C&H Cultuur & Historie
Van Soemerië tot Moskovië en van de Gouden Eeuw tot de Slag bij de Somme. Je vindt het in dit forum.
quote:Op zondag 8 april 2012 09:29 schreef TLC het volgende:
Rotterdamsch nieuwsblad, 2-6-1911 ;
[ afbeelding ]
Nieuwsblad van Friesland : Hepkema's courant ; Advertentie met illustratie, 16-3-1912, dus pakweg 1 maand voor de ramp ;
[ afbeelding ]
Tilburgsche courant, 15-4-1912, BREAKING NEWS BREAKING NEWS;
[ afbeelding ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-04-2012
De geboorteplaats van de Titanic
15 april 2012 is het 100 jaar geleden dat de Titanic zonk. National Geographic Channel blikt met Felix Maginn terug op Belfast, de stad waar de Titanic werd gebouwd. Wat voor een invloed had de bouw van het schip op de stad, en wat gebeurde er nadat het was gezonken?
De Titanic in het droogdok.
Op 15 april 1912 zonk het passagiersschip ‘RMS Titanic’. Het wrak van dit ‘onzinkbare’ schip, voornamelijk bekend uit de film met Leonardo DiCaprio en Kate Winslet, werd in 1985 gevonden door National Geographic Explorer Bob Ballard.
In 2012, een eeuw na de ramp, leeft de Titanic meer dan ooit. In “De Geboorteplaats van de Titanic”, een Nederlandse National Geographic-documentaire, gaat presentator Eddy Zoëy met MOKE-zanger Felix Maginn naar Belfast in Ierland, om meer te weten te komen over de Titanic. Belfast is namelijk niet alleen de geboorteplaats van Felix Maginn, maar ook van de Titanic.
Droogdok
In 1908 kregen de Ierse scheepsbouwers Harland & Wolff de opdracht van de rederij White Star Line om 3 enorme schepen te bouwen, waaronder de Titanic en de Olympic. Hiervoor moesten aanzienlijke aanpassingen gedaan worden in de haven. Zo bouwde Harland & Wolff ’s werelds grootste droge haven, waarin de schepen werden geplaatst om de propellors te plaatsen en de romp te verfen.
In deze droogdok kon wel 95 miljoen liter water. Als het droogdok volstond en het schip naar binnen was gevaren, werd al het water weer weg gepomt door drie stoompompen. Deze drie pompen konden al het water wegkrijgen in maar anderhalf uur! Als het water weg was steunde het schip op een groot aantal houten blokken. Omdat de droge haven precies groot genoeg was voor het schip staat het nu ook wel bekend als de “fysieke voetafdruk van de Titanic. Het bouwen van de dry dock duurde zeven jaar. 500 man waren 7 dagen per week aan het graven. In totaal kostte de haven toen ongeveer een half miljoen pond. Vandaag zou dat meer dan 23 miljoen pond zijn.
National Geographic Explorer Bob Ballard in het droogdok. Afbeelding: © NGC
.Voordat het schip het droogdok in kon moesten de afzonderlijke onderdelen natuurlijk eerst helemaal opgebouwd worden. Ook hiervoor werd een apart gebouw in het leven geroepen: de Arrol Gantry. Hierin werden zowel de Olympic als de Titanic gebouwd. Tenslotte moest ook het kanaal vanuit de scheepswerven 8 meter dieper worden gemaakt, zodat de schepen konden uitvaren. De Titanic zorgde voor veel werkgelegenheid: er werden wel 30.000 mensen aangenomen om aan de Titanic te bouwen. De stad ervaarde een enorme industriële groei en werd één van de belangrijkste scheepsbouwcentra ter wereld.
Protestanten en Katholieken
Bijna alle arbeiders die in de haven werkten waren protestants. In Belfast heerste er namelijk ernstige segregatie. De katholieken en protestanten leefden strikt gescheiden van elkaar, en onderling vonden er plaats grote ruzies plaats. Deze segregatie was begin van de 20e eeuw al aanwezig, maar is ook nu nog te voelen. Dwars door Belfast lopen enorme ‘Peace Walls’ die protestantse en katholieke wijken van elkaar scheiden. Deze muren zijn zelfs groter van omvang dan de Berlijnse Muur. En ondanks dat de katholieken en protestanten nu grotendeels in vrede met elkaar samenleven staan de muren er nog steeds. Ze geven een gevoel van veiligheid.
Eddy Zoëy en Felix Maginn bij de oude scheepswerf.
Felix Maginn is katholiek opgevoed, en wist daarom weinig over de Titanic. “Ik wist de naam van het schip en dat het in Belfast gebouwd was, maar verder werd er niks over verteld tijdens mijn jeugd. Voor meer informatie moest ik een film uit 1958 kijken,” zegt Felix. “Voor een lange tijd zag ik Kenneth Moore als kapitein van de Titanic.”
Dat er alleen protestanten in de haven werkte kwam niet alleen door de segregatie. “Natuurlijk was het voor een deel segregatie. Maar daarnaast was het ook een kwestie van vriendjespolitiek. Protestanten hielpen elkaar vaak aan een baan in de haven omdat ze elkaar kenden, en dan kom je er als katholiek minder snel bij. Katholieken misten hierin vaak de connecties.”
Juist hierom wisten veel katholieken bijzonder weinig over de Titanic. “Mijn reis door Belfast was één grote ontdekkingsreis. Ik kijk met veel trots terug op mijn stad. De Titanic was in haar tijd ’s werelds grootste bewegende object gemaakt door de mensheid, en het is geweldig dat dit is gebouwd door mensen uit Belfast.”
Enorm
De Titanic was inderdaad enorm. Alleen voor de romp werden al 3 miljoen klinknagels gebruikt. Het schip was 268 meter lang en 28 meter breed. Iedere motor in het schip had de grootte van een gebouw met drie verdiepingen. Vanaf de kiel gemeten had de Titanic een hoogte van een flatgebouw met tien verdiepingen. Een dergelijk gevaarte viel natuurlijk wel op in de stad. Toen de Titanic uitvaarde kochten meer dan 1000 mensen een kaartje om het vertrek te kunnen zien vanuit de haven. De opbrengsten van deze tickets gingen naar de ziekenhuizen in Belfast.
RMS Titanic. Afbeelding: © NGC
.Dat deze grote trots van de stad, dit ‘onzinkbare’ schip, toch zo’n ramp mee zou maken had niemand verwacht. Op de scheepswerf was het bijna een taboe om er over te praten. “Men had toen nog niet de technologiën die we nu hebben,” vertelt Felix. “Het was daarom ook niet duidelijk waar de fout lag. Het woord ‘Titanic’ werd gewoon niet genoemd.” Geruchten gingen natuurlijk wel de ronde, bijvoorbeeld dat het schip expres was gesaboteerd door een anti-katholieke havenarbeider. Maar er werd ook gesproken over een mummievloek. Sommige mensen zeiden zelfs dat de Titanic helemaal niet was gezonken, maar van identiteit had gewisseld met een ander schip.
Het ware verhaal
Ondertussen weten we natuurlijk wel beter. Door een optische illusie zag de crew van de Titanic de ijsberg pas veel te laat aankomen. De optische illusie werd gecreeërd door een luchtspiegeling. Tegen de tijd dat de officiers de ijsberg aan zagen komen hadden ze nog maar 37 seconden om het schip af te wenden.
Kapitein Edward J. Smith.
De leidinggevenden op het schip bleven volgens getuigen erg rustig. Kapitein Edward J. Smith probeerde zoveel mogelijk mensen in de reddingsboten te helpen. Harold S. Bride, een overlevende van de ramp, zei dat hij Smith op de laatste momenten van het schip af zag duiken.
De ontwerper van het schip, Thomas Andrews, moest aan de kapitein vertellen dat het schip ging zinken. Ook Andrews hielp de passagiers veilig en rustig de reddingsboten in. Hij werd als laatste gezien in een eersteklas rokersruimte waar hij naar een schilderij keek. Hij droeg geen reddingsvest, en is ten onder gegaan met het schip.
Tegenwoordig
Het is pas sinds kort dat Belfast zich op de kaart probeert te zetten met de Titanic. In 1998 sloten de katholieken en protestanten officieël vrede met elkaar. Ook besefte men dat het zinken van de Titanic niet de schuld was van de Ieren. Het is bijna een gezegde geworden in Belfast: “There’s nothing wrong with our ships!” Een Ierse gids licht dit spottend toe: “De Titanic was in prima staat toen ze de Ierse haven verliet. De kapitein van de Titanic was Brits, de navigator was Schots en de ijsberg was Canadees. De schuld ligt niet bij de Ieren!”
http://www.kennislink.nl/(...)all/afbeelding_4.JPG
Afbeelding: © NGC
Tegenwoordig is de Titanic een echte trekpleister. In april wordt het Titanic Museum geopend, vlakbij de Harland & Wolff scheepswerf. Dit enorme gebouw kostte zo’n 100 miljoen pond. In het museum wanen de bezoekers zich in de Titanic door middel van een uiterst gedetailleerde reconstructie.
Omdat National Geographic Explorer Bob Ballard het wrak heeft ontdekt staat National Geographic Channel in het weekend van 7 april volledig in het teken van de Titanic, waarin onder andere documentaires met Bob Ballard en James Cameron te zien zijn. Het weekend trapt op zaterdag om 21.00 af met “De Geboorteplaats van de Titanic”, een Nederlandse documentaire met Felix Maginn en Eddy Zoëy in Belfast.
(kennislink)
De geboorteplaats van de Titanic
15 april 2012 is het 100 jaar geleden dat de Titanic zonk. National Geographic Channel blikt met Felix Maginn terug op Belfast, de stad waar de Titanic werd gebouwd. Wat voor een invloed had de bouw van het schip op de stad, en wat gebeurde er nadat het was gezonken?
De Titanic in het droogdok.
Op 15 april 1912 zonk het passagiersschip ‘RMS Titanic’. Het wrak van dit ‘onzinkbare’ schip, voornamelijk bekend uit de film met Leonardo DiCaprio en Kate Winslet, werd in 1985 gevonden door National Geographic Explorer Bob Ballard.
In 2012, een eeuw na de ramp, leeft de Titanic meer dan ooit. In “De Geboorteplaats van de Titanic”, een Nederlandse National Geographic-documentaire, gaat presentator Eddy Zoëy met MOKE-zanger Felix Maginn naar Belfast in Ierland, om meer te weten te komen over de Titanic. Belfast is namelijk niet alleen de geboorteplaats van Felix Maginn, maar ook van de Titanic.
Droogdok
In 1908 kregen de Ierse scheepsbouwers Harland & Wolff de opdracht van de rederij White Star Line om 3 enorme schepen te bouwen, waaronder de Titanic en de Olympic. Hiervoor moesten aanzienlijke aanpassingen gedaan worden in de haven. Zo bouwde Harland & Wolff ’s werelds grootste droge haven, waarin de schepen werden geplaatst om de propellors te plaatsen en de romp te verfen.
In deze droogdok kon wel 95 miljoen liter water. Als het droogdok volstond en het schip naar binnen was gevaren, werd al het water weer weg gepomt door drie stoompompen. Deze drie pompen konden al het water wegkrijgen in maar anderhalf uur! Als het water weg was steunde het schip op een groot aantal houten blokken. Omdat de droge haven precies groot genoeg was voor het schip staat het nu ook wel bekend als de “fysieke voetafdruk van de Titanic. Het bouwen van de dry dock duurde zeven jaar. 500 man waren 7 dagen per week aan het graven. In totaal kostte de haven toen ongeveer een half miljoen pond. Vandaag zou dat meer dan 23 miljoen pond zijn.
National Geographic Explorer Bob Ballard in het droogdok. Afbeelding: © NGC
.Voordat het schip het droogdok in kon moesten de afzonderlijke onderdelen natuurlijk eerst helemaal opgebouwd worden. Ook hiervoor werd een apart gebouw in het leven geroepen: de Arrol Gantry. Hierin werden zowel de Olympic als de Titanic gebouwd. Tenslotte moest ook het kanaal vanuit de scheepswerven 8 meter dieper worden gemaakt, zodat de schepen konden uitvaren. De Titanic zorgde voor veel werkgelegenheid: er werden wel 30.000 mensen aangenomen om aan de Titanic te bouwen. De stad ervaarde een enorme industriële groei en werd één van de belangrijkste scheepsbouwcentra ter wereld.
Protestanten en Katholieken
Bijna alle arbeiders die in de haven werkten waren protestants. In Belfast heerste er namelijk ernstige segregatie. De katholieken en protestanten leefden strikt gescheiden van elkaar, en onderling vonden er plaats grote ruzies plaats. Deze segregatie was begin van de 20e eeuw al aanwezig, maar is ook nu nog te voelen. Dwars door Belfast lopen enorme ‘Peace Walls’ die protestantse en katholieke wijken van elkaar scheiden. Deze muren zijn zelfs groter van omvang dan de Berlijnse Muur. En ondanks dat de katholieken en protestanten nu grotendeels in vrede met elkaar samenleven staan de muren er nog steeds. Ze geven een gevoel van veiligheid.
Eddy Zoëy en Felix Maginn bij de oude scheepswerf.
Felix Maginn is katholiek opgevoed, en wist daarom weinig over de Titanic. “Ik wist de naam van het schip en dat het in Belfast gebouwd was, maar verder werd er niks over verteld tijdens mijn jeugd. Voor meer informatie moest ik een film uit 1958 kijken,” zegt Felix. “Voor een lange tijd zag ik Kenneth Moore als kapitein van de Titanic.”
Dat er alleen protestanten in de haven werkte kwam niet alleen door de segregatie. “Natuurlijk was het voor een deel segregatie. Maar daarnaast was het ook een kwestie van vriendjespolitiek. Protestanten hielpen elkaar vaak aan een baan in de haven omdat ze elkaar kenden, en dan kom je er als katholiek minder snel bij. Katholieken misten hierin vaak de connecties.”
Juist hierom wisten veel katholieken bijzonder weinig over de Titanic. “Mijn reis door Belfast was één grote ontdekkingsreis. Ik kijk met veel trots terug op mijn stad. De Titanic was in haar tijd ’s werelds grootste bewegende object gemaakt door de mensheid, en het is geweldig dat dit is gebouwd door mensen uit Belfast.”
Enorm
De Titanic was inderdaad enorm. Alleen voor de romp werden al 3 miljoen klinknagels gebruikt. Het schip was 268 meter lang en 28 meter breed. Iedere motor in het schip had de grootte van een gebouw met drie verdiepingen. Vanaf de kiel gemeten had de Titanic een hoogte van een flatgebouw met tien verdiepingen. Een dergelijk gevaarte viel natuurlijk wel op in de stad. Toen de Titanic uitvaarde kochten meer dan 1000 mensen een kaartje om het vertrek te kunnen zien vanuit de haven. De opbrengsten van deze tickets gingen naar de ziekenhuizen in Belfast.
RMS Titanic. Afbeelding: © NGC
.Dat deze grote trots van de stad, dit ‘onzinkbare’ schip, toch zo’n ramp mee zou maken had niemand verwacht. Op de scheepswerf was het bijna een taboe om er over te praten. “Men had toen nog niet de technologiën die we nu hebben,” vertelt Felix. “Het was daarom ook niet duidelijk waar de fout lag. Het woord ‘Titanic’ werd gewoon niet genoemd.” Geruchten gingen natuurlijk wel de ronde, bijvoorbeeld dat het schip expres was gesaboteerd door een anti-katholieke havenarbeider. Maar er werd ook gesproken over een mummievloek. Sommige mensen zeiden zelfs dat de Titanic helemaal niet was gezonken, maar van identiteit had gewisseld met een ander schip.
Het ware verhaal
Ondertussen weten we natuurlijk wel beter. Door een optische illusie zag de crew van de Titanic de ijsberg pas veel te laat aankomen. De optische illusie werd gecreeërd door een luchtspiegeling. Tegen de tijd dat de officiers de ijsberg aan zagen komen hadden ze nog maar 37 seconden om het schip af te wenden.
Kapitein Edward J. Smith.
De leidinggevenden op het schip bleven volgens getuigen erg rustig. Kapitein Edward J. Smith probeerde zoveel mogelijk mensen in de reddingsboten te helpen. Harold S. Bride, een overlevende van de ramp, zei dat hij Smith op de laatste momenten van het schip af zag duiken.
De ontwerper van het schip, Thomas Andrews, moest aan de kapitein vertellen dat het schip ging zinken. Ook Andrews hielp de passagiers veilig en rustig de reddingsboten in. Hij werd als laatste gezien in een eersteklas rokersruimte waar hij naar een schilderij keek. Hij droeg geen reddingsvest, en is ten onder gegaan met het schip.
Tegenwoordig
Het is pas sinds kort dat Belfast zich op de kaart probeert te zetten met de Titanic. In 1998 sloten de katholieken en protestanten officieël vrede met elkaar. Ook besefte men dat het zinken van de Titanic niet de schuld was van de Ieren. Het is bijna een gezegde geworden in Belfast: “There’s nothing wrong with our ships!” Een Ierse gids licht dit spottend toe: “De Titanic was in prima staat toen ze de Ierse haven verliet. De kapitein van de Titanic was Brits, de navigator was Schots en de ijsberg was Canadees. De schuld ligt niet bij de Ieren!”
http://www.kennislink.nl/(...)all/afbeelding_4.JPG
Afbeelding: © NGC
Tegenwoordig is de Titanic een echte trekpleister. In april wordt het Titanic Museum geopend, vlakbij de Harland & Wolff scheepswerf. Dit enorme gebouw kostte zo’n 100 miljoen pond. In het museum wanen de bezoekers zich in de Titanic door middel van een uiterst gedetailleerde reconstructie.
Omdat National Geographic Explorer Bob Ballard het wrak heeft ontdekt staat National Geographic Channel in het weekend van 7 april volledig in het teken van de Titanic, waarin onder andere documentaires met Bob Ballard en James Cameron te zien zijn. Het weekend trapt op zaterdag om 21.00 af met “De Geboorteplaats van de Titanic”, een Nederlandse documentaire met Felix Maginn en Eddy Zoëy in Belfast.
(kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Op
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Laten we het verfilmen.quote:
[..]
Dan is de aandacht voor Alphen a/d Rijn zeker ernstig overdreven? 6 Doden, dat kan af met een klein stukje op pagina 6 van de krant..
Dat gaat vast wel eens gebeuren.quote:
Nu weer terug naar de Titanic. 
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
12-04-2012
Kapitein Titanic: "Vrouwen en kinderen eerst"
TITANIC De Titanic was vier dagen onderweg toen het schip een ijsberg raakte. Dat gebeurde in de nacht van 14 op 15 april. De komende dagen getuigen overlevenden over de bange uren na de klap. Vandaag bekijken we ook de bemanning van het schip, met natuurlijk de bekende kapitein Smith.
12 APRIL
© afp.
© reuters.
Maak dat jullie wegkomen, jongens. Jullie hebben nog een half uur te leven. Dit bericht komt van Mr. Andrews. Hou het voor jullie zelf en vertel het niet verder
Bootsman
© epa.
DEEL 3: Vrouwen en kinderen eerst
De ramp met de Titanic rukte veel gezinnen uit elkaar. Vrouwen en kinderen moesten zoals het hoort eerst gered worden. Dat geld geen garantie was om de ramp te overleven, bewijst het feit dat de rijkste man aan boord van de Titanic samen met het schip verging. John Jacob Astor IV, bekend van het Waldorf-Astoria Hotel, geloofde aanvankelijk niet dat de Titanic zou zinken. Toch bracht hij zijn zwangere echtgenote meteen naar een reddingssloep. Zelf mocht hij de sloep niet betreden. Veel passagiers getuigden in brieven aan familie over de aanwezigheid van de rijke zakenman. Op 22 april werd zijn lichaam teruggevonden. Volgens sommige getuigen was het lichaam zwaar verminkt en zou hij onder een schoorsteen beland zijn, maar dat verhaal werd nooit bevestigd. In de zomer van 1912 werd zijn zoontje John Jacob Astor VI geboren.
Mensen met verschillende achtergronden deelden het lot van Astor. De 15-jarige Edith Brown verloor haar zus en haar vader in de ramp. Het gezin uit Zuid-Afrika had plannen om een hotel te openen in Seattle. Tijdens de reis schreven ze een postkaartje om het thuisfront te laten weten dat de trip goed verliep. Edith had de kaart nog steeds in de zak van haar jas toen ze in reddingsboot nummer 14 geholpen werd. Ze zag haar vader voor het laatst toen hij op het dek toekeek met in zijn ene hand een sigaar en brandy in zijn andere. Het postkaartje bereikte uiteindelijk de familie in Johannesburg, omdat Edith het zelf ging overhandigen.
Voor veel familieleden van slachtoffers waren postkaarten het laatste aandenken aan hun geliefden. Stephen Curnow Jenkins was aanvankelijk van plan om met een ander schip naar de Verenigde Staten te reizen, maar de kolenstaking dwong hem aan boord te gaan van de Titanic. Hij was er echter niet gerust in en liet zijn dierbaarste bezittingen, zoals een horloge, achter bij zijn ouders. Hij had een kaartje verzonden in Southampton, Cherbourg en Queenstown. Dat waren de drie plaatsen waar de Titanic halt hield. "Ik ben nog niet ziek geweest. Het is een mooi schip om op te varen. De volgende keer schrijf ik jullie vanuit New York. Jullie liefdevolle zoon Stephen", stond er op het laatste kaartje. Stephen overleed enkele dagen later.
Lees ook
Deel 1: Het onheilspellende vertrek uit Southampton
Deel 2: Het slechte voorgevoel
© ap.
Pas toen ik de uitdrukking op het gezicht van de kapitein zag, begon ik onraad te ruiken. Als ik hem niet gezien had, zou ik niets vermoed hebben. Maar toen wist ik dat we in gevaar waren
Charles Emil Henry Stengel
Over de oorzaak van de ramp en de bemanning van het schip is al veel geschreven. Kapitein Edward Smith was geen onbekende toen hij het bevel over de Titanic kreeg. Hij had bijvoorbeeld al een verleden aan boord van de Olympic, het eerste schip uit de supervloot van White Star Line. Hoe Smith precies om het leven kwam is niet geweten. Sommige verhalen vertellen dat hij zich opsloot in zijn cabine nadat het schip de ijsberg geraakt had. Andere geruchten stellen dat hij tot de laatste minuut actief was aan de radio. En nog een andere getuige gelooft dat hij de kapitein in zee zag springen, enkele minuten voor de Titanic definitief naar de diepte begon te zakken. Smith was mogelijk aan zijn laatste grote reis als kapitein bezig, al zou de maatschappij hem willen houden hebben tot de opvolger van de Titanic gebouwd was. Zijn familie bleef in de decennia nadien niet van rampspoed gespaard. Zijn weduwe verongelukte onder een taxi, zijn kleinzoon stierf als piloot tijdens de Tweede Wereldoorlog en zijn kleindochter overleed aan de gevolgen van polio.
Robert Hichens stond aan het roer toen de Titanic de ijsberg raakte. Hij herinnert zich dat eerste officier Murdoch de telefoon opnam en de melding kreeg dat er een ijsberg in zicht was. "Zijn hand lag op de hendel om de motoren stil te leggen, toen de klap er kwam. Hij legde vervolgens de motoren stil en sloot de waterdichte deuren." Hichens getuigde dat de kapitein meteen kwam kijken en het bevel gaf de deuren te sluiten. Toen bleek dat dit al gebeurd was, zond hij iemand om de schade op te meten. "Hij keerde echter nooit terug en was waarschijnlijk de eerste man die het leven liet op de Titanic." In de daaropvolgende minuten werden noodsignalen uitgestuurd en vuurpijlen afgevuurd. Naast kapitein Smith overleefden hoogste officier Wilde en eerste officier Murdoch de ramp ook niet.
Volgens bemanningslid Samuel Hemming duurde het niet lang voor de ernst van de situatie duidelijk werd. Thomas Andrews, die bij het bedrijf werkte dat de Titanic ontworpen had, liet al kort na de botsing verstaan dat de Titanic gedoemd was te zinken. De bootsman kwam hem het onheilspellende bericht melden. "Maak dat jullie wegkomen, jongens. Jullie hebben nog een half uur te leven", zei hij. "Dit bericht komt van Mr. Andrews. Hou het voor jullie zelf en vertel het niet verder."
© epa.
© epa.
"De kapitein was tot 22 uur zijn gasten aan het vermaken", getuigt Charles Emil Henry Stengel. "Maar neem het van mij aan dat hij niet aan het drinken was. Hij rookte sigaren, maar hij dronk geen alcohol. Ik had nog niet veel geslapen toen ik in het midden van een nachtmerrie gewekt werd door een schok. Ik ging voor alle zekerheid kijken op het dek, maar daar waren maar enkele mensen aanwezig en niemand leek zich zorgen te maken. Pas toen ik de uitdrukking op het gezicht van de kapitein zag, begon ik onraad te ruiken. Als ik hem niet gezien had, zou ik niets vermoed hebben. Maar toen wist ik dat we in gevaar waren."
© reuters.
© afp.
Laat mijn man alstublieft meegaan. Ik kan niet leven als hij niet meer thuis zou komen. Zonder hem is er niemand die geld kan verdienen voor deze kleine kinderen
Moeder van zes kinderen
© reuters.
In derde klasse sloeg de paniek snel toe. Bertha Mulvihill was op weg naar haar verloofde en lag in bed op het ogenblik van de klap. In de gang waren passagiers door elkaar aan het lopen en hevig aan het schreeuwen. Een zeeman vertelde haar wat er aan de hand was: "Geen reden tot paniek, klein meisje, we hebben een ijsberg geraakt." Vervolgens begon ze zelf ook te roepen, waarop hij haar bij de arm pakte en meesleurde. Op het dek zag ze Italiaanse mannen vechten voor een plaats in de reddingssloepen. "Kapitein Smith verscheen met een pistool in zijn hand. Hij gaf het bevel vrouwen en kinderen eerst te redden en iedere man die het toch probeerde neer te schieten. Zijn woorden deerden de jongens niet, maar de moedige kapitein hield de wacht en liet geen enkele man voor de vrouwen aan boord van de sloepen." Mulvihill werd door de zeeman naar de laatste twee sloepen gebracht. Op dat ogenblik waren de meeste vrouwen al van boord gegaan. Ze herinnert zich een gezin met zes kinderen. De moeder en de kinderen mochten in de sloep, maar de vader mocht niet mee. Ze huilde en smeekte: "Laat mijn man alstublieft meegaan. Ik kan niet leven als hij niet meer thuis zou komen. Zonder hem is er niemand die geld kan verdienen voor deze kleine kinderen." Haar smeekbede haalde niets uit. "De vrouw besloot bij haar echtgenoot te blijven. Ik zag hoe ze haar man en haar kinderen vastgreep, terwijl onze sloep te water gelaten werd. Nadien heb ik niets meer van haar vernomen. Het hele gezin zonk mee met de Titanic."
(HLN)
Kapitein Titanic: "Vrouwen en kinderen eerst"
TITANIC De Titanic was vier dagen onderweg toen het schip een ijsberg raakte. Dat gebeurde in de nacht van 14 op 15 april. De komende dagen getuigen overlevenden over de bange uren na de klap. Vandaag bekijken we ook de bemanning van het schip, met natuurlijk de bekende kapitein Smith.
12 APRIL
© afp.
© reuters.
Maak dat jullie wegkomen, jongens. Jullie hebben nog een half uur te leven. Dit bericht komt van Mr. Andrews. Hou het voor jullie zelf en vertel het niet verder
Bootsman
© epa.
DEEL 3: Vrouwen en kinderen eerst
De ramp met de Titanic rukte veel gezinnen uit elkaar. Vrouwen en kinderen moesten zoals het hoort eerst gered worden. Dat geld geen garantie was om de ramp te overleven, bewijst het feit dat de rijkste man aan boord van de Titanic samen met het schip verging. John Jacob Astor IV, bekend van het Waldorf-Astoria Hotel, geloofde aanvankelijk niet dat de Titanic zou zinken. Toch bracht hij zijn zwangere echtgenote meteen naar een reddingssloep. Zelf mocht hij de sloep niet betreden. Veel passagiers getuigden in brieven aan familie over de aanwezigheid van de rijke zakenman. Op 22 april werd zijn lichaam teruggevonden. Volgens sommige getuigen was het lichaam zwaar verminkt en zou hij onder een schoorsteen beland zijn, maar dat verhaal werd nooit bevestigd. In de zomer van 1912 werd zijn zoontje John Jacob Astor VI geboren.
Mensen met verschillende achtergronden deelden het lot van Astor. De 15-jarige Edith Brown verloor haar zus en haar vader in de ramp. Het gezin uit Zuid-Afrika had plannen om een hotel te openen in Seattle. Tijdens de reis schreven ze een postkaartje om het thuisfront te laten weten dat de trip goed verliep. Edith had de kaart nog steeds in de zak van haar jas toen ze in reddingsboot nummer 14 geholpen werd. Ze zag haar vader voor het laatst toen hij op het dek toekeek met in zijn ene hand een sigaar en brandy in zijn andere. Het postkaartje bereikte uiteindelijk de familie in Johannesburg, omdat Edith het zelf ging overhandigen.
Voor veel familieleden van slachtoffers waren postkaarten het laatste aandenken aan hun geliefden. Stephen Curnow Jenkins was aanvankelijk van plan om met een ander schip naar de Verenigde Staten te reizen, maar de kolenstaking dwong hem aan boord te gaan van de Titanic. Hij was er echter niet gerust in en liet zijn dierbaarste bezittingen, zoals een horloge, achter bij zijn ouders. Hij had een kaartje verzonden in Southampton, Cherbourg en Queenstown. Dat waren de drie plaatsen waar de Titanic halt hield. "Ik ben nog niet ziek geweest. Het is een mooi schip om op te varen. De volgende keer schrijf ik jullie vanuit New York. Jullie liefdevolle zoon Stephen", stond er op het laatste kaartje. Stephen overleed enkele dagen later.
Lees ook
Deel 1: Het onheilspellende vertrek uit Southampton
Deel 2: Het slechte voorgevoel
© ap.
Pas toen ik de uitdrukking op het gezicht van de kapitein zag, begon ik onraad te ruiken. Als ik hem niet gezien had, zou ik niets vermoed hebben. Maar toen wist ik dat we in gevaar waren
Charles Emil Henry Stengel
Over de oorzaak van de ramp en de bemanning van het schip is al veel geschreven. Kapitein Edward Smith was geen onbekende toen hij het bevel over de Titanic kreeg. Hij had bijvoorbeeld al een verleden aan boord van de Olympic, het eerste schip uit de supervloot van White Star Line. Hoe Smith precies om het leven kwam is niet geweten. Sommige verhalen vertellen dat hij zich opsloot in zijn cabine nadat het schip de ijsberg geraakt had. Andere geruchten stellen dat hij tot de laatste minuut actief was aan de radio. En nog een andere getuige gelooft dat hij de kapitein in zee zag springen, enkele minuten voor de Titanic definitief naar de diepte begon te zakken. Smith was mogelijk aan zijn laatste grote reis als kapitein bezig, al zou de maatschappij hem willen houden hebben tot de opvolger van de Titanic gebouwd was. Zijn familie bleef in de decennia nadien niet van rampspoed gespaard. Zijn weduwe verongelukte onder een taxi, zijn kleinzoon stierf als piloot tijdens de Tweede Wereldoorlog en zijn kleindochter overleed aan de gevolgen van polio.
Robert Hichens stond aan het roer toen de Titanic de ijsberg raakte. Hij herinnert zich dat eerste officier Murdoch de telefoon opnam en de melding kreeg dat er een ijsberg in zicht was. "Zijn hand lag op de hendel om de motoren stil te leggen, toen de klap er kwam. Hij legde vervolgens de motoren stil en sloot de waterdichte deuren." Hichens getuigde dat de kapitein meteen kwam kijken en het bevel gaf de deuren te sluiten. Toen bleek dat dit al gebeurd was, zond hij iemand om de schade op te meten. "Hij keerde echter nooit terug en was waarschijnlijk de eerste man die het leven liet op de Titanic." In de daaropvolgende minuten werden noodsignalen uitgestuurd en vuurpijlen afgevuurd. Naast kapitein Smith overleefden hoogste officier Wilde en eerste officier Murdoch de ramp ook niet.
Volgens bemanningslid Samuel Hemming duurde het niet lang voor de ernst van de situatie duidelijk werd. Thomas Andrews, die bij het bedrijf werkte dat de Titanic ontworpen had, liet al kort na de botsing verstaan dat de Titanic gedoemd was te zinken. De bootsman kwam hem het onheilspellende bericht melden. "Maak dat jullie wegkomen, jongens. Jullie hebben nog een half uur te leven", zei hij. "Dit bericht komt van Mr. Andrews. Hou het voor jullie zelf en vertel het niet verder."
© epa.
© epa.
"De kapitein was tot 22 uur zijn gasten aan het vermaken", getuigt Charles Emil Henry Stengel. "Maar neem het van mij aan dat hij niet aan het drinken was. Hij rookte sigaren, maar hij dronk geen alcohol. Ik had nog niet veel geslapen toen ik in het midden van een nachtmerrie gewekt werd door een schok. Ik ging voor alle zekerheid kijken op het dek, maar daar waren maar enkele mensen aanwezig en niemand leek zich zorgen te maken. Pas toen ik de uitdrukking op het gezicht van de kapitein zag, begon ik onraad te ruiken. Als ik hem niet gezien had, zou ik niets vermoed hebben. Maar toen wist ik dat we in gevaar waren."
© reuters.
© afp.
Laat mijn man alstublieft meegaan. Ik kan niet leven als hij niet meer thuis zou komen. Zonder hem is er niemand die geld kan verdienen voor deze kleine kinderen
Moeder van zes kinderen
© reuters.
In derde klasse sloeg de paniek snel toe. Bertha Mulvihill was op weg naar haar verloofde en lag in bed op het ogenblik van de klap. In de gang waren passagiers door elkaar aan het lopen en hevig aan het schreeuwen. Een zeeman vertelde haar wat er aan de hand was: "Geen reden tot paniek, klein meisje, we hebben een ijsberg geraakt." Vervolgens begon ze zelf ook te roepen, waarop hij haar bij de arm pakte en meesleurde. Op het dek zag ze Italiaanse mannen vechten voor een plaats in de reddingssloepen. "Kapitein Smith verscheen met een pistool in zijn hand. Hij gaf het bevel vrouwen en kinderen eerst te redden en iedere man die het toch probeerde neer te schieten. Zijn woorden deerden de jongens niet, maar de moedige kapitein hield de wacht en liet geen enkele man voor de vrouwen aan boord van de sloepen." Mulvihill werd door de zeeman naar de laatste twee sloepen gebracht. Op dat ogenblik waren de meeste vrouwen al van boord gegaan. Ze herinnert zich een gezin met zes kinderen. De moeder en de kinderen mochten in de sloep, maar de vader mocht niet mee. Ze huilde en smeekte: "Laat mijn man alstublieft meegaan. Ik kan niet leven als hij niet meer thuis zou komen. Zonder hem is er niemand die geld kan verdienen voor deze kleine kinderen." Haar smeekbede haalde niets uit. "De vrouw besloot bij haar echtgenoot te blijven. Ik zag hoe ze haar man en haar kinderen vastgreep, terwijl onze sloep te water gelaten werd. Nadien heb ik niets meer van haar vernomen. Het hele gezin zonk mee met de Titanic."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-04-2012
Reddingsboten Titanic slechts halfvol: "Dit schip kan toch niet zinken?"
Een uur na de botsing tegen een ijsberg begon de evacuatie van de Titanic. De meeste passagiers waren zich eerst niet bewust van het gevaar en hadden enkel gemerkt dat de motoren van het schip niet meer draaiden. Ook toen de eerste reddingssloepen vertrokken, twijfelden veel mensen over wat ze moesten doen: in dat kleine, wankele bootje kruipen of op de grote, veilige Titanic blijven? Weinigen beseften dat het toen een beslissing over leven en dood was. Overlevenden getuigen over de bange uren van de evacuatie.
13 APRIL
© afp.
© reuters.
"Mevrouw Astor wou niet meegaan en zei dat we allemaal gek waren, omdat de Titanic niet kon zinken"
Helen Bishop
Een vrouw toont een foto van haar grootvader, die de ramp niet overleefde. © reuters.
DEEL 4: Ongeloof en twijfel
Omstreeks 23u40 botste de Titanic aan hoge snelheid tegen een ijsberg. Het schip was bestand tegen enige schade en de waterdichte deuren moesten redding brengen. Maar deze ijsberg had te veel schade aangericht en het pompsysteem kon de ondergang van de Titanic alleen maar uitstellen. Het schip zou zinken, maar het duurde even voor de ernst van de situatie bij de passagiers doordrong. Ze kregen de opdracht hun reddingsvest aan te trekken en zich naar het dek te begeven. De 'Carpathia' had intussen koers gezet naar de Titanic, maar tegen dan zou het beschadigde schip al lang gezonken zijn. Zo werd het grootste mankement van 's werelds beste schip duidelijk: er was slechts ruimte voor 1.178 mensen aan boord van de 20 reddingssloepen, terwijl de Titanic 2.228 passagiers vervoerde.
Tot overmaat van ramp waren de eerste sloepen nauwelijks voor de helft gevuld toen ze te water werden gelaten. Ongeveer een uur na de impact was boot nummer 7 als eerste klaar om de Titanic te verlaten. Slechts 28 passagiers hadden plaats genomen in de sloep, terwijl er ruimte was voor 65 zielen. De inzittenden dachten toen wellicht nog dat ze even later gewoon zouden terugkeren en dat dit allemaal uit voorzorg gebeurde. Aan boord waren drie pas getrouwde koppeltjes, zoals Dickinson en Helen Bishop. Helen getuigde later dat nog een vijftigtal mensen op het dek stond toe te kijken, toen hun boot vertrok. Ze wilden liever niet instappen. Onder hen ook het rijke Astor-koppel. "Mevrouw Astor wou niet meegaan en zei dat we allemaal gek waren, omdat de Titanic niet kon zinken. Aangezien onze kamers naast elkaar lagen, hadden we te doen gehad met de Astors en ik wou liever niet zonder hen vertrekken. Maar ergens besefte ik ook wel dat de kans klein was dat we in die kleine bootjes zouden worden opgepikt." Gelukkig voor de Bishops gebeurde dat wel, terwijl de zwangere mevrouw Astor die nacht haar echtgenoot zou verliezen. Op afstand kon Helen vaststellen dat een deel van de Titanic al onder water verdwenen was. Pas vijf uur later kon ze aan boord gaan van de Carpathia. "Ze deden daar alles om het ons comfortabel te maken. Ze deelden alles met ons en hun kapitein was in niets te vergelijken met kapitein Smith van de Titanic. Hij verscheen nooit tijdens het diner en was altijd maar aan het werk."
© reuters.
"Tot een uur na de explosies zagen we mensen in het water zwemmen of op hun reddingsvest drijven. We hoorden hen kreunen en om hulp roepen, maar we keerden niet terug. Dan zouden ze onze boot omver getrokken hebben en zouden we allemaal om het leven gekomen zijn"
John Snyder
© afp.
Hoe dan ook had de eerste reddingsboot nog meer passagiers kunnen vervoeren, maar twijfel werd veel mensen fataal. William Thompson Sloper had het geluk dat een actrice hem mee in de boot sleurde. Dorothy Gibson was in paniek en werd door Sloper naar de reddingssloep geholpen. Ze liet zijn arm echter niet los en zei dat ze niet zonder hem wou vertrekken. Daarom besloot hij naast haar plaats te nemen, een beslissing die zijn leven zou redden. Later verspreidde een Amerikaanse krant het verhaal dat de makelaar vrouwenkleren had aangetrokken om mee te mogen, een gerucht dat hij 43 jaar lang heeft moeten ontkennen. Sloper getuigde dat kort voor het vertrek van de sloep zelfs nog geroepen werd of er nog iemand mee wou. Niemand reageerde.
Vanuit de sloep konden passagiers zien wat er aan de hand was. John Snyder kon eerst niet veel verkeerd zien, de Titanic hing vooraan alleen een klein beetje scheef. "We konden het nog altijd niet geloven dat de Titanic echt zou zinken", verklaarde hij. Hem viel op dat er een paar zware explosies op het schip waren toen het water de stookruimte binnenstroomde. Veel passagiers hingen aan de railing van het schip, anderen sprongen in het water. "Ik denk dat veel mensen niet verdronken, maar door deze ontploffingen gedood werden", aldus Snyder. "Tot een uur na de explosies zagen we mensen in het water zwemmen of op hun reddingsvest drijven. We hoorden hen kreunen en om hulp roepen, maar we keerden niet terug. Dan zouden ze onze boot omver getrokken hebben en zouden we allemaal om het leven gekomen zijn. Verschillende mensen wisten wel tot aan onze boot te drijven en hen pikten we op."
© afp.
© afp.
"Ik had nooit verwacht dat ik u zou moeten vragen om mij te gehoorzamen, maar in dit geval moet het echt. Het is alleen maar een kwestie van eerbied om vrouwen en kinderen eerst te helpen. Deze boot is goed uitgerust en iedereen zal gered worden"
Kapitein Smith
© reuters.
Het verhaal van de tweede reddingssloep, boot nummer 5, was nauwelijks anders. Derde officier Herbert Pitman stond aan de leiding van de sloep en liet aanvankelijk zowel mannen als vrouwen toe. White Star Line-baas John Ismay en kapitein Smith gaven hem uiteindelijk de opdracht vrouwen en kinderen voorrang te geven. Dat het niet altijd even rustig verliep mocht Annie Stengel aan den lijve ondervinden. Toen de officier riep dat de boot volzet was, zette haar echtgenoot (die de ramp overleefde) beleefd een stap opzij. Terwijl de sloep begon te zakken, sprongen plots vier mannen aan boord, waardoor ze het leven van iedereen in de boot op het spel zetten. Stengel en een kind naast haar werden geraakt. De vrouw verloor even het bewustzijn en hield twee gebroken ribben aan het voorval over.
Maar de meeste passagiers van de eerste reddingssloepen verklaarden dat het allemaal rustig verliep. Max Frohlicher-Stehli was één van een tiental mannen die hun echtgenotes in de boot hadden geholpen. Toen bleek dat er geen vrouwen meer in de wachtrij stonden, kregen ze de uitnodiging om mee aan boord te gaan. Het lot was ook Edward Kimball goed gezind. Hij bracht zijn echtgenote naar de reddingssloep en hielp haar mee aan boord, hoewel ze zonder hem weigerde te vertrekken. Nadien assisteerde hij de bemanning ook nog bij het aan boord brengen van andere vrouwen, waaronder twee stewardessen. Vervolgens keek hij vanaf het dek toe hoe de boot met zijn vrouw te water werd gelaten. "De boot was een tweetal meter gezakt, toen de officier me toeriep dat er nog plaats was en dat ik me moest haasten." Een beloning voor bewezen diensten.
© afp.
"Ik dacht dat het geschreeuw afkomstig was van zeemannen die zich overslapen hadden. Geen enkel moment kwam het in me op dat mijn echtgenoot en mijn vrienden erbij waren"
Mevrouw Lucian Smith
© afp.
Het principe dat vrouwen en kinderen voorrang moesten krijgen, rukte echter toch heel veel gezinnen uit elkaar. Mevrouw Lucian Smith was passagier van de vierde reddingssloep. Haar echtgenoot mocht niet mee aan boord en dus trok ze naar de kapitein, die met een megafoon bevelen stond uit te delen. "Ik vertelde hem dat ik alleen was en dat ik mijn echtgenoot wou meenemen, maar de kapitein negeerde me en schreeuwde door zijn megafoon dat vrouwen en kinderen eerst aan de beurt moesten komen." Daarop excuseerde haar echtgenoot zich bij de kapitein: "Ik zorg wel dat ze in een boot geraakt", beloofde hij. De kapitein reageerde dit keer wel: "Ik had nooit verwacht dat ik u zou moeten vragen om mij te gehoorzamen, maar in dit geval moet het echt. Het is alleen maar een kwestie van eerbied om vrouwen en kinderen eerst te helpen. Deze boot is goed uitgerust en iedereen zal gered worden." Mevrouw Smith vroeg hem nog één keer of hij eerlijk de waarheid sprak en toen ze bevestiging kreeg, ging ze gewillig zonder haar echtgenoot aan boord van de sloep. Op het ogenblik dat de Titanic zonk, dacht ze nog even aan de kapitein, die zonder twijfel aan boord van zijn schip was gebleven. "Ik dacht dat het geschreeuw afkomstig was van zeemannen die zich overslapen hadden. Geen enkel moment kwam het in me op dat mijn echtgenoot en mijn vrienden erbij waren."
Kort daarop gingen de lichten uit en verdween de Titanic voorgoed onder water. Het geschreeuw duurde nog even voort. Pas later werd de omvang van de ramp duidelijk: zo'n 1.500 passagiers kwamen die nacht om het leven.
(HLN)
Reddingsboten Titanic slechts halfvol: "Dit schip kan toch niet zinken?"
Een uur na de botsing tegen een ijsberg begon de evacuatie van de Titanic. De meeste passagiers waren zich eerst niet bewust van het gevaar en hadden enkel gemerkt dat de motoren van het schip niet meer draaiden. Ook toen de eerste reddingssloepen vertrokken, twijfelden veel mensen over wat ze moesten doen: in dat kleine, wankele bootje kruipen of op de grote, veilige Titanic blijven? Weinigen beseften dat het toen een beslissing over leven en dood was. Overlevenden getuigen over de bange uren van de evacuatie.
13 APRIL
© afp.
© reuters.
"Mevrouw Astor wou niet meegaan en zei dat we allemaal gek waren, omdat de Titanic niet kon zinken"
Helen Bishop
Een vrouw toont een foto van haar grootvader, die de ramp niet overleefde. © reuters.
DEEL 4: Ongeloof en twijfel
Omstreeks 23u40 botste de Titanic aan hoge snelheid tegen een ijsberg. Het schip was bestand tegen enige schade en de waterdichte deuren moesten redding brengen. Maar deze ijsberg had te veel schade aangericht en het pompsysteem kon de ondergang van de Titanic alleen maar uitstellen. Het schip zou zinken, maar het duurde even voor de ernst van de situatie bij de passagiers doordrong. Ze kregen de opdracht hun reddingsvest aan te trekken en zich naar het dek te begeven. De 'Carpathia' had intussen koers gezet naar de Titanic, maar tegen dan zou het beschadigde schip al lang gezonken zijn. Zo werd het grootste mankement van 's werelds beste schip duidelijk: er was slechts ruimte voor 1.178 mensen aan boord van de 20 reddingssloepen, terwijl de Titanic 2.228 passagiers vervoerde.
Tot overmaat van ramp waren de eerste sloepen nauwelijks voor de helft gevuld toen ze te water werden gelaten. Ongeveer een uur na de impact was boot nummer 7 als eerste klaar om de Titanic te verlaten. Slechts 28 passagiers hadden plaats genomen in de sloep, terwijl er ruimte was voor 65 zielen. De inzittenden dachten toen wellicht nog dat ze even later gewoon zouden terugkeren en dat dit allemaal uit voorzorg gebeurde. Aan boord waren drie pas getrouwde koppeltjes, zoals Dickinson en Helen Bishop. Helen getuigde later dat nog een vijftigtal mensen op het dek stond toe te kijken, toen hun boot vertrok. Ze wilden liever niet instappen. Onder hen ook het rijke Astor-koppel. "Mevrouw Astor wou niet meegaan en zei dat we allemaal gek waren, omdat de Titanic niet kon zinken. Aangezien onze kamers naast elkaar lagen, hadden we te doen gehad met de Astors en ik wou liever niet zonder hen vertrekken. Maar ergens besefte ik ook wel dat de kans klein was dat we in die kleine bootjes zouden worden opgepikt." Gelukkig voor de Bishops gebeurde dat wel, terwijl de zwangere mevrouw Astor die nacht haar echtgenoot zou verliezen. Op afstand kon Helen vaststellen dat een deel van de Titanic al onder water verdwenen was. Pas vijf uur later kon ze aan boord gaan van de Carpathia. "Ze deden daar alles om het ons comfortabel te maken. Ze deelden alles met ons en hun kapitein was in niets te vergelijken met kapitein Smith van de Titanic. Hij verscheen nooit tijdens het diner en was altijd maar aan het werk."
© reuters.
"Tot een uur na de explosies zagen we mensen in het water zwemmen of op hun reddingsvest drijven. We hoorden hen kreunen en om hulp roepen, maar we keerden niet terug. Dan zouden ze onze boot omver getrokken hebben en zouden we allemaal om het leven gekomen zijn"
John Snyder
© afp.
Hoe dan ook had de eerste reddingsboot nog meer passagiers kunnen vervoeren, maar twijfel werd veel mensen fataal. William Thompson Sloper had het geluk dat een actrice hem mee in de boot sleurde. Dorothy Gibson was in paniek en werd door Sloper naar de reddingssloep geholpen. Ze liet zijn arm echter niet los en zei dat ze niet zonder hem wou vertrekken. Daarom besloot hij naast haar plaats te nemen, een beslissing die zijn leven zou redden. Later verspreidde een Amerikaanse krant het verhaal dat de makelaar vrouwenkleren had aangetrokken om mee te mogen, een gerucht dat hij 43 jaar lang heeft moeten ontkennen. Sloper getuigde dat kort voor het vertrek van de sloep zelfs nog geroepen werd of er nog iemand mee wou. Niemand reageerde.
Vanuit de sloep konden passagiers zien wat er aan de hand was. John Snyder kon eerst niet veel verkeerd zien, de Titanic hing vooraan alleen een klein beetje scheef. "We konden het nog altijd niet geloven dat de Titanic echt zou zinken", verklaarde hij. Hem viel op dat er een paar zware explosies op het schip waren toen het water de stookruimte binnenstroomde. Veel passagiers hingen aan de railing van het schip, anderen sprongen in het water. "Ik denk dat veel mensen niet verdronken, maar door deze ontploffingen gedood werden", aldus Snyder. "Tot een uur na de explosies zagen we mensen in het water zwemmen of op hun reddingsvest drijven. We hoorden hen kreunen en om hulp roepen, maar we keerden niet terug. Dan zouden ze onze boot omver getrokken hebben en zouden we allemaal om het leven gekomen zijn. Verschillende mensen wisten wel tot aan onze boot te drijven en hen pikten we op."
© afp.
© afp.
"Ik had nooit verwacht dat ik u zou moeten vragen om mij te gehoorzamen, maar in dit geval moet het echt. Het is alleen maar een kwestie van eerbied om vrouwen en kinderen eerst te helpen. Deze boot is goed uitgerust en iedereen zal gered worden"
Kapitein Smith
© reuters.
Het verhaal van de tweede reddingssloep, boot nummer 5, was nauwelijks anders. Derde officier Herbert Pitman stond aan de leiding van de sloep en liet aanvankelijk zowel mannen als vrouwen toe. White Star Line-baas John Ismay en kapitein Smith gaven hem uiteindelijk de opdracht vrouwen en kinderen voorrang te geven. Dat het niet altijd even rustig verliep mocht Annie Stengel aan den lijve ondervinden. Toen de officier riep dat de boot volzet was, zette haar echtgenoot (die de ramp overleefde) beleefd een stap opzij. Terwijl de sloep begon te zakken, sprongen plots vier mannen aan boord, waardoor ze het leven van iedereen in de boot op het spel zetten. Stengel en een kind naast haar werden geraakt. De vrouw verloor even het bewustzijn en hield twee gebroken ribben aan het voorval over.
Maar de meeste passagiers van de eerste reddingssloepen verklaarden dat het allemaal rustig verliep. Max Frohlicher-Stehli was één van een tiental mannen die hun echtgenotes in de boot hadden geholpen. Toen bleek dat er geen vrouwen meer in de wachtrij stonden, kregen ze de uitnodiging om mee aan boord te gaan. Het lot was ook Edward Kimball goed gezind. Hij bracht zijn echtgenote naar de reddingssloep en hielp haar mee aan boord, hoewel ze zonder hem weigerde te vertrekken. Nadien assisteerde hij de bemanning ook nog bij het aan boord brengen van andere vrouwen, waaronder twee stewardessen. Vervolgens keek hij vanaf het dek toe hoe de boot met zijn vrouw te water werd gelaten. "De boot was een tweetal meter gezakt, toen de officier me toeriep dat er nog plaats was en dat ik me moest haasten." Een beloning voor bewezen diensten.
© afp.
"Ik dacht dat het geschreeuw afkomstig was van zeemannen die zich overslapen hadden. Geen enkel moment kwam het in me op dat mijn echtgenoot en mijn vrienden erbij waren"
Mevrouw Lucian Smith
© afp.
Het principe dat vrouwen en kinderen voorrang moesten krijgen, rukte echter toch heel veel gezinnen uit elkaar. Mevrouw Lucian Smith was passagier van de vierde reddingssloep. Haar echtgenoot mocht niet mee aan boord en dus trok ze naar de kapitein, die met een megafoon bevelen stond uit te delen. "Ik vertelde hem dat ik alleen was en dat ik mijn echtgenoot wou meenemen, maar de kapitein negeerde me en schreeuwde door zijn megafoon dat vrouwen en kinderen eerst aan de beurt moesten komen." Daarop excuseerde haar echtgenoot zich bij de kapitein: "Ik zorg wel dat ze in een boot geraakt", beloofde hij. De kapitein reageerde dit keer wel: "Ik had nooit verwacht dat ik u zou moeten vragen om mij te gehoorzamen, maar in dit geval moet het echt. Het is alleen maar een kwestie van eerbied om vrouwen en kinderen eerst te helpen. Deze boot is goed uitgerust en iedereen zal gered worden." Mevrouw Smith vroeg hem nog één keer of hij eerlijk de waarheid sprak en toen ze bevestiging kreeg, ging ze gewillig zonder haar echtgenoot aan boord van de sloep. Op het ogenblik dat de Titanic zonk, dacht ze nog even aan de kapitein, die zonder twijfel aan boord van zijn schip was gebleven. "Ik dacht dat het geschreeuw afkomstig was van zeemannen die zich overslapen hadden. Geen enkel moment kwam het in me op dat mijn echtgenoot en mijn vrienden erbij waren."
Kort daarop gingen de lichten uit en verdween de Titanic voorgoed onder water. Het geschreeuw duurde nog even voort. Pas later werd de omvang van de ramp duidelijk: zo'n 1.500 passagiers kwamen die nacht om het leven.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-04-2012
De Belgen en Nederlanders op de Titanic
Dirk Musschoot weet alles van de Belgen en de Nederlanders op de Titanic. Honderd jaar na de ramp publiceert hij een boek over het lot van deze passagiers.
In 1985 begon zijn passie. “Ik deed een interview op een lokale radiozender met een Titanic-verzamelaar. Hij vertelde dat er ook Belgen aan boord van het schip waren, dit was nieuw voor mij,” vertelt Musschoot aan Scientias.nl. “Twee jaar later, in 1987, was het zeventig jaar geleden dat de Titanic zonk. De krant waar ik destijds voor werkte, wilde hier een artikel aan wijden. Ik kwam toen op het idee om iets over de Belgen op het schip te schrijven. Dit stukje geschiedenis leek iedereen wel vergeten te zijn.” Na het artikel kon Musschoot het onderwerp niet uit zijn hoofd zetten en hij begon aan een intensieve zoektocht naar informatie over het lot van de Belgische passagiers. In 2000 schreef hij hier een boek over: ‘De Vlamingen op de Titanic’. “Ik wist dat dit niet mijn laatste boek zou zijn over het schip. Tijdens mijn onderzoek kwam ik namelijk veel te weten over de Nederlanders en ik besloot na de publicatie van mijn boek, een tweede boek te schrijven dat zich zou focussen op de link tussen de Belgen, Nederlanders en de Titanic.” En dat boek is er nu: ’100 jaar Titanic: het verhaal van de Belgen en de Nederlanders’.
Het boek '100 jaar Titanic: Het verhaal van de Belgen en de Nederlanders'. Bron: www.dirkmusschoot.be
Nieuw leven
Musschoot reconstrueert in zijn boek de levens van de dertig passagiers (27 Belgen en drie Nederlanders) en probeert te beantwoorden waarom zij aan boord gingen van het ‘onzinkbare schip’. In veel gevallen was dit om een nieuw leven te beginnen in Amerika. “De Titanic maakte veel reclame in België, gericht op immigranten” zegt Musschoot. “Er werd de armen verteld dat de Titanic goedkoper was om mee naar Amerika te reizen dan de Red Star Line. En dus was voor de arme Belgen die een nieuw leven wilden beginnen de keuze snel gemaakt. De achttien immigranten verkochten alles wat zij hadden om het ticket te betalen en lieten hun leven achter.” In ons eigen land werd er nauwelijks of geen reclame gemaakt. Er bevonden zich dan ook geen Nederlandse immigranten op de Titanic, wel een ondernemer en twee bemanningsleden. Musschoot denkt dat dit te maken had met Canada. “Zij waren destijds op zoek naar Franstalige arbeiders en deze bevinden zich eerder in België dan Nederland”. Toch was het niet gemakkelijk om te emigreren naar de andere kant van de wereld. Voordat immigranten het land mochten betreden, moesten zij vragenlijsten beantwoorden en een medische keuring ondergaan. “Deze keuring was erg streng. Zo mochten arbeiders met bijvoorbeeld luizen of oogziekten het land niet in. En ook zwangere vrouwen werden niet toegelaten. De immigranten die uiteindelijk niet werden toegelaten moesten weer terugvaren naar hun land van herkomst. Maar deze kosten kwamen vaak voor rekening van de vaarmaatschappij die hen in de eerste plaats naar Amerika toebracht.” Vanwege de maatregelen besloot de vaarmaatschappij waar de Titanic deel van uitmaakte om de medische keuring te doen voordat de immigranten aan boord kwamen. Zo kwam het dat twee Belgische immigranten vanwege een oogziekte ‘gered’ werden van een mogelijk fataal lot.
Verhalen
Op de Titanic was zowel arm als rijk aan boord. Hetgeen Musschoot zo boeit zijn de verhalen, het drama dat zich achter de passagiers bevindt. “Sommigen verkochten al hun bezittingen om een kaartje voor de Titanic te kunnen betalen. Zo vertrokken elf mensen uit het dorpje Kerksken in België naar de Titanic. Elf mensen uit dit dorp gingen aan boord van de Titanic, één van hen werd geweigerd en acht keerden niet terug. Er waren zoveel soorten mensen aan boord: arbeiders, rijken, muzikanten en immigranten. De verhalen lopen zeer uiteen en dat maakt de ramp zo interessant.”
Jules Sap met schilderij van Willy Stoewer. Foto: Suzanne Seys
Jules Sap, de immigrant
Zo is er het verhaal van de Belgische Julius-Victor Sap (Zwevezele, 20 september 1890 – Hooglede, 15 december 1966), beter bekend als Jules Sap. Hij reisde derde klas naar Amerika om daar op tabaksplantages te gaan werken. Hij overleefde de ramp, samen met zeven anderen uit de groep van Belgen en Nederlanders, maar was één van de weinigen die over zijn ervaringen sprak. Musschoot vertelt: “De anderen verdrongen hun herinneringen aan de Titanic en praatten er nauwelijks over. Sap deed dit wel, hierdoor kon hij het een plek geven. Zo gaf hij een tournee langs Belgische bioscopen in 1958, toen de film ‘A Night to Remember‘ uitkwam. Dit was een film over de Titanic en hij vertelde in het voorprogramma zijn verhaal.” Toen de Titanic bijna compleet onder water lag, sprong Sap het water in en bereikte een reddingsboot. Hij vertelde hier het volgende over: “Ik sprong ook en probeerde mij drijvende te houden aan valiezen, planken en stoelen die reeds in het water lagen, tot ik aan een reddingsboot kwam. De matroos van het bootje sloeg mij met zijn riemgordel terug het water in. Ik kwam terug bij een bootje en een jongedame trok mij in de boot. Ik ben onder de bank gaan liggen. Ik had het ijskoud en was totaal op. Het was de tijd dat de dames zeer wijde rokken droegen, en ik lag helemaal onder de rok van de jongedame om het toch maar een beetje warm te krijgen.”
Johan George Reuchlin met zijn echtgenote. Foto: Gemeentearchief Rotterdam
Johan George Reuchlin, de rijke directeur van de Holland-Amerika Lijn
De Nederlander Johan George Reuchlin (Rotterdam, 6 december 1874 – Atlantische Oceaan, 15 april 1912) had minder geluk: hij overleefde de ramp niet. Reuchlin was een bekend ondernemer en de zoon van Otto Reuchlin, de directeur van de Holland-Amerika Lijn. Later werd hij zelf directeur van het bedrijf en voer eersteklas mee op de Titanic. Dit op uitnodiging van de rederij White Star Line. Altijd werd gedacht dat hij in Cherbourg aan boord ging maar Musschoot ontdekte iets anders: “In de persoonlijke briefwisseling tussen Reuchlin en zijn vrouw schreef hij dat hij via Hoek van Holland naar Harwich reisde en vervolgens via Londen naar Southampton.” Toen in Nederland bekend werd gemaakt dat Reuchlin niet tot één van de overlevenden behoorde, was het hele land in rep en roer. “Er werd veel over hem geschreven, hierdoor is er ook meer informatie over hem te vinden dan andere passagiers. Zelfs de koningin stuurde zijn familie een telegram met haar condoleances.”
Wessel Adrianus van der Brugge, de stoker
Van der Brugge, een Nederlander en destijds 42 jaar oud ging aan boord van de Titanic om te werken als stoker. Hij zou hiermee zes pond per maand verdienen. Zijn familie had geen idee waar hij was en zijn zus Cornelia van der Brugge nam in oktober 1911 contact op met de Nederlandse ambassade. Haar werd verteld dat hij onderweg was naar Zuid-Amerika. Later, in mei 1912 kreeg zij nogmaals bericht, haar broer zou zich nu bevinden op een Engels schip naar Santos in Brazilië. Pas in september 1912 kwam Cornelia er achter dat haar broer heel ergens anders was. Zij kreeg van de politie te horen dat hij aan boord was gegaan van de Titanic en de ramp niet had overleefd. Cornelia, die het maar niet kon geloven, nam contact op met de ambassade in Londen. Maar ook zij bevestigden het trieste nieuws. Van Van der Brugge is nog altijd geen foto te vinden, Musschoot blijft hopen. “Ik hoop nog altijd dat ik ooit een foto van hem zal vinden”.
Hennie Bolhuis in Monte Carlo. Foto: collectie Han Slager
Hendrik Bolhuis, de kok
Wat de familie van Van der Brugge overkwam, overkwam ook de familie van de Nederlandse Hendrik Bolhuis uit Groningen. Hij ging, destijds 27 jaar oud, aan boord van de Titanic als kok in het à la carte restaurant en overleefde het niet. Na de dood van zijn ouders in 1910 vertrok Bolhuis van huis en reisde door Europa. Hij werkte in hotels in Parijs, Monte Carlo en Oostende. Toch keerde hij altijd even terug naar zijn thuis, iets wat hij altijd vierde met een feest. In oktober 1911 ging Bolhuis als kok aan de slag op het schip de Olympic. In maart/april 1912 verstuurde hij nog een brief naar het thuisfront om hen te vertellen dat hij zou terugkeren naar huis. Zijn broer Klaas Bolhuis begon zich rond juni zorgen te maken, toen zijn broer nog steeds niet was gearriveerd. Niet veel later ontving hij een brief van een Oostenrijkse vriend van zijn broer, die hem vertelde dat Hendrik tijdens de ramp met de Titanic was verdronken. Pas aan het einde van juli kreeg Klaas officieel bericht van de ambassade in Londen, dat zijn broer de scheepsramp niet had overleefd. Musschoot kwam er achter dat Bolhuis, voordat hij vertrok met de Titanic, een kookboek had achtergelaten. “Hij dacht dat hij nog zou terugkeren om het boek weer op te halen.”
Commercie
Na de ondergang van de Titanic probeerde natuurlijk ook de commercie een slaatje uit de ramp te slaan. En dit levert nu een wonderlijk verhaal op over de postkaarten branche. Postkaarten makers wilden na de ramp zo snel mogelijk heel veel postkaarten met daarop een foto van de Titanic maken. Er was alleen één probleem: zij hadden geen foto van de Titanic. Om de concurrentiestrijd niet te verliezen, gebruikten de makers een foto van zusterschip de Olympic. Musschoot vertelt: “Zij veranderden de naam op het schip in Titanic en bedrogen zo vele mensen. Pas later kwamen historici hier achter.” Maar het kan nog erger: “Ook postkaarten van de Carpathia, het schip dat de overlevenden terug naar de kust bracht, waren erg in trek. Maar ook een foto van dit schip was nauwelijks te vinden. Zo kwam één uitgever op het idee om de willekeurige afbeelding van een schip met vier schoorstenen, dat hij voor de Titanic postkaarten gebruikte, te ‘fotoshoppen’. Hij haalde drie schoorstenen weg en representeerde de kaart als de Carpathia. De mensen die destijds zo’n postkaart kochten, hadden niets door.”
Dirk Musschoot. Foto: Carl Lapeirre
Fabels
Natuurlijk gaan er, zoals wel vaker bij rampen, vele fabels rond. Zo zouden arbeiders van de Titanic een godlasterende boodschap aan de binnenkant van het schip hebben geschilderd. Het zou de reden zijn dat de Titanic zonk. Musschoot vertelt: “Dit is niet waar, er is hier nooit enig bewijs van gevonden”. Ook zou er gericht zijn geschoten op het schip. Volgens Musschoot werd er wel geschoten, maar meer als waarschuwing in de lucht en niet om mensen te doden. En dan de tekeningen (zoals hierboven) waar vier rokende schoorstenen op te zien zijn. “Ook dit is een fabel, de vierde schoorsteen heeft nooit gerookt maar was er voor het uitzicht en om de boel te luchten”.
De Titanic was een schip vol verhalen. Sommige verhalen eindigden in de nacht van 14 op 15 april 1912 maar andere gingen verder. De verhalen van de Belgen en Nederlanders op het schip zijn vrijwel onbekend. Musschoot heeft geprobeerd om zoveel mogelijk informatie naar boven te halen, hoewel dat volgens hem nooit helemaal zal lukken. Zeker niet van de overleden derdeklassers. Over eersteklassers werd nu eenmaal meer geschreven na de ramp. Voor veel mensen is het stukje geschiedenis van de passagiers uit de Lage Landen onbekend. Van de groep van dertig overleefden er slechts drie, allen Belg. De zoektocht is voor Musschoot nog niet voorbij, die houdt hem tot op de dag van vandaag nog bezig. “Ik hoop altijd nog op een foto van iemand of meer informatie over het leven van deze passagiers.
(scientias.nl)
De Belgen en Nederlanders op de Titanic
Dirk Musschoot weet alles van de Belgen en de Nederlanders op de Titanic. Honderd jaar na de ramp publiceert hij een boek over het lot van deze passagiers.
In 1985 begon zijn passie. “Ik deed een interview op een lokale radiozender met een Titanic-verzamelaar. Hij vertelde dat er ook Belgen aan boord van het schip waren, dit was nieuw voor mij,” vertelt Musschoot aan Scientias.nl. “Twee jaar later, in 1987, was het zeventig jaar geleden dat de Titanic zonk. De krant waar ik destijds voor werkte, wilde hier een artikel aan wijden. Ik kwam toen op het idee om iets over de Belgen op het schip te schrijven. Dit stukje geschiedenis leek iedereen wel vergeten te zijn.” Na het artikel kon Musschoot het onderwerp niet uit zijn hoofd zetten en hij begon aan een intensieve zoektocht naar informatie over het lot van de Belgische passagiers. In 2000 schreef hij hier een boek over: ‘De Vlamingen op de Titanic’. “Ik wist dat dit niet mijn laatste boek zou zijn over het schip. Tijdens mijn onderzoek kwam ik namelijk veel te weten over de Nederlanders en ik besloot na de publicatie van mijn boek, een tweede boek te schrijven dat zich zou focussen op de link tussen de Belgen, Nederlanders en de Titanic.” En dat boek is er nu: ’100 jaar Titanic: het verhaal van de Belgen en de Nederlanders’.
Het boek '100 jaar Titanic: Het verhaal van de Belgen en de Nederlanders'. Bron: www.dirkmusschoot.be
Nieuw leven
Musschoot reconstrueert in zijn boek de levens van de dertig passagiers (27 Belgen en drie Nederlanders) en probeert te beantwoorden waarom zij aan boord gingen van het ‘onzinkbare schip’. In veel gevallen was dit om een nieuw leven te beginnen in Amerika. “De Titanic maakte veel reclame in België, gericht op immigranten” zegt Musschoot. “Er werd de armen verteld dat de Titanic goedkoper was om mee naar Amerika te reizen dan de Red Star Line. En dus was voor de arme Belgen die een nieuw leven wilden beginnen de keuze snel gemaakt. De achttien immigranten verkochten alles wat zij hadden om het ticket te betalen en lieten hun leven achter.” In ons eigen land werd er nauwelijks of geen reclame gemaakt. Er bevonden zich dan ook geen Nederlandse immigranten op de Titanic, wel een ondernemer en twee bemanningsleden. Musschoot denkt dat dit te maken had met Canada. “Zij waren destijds op zoek naar Franstalige arbeiders en deze bevinden zich eerder in België dan Nederland”. Toch was het niet gemakkelijk om te emigreren naar de andere kant van de wereld. Voordat immigranten het land mochten betreden, moesten zij vragenlijsten beantwoorden en een medische keuring ondergaan. “Deze keuring was erg streng. Zo mochten arbeiders met bijvoorbeeld luizen of oogziekten het land niet in. En ook zwangere vrouwen werden niet toegelaten. De immigranten die uiteindelijk niet werden toegelaten moesten weer terugvaren naar hun land van herkomst. Maar deze kosten kwamen vaak voor rekening van de vaarmaatschappij die hen in de eerste plaats naar Amerika toebracht.” Vanwege de maatregelen besloot de vaarmaatschappij waar de Titanic deel van uitmaakte om de medische keuring te doen voordat de immigranten aan boord kwamen. Zo kwam het dat twee Belgische immigranten vanwege een oogziekte ‘gered’ werden van een mogelijk fataal lot.
Verhalen
Op de Titanic was zowel arm als rijk aan boord. Hetgeen Musschoot zo boeit zijn de verhalen, het drama dat zich achter de passagiers bevindt. “Sommigen verkochten al hun bezittingen om een kaartje voor de Titanic te kunnen betalen. Zo vertrokken elf mensen uit het dorpje Kerksken in België naar de Titanic. Elf mensen uit dit dorp gingen aan boord van de Titanic, één van hen werd geweigerd en acht keerden niet terug. Er waren zoveel soorten mensen aan boord: arbeiders, rijken, muzikanten en immigranten. De verhalen lopen zeer uiteen en dat maakt de ramp zo interessant.”
Jules Sap met schilderij van Willy Stoewer. Foto: Suzanne Seys
Jules Sap, de immigrant
Zo is er het verhaal van de Belgische Julius-Victor Sap (Zwevezele, 20 september 1890 – Hooglede, 15 december 1966), beter bekend als Jules Sap. Hij reisde derde klas naar Amerika om daar op tabaksplantages te gaan werken. Hij overleefde de ramp, samen met zeven anderen uit de groep van Belgen en Nederlanders, maar was één van de weinigen die over zijn ervaringen sprak. Musschoot vertelt: “De anderen verdrongen hun herinneringen aan de Titanic en praatten er nauwelijks over. Sap deed dit wel, hierdoor kon hij het een plek geven. Zo gaf hij een tournee langs Belgische bioscopen in 1958, toen de film ‘A Night to Remember‘ uitkwam. Dit was een film over de Titanic en hij vertelde in het voorprogramma zijn verhaal.” Toen de Titanic bijna compleet onder water lag, sprong Sap het water in en bereikte een reddingsboot. Hij vertelde hier het volgende over: “Ik sprong ook en probeerde mij drijvende te houden aan valiezen, planken en stoelen die reeds in het water lagen, tot ik aan een reddingsboot kwam. De matroos van het bootje sloeg mij met zijn riemgordel terug het water in. Ik kwam terug bij een bootje en een jongedame trok mij in de boot. Ik ben onder de bank gaan liggen. Ik had het ijskoud en was totaal op. Het was de tijd dat de dames zeer wijde rokken droegen, en ik lag helemaal onder de rok van de jongedame om het toch maar een beetje warm te krijgen.”
Johan George Reuchlin met zijn echtgenote. Foto: Gemeentearchief Rotterdam
Johan George Reuchlin, de rijke directeur van de Holland-Amerika Lijn
De Nederlander Johan George Reuchlin (Rotterdam, 6 december 1874 – Atlantische Oceaan, 15 april 1912) had minder geluk: hij overleefde de ramp niet. Reuchlin was een bekend ondernemer en de zoon van Otto Reuchlin, de directeur van de Holland-Amerika Lijn. Later werd hij zelf directeur van het bedrijf en voer eersteklas mee op de Titanic. Dit op uitnodiging van de rederij White Star Line. Altijd werd gedacht dat hij in Cherbourg aan boord ging maar Musschoot ontdekte iets anders: “In de persoonlijke briefwisseling tussen Reuchlin en zijn vrouw schreef hij dat hij via Hoek van Holland naar Harwich reisde en vervolgens via Londen naar Southampton.” Toen in Nederland bekend werd gemaakt dat Reuchlin niet tot één van de overlevenden behoorde, was het hele land in rep en roer. “Er werd veel over hem geschreven, hierdoor is er ook meer informatie over hem te vinden dan andere passagiers. Zelfs de koningin stuurde zijn familie een telegram met haar condoleances.”
Wessel Adrianus van der Brugge, de stoker
Van der Brugge, een Nederlander en destijds 42 jaar oud ging aan boord van de Titanic om te werken als stoker. Hij zou hiermee zes pond per maand verdienen. Zijn familie had geen idee waar hij was en zijn zus Cornelia van der Brugge nam in oktober 1911 contact op met de Nederlandse ambassade. Haar werd verteld dat hij onderweg was naar Zuid-Amerika. Later, in mei 1912 kreeg zij nogmaals bericht, haar broer zou zich nu bevinden op een Engels schip naar Santos in Brazilië. Pas in september 1912 kwam Cornelia er achter dat haar broer heel ergens anders was. Zij kreeg van de politie te horen dat hij aan boord was gegaan van de Titanic en de ramp niet had overleefd. Cornelia, die het maar niet kon geloven, nam contact op met de ambassade in Londen. Maar ook zij bevestigden het trieste nieuws. Van Van der Brugge is nog altijd geen foto te vinden, Musschoot blijft hopen. “Ik hoop nog altijd dat ik ooit een foto van hem zal vinden”.
Hennie Bolhuis in Monte Carlo. Foto: collectie Han Slager
Hendrik Bolhuis, de kok
Wat de familie van Van der Brugge overkwam, overkwam ook de familie van de Nederlandse Hendrik Bolhuis uit Groningen. Hij ging, destijds 27 jaar oud, aan boord van de Titanic als kok in het à la carte restaurant en overleefde het niet. Na de dood van zijn ouders in 1910 vertrok Bolhuis van huis en reisde door Europa. Hij werkte in hotels in Parijs, Monte Carlo en Oostende. Toch keerde hij altijd even terug naar zijn thuis, iets wat hij altijd vierde met een feest. In oktober 1911 ging Bolhuis als kok aan de slag op het schip de Olympic. In maart/april 1912 verstuurde hij nog een brief naar het thuisfront om hen te vertellen dat hij zou terugkeren naar huis. Zijn broer Klaas Bolhuis begon zich rond juni zorgen te maken, toen zijn broer nog steeds niet was gearriveerd. Niet veel later ontving hij een brief van een Oostenrijkse vriend van zijn broer, die hem vertelde dat Hendrik tijdens de ramp met de Titanic was verdronken. Pas aan het einde van juli kreeg Klaas officieel bericht van de ambassade in Londen, dat zijn broer de scheepsramp niet had overleefd. Musschoot kwam er achter dat Bolhuis, voordat hij vertrok met de Titanic, een kookboek had achtergelaten. “Hij dacht dat hij nog zou terugkeren om het boek weer op te halen.”
Commercie
Na de ondergang van de Titanic probeerde natuurlijk ook de commercie een slaatje uit de ramp te slaan. En dit levert nu een wonderlijk verhaal op over de postkaarten branche. Postkaarten makers wilden na de ramp zo snel mogelijk heel veel postkaarten met daarop een foto van de Titanic maken. Er was alleen één probleem: zij hadden geen foto van de Titanic. Om de concurrentiestrijd niet te verliezen, gebruikten de makers een foto van zusterschip de Olympic. Musschoot vertelt: “Zij veranderden de naam op het schip in Titanic en bedrogen zo vele mensen. Pas later kwamen historici hier achter.” Maar het kan nog erger: “Ook postkaarten van de Carpathia, het schip dat de overlevenden terug naar de kust bracht, waren erg in trek. Maar ook een foto van dit schip was nauwelijks te vinden. Zo kwam één uitgever op het idee om de willekeurige afbeelding van een schip met vier schoorstenen, dat hij voor de Titanic postkaarten gebruikte, te ‘fotoshoppen’. Hij haalde drie schoorstenen weg en representeerde de kaart als de Carpathia. De mensen die destijds zo’n postkaart kochten, hadden niets door.”
Dirk Musschoot. Foto: Carl Lapeirre
Fabels
Natuurlijk gaan er, zoals wel vaker bij rampen, vele fabels rond. Zo zouden arbeiders van de Titanic een godlasterende boodschap aan de binnenkant van het schip hebben geschilderd. Het zou de reden zijn dat de Titanic zonk. Musschoot vertelt: “Dit is niet waar, er is hier nooit enig bewijs van gevonden”. Ook zou er gericht zijn geschoten op het schip. Volgens Musschoot werd er wel geschoten, maar meer als waarschuwing in de lucht en niet om mensen te doden. En dan de tekeningen (zoals hierboven) waar vier rokende schoorstenen op te zien zijn. “Ook dit is een fabel, de vierde schoorsteen heeft nooit gerookt maar was er voor het uitzicht en om de boel te luchten”.
De Titanic was een schip vol verhalen. Sommige verhalen eindigden in de nacht van 14 op 15 april 1912 maar andere gingen verder. De verhalen van de Belgen en Nederlanders op het schip zijn vrijwel onbekend. Musschoot heeft geprobeerd om zoveel mogelijk informatie naar boven te halen, hoewel dat volgens hem nooit helemaal zal lukken. Zeker niet van de overleden derdeklassers. Over eersteklassers werd nu eenmaal meer geschreven na de ramp. Voor veel mensen is het stukje geschiedenis van de passagiers uit de Lage Landen onbekend. Van de groep van dertig overleefden er slechts drie, allen Belg. De zoektocht is voor Musschoot nog niet voorbij, die houdt hem tot op de dag van vandaag nog bezig. “Ik hoop altijd nog op een foto van iemand of meer informatie over het leven van deze passagiers.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Morgennamiddag wordt op de Belgische TV-zender één de film "A night to remember" uit 1958 uitgezonden. Nog steeds de meest accurate reconstructie van de persoonlijke drama's. Een absolute must voor Titanic-geïnteresseerden!
Het is nú, precies op dit moment, op dit tijdstip, 100 jaar geleden dat de Titanic de aanvaring met de ijsberg had. (0:40 hier is 23:40 op de plek waar Titanic zonk)
https://twitter.com/#!/titanicrealtime
Echt heel interessant gedaan! Goeie tip op de vorige pagina
[ Bericht 0% gewijzigd door Moira op 15-04-2012 19:07:51 ]
https://twitter.com/#!/titanicrealtime
Echt heel interessant gedaan! Goeie tip op de vorige pagina
[ Bericht 0% gewijzigd door Moira op 15-04-2012 19:07:51 ]
Fuck the EBU.
Dit is een topic over de Titanic, niet de Queen Mary. 
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
7 minuten geleden was het toen dus.quote:
Het is nú, precies op dit moment, op dit tijdstip, 100 jaar geleden dat de Titanic de aanvaring met de ijsberg had. (0:40 hier is 23:40 op de plek waar Titanic zonk)
Never in the entire history of calming down did anyone ever calm down after being told to calm down.
15-04-2012
"Titanic geeft menselijke resten prijs"
© ap.
In de buurt van het wrak van de Titanic, het legendarische schip dat precies honderd jaar geleden zonk, bevinden zich mogelijk nog menselijke resten van verdronken opvarenden. Die mening is althans de Amerikaanse overheid toegedaan nadat foto's zijn vrijgegeven waarop volgens experts menselijke overblijfselen te zien zijn. Een woordvoerder denkt dat er zich nog meer resten in de romp van het schip kunnen bevinden.
Vooral de foto van laarzen en een jas op de zeebodem spreekt tot de verbeelding. "Je kan aan de vorm afleiden dat hier een persoon terecht is gekomen", stelt James Delgado van de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA), dat de foto's vrijgaf naar aanleiding van de honderdste verjaardag van de ramp. Botten zijn er alvast niet te zien maar volgens de wetenschapper kunnen er mogelijk wel forensische sporen van het slachtoffer in de modder te vinden zijn.
Tot dusver hielden onderzoekers vol dat op de laatste rustplaats van de Titanic geen stoffelijke resten van verdronken opvarenden zijn te vinden. De bewuste foto dateert namelijk al van een onderwaterexpeditie in 2004. Toen werd het beeld echter zodanig gecropped dat alleen het schoeisel zichtbaar was. Het NOAA besloot de foto nu in zijn geheel vrij te geven om aandacht te vragen voor de bescherming van het wrak.
Regisseur James Cameron, die zelf 33 keer naar het wrak heeft gedoken, reageert kritisch in de New York Times: "Ik heb niet één keer menselijke resten gezien, wel kleren en schoenen."
Volgens de ontdekker van het wrak in 1985, Bob Ballard, kunnen er wel nog lichamen in het scheepsskelet liggen, bijvoorbeeld in de machinekamer. Van de 1.500 drenkelingen werden er immers maar 340 geborgen.
© ap.
© ap.
(HLN)
"Titanic geeft menselijke resten prijs"
© ap.
In de buurt van het wrak van de Titanic, het legendarische schip dat precies honderd jaar geleden zonk, bevinden zich mogelijk nog menselijke resten van verdronken opvarenden. Die mening is althans de Amerikaanse overheid toegedaan nadat foto's zijn vrijgegeven waarop volgens experts menselijke overblijfselen te zien zijn. Een woordvoerder denkt dat er zich nog meer resten in de romp van het schip kunnen bevinden.
Vooral de foto van laarzen en een jas op de zeebodem spreekt tot de verbeelding. "Je kan aan de vorm afleiden dat hier een persoon terecht is gekomen", stelt James Delgado van de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA), dat de foto's vrijgaf naar aanleiding van de honderdste verjaardag van de ramp. Botten zijn er alvast niet te zien maar volgens de wetenschapper kunnen er mogelijk wel forensische sporen van het slachtoffer in de modder te vinden zijn.
Tot dusver hielden onderzoekers vol dat op de laatste rustplaats van de Titanic geen stoffelijke resten van verdronken opvarenden zijn te vinden. De bewuste foto dateert namelijk al van een onderwaterexpeditie in 2004. Toen werd het beeld echter zodanig gecropped dat alleen het schoeisel zichtbaar was. Het NOAA besloot de foto nu in zijn geheel vrij te geven om aandacht te vragen voor de bescherming van het wrak.
Regisseur James Cameron, die zelf 33 keer naar het wrak heeft gedoken, reageert kritisch in de New York Times: "Ik heb niet één keer menselijke resten gezien, wel kleren en schoenen."
Volgens de ontdekker van het wrak in 1985, Bob Ballard, kunnen er wel nog lichamen in het scheepsskelet liggen, bijvoorbeeld in de machinekamer. Van de 1.500 drenkelingen werden er immers maar 340 geborgen.
© ap.
© ap.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-04-2012
Opmerkelijke verhalen uit de nacht dat Titanic zonk
© reuters.
TITANIC Een eeuw geleden (in de nacht van 14 op 15 april) kende de enige reis van de Titanic een dramatisch einde. Amper enkele uren na de botsing tegen een ijsberg slokte de oceaan het gigantische schip op, waarna het naar z'n laatste rustplaats zonk. Meer dan 1.500 mensen stierven en honderd jaar later blijft de Titanic één van de beroemdste schepen uit de geschiedenis. De voorbije dagen kon u hier het verhaal lezen op basis van getuigenissen van mensen die het drama overleefden. Dit is het slot van onze vijfdelige reeks.
14 - 15 APRIL
© reuters.
"Wat ik aan boord zag was verschrikkelijk, al die huilende vrouwen. Amper zes vrouwen konden zeggen dat ze niemand verloren waren. De Titanic heeft heel veel weduwen gemaakt"
Amy Stanley
DEEL 5: Nearer my God to Thee
Naarmate de reddingsboten steeds sneller te water gelaten werden, begonnen de resterende passagiers aan boord van de Titanic te beseffen dat de situatie uitzichtloos was. In tegenstelling tot bij de eerste boten was het vertrek van de laatste boten chaotisch. Het was bovendien een race tegen de klok om de sloepen klaar te maken voor het schip zou zinken. Omstreeks 1u40 was nog een sloep klaar om te vertrekken, toen White Star Line-eigenaar Bruce Ismay samen met de rijke Amerikaan Billy Carter aan boord wist te glippen. Nadien verklaarde Ismay dat er geen vrouwen en kinderen meer in de buurt waren, maar de man kreeg zware kritiek omdat hij zijn eigen hachje redde, terwijl zo veel mensen om het leven kwamen. Bovendien groeiden de geruchten dat Ismay de oversteek met zijn schip in een recordtempo wou maken en waarschuwingen van kapitein Smith over ijsbergen in de wind sloeg. Hij was dan ook de ideale boeman voor de Amerikaanse pers en werd omgedoopt tot 'Brute' Ismay. Hoewel hij door de rechtbank werd vrijgepleit, was Ismay na de Titanic-ramp een gebroken man. Hij nam in 1913 ontslag bij White Star Line en trok zich terug in Ierland. Hij stierf in 1937 na een beroerte.
Ook in de laatste sloepen werd geprobeerd vrouwen en kinderen voorrang te geven. Hugh Woolner getuigde dat hij assisteerde om een groep mannen uit één van de laatste sloepen te halen. Hoofdofficier Murdoch had al met zijn pistool in de lucht geschoten om hen af te schrikken, want er stond een groep vrouwen klaar om in te stappen. Woolner hielp om de mannen aan handen en voeten uit de sloep te sleuren, zodat de vrouwelijke passagiers konden instappen. Als er dan toch een man aan boord geraakte, had die een goede reden nodig. Amy Stanley was op weg naar de Verenigde Staten om er als kindermeid te werken. "Een man probeerde aan boord te komen met een baby in zijn armen die hij als excuus gebruikte. Het kind had het niet overleefd, als ik er niet voor gezorgd had." Stanley was de sterkste vrouw in haar sloep en probeerde iedereen op te beuren. Op de Carpathia, het schip dat de overlevenden van de Titanic uren later oppikte, was ze echter wel de eerste die mentaal brak. "Wat ik aan boord zag was verschrikkelijk, al die huilende vrouwen. Amper zes vrouwen konden zeggen dat ze niemand verloren waren. De Titanic heeft heel veel weduwen gemaakt."
© reuters.
"Met al mijn macht probeerde ik naar boven te zwemmen van zodra ik onder water gesleurd werd. Uiteindelijk kon ik weer lucht inademen. Er was niets meer rondom mij behalve de oceaan, ijs en brokstukken. Overal hoorde ik mannen en vrouwen met de dood vechten"
Archibald Gracie
Eens op zee pikten veel boten nog drenkelingen op, vaak waren deze mensen zodanig in paniek dat ze niets zinnigs meer konden zeggen. Om 2u05 werd de laatste reddingsboot op het water gedropt. Luitenant Bjornstrom-Steffanson was nog geen honderd meter weggevaren toen de Titanic definitief onder water begon te zakken. "We zagen de mensen op het dek op en neer gaan. Het was de meest verschrikkelijke schreeuw die ik ooit gehoord heb. Plots ging het allemaal zo verschrikkelijk snel. Daarna werd het stil, we bibberden en de vrouwen aan boord werden hysterisch. Sommigen probeerden overboord te springen en we moesten vechten in dat wankele bootje om hen tegen te houden tot ze gekalmeerd waren."
Twee reddingsboten werden te laat losgemaakt en gleden van het zinkende schip het water in. Eén van de boten lag ondersteboven en vormde zo een welgekomen reddingsboei voor enkele tientallen drenkelingen. Al was het vechten om een plaatsje op de sloep te bemachtigen. Archibald Gracie had niet meer gedacht dat hij de ramp zou overleven. Toen de Titanic zonk, werd hij immers mee onder het wateroppervlak gezogen. "In gedachten nam ik van iedereen thuis afscheid. Ik had het bijzonder moeilijk om mijn adem in te houden, maar ik wist dat ik meteen zou stikken wanneer ik opgaf. Met al mijn macht probeerde ik naar boven te zwemmen van zodra ik onder water gesleurd werd. Uiteindelijk kon ik weer lucht inademen. Er was niets meer rondom mij behalve de oceaan, ijs en brokstukken. Overal hoorde ik mannen en vrouwen met de dood vechten." Gracie bereikte uiteindelijk de omgekeerde reddingsboot en wist zich vast te klampen tot er hulp kwam.
© afp.
De aankomst in New York was hartverscheurend. Sommige vrouwen dachten hun echtgenoot alsnog terug te zien, omdat hij misschien door een ander schip kon zijn opgepikt. Nu drong de harde realiteit tot hen door. In de pers verscheen een mengelmoes van heldhaftige en trieste verhalen. Een geredde vrouw ruilde het rampschip enkele dagen later voor het huwelijksbootje. Ze reisde met de Titanic vanuit Engeland om met haar Amerikaanse vriend te trouwen. In Southampton stortte de wereld van een andere vrouw in elkaar. Mevrouw Barrett had de naam van haar man op de lijst met overlevenden zien staan, maar later kreeg ze het bericht dat de overlevende een naamgenoot was en het om een spijtig misverstand ging. Nog een opvallend verhaal was dat van mevrouw Futruelle. Zij verklaarde liefst vijf keer door haar echtgenoot in een boot te zijn gezet. Telkens sprong ze er al huilend uit, omdat ze liever met hem wou sterven. Pas toen ze de geruststelling kreeg dat hij het ook zou overleven, bleef ze in de sloep zitten. Helaas werd hij één van de vele slachtoffers.
© ap.
© ap.
Voor passagiers van de Olympic, het zusterschip van de Titanic, was het schrikken toen ze het vasteland bereikten. Ze hadden aan boord wel geruchten gehoord over het zinken van de Titanic, maar pas na aankomst konden ze in kranten het relaas van 's werelds grootste schip lezen. De kapitein van de Olympic had wel meteen koers gezet naar de Titanic toen hij het onheilsbericht kreeg. Maar met meer dan 800 kilometer tussen beide schepen kon de Olympic het nooit op tijd halen. Volgens getuigenissen werd alles uit de kast gehaald en heeft het schip nooit zo snel gevaren als toen. Even kregen ze het bericht dat iedereen aan boord van de Titanic gered was, maar op een kleine 200 kilometer van zijn zusterschip kreeg de Olympic een nieuwe melding: de Titanic is gezonken, ongeveer 705 zielen gered.
© ap.
© afp.
Na de ramp met de Titanic zijn natuurlijk veel legenden, al dan niet waar gebeurd, ontstaan. Het is niet duidelijk hoe de kapitein precies om het leven is gekomen, maar ook over hoofdofficier Murdoch bestaan twijfels. Sommige getuigen stellen dat hij de schuld van de botsing op zich nam en zich kort voor het zinken door het hoofd heeft geschoten. Andere getuigen hebben hem nog zien helpen om de laatste reddingsboten te water te laten. De bekende film van James Cameron deed de geruchten over zelfmoord toenemen en de thuisstad van Murdoch eiste verontschuldigingen. Een andere legende is dat van het beroemde orkest dat op het zinkende schip de hymne 'Nearer my God to Thee' zou gespeeld hebben (fragment onderaan).
Van het exacte aantal slachtoffers bestaan verschillende cijfers, maar de tabel hieronder vormt een goede benadering. Zoals verwacht zijn aanzienlijk meer mensen uit eerste klasse dan uit tweede en derde klasse gered. Onder de overlevenden zijn vrouwen ook logischerwijs in de meerderheid. Bijna 70 procent van de mensen aan boord van de Titanic lieten het leven.
.................Gered Overleden % overleden
Eerste klasse: 199 - 130 - 39,5%
Tweede klasse: 119 - 153 - 56,2%
Derde klasse: 174 - 536 - 75,5%
Bemanning: 212 - 685 - 76,4%
© epa.
Tot slot nog enkele korte verhalen over overlevenden en slachtoffers van de ramp:
• Scheepsbouwer Thomas Andrews werd voor het laatste gezien in het rooksalon van het schip. Hij staarde naar de muur en zijn uitgetrokken reddingsvest. Hij was 39 jaar.
• John Jacob Astor had een fortuin van naar schatting 87 miljoen dollar. Hij hielp zijn vrouw in een reddingsboot en stierf samen met zijn hond Kitty. Enkele maanden later beviel zijn echtgenote van een zoon die naar hem genoemd werd.
• Een bevriend pasgetrouwd koppel van de Astors, Dickinson en Helen Bischop, overleefde de ramp wel, maar het geluk lachte hen nooit meer toe. Helen was zwanger aan boord van de Titanic en kreeg een kind dat na twee dagen stierf. Later had Helen een auto-ongeluk waarvan ze nooit meer herstelde. In 1916 gingen ze uit elkaar, Helen stierf kort daarop.
• Margaret Brown werd beroemd voor haar heldhaftige optreden tijdens de reddingsoperatie. Nadien genoot ze bekendheid als activiste en dankzij een succesvolle film kreeg ze de bijnaam 'de onzinkbare Molly Brown'.
• Actrice Dorothy Gibson overleefde in één van de reddingssloepen. Ze zou uiteindelijk zelf een rol spelen in de allereerste film over de Titanic, die amper een maand na het drama verscheen. De film was een succes, maar kort daarop gaf Gibson haar acteercarrière op.
• Robert Hichens stond aan het roer van de Titanic toen die een ijsberg raakte. In de reddingssloep kreeg hij het aan de stok met 'Molly Brown'. Hij trok na de ramp naar Zuid-Afrika en kreeg bij zijn terugkeer naar Engeland in 1933 een celstraf van vijf jaar voor poging tot moord. Hij stierf in 1940.
• Charles Herbert Lightoller was één van de laatste bemanningsleden die de Titanic verliet. In 1940 slaagde hij erin om met een kleine boot 130 gevangen Franse en Britse soldaten te redden.
Honderd jaar na de ramp ligt het wrak van de Titanic nog steeds op de zeebodem. De plek is zelfs een toeristische attractie aan het worden. Zo is de Titanic misschien toch een onzinkbaar schip gebleken: de legende leeft een eeuw later meer dan ooit...
'Nearer My God To Thee', het lied dat de muzikanten aan boord van de zinkende Titanic volgens verhalen zouden gespeeld hebben
(HLN)
Opmerkelijke verhalen uit de nacht dat Titanic zonk
© reuters.
TITANIC Een eeuw geleden (in de nacht van 14 op 15 april) kende de enige reis van de Titanic een dramatisch einde. Amper enkele uren na de botsing tegen een ijsberg slokte de oceaan het gigantische schip op, waarna het naar z'n laatste rustplaats zonk. Meer dan 1.500 mensen stierven en honderd jaar later blijft de Titanic één van de beroemdste schepen uit de geschiedenis. De voorbije dagen kon u hier het verhaal lezen op basis van getuigenissen van mensen die het drama overleefden. Dit is het slot van onze vijfdelige reeks.
14 - 15 APRIL
© reuters.
"Wat ik aan boord zag was verschrikkelijk, al die huilende vrouwen. Amper zes vrouwen konden zeggen dat ze niemand verloren waren. De Titanic heeft heel veel weduwen gemaakt"
Amy Stanley
DEEL 5: Nearer my God to Thee
Naarmate de reddingsboten steeds sneller te water gelaten werden, begonnen de resterende passagiers aan boord van de Titanic te beseffen dat de situatie uitzichtloos was. In tegenstelling tot bij de eerste boten was het vertrek van de laatste boten chaotisch. Het was bovendien een race tegen de klok om de sloepen klaar te maken voor het schip zou zinken. Omstreeks 1u40 was nog een sloep klaar om te vertrekken, toen White Star Line-eigenaar Bruce Ismay samen met de rijke Amerikaan Billy Carter aan boord wist te glippen. Nadien verklaarde Ismay dat er geen vrouwen en kinderen meer in de buurt waren, maar de man kreeg zware kritiek omdat hij zijn eigen hachje redde, terwijl zo veel mensen om het leven kwamen. Bovendien groeiden de geruchten dat Ismay de oversteek met zijn schip in een recordtempo wou maken en waarschuwingen van kapitein Smith over ijsbergen in de wind sloeg. Hij was dan ook de ideale boeman voor de Amerikaanse pers en werd omgedoopt tot 'Brute' Ismay. Hoewel hij door de rechtbank werd vrijgepleit, was Ismay na de Titanic-ramp een gebroken man. Hij nam in 1913 ontslag bij White Star Line en trok zich terug in Ierland. Hij stierf in 1937 na een beroerte.
Ook in de laatste sloepen werd geprobeerd vrouwen en kinderen voorrang te geven. Hugh Woolner getuigde dat hij assisteerde om een groep mannen uit één van de laatste sloepen te halen. Hoofdofficier Murdoch had al met zijn pistool in de lucht geschoten om hen af te schrikken, want er stond een groep vrouwen klaar om in te stappen. Woolner hielp om de mannen aan handen en voeten uit de sloep te sleuren, zodat de vrouwelijke passagiers konden instappen. Als er dan toch een man aan boord geraakte, had die een goede reden nodig. Amy Stanley was op weg naar de Verenigde Staten om er als kindermeid te werken. "Een man probeerde aan boord te komen met een baby in zijn armen die hij als excuus gebruikte. Het kind had het niet overleefd, als ik er niet voor gezorgd had." Stanley was de sterkste vrouw in haar sloep en probeerde iedereen op te beuren. Op de Carpathia, het schip dat de overlevenden van de Titanic uren later oppikte, was ze echter wel de eerste die mentaal brak. "Wat ik aan boord zag was verschrikkelijk, al die huilende vrouwen. Amper zes vrouwen konden zeggen dat ze niemand verloren waren. De Titanic heeft heel veel weduwen gemaakt."
© reuters.
"Met al mijn macht probeerde ik naar boven te zwemmen van zodra ik onder water gesleurd werd. Uiteindelijk kon ik weer lucht inademen. Er was niets meer rondom mij behalve de oceaan, ijs en brokstukken. Overal hoorde ik mannen en vrouwen met de dood vechten"
Archibald Gracie
Eens op zee pikten veel boten nog drenkelingen op, vaak waren deze mensen zodanig in paniek dat ze niets zinnigs meer konden zeggen. Om 2u05 werd de laatste reddingsboot op het water gedropt. Luitenant Bjornstrom-Steffanson was nog geen honderd meter weggevaren toen de Titanic definitief onder water begon te zakken. "We zagen de mensen op het dek op en neer gaan. Het was de meest verschrikkelijke schreeuw die ik ooit gehoord heb. Plots ging het allemaal zo verschrikkelijk snel. Daarna werd het stil, we bibberden en de vrouwen aan boord werden hysterisch. Sommigen probeerden overboord te springen en we moesten vechten in dat wankele bootje om hen tegen te houden tot ze gekalmeerd waren."
Twee reddingsboten werden te laat losgemaakt en gleden van het zinkende schip het water in. Eén van de boten lag ondersteboven en vormde zo een welgekomen reddingsboei voor enkele tientallen drenkelingen. Al was het vechten om een plaatsje op de sloep te bemachtigen. Archibald Gracie had niet meer gedacht dat hij de ramp zou overleven. Toen de Titanic zonk, werd hij immers mee onder het wateroppervlak gezogen. "In gedachten nam ik van iedereen thuis afscheid. Ik had het bijzonder moeilijk om mijn adem in te houden, maar ik wist dat ik meteen zou stikken wanneer ik opgaf. Met al mijn macht probeerde ik naar boven te zwemmen van zodra ik onder water gesleurd werd. Uiteindelijk kon ik weer lucht inademen. Er was niets meer rondom mij behalve de oceaan, ijs en brokstukken. Overal hoorde ik mannen en vrouwen met de dood vechten." Gracie bereikte uiteindelijk de omgekeerde reddingsboot en wist zich vast te klampen tot er hulp kwam.
© afp.
De aankomst in New York was hartverscheurend. Sommige vrouwen dachten hun echtgenoot alsnog terug te zien, omdat hij misschien door een ander schip kon zijn opgepikt. Nu drong de harde realiteit tot hen door. In de pers verscheen een mengelmoes van heldhaftige en trieste verhalen. Een geredde vrouw ruilde het rampschip enkele dagen later voor het huwelijksbootje. Ze reisde met de Titanic vanuit Engeland om met haar Amerikaanse vriend te trouwen. In Southampton stortte de wereld van een andere vrouw in elkaar. Mevrouw Barrett had de naam van haar man op de lijst met overlevenden zien staan, maar later kreeg ze het bericht dat de overlevende een naamgenoot was en het om een spijtig misverstand ging. Nog een opvallend verhaal was dat van mevrouw Futruelle. Zij verklaarde liefst vijf keer door haar echtgenoot in een boot te zijn gezet. Telkens sprong ze er al huilend uit, omdat ze liever met hem wou sterven. Pas toen ze de geruststelling kreeg dat hij het ook zou overleven, bleef ze in de sloep zitten. Helaas werd hij één van de vele slachtoffers.
© ap.
© ap.
Voor passagiers van de Olympic, het zusterschip van de Titanic, was het schrikken toen ze het vasteland bereikten. Ze hadden aan boord wel geruchten gehoord over het zinken van de Titanic, maar pas na aankomst konden ze in kranten het relaas van 's werelds grootste schip lezen. De kapitein van de Olympic had wel meteen koers gezet naar de Titanic toen hij het onheilsbericht kreeg. Maar met meer dan 800 kilometer tussen beide schepen kon de Olympic het nooit op tijd halen. Volgens getuigenissen werd alles uit de kast gehaald en heeft het schip nooit zo snel gevaren als toen. Even kregen ze het bericht dat iedereen aan boord van de Titanic gered was, maar op een kleine 200 kilometer van zijn zusterschip kreeg de Olympic een nieuwe melding: de Titanic is gezonken, ongeveer 705 zielen gered.
© ap.
© afp.
Na de ramp met de Titanic zijn natuurlijk veel legenden, al dan niet waar gebeurd, ontstaan. Het is niet duidelijk hoe de kapitein precies om het leven is gekomen, maar ook over hoofdofficier Murdoch bestaan twijfels. Sommige getuigen stellen dat hij de schuld van de botsing op zich nam en zich kort voor het zinken door het hoofd heeft geschoten. Andere getuigen hebben hem nog zien helpen om de laatste reddingsboten te water te laten. De bekende film van James Cameron deed de geruchten over zelfmoord toenemen en de thuisstad van Murdoch eiste verontschuldigingen. Een andere legende is dat van het beroemde orkest dat op het zinkende schip de hymne 'Nearer my God to Thee' zou gespeeld hebben (fragment onderaan).
Van het exacte aantal slachtoffers bestaan verschillende cijfers, maar de tabel hieronder vormt een goede benadering. Zoals verwacht zijn aanzienlijk meer mensen uit eerste klasse dan uit tweede en derde klasse gered. Onder de overlevenden zijn vrouwen ook logischerwijs in de meerderheid. Bijna 70 procent van de mensen aan boord van de Titanic lieten het leven.
.................Gered Overleden % overleden
Eerste klasse: 199 - 130 - 39,5%
Tweede klasse: 119 - 153 - 56,2%
Derde klasse: 174 - 536 - 75,5%
Bemanning: 212 - 685 - 76,4%
© epa.
Tot slot nog enkele korte verhalen over overlevenden en slachtoffers van de ramp:
• Scheepsbouwer Thomas Andrews werd voor het laatste gezien in het rooksalon van het schip. Hij staarde naar de muur en zijn uitgetrokken reddingsvest. Hij was 39 jaar.
• John Jacob Astor had een fortuin van naar schatting 87 miljoen dollar. Hij hielp zijn vrouw in een reddingsboot en stierf samen met zijn hond Kitty. Enkele maanden later beviel zijn echtgenote van een zoon die naar hem genoemd werd.
• Een bevriend pasgetrouwd koppel van de Astors, Dickinson en Helen Bischop, overleefde de ramp wel, maar het geluk lachte hen nooit meer toe. Helen was zwanger aan boord van de Titanic en kreeg een kind dat na twee dagen stierf. Later had Helen een auto-ongeluk waarvan ze nooit meer herstelde. In 1916 gingen ze uit elkaar, Helen stierf kort daarop.
• Margaret Brown werd beroemd voor haar heldhaftige optreden tijdens de reddingsoperatie. Nadien genoot ze bekendheid als activiste en dankzij een succesvolle film kreeg ze de bijnaam 'de onzinkbare Molly Brown'.
• Actrice Dorothy Gibson overleefde in één van de reddingssloepen. Ze zou uiteindelijk zelf een rol spelen in de allereerste film over de Titanic, die amper een maand na het drama verscheen. De film was een succes, maar kort daarop gaf Gibson haar acteercarrière op.
• Robert Hichens stond aan het roer van de Titanic toen die een ijsberg raakte. In de reddingssloep kreeg hij het aan de stok met 'Molly Brown'. Hij trok na de ramp naar Zuid-Afrika en kreeg bij zijn terugkeer naar Engeland in 1933 een celstraf van vijf jaar voor poging tot moord. Hij stierf in 1940.
• Charles Herbert Lightoller was één van de laatste bemanningsleden die de Titanic verliet. In 1940 slaagde hij erin om met een kleine boot 130 gevangen Franse en Britse soldaten te redden.
Honderd jaar na de ramp ligt het wrak van de Titanic nog steeds op de zeebodem. De plek is zelfs een toeristische attractie aan het worden. Zo is de Titanic misschien toch een onzinkbaar schip gebleken: de legende leeft een eeuw later meer dan ooit...
'Nearer My God To Thee', het lied dat de muzikanten aan boord van de zinkende Titanic volgens verhalen zouden gespeeld hebben
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Een aflevering van Andere Tijden: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1242706
"Geschiedenismagazine met reportages over (bijna) vergeten gebeurtenissen uit de twintigste eeuw. De ramp met de Titanic is de meest verbeelde scheepsramp aller tijden. Aan boord waren ook drie Nederlandse opvarenden."
"Geschiedenismagazine met reportages over (bijna) vergeten gebeurtenissen uit de twintigste eeuw. De ramp met de Titanic is de meest verbeelde scheepsramp aller tijden. Aan boord waren ook drie Nederlandse opvarenden."
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
17-04-2012
"Fata morgana verstopte ijsberg voor Titanic"
Toen de Titanic honderd jaar geleden tegen een ijsberg voer, was het mogelijk dat de bemanning het obstakel niet had gezien door een zeldzame optische illusie. Dat stelt de Britse historicus en schrijver Tim Maltin, die weerberichten van de fatale dagen bestudeerde en zijn theorie toelichtte in een programma van National Geographic. Maltin zegt ook te steunen op ooggetuigenverslagen.
Maltin stelt dat de omstandigheden net goed waren voor een fata morgana, een optische illusie die beelden vervormt en ze groter of kleiner doet lijken. Het kan ook zijn dat objecten ondersteboven verschijnen of zich op een andere plaats lijken te bevinden. Zo is het mogelijk dat een fata morgana een valse muur van water creëert die lijkt op een verhoogde horizon. Land, schepen en objecten zoals een ijsberg kunnen dan verstopt zitten achter die muur.
Een fata morgana kan ontstaan wanneer warme lucht boven koude zweeft. © Brocken Inaglory
.
Lucht
Allemaal goed en wel, maar hoe werkt zo'n fata morgana nu precies? Het heeft te maken met de temperatuur van de lucht, die warmer is bij het aardoppervlak en afkoelt naarmate hij stijgt. Een fata morgana komt voor wanneer een laag warmere lucht zich net boven een laag koudere lucht bevindt. Wanneer het weer kalm is, zoals op de nacht dat de Titanic verging, kan het gebied tussen die twee lagen werken als een lichtbrekende lens, waardoor objecten vervormd worden of zich op een andere plaats lijken te bevinden.
Malton gelooft nu dat een dergelijke vervorming plaatsvond op de nacht van 14 april, zodat het water van achter de ijsberg over de berg werd 'gebogen', zodat er een valse horizon zichtbaar was en de berg niet te zien was vanuit de uitkijkpost van het cruiseschip. De kalme en heldere nacht zou het dan nog moeilijker hebben gemaakt voor de bemanning, aangezien golven die op een ijsberg uiteenspatten erg gemakkelijk te zien zijn, ook 's nachts.
Bij een fata morgana kunnen objecten zich op een andere plaats lijken te bevinden dan in werkelijkheid.
Ander schip
De zeldzame optische illusie kan ook verklaren waarom de kapitein van het nabije schip The Californian de omvang van de ramp niet goed inschatte, en er niet in slaagde passagiers van de Titanic te redden. Maltin meent dat kapitein Stanley Lord van The Californian door de illusie misschien dacht dat de Titanic een kleiner schip was, of een andere vorm.
"Met wat ik nu weet over die nacht krijg ik eigenlijk medelijden met kapitein Lord," zegt Maltin. "Die zei destijds dat het schip waar hij naar keek helemaal niet leek op de Titanic. Het leek alsof hij uitvluchten aan het verzinnen was, maar nu begrijp ik dat hij in feite exact de waarheid vertelde. Waar hij naar keek, leek inderdaad helemaal niet op de Titanic."
Arbeiders poseren bij de gigantische schroef van de Titanic. © reuters.
(HLN)
"Fata morgana verstopte ijsberg voor Titanic"
Toen de Titanic honderd jaar geleden tegen een ijsberg voer, was het mogelijk dat de bemanning het obstakel niet had gezien door een zeldzame optische illusie. Dat stelt de Britse historicus en schrijver Tim Maltin, die weerberichten van de fatale dagen bestudeerde en zijn theorie toelichtte in een programma van National Geographic. Maltin zegt ook te steunen op ooggetuigenverslagen.
Maltin stelt dat de omstandigheden net goed waren voor een fata morgana, een optische illusie die beelden vervormt en ze groter of kleiner doet lijken. Het kan ook zijn dat objecten ondersteboven verschijnen of zich op een andere plaats lijken te bevinden. Zo is het mogelijk dat een fata morgana een valse muur van water creëert die lijkt op een verhoogde horizon. Land, schepen en objecten zoals een ijsberg kunnen dan verstopt zitten achter die muur.
Een fata morgana kan ontstaan wanneer warme lucht boven koude zweeft. © Brocken Inaglory
.
Lucht
Allemaal goed en wel, maar hoe werkt zo'n fata morgana nu precies? Het heeft te maken met de temperatuur van de lucht, die warmer is bij het aardoppervlak en afkoelt naarmate hij stijgt. Een fata morgana komt voor wanneer een laag warmere lucht zich net boven een laag koudere lucht bevindt. Wanneer het weer kalm is, zoals op de nacht dat de Titanic verging, kan het gebied tussen die twee lagen werken als een lichtbrekende lens, waardoor objecten vervormd worden of zich op een andere plaats lijken te bevinden.
Malton gelooft nu dat een dergelijke vervorming plaatsvond op de nacht van 14 april, zodat het water van achter de ijsberg over de berg werd 'gebogen', zodat er een valse horizon zichtbaar was en de berg niet te zien was vanuit de uitkijkpost van het cruiseschip. De kalme en heldere nacht zou het dan nog moeilijker hebben gemaakt voor de bemanning, aangezien golven die op een ijsberg uiteenspatten erg gemakkelijk te zien zijn, ook 's nachts.
Bij een fata morgana kunnen objecten zich op een andere plaats lijken te bevinden dan in werkelijkheid.
Ander schip
De zeldzame optische illusie kan ook verklaren waarom de kapitein van het nabije schip The Californian de omvang van de ramp niet goed inschatte, en er niet in slaagde passagiers van de Titanic te redden. Maltin meent dat kapitein Stanley Lord van The Californian door de illusie misschien dacht dat de Titanic een kleiner schip was, of een andere vorm.
"Met wat ik nu weet over die nacht krijg ik eigenlijk medelijden met kapitein Lord," zegt Maltin. "Die zei destijds dat het schip waar hij naar keek helemaal niet leek op de Titanic. Het leek alsof hij uitvluchten aan het verzinnen was, maar nu begrijp ik dat hij in feite exact de waarheid vertelde. Waar hij naar keek, leek inderdaad helemaal niet op de Titanic."
Arbeiders poseren bij de gigantische schroef van de Titanic. © reuters.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Die Maltin klinkt als de zoveelste pseudo-wetenschapper die poogt een graantje mee te pikken van de Titanic-heisa. Neem nu kapitein Lord, het hele Titanic-Californian incident gaat nu niet meteen over het feit of Lord al dan niet wist welk schip daar lag. Het gaat er hem om dat z'n manschappen dat schip duidelijk witte vuurpijlen zagen afsteken, wat altijd een noodsignaal is op zee, maar Lord niet van z'n zetelbed kwam om te laten uitzoeken wat er scheelde.quote:
17-04-2012
"Fata morgana verstopte ijsberg voor Titanic"
[ afbeelding ]
Toen de Titanic honderd jaar geleden tegen een ijsberg voer, was het mogelijk dat de bemanning het obstakel niet had gezien door een zeldzame optische illusie. Dat stelt de Britse historicus en schrijver Tim Maltin, die weerberichten van de fatale dagen bestudeerde en zijn theorie toelichtte in een programma van National Geographic. Maltin zegt ook te steunen op ooggetuigenverslagen.
Maltin stelt dat de omstandigheden net goed waren voor een fata morgana, een optische illusie die beelden vervormt en ze groter of kleiner doet lijken. Het kan ook zijn dat objecten ondersteboven verschijnen of zich op een andere plaats lijken te bevinden. Zo is het mogelijk dat een fata morgana een valse muur van water creëert die lijkt op een verhoogde horizon. Land, schepen en objecten zoals een ijsberg kunnen dan verstopt zitten achter die muur.
[ afbeelding ]
Een fata morgana kan ontstaan wanneer warme lucht boven koude zweeft. © Brocken Inaglory
.
Lucht
Allemaal goed en wel, maar hoe werkt zo'n fata morgana nu precies? Het heeft te maken met de temperatuur van de lucht, die warmer is bij het aardoppervlak en afkoelt naarmate hij stijgt. Een fata morgana komt voor wanneer een laag warmere lucht zich net boven een laag koudere lucht bevindt. Wanneer het weer kalm is, zoals op de nacht dat de Titanic verging, kan het gebied tussen die twee lagen werken als een lichtbrekende lens, waardoor objecten vervormd worden of zich op een andere plaats lijken te bevinden.
Malton gelooft nu dat een dergelijke vervorming plaatsvond op de nacht van 14 april, zodat het water van achter de ijsberg over de berg werd 'gebogen', zodat er een valse horizon zichtbaar was en de berg niet te zien was vanuit de uitkijkpost van het cruiseschip. De kalme en heldere nacht zou het dan nog moeilijker hebben gemaakt voor de bemanning, aangezien golven die op een ijsberg uiteenspatten erg gemakkelijk te zien zijn, ook 's nachts.
Bij een fata morgana kunnen objecten zich op een andere plaats lijken te bevinden dan in werkelijkheid.
Ander schip
De zeldzame optische illusie kan ook verklaren waarom de kapitein van het nabije schip The Californian de omvang van de ramp niet goed inschatte, en er niet in slaagde passagiers van de Titanic te redden. Maltin meent dat kapitein Stanley Lord van The Californian door de illusie misschien dacht dat de Titanic een kleiner schip was, of een andere vorm.
"Met wat ik nu weet over die nacht krijg ik eigenlijk medelijden met kapitein Lord," zegt Maltin. "Die zei destijds dat het schip waar hij naar keek helemaal niet leek op de Titanic. Het leek alsof hij uitvluchten aan het verzinnen was, maar nu begrijp ik dat hij in feite exact de waarheid vertelde. Waar hij naar keek, leek inderdaad helemaal niet op de Titanic."
[ afbeelding ]
Arbeiders poseren bij de gigantische schroef van de Titanic. © reuters.
(HLN)
Een Brits historicus zou toch al zover moeten zijn? Behalve als het er gewoon om te doen is met z'n naam in de krant te verschijnen. Zoals de meeste wetenschappers die de laatste weken als paddestoelen uit de grond schieten met nieuwe "opzienbarende" theorieën.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Miljardair laat exacte kopie Titanic bouwen
De Australische miljardair Clive Palmer heeft vandaag zijn plannen onthuld voor de bouw van een moderne versie van de Titanic. De eerste reis met het schip moet in 2016 plaatsvinden en voert, uiteraard, van Engeland naar New York.
'Het zal net zo luxe zijn als de originele Titanic, maar dan uitgerust met moderne technologie en de nieuwste navigatie- en veiligheidssystemen', aldus Palmer in een verklaring. Het passagiersschip, met exact dezelfde afmetingen als zijn voorganger, zal in China worden gebouwd.
Op 12 april was het honderd jaar geleden dat de Titanic in de golven van de Atlantische Oceaan verdween, nadat het een ijsschots had geramd.
Bron: http://www.ad.nl/ad/nl/10(...)Titanic-bouwen.dhtml
De Australische miljardair Clive Palmer heeft vandaag zijn plannen onthuld voor de bouw van een moderne versie van de Titanic. De eerste reis met het schip moet in 2016 plaatsvinden en voert, uiteraard, van Engeland naar New York.
'Het zal net zo luxe zijn als de originele Titanic, maar dan uitgerust met moderne technologie en de nieuwste navigatie- en veiligheidssystemen', aldus Palmer in een verklaring. Het passagiersschip, met exact dezelfde afmetingen als zijn voorganger, zal in China worden gebouwd.
Op 12 april was het honderd jaar geleden dat de Titanic in de golven van de Atlantische Oceaan verdween, nadat het een ijsschots had geramd.
Bron: http://www.ad.nl/ad/nl/10(...)Titanic-bouwen.dhtml
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
In China gebouwd.. wees dan een vent en laat hem gewoon weer in Belfast bouwen!quote:
Miljardair laat exacte kopie Titanic bouwen
De Australische miljardair Clive Palmer heeft vandaag zijn plannen onthuld voor de bouw van een moderne versie van de Titanic. De eerste reis met het schip moet in 2016 plaatsvinden en voert, uiteraard, van Engeland naar New York.
'Het zal net zo luxe zijn als de originele Titanic, maar dan uitgerust met moderne technologie en de nieuwste navigatie- en veiligheidssystemen', aldus Palmer in een verklaring. Het passagiersschip, met exact dezelfde afmetingen als zijn voorganger, zal in China worden gebouwd.
Op 12 april was het honderd jaar geleden dat de Titanic in de golven van de Atlantische Oceaan verdween, nadat het een ijsschots had geramd.
Bron: http://www.ad.nl/ad/nl/10(...)Titanic-bouwen.dhtml
It really is just like a medieval doctor bleeding his patient, observing that the patient is getting sicker, not better, and deciding that this calls for even more bleeding.
|
|
