV gekluisterd als het ware. Op de kazerne was het ook HET gesprek. Sommigen van mijn collega's riepen dat het goed was. Maar de meesten voelden zich totaal machteloos. Wij wilden onze collega's van het 13de bataljon helpen. Maar hoe???
Als het aan ons lag vlogen wij er direct heen met de gehele brigade. Dat gevoel van machteloosheid was gewoon beangstigend. Je kameraden niet kunnen helpen. Dat voelde als verraad!!!
De val van de Enclave was dus het startsein van de problemen die ik later zou ondervinden.
Aanvankelijk ging ales goed. Het werk moest toch gedaan worden en ik tekende mijn 3de contract bij Luchtmobiel. Veel van mijn buddies met wie ik daar gezeten had waren al afgezwaaid, op een enkeling na. Dus de nieuwe garde wist eigenlijk maar weinig van wat wij gedaan hadden en ik hield het dan ook maar voor me. Ik kon er eigenlijk niet over praten, ik wilde het eigenlijk liever ook niet. De val van Srebrenica was al erg zat. Al helemaal toen daarna de onzin verhalen de pers ingingen over het gedrag van de 3 bataljons aldaar die daar gezeten hadden. Dat onrecht knaagde verschrikkelijk. Mijn aversie tegen burgers werd steeds groter, want ze wisten het toch niet. Ze hadden geen idee. Met mijn familie praatte ik er ook nauwelijks over.
Dit wegdrukken, het willen vergeten van wat ik meegemaakt had, had ik achteraf beter niet kunnen doen.
Langzaamaan kwamen er nachtmerries en flashbacks. Het angstzweet brak mij spontaal uit, om niets. Ik werd meer en meer verbitterd en zocht mijn uitvlucht in de drank. Mijn werk deed ik overigens gewoon uitstekend en de oefeningen idem. Dat was een uitvlucht voor mij, naast de drank.
Toch kon ik niet voorkomen dat ik mij meer en meer ging afzonderen. Alleen met mijn gedachten, alleen met mijn herinneringen. Alleen met de drank. Op de legeringskamer. Ik had een kamer apart kunnen regelen.
Op een gegeven moment was dat ook niet meer genoeg en verliet ik de legeringskamer en sliep in mijn auto. Geplaagd door nachtmerries en constante flashbacks. Het dichtslaan van een deur deed me al dekking zoeken. De penetrante geur van brandhout zat constant in mijn neus.
Enfin, na de diensturen reed ik naar de lokale supermarkt en kocht daar steevast mijn drank. Eten? Dat deed ik maar weinig. Drank was voldoende.
In de auto had ik een jerrycan met water, wat eten, mijn toilet spullen, en drank. Veel drank.
Daar kon ik mij wel mee redden. De auto parkeerde ik in de avond op een verlaten bospad en dronk nog meer. Om in de auto uiteindelijk in slaap te vallen. Ja ik had een slaapzak en een kussen en een schoon uniform in de auto om toch enig comfort te hebben.
Op het werk merkte men niets aan mij. Ik functioneerde als ware op de robot. Deed wat mij gevraagd werd en thuis had ook niemand iets in de gaten.
Maar van binnen was ik gewoon een wrak geworden. Maar toch de schone schijn ophouden. Dat kostte me bijzonder veel energie zonder dat ik dat zelf wist.
De bom die in mij barstte!
Ik ging op een gegeven avond Arnhem in, om daar een kroeg binnen te lopen en me klem te zuipen. Alleen, tussen veel vreemden zat ik dus. Mijzelf verwensend in wat voor een luxe ik wel niet leefde, en met name de anderen die hun fun in vrijheid konden beleven. Ik had anders meegemaakt 3 jaar eerder in Bosnië.
Op een gegeven moment kwam ik aan de praat met enkele jongeren. Hoe het erop kwam weet ik niet, maar eentje riep nog dat het op donderdag altijd stikte van de militairen en toen kwam men op Srebrenica.
Veel lulverhalen moeten aanhoren van onwetenden en door 1 opmerking barstte bij mij de bom. 1 jongen had het lef "ons" uit te maken voor lafaards. Ik vloog hem naar de keel en heb hem verrot geslagen. Als een dwaas ben ik het café uitgerent en naar de auto gelopen. Ik was ladderzat, en was het leven ook meer dan spuugzat. Ik wilde niet meer. Het was genoeg voor mij.
Met hoge snelheid verliet ik Arnhem en reed erg snel over b wegen en besloot mijzelf van kant te maken.
Ik was gewoon echt helemaal "op". Ik kon niet meer. Ik wilde dood.
In 1 stuurbeweging rukte ik het stuur naar links en boorde mijn auto tegen een boom. Wonderwel leefde ik nog maar de auto was total loss. Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer.
Maar ik werd wakker op de kazerne, in mijn legeringskamer die ik nog steeds had. Vraag me niet hoe ik daarheen heb kunnen komen. Dat is een zwart gat voor mij. Wel wist ik wat er vooraf gebeurd was.
Ik had toen mijn broertje gebeld en hem verteld dat ik een einde aan mijn leven had willen maken. Hij belde gelijk naar iemand die hij kende op de kazerne en die lichtte toen de maatschappelijk werker in. Mijn broertje en die maatschappelijkwerker hadden al besloten wat ze met mij wilde doen na hun telefonisch gesprek.
De maatschappelijk werker kwam mij ophalen en bracht mij naar zijn kantoor waar mijn broertje inmiddels ook was aangekomen.
(mijn broertje zat ook bij Luchtmobiel).
Ze hadden op mij ingepraat dat het het beste was dat ik acuut werd opgenomen in het CMH, afdeling Militaire Psychiatrie. Omdat ik op was zei ik op alles, "ik vind het best, kan me niks meer schelen".
Zo begon een opname van 6 maanden aldaar. Ik zat daar tussen Nieuw Guinea veteranen, een enkele Indië veteraan, enkele Libanon Veteranen en nog 2 Bosnië veteranen. En tevens een paar schizofrenen en depri's.
Ik had daar de eerste week behoorlijk de pest in. Dacht bij mijzelf, ik moet hier asap weg, wat doe ik hier?
Daar dacht de psychiator, mijn CC en CSM plus maatschappelijk werker en familie toch wat anders over.
Wederom begon ik de schone schijn op te houden, er was niks mis met me. Totdat ik een conflicht kreeg met een militair verpleger. Dat conflict werd bewust opgezet om mij een ferme spiegel voorte houden.
Achteraf ben ik hem daar zeer dankbaar voor. Zodoende begon mijn proces in het CMH, en kreeg ik anti-depresiva etc etc.
Heel veel therapie en het leek beetje bij beetje weer wat beter met me te gaan.
Het was een "2 stappen terug, 3 vooruit". Met heel veel praten wist men echter nog niet wat ik nu had. Men dacht dat ik depressief was. Dus na die 6 maanden had men de diagnose "depressie" vastgesteld. Goed, het zal wel dacht ik bij mijzelf.
Maar ik begon weer op therapeutische basis te werken op de kazerne, halve dagen eerst, en later weer full-time.
Het einde van kijn 3de BBT contract naderde en wilde niet meer bijtekenen. Men liet mij dat überhaupt ook niet meer toe. Dus kreeg ik op mijn verzoek een omscholing als vrachtwagen chauffeur aangeboden.
Dat haalde ik met succes. Mijn eerste overwinning na de zelfmoord poging was binnen. Ik voelde me trots.
In het najaar van 1998 kreeg ik mijn eervol ontslag.
In het civiele leventje zocht ik dus gelijk werk als vrachtwagen chauffeur. Eerst als distributie chauffeur op een trekker oplegger, en later internationaal chauffeur. 2 maal per week naar Milaan en terug.
Dat lukte me 3 maanden. Ik kreeg nl. bericht dat een oude pelotons kameraad zelfmoord had gepleegd. Ik was weken van slag en keerde niet meer terug op mijn werk. Ik had een ferme terugslag.
Toch wist ik me daar zelf weer uit te werken. Ik werd toen maar internationaal koerier. Dat beviel mij uitstekend. Met een VW Caddy door Europa dingen afleveren. De vrijheid die ik had.
Helaas heeft dat maar 14 maanden geduurt omdat ik toen zware ziekte kreeg.
Ik was sterk vermagerd, zwak, en ziek. Men constateerde een zeldzaam virus in mijn longen.
Het zgn avium B a-typisch.
Na heel veel onderzoek kwam men tot de conclusie dat ik dat virus in Bosnië heb moeten opgelopen.
3 maal ben ik in een speciaal longkliniek te Groesbeek opgenomen geweest voor behandeling.
Ik kwam dus in de WAO terecht.
Daardoor had ik dus weer helaas teveel tijd en kwam het oude zeer weer bovendrijven. Ik slikte medicijnen tegen dat virus, 7 verschillende per dag, 21 tabletten per dag.
Ook moest ik speciaal voedsel tot me nemen welke helaas niet door de verzekering werd vergoed.
Ik kwam dus in de schulden, en mede door dat oude zeer verging ik weer in mijn oude gedrag van drankmisbruik. De nachtmerries kwamen weer terug en de flashbacks waren nog heviger.
Gelukkig hadden die 6 maanden opname in Militaire Psychiatrie me wel een hoop ervaring mee gegeven. Nadat ik 1 jaar zo was doorgegaan lichtte ik toch maar weer eens defensie in dat het niet goed met me ging. En jawel, ik kreeg hulp. Mijn oude maatschappelijk werker werd mijn begeleider mbt mijn terugval. Later heeft mij mij angeraden lid te worden van de BNMO (Bond voor Nederlandse Militaire Oorlogsslachtoffers en Dienstslachtoffers). Ik kreeg ook van hun uit hulp en kwam weer in een molen terecht van keuringen en onderzoeken. Toen werd er PTSS geconstateerd en op basis daarvan ben ik 25% invalide verklaard geworden. En ik krijg dan ook daardoor een Militair Invaliditeits Pensioen.
Mede door al die hulp die ik kreeg, zowel vanuit defensie, het BNMO, maar zeker ook vanuit de familie kwam ik er langzaam mar zeker weer boven op.
Het was echt 2 stappen terug, 3 vooruit.
Maar ik zat weer op de rails.
Ik leerde het te accepteren, en leerde ermee te leven met wat PTSS nu was.
Mijn schulden werden ook geregeld en ik kreeg opeens 12000 gulden van het ABP.
Dit omdat de diagnose uit 1998 welke depressie luidde opeens PTSS was. Dus met terugwerkende kracht kreeg ik geld terug van de verkeerd gestelde diagnose.
Mijn maatschappelijk werker van het BNMO kwam me geregeld opzoeken en dat hielp met het accepteren van PTSS.
Die overwinning was goud waard, want ik wist wat ik had, ik wist wat mijn beperkingen konden zijn. Kortom, het was goed zo. Ik wilde mijn leven weer inhoud geven.
In 2002 leerde ik mijn huidige vrouw kennen via internet, geheel bij toeval.
In 2004 zat ik in Brazilié, en had mijn leventje in Nederland opgegeven.
Dat was een meesterzet van mij. De schepen achter mij verbranden maar wel leven met het verleden. Wetende dat PTSS nooit meer overgaat, maar er wel zelf een draaing aan kunt geven.
Nog steeds heb ik daar last van, mijn vrouw weet het ook. En ja nachtmerries blijven. Maar daar kan ik nu beter mee overweg.
In 2006 deed ik op aanraden van een oud-collega een aanvraag voor het Draaginsigne Gewonden (ja dat moet je zelf aanvragen) en die werd mij heel snel toegekent in 2007. Niet dat ik het draag, maar het is de erkenning van een (psygische) verwonding die mij getekend heeft voor het leven.
Ik kreeg toen 3 opties. Uitreiking tijdens de ISAF Medal Parade samenhangende met de Landelijke Veteranendag 2007 te Eindhoven voor een heel groot publiek, uitreiking door de ambassadeur of consul van Nederland in Brazilië, of per post toegestuurd krijgen. Ik koos voor dat laatste. Ik wilde het bescheiden houden.
In de tussentijd zijn er wel reeds 3 oude kameraden van mij die er niet meer zijn, hen die zichzelf niet hebben weten te redden.
Ik heb heel vaak de vraag gekregen of ik het over wilde doen. En dan zeg ik steevast en vastberaden JA!!
Alles wat ik heb meegemaakt had ik niet willen missen. En mijn hart ligt nog steeds bij Defensie.
Dit was in een "notendop" mijn verhaal welke uiteindelijk heeft geleidt tot het toekennen aan mij van het Draaginsigne Gewonden.
Hieronder de beschikking van toekenning, daaronder foto van DiG plus officieel document.
Nu jullie dit allemaal gelezen hebben, het staat jullie vrij om vragen te stellen mbt bovenstaande.
Ik zal echter niet ingaan, dat wil ik ook niet, op de discussie Srebrenica. Wel mogen jullie mij alles vragen mbt wat ik daar heb meegemaakt als Jan Soldaat, en hoe ik dat toen zag, en hoe ik daar nu over denk.
Ook over de nazorg, vraag mij en ik probeer mijn mening zo goed als het kan neer te zetten.
Ik wil dus geen politieke discussie zien, noch getroll of zgn. flame-bates. Daarop zal streng gemodereerd worden.
Deel 1: Vulneratus Nec Victus, mijn verhaal
[ Bericht 0% gewijzigd door Cobra4 op 22-04-2011 19:39:42 ]
[ Bericht 98% gewijzigd door Rupke61 op 23-04-2011 11:08:38 ]
Dit is de originele OP... is door Cobra exact gekopieerd zoals het in het eerste topic neergezet was.quote:Op vrijdag 22 april 2011 22:54 schreef rubje het volgende:
Als je een OP maakt zorg dan wel dat het geheel er een beetje fraaier uitziet.[ [url=]afbeelding[/url] ]
Als de enclave niet was gevallen, wat dan?quote:De val van de Enclave was dus het startsein van de problemen die ik later zou ondervinden.
Misschien heb je gelijk, maar ik kom hier op terug, ik moet nu weg, maar ik kom er op terug...quote:
...ooit.
Als als als........als die enclave NIET gevallen was, en de frontlinies er dus anders uitzagen, dan weet ik niet hoe het mij vergaan was. Dat is enkel gissen.quote:Op zaterdag 23 april 2011 23:45 schreef psv01 het volgende:
[..]
Misschien heb je gelijk, maar ik kom hier op terug, ik moet nu weg, maar ik kom er op terug...
...ooit.
Wij wachtenquote:
[..]
Misschien heb je gelijk, maar ik kom hier op terug, ik moet nu weg, maar ik kom er op terug...
...ooit.
Dit gaat langzaam ergerlijk en beledigend worden !!!.....(maar ik hou me inquote:Het door veteranen hooglijk gewaardeerde draaginsigne is vergelijkbaar met het bekende ‘Purple Heart’ in de Verenigde Staten.
)waarom dan?quote:
[..]
Dit gaat langzaam ergerlijk en beledigend worden !!!.....(maar ik hou me in
hap hapquote:
Omdat je hier bij Fok altijd goed moet opletten wat je zegt .......quote:
Zoveel kan ik wel zeggen. Als ze iedere soldaat met psychisch letsel het Draaginsigne Gewonden
gaan geven, doet dat afbreuk aan de waarde van het Insigne !
quote:
[..]
Omdat je hier bij Fok altijd goed moet opletten wat je zegt .......
Zoveel kan ik wel zeggen. Als ze iedere soldaat met psychisch letsel het Draaginsigne Gewonden
gaan geven, doet dat afbreuk aan de waarde van het Insigne !
Dan ben ik ook een held !
exact!!!quote:
[..]
Omdat je hier bij Fok altijd goed moet opletten wat je zegt .......
Zoveel kan ik wel zeggen. Als ze iedere soldaat met psychisch letsel het Draaginsigne Gewonden
gaan geven, doet dat afbreuk aan de waarde van het insigne!
kogel in je grote teen is ook niet genoeg, je moet minstens een been kwijt raken want anders is het zonde van de onderscheiding
simpelweg het bezitten ervan maakt je nog geen heldquote:
Maar morgen koop ik de Militaire Willems-Orde in de Dump.
Dan ben ik ook een held !
ow en good luck!
pics or it did not happen
Ik ben zo blij dat JIJ dat zegt .....quote:
simpelweg het bezitten ervan maakt je nog geen held
helemaal niet !!!
whut???quote:
Toen dit soort onderscheidingen in het leven werden geroepen, bestond het begrip PTSS
helemaal niet !!!
denk je dat iemand het uit heeft gevonden voor het beste idee van Nederland oid waarna mensen er last van zijn gaan krijgen???
http://nl.wikipedia.org/wiki/Shellshock
bovendien gebruiken we deze onderscheiding sinds 1990, toen spraken we al gewoon van PTSS
Andere landen hebben misschien meer helden ?
Daar bestaat het al honderden jaren !!
ik kan er helemaal niets mee eerlijk gezegd
hebben andere landen meer helden omdat die eerder een dergelijke onderscheiding ingesteld hebben?
wat heeft het een nu met het ander te maken???
wat heeft de hoeveelheid helden uberhaupt met dit topic te maken???
wat een rare post!!!
PTSS bestaat al sinds de Romeinen en waarschijnlijk nog langer, de naam verandert om de zoveel tijd en de behandeling verbeterd in de loop van tijd maar het begrip is een stuk ouder dan de DiG
Tijdens de 1e W.W was het Shellshock, en dáárvoor was het eigenlijk niets.quote:
PTSS bestaat al sinds de Romeinen en waarschijnlijk nog langer, de naam verandert om de zoveel tijd en de behandeling verbeterd in de loop van tijd maar het begrip is een stuk ouder dan de DiG
Iets tussen lafheid en heimwee. Niemand zag het als een ziekte !
Dus was deze onderscheiding in ieder geval niet voor PTSS patienten bedoeld.
Ze zijn er later (1990) bij betrokken.
Laat ik het kort maken......
Daarom is een vergelijk met Purple Heart niet op zijn plaats! - ontopic-
[ Bericht 47% gewijzigd door Rupke61 op 28-05-2011 22:30:52 ]
Je hebt je mening gegeven... graag nu weer ontopic. En dat is een dringend verzoek.quote:
...... en zo dacht men er vroeger over !!!!
Daarom is een vergelijk met Purple Heart niet op zijn plaats! - ontopic-
vroeger dacht men ook dat de aarde rond wasquote:
...... en zo dacht men er vroeger over !!!!
Daarom is een vergelijk met Purple Heart niet op zijn plaats! - ontopic-
purple heart vergelijking is niet op zijn plaats omdat die onderscheiding niet voor PTSS wordt toegekend
En ZO gaat het de geschiedenisboeken in !
Bedankt voor niets !
(bekijk dit op Youtube voor commentaar !)
[ Bericht 4% gewijzigd door Rupke61 op 29-05-2011 08:18:29 ]
Mladic was niet de aanstichter, die "eer" gaat naar politici zoals Karadzic en Milosevic, want die hebben de stemming zitten ophitsen zodat het tot een burgeroorlog kwam. Mladic was "slechts" de beul die oorlogsmidaden pleegde om een bepaald doel te bereiken (wat dus niet wegneemt dat hij verantwoordelijk is wat er tijdens "zijn" militaire operatie's in dat gebied is gebeurd).quote:
Misschien hier wel op z'n plaats: ER hoe ervaar je het feit dat Mladic is opgepakt en een proces krijgt? Aan gezien hij een aanstichter is van het conflict waar je PTSS aan over hebt gehouden
[ Bericht 7% gewijzigd door von_Preussen op 29-05-2011 08:58:56 ]
Ik was aan het werk en reed in de auto toen ik het "gerucht" hoorde dat Mladic was opgepakt.quote:
Misschien hier wel op z'n plaats: ER hoe ervaar je het feit dat Mladic is opgepakt en een proces krijgt? Aan gezien hij een aanstichter is van het conflict waar je PTSS aan over hebt gehouden
Mijn eerste reactie was er eentje van scepsis. Dacht van "jaja, zal wel een gerucht zijn".
Totdat het dus bevestigd werd. Toen ging er echt een rilling over m'n rug. Eindelijk was dat zwijn opgepakt. Na 16 jaar.
Echter was ik ook bang, bang dat hij nog voor zijn veroordeling zou sterven, net als Milosovic. Dan is er nog geen recht gedaan. Die "angst" heb ik nog steeds.
Ik wil weten wat hem er toe aanzette, om zo wreed te handelen. Een goede generaal is niet alleen goed voor zijn eigen troepen en doet tactisch zijn werk goed, maar ook voor zijn krijgsgevangenen en onschuldige burgers. Dat eerste was Mladic zeker, en werd ook door diverse westerse generaals geprezen door zijn tactisch inzicht. Indien het daarbij gebleven was had hij nog mijn krediet gehad, maar doordat hij zoveel misdaden op zijn geweten heeft, zoveel leed heeft veroorzaakt is dat krediet 0%.
Ik hoop dat hij gescheiden blijft van Radovan Karadzic.
Kijk, ik functioneer normaal nu, dat was anders. Het leren leven met PTSS en het accepteren van zaken hoe dingen gaan. Dit is er eentje van, en ja, ik ben heel blij dat die schoft nu verantwoording mag afleggen voor zijn gruwelijke misdaden. Voor de nabestaanden van de mannen en jongens van Srebrenica ben ik ook heel blij. Al is het voor hun erg wrang.
Toch wil ik nog een kanttekening plaatsen wat mij stoort, dat is dat imho het veelal Serven zijn die berecht worden en tot lange gevangenisstraffen zijn veroordeeld, bij de tegenstander is dat stukken minder, zie bv Naser Oric. Die heeft ook vele roof- en plunder partijen op zijn conto staan.
Correct, de politieke leiders waren de aanstichters. Met name Milosovic nadat Maarschalk Tito stierf.quote:
[..]
Mladic was niet de aanstichter, die "eer" gaat naar politici zoals Karadzic en Milosevic, want die hebben de stemming zitten ophitsen zodat het tot een burgeroorlog kwam. Mladic was "slechts" de beul die oorlogsmidaden pleegde om een bepaald doel te bereiken (wat dus niet wegneemt dat hij verantwoordelijk is wat er tijdens "zijn" militaire operatie's in dat gebied is gebeurd).
Correct, in de aanloop (en de jaren voor de val) hebben oa Naser Oric en zijn roversbende ook complete dorpen uit lopen moorden en kwam daar mee weg.quote:
Toch wil ik nog een kanttekening plaatsen wat mij stoort, dat is dat imho het veelal Serven zijn die berecht worden en tot lange gevangenisstraffen zijn veroordeeld, bij de tegenstander is dat stukken minder, zie bv Naser Oric. Die heeft ook vele roof- en plunder partijen op zijn conto staan.
Wat ik zo stuitend vind is dat in de westerse perceptie dit helemaal onbekend is, de Serven waren de bad guys en die hadden de schuld overal van. In mijn optiek was er op de Balkan geen goed of fout te vinden, elke kant pleegde dezelfde misdaden teneinde controle over zoveel mogelijk gebied te verwerven.quote:
[..]
Correct, in de aanloop (en de jaren voor de val) hebben oa Naser Oric en zijn roversbende ook complete dorpen uit lopen moorden en kwam daar mee weg.
Dat Izetbegovic in WO2 een onfrisse rol heeft gespeeld (SSer bij de Handschar Division), al voor de oorlog in 1991 heeft gesteld dat het doel was om etnisch 'schoon' terrein te verwerven om een Islamitisch staat te stichten (die o.a. Ook grondgebied buiten Bosnie zou omvatten) en de VN-enclave gebruikte om militaire operatie's uit te voeren tegen de Servische burgerbevolking is ook niet erg bekend.
Dat maakt de Servische oorlogsmisdaden nog niet goed, maar het zorgt we'll voor nuance. Alleen speelden de Bosniers de propagandaoorlog en politieke spelletjes met het westen beter waardoor ze zich van diens steun verzekerd zagen.
Maar probeer dat hier iemand aan de man te brengen, daarvoor ben ik in POL recentelijk nog gelynched.
Klopt, als je je een beetje in de materie en geschiedenis verdiept ligt eea toch een stuk genuanceerder dan altijd in de mainstream media staat en heeft gestaan. Ook ik heb al eens wat discussies gevoerd over dat feit maar ben toen zo'n beetje weggezet als holocaust ontkenner, dus ben er maar mee gestopt.quote:
[..]
Wat ik zo stuitend vind is dat in de westerse perceptie dit helemaal onbekend is, de Serven waren de bad guys en die hadden de schuld overal van. In mijn optiek was er op de Balkan geen goed of fout te vinden, elke kant pleegde dezelfde misdaden teneinde controle over zoveel mogelijk gebied te verwerven.
Dat Izetbegovic in WO2 een onfrisse rol heeft gespeeld (SSer bij de Handschar Division), al voor de oorlog in 1991 heeft gesteld dat het doel was om etnisch 'schoon' terrein te verwerven om een Islamitisch staat te stichten (die o.a. Ook grondgebied buiten Bosnie zou omvatten) en de VN-enclave gebruikte om militaire operatie's uit te voeren tegen de Servische burgerbevolking is ook niet erg bekend.
Dat maakt de Servische oorlogsmisdaden nog niet goed, maar het zorgt we'll voor nuance. Alleen speelden de Bosniers de propagandaoorlog en politieke spelletjes met het westen beter waardoor ze zich van diens steun verzekerd zagen.
Maar probeer dat hier iemand aan de man te brengen, daarvoor ben ik in POL recentelijk nog gelynched.
die jongen is er alleen maar op uit een dosis verwarring en frustratie te droppen...
niets inhoudelijks joh..
En betreft de kwestie srebrenica..
Ik denk ook dat het niet zo zwart wit is als gepresenteerd..
het is ons ook niet helemaal duidelijk verkocht destijds.
[ Bericht 46% gewijzigd door Lotusss op 29-05-2011 22:41:01 ]
)Niets dan lof voor jou dat je je verhaal zo durft te vertellen, ER.
Heb zelf een tribute video voor alle Dutchbat militairen op youtube gezet. ( tribute to dutchbat ) Want er komt jullie niets anders dan eer toe. En dat is mijn mening.
Tribute to Dutchbat.
[ Bericht 93% gewijzigd door Lotusss op 10-08-2011 22:49:25 ]
[ Bericht 98% gewijzigd door Lotusss op 11-08-2011 18:27:27 ]
ps. Bijna iedereen onder de 20 denkt dat doodgaan en zo iets is dat alleen andere mensen gebeurt. Dat is de halve reden om jonge soldaten te gebruiken. De andere helft is dat ze graag willen "scoren".
N.V.T. !!!!!quote:
k denk dat vrijwel iedere soldaat zich onsterfelijk waant totdat hij tussen de lijken van zijn collega's staat. Dan gaat hij nadenken.
Jongeren kunnen het fysiek veel beter aan als ouderen.quote:
ps. Bijna iedereen onder de 20 denkt dat doodgaan en zo iets is dat alleen andere mensen gebeurt. Dat is de halve reden om jonge soldaten te gebruiken. De andere helft is dat ze graag willen "scoren".
[ Bericht 88% gewijzigd door Cobra4 op 23-01-2012 16:24:04 ]
En mijns inziens terecht dat het Draaginsigne Gewonden nu ook gegeven wordt aan (oud)-militairen die psychisch gewond zijn geraakt.
Dus mag wel weer even naar boven komen
Ik wens je alle geluk in je verdere leven!
Bump en hoe is het in brazilie?
Sinds 2 jaar weer woonachtig in Nederlandquote:
Respect TS.
Bump en hoe is het in brazilie?
En onthoud: Grenadiers...vooraan!
Voor altijd jaquote:
Indrukwekkend verhaal Erwin.
En onthoud: Grenadiers...vooraan!
Mijn ringtonequote:
Een Grenadier dat ben je niet voor even, maar je hele leven...
Hahaha, die ringtone heb ik ook op mijn mobieltjequote:
[..]
Mijn ringtone
Een Grenadier dat ben je niet voor even, maar je hele leven...
Welke Cie zat jij?
De enige echte.... 11 Infbat, A-Kingscoy. Jij?quote:
[..]
Hahaha, die ringtone heb ik ook op mijn mobieltje
Welke Cie zat jij?
De neuk!!! Ookquote:
[..]
De enige echte.... 11 Infbat, A-Kingscoy. Jij?
Eerste lichting zelfs. 9/92
Dit jaar 20 jaar...naar de reunie geweest?quote:
[..]
De neuk!!! Ook
Eerste lichting zelfs. 9/92
Ik kon helaas niet. Ik van 4/00 trouwens.
Kon helaas niet ivm werk. Jammer!!quote:
[..]
Dit jaar 20 jaar...naar de reunie geweest?
Ik kon helaas niet. Ik van 4/00 trouwens.
Wel meegelopen op veteranendag dit jaar.
Grenadiers van de oude garde en jonge garde, ze waren present!!
Onze eerste CC helaas niet, die heeft een afkeer gekregen van Defensie.
Sterkte ermee!
ErwinRommel heeft helaas nooit een uitnodiging gehad voor die reünie. Is denk ik wat mis gegaan met het versturen ervan helaas.quote:
[..]
Dit jaar 20 jaar...naar de reunie geweest?
Ik kon helaas niet. Ik van 4/00 trouwens.
(ik ben zijn vriendin cq Personal Assistant
)Ok...ikzelf ook niet, maar weet het via de maten. Daarnaast kan je op facebook lid worden van de A-Kingscoy pagina en kan je kijken op www.kingscoy.nlquote:Op dinsdag 6 november 2012 21:21 schreef Lotusss het volgende:
[..]
ErwinRommel heeft helaas nooit een uitnodiging gehad voor die reünie. Is denk ik wat mis gegaan met het versturen ervan helaas.
(ik ben zijn vriendin cq Personal Assistant
Over vijf jaar weer een kans...!
Respect.
Ik was nog wel benieuwd naar je mening op een post in het vorige topic, waar je uiteindelijk niet op was ingegaan:
quote:
Dat is dan eigenlijk wel een vraag, hoe kijk jij aan tegen films, series, en pers die iets romantisch van oorlogen proberen te maken, en ik benadruk zeker het nobele en belangrijke vak, want bv onze soldaten, ze doen goed werk wat niemand anders kan en wil doen. Maar ben je niet bang dat mensen, en vooral jongeren, niet het volledige beeld meekrijgen van wat een oorlog echt met je kan doen hier?
quote:
[..]
Ik kom daar morgen op terug. Ik heb die ervaring mbt jongeren, en weet waarover ik praat.
Maar nu even niet. Mijn werk roept me weer. Maar ik kom erop terug.
Films zijn altijd geromantiseerd.quote:Op donderdag 18 april 2013 12:10 schreef Gary_Oak het volgende:
Via een topic ben ik hier terecht gekomen en ik heb echt respect voor jouw indrukwekkende verhaal, ER. Hoop dat het nu nog steeds goed met je gaat.
Ik was nog wel benieuwd naar je mening op een post in het vorige topic, waar je uiteindelijk niet op was ingegaan:
[..]
[..]
De "held" is de overwinnaar. Einde verhaal.
Laat ik eens een goede filmtip geven: In Country, gaat over een groep Vietnam veteranen.
Zoek maar eens op.
Je tekend voor een contract bij Defensie, je weet niet of je op missie gaat. Ga je? Dan ga je.
De een komt er beter uit dan de ander, afhankelijk van wat je meemaakt.
Dat je dood kunt gaan, en je familie daarmee pijn doet, dat besef je dan niet. Je tekend.
Oorlog is door de meeste filmmakers altijd al geromantiseerd, maar er is niks romantisch aan, behalve dan de onderlinge kameraadschap, dat is het enige wat telt, en een beetje het contact met het thuisfront die niet weet wat er nu werkelijk aan de gang is.
Laat ik het zo stellen, de onzekerheid voor het thuisfront is groter dan voor de militair ter plekke zelf.
Een oorlog, in vol ornaat, doet gekke dingen met mensen.
Bedankt voor je mening.quote:
[..]
Films zijn altijd geromantiseerd.
De "held" is de overwinnaar. Einde verhaal.
Laat ik eens een goede filmtip geven: In Country, gaat over een groep Vietnam veteranen.
Zoek maar eens op.
Je tekend voor een contract bij Defensie, je weet niet of je op missie gaat. Ga je? Dan ga je.
De een komt er beter uit dan de ander, afhankelijk van wat je meemaakt.
Dat je dood kunt gaan, en je familie daarmee pijn doet, dat besef je dan niet. Je tekend.
Oorlog is door de meeste filmmakers altijd al geromantiseerd, maar er is niks romantisch aan, behalve dan de onderlinge kameraadschap, dat is het enige wat telt, en een beetje het contact met het thuisfront die niet weet wat er nu werkelijk aan de gang is.
Laat ik het zo stellen, de onzekerheid voor het thuisfront is groter dan voor de militair ter plekke zelf.
Een oorlog, in vol ornaat, doet gekke dingen met mensen.
Ik weet even niet wat ik erop moet zeggen, maar misschien komt dat nog wel een keer. 
Dit topic was echt een van de topics in DEF die mij 'aan het hart' lag. Gewoon een verhaal van een milititair die vertelde wat hij heeft meegemaakt en hoe hij het beleeft heeft, en hoe hij gewoon in de sjit kwam.
ErwinRommel heeft besloten een virtueel einde aan zijn leven te maken om verder door te kunnen gaan met zijn echte leven.
Ik betreur het virtuele einde van ER, en hoop hem nog steeds als vriend in het echte leven te mogen ondersteunen.
Nee, wel ff tijdelijk weggeweestquote:
quote:
[..]
Nee, wel ff tijdelijk weggeweest
Ik heb je verhaal gelezen en heb diep respect voor wat je hebt meegemaakt, en hoe je er mee om bent gegaan. Toentertijd de terugkomst van de vader van een vriend meegemaakt. Je zag dat hij inderdaad getekend was voor het leven.quote:
[..]
Nee, wel ff tijdelijk weggeweest
Inmiddels wel toe aan een kleine update.
Het proces loopt nog steeds. De behandeling voor ptss in een deeltijd veteranengroep (2 keer per week dagbehandeling in een psycho-trauma centrum) werkt voor mij redelijk goed.
Het gevecht tegen de ptss heb ik gestaakt, want dat win je niet. De andere insteek is nu: ermee om leren gaan. Dus opnieuw leren omgaan met emoties. Dat is verrekte moeilijk als je die 20 jaar lang hebt weggestopt.
De toekomst denk ik nu niet al te veel over na. Het UWV laat me ook met rust om mij de tijd te gunnen voor mijn therapie. Netjes van ze.
Van Defensie zelf uit krijg ik ook veel hulp. Kortom, genezen zal ik niet, maar leren omgaan met ptss is waar het om draait.
Zo ben ik mij ervan bewust dat ik dingen niet meer kan. Dat is vaak nog wel frustrerend. Die jonge "god", die wilde hond, heeft nu beperkingen.
Vragen? Just ask. Misschien beantwoord ik ze wel
PS: kan een modje de TT ff aanpassen? Mag zijn: Vulneratus nec Victus, leven met PTSS
Toch wel blij dat Defensie er iets aan deed , ik had nl. anders verwacht :/
Bedankt en trots dat je dit gepost hebt Edwin!