Hoe hoger de gelukslat hoe meer depressies?

Je moet vaker denken Interessant topic.

Wellicht dat daar ook de faalangst 'hype' uit voort komt, want ik kan me zo voorstellen dat mensen steeds sneller het idee hebben te falen omdat ze niet aan de (te) hoge standaarden van tegenwoordig (kunnen) voldoen. Met als eventueel gevolg (milde) depressie?

Kan je een concrete voorbeeld geven? Dus een voorbeeld van hoe de lat hoger wordt opgelegd en hoe mensen die dat niet nastreven een labeltje depressie of angst krijgen?

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 13:41 schreef Re het volgende:
ja, ik had idd ook angststoornissen toegevoegd omdat dit er volgens mij ook mee heeft te maken, faalangst, sociale fobieen etc. Niet gezegd natuurlijk dat dit allemaal niet echt is maar meer de waarneming dat een en ander voorkomen zou kunnen worden als die lat niet steeds hoger gelegd wordt

Ah nu zie ik het, had zo snel niet in de gaten dat angststoornissen er al bij stond.

Dat de Nederlandse maatschappij zelf best fucked up is waardoor veel mensen last krijgen van psychische klachten, ja dat kan ik wel geloven.

Ik moet wel toegeven dat het vaak erg vervelend is dat er steeds meer wordt geeist om in elk onderdeel van je leven uit te blinken.

Middelmatigheid heeft voor mijn gevoel steeds minder plaats binnen onze maatschappij. Daarnaast is het door het groeiend aantal verantwoordelijkheden steeds lastiger om tijd te vinden voor jezelf.

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 13:49 schreef Re het volgende:

[..]

nou ja, kijk om je heen, we moeten steeds meer, meer dromen moeten verwezenlijkt worden, meer succes, meer geld, meer aanzien en daarnaast een gezond en in evenwicht zijnde geest en lichaam (zie de explosie van wellness en health bijvoorbeeld). Dus als je vroeger gewoon tevreden was omdat het geluk dichterbij lag, ligt dat streven voor sommigen steeds verder weg of is onhaalbaar, een grotere berg om te beklimmen terwijl het in het dal toch ook mooi vertoeven was

Ja, tuurlijk veroorzaakt dat depressie en angst. Een generatie terug was het geen probleem als je geen hoge diploma had, je zou altijd een relaxte baan kunnen vinden waarmee je je familie zou kunnen opvoeden. Alles was minder complex en de competitie gedrag was veel minder erg dan nu.

Er zijn een groot groep mensen die daar gewoon geen zin in hebben of nog sterker die dat niet eens aankunnen. En ja, die worden dan depressief want die worden als je verliezers gezien.

Interessant topic inderdaad.

@ Murvgeslagen: ik zie het zo, iedereen word gepushed om uit te blinken in elk onderdeel van zijn leven. Een situatie is nooit mooi, het kan immers altijd beter.

In theorie is dit een mooie gedachte, maar met de dagelijkse sleur om je heen word het al snel een gevecht. Mensen raken onzeker over wat ze wel en ( vooral! ) niet kunnen...

Hmm....

Ik denk dat veel mensen hun geluk willen halen uit de verkeerde dingen.

'Als we straks eindelijk onze eigen sauna hebben, dan zijn we pas echt gelukkig!' of 'Als ik straks 10 kg ben afgevallen, dan kan ik pas echt mezelf zijn'.

We stellen ons geluk constant uit met (niet haalbare) doelen, die vaak ook nog eens gebaseerd zijn op (materiële) zaken die ons per definitie niet gelukkig gaan maken. Uiteindelijk is dat niet echt gunstig voor je gemoedstoestand.

Ik ben het wel eens met de stelling. Je 'moet' tegenwoordig welhaast een perfect leven leiden, anders ben je mislukt.
Dus een goede baan, een heel goed uiterlijk, een perfecte relatie, gezonde en leuke kinderen en volop tijd over om allerlei interessante en boeiende reizen te maken. Zo wordt het ons in de reclame en op TV voorgespiegeld.

Dat het leven voor 90% van de mensheid toch min of meer ploeteren is, daar wordt geen aandacht aan besteed. Dan zie je daar zo'n vrouw (vrouwen zijn hier nu eenmaal gevoeliger voor), die een interessante goed-betaalde baan heeft als modeontwerpster oid, komt ze thuis in een heel groot huis dat wonderbaarlijk genoeg perfect opgeruimd is. Die kinderen zijn er al, hartstikke blij en vrolijk en nergens op de vloer ligt een pluisje. Drie minuutjes koken en een complete maaltijd met zalm is gereed. Tijd om aan de damasten tafel te gaan. Manlief komt ook thuis (knappe man) van zijn 5x modaal bankjob. Als vanzelf liggen die kinderen dan in bed en is er nog een romantisch onderonsje.

De werkelijkheid is natuurlijk dat mensen in de regen naar hun werk fietsen of op de bus staan te wachten, of in de file natuurlijk. Dan hobbelt het op dat werk allemaal een beetje aan, er is altijd wel een frustratie van een chef die het niet begrijpt of collega's die afgunstig zijn. Moe richting huis moeten eerst nog kinderen uit de opvang worden gehaald, want die zijn moe en lastig ondertussen. Thuisgekomen branden de aardappels aan, waardoor het eten te laat op tafel staat. De jongste gooit het bord met eten over de vloer en de oudste begint te janken dat ze niet naar bed wil. Om acht uur liggen ze na veel gedoe op bed. Nog net een uurtje om de was te strijken en dan naar bed, want morgen vroeg op vanwege de files.

Vroeger werd het -aardse- leven als een lijdensweg gezien. Als het allemaal niet al te veel pijn deed dan had je geluk gehad. Tegenwoordig moet het allemaal perfect zijn.
Als je het verwachtingspatroon hebt uit de reclame en je komt net als de meeste mensen terecht in de realiteit uit het tweede deel, dan kan het zo tegenvallen dat je aan de anti-depressieva moet.

Dit topic heeft trouwens wel veel raakvlakken met: Documentaire: "Alles wat we wilden"

Aan de andere kant is de vraag of je echt moet voldoen aan die eisen. Als ik met een heel modaal inkomen een gezinnetje zou onderhouden, en zou instellen om zoveel mogelijk vreugde te halen uit de zaken die ik wel heb zou dat denk ik tot een veel groter geluk leiden.

Het heeft denk ik ook te maken met je instelling. Geluk hangt in principe niet af van je omstandigheden, maar is afhankelijk van je mindset.

laten we ons misschien gek maken door alles wat op ons afkomt?

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 14:07 schreef Murvgeslagen het volgende:
Aan de andere kant is de vraag of je echt moet voldoen aan die eisen. Als ik met een heel modaal inkomen een gezinnetje zou onderhouden, en zou instellen om zoveel mogelijk vreugde te halen uit de zaken die ik wel heb zou dat denk ik tot een veel groter geluk leiden.

Het heeft denk ik ook te maken met je instelling. Geluk hangt in principe niet af van je omstandigheden, maar is afhankelijk van je mindset.

laten we ons misschien gek maken door alles wat op ons afkomt?

Ja, veel mensen doen dat.

Helemaal erg wordt het wanneer ze gaan geloven dat ze dit soort geluk kunnen kopen via een flatscreen, dure kleding of all-inclusive vakantie en dat geld niet eens hebben. Dan gaan ze lenen en dan is het einde helemaal zoek.

ik vermoed dat het relatief is....de gelukslat ligt waarschijnlijk wel hoger, inderdaad...maar de gemiddelde kwaliteit van leven en wat er voor iemand mogelijk is is ook gestegen, dus in verhouding daartoe is de gelukslat gelijk gebleven...

Eens met het topic.

De kunst is om alles los te laten en voor jezelf te bepalen wat jij nodig denkt te hebben om echt gelukkig te zijn.

Persoonlijk heb ik daar maar heel weinig voor nodig, godzijdank.

ik zie dat niet zo. In mijn omgeving zijn mensen blij met kleine dingen, en natuurlijk verdient de één wat meer dan de ander, en natuurlijk is de één wat gelukkiger in de liefde dan de ander, of met kindjes maken etc, maar als het ff tegenzit worden die personen niet gelijk een depressie aangepraat.
Sowieso wordt er in mijn omgeving meer gekeken naar hoe je je gedraagt, en hoe je je vrienden en familie behandelt, niet naar materiële zaken. Maar natuurlijk ben ik wel eens jaloers op het feit dat 2 vrienden van mij in een geweldig mooi nieuwbouwhuis samen gaan wonen of als een vriend van me zijn nieuwe Audi showt, maar aan de andere kant nemen ze mij ook om hoe ik ben en niet om mijn huurappartement of om mijn auto van 2000,- uit 1995 .
En als ik dan kijk naar wat mij zelf gelukkig maakt, dan zijn het van die kleine dingen zoals het zonnetje dat schijnt tijdens de optocht met carnaval, schaars geklede meiskes, schattige kinderen, oude vrienden die ik weer zie met carnaval en dat alles weer zoals toen is, of een lekker glas bier . Maar het zijn dan ook kleine dingen die me 'off the balance' gooien, zoals dat ik vanavond aan mijn ouders moet uitleggen dat ik afgelopen weekend een lullige no-show had bij een date met een meiske dat ik heel erg leuk vind, dan denk ik waarom heb ik dat afgelopen donderdag terloops laten vallen? . En dat ik rare dingen heb gedaan in een kroeg tijdens carnaval . Maar da's van minder zorg.

Ik denk niet dat de gelukslat hoger is gelegd.

Wel de prestatielat. We willen allemaal die topper zijn die excelleert, een bijzondere hobby heeft en een grote vriendenkring. Tenmiste, dat idee heb ik als ik om me heen kijk.

Ook heb ik het idee dat veel mensen leven van een modaal salaris (of minder) als rampscenario zien (heb ik zelf nooit zo gesnapt). En met zoveel concurrentie om je heen moet je om dat te vermijden ook wel boven de rest uitsteken.

Misschien worden mensen daar faalangstig van?

Moet wel zeggen dat ik vooral studenten ken, die allemaal het verhaaltje gevoerd zijn 'dat het niet uitmaakt wat je leent, van je ruim bovenmodale salaris betaal je alles zo terug'.

Ik weet niet of het daar mee te maken heeft, of dat depressie meer een modeverschijnsel is geworden. Laten we wel wezen, depressie heeft altijd bestaan, maar er is nooit zoveel aandacht aan gegeven. Iedereen is tegenwoordig depressief en het is veeeel te makkelijk om daar even een pilletje bij voor te schrivjen, vooral onder huisartsen die er niet bepaald kaas van hebben gegeten. "Oh!!" *pakt grote rode stempel* "Depressie!! Ja dat moet wel, want je bent een tikje down ". *MARKED*

Ik denk dat je je beter af kunt vragen of mensen tegenwoordig wel écht depressief zijn (en zo ja, dan zal dit niet veel verschil maken met vroeger) of dat het meer zo is dat het stempel depressie te pas en te onpas op iemand wordt geplakt, met als verklaring dat de norm voor geluk tegenwoordig zo hoog ligt.

Wat ik mis in het OP is het idee van markt. Het is niet zo dat je aan deze eisen moet voldoen om tevreden te kunnen zijn. Je wordt ook door anderen daarop beoordeeld.

Mijn srelling is:

Er is sprake van een grenzeloze selectie van de ene mens tov de andere.

Dat geldt bij dating, op de arbeidsmarkt, etc. Ook als je jezelf daar niets van aantrekt, er boven gaat staan, kan het je grote problemen opleveren. Je bent gewoon uitlevert aan de meute die je zelf met elkaar vormt. Je enige redding is je marktpositie vergroten.

[ Bericht 1% gewijzigd door deelnemer op 08-03-2011 14:37:05 ]

Ik denk bovendien dat we niet alleen "gelukkiger" moeten zijn voor onze omgeving, maar dat er ook geen ruimte meer is om een tijdje "ongelukkig", "somber" of "verdrietig" te zijn. Bijvoorbeeld dat als mensen in een rouwproces zitten door het verlies van een dierbare of van een relatie veel sneller te horen krijgen van "kop op, het gaat vanzelf weer beter", of "dat hoort bij het leven"; en dus geen ruimte krijgen om hun verlies te verwerken.

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 14:21 schreef Spirit82 het volgende:
Ik weet niet of het daar mee te maken heeft, of dat depressie meer een modeverschijnsel is geworden. Laten we wel wezen, depressie heeft altijd bestaan, maar er is nooit zoveel aandacht aan gegeven. Iedereen is tegenwoordig depressief en het is veeeel te makkelijk om daar even een pilletje bij voor te schrivjen, vooral onder huisartsen die er niet bepaald kaas van hebben gegeten. "Oh!!" *pakt grote rode stempel* "Depressie!! Ja dat moet wel, want je bent een tikje down ". *MARKED*

Ik denk dat je je beter af kunt vragen of mensen tegenwoordig wel écht depressief zijn (en zo ja, dan zal dit niet veel verschil maken met vroeger) of dat het meer zo is dat het stempel depressie te pas en te onpas op iemand wordt geplakt, met als verklaring dat de norm voor geluk tegenwoordig zo hoog ligt.

Ik hoop iig dat die stempel niet zo snel meer wordt gebruikt. Want daarmee wordt het stempel al snel zelf een lachertje. Maar ik ben bang dat het tegenwoordig net zo is alsof je je auto naar de garage brengt; heb je niets dan vinden ze toch wel iets.

Ik zie het heel anders!

Volgens mij is er een groeiende openheid om over (negatieve) gedachten en gevoelens te praten, en een bereidheid om een depressie te behandelen.

Ik denk dat men vroeger net zo doodongelukkig was, of erger. Vrouwen als kindermachines, en mannen als koempels in de mijnen (7 dagen per week natuurlijk) of de facto slaven van hun fabrieksbaas of broodheer. Iedereen zwichtend onder het juk van religie: naar de hel als je masturbeert of gevoelens hebt voor het eigen geslacht. Gevangen in het huwelijk. Alleen daar werd natuurlijk niet gepraat over wat zo'n omgeving met je doet, want dan werd je uitgestoten. Nogal wiedes dat daar alle klachten onder de pet gehouden worden...

Daardoor hebben we geen (kwantitatieve) gegevens, en lijkt het tegenwoordig misschien erger, omdat we alleen van de laatste paar jaar gegevens hebben. Die ook al twijfelachtig zijn (van veel depressie scales kun je afvragen of ze nog valide zijn gezien huidige ontwikkelingen)

Ik geloof er dus geen bal van dat de huidige maatschappij veeleisender is. Vroeger was je straf ziekte en de hongerdood. Tweede helft vorige eeuw, excommunicatie van je zuil. Nu heb je het 'gevoel dat je er niet bij hoort' of 'dat je je potentieel niet maximaliseert'. Die zorgen zijn buitengewoon valide, maar ze zijn vooral intern opgelegd. De maatschappij interesseert het geen bal wat je doet!

Het is natuurlijk wel treurig dat we met al de beschikbare psychofarmaca nog niet echt een bres hebben kunnen slaan in het aantal mensen met depressies.

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 14:27 schreef Re het volgende:

[..]

gelukslat, welzijnslat, levensstandaardlat, prestatielat, ik denk dat het allemaal wel met elkaar te maken heeft en wordt (ongezien) door de maatschappij opgelegd of je het nu wil of niet en natuurlijk zijn er heel veel mensen die sterk in hun schoenen staan maar ik denk ook een grote groep die de moed hierdoor in de schoenen zakt

Hoe wordt het volgens jou door de maatschappij opgelegd?

Een omgeving die jou iets op probeert te leggen, is toch iets van alle tijden?

Is het nou dat scheiden taboe is (enkele decennia terug) of dat je minimaal in een huis van 2 ton moet wonen om gelukkig te zijn.

Maar is Nederland wel ongelukkiger dan 40 jaar geleden? Komen depressief werkelijk meer voor nu, dan vroeger?

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 14:31 schreef eleusis het volgende:
Ik zie het heel anders!

Volgens mij is er een groeiende openheid om over (negatieve) gedachten en gevoelens te praten, en een bereidheid om een depressie te behandelen.

Ik denk dat men vroeger net zo doodongelukkig was, of erger. Vrouwen als kindermachines, en mannen als koempels in de mijnen (7 dagen per week natuurlijk) of de facto slaven van hun fabrieksbaas of broodheer. Iedereen zwichtend onder het juk van religie. Alleen daar werd natuurlijk niet gepraat over wat zo'n omgeving met je doet, want dan werd je uitgestoten. Nogal wiedes dat daar alle klachten onder de pet gehouden worden...

Daardoor hebben we geen (kwantitatieve) gegevens, en lijkt het tegenwoordig misschien erger, omdat we alleen van de laatste paar jaar gegevens hebben. Die ook al twijfelachtig zijn (van veel depressie scales kun je afvragen of ze nog valide zijn gezien huidige ontwikkelingen)

Ik geloof er dus geen bal van dat de huidige maatschappij veeleisender is. Vroeger was je straf ziekte en de hongerdood. Tweede helft vorige eeuw, excommunicatie van je zuil. Nu heb je het 'gevoel dat je er niet bij hoort' of 'dat je je potentieel niet maximaliseert'. Die zorgen zijn buitengewoon valide, maar ze zijn vooral intern opgelegd. De maatschappij interesseert het geen bal wat je doet!

Vroeger moest je vooral dingen kunnen verdragen en ermee leren leven. Tegenwoordig moet je jezelf voordurend bewijzen (en nergens mee leren leven). Het is een ander soort probleem.

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 14:33 schreef Keep_Walking het volgende:
Maar is Nederland wel ongelukkiger dan 40 jaar geleden? Komen depressief werkelijk meer voor nu, dan vroeger?

Ik heb het idee van wel. Vraag aan je ouders maar eens of er vroeger op het werk veel mensen ziek waren omdat ze met psychische problemen kampten.