Documentaire: "Alles wat we wilden"

quote:

Op zaterdag 12 maart 2011 19:36 schreef Weissman het volgende:

[..]

_{Even schoppen;}

Heb je toevallig ook een oplossing om uit dit gedragspatroon te komen ?

Of is het gewoon kroegpraat ?

Te veel nadenken - Kracht van het Nu topic #8

quote:

Op zondag 4 september 2011 22:37 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Maar waarvoor precies?

Ik ben blij met deze schop

Het is toch goed om even bevestigd te zien dat het een goede keuze was van mijn kant om niet mee te gaan doen aan de rat race. 's Avonds snel in slaap vallen en lekker kunnen slapen is goud waard. 20.000 euro per jaar meer verdienen niet.

Leuke mensen in deze docu. Mireille vond ik helemaal aandoenlijk. Ik kan me niet voorstellen dat ik het resultaat van hun werk mooier vind dan wat ze zelf sowieso al zijn. Als de documentaire alleen hun successen had getoond en opgeleukt, was het oninteressant geweest. Maar juist de eerlijkheid brengt de menselijkheid in het verhaal en maakt het mooi.

Het probleem is volgens mij, het niet kunnen geloven dat je al boeiend bent en dat je dat niet hoeft te bewijzen. Dat kan alleen als je 'interessant zijn' niet identificeert met succes alleen, maar uitbreidt zodat het ook falen omvat. Daarna kun je niet falen om interessant te zijn, alleen falen in bij jezelf te blijven.

Ik denk toch dat het vooral ideologische redenen zijn waarom mensen zoveel stress ervaren. Verkeerde verwachtingen die je worden aangeleunt. Hoe kun je nu allemaal bovengemiddeld succesvol zijn? Jonge mensen vertellen elkaar voortdurend dat je moet voldoen aan dit of dat, en anders kun je het wel schudden. Je moet er leuk uitzien, assertief en vol zelfvertrouwen zijn, succes hebben, leuke dingen doen ..... . Heel kinderachtig eigenlijk, omdat je niet hebt leren accepteren, maar alleen hebt leren wensen. Daarom kijk je te selectief. Daarmee zadel je een ander op met jouw verwachtingen en zo ontstaat een te grote selectie druk. Je aan deze verwachtingen onttrekken in praktische zin, is vrijwel onmogelijk in een markt situatie.

[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 10-09-2011 18:30:11 ]

Eerlijk gezegd denk ik dat je de plank misslaat deelnemer. Je stelt dat mensen zichzelf meer intrinsieke waarde moeten toekennen. De mens moet humanistischer worden; een doel in zichzelf.
Dat is echter om twee redenen geen goed idee.

De eerste reden is dat het ertoe kan leiden dat we élk gedrag, élke manier van leven, als gelijkwaardig (want elk mens is intrinsiek waardevol) beschouwen. Daardoor wordt het leven des te leger en nihilistischer natuurlijk, bovendien is het zeer de vraag of zoiets bijdraagt aan een leefomgeving waarin mensen uiteindelijk het beste uit zichzelf halen, op welke manier dan ook en dus of zij gelukkig worden.

De tweede reden is dat ik het geen juiste analyse vindt. Het geschetste probleem is het gevolg van een mentaliteit, namelijk de onwil om beperkingen toe te laten in het leven. Het leven zit er vol mee. Hoe vrij ben je nu echt? Maar in plaats van daar iets aan te willen doen, kun je beter leren omgaan met deze beperkingen. En daarvoor is nog meer beperking nodig, door doelen te stellen. Dat moeten wel de juiste doelen zijn. Steenrijk worden is niet het hoogste doel natuurlijk. Elke dag feesten ook niet. Wat wel? Ik denk dat die antwoorden nog het beste te vinden zijn in oudere geschriften over 'het goede leven'.
De mens is een sociaal dier, dwz heeft behoefte aan contacten. Maar hij is ook (naar Schopenhauer) een stekelvarken in de koude; hij zoekt contact maar verprutst dit al snel wegens zijn egocentrische gedragingen. Ook ik ben vrienden verloren aan mijn (of hun) morele tekortkomingen. Om het stekelvarken dat mens heet, in de koude die wereld heet, te laten overleven, dienen we hem te leren zijn stekels in bedwang te krijgen.

En daarbij is het nu net geen goed idee om mensen erop te wijzen dat ze, ceteris paribus, een waardevol wezen zijn. Beter is het om de mens voor te houden dat hij waardevol kan zijn.

quote:

Op zondag 11 september 2011 01:42 schreef sneakypete het volgende:
Eerlijk gezegd denk ik dat je de plank misslaat deelnemer. Je stelt dat mensen zichzelf meer intrinsieke waarde moeten toekennen. De mens moet humanistischer worden; een doel in zichzelf.
Dat is echter om twee redenen geen goed idee.

De eerste reden is dat het ertoe kan leiden dat we élk gedrag, élke manier van leven, als gelijkwaardig (want elk mens is intrinsiek waardevol) beschouwen. Daardoor wordt het leven des te leger en nihilistischer natuurlijk, bovendien is het zeer de vraag of zoiets bijdraagt aan een leefomgeving waarin mensen uiteindelijk het beste uit zichzelf halen, op welke manier dan ook en dus of zij gelukkig worden.

De tweede reden is dat ik het geen juiste analyse vindt. Het geschetste probleem is het gevolg van een mentaliteit, namelijk de onwil om beperkingen toe te laten in het leven. Het leven zit er vol mee. Hoe vrij ben je nu echt? Maar in plaats van daar iets aan te willen doen, kun je beter leren omgaan met deze beperkingen. En daarvoor is nog meer beperking nodig, door doelen te stellen. Dat moeten wel de juiste doelen zijn. Steenrijk worden is niet het hoogste doel natuurlijk. Elke dag feesten ook niet. Wat wel? Ik denk dat die antwoorden nog het beste te vinden zijn in oudere geschriften over 'het goede leven'.
De mens is een sociaal dier, dwz heeft behoefte aan contacten. Maar hij is ook (naar Schopenhauer) een stekelvarken in de koude; hij zoekt contact maar verprutst dit al snel wegens zijn egocentrische gedragingen. Ook ik ben vrienden verloren aan mijn (of hun) morele tekortkomingen. Om het stekelvarken dat mens heet, in de koude die wereld heet, te laten overleven, dienen we hem te leren zijn stekels in bedwang te krijgen.

En daarbij is het nu net geen goed idee om mensen erop te wijzen dat ze, ceteris paribus, een waardevol wezen zijn. Beter is het om de mens voor te houden dat hij waardevol kan zijn.

Het was een eerste reaktie. Ik denk wat ook speelt in de documentaire is dat het gaat om mensen die geen standaard beroepsopleiding doen, zoals accountant of kapster. Het zijn opleidingen waarbij je jezelf daarna in de markt moet zien te zetten (bijvoorbeeld door eerst een eigen stijl te ontwikkelen).

Maar mijn eerste reaktie was: wat wordt er allemaal verzwegen? Dat zie ik ook hier op het forum R&P. Veel mensen praten niet met hun ouders, leeftijdgenoten of collega's over hun onzekerheden, issues, corruptie, verwaarlozing, etc. Dat grote zwijgen irriteert me. Ik zou willen dat mensen voor de dag komen met wat hun dwars zit. Ik verwacht dat mensen dan makkelijker in een goed spoor komen en zelf ook merken dat constructief bezig zijn, leuker is dan de boel te duiken.

De keerzijde van het beste uit je zelf halen en je eisend opstellen naar anderen, is de destructiviteit van onzekerheid en verwaarlozing. Natuurlijk zijn mensen van nature ook vaak lui en ongeinteresseerd. Je moet ook leren jezelf te ontwikkelen en bij te dragen. Maar dat is vaak lonend, dus willen mensen dat ook. Kinderen willen maar al te graag meedoen en bijdragen.

Waar ligt de balans? Als teveel van mensen verwacht, dan dwing je ze zichzelf te redden dmv van leugen en bedrog. Vooral de beste mensen hebben het meeste last van slecht functionerende omgevingen. Als er corruptie heerst en je leert daarvan alleen hoe je dat spelletje effectief meespeelt, dan gaat het van kwaad tot erger. Goede mensen verzetten zich en krijgen de klappen en raken ontmoedigd of verbitterd. Als je in het diepe wordt gegooid en je mist iedere steun of structuur, dan ga je zwemmen en leer je nauwelijks om goed werk te leveren.

Ik ken zeker waarde toe aan mensen los van wat zij presteren. Dat is ook verdedigbaar. Want al ons streven heeft alleen tot doel dat mensen goed kunnen leven. Als die mensen zelf waardeloos zijn, waarvoor dan al die moeite? Ik hou er niet van dat mensen door anderen worden verziekt. Ik heb de indruk dat het verzieken van mensen, om zelf succesvol te kunnen zijn een onderschat probleem is.

[ Bericht 2% gewijzigd door deelnemer op 11-09-2011 15:01:44 ]

Ik denk dat die ontevredenheid/moeite met levenskeuzes maken vooral een probleem is van de middenklasse. Die willen zich omhoog werken, maar daarvoor moeten wel de juiste keuzes gemaakt worden, gecombineerd met talent en hard werken. Tegelijkertijd zijn zij als dood om te mislukken en daardoor af te glijden richting arbeidersklasse. Die arbeidersklasse, maar ook de bovenlaag van de samenleving, zijn meestal veel zekerder van zichzelf en hun maatschappelijke positie.

Goed punt.

Dood gaan moet verder niks, luister niet naar de overheid en kijk geen tv meer, dan kom je al een heel eind.