quote:
Op maandag 17 januari 2011 00:20 schreef EenDroom het volgende:Daar heb je wel een punt ja. Maar volgens mij speelt bij allen het maken van de beste keus (succesvol, bekend zijn) wel een grote rol. In ieder geval bij de heren. Het is vooral een feest van herkenbaarheid ook voor mij inderdaad. Maar toch vraag ik me af in hoeverre het niet gewoon hetzelfde dilemma is zoals alle jongeren uit eerdere generaties.
Het cruciale verschil zit hem natuurlijk in de mogelijkheden die we hebben, ik doelde inderdaad op rijkdom van het land en alles wat daaruit voortvloeit. Een academisch of hbo diploma, goede gezondheid, de jeugd van nu heeft weinig om hard voor te moeten werken. Eigenlijk heb je zelfs weinig nodig om op eigen benen te staan. Dat was wel anders als je een eeuw terug het huis uit wilde. Een paar jaar sparen voor de huisraad was geen uitzondering...
Inderdaad, dit laatste verschil maakt het wat het een probleem maakt: hoe een identiteit te vormen in een wereld van ongelofelijk veel mogelijkheden? Vroeger deed je simpelweg het beroep wat de traditie je voorschreef: je was bakker omdat je vader dat was, je was huisvrouw omdat er geen andere opties waren enzovoort. Tegenwoordig is dat compleet opengebroken en dat stelt ons direct voor een probleem: wie wil ik dan zijn?
Het verlangen naar roem of succes zie ik daarentegen niet specifiek van deze tijd. Dat is mens eigen, denk ik zelf. Wel is het zo dat in de drang tot succes mensen soms compleet vergeten wat nu echt belangrijk is. Ik denk persoonlijk dat je leven draait om te zoeken naar iets essentieels, naar iets duurzaams. Iets als succes of roem is totaal niet duurzaam, aangezien dit gebaseerd is op de mening van anderen. Deze is zo veranderlijk als wat. Het is precies wat dat Amerikaans-Nederlandse meisje tussendoor zegt: "Maar op het einde van de dag, what do you got to show for it?". Ik herkende mezelf ook echt het meest in haar.
Ook dat meisje dat modeontwerpster was kreeg ik het idee van dat ze een beetje aan het doorslaan was. Ze probeerde haar geslik van antidepressiva wel op enorm slechte wijze te rationaliseren.
De vraag waarmee ik eigenlijk achterbleef was waarom ze dergelijke levens blijven leiden. Natuurlijk weten ze op een manier niet beter (dit vinden ze leuk), maar als ze merken dat ze er zo hard onderdoor gaan, waarom gaan ze dan niet anders leven? Want dat is het probleem, maar daar veranderen ze niets aan.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 12-09-2011 16:01:22 ]