quote:
Constanza en ’Mo’ maken zich op voor de STRIJD
„WIJ WILLEN ONZE KINDEREN ZO SNEL MOGELIJK TERUG!”
• Constanza Breukhoven en de acht jaar jongere Mohamed Kantou zijn er even tussenuit geknepen. Spijt van het hele gebeuren lijken de twee niet te hebben.
CONSTANZA BREUKHOVEN (35) is met MOHAMED KANTOU (27), de vader van haar kinderen, even Nederland ontvlucht. De aanhoudende publiciteit over de gestolen kluis uithet huis van haar vader HANS BREUKHOVEN is het stel te veel geworden. Daarbij speelt natuurlijk mee dat Mohamed pas sinds vrijdag 27 juni, na zes maanden voorarrest, weer op vrije voeten is.
Ergens onder de zon komen ze tot zichzelf en elkaar, na bijna een half jaar gescheiden te zijn geweest. CONSTANZA en ’MO’ maken plannen voor de nabije toekomst voor zichzelf en hun twee kinderen, dochtertje SORAIYA (4) en zoontje SEMMY (3). Op advies van Bureau Jeugdzorg verblijven de kleuters nu bij oma CONNIE BREUKHOVEN, die het liefst wil dat ze tot aan het eind van hun lagere schooltijd onder haar hoede blijven. In een EXCLUSIEF gesprek met Privé ontvouwen Constanza en Mo hun toekomstplannen. EENMALIG…
Het eerste wat Constanza en Mo vertellen, is hoe erg ze hun kinderen missen. Voor Soraiya is al een prachtig Spaans danseressenjurkje gekocht, voor Semmy zijn ze nog op zoek naar een stierenvechterspak. De kinderen zijn bij oma Connie, maar als het aan Constanza en Mohamed ligt, komt daar direct na hun liefdesvakantie verandering in.
Constanza werd gisteren veroordeeld voor haar betrokkenheid bij de kluisroof uit het huis van haar vader en Mohamed moet in die zaak nog voorkomen. Ze hoeft weliswaar niet meer terug de cel in, maar haar werd wel verweten dat zij meewerkte met de daders, waardoor de kluisroof kon plaatsvinden. De gevangenisstraf staat echter gelijk aan het voorarrest en Constanza moet nog wel een werkstraf van 240 uur uitvoeren.
Opgelucht?
„Nee, ik vind het onterecht. Waarom krijg ik de schuld dat die serredeur open was? Het gebeurde heus wel vaker dat iemand vergat een deur op slot te doen. Aan de ene kant is het fijn dat ik niet terug de gevangenis in hoef, maar waarschijnlijk had ik die straf toch met een enkelbandje mogen uitzitten. Ik wil sowieso in hoger beroep. Dat hadden mijn advocaat en ik al besloten. Ik blijf nu nog een paar dagen hier om de spanning van de laatste weken even van me af te zetten. Maar dan wil ik graag naar huis, naar mijn kinderen.”
Misschien moet Mo straks nog wel de cel in. Hoe moet dat dan?
Constanza: „Mo is, na de zitting op 24 juni, door justitie in vrijheid gesteld. Dat betekent dat hij in deze zaak niet meer tot een hogere straf veroordeeld kan worden dan de zes maanden die hij al in voorarrest heeft gezeten.”
Wat vinden jullie ervan dat Connie de kinderen tot hun twaalfde onder haar hoede wil nemen?
Constanza: „Dat begrijp ik best. Soraiya en Semmy zijn schatten van kinderen en oma woont natuurlijk, sinds de scheiding met Hans, ook maar alleen in dat heel grote huis in Amsterdam. Dan brengen kinderen natuurlijk leven in de brouwerij. Maar iedereen zal begrijpen dat een moeder haar eigen kinderen wil opvoeden. En ik zeker; ik ben zelf een pleegkind. Dan zal ik van mijn eigen kinderen toch ook geen pleegkinderen maken?”
Mohamed: „Dat Connie voor onze kinderen heeft gezorgd toen wij in detentie zaten is prachtig, maar nu zijn we weer vrij. Dan horen Soraiya en Semmy weer bij hun vader en moeder te zijn. Dat willen de kinderen zelf ook. De laatste keer, de dag voor we op vakantie vertrokken, toen ik Soraiya en Semmy terug naar Connie bracht, wilden ze de auto niet uit, wilden ze bij me blijven. Ik heb ze toen verteld dat papa en mama nog heel even weg moesten om een huisje voor ons allemaal te vinden, en dat we dan weer allemaal samen in dat huisje gaan wonen. Ze straalden. ”
Wat jullie willen, kan ook?
Constanza: „Soraiya en Semmy staan nu onder toezicht van Bureau Jeugdzorg. De afspraak met alle partijen is dat ze tot maximaal 1 november bij Connie blijven en dat er dan een nieuwe beslissing wordt genomen. Maar als wij vóór die tijd onze zaakjes op orde hebben, kunnen we direct een verzoek indienen om de kinderen meteen weer bij ons te krijgen. Het is niet zo dat de kinderen van ons afgepakt zijn omdat we ze verwaarloosd zouden hebben of zo. Jeugdzorg heeft een heel onderzoek naar ons ingesteld.”
En de conclusie is?
Constanza: „Dat we normale, liefhebbende ouders zijn, die net als andere gezinnen soms problemen hebben. Dat staat allemaal zwart op wit.”
Mohamed: „Ik ben al bezig met een huis te huren en met werk. Dat komt echt allemaal heel snel rond. Begin volgende week zijn we terug in Nederland en voor het nieuwe schooljaar begint, willen we weer een gelukkig gezinnetje zijn. Net als in de jaren vóór de zaak van de kluisroof. De kinderen moeten het schooljaar in onze nieuwe woonplaats beginnen en niet op een school in Amsterdam, waar Connie woont.”
Connie wil ze het liefst blijven opvoeden tot ze hun lagere school hebben afgemaakt.
Constanza: „Ja, dat vertelt ze ook steeds in de media, maar waarom zou dat moeten? Voor oma zijn Soraiya en Semmy een heel leuke afleiding. Ze is uiteindelijk ook maar alleen sinds ze van Hans is gescheiden, maar de kinderen hebben al een vader en een moeder. Dat vergeet mijn moeder wel eens.”
Mohamed: „Niet alleen Connie wil de kinderen. Hans ook. Maar die heeft weer een ander plan. Die wil dat wij uit de ouderlijke macht worden gezet en dat Soraiya en Semmy door zijn zoon, Constanza’s pleegbroertje JORDY, worden opgevoed. Hans heeft voor Jordy zelfs al een groter huis gekocht, zodat Soraiya en Semmy daar een eigen kamer kunnen krijgen. En Jordy vindt dat ook een goed idee, want die wilde toch al met zijn vrouw JOELLE een kindje adopteren.”
Heeft Hans Breukhoven jullie dat voorstel gedaan?
In koor: „Nee, dat hebben we van Connie gehoord en dat plan van Hans staat ook in het verslag dat Jeugdzorg gemaakt heeft.”
Connie en Hans denken blijkbaar beiden dat jullie de zorg niet aankunnen. Daarvoor moet toch een reden zijn?
Constanza: „Die is er ook, maar dat is een heel andere reden dan heel Nederland zo langzamerhand denkt. Ik ben voor mijn moeder nooit de ideale dochter geweest. Ik loop bijvoorbeeld liever in een trainingspak dan in een jurkje van een duur merk. Ik maak me ook niet elke ochtend tweeënhalf uur op voordat ik de deur uitga. Ik zal ook niet ontkennen dat Mo, voordat we Soraiya en Semmy kregen, soms dingen deed die niet door de beugel konden. Maar mensen kunnen veranderen.”
„Maar dat is het niet eens. Connie heeft zo haar eigen ideeën over hoe kinderen moeten worden opgevoed. En ik kan het weten. Ik zit anders in elkaar. Voor mij hoeven Soraiya en Semmy geen modepoppetjes te zijn waar je in de media mee kan pronken en die moeten opzitten en pootjes geven als er anderen, in haar ogen belangrijke mensen, bij zijn. Ik wil dat mijn kinderen een leuk leven hebben buiten het zicht van de media. Dat heeft in het verleden al vaker geleid tot conflicten tussen mij en mijn moeder. Mensen zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde.’
Mohamed beaamt: „Ik was vroeger een boefje. Misschien zelfs wel een boef. Ik weet ook dat Connie en Hans mij zien als een crimineel. Toen Constanza en ik net iets hadden, lieten ze mijn leven al uitpluizen door een detectivebureau. Maar voordat die jongens hun rapport hadden opgemaakt, had ik Connie en Hans zelf alles al verteld. Ik ben niet trots op dat verleden, maar ik schaam me er ook niet voor. Dingen gaan zoals ze gaan en ik kan het niet terugdraaien. ”
„Sinds de geboorte van Soraiya en Semmy heb ik voor mijn kinderen geleefd. Ze zijn nooit iets tekort gekomen. Ik heb ze nooit geslagen. We hadden een prima leven met z’n viertjes. Misschien niet naar de normen van Connie en Hans, maar is dat dan de norm? Nu ik weer vrij man ben, pak ik die draad weer op. Soraiya en Semmy horen gewoon bij hun ouders.”
Constanza: „Dat vindt Connie ook, hoor. Haar droom is dat we ons leven op orde krijgen en zelf in staat zijn om voor de kinderen te zorgen. Dat heeft ze letterlijk zo tegen Jeugdzorg gezegd. Staat ook in het rapport. Nu, wat dat betreft zijn we het eens. Misschien niet over de invulling van dat leven, want ik zal Soraiya en Semmy niet opvoeden zoals Connie dat bij mij en haar andere kinderen heeft gedaan. Ik heb echt alles gekregen wat mijn hartje begeert. Ik kan niet anders zeggen. Maar gaat het bij opvoeden dan alleen om materiële zaken? Voor mij gaat het vooral om je kinderen liefde te geven! ”
Wat bedoel je precies?
Constanza: „Dat is een heel lang en gecompliceerd verhaal. Daarover kan ik wel een boek schrijven, maar dat doet er nu niet toe. Ik en Mo willen Soraiya en Semmy weer zo snel mogelijk bij ons hebben. Dat is voor iedereen toch het beste? Mijn moeder wordt dit jaar zestig! Moet je dan nog aan de opvoeding van twee kleuters beginnen? Is dat ideaal?”
„ En ik zou het niet leuk vinden als de nog altijd bij Connie wonende hulp, JANNIE, mijn kinderen opvoedt. Niet om Jannie, want met het woord ’hulp’ doe ik haar tekort. Ik noemde haar altijd tante, want ze is een deel van de familie en een schat van een vrouw. En eigenlijk was Jannie een echte moeder voor me. Echt waar. Maar ik wil niet dat zij Soraiya en Semmy opvoedt. Jannie heeft mij, Jordy, MARVIN en SHANNA ook grotendeels opgevoed, maar Soraiya en Semmy moeten de liefde van een vader en moeder krijgen. Hun éígen vader en moeder. ”