Documentaire: "Alles wat we wilden"

rijkste tijd ooit? me bank is anders vrij skerre vriend

quote:

Op zondag 16 januari 2011 23:40 schreef ukga het volgende:
rijkste tijd ooit? me bank is anders vrij skerre vriend

Wat jij zegt.

Maar wat daarmee bedoeld wordt is denk ik de rijkdom om veel keuzes in het leven te hebben. Vroegah werd je dat wat je ouders wilden dat je werd. Nu wordt je doodgegooid met keuzes, overigens niet alleen op werkgebied. Daarnaast rekenen ze gezondheid en de hele meuk ook mee.

Ik heb lak aan die 'opdracht' dat ik maar 'moet' trouwen en een gezin 'moet' stichten.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 23:40 schreef ukga het volgende:
rijkste tijd ooit? me bank is anders vrij skerre vriend

Als je alleen al warm water uit je kraan hebt behoor je al tot de rijkste/welvarendste 10% van deze aardbol. Het gemiddelde welvaartsniveau op deze aardbol is een stuk lager dan die van Nederland.

Je hebt geen last van oorlog, amper van natuurrampen, je bent vrij om te gaan en staan waar je wilt, en je mag alles geloven wat je wilt. Het welvaartsniveau in Nederland is één van hoogste op deze planeet.

Mijn mate van (on)geluk heeft weinig te maken met 'keuzestress'.

Als succes nastreven een manier is om een pijnlijke plek in je ziel af te dekken, dan moet je uiteraard naar de bron gaan en niet proberen om alsmaar een externe redding te zoeken. Ik denk dat veel geestelijke klachten (inclusief de mijne) te maken hebben met hoe ouders hun afhankelijke kinderen behandelen. Waar je behoeften als kind niet bevredigd zijn blijft een zwart gat achter. Techniek en welvaart mag dan wel grote hoogtes hebben bereikt, de meeste opvoedingstechnieken blijven erbarmelijk achterhaald en schadelijk. (zie voor meer info www.alice-miller.com)

Btw, voor iedereen die wel echt last heeft van keuzestress bied ik de dienst aan voor jou beslissingen te nemen! Pm me.

Echte rijkdom is: niets te hoeven, niets moeten... We zijn erg arm.

Doet me heel erg denken aan deze docu


(3 delen, ong. 5 videos per deel)

Heb de docu ook gezien. Herkenbaar.

Ik vertrouw er voorlopig op dat ik nog veel ga leren de komende jaren, en dat alles wel goed komt.

quote:

Op zaterdag 22 januari 2011 19:01 schreef EenDroom het volgende:

[..]

Ik ben het daar toch niet mee eens; het opvoeden van een kind kan nooit perfect gaan en 'de' manier waarmee alle kinderen tot succesvolle mensen opgroeien zal nooit kunnen bestaan. Al is het maar omdat we in een hiërarchische maatschappij leven waarin niet iedereen succesvol kan zijn.

Natuurlijk zullen kindermisbruik en kindermishandeling hun sporen nalaten, maar van de overige zaken is het altijd lastig om te zien of dit nu aan de ouders lag of aan de wil van het kind (neem bijv. Oprah Winfrey die ondanks slechte jeugd toch grote hoogten bereikt).

Ik heb niks gezegd over perfect opvoeden. Opvoedingen verschillen uiteraard, maar je kan prima bepaalde richtlijnen aanhouden gebaseerd op de behoeften van kinderen. En dat zal dan misschien soms verschillen. Het punt is dat ouders in staat zouden moeten zijn die behoeften te herkennen en te vervullen, wat nu maar heel weinig gebeurt als je kijkt naar de mate waarin kinderen geslagen, seksueel misbruikt worden, uitgescholden, genegeerd, fysiek of emotioneel verwaarloosd, gestuurd en gedwongen om dingen te doen die ze niet willen e.d.

Voor de mensen waarvan hun ongeluk als volwassene veel te maken heeft met hun jeugd, is het belangrijk om dat uit te zoeken en niet proberen een externe genoegdoening te vinden. Succes in carrière hoeft ook niet geluk of geestelijke stabiliteit te weerspiegelen. Het belangrijkste risico dat een niet verwerkte jeugd met zich meebrengt is dat je zelf als ouder dezelfde behoeften bij je eigen kind negeert of er tegen in gaat. Dat kan voorkomen worden.

quote:

En sowieso is de stelling dat keuzestress niet de klacht is waar iedere jongere aan lijdt, net zomin als dat ieder kind vroeger seksueel misbruikt is of een slechte opvoeding heeft gehad. Mijn stelling is alleen dat dit voor een groeiend aantal jongeren, met name met hogere opleidingen, een probleem is.

Mijn dienst bied ik aan als oplossing. Misschien krijg ik een eerste klant als ik eens wat fatsoenlijker reclame maak.

Het wordt min of meer al aangegeven in de documentaire zelf: we zin op z'n zachts gezegd nogal geïndoctrineerd door de illusie dat ons geluk bepaald wordt door uiterlijk vertoon zoals succes en sociale status. We leven dag in dag uit met de veronderstelling dat het werken voor succes garant staat voor geluk in de toekomst.

Er is naar mijn mening verschuiving bezig wat betreft maatschappelijke en ideologische principes, steeds meer mensen ervaren geen voldoening met het gene wat ze bereikt hebben of waarvoor ze geknokt hebben. Wat dat betreft kun je zeggen dat er wel een bewustzijnsverandering bezig is bij mensen imo.

Geluk zoekers zijn net junkie,s, ze zitten continu in een herhaling van ongelukkig zijn naar gelukkig zijn door een prikkel.. BIjv, iets nieuws kopen, carrière, met hypes mee gaan, idealist zijn om mensen te helpen (Medelijden), relegie etc etc etc..

De prikkel moet steeds groter zijn om dat geluk te ervaren. Dat is met drugs net zo, je moet steeds meer gebruiken om in een euforie te komen..

Oftewel het is nooit goed genoeg..

Dat is mijn mening

mijn opa's hadden het toch echt anders dan ik. Bij de ene stond er een man van Philips zo'n beetje naast de uitgang van de diploma uitreiking: "Goedemiddag jongeheren, hebt u interesse om bij ons te komen werken?" Eeuh, ok .... Hele leven daar gebleven

De andere heeft na zijn promotie ook 30+ jaren in hetzelfde bedrijf gewerkt.

Ik denk dat dat voor mij ook goed geweest zou zijn. Maar aan de andere kant ben ik ook wel weer blij met de wereld van nu, die vele malen groter is dan de hunne. Maar zij hebben ook mooie levens gehad, de generatie van mijn grootouders was bij onze familie de eerste generatie die 'rijk' werd, hun ouders waren echt arm vergeleken met hen.

Vorig jaar toen ik afstudeerde aan de kunstacademie ging het zo slecht met mij, dat ik gekozen had voor dagbehandeling. Het bracht mij een enorme stres met me mee, omdat ik geen zekerheid had na mijn studie en had de angst om te gaan falen. Gelukkig heb ik daarna te tijd gehad om even rustig na te denken wat ik nou echt wil. Roem is wel leuk, maar de vraag is of ik daar ook gelukkig van wordt. Op dit moment ben ik bezig met een studie over pensioenen en ik merk dat ik er echt plezier in heb. Met kunst maken heb ik dat ook wel, maar ik moet er niet aan denken om het geforceerd fulltime te gaan doen. Toen ik bij een reclamebureau werkte, merkte ik ook dat dat niks voor mij was. Geef mij maar een saaie baan met structuur.

Overigens herkende ik niet zo heel veel van die documentaire, omdat dat wereldje mij niet aanspreekt en ik daar eigenlijk gewoon te saai voor ben.

Interessant topic! Een onderwerp waar ik zelf ook de laatste tijd veel mee bezig ben. Ik reageer alleen later, want een heel verhaal typen op je telefoon is niet erg prettig merk ik

Prachtige docu is dat.

[ Bericht 27% gewijzigd door Mercer op 05-09-2011 02:02:34 ]

quote:

Op zaterdag 12 maart 2011 19:36 schreef Weissman het volgende:

[..]

_{Even schoppen;}

Heb je toevallig ook een oplossing om uit dit gedragspatroon te komen ?

Of is het gewoon kroegpraat ?

Te veel nadenken - Kracht van het Nu topic #8

quote:

Op zondag 4 september 2011 22:37 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Maar waarvoor precies?

Ik ben blij met deze schop

Het is toch goed om even bevestigd te zien dat het een goede keuze was van mijn kant om niet mee te gaan doen aan de rat race. 's Avonds snel in slaap vallen en lekker kunnen slapen is goud waard. 20.000 euro per jaar meer verdienen niet.

Leuke mensen in deze docu. Mireille vond ik helemaal aandoenlijk. Ik kan me niet voorstellen dat ik het resultaat van hun werk mooier vind dan wat ze zelf sowieso al zijn. Als de documentaire alleen hun successen had getoond en opgeleukt, was het oninteressant geweest. Maar juist de eerlijkheid brengt de menselijkheid in het verhaal en maakt het mooi.

Het probleem is volgens mij, het niet kunnen geloven dat je al boeiend bent en dat je dat niet hoeft te bewijzen. Dat kan alleen als je 'interessant zijn' niet identificeert met succes alleen, maar uitbreidt zodat het ook falen omvat. Daarna kun je niet falen om interessant te zijn, alleen falen in bij jezelf te blijven.

Ik denk toch dat het vooral ideologische redenen zijn waarom mensen zoveel stress ervaren. Verkeerde verwachtingen die je worden aangeleunt. Hoe kun je nu allemaal bovengemiddeld succesvol zijn? Jonge mensen vertellen elkaar voortdurend dat je moet voldoen aan dit of dat, en anders kun je het wel schudden. Je moet er leuk uitzien, assertief en vol zelfvertrouwen zijn, succes hebben, leuke dingen doen ..... . Heel kinderachtig eigenlijk, omdat je niet hebt leren accepteren, maar alleen hebt leren wensen. Daarom kijk je te selectief. Daarmee zadel je een ander op met jouw verwachtingen en zo ontstaat een te grote selectie druk. Je aan deze verwachtingen onttrekken in praktische zin, is vrijwel onmogelijk in een markt situatie.

[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 10-09-2011 18:30:11 ]

Eerlijk gezegd denk ik dat je de plank misslaat deelnemer. Je stelt dat mensen zichzelf meer intrinsieke waarde moeten toekennen. De mens moet humanistischer worden; een doel in zichzelf.
Dat is echter om twee redenen geen goed idee.

De eerste reden is dat het ertoe kan leiden dat we élk gedrag, élke manier van leven, als gelijkwaardig (want elk mens is intrinsiek waardevol) beschouwen. Daardoor wordt het leven des te leger en nihilistischer natuurlijk, bovendien is het zeer de vraag of zoiets bijdraagt aan een leefomgeving waarin mensen uiteindelijk het beste uit zichzelf halen, op welke manier dan ook en dus of zij gelukkig worden.

De tweede reden is dat ik het geen juiste analyse vindt. Het geschetste probleem is het gevolg van een mentaliteit, namelijk de onwil om beperkingen toe te laten in het leven. Het leven zit er vol mee. Hoe vrij ben je nu echt? Maar in plaats van daar iets aan te willen doen, kun je beter leren omgaan met deze beperkingen. En daarvoor is nog meer beperking nodig, door doelen te stellen. Dat moeten wel de juiste doelen zijn. Steenrijk worden is niet het hoogste doel natuurlijk. Elke dag feesten ook niet. Wat wel? Ik denk dat die antwoorden nog het beste te vinden zijn in oudere geschriften over 'het goede leven'.
De mens is een sociaal dier, dwz heeft behoefte aan contacten. Maar hij is ook (naar Schopenhauer) een stekelvarken in de koude; hij zoekt contact maar verprutst dit al snel wegens zijn egocentrische gedragingen. Ook ik ben vrienden verloren aan mijn (of hun) morele tekortkomingen. Om het stekelvarken dat mens heet, in de koude die wereld heet, te laten overleven, dienen we hem te leren zijn stekels in bedwang te krijgen.

En daarbij is het nu net geen goed idee om mensen erop te wijzen dat ze, ceteris paribus, een waardevol wezen zijn. Beter is het om de mens voor te houden dat hij waardevol kan zijn.

quote:

Op zondag 11 september 2011 01:42 schreef sneakypete het volgende:
Eerlijk gezegd denk ik dat je de plank misslaat deelnemer. Je stelt dat mensen zichzelf meer intrinsieke waarde moeten toekennen. De mens moet humanistischer worden; een doel in zichzelf.
Dat is echter om twee redenen geen goed idee.

De eerste reden is dat het ertoe kan leiden dat we élk gedrag, élke manier van leven, als gelijkwaardig (want elk mens is intrinsiek waardevol) beschouwen. Daardoor wordt het leven des te leger en nihilistischer natuurlijk, bovendien is het zeer de vraag of zoiets bijdraagt aan een leefomgeving waarin mensen uiteindelijk het beste uit zichzelf halen, op welke manier dan ook en dus of zij gelukkig worden.

De tweede reden is dat ik het geen juiste analyse vindt. Het geschetste probleem is het gevolg van een mentaliteit, namelijk de onwil om beperkingen toe te laten in het leven. Het leven zit er vol mee. Hoe vrij ben je nu echt? Maar in plaats van daar iets aan te willen doen, kun je beter leren omgaan met deze beperkingen. En daarvoor is nog meer beperking nodig, door doelen te stellen. Dat moeten wel de juiste doelen zijn. Steenrijk worden is niet het hoogste doel natuurlijk. Elke dag feesten ook niet. Wat wel? Ik denk dat die antwoorden nog het beste te vinden zijn in oudere geschriften over 'het goede leven'.
De mens is een sociaal dier, dwz heeft behoefte aan contacten. Maar hij is ook (naar Schopenhauer) een stekelvarken in de koude; hij zoekt contact maar verprutst dit al snel wegens zijn egocentrische gedragingen. Ook ik ben vrienden verloren aan mijn (of hun) morele tekortkomingen. Om het stekelvarken dat mens heet, in de koude die wereld heet, te laten overleven, dienen we hem te leren zijn stekels in bedwang te krijgen.

En daarbij is het nu net geen goed idee om mensen erop te wijzen dat ze, ceteris paribus, een waardevol wezen zijn. Beter is het om de mens voor te houden dat hij waardevol kan zijn.

Het was een eerste reaktie. Ik denk wat ook speelt in de documentaire is dat het gaat om mensen die geen standaard beroepsopleiding doen, zoals accountant of kapster. Het zijn opleidingen waarbij je jezelf daarna in de markt moet zien te zetten (bijvoorbeeld door eerst een eigen stijl te ontwikkelen).

Maar mijn eerste reaktie was: wat wordt er allemaal verzwegen? Dat zie ik ook hier op het forum R&P. Veel mensen praten niet met hun ouders, leeftijdgenoten of collega's over hun onzekerheden, issues, corruptie, verwaarlozing, etc. Dat grote zwijgen irriteert me. Ik zou willen dat mensen voor de dag komen met wat hun dwars zit. Ik verwacht dat mensen dan makkelijker in een goed spoor komen en zelf ook merken dat constructief bezig zijn, leuker is dan de boel te duiken.

De keerzijde van het beste uit je zelf halen en je eisend opstellen naar anderen, is de destructiviteit van onzekerheid en verwaarlozing. Natuurlijk zijn mensen van nature ook vaak lui en ongeinteresseerd. Je moet ook leren jezelf te ontwikkelen en bij te dragen. Maar dat is vaak lonend, dus willen mensen dat ook. Kinderen willen maar al te graag meedoen en bijdragen.

Waar ligt de balans? Als teveel van mensen verwacht, dan dwing je ze zichzelf te redden dmv van leugen en bedrog. Vooral de beste mensen hebben het meeste last van slecht functionerende omgevingen. Als er corruptie heerst en je leert daarvan alleen hoe je dat spelletje effectief meespeelt, dan gaat het van kwaad tot erger. Goede mensen verzetten zich en krijgen de klappen en raken ontmoedigd of verbitterd. Als je in het diepe wordt gegooid en je mist iedere steun of structuur, dan ga je zwemmen en leer je nauwelijks om goed werk te leveren.

Ik ken zeker waarde toe aan mensen los van wat zij presteren. Dat is ook verdedigbaar. Want al ons streven heeft alleen tot doel dat mensen goed kunnen leven. Als die mensen zelf waardeloos zijn, waarvoor dan al die moeite? Ik hou er niet van dat mensen door anderen worden verziekt. Ik heb de indruk dat het verzieken van mensen, om zelf succesvol te kunnen zijn een onderschat probleem is.

[ Bericht 2% gewijzigd door deelnemer op 11-09-2011 15:01:44 ]

Ik denk dat die ontevredenheid/moeite met levenskeuzes maken vooral een probleem is van de middenklasse. Die willen zich omhoog werken, maar daarvoor moeten wel de juiste keuzes gemaakt worden, gecombineerd met talent en hard werken. Tegelijkertijd zijn zij als dood om te mislukken en daardoor af te glijden richting arbeidersklasse. Die arbeidersklasse, maar ook de bovenlaag van de samenleving, zijn meestal veel zekerder van zichzelf en hun maatschappelijke positie.

Goed punt.

Dood gaan moet verder niks, luister niet naar de overheid en kijk geen tv meer, dan kom je al een heel eind.