Het lijkt en voelt alsof ik mezelf een lesje bij mezelf blijven heb gegeven!
En de gedachte kwamen ook niet verder dan (ik denk normale gedachte?) Het bleef bij die eerste gedachte en werd geen opeenstapeling van ... waardoor ik mezelf dus altijd gek maakte. Dus ik accepteerde de gedachte wel, maar nam ze dus niet serieus. Ik had me van te voren toch voorgenomen en gezegd dat ze belachelijk waren ... waarom zou ik ze dan ineens door een gevoel anders laten worden en mezelf daarmee gek gaan lopen maken?!?!
Het lijkt alsof het nu niet meer uit het niets komt. Dus verklaarbaar is voor me gevoel. Geen twijfels meer van waar het vandaan komt. Dus het lijkt niet alsof het me helpt ... het helpt me echt met accepteren.
Ik heb Tineke vandaag een mail gestuurd. Met mijn ervaringen van de afgelopen 2 weken. Aan de ene kant ben ik zo blij met mezelf en aan de andere kant baal ik zo dat ik zo ongeduldig kan zijn met mezelf en daardoor naar andere. Waardoor ik het dus eigenlijk heb verkloot met haar. Waarom gaf ik mezelf nou niet net iets meer tijd om tot deze conclusies te komen ... zij gaf me nog alle ruimte ook. Blind door mijn ongeduld was ik gewoon ... nu nu nu
ggrrrAan de andere kant denk ik dat het geen contact met haar me zo snel tot deze conclusies heeft doen komen. Dus zonder zo'n ervaring als deze was het waarschijnlijk ook wel onvermijdelijk geweest dat dingen zo zijn gelopen ... pppfffff bitter is het leven soms zeg
lekkerdubbel.nl En dat een mens zoveel kan leren in zo'n korte tijd ... nou nou ... waar een wil is is een weg!
Wat is er een hoop gepost de afgelopen dagen! Balen van je dip Surfergirl. Ik herken dat ook wel, dat als je een paar dagen intensief met je vriend optrekt je je daarna minder goed voelt. Ik heb dat nu ook een beetje: gisteren een hele leuke dag met hem gehad en nu ben ik weer thuis. Ik mis hem! En daardoor ben ik dan ook weer wat gevoeliger/argwanender op de een of andere manier. Maar ik denk dat dat dus echt door het missen komt, wat ik nog steeds een beetje moeilijk vind om toe te laten maar wat wel al steeds beter gaat. Slim van je om weer even wat meer tijd voor jezelf te nemen, dan kun je hem even loslaten.
Fijn dat je je stabiel voelt Flyib. In het begin voelt dat natuurlijk onwennig maar zie het als afkicken van die negatieve gevoelens.
VoltVolt: je gaat de goede kant op! Zelfvertrouwen is idd erg belangrijk, daardoor kom je sowieso sneller uit de dipjes. Je baalt dat je er nu pas achter komt dat je zo ongeduldig bent, maar beter te laat dan nooit toch?
Ik had gister een superleuke dag met m'n vriend. Alleen was ik 's avonds voor het slapen gaan wel een beetje geïrriteerd om iets waardoor hij zei dat hij niet wist wat hij met me aan moest. Dat zorgde ervoor dat ik weer dichtklapte... Ik had de hele week het gevoel dat het super ging, en dan zegt hij dat weer. Hij stond in zijn recht hoor, maar ik vind het moeilijk als hij zoiets zegt omdat ik weet hoe hard ik aan mijn probleem werk. Dus ik raakte in mijn hoofd een beetje in paniek en riep uit onmacht dat hij maar bij me weg moest gaan als het hem niet beviel. Toen zei hij dat hij dat nooit meer wilde horen en heb ik verder mn mond gehouden. Even later duidelijk zonder aanvallen gezegd wat me dwarszat en toen was het weer ok, gelukkig.
Half uurtje later voelde ik me weer helemaal goed en voelde me zo intens gelukkig met hem.. we passen echt ontzettend goed bij elkaar en dat voelde ik gewoon heel diep van binnen. Ik vroeg vervolgens aan hem of hij het gevoel had dat ik me nu echt voor hem open stel. Hij zei toen dat hij dat zeker merkte omdat ik dingen tegen hem had gezegd die hij nog niet eerder had gehoord, maar dat het voelde alsof er nog een heel klein deel was wat zich nog niet had gegeven. Dat klopt ook, zo voelde ik het ook. Tot op gisteravond had ik in het halve jaar dat we nu hebben nog geen 'ik hou van je' gezegd. En gister heb ik het gezegd, omdat ik hem wil laten merken dat ik echt voor hem ga. Ik vond het echt vreselijk eng om te zeggen, maar hij bleef maar zeggen dat ik het moest zeggen (lief bedoeld hoor, absoluut geen aandringen
) en uiteindelijk kwam het er met tranen uit. Ik heb dat nog nooit bij iemand meegemaakt, dat die woorden zoveel betekenis hadden! Zo intens! Hij zei dat hij ook van mij houdt en vervolgens had hij een enorme grijns op zijn gezicht, haha Goed weekend dus. En nu mis ik 'm vreselijk! Ik laat die gevoelens nu, ondanks dat ik mezelf heel kwetsbaar voel zo, toch toe. Dat voelt erg bevrijdend
Ik herken je doorbraken! Ik heb die ook gehad, in verschillende vormen en maten! Geweldig gevoel is dat he? Als je je er echt even van kunt loszetten. Ik wil niet vervelend doen, maar het is niet gek als je nog een terugval gaat krijgen in een nieuwe relatie. Zonder relatie denk ik dat de emoties toch minder heftig zijn, omdat je in principe 'niks hebt om te verliezen' nu. Maar toch denk ik dat jou situatie fijner is. Jij hebt nu de tijd en ruimte om jezelf te leren kennen, om helemaal door te krijgen waar dit gevoel bij jou vandaan komt en hoe je er mee om kunt gaan. Dan ben je echt super goed voorbereid als je een nieuw iemand ontmoet!
Ik surf zo heen en weer (haha) door wisselende buien denk ik. Ik was echt tot mezelf gekomen de laatste tijd en zodra ik even niet oplet kan het er weer insluipen. Als ik maar genoeg tijd voor mezelf neem, krijgt het niet de kans om erin te sluipen. Zo zul je zien dat als je afgeleid wordt door een spannende relatie, of omdat je je heel erg op je gemak voelt bij je partner, het er echt kan insluipen weer zonder je het doorhebt. Ik heb het nu weer onder controle. Ik zou zo graag willen dat ik dat laatste beetje angst kon kwijtraken. Maar misschien is het ook wel heel normaal dat je altijd een beetje bang bent om de ander kwijt te raken?
@ Suesse
Fijn dat je een superleuke dag had met je vriend! Het is heel normaal hoor dat je nu omdat je veel bij hem bent geweest en hele intense ervaringen hebt gehad (zo te lezen) met hem, weer even een beetje terugzakt en hem mist. Probeer wel ook de irrationaliteit en de valkuil hiervan in te zien! Hmm vervelend dat hij zulke dingen zegt, maar van de andere kant kun je het hem ook niet kwalijk nemen natuurlijk. Ik zou proberen om zulke dingen niet zo serieus te nemen, het is logisch dat mensen na terugkerende ruzies/discussies zulke opmerkingen maken. Zelfde als ouders tegen hun kinderen na meerdere malen dezelfde fout ook zeggen: wat moet ik toch met jou! Kan eigenlijk zelfs bijna liefdevol bedoelt zijn. Probeer in ieder geval niet deze gedachtes uit te breiden tot dingen die ze niet zijn, wat je wel even deed met je uitbarsting over dat hij dan maar bij je weg moest gaan. Probeer nonchalant te reageren op zijn opmerking en werk aan jezelf zodat hij op een gegeven moment zelf voor gek staat met opmerkingen zoals die!
In de paar weekjes dat we hier ervaringen uitwisselen gaat het steeds beter tussen jullie heb ik het idee als ik je stukjes steeds zo lees en komen jullie steeds dichter bij elkaar
Leuk om te lezen hoor! Probeer eens als een opmerking zo'n impact heeft op je gevoel jezelf even onhold te zetten. Bij de eerste negatieve gedachte, en probeer ipv eens te denken aan ... hoooo stop wat gebeurd er ... klopt het gevoel wel bij deze gedachte! Of andersom. En je zou misschien zelfs kunnen vragen ... lieverd wat bedoel je daarmee!?
Je kan jezelf waarschijnlijk beter sturen dan je denkt ... alleen zijn dit van die automatisme geworden dat het lijk alsof het automatisch gaat. Toch doen we het zelf
Ik besef me heel goed dat het niet de laatste keer is dat ik in een gevoel zal schieten. Integendeel ... echter denk ik wel dat ik het steeds sneller weg krijg.
Na de tips van Floorjeno kreeg ik het al weg alleen toen duurde het echt een nacht lang ... steeds weer die post van haar lezen ... het realiseren ... zien te beseffen het tot me door laten dringen. Nu pas ik dat toe met m'n eigen analyse's op mezelf en het lukt me daardoor steeds sneller. Denk dat ik me steeds bewuster word van wat er gebeurd waardoor ik steeds wat sneller bij mezelf kan komen
Ik besef me ook dat dat een relatie hebben voor een heftiger gevoel zorgt. Echter voelde het afgelopen Vrijdag niet zo voor me op een een of andere manier voelde het net zo heftig als anders ... het gierde echt door m'n lichaam. Wel denk ik dat het vanaf gisteren avond toen ik je post las minder zal zijn. Ik las je stukje: maar het is niet gek als je nog een terugval gaat krijgen in een nieuwe relatie.
Op dat moment besefte ik dat ik Tineke echt los moet laten. Zij laat mij toch ook los ... dan kan ik wel voor haar blijven gaan, maar daar schiet ik geen haar me op integendeel. Heel gek liep het allemaal met haar. We hebben zoveel overeenkomsten best vreemd om mee te maken. En ook beiden hebben we een heftig verleden ... en dat trekt ook heel erg aan. Omdat je niet schrikt van elkaars verleden en dingen die je hebt meegemaakt. En de gevolgen die dat geeft. Voelt heel vertrouwt dus en lastig om op te geven op een een of andere manier voor mij merk ik. Door de manier hoe ik haar leerde kennen via hyves veel mailen dus eerst werd ik dus eigenlijk verliefd op een persoon en echt hoe ze is omdat ik haar eerst leerde kennen voordat ik haar ontmoete. Natuurlijk had ik ook foto's gezien van te voren maar is toch anders dan eerst iemand zien en dan iemand leren kennen.
Verder heb ik het geluk dat eigenlijk altijd als ik uitga er vrouwen zijn die met me flirten. Alleen deed ik met die flirt's die mij echt leuk leken de afgelopen jaren dus niets omdat ik bang was om misschien wel verliefd te worden. Afgelopen Zaterdag tijdens het stappen heb ik dat doorbroken en heb ik het super leuk gehad met de leukste die ik tegen kwam. Ik ging zelfs met haar nummer naar huis. Alleen heb ik die op de terug weg gedelete ... ik voelde me zo schuldig naar Tineke ... voelde niet eerlijk. Met Tineke lopen zaaien en dan met een ander lopen oogsten ofzo? Nu denk ik echter pppfff zij zet mij toch ook aan de kant?!?! Los daarvan laat ik eerst de afgelopen tijd maar een beetje verwerken met met mezelf denk ik nu ook.
Op je vraag: Maar misschien is het ook wel heel normaal dat je altijd een beetje bang bent om de ander kwijt te raken?
Denk ik dat het voor een normaal iemand gezond is dat je altijd een klein beetje bang moet zijn! Echter is dat in tegenspraak hoe ik dus de afgelopen tijd met mezelf omga. En wat ik dus vanaf vrijdag/zaterdag aan jullie probeer duidelijk te maken. Ik ga in de volgende post een vraag aan jullie stellen!
En nu ik besef wat laatste vraag van surfergirl is .. waar ik op in ga word ik helemaal nieuwsgierig.
Ik vroeg me af:
Als ik 2 weken geleden een post zou lezen zoals die van mezelf van afgelopen vrijdag/zaterdag van iemand die het lukt om het gevoel snel onder controle te krijgen dan zou ik het hemd van zijn of haar lijf vragen omdat ik wil weten wat er gebeurd en of het ook bij mij zou werken!
Jullie vragen er helemaal niets over? En dat is helemaal niet erg begrijp me niet verkeerd, maar ik vraag me wel af hoe dat komt?
Is het niet duidelijk wat ik beschrijf? Of dringt het misschien niet door? Of ik kan wel gaan invullen voor jullie, maar jullie kunnen beter zelf antwoorden natuurlijk.
De vraag van Surfergirl:
Maar misschien is het ook wel heel normaal dat je altijd een beetje bang bent om de ander kwijt te raken?
Sluit daar dus helemaal op aan en dat is dus het stukje wat ik dus heb uitgeschakeld. Dat is die ja maar ... en misschien waar ik het over heb. Waardoor je steeds in dat gevoel blijft schieten je houd jezelf een opening voor om in het gevoel te schieten. Dus laat je het toe aan jezelf om erin te schieten. En het zal dan denk ik ook altijd blijven gebeuren vermoed ik.
Dat betekend wel dat je naïef word, maar dat heb ik er wel voor over en is voor mij beter dan met dat negatieve gevoel zitten!
Dus je moet jezelf dan op een helder moment voorhouden accepteren ... dat elke negatieve gedachte die wij hebben niet echt is maar vanuit ons gevoel komt. Dus ook dat laatste stukje uit de vraag van Surfergirl!
Ik dacht bij mezelf: volgens mij is het eerlijker makkelijker naar mezelf om te denken dat alle negatieve gedachte irrationeel zijn dan te blijven twijfelen aan een enkele gedachte die dan toch weer doorschiet naar erger ... die uiteindelijk toch ook weer irrationeel blijkt te zijn. Dus fop je jezelf. Je weet dat ze niet echt zijn, maar toch laat je ze je gevoel voeden. Dus eigenlijk accepteer je ze dan niet dat ze irrationeel zijn. Want je denkt nog steeds dat er misschien een kern van waarheid in zit!
Je moet dan wel accepteren dat je dus naïef word ... en bedenk van te voren dat je een echt negatief signaal van je vriend/vriendin niet gaat zien want die verklaar je net zoals je irrationele gedachte als negatieve gedachte.
Stel jezelf de vraag ... wat heb je liever: Je bij 100% van de negatieve gedachte/gevoel jezelf er steeds weer in verliezen zodat je jezelf er met veel moeite en energie misschien weer uit krijgt en toch een onderbuikgevoel houd?
Of je bij 100% van de negatieve gedachten/gevoel die je krijgt je (steeds) sneller weer normaal voelen?
Als je partner je wil bedriegen dan doet ie dat toch wel of jij je er nu goed of slecht bij voelt. Ik denk/weet dat het zelf eerder gebeurd als jij je slecht voelt dan als je je goed voelt toch!
Ik zal hier stapsgewijs nog eens uitleggen wat er nu gebeurde met mij de afgelopen tijd.
1) Ik neem me op een helder moment voor dat echt AL MIJN negatieve gedachte irrationeel zijn. Eens? Ik ben er van overtuigd dat het zo is.
2) Laat een negatieve gedachte een trigger voor je zijn een belletje zijn om te denken: hey deze gedachte is irrationeel ... dat heb ik me eerder voorgenomen toch! Dus je accepteert de gedachte het mag er zijn (denk aan de posts van floor) Maar je had ook geaccepteerd dat de gedachte irrationeel zijn. Bedenk je dat dan bij elke negatieve gedachte die je krijgt.
3) Bij mij werkte dat zo: Ik drukte Vrijdag middag mijn sms naar Tineke op verzenden. Op het moment dat ik hem verzond begon het gelijk te gieren als een achterlijke in m'n lichaam. Ik kon eigenlijk gelijk niets meer alleen nog maar denken aan het gevoel ... het nam me gelijk helemaal in beslag. Ik was op m'n werk en ben gelijk naar buiten gegaan en gaan lopen. Ik dacht wtf waarom schiet ik nu in dit gevoel en bedachte me gelijk ... ze kan me nu gaan afwijzen. Op het moment dat ik me bedacht dat ze me kon gaan afwijzen ... begonnen de gedachten te komen. En het leek wel of ze allemaal in de rij stonden om mijn gevoel te gaan voeden. De eerst kwam ... misschien reageert ze wel niet terug? Accepteren dat ik het denk ... denk het maar (want het is een trigger om te denken aan punt 1) pppfff jah lekker irrationele gedachte dacht ik toen. De gedachte was gelijk weg ... en gelijk kwam de volgende gedachte ... misschien reageert ze niet omdat ze een ander heeft ... accepteer de gedachte ... trigger om aan punt 1 te denken ... ppfff wat een irrationele gedachte dacht ik toen ... en toen kwam de volgende gedachte. Daar deed ik weer hetzelfde mee.
4) Zo heb ik een gedachte of 4 of 5 gehad die ik allemaal zo van tafel veegde ... ze zijn niet reeel dat ik ze denk dus hoef ik er ook niet verder over na te denken.
En toen bleef ik met alleen het gevoel over ... want ik had geen gedachte meer om het gevoel mee te voeden. Ik had ze toch 1voor1 irrationeel verklaard.
5) Toen zat ik echt met de gedachten waar ik niet meer over nadacht die hingen in m'n hoofd en het gevoel zat los in m'n maag. Ik had ze zeg maar uit elkaar gehaald en kon ze los van elkaar houden. Dat voelde zo goed! Het stond op dat moment even stil zeg maar
6) Het gevoel bleef 30min hangen en trok toen heel langzaam weg en werd steeds minder
En kon toen langzaam aan weer rationeel nadenken. Ik hoop dat het duidelijk is want anders gaat de
erover! Grapje gewoon vragen natuurlijk
[ Bericht 2% gewijzigd door VoltVolt op 01-03-2011 14:06:40 ]
Mmmm ... bevestiging voelt wel erg goed kan ik je vertellen
Ik wist al dat het voor mij werkte, maar dus ook voor anderen! Ik denk dat de periode die ik nu doormaak gewoon had moeten komen. En dit was het moment. Ik vraag me regelmatig af waarom het niet tot me eerder is doorgedrongen hoe mijn negatieve gedachten de overhand hebben gehouden en ervoor hebben gezorgd dat mijn relatie met mijn vriendin zo stroef is geworden. In dat opzicht is het gewoon goed dat ik jullie tegen het lijf liep en zoveel herkenbare dingen zag dat ik inzag waar ik mee bezig ben. Mijn gevoel is overgegaan van onverklaarbaar verdriet naar een duidelijke verklaring omtrent mezelf. En dat in zo'n korte periode.quote:Op dinsdag 1 maart 2011 12:38 schreef VoltVolt het volgende:
Ik wilde jullie beiden Suesse en Surfegirl een vraag stellen! De vraag is voor iedereen natuurlijk die zich er in interesseert (dus ook voor Flylib en de rest) net zoals al mijn posts ook al zijn ze aan iemand gericht!
En nu ik besef wat laatste vraag van surfergirl is .. waar ik op in ga word ik helemaal nieuwsgierig.
Ik vroeg me af:
Als ik 2 weken geleden een post zou lezen zoals die van mezelf van afgelopen vrijdag/zaterdag van iemand die het lukt om het gevoel snel onder controle te krijgen dan zou ik het hemd van zijn of haar lijf vragen omdat ik wil weten wat er gebeurd en of het ook bij mij zou werken!
Jullie vragen er helemaal niets over? En dat is helemaal niet erg begrijp me niet verkeerd, maar ik vraag me wel af hoe dat komt?
Is het niet duidelijk wat ik beschrijf? Of dringt het misschien niet door? Of ik kan wel gaan invullen voor jullie, maar jullie kunnen beter zelf antwoorden natuurlijk.
Maar misschien is het ook wel heel normaal dat je altijd een beetje bang bent om de ander kwijt te raken?
Dit moment was voor mij gewoon voortbestemd, ik weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. Ik hoop dat ik je vraag daarmee een beetje heb beantwoord
Ja, van al mijn dierbaren heb ik wel de gedachte om ze te verliezen. Maar geen eentje heeft zo'n overduidelijke impact als de gedachten over mijn vriendin. Ik denk dat dat volkomen normaal is. Aan de andere kant legt het de geestelijke afhankelijkheid pijnlijk bloot. Het verliezen van mijn vriendin heeft veel meer om zich heen dan bijv. de gedachte aan familieleden. Mijn familie hou ik altijd en geef ik ook een goede plaats in mijn leven. Als ik mijn vriendin zou verliezen aan een ander of aan haar gevoel dat is veranderd dan is dat gewoon een stuk pijnlijker. Toch probeer ik mijn best te doen deze gedachte een plaats te geven, want uiteindelijk is er maar 1 echt belangrijk persoon in mijn leven, en dat ben ik zelf. Andermans gevoelens en gedachten heb ik toch niet in de hand.
Na een stabiele periode schommel ik weer tussen positief en negatief, maar dat is een lang verhaal. Gelukkig heb ik een stapel studieboeken die me voldoende afleiding geven...
Ik herken de dingen die aan het begin van het eerste topic worden genoemd erg in mijzelf. Ik heb veel dingen uit het eerste topic gelezen en ik voel mij er sterker door. Daarvoor dank! Even een toelichting op mijn huidige gebeurtenissen.
Ik heb 3 jaar geleden een relatie gehad van een jaar, waarin ik mij super afhankelijk opstelde van haar. Zij was het moedertje zeg maar. Ik heb het uiteindelijk zelf uit gemaakt, omdat ik dat moeder gedrag van haar zat was. Nadat het uit was, kreeg ik zware paniekaanvallen. Via mijn hogeschool heb ik een psycholoog toegewezen gekregen, die mij na een paar sessies af hielp van deze aanvallen.
Na een tijd kreeg ik een relatie met een super leuke meid. Deze relatie is 2 maanden geleden op de klippen gelopen, omdat ik mij erg onzeker en afhankelijk opstelde in de relatie. Continu het vragen om bevestiging en op momenten dat zij tijd voor zichzelf nodig had of op momenten dat zij wat later kwam dan normaal ging ik twijfelen aan de relatie. Of ze me nog wel leuk genoeg vond enzevoorts, jullie kennen het wel. Daardoor ging ik haar claimen, waardoor ik haar in een hoekje drukte en waardoor zij haar gevoelens kwijt had geraakt. Zij vertelde mij dat we twee maanden ieder ons eigen ding zouden doen en dat we daarna zouden kijken of we het nog een kans kunnen geven. Ik heb in die tijd contact gezocht met een psycholoog en die gaf aan dat ik verlatingsangst heb. Daarom werk ik er nu keihard aan om die gevoelens te onderdrukken enz, wat wel vaak helpt.
Wat slecht was, was het feit dat ik de eerste maand contact met haar hield en dat we na de eerste maand een date hadden, omdat ik er van overtuigd was dat ik al stukken veranderd was. Dit was ik ook in positieve zin, maar tijdens deze date vertoonde ik weer een soort claimgedrag door haar gelijk om duidelijkheid te vragen, terwijl dit na 1 date nooit mogelijk is. Hierdoor ruzie met haar gehad en heb zelf het besluit genomen om die 2e maand geen contact met elkaar te hebben. Dit verliep prima, tot ze volgende week een lange mail stuurde met haar gevoelens over alle zaken die er gespeeld hebben en hoe ik mij daarover voelde, zodat ze meer duidelijkheid had over mijn gevoelens bij een volgende date. Mail terug gestuurd en sindsdien weer contact gehad.
Nu heb ik afgelopen zaterdag een date met haar gehad. Gegeten, gedronken en bioscoopje gepakt en dit ging uitstekend. Ik was niet onzeker of iets dergelijks en voelde me super! De volgende dag vroeg ik haar of ze een goede indruk had gekregen, wat dus toch weer een beetje vragen om bevestiging is, maar goed ze zei dat ze een erg goede indruk had gekregen. Lekker positief dus. Ze vroeg ook of ik die avond kwam eten bij haar, dat ze voor me ging koken. Weer positief. Dit had ik niet moeten doen, omdat het dan te snel zou gaan, maar heb het toch gedaan. Dom dom dom, want toen ik daar was, was ik erg moe, waardoor ik kwetsbaarder was. Besloot dus om vroeg naar huis te gaan. Ik gaf thuis aan hoe ik me voelde en dat het niet slim was om zo snel weer elkaar te zien. Ze zei dat ze aan me zag dat ik het wat minder had, maar dat ze daar wel doorheen kon kijken. Weer positief. Ze ziet de afspraken als een stap in de goede richting. En met goede richting bedoeld ze weer een relatie, omdat ik duidelijk heb aangegeven dat vriendschap geen optie is.
Maar nu ben ik de afgelopen dagen weer ZO onzeker! Ik verwacht nu dat ze elk moment contact met me op neemt of dat ze gelijk weer bij me wil zijn in relationeel opzicht. Vandaag door de onzekerheid met haar hierover gesproken. Ze was daarna erg kortaf en ging offline van msn zonder daar een woord over te reppen. Dikke paniek hier dus. Maar toen las ik dit topic en las ik dat ik de gevoelens moet toelaten en ze moet relativeren en accepteren, maar dat ik ze niet moet delen met haar omdat zij mij daar niet in kan helpen. Vanuit dat punt heb ik besloten gewoon even geen opvallend contact te zoeken en haar het initiatief te laten nemen. Ze kwam later weer online en begon na een uur tegen me te praten over koetjes en kalfjes. Voelde goed. Maar ik zal dit topic even in mijn volglijst zetten en advies geven waar nodig
. Hier alvast een kort adviesjeAls je een moment hebt dat je je onzeker voelt, ga naar buiten! Ga lekker wandelen of joggen, whatever. En zet een glimlach op je gezicht en ga lekker flirten met alles wat los en vast zit, ook als je een relatie hebt. Je hoeft dit niet door te voeren naar vreemd gaan, maar het geeft een heerlijke egoboost om te zien dat je nog goed op de markt staat.
Tot snel!
@ VoltVolt: Je hebt gelijk over je stukje wat betreft dat ik niet eerder vroeg naar een uitgebreid stappenplan. Ik denk dat dit misschien wel het kleine restje angst is waar ik over praat. Ik zoek naar een grens tussen rationeel en irrationeel. Welke gedachte is zeker niet rationeel (vriend wil het uitmaken omdat hij 1 dag minder lief doet) en welke gedachte is misschien een beetje rationeel (als ik zo door ga gaat hij het uitmaken). Als ik iets denk probeer ik te evalueren of het rationeel is of irrationeel. Maar misschien moet ik dit niet overwegen maar gewoon aannemen dat elke gedachte die gepaard gaat met DAT specifieke gevoel van verlatingsangst irrationeel is. Ik haat het om naïef te zijn, kan je het niet gewoon reëel noemen. Dus niet de insteek van ik heb alleen maar irrationele afhankelijke gedachtes dus ik moet mezelf niet serieus nemen maar de insteek ik kan niet goed evalueren maar het maakt allemaal niet uit of ik deze gedachtes heb of niet, want ik ben zelf als enige belangrijk in dit leven en ook al zijn mijn gedachtes gedeeltelijk rationeel, wat ik niet ontken, het maakt niet uit want ik heb hem niet NODIG. Dus vanuit de essentie van verlatingsangst en de onzekerheid die het veroorzaakt redenen en niet vanuit de gedachtes op zich. Snap je wat ik bedoel?
Toch heb je me goed denkvoer gegeven, want misschien zijn die zogenaamd rationele gedachtes die ik heb ' ik kan wel zonder hem ' en ' wat maakt het uit als het uit gaat ' wel verkapte manieren om mezelf stil te krijgen en die gedachtes in te dammen. Misschien heb je wel gelijk.
@ Flylib: Ik krijg echt het idee dat je wel weet wat je moet doen maar heel veel moeite hebt met de toepassing. Ik zou niet echt weten welke specifieke tips ik je zou kunnen geven, buiten dat je moet blijven oefenen met alles wat we bespreken, en op momenten dat je het moeilijk vindt haar er niet om lastig vallen want dan kun je haar kwijtraken voor dat je het probleem hebt opgelost.
Juist!!quote:Maar misschien moet ik dit niet overwegen maar gewoon aannemen dat elke gedachte die gepaard gaat met DAT specifieke gevoel van verlatingsangst irrationeel is.
Anders kom je er niet uit. (ben ik van overtuigd) Dat gevoel zorgt ervoor dat je niet rationeel kan denken. Ik denk dat juist wij heel goed rationeel kunnen denken ...alleen niet vanuit DAT gevoel
Ik denk dat niemand dat kan. Nee niets kunnen we (denk ik) vanuit Dat gevoel reëel noemen. Kan jij het verschil nog bepalen vanuit het gevoel of iets echt zo is of niet? Ik nietquote:Ik haat het om naïef te zijn, kan je het niet gewoon reëel noemen.
(geen zorgjes ... zonder dat gevoel kunnen we het wel! En daar kom ik op het einde nog even op terug) Vanuit DAT gevoel zijn we al zo naïef als de pest. (dus wat maakt het uit?!)
Stel je krijgt nu een signaal van je partner wat rationeel is, maar wat jou DAT gevoel geeft. Durf jij je partner er dan op aan te spreken? Ik doe dat niet ... ik durf dat niet omdat ik dan vanuit dat gevoel naar m'n partner zou gaan praten. Ik weet dat het gevoel bij mezelf vandaan komt. En dan ga ik dat bij m'n partner leggen. Ik denk dan ... jah daag straks klopt het totaal niet wat ik zeg ... het komt dan eigenlijk door dat gevoel dat ik mezelf niet kan vertrouwen.
Dus als we alles wat ons Dat gevoel geeft bij ons zelf houden dan zijn we al naïef bezig toch? Want daar zitten zeker irrationele gedachte bij, maar misschien ook wel rationele ,)
Wat er ook gebeurd is dat we elke gedachte eigenlijk wegdrukken. En jij en ik weten wat er met weg gedrukte gevoelens/gedachte uiteindelijk gebeurd.
Nee ... jezelf wel serieus nemen! We hebben rationele en irrationele gedachten. Alleen alle vanuit DAT gevoel gedachte gedachten niet serieus nemen, maar ze allemaal irrationeel verklaren. Met niet serieus nemen bedoel ik: Geen twijfel of ze wel irrationeel zijn, want ze komen vanuit Dat gevoel!quote:Dus niet de insteek van ik heb alleen maar irrationele afhankelijke gedachtes dus ik moet mezelf niet serieus nemen
Wij kunnen net zo goed evalueren als ieder ander ... alleen niet vanuit dat gevoel.quote:maar de insteek ik kan niet goed evalueren maar het maakt allemaal niet uit of ik deze gedachtes heb of niet, want ik ben zelf als enige belangrijk in dit leven en ook al zijn mijn gedachtes gedeeltelijk rationeel, wat ik niet ontken, het maakt niet uit want ik heb hem niet NODIG. Dus vanuit de essentie van verlatingsangst en de onzekerheid die het veroorzaakt redenen en niet vanuit de gedachtes op zich. Snap je wat ik bedoel?
Het maakt ook niet uit dat we deze gedachten hebben want iedereen heeft ze ... het verschil zit hem in wat wij er mee doen!
Wij zijn zelf voor ons zelf uiteindelijk ook als enige belangrijk en je hebt hem ook niet nodig! Alleen moet je deze gegevens (denk ik) gebruiken als backup waar je mocht het mis gaan op terug kan vallen. Niet om er gedachte vanuit Dat gevoel mee weg te drukken.
Dus die gegevens zijn er om minder bang te zijn om verlaten te worden. Zodat het helemaal niet (minder) eng is om verlaten te worden voor jezelf. Weet wat je aan jezelf hebt ... zodat je daar op terug kan vallen
Juistum!quote:Toch heb je me goed denkvoer gegeven, want misschien zijn die zogenaamd rationele gedachtes die ik heb ' ik kan wel zonder hem ' en ' wat maakt het uit als het uit gaat ' wel verkapte manieren om mezelf stil te krijgen en die gedachtes in te dammen. Misschien heb je wel gelijk.
(ik gaf er in het vorige stukje al antwoord op ... en je hebt het zelf ook al door!)Het lijkt er idd op alsof je ze gebruikt om DAT gevoel er mee weg te drukken. En daar zijn ze niet voor ... ze zijn ervoor om je zekerder te voelen als je verlaten zou worden.
Mijn ervaring is dus dat het niet erg is om even naïef te zijn. En waarom niet ... omdat als je DAT gevoel en gedachte weg hebt gekregen (zit je bij jezelf
) En blijven er alleen zuivere rationele gedachten over en kan je gewoon normaal nadenken. Ik kwam er dus ook achter dat ik in het geval van Tineke dingen gepikt heb van haar die wel rationeel gezien waren van mij alleen die ik gelijk met mijn verlatingsangst in verband heb gebracht. En heb weggedrukt ... en geloof me als je DAT gevoel weg hebt gekregen blijven alle rationele gedachten die je hebt gehad gewoon overeind! En het voelt ook echt zo want het zijn pure gedachte echt vanuit jezelf en niet vanuit je verlatingsangst gevoel .... en dat voelt echt heeeeeeel erg goed!
Het enige wat nog een beetje onduidelijk is wat je precies doet met de gedachtes. Je verklaart ze irrationeel, is dat niet wegstoppen? Je moet ze accepteren, maar tegelijk irrationeel verklaren zonder ertegen te vechten. Klinkt allemaal erg hypocriet.
Ik snap dus niet hoe je verlost kunt worden van de verlatingsangst door alle negatieve angstgedachtes te bestempelen als irrationeel. De gedachtes zijn dan weliswaar niet meer aanwezig maar waar haal je dan het vertrouwen vandaan dat er niks is om je zorgen over te maken en wat zorgt er dan uiteindelijk voor dat het gevoel weg gaat?
Of moet je eerst de gedachtes irrationeel maken, zodat het gevoel ook weg gaat en dan blijft er alleen duidelijkheid over? Ik heb de gedachtes wel vaker weg gekregen, maar het gevoel nooit echt volledig.
Ik ga in ieder geval eens experimenteren met elke gedachte die met dat gevoel gepaard gaat te bestempelen als irrationeel.
Als je je gedachten irrationeel verklaard is dat niet wegstoppen. Dan geef je ze een plekje ... je zegt tegen jezelf deze gedachte is niet reeel. En over een niet reële gedachte blijven denk is onzinnig toch!? Je stopt het dan niet weg ... hij gaat gewoon weg want waarom zouden we over dingen blijven denken die je zelf in je hoofd haalt ,)quote:
Bedankt dat je het zo duidelijk hebt uitgelegd.
Het enige wat nog een beetje onduidelijk is wat je precies doet met de gedachtes. Je verklaart ze irrationeel, is dat niet wegstoppen? Je moet ze accepteren, maar tegelijk irrationeel verklaren zonder ertegen te vechten. Klinkt allemaal erg hypocriet.
Ik snap dus niet hoe je verlost kunt worden van de verlatingsangst door alle negatieve angstgedachtes te bestempelen als irrationeel. De gedachtes zijn dan weliswaar niet meer aanwezig maar waar haal je dan het vertrouwen vandaan dat er niks is om je zorgen over te maken en wat zorgt er dan uiteindelijk voor dat het gevoel weg gaat?
Of moet je eerst de gedachtes irrationeel maken, zodat het gevoel ook weg gaat en dan blijft er alleen duidelijkheid over? Ik heb de gedachtes wel vaker weg gekregen, maar het gevoel nooit echt volledig.
Ik ga in ieder geval eens experimenteren met elke gedachte die met dat gevoel gepaard gaat te bestempelen als irrationeel.
Het moet natuurlijk wel zo zijn dat je ze ook werkelijk irrationeel vind. Anders hou je jezelf voor de gek. En ben je ze idd aan het wegstoppen.
Misschien heb ik het niet helemaal duidelijk/goed gezegd. Iedereen denkt positieve en negatieve dingen in een relatie. Als jou vriend op vakantie gaat. Dan ga je dingen denken ... ik hoop dat hij het super leuk heeft, maar ook ... ik hoop niet dat hij daar iemand tegenkomt waar hij verliefd op word. De gedachte zijn beiden reeel/rationeel zolang het bij die gedachte blijft.
Echter krijgen wij bij de gedachte: ik hoop niet dat hij daar iemand tegenkomt waar hij verliefd op word. al gelijk een gevoel. Vanuit dat gevoel gaan we denken we gaan het gevoel voeden (ik noem maar wat)... oowwjee hij gaat op vakantie naar een warm land strand met allemaal mooie vrouwen in bikini op het strand die hem kunnen gaan verleiden. Dat klopt wel dat kan ook gebeuren, maar ik zie dat als een irrationele gedachte .. het is niet reeel om dat te gaan denken. Ik vind het niet eerlijk naar mezelf om dat te gaan denken. Want daar ga ik alleen maar het gevoel mee voeden. Dus die gedachte zou ik dan als irrationeel verklaren voor mezelf.
Ongetwijfeld staat de volgende gedachte in de rij klaar (ik noem weer maar wat) ooowwjee ... hij is op vakantie en gaat nu dus veel vaker stappen als normaal ... dus veel vaker de kans dat hij een leuke vrouw tegen het lijf loopt. Aangeschoten is dus misschien wel met zo'n leuke vrouw mee gaat om sex te hebben. Dat zou idd kunnen gebeuren, maar is dat reeel om over te gaan zitten nadenken NEE ,... dus ik verklaar die gedachte als irrationele gedachte naar mezelf. Het is weer niet reeel om dat te gaan zitten denken. Want die gedachte is er weer alleen maar om het gevoel te gaan voeden!
En zo ga je al je gedachte die er maar op wil komen af ... denk er maar over na (accepteer dat ze er zijn) ... en vraag je iedere keer af ... is het reeel om hier nu over na te denken ... is het eerlijk naar jezelf om daar over na te gaan denken NEE. (verklaar ze irrationeel)
Als je ze allemaal gehad hebt raken je gedachte op ... je hebt niets meer om te denken. Want je hebt ze allemaal irrationeel verklaard! Je hebt dan geen voeding meer om je gevoel mee te voeden ... dan blijf je met je gevoel zitten. Het gevoel trekt langzaam weg ... want je voed het niet meer.
En dan kom je uit bij de pure rationele gedachte ... helemaal bij het begin waar het mee begon ,) En denk je jah idd: ik hoop dat hij het super leuk heeft, maar ook ... ik hoop niet dat hij daar iemand tegenkomt waar hij verliefd op word. KLAAR
Alleen krijg je er nu geen gevoel meer van die je kan gaan voeden ... want je had alle gedachten die je er van kreeg toch irrationeel verklaard ,)
Ik denk dat dit een manier is om jezelf opnieuw te programmeren. Het is kijken naar jezelf ... kijken wat er gebeurd met je ... en eerlijk zijn naar jezelf.
En tuurlijk mag je over de gedachte die overblijft een beetje onzeker zijn. Ik denk dat dat niet anders is als normaal. Maar niet jezelf zo gek maken dat je amper kan functioneren kom op nou ... dat is niet normaal.
Ik denk dat dit een betere uitleg is ... je verklaard dus niet al je gedachten irrationeel, maar wel elke gedachte die je gevoel voed.
[ Bericht 0% gewijzigd door VoltVolt op 02-03-2011 16:29:56 ]
Echt super dat je zo ver bent gekomen!
Ben benieuwd hoe het met Suesse gaat, denk dat zij hier ook veel aan kan hebben.
Bedankt voor je reactie! Ik heb vandaag een training adviseren gehad waar zij ook aan mee deed en heb een paar keer een verstikkend gevoel gehad. Hyperventileren enzo. We hadden wel normaal contact, maar ik heb het idee dat ze wat afstandelijk was mijn kant op, maar misschien heb ik dat idee, omdat ik deze dingen zelf voedt door mijn gedachten. Ik had wel het idee dat ze af en toe oogcontact probeerde te maken, van wat ik in mijn ooghoek zag. 9 van de 10 keer beantwoorde ik dit oogcontact niet en als ik het wel deed, deed ik dit met een glimlach. Ook hadden we normale gesprekken, maar het leek alsof ze hard to get speelde. Ik hield me continu vast aan de gedachte van loslaten = aantrekken. Dit hielp om mij het grootste gedeelte van de training rustig te houden. Maar nu de training is afgelopen heb ik weer het verstikkende gevoel en een vriend van me zei ook al dat ze wat afstandelijk was, maar hij kent haar verder niet. Ik ga helemaal stuk hier door het geen contact opnemen met haar en het niet laten merken dat ik onzeker ben. Gaat dit na verloop van tijd minder worden, omdat ik de gedachten onderdruk en niet kenbaar maak aan haar?quote:
@ pbroken: Goed dat je dit topic hebt gevonden! En goed dat je al zoveel inzichten hebt gehad. Ik kan helaas maar even kort reageren, zal er later uitgebreider op in gaan maar voor nu: stel je niet afhankelijk op. Je weet 100 procent zeker dat dat de reden is van het (half/bijna) op de klippen lopen van je relatie. Lees dit topic goed door en probeer de tips toe te passen op je gevoelens en gedachtes. Als je wilt dat ze je weer aantrekkelijk gaat vinden, en je weer de moeite waard vind en je haar niet meer zo'n benauwd gevoel geeft dan LAAT de issue relatie en haar duidelijk maken hoe graag je dat wilt even helemaal honderd procent achterwege. Stel je voor hoe het voelt als een meisje waar je semi op uitgekeken bent zich nog eens extra aan je gaat opdringen. Werkt averechts toch? Nu wil ik niet zeggen dat ze op je uitgekeken is, want anders zou ze je niet nog een kans geven. En zou ze niet als het na 1 date weer leuk is weer over koetjes en kalfjes praten. Je kunt het redden maar wees voorzichtig.
Het zou natuurlijk beter zijn om te handelen vanuit jouw perspectief, JIJ wilt van dit gevoel af voor JEZELF en een tweede reden is dat je haar niet kwijt wil. Maar omdat jullie aan een dunner draadje hangen op dit moment had ik je aangeraden om heel voorzichtig te zijn met wat je tegen haar zegt en ik zou onder geen enkele voorwaarde haar blijven lastig vallen met je afhankelijke gedrag. Neem geestelijk wat afstand van haar en werk ondertussen aan het proces van stoppen met negatieve gedachtes voelen wat Volt Volt hierboven PERFECT heeft uitgelegd.
Snap je wat ik bedoel te zeggen?
Je zegt dat je moeite hebt om niet aan haar te laten weten dat je onzeker bent. Je beseft toch wel dat als je haar laat merken dat je onzeker bent, je je dan precies in lijn met het gedrag waardoor alles mis is gegaan gedraagt? Waarom zou je dat willen? Het is niet goed voor je relatie, en ook niet voor jezelf en je eigenwaarde.
Wij hebben het hier op een erg abstract niveau over dit alles, daarom weet je wellicht niet zo goed wat je er vanuit praktisch oogpunt aan moet doen. Daarom zal ik even kort wat tips geven hoe ik het zou aanpakken.
Het is heel normaal dat ze afstandelijk doet. Jij hebt een hele tijd aan haar getrokken en haar geclaimd waardoor de balans van onafhankelijk <--> afhankelijk in jullie relatie volledig verstoort is. Dat onzekere gedrag heeft haar gevoed, en zij is daardoor vanzelf over-verzekerd geraakt van jou. Dit is het hele concept van loslaten = aantrekken wat je zegt te begrijpen. Wil je die balans weer herstellen, dan zul je je geestelijk wat meer van haar moeten loslaten. Je moet haar niet de macht geven om zo veel invloed te hebben op jouw gevoelens. Ze is maar een meid! Je hebt haar al eerder kunnen 'versieren' dus aan je karakter of uiterlijk zal het niet liggen. Je hebt het alleen een beetje laten verstikken omdat je je steeds meer aan haar vast bent gaan klampen. Dat hebben wij ook allemaal ervaren in onze relaties (de posters van dit topic). Wat wij nu proberen te doen is dat als wij weer dergelijke gevoelens van afhankelijkheid krijgen, deze te relativeren. Ik zou je wel kunnen vertellen hoe je dat moet doen, maar Volt Volt heeft het in zijn post en zijn reacties op mij perfect uitgelegd. Ik raad je trouwens ook echt aan om even naar deel 1 te gaan en ALLE posts van floorjeno te lezen.
Maar om je in de tussentijd even wat praktische tips te geven omdat dit topic misschien op dit moment nog wat te abstract voor je lijkt, ik zou inderdaad niet te veel hameren op hoe graag je haar wilt zien en hoe veel spijt je hebt van je gedrag. Leg vooral NIET de nadruk op wat er fout is gegaan in de relatie. Probeer het zo luchtig mogelijk te houden. Probeer zo sterk mogelijk in je schoenen te staan. Doe een beetje ongeïnteresseerd alsof je helemaal niet onzeker bent. Het ergste wat je in deze situatie kunt doen is verder gaan met je onzekere/afhankelijke/claimerige gedrag. Het zou heel logisch zijn als ze je nu een beetje aan het testen is, omdat zij kijkt hoe ver jij voor haar zult gaan. Jij hebt een tijd lang super afhankelijk gedaan, dit heeft haar onafhankelijker gemaakt (omgekeerde van loslaten = aantrekken) en zij voelt zich nu dus helemaal sterk. Zij verwacht dat jij elk moment weer kan breken. Als jij nu opeens heel zelfstandig bent en heel onafhankelijk denkt zij HUH waarom is hij opeens niet meer zo onzeker en waarom laat hij nu opeens niet meer merken dat hij 'verslaafd' aan me is en dan gaat zij zich langzaam misschien weer wat meer afhankelijk voelen. Dit is het concept praktisch gezien.
Je vraagt hoe je dat moet aanpakken met je gedachtes, lees die posts van Volt Volt en Floorjeno en dan wordt het je wel duidelijk. Ik zal het een beetje toepassen op de situatie van vandaag.
Je was met haar op die training. Je had het idee dat ze een beetje afstandelijk deed. Jij ging denken: wat nou als ze me niet meer leuk vind? Zeg tegen jezelf STOP en erken dat het een irrationele gedachte is. Vervolgens doe je dat met elke negatieve gedachte die er volgt tot dat je alleen overblijft met dat onzekere/afhankelijke gevoel (gedachtes heb je allemaal gerelativeerd. Langzaam aan als je geen gedachtes meer hebt om dat gevoel mee te voeden dan ebt het gevoel ook weg. Ik heb het zelf ook nog niet 100 procent onder de knie maar dit is even een simpele versie van Volt Volt's techniek/verhaal hierboven toegepast op jouw situatie.
Hoop dat je er wat aan hebt.
Beter dat het nu duidelijk is! Ik hoop ook dat het ook voor jullie werkt.quote:
Wauw, super. Ben je heel dankbaar voor die uitleg. Het is nu zo klaar als een klontje! Ik ga er goed mee aan de slag en ik denk dat dit weekend een goede eerste test wordt. Ik ga namelijk een weekje op vakantie en hij gaat in het weekend stappen 2 keer. Als ik er dus niet ben. Dus ik kan dan mooi testen hoe ver ik ben erin!
Echt super dat je zo ver bent gekomen!
Ben benieuwd hoe het met Suesse gaat, denk dat zij hier ook veel aan kan hebben.
Het heeft er bij mij in ieder geval voor gezorgd dat ik totaal geen angst meer heb om vooruit te gaan. Omdat ik helemaal door heb wat er gebeurd. En voelt echt dat ik nu over de top heen ben en de berg nu af ga ... ipv dat ik een berg opga en door de mist niet zie hoe ver het nog is omhoog.
Ik schep nooit op en wil niet arrogant over komen, maar ik ben zo trots op mezelf
Alleen ik kan het niet verder testen nu .... dat is zo jammer.
Super! Ik had inderdaad ook vaak het idee dat ik tegen een berg aan het klimmen was, heb nu wel het gevoel dat ik bijna boven ben. Alleen onbewust merk ik dat ik, omdat ik niet meer vasthoudt aan dat afhankelijke, hem minder interessant en bijzonder vind. Ik vind hem nog steeds super leuk maar het lijkt alsof ik me heb vastgeklampt aan een verheerlijking. Hij is geen god. Hij is niet beter dan mij. Of bijzonderder. Heel vreemd.quote:
[..]
Beter dat het nu duidelijk is! Ik hoop ook dat het ook voor jullie werkt.
Het heeft er bij mij in ieder geval voor gezorgd dat ik totaal geen angst meer heb om vooruit te gaan. Omdat ik helemaal door heb wat er gebeurd. En voelt echt dat ik nu over de top heen ben en de berg nu af ga ... ipv dat ik een berg opga en door de mist niet zie hoe ver het nog is omhoog.
Ik schep nooit op en wil niet arrogant over komen, maar ik ben zo trots op mezelf
Alleen ik kan het niet verder testen nu .... dat is zo jammer.
Naast angst voor verlating heb ik ook nog wel andere angsten. Wat werk betreft of gezondheid. Ik denk dat de theorie bij deze dingen precies hetzelfde werkt. Als je ergens een knobbeltje hebt: niet meteen denken: wat nou als het kanker is? Enzovoorts. Maar precies dezelfde stappen doorlopen als voor de verlatingsangst tot je niet meer doodsbang en hypochondrisch bent.
Hiermee wil ik ook zeggen dat je het ook op andere gebieden kunt oefenen, wellicht dat als je dan weer een relatie krijgt (wat echt wel weer komt, don't worry) het allemaal nog veel makkelijker gaat.
Weet wel zeker dat het ook op andere dingen toe te passen is ja!
Nou waar word ik bang van ... mmm tja .. hehe weet nog wel wat. Dus het is zeker ook voor mij te testen. Denk wel dat het met liefde het heftigste werkt voor mij. waarschijnlijk voor iedereen wel
Successss!
Beter toch ... voelt veel gelijkwaardiger en dat is belangrijk, maar is wel wennen idd.
De hele tijd met het idee van "ze vergeet me", "ze wordt verliefd op een ander", "ze kan op den duur haar seksuele verlangens niet meer bedwingen" enzovoort. Het is op en ik kan/wil het niet verder voeden.
Het blijft moeilijk, maar ik heb nu wel het gevoel dat ik mezelf beter heb geprogrammeerd na een terugval begin deze week. Het loopt zoals het loopt en ik heb belangrijkere dingen aan mijn hoofd op dit moment. Als "het" er nog is, zal dat volgende maand in Kuala Lumpur wel blijken.....
Ik bedenk me tegelijkertijd ook dat mijn gedachten te irrationeel voor woorden zijn, eenvoudigweg omdat ik haar ook wel rationeel genoeg inschat. Zelfs als ze verliefd word op een local of een mannelijke medevrijwilliger dan weet ze dat ze daar totaal geen toekomst mee kan hebben, ze heeft immers nog maar een maand te gaan daar en voor die mensen gaat het leven na haar ook weer door. Ze had zelf altijd al moeite met de afstandsrelatie die wij tot nu toe hadden, hoe zou ze zoiets kunnen onderhouden? Dat gaat haar niet lukken, ken ik haar goed genoeg voor. Ook het niet kunnen weerstaan van bepaalde gevoelens; ze weet zelf ook dondersgoed wat voor schade ze daarmee kan aanrichten. De keuzes liggen bij haar en ik ga er gewoon vanuit dat ze meegaat met mijn "nieuwe start".
Ja Surfergirl, het is bij mij echt een proces van pieken en dalen. Ik heb haar trouwens niet meer lastiggevallen met mijn gedachten sinds dat skypegesprekje van vrijdag. Ik heb haar sowieso nauwelijks gesproken sindsdien, maar dat komt waarschijnlijk omdat ze elke dag de hort op is en meerdere malen internetproblemen heeft gehad. Ik beperk me tot "hou van je" en "mis je" berichten, en tot nu toe weet ik me prima in te houden. Mijn focus ligt nu op mijn studie en mijn aankomende rij examen......
bedankt voor je reactie
Ik zal de stukken even doorlezen en STOP tegen mezelf zeggen als die gedachten opkomen. Tot nu toe lukt het al aardig, maar een vriend van me is hier op bezoek en blijft ook slapen. Morgenavond ben ik weer alleen, dus dan zal ik het helemaal moeten toepassen. Morgen overdag is de 2e dag van de training, waar zij ook bij is. Dus dan moet ik ook op mezelf gaan lettenJe hebt het gevoel dat je liefde van je leven uit je handen glipt door geen contact op te nemen, maar het tegen overgestelde is waar.
Morgen weer lekker de hele dag in de boeken duiken.....
Echt een heel goed stuk heb je geschreven! Zo zie ik het ook. Die gedachten als irrationeel te zien als ze aan komen zetten, ze observeren, realiseren dat het niks is en de gedachten weer loslaten. Maar soms is dat gewoon erg moeilijk.
@ Surfergirl
Het stuk wat je aan pbroken hebt geschreven is ook weer even een oppepper voor mij. Het gaat goed hoor tussen ons, daar niet van
Gisteren weer een goede avond gehad. Maar vandaag is hij erg druk met van alles en dan reageert hij niet zo op mij, en dat vind ik dan toch ff lastig. Maar dan kom ik weer terug op het verhaal van Volt: al die gedachten die nu op me afkomen (hij wil me niet meer, het kan hem niks schelen wat ik doe, enz.) observeren en loslaten. Het is niet echt. Bovendien, wat jij eigenlijk zegt: draai het om. Hoe zou ik het vinden als mijn vriend me constant zou vragen of ik hem nog wel moet, hem ervan beschuldigen dat hij me niks kan schelen, enz. Dat zou echt rot zijn, ik zou het vervelend vinden. Ik ben liever zelfverzekerd, laat liever m'n negatieve emoties niet aan hem zien want daar wordt hij sterker van. En ik slapper, omdat ik op deze manier de 'macht' in zijn handen leg en daar ongelukkig van word!Heeey Suesse,quote:
@ VoltVolt
Echt een heel goed stuk heb je geschreven! Zo zie ik het ook. Die gedachten als irrationeel te zien als ze aan komen zetten, ze observeren, realiseren dat het niks is en de gedachten weer loslaten. Maar soms is dat gewoon erg moeilijk.
Dan lijkt het er op dat je niet helemaal overtuigd bent van jezelf dat je de gedachten echt irrationeel vind. En dat je ergens toch denkt dat er een kern van waarheid in zit. Je kan wel weten dat ze irrationeel zijn, maar vind je het ook echt?
Ik denk dat je ook eerst een paar stapjes dichter bij jezelf moet zien te komen.
Het valt me ook op dat je maar voor hem blijft denken. Je kan niet voor een ander denken probeer dat toch eens te beseffen in te zien! (accepteren)
De gedachte: 'hij wil me niet meer' daar kan je ook helemaal niets aan veranderen. Omdat je het bij een ander neer lijkt te leggen (je kan tenslotte niet weten wat een ander denkt) dus daar kan je idd lekker onzeker over zijn en komt geen einde aan!!!!
Tot je weer bevestiging van hem hebt gehad ... dan is het weer weg ... en ben je klaar om weer van voor af aan te beginnen.
De actie/reden dat jij denkt waarom hij je niet wilt is veel belangrijker .... daar zou je iets mee kunnen. Omdat de reden dat jij denkt dat hij je niet meer wilt een gevolg is van een actie van jezelf!
Er is een reden waarom je denkt dat hij je niet meer wilt. Omdat je op een bepaalde manier hebt gereageerd in een situatie bijv,
Als je daar kan komen en blijven dan ben je een klein stapje dichter bij jezelf. Zolang je je gedachten bij hem neerlegt kan je ook niets veranderen ,)
[ Bericht 4% gewijzigd door VoltVolt op 03-03-2011 11:43:11 ]
Beterrrrr
[ Bericht 23% gewijzigd door VoltVolt op 03-03-2011 11:41:23 ]
De tips van Surfergirl hadden me erg aan het denken gezet. De avond voor de 2e dag ben ik erg kortaf geweest op msn en heb ik gezegd dat ik bezoek had. Toen we nog een relatie hadden, had ik ieder moment tijd voor haar op msn, ook als ik bezoek had. Dit gaf dus aan dat ik op dat gebied een stuk veranderd was. Op de 2e trainingsdag heb ik de aandacht dus ook meer naar mezelf gehouden ipv naar haar. Het viel mij daardoor op dat zij wat meer afhankelijker mijn kant op deed. Misschien vat ik de signalen echt helemaal verkeerd op, maar dit zijn een aantal voorbeelden: In het begin van de training ging ik naast haar zitten, het was de enige stoel die er nog beschikbaar was, dus misschien uitgepland? Vervolgens ging ik haar nadat ik haar vriendelijk had gegroet, compleet negeren en de aandacht vestigen op de theorie. Elke keer als ik van zithouding verwisselde, deed zij dit ook en ik zag in mijn ooghoek dat ze af en toe lang mijn kant op keek. Maar ook als ik zei, ik ga even naar de Albert Heijn of ik verplaats mijn stoel even naar de andere kant van de tafel zodat we beter kunnen werken, dan twijfelde ze even en toen deed ze hetzelfde als mij. Me achterna lopen zeg maar.
Aan het eind van de dag zaten we in de bus terug richting het centrum en toen gaf ze indirect aan dat ze wel zin had om met mij wat te gaan eten. Ja heb je nog die kortingsbon voor dit restaurant, dan kunnen we daar wat gaan eten hihi.... Leuk dacht ik, dus ik gaf aan dat ik eerst ff langs huis wilde om even te chillen en dat zij dat ook maar moest doen, omdat de dag lang was geweest. We zouden later in de stad wel meeten. Zo gezegd zo gedaan, we hebben ergens lekker gegeten. Toen kwam zij met het voorstel of we niet bij mij thuis even een wijntje konden gaan drinken. Lekker dacht ik, de avond verloopt goed.
Maar goed eenmaal thuis aangekomen werd ze weer wat afstandelijk. Ver van me af zitten op de bank, wel leuke gesprekken gehad enzo, maar toen het tijd was voor haar om naar huis te gaan, stapte ze gelijk op de fiets, zei ze doei en weg was ze. Ik was zo in de hoop dat er tenminste iets meer achter school. Dus ik in paniek terug richting mijn kamer en haar een half uur later smssen dat ik niet kon slapen, dus ze zei dat ik online moest komen dan konden we nog wat muziek uit wisselen. Mijn laptop stond uit zei ik en vervolgens zei ik nog wat grappigs. Hahaha was het antwoord, waarop ik niks terug stuurde. Maar ze stuurde vervolgens zelf ook niks meer.
Ik heb nu SERIEUS een groot deel van de nacht, van 01.00 tot 04.00 uur liggen piekeren en naar mijn telefoon zitten staren, waarom ze nou niks meer stuurde. En ik heb de tips van VoltVolt en Surfergirl proberen te gebruiken, dus het omzetten van deze irrationele gedachten in rationele gedachten, maar dat hielp maar even, voordat het gevoel onbewust weer terug kwam. Ik heb letterlijk staan kotsen en janken met het idee dat ik daarna wel in slaap zou vallen. Ik heb uiteindelijk maar een Alprazolam genomen om te slapen. Maar DAMN, ik ga er echt ff aan onderdoor. Iemand wat diepere tips of misschien een vrouwelijke kijk op haar gedrag?
De tips die ik hier in het laatste stuk (deel2) aangeef werken niet als je niet eerst het een en ander accepteert en inziet.
Ben je onzeker van jezelf?quote:
Misschien verwachtte ik teveel van haar. Dit was de 2e "officiele" date die we hadden en ik kan eigenlijk niet van haar verwachtten dat ze me nu meteen al leuk vind. Maar toch zit ik er zwaar over in. Zaterdag komt ze trouwens ook weer hier. Dan ga ik voor haar koken en daarna gaan we een filmpje kijken. En ik zit nu dik in de stress met de vraag of ik dan een move zal maken of niet, want ik weet uit ervaring dat zij hier niet zo goed in is.
Dan is het belangrijk dat je zekerder word van jezelf.
Ik kan je niet zo goed peilen als ik je stukjes lees. Dit zou kunnen zeggen dat je daar zelf ook moeite mee hebt? Dus probeer voor jezelf te achterhalen wat waar vandaan komt. En wat waardoor komt.
Laat ik het zo zeggen: sommige onzekerheden zijn heel normaal als je er weinig ervaring mee hebt. Zoals wanneer kus je een meisje of vrouw op een date. Dus dat moet geen vraag zijn voor je ... informeer je daar dan ook volledig in praat erover met vrienden of lees erover zodat dat geen vraag is. Ik denk dat dan je vraagstelling ook veranderd.
Dus begin bij het begin bedoel ik hier te zeggen.
Ik vind het lastig om je te analyseren omdat je (ik zeg niet dat je oneerlijk bent) maar het lijkt ook alsof je niet helemaal eerlijk bent naar jezelf.quote:
Misschien verwachtte ik teveel van haar. Dit was de 2e "officiele" date die we hadden en ik kan eigenlijk niet van haar verwachtten dat ze me nu meteen al leuk vind. Maar toch zit ik er zwaar over in. Zaterdag komt ze trouwens ook weer hier. Dan ga ik voor haar koken en daarna gaan we een filmpje kijken. En ik zit nu dik in de stress met de vraag of ik dan een move zal maken of niet, want ik weet uit ervaring dat zij hier niet zo goed in is.
Je zegt dat je het lastig vind om een move te maken of niet ... omdat ZIJ hier niet zo goed in is ... maar ik lees hier eigenlijk alleen maar dat jij hier niet zo goed in bent.
Dus probeer eerlijk naar jezelf te zijn ... dus ook naar anderen en dan kunnen anderen je ook een advies geven. Maar belangrijk is dat je het zelf wel op de juiste manier ziet
Want hoe kunnen andere het via een post op de juiste manier zien als jij het zelf gekleurd ziet.Dit heb ik blijkbaar opgepakt en bij mij is het wat extremer naar voren gekomen, door middel van claimen en in paniek raken als mijn vriendin langer weg was dan ze had aangegeven. Bijvoorbeeld dat ze naar de supermarkt was en ik haar binnen een kwartier terug verwachtte. Dan was ze er na 3 kwartier en vertelde ze dat ze een oude bekende van school tegen kwam en daar een tijd mee heeft staan praten. Hierop werd ik boos en geloofde ik haar niet, omdat ik dacht, ze is een leuke jongen tegen gekomen. Van dat soort onzin!
In het leven naast mijn ex ben ik gewoon zeker van mezelf. Ik weet dat ik een knappe gozer ben en ik weet dat veel mensen mij echt waarderen vanwege mijn humor, eerlijkheid en liefheid. Alleen als het aan komt op een relatie, dan zit ik er altijd mee dat er een jongen is die leuker kan zijn dan mij. Die zijn er overal.
Maar goed, het is inderdaad waar dat ik zelf ook niet een held ben in het veroveren van meisjes. Met mijn ex heb ik voor de relatie urenlang gesmst of gemsnt en pas tijdens het uitgaan (waarbij een goede vriend van me zei: nu ga je haar zoenen, anders kun je haar vergeten) heb ik haar gezoend en werd het duidelijk dat we elkaar meer dan leuk vonden. Nu zijn die lange sms of msn sessies er niet meer en ik kan haar ook voor geen meter peilen, afgezien van mijn ervaringen gister tijdens die tweede trainingsdag.
Cool dit is een heel duidelijk verhaalquote:
De onzekerheid uit zich alleen in relaties, door middel van een soort verlatingsangst. Mijn vader was vroeger mijn rolmodel, omdat hij verder de enige man in huis was. Maar mijn ouders hadden veel ruzie en mijn moeder heeft het vaak over scheiden gehad. In die gevallen werd mijn vader heel erg paniekerig en moest hij huilen en dergelijke. Uiteindelijk zijn ze toch gescheiden twee jaar geleden (ik ben nu 24) en op het moment dat mijn moeder vertelde dat ze bij mijn vader weg wilde, gebeurde er hetzelfde. Pure paniek en angst. En ik heb onbewust aangenomen dat dit normaal is als er in een relatie scheidingen plaats vinden.
Dit heb ik blijkbaar opgepakt en bij mij is het wat extremer naar voren gekomen, door middel van claimen en in paniek raken als mijn vriendin langer weg was dan ze had aangegeven. Bijvoorbeeld dat ze naar de supermarkt was en ik haar binnen een kwartier terug verwachtte. Dan was ze er na 3 kwartier en vertelde ze dat ze een oude bekende van school tegen kwam en daar een tijd mee heeft staan praten. Hierop werd ik boos en geloofde ik haar niet, omdat ik dacht, ze is een leuke jongen tegen gekomen. Van dat soort onzin!
In het leven naast mijn ex ben ik gewoon zeker van mezelf. Ik weet dat ik een knappe gozer ben en ik weet dat veel mensen mij echt waarderen vanwege mijn humor, eerlijkheid en liefheid. Alleen als het aan komt op een relatie, dan zit ik er altijd mee dat er een jongen is die leuker kan zijn dan mij. Die zijn er overal.
Maar goed, het is inderdaad waar dat ik zelf ook niet een held ben in het veroveren van meisjes. Met mijn ex heb ik voor de relatie urenlang gesmst of gemsnt en pas tijdens het uitgaan (waarbij een goede vriend van me zei: nu ga je haar zoenen, anders kun je haar vergeten) heb ik haar gezoend en werd het duidelijk dat we elkaar meer dan leuk vonden. Nu zijn die lange sms of msn sessies er niet meer en ik kan haar ook voor geen meter peilen, afgezien van mijn ervaringen gister tijdens die tweede trainingsdag.
Daar kan ik wel wat meer over zeggen. Alleen is het nu een beetje te druk op mn werk. Kom er nog op terug!Maar ben mijn vriendin nu kwijt, snapte er niks van maar door dit topic wel, alleen hebben we het er samen nooit over gehad en ingezien ze heeft nooit gezegd dat mijn claim gedrag/onzekerheid een rol speelde, gevoel was weg, liefde was over....haar leven is weer mooi nu en ik ben er nog stuk van.....heb met haar afgesproken om binnenkort te meeten (na 3 maand)..geen idee hoe ik mij moet opstellen....heb hele slechte momenten en steeds meer goede momenten hoop dat als ik haar spreek, sterk ben....
Laat haar zien dat ook jij bent verder gegaan en dat je haar niet nodig hebt om gelukkig te worden. Waarschijnlijk zul je je thuis een compleet wrak voelen, maar dat zal zij niet weten.
Heb je wel eens aan haar gevraagd waardoor het gevoel weg was?
Dat sowieso jah!quote:
De enige tip die ik je kan meegeven is: Straal zekerheid uit. Trek kleding aan, waarin jij je prettig voelt en wees lief en beleefd voor de mensen die je tegen komt. En flirt lekker met andere meisjes.
Laat haar zien dat ook jij bent verder gegaan en dat je haar niet nodig hebt om gelukkig te worden.
Maar was best tevreden met mijn leven, hield enorm veel van haar..nu voelt het zo verplicht om weer te gaan stappen en dat soort dingen....was net toe aan wat 'burgelijk' leven, om het zo te zeggen...
Nee echt een uitleg heb ik niet gehad, ze is veranderd en opgelucht gevoel was weg broer zus gevoel...maar nu weet ik wel beter, ze is uberhaupt nooit echt een open boek geweest...en vindt het daarom ook erg jammer dat ik geen 2e kans heb gehad...
Maar goed ga haar dus ontmoetten want we zijn goede vrienden, zoals zij dat dus ook heel graag ziet...maar ik vindt het moeilijk om te zien hoe goed ze het wel niet heeft, zonder mij.....(krijg wel het gevoel dat ze dat bij elk gesprek nog wel even moet vermelden wat voor leuks ze gaat doen)
Mischien is het niet verstandig om af te spreken met haar, maar ben ook nieuwsgierig en wil onze vriendschap wel een kans geven en als ik zie hoe ze ECHT is veranderd, zal mij ook kracht geven om te veranderen (uiteindelijk).....
Ik ben geen specialist eigenlijk alleen maar ervaringsdeskundige om het zo maar te noemen. Wel kan ik (helemaal nu ik weer bij mezelf zit) erg goed analyseren ,)quote:
De onzekerheid uit zich alleen in relaties, door middel van een soort verlatingsangst. Mijn vader was vroeger mijn rolmodel, omdat hij verder de enige man in huis was. Maar mijn ouders hadden veel ruzie en mijn moeder heeft het vaak over scheiden gehad. In die gevallen werd mijn vader heel erg paniekerig en moest hij huilen en dergelijke. Uiteindelijk zijn ze toch gescheiden twee jaar geleden (ik ben nu 24) en op het moment dat mijn moeder vertelde dat ze bij mijn vader weg wilde, gebeurde er hetzelfde. Pure paniek en angst. En ik heb onbewust aangenomen dat dit normaal is als er in een relatie scheidingen plaats vinden.
Goed dat je denk te weten waar het vandaan komt dat zal je zeker helpen met accepteren. Dan komt het niet uit een 'zwart' verleden zeg maar!
Ik denk (als je het werkelijk alleen maar gezien hebt en daardoor hebt meegekregen) je er makkelijk vanaf kunt komen! Er is je tenslotte zelf niets aangedaan. Waardoor ik denk dat het minder diep geworteld zit dan als je zelf werkelijk in je jeugd bijv, wel een verlaten bent. Maar goed dat is een aanname van mij en is dus geen ervaring ,)
Het belangrijkste is dat je alles accepteert dat je zo bent en denkt. Dat is er nu eenmaal en kan je niet veranderen als je denkt dat het er niet is. Dus dat is erg belangrijk ... het accepteren.
Door dat niet te doen ben ik jaren lang verliefdheid uit de weg gegaan. Omdat ik het niet accepteerde van mezelf ... ik wilde niet dat het er was waardoor je dingen wegdrukt of ontloopt.
Op dit stukje kan ik uitleggen waar ik zelf laatst achter ben gekomen. Het gaat erom dat je bij jezelf blijft! En je niet laat leiden door gedachten die vanuit dat gevoel ontstaan waardoor je jezelf gek maakt.quote:Dit heb ik blijkbaar opgepakt en bij mij is het wat extremer naar voren gekomen, door middel van claimen en in paniek raken als mijn vriendin langer weg was dan ze had aangegeven. Bijvoorbeeld dat ze naar de supermarkt was en ik haar binnen een kwartier terug verwachtte. Dan was ze er na 3 kwartier en vertelde ze dat ze een oude bekende van school tegen kwam en daar een tijd mee heeft staan praten. Hierop werd ik boos en geloofde ik haar niet, omdat ik dacht, ze is een leuke jongen tegen gekomen. Van dat soort onzin!
Iedereen denkt als je vriendin langer weg blijft dan 'afgesproken'. Vaak denk je eerst onschuldige dingen maar vaak ook iets negatiefs. En daar zit het hem ... wat doe je dan met die gedachtes. Wij gaan ons gevoel voeden door van alles te denken. En dan word het gevoel heftiger en dan word het een wissel werking die escaleert. En dat moet je zien te voorkomen. Als je heel goed nadenkt zijn al die gedachten die erna komen van dat soort onzin ... zoals je het zelf al noemt.
Verklaar die gedachte op het moment dan ook echt als onzin. Als irrationeel! Ze zijn niet echt en komen alleen maar om je gevoel te voeden en jezelf gek te maken zodat je bijna niet meer normaal kunt doen. Als je al die extra gedachte uit kan schakelen ... want waarom zou je over dingen na gaan denken die onzin zijn. Dan kom je weer terug bij je eerste gedachte waar het allemaal mee begon en hoef je geen gekke dingen meer te denken. Daar komt het in grote lijnen op neer. Een paar posts terug leg ik het aan surfergirl uit in een zeg maar uitgebreidere versie. Die zou je eens goed door kunnen lezen.
Heb ik ook ... verder geen heftige onzekerheden (iedereen heeft ze ander kunnen we niet goed leven) En dat is een voordeeltje voor ons! Er zijn altijd leukere ergens ... alleen is zij nu wel met jou ... als ze INEENS zonder reden een andere leuker zou vinden dan weet je voor jezelf toch ook genoeg en kan je lekker snel verderquote:In het leven naast mijn ex ben ik gewoon zeker van mezelf. Ik weet dat ik een knappe gozer ben en ik weet dat veel mensen mij echt waarderen vanwege mijn humor, eerlijkheid en liefheid. Alleen als het aan komt op een relatie, dan zit ik er altijd mee dat er een jongen is die leuker kan zijn dan mij. Die zijn er overal.
Is helemaal geen probleem je hebt tenminste een ex en een meid die je nu ook weer hebt weten te interesseren en die jou leuk vind. Accepteer het wel van jezelf dat het zo is ... zie het in ... ander kan je er ook nooit iets aan veranderenquote:Maar goed, het is inderdaad waar dat ik zelf ook niet een held ben in het veroveren van meisjes. Met mijn ex heb ik voor de relatie urenlang gesmst of gemsnt en pas tijdens het uitgaan (waarbij een goede vriend van me zei: nu ga je haar zoenen, anders kun je haar vergeten) heb ik haar gezoend en werd het duidelijk dat we elkaar meer dan leuk vonden. Nu zijn die lange sms of msn sessies er niet meer en ik kan haar ook voor geen meter peilen, afgezien van mijn ervaringen gister tijdens die tweede trainingsdag.
Verwacht ook niets van haar ... weet wat je wilt dat wel. Vrouwen zijn voor mannen ook niet altijd te peilen ... en waarschijnlijk heeft ze zelf ook wel haar onzekerheden
Gewoon rustig aan ... er komt een moment dat jullie elkaar langer aankijken als normaal en dat er een stilte valt en dat je denkt ... jah dit het moment!Misschien komt het toch nog goed met me.....
.......maar zeg nooit nooit....blijft een bad mutha die gedachtenstroom.....
[ Bericht 3% gewijzigd door Flylib op 05-03-2011 00:12:15 ]
Betersss ... goed om te lezen man! Afleiding is ook een belangrijke factor idd. De dingen proberen te blijven doen die je belangrijk vind.quote:
Het lijkt erop dat mijn irrationele gedachten steeds een betere plaats hebben gekregen in mijn maffe brein. Ik voel me steeds beter en heb ook geen voelbare vorm van terugval meer gehad sinds vorig weekend. Ben zeer gedreven vanwege de dingen die ik op het moment moet doen, en mijn vriendin mis ik op een veel gezondere manier dan pakweg anderhalve week geleden, terwijl ik haar toch een paar keer gesproken heb en nieuwe foto's van haar heb gezien. Ik begin haar nu echt geestelijk los te laten........
Misschien komt het toch nog goed met me.....
.......maar zeg nooit nooit....blijft een bad mutha die gedachtenstroom.....
Tuutlijk komt het goed! Waar een wil is ....
Het is en blijft een heftige bad mutha fucka gedachtenstroom jah lol
De dingen liggen ook zo dicht bij elkaar en zijn zo dubbel allemaal (zoals zoveel in het leven).
We hebben de verlatingsangst ooit gekregen door een rationele gedachte wat een gevoel heeft opgeleverd. Vervolgens gaan we dat gevoel lopen voeden met irrationele gedachte?!?! En dan moeten we ons zelf 'wijsmaken' dat het gevoel en gedachten wat we ooit door een rationele gedachte hebben gekregen nu irrationeel is ... uuhhmm!??!
In mijn geval koppelde ik negatieve gedachten aan verliefd zijn. Super vermoeiend ... om vervolgens dat om te draaien en er positieve gedachte bij te hebben en dan te merken dat hetzelfde gevoel in je maag (verliefd) nu ineens energie oplevert!
Iemand met verlatingsangst moet loslaten om een persoon toch bij je te houden?!?! hehe lekkerdubbel.nl
Met alles is inzicht natuurlijk belangrijk wil je er iets mee kunnen doen, maar met verlatingsangst begin ik te beseffen dat het extra heeeeeeeeeeel erg belangrijk is. Juist omdat dingen zo dubbel zijn
De acceptatie van het feit dat ik zo onzeker was, was op het moment dat ik contact op nam met mijn psycholoog. Dit was op een kritiek punt in de relatie met mijn ex, waarbij we een korte pauze hadden ingelast omdat zij tijd voor haarzelf nodig had. Helaas was de psycholoog pas na 3 á 4 weken beschikbaar en gezien ik toen in mijn hoofd iets had van: alleen de psycholoog kan mij de oplossing geven, werkte dit niet echt mee. Want na die 3 weken wilde ik zo graag terug bij mijn ex en zij gaf daar aan toe, waardoor het allemaal alsnog in het honderd liep.quote:Ik ben geen specialist eigenlijk alleen maar ervaringsdeskundige om het zo maar te noemen. Wel kan ik (helemaal nu ik weer bij mezelf zit) erg goed analyseren ,)
Goed dat je denk te weten waar het vandaan komt dat zal je zeker helpen met accepteren. Dan komt het niet uit een 'zwart' verleden zeg maar!
Ik denk (als je het werkelijk alleen maar gezien hebt en daardoor hebt meegekregen) je er makkelijk vanaf kunt komen! Er is je tenslotte zelf niets aangedaan. Waardoor ik denk dat het minder diep geworteld zit dan als je zelf werkelijk in je jeugd bijv, wel een verlaten bent. Maar goed dat is een aanname van mij en is dus geen ervaring ,)
Het belangrijkste is dat je alles accepteert dat je zo bent en denkt. Dat is er nu eenmaal en kan je niet veranderen als je denkt dat het er niet is. Dus dat is erg belangrijk ... het accepteren.
Door dat niet te doen ben ik jaren lang verliefdheid uit de weg gegaan. Omdat ik het niet accepteerde van mezelf ... ik wilde niet dat het er was waardoor je dingen wegdrukt of ontloopt.
De laatste paar dagen, sinds ik dit topic een beetje volg, probeer ik dit wel in mijn hoofd aan te pakken. Soms lukt het en soms lukt het niet. Zoals afgelopen nacht lukte het niet. Ik heb van mijn huisarts ook Alprazolam 0.25 mg mee gekregen een tijd geleden, dus als het mij echt niet lukt om in slaap te komen neem ik dat en dat helpt perfect. Overdag heb ik dit niet nodig, omdat ik dan genoeg afleiding heb en er ook met mensen over kan praten.quote:Op dit stukje kan ik uitleggen waar ik zelf laatst achter ben gekomen. Het gaat erom dat je bij jezelf blijft! En je niet laat leiden door gedachten die vanuit dat gevoel ontstaan waardoor je jezelf gek maakt.
Iedereen denkt als je vriendin langer weg blijft dan 'afgesproken'. Vaak denk je eerst onschuldige dingen maar vaak ook iets negatiefs. En daar zit het hem ... wat doe je dan met die gedachtes. Wij gaan ons gevoel voeden door van alles te denken. En dan word het gevoel heftiger en dan word het een wissel werking die escaleert. En dat moet je zien te voorkomen. Als je heel goed nadenkt zijn al die gedachten die erna komen van dat soort onzin ... zoals je het zelf al noemt.
Verklaar die gedachte op het moment dan ook echt als onzin. Als irrationeel! Ze zijn niet echt en komen alleen maar om je gevoel te voeden en jezelf gek te maken zodat je bijna niet meer normaal kunt doen. Als je al die extra gedachte uit kan schakelen ... want waarom zou je over dingen na gaan denken die onzin zijn. Dan kom je weer terug bij je eerste gedachte waar het allemaal mee begon en hoef je geen gekke dingen meer te denken. Daar komt het in grote lijnen op neer. Een paar posts terug leg ik het aan surfergirl uit in een zeg maar uitgebreidere versie. Die zou je eens goed door kunnen lezen.
Dat is ook zo. Ik ben wel meer waard dan datquote:Er zijn altijd leukere ergens ... alleen is zij nu wel met jou ... als ze INEENS zonder reden een andere leuker zou vinden dan weet je voor jezelf toch ook genoeg en kan je lekker snel verder
Ik weet niet of ze mij weer leuk vind. De signalen zijn er wel, maar in dit soort situaties weet je het nooit. In ieder geval bedankt voor je reactiequote:Is helemaal geen probleem je hebt tenminste een ex en een meid die je nu ook weer hebt weten te interesseren en die jou leuk vind. Accepteer het wel van jezelf dat het zo is ... zie het in ... ander kan je er ook nooit iets aan veranderen
Verwacht ook niets van haar ... weet wat je wilt dat wel. Vrouwen zijn voor mannen ook niet altijd te peilen ... en waarschijnlijk heeft ze zelf ook wel haar onzekerheden Gewoon rustig aan ... er komt een moment dat jullie elkaar langer aankijken als normaal en dat er een stilte valt en dat je denkt ... jah dit het moment!
Ik heb er al veel aan gehad Gisteren weer een dipje gehad. Hoe zouden jullie reageren op het volgende?
Ik fietste met hem naar huis vanuit werk. Op het werk had ik een klein dingetje met een van mijn leidinggevenden. Verder een prima vrouw hoor, ik kan prima met haar overweg maar gister gewoon een kleine irritatie. Dat frustreerde me een beetje en vertelde dat aan mijn vriend. Hij vond het vervelend voor me, maar vervolgens zegt hij: ,,Ik kan altijd prima met haar overweg. Zij mag me zo dat ze me nog haar dochter zou aanbieden om haar te laten neuken, hahaha''
Dit was een grap, en hij heeft vaker lompe mannengrappen en ik vind dat niet erg, maar dit vond ik te ver gaan. Respectloos naar mij. Hij mag veel tegen me zeggen, maar dit... Dit deelt 'ie maar met zijn vrienden. De rest van de weg naar huis was ik wat geïrriteerd en dat liet ik ook even merken toen hij wat aan me vroeg. Maar ik dacht toen tegelijkertijd 'houd je in' en 'laat het even bezinken anders wordt het zo weer gezeur'. Het punt was alleen dat toen ik even naar huis was geweest om wat op te halen en weer bij hem kwam, ik merkte dat het me nog dwarszat. Ik ben hem toen deels uit irritatie gaan negeren, omdat ik ook zoiets had van je ziet toch wel dat er iets aan de hand is en je hebt toch wel door waarom.
Dat laatste was niet netjes van hem, om hem te negeren. Ik had het direct moeten zeggen. Want toen ik weg wilde gaan hebben we er nog een hele tijd over gepraat. Ik zei dat ik het lomp vond van hem en dat je dat niet in het bijzijn van je vriend zegt. Hij was pissig dat ik het niet direct tegen hem had gezegd en wilde het uitleggen. Prima, maar ik vond dat er niet zoveel uit te leggen viel. Vervolgens heeft hij zijn excuses aangeboden en zat er ook wel echt mee. Hij voelt zich zo op zijn gemak bij mij dat hij dit soort dingen ook zegt. Een compliment ergens, maar er zijn grenzen...
Komt er op neer dat ik, ondanks dat hij de fout in ging, toch met een schuldgevoel kamp omdat we weer een onenigheid hadden. Hij is namelijk ook zo koppig en gaf mij tijdens de discussie vaak het gevoel dat IK degene was die fout zat, omdat ik hem zo lang had genegeerd. En dat ik hem niet begreep. Pff... Gelukkig is het allemaal weer goed hoor, maar ik vind het zoooo vervelend dat ik me zelfs schuldig voel als HIJ iets verkeerds gedaan heeft.
* vriend = vriendin
Voortaan even post doorlezen op fouten
), maar sommige opmerkingen hou je gewoon voor je. Zoals je zelf al aangeeft; wat je vriend zei.....dat is "vriendenklets". Niet meer dan logisch dat je dat lomp vond.Je vriend begrijp ik aan de andere kant ook wel. Tuurlijk, hij weet hoe je in elkaar steekt en weet dat je bepaalde dingen hebt waar je mee zit en probeert je daarin zoveel mogelijk te steunen waar mogelijk. Als je hem negeert en niet laat merken dat je ergens niet blij mee bent, dan kan hij ook geen hoogte van je krijgen. Dan is het nog maar een kwestie van tijd voordat het je tot hier zit en het er op een ongelukkig moment uitkomt met als resultaat: onderlinge irritatie. Dit is zo herkenbaar (what's new
). Als mijn vriendin iets zei wat bij mij niet in goede aarde viel; ik hield het verborgen, deed net of er niets aan de hand was tot ik het niet meer aankon en haar voor vanalles en nog wat begon uit te maken. Discussie en bekvechten tot resultaat, tot uiteindelijk de aap uit de mouw kwam en mijn vriendin zei; "waarom zei je het niet gelijk? Dan hadden we er normaal over kunnen praten en dan hoefde dit hele gedoe er niet omheen" en "zeg het gewoon gelijk als er iets is, ik weet dat het soms tolt in je hoofd, maar daarom moet je gewoon eerlijk tegen me zijn, dan begrijp ik ook veel beter hoe je je voelt". Tsja....ze kan vaak geen hoogte van me krijgen.
Ik heb mezelf ook echt voorgenomen om vanaf het moment dat we elkaar weer zien zoveel mogelijk open kaart te spelen. Dan kan ik beter recht door zee proberen te zijn zoals haar dan vanalles op te kroppen, want tot nu toe heb ik haar daar te vaak pijn mee gedaan......
Gewoon gelijk proberen te zeggen ipv opkroppen. Je zult merken dat het dan ook veel makkelijker is om er mee om te gaan.....
Klinkt gemakkelijker dan het is (ik weet er alles van
), maar zo voorkom je wel een hoop misverstanden....Leuk dat jij ook al zo'n lekkere flapuit als partner hebt
[ Bericht 0% gewijzigd door Flylib op 06-03-2011 00:32:12 ]
Rationeel, irrationeel, rationeel, irrationeel......ik zie door de bomen het bos ook niet meer hoor.quote:
[..]
We hebben de verlatingsangst ooit gekregen door een rationele gedachte wat een gevoel heeft opgeleverd. Vervolgens gaan we dat gevoel lopen voeden met irrationele gedachte?!?! En dan moeten we ons zelf 'wijsmaken' dat het gevoel en gedachten wat we ooit door een rationele gedachte hebben gekregen nu irrationeel is ... uuhhmm!??!
In mijn geval koppelde ik negatieve gedachten aan verliefd zijn. Super vermoeiend ... om vervolgens dat om te draaien en er positieve gedachte bij te hebben en dan te merken dat hetzelfde gevoel in je maag (verliefd) nu ineens energie oplevert!
Iemand met verlatingsangst moet loslaten om een persoon toch bij je te houden?!?! hehe lekkerdubbel.nl
Met alles is inzicht natuurlijk belangrijk wil je er iets mee kunnen doen, maar met verlatingsangst begin ik te beseffen dat het extra heeeeeeeeeeel erg belangrijk is. Juist omdat dingen zo dubbel zijn
Het is echt zo vaag allemaal. Wat wel fijn is; doordat ik me nu stukken beter voel, en mijn irrationele gedachten nog eens duidelijk analyseer ga ik me ook realiseren dat het grotendeels geen hout snijdt. Ik creëer een waarheid die er totaal niet is. Tegelijkertijd merk ik door het grotendeels richten op mezelf dat ik me gewoon veel zelfverzekerder voel. Door de stress van de afgelopen maand ben ik ruim 5 kilo afgevallen. Maar ik bekijk het nu vanuit een positief oogpunt: ik ben een stuk aantrekkelijker geworden Maar je hebt gelijk, het gevoel is wel dubbel. Want aan de andere kant smacht ik wel regelmatig naar haar en alle dingetjes waardoor ik zo verliefd op haar ben geworden, maar meer dan haar stem via skype en berichtenuitwisseling via whatsapp zit er nog minstens een maand niet in. De enige persoon die ik kan sturen ben ik zelf, en daar ben ik nu ook echt mee bezig. Tegelijkertijd zie ik wel in dat ik met mijn vriendin iemand in mijn leven heb die me op diverse punten prima kan aanvullen, en ik weet dat zij hetzelfde vindt, anders zou ze niet elke keer tegen me zeggen dat ze van me houdt en me mist (yep, al het irrationele uit die zinnen halen en gewoon erkennen). Als ik nou gewoon mijn best blijf doen het hoofd koel te houden, dan kan die balans in onze relatie een stuk gelijkwaardiger worden. Althans, dat hoop ik...maar we gaan maar gewoon van het beste uit
[ Bericht 10% gewijzigd door Flylib op 06-03-2011 11:59:47 ]
Nu is hij wel bijna drie jaar jonger dan dat ik ben, alleen dan nog Maar wat jij ook zegt, ik had er wel meteen iets van moeten zeggen. Opkroppen is niet gezond, ook niet voor de ander! Je bent echt goed bezig Flyib. Ik kom er ook steeds meer en meer achter hoe belangrijk het is om dichtbij mezelf te blijven. Goed naar mezelf te luisteren, goed voor mezelf te zorgen. Ik wil dit jaar nog afstuderen en daar MOET ik me nu echt op focussen, anders red ik het niet. Het brengt wat stress met zich mee (ik denk dat ik daarom ook af en toe - al dan niet bewust - wat prikkelbaar ben tegenover mijn vriend... en afgelopen week ben ik twee dagen koortsig geweest waardoor ik niet aan studeren toe kwam), maar het is een goede afleiding. Vandaag realiseerde ik me weer even dat het ook echt te belachelijk voor woorden is dat ik m'n studie wel eens verzaak omdat ik me met hem bezig houd. Dat zit me dan ook dwars dat ik me zó afhankelijk opstel en dat is absoluut niet de bedoeling. Bovendien gaat hij ook lekker zijn gang.
Dus, in het kader van dichtbij mezelf blijven: ik ga nu lekker m'n bed in, nog wat tv kijken of wat lezen, en dan morgen weer vroeg opstaan om achter de laptop te duiken en te studeren
Ik denk dat als ik elke dag wat afmaak, ik me ook een stuk fijner/zelfverzekerder voel!Ik doe gezellig met je meequote:
Dus, in het kader van dichtbij mezelf blijven: ik ga nu lekker m'n bed in, nog wat tv kijken of wat lezen, en dan morgen weer vroeg opstaan om achter de laptop te duiken en te studeren
Plus mijn 2e rijexamen donderdag....ik hoop maar dat mijn zenuwen dit keer thuisblijven...
Afgelopen zaterdagavond heb ik een date gehad met mijn ex. We hebben bij mij tapa's gemaakt en daarna hebben we een film gekeken. Haar naam was Sarah, erg emotionele film, wat mij meer aan greep dan haar. Zij is van nature niet zo iemand die een traantje weg pinkt bij zulke films. Maakt niet uit. Het was erg gezellig en we hadden al aardig wat wijn op. Ik vroeg aan haar hoe ze het de afgelopen week had ervaren. Ik weet niet of dit dom was om te vragen, maar het voelde goed, dus ik deed het wel. Ze zei dat ze het na elke date beter vond gaan. Daarna gaf ze aan dat ze geen zin had om naar huis te fiets, dus ik gaf aan dat ik wel een matras voor haar kon neer leggen zodat ze daar op kon gaan slapen. Dat heeft ze ook gedaan. Er is voor de rest niks gebeurd, we hebben alleen geslapen.
De volgende dag, zondag, ging ik met haar mee naar huis om een voetbalwedstrijd te kijken van Fc Groningen. Gezien het daarna vrij laat werd heeft ze voor me gekookt. Ik zou dan om 8 uur weer de bus pakken, maar zij kwam er opeens mee dat ze een bepaalde film niet had gezien en die wilde ze wel kijken met mij. Nouja prima zei ik, maar als die film is afgelopen rijdt er geen bus meer, dus kan ik dan blijven slapen? En gezien ze geen logeerbed heeft (wel een slaapbank) zei ik dat ik wel bij haar in bed kon slapen, maar dat ze niet bang hoefde te zijn dat ik iets deed. Gewoon slapen. Ze zei dat ze niet wist of ze dat wel wilde. En ik vroeg waar dat aan lag. En ze vertelde dat ze nog twijfelde aan ons. Niet meer dan logisch lijkt mij, gezien we nog maar een week aan het daten waren. Maar goed, we hebben de film gekeken en er reed idd geen bus meer. Dus ik zei, weet je wat, ik ga lekker op de slaapbank slapen! Dat vond ze goed en op het moment dat ik zei dat ik de boel klaar wilde zetten, omdat ik nogal moe was zei zij: waarom zou je zo moeilijk doen? Hoe bedoel je vroeg ik. Nouja je kan ook gewoon bij mij in bed gaan liggen, ook al weet ik niet of dat een goed idee is. :S :S :S :S :S.
Uhm oke right. Ik kan geen hoogte krijgen van die meid. Ik ben wel naast haar liggen, maar wel met mijn rug haar kant op. Vanochtend werd ik wakker met een verstikkend gevoel. Volgens mijn psycholoog omdat ik waarschijnlijk in conflict was met mezelf, omdat het allemaal zo onduidelijk was. Maar voor de rest van de dag was ik erg rustig en liet ik geen gedachten toe. Misschien dat ik het allemaal nu heb geaccepteerd hoe het gaat en dat het zinloos is om mezelf steeds terug te laten gaan naar die gedachten. Ik heb gelijk het boek: De kracht van het nu besteld, omdat ik overal lees dat dat best een goed boek kan zijn, als je er zat van bent om steeds weer na te denken over het verleden en de toekomst.
Iemand ook zulke momenten gehad als ik vandaag? Zijn dit tijdelijke dingen of zijn deze momenten wel degelijk een vooruitgang?
Ben jij in behandeling bij een psych? helpt dat voor jou? denk er laatste tijd ook geregeld aan, heb het gevoel soms dat ik er niet uit kom (al is mijn situatie anders)..quote:
Uhm oke right. Ik kan geen hoogte krijgen van die meid. Ik ben wel naast haar liggen, maar wel met mijn rug haar kant op. Vanochtend werd ik wakker met een verstikkend gevoel. Volgens mijn psycholoog omdat ik waarschijnlijk in conflict was met mezelf, omdat het allemaal zo onduidelijk was. Maar voor de rest van de dag was ik erg rustig en liet ik geen gedachten toe. Misschien dat ik het allemaal nu heb geaccepteerd hoe het gaat en dat het zinloos is om mezelf steeds terug te laten gaan naar die gedachten. Ik heb gelijk het boek: De kracht van het nu besteld, omdat ik overal lees dat dat best een goed boek kan zijn, als je er zat van bent om steeds weer na te denken over het verleden en de toekomst.
Ga dat boek ook bestellen, denk dat ik er nu wel aan toe ben, nu alle stofwolken rondom mijn ex wat zijn neergedaald, loop ik wel met iets teveel levens vragen zeg maar...
Ik bedacht mij vandaag iets, (zoals elke dag
) Ik gun mijn ex eingelijk helmaal geen geluk, ik hoop dat ze ongelukkig is zonder mij! schrok een beetje toen ik daar over nadacht..Als ik zoveel om haar geef, dan moet ik het beste voor haar willen toch?? ik wens haar niks ergs toe, dat niet! maar echt geluk ook niet...En toen kwam gelijk de bijkomende gedachtes, tijdens onze relatie stond ook mijn geluk voorop, ik hoopte ook dat ze gelukkig was maar ik was haar nodig voor mijn geluk, heb haar doelen in het leven, niet echt belangrijk gevonden lijkt het wel... 
voel me heel slecht daardoor, maar ik weet dat ik niet slecht ben, die onzekerheid heeft mij totdat egoistisch gedrag gemaakt zeg maar...........pff ik weet wel dat dit emotionele gedachtes zijn die ieder mens wel krijgt na een break, maar ik snap niet dat ik dat niet zag...voor de rest was ik wel heel goed voor haar, ze kreeg alles wat ze wou, had alles voor haar over enz.!! alleen, dacht nooit na over wat zij nou echt wou in het leven, moet ook zeggen dat zij daar weinig tot geen initatief in nam, tot de laatste maanden, en toen verzette ik mij daar tegen, puur door mijn onzekerheid en jah ik denk dat ik ook onder de noemer verlatingsangst val...kan door mijn verleden, mischien ook wel een oorzaak van vinden pff hoop dat ik er alleen uit kom, het heeft ook tijd nodig zoiets, heb wel vaker voor hete vuren gestaan alleen dit is zo`n enorme reality check, valt mee enorm zwaar, alleen wel in periodes valt me op...dus kan me heeeel slecht voelen maar ook steeds vaker wat vrolijker, dus heb wel het gevoel dat ik enige vooruitgang boek......Maar ik heb nog steeds ergens het gevoel dat ik het goed moet maken met haar, of in ieder geval proberen en als het dan niet lukt, zal ik er sneller over heen komen...en ik weet iedereen zal zeggen je moet niet blind staren op een 2e kans bij haar, je komt vanzelf iemand tegen waarbij je een 1e kans krijgt en dan maak je niet dezelfde fouten, jaja, maar ik hou echt zoveel van haar....of is het puur een schuldgevoel.......Ze is niet boos, al heeft ze de relatie wel abrupt beeindigd, was opgelucht...weet dat ik het beste voor haar over had alleen mijn egoistische/ jaloerse gedrag heeft daar niet aan meegeholpen...het blijft vreemd dat ze daar nooit iets over heeft gezegd, wel het feit dat ik niemand vertouw zoals zij dat zei, zat haar dwars...en daar moest ik mischien hulp in zoeken heeft ze aan het eind eens aangegeven, bedoelde ze mijn onzekerheid?
Zoals jullie lezen zit ik nog met veel vragen, ik durf en denk dat het niet verstandig is om daarover nog bij haar aan te kloppen, zij is zoveel verder (nu al!) en bij elk contact wat we hebben verteld ze altijd wel iets, wat ze voor leuks gaat doen, en dat zijn allemaal dingen die tijdens onze relatie niet gebeurde en waarom niet?? door mijn reactie daarop? of omdat ze dat zelf ook niet ondernam...ik hoop/denk beide...maar het komt ook over dat ze dat maar al te graag aan mij wil briefen...
Ze ziet mij puur als vriendschappelijk vriend nu, zo snel al?? ik kan dat niet, en denk dat ik mijn `date` met haar binnenkort, maar even vooruit schuif, kan daar gewoon weg nu nog niet mee handelen....maar wil haar niet definitief kwijt! en zal haar dus wel een keer moeten afspreken, en zij staat daar helemaal voor open....
Sorry voor het lange verhaal, moet het even kwijt.......
En dat zij allemaal leuke dingen aan het doen is, dat kan ook betekenen dat ze wil laten merken dat ze over je heen is, terwijl ze dat nog niet is. Als ze zich na 2 maanden al goed voelt en dat tegen jou verkondigt, dan vind ik dat behoorlijk cru. Als je uit een lange relatie komt, dan heb je tijd nodig om dat te verwerken en natuurlijk ligt dat bij elke persoon anders. Maar kom op, ze mag wel een beetje respect tonen, al helemaal omdat ze weet dat je nogal onzeker bent.
Mijn tip naar jou is. Ook al ben je super onzeker, laat dat niet zien aan haar. Zeg ook tegen haar dat je leuke dingen hebt gedaan, terwijl dat misschien niet zo is en zoek anders even geen contact met haar. Blok haar desnoods. En als ik jou was zou ik wel even naar een psycholoog gaan. Dit heeft mij heel erg geholpen. De meeste genezing die je ondervind, doe je echt zelf, maar de psycholoog helpt je op weg en stuurt je een richting op. Dit doet hij door gerichte vragen stellen over je verleden en over hoe je over de toekomst denkt. Hierdoor vallen er steeds vaker en sneller puzzelstukjes op zijn plek en kun je er beter mee om gaan.
Mijn dag vandaag begon echt super! Ik werd wakker, zag de zon en voelde me gelijk lekker. Geen verstikkend gevoel toen ik op stond, maar gelijk lekker douchen en met school bezig geweest. Maar toen mijn ex smste dat ze de afspraak om donderdag naar een spa te gaan van de middag naar de avond te verplaatsen, omdat ze de avond ervoor de stad in zou gaan, was mijn humeur gelijk aan stront. En dat is ie nog steeds. Irrationele gedachten all over the place....met wie zou ze gaan, zou ze versierd worden, zou ze dit zou ze dat blaaaaaaaaat. Ik kan deze gedachten helaas niet omzetten in rationele gedachten. Als ik een relatie met haar zou hebben, zou ik zeggen, vertrouw haar dan komt het goed. Maar ik heb nu geen relatie met haar, dus ALLES KAN en dat is KUUUUUUUUUUUUUUUUUUT.
Hoe dan ook, ik heb vandaag het boek De kracht van het nu ontvangen en die ga ik straks in bed even lezen. Hoop dat het wat meer inzichten geeft. Ik zal zo snel mogelijk een update hierover geven
Sprak mijn vriendin vanavond op skype. Het werd me toen behoorlijk duidelijk dat ik er echt in slaag haar los te laten. Toen ze vroeg of ik online kwam moest ik nog vanalles doen. Ik was even daarvoor gezakt voor mijn rijexamen, en moest wat formaliteiten regelen voor mijn volgende examen over een week of 3 (yep, ik zet door!
), daarnaast had ik nog wat andere administratieve dingen liggen die echt voorrang hadden. Ik was daardoor zo druk bezig dat ik skype helemaal vergat. Uiteindelijk kreeg ik een berichtje van haar met de vraag of ik haar uberhaupt wel wilde spreken. Toen was ik toevallig ook klaar met alles en ben ik online gegaan. Hoewel ik erg geïnteresseerd was in al haar verhalen over afgelopen week merkte ik tegelijkertijd aan mezelf dat ik het liever kort wilde houden omdat ik verder wilde gaan met leren (morgen tentamen), maar op dat moment hield mijn geest me tegen om het zomaar af te kappen (dat beetje irrationele wat nog in me zit). Uiteindelijk nog best lang gesprek gehad, maar die werd door de slechte internetverbinding in haar Indiase stulpje verbroken. Ze slaagde er niet meer in om online te komen. Ik stuurde haar een hvj-berichtje, wenste haar succes verder en ging maar eens aan het avondeten.
Ik dacht wel veel aan haar, maar ik voelde vrij weinig negatiefs in me. Sterker nog: bij vlagen ergerde ik me soms aan haar doordat ze zoveel in 1 keer vertelde (de babbelaar/flapuit en zo) en me nauwelijks de kans gaf om mijn verhaal te doen, tot ik er maar even zomaar doorheen begon te brabbelen.....toen was het voor haar wel duidelijk
Later heb ik haar nog gesmst en haar gewoon gezegd dat ik het heel druk heb, dus ze het me niet kwalijk moet nemen als ze te weinig van mij hoort. Maar dat begreep ze gelukkig wel.
Nu dat loslaatproces steeds verder gaat begin ik ook weer de dingen te zien die niet helemaal in balans zijn/waren tussen ons, waaronder onze manier van communiceren. Die zag ik eerder niet door dat verschrikkelijke kutgevoel van een paar weken geleden.....als ik haar stem hoorde dan was ik al 5 minuten blij om daarna weer terug te vallen in mijn oude irrationele gedrag. Nu ben ik redelijk nuchter en ben ik ook wat realistischer.......
Intussen ben ik er ook achtergekomen dat ik niet 5 maar 7 kilo ben afgevallen, door dat in combinatie met een nieuwe look (van veel hoofdhaar naar helemaal geen hoofdhaar
) voel ik me niet alleen een stuk zelfverzekerder, maar ook een stuk aantrekkelijker , ben benieuwd hoe dat uitvalt als ik weer de deur uitga.... [ Bericht 5% gewijzigd door Flylib op 10-03-2011 23:45:50 ]
En Surf je nog heen en weer of ga je nu meer dezelfde kant op?
Met andere woorden werkt de theorie ook bij jou?Hoe gaat het met jou?
Ok betersss dat het goed gaat! Heb je enig idee waarom je rationeler bent gaan denken?
En dat je hem minder speciaal begint te vinden dat zei je al in een eerdere post idd. Ik weet nog dat Floorjeno tegen me zij dat je iemand vanuit dat gevoel naar jezelf kan idealiseren. En als je dan uit dat gevoel bent je realiseert dat je die persoon rationeel minder interessant vind. Zou het daar iets mee te maken kunnen hebben?
Met mij gaat het erg goed! Merk dat ik niet terugval in m'n oude gewoontes na wat er de afgelopen tijd bij mij gebeurd is. Zo rook ik bijvoorbeeld nog steeds niet (en ik blowde ook .. niet veel en niet heftig, maar wel regelmatig) en sport ik ook nog steeds een paar keer in de week! Normaal gesproken was ik die dingen weer niet of juist wel gaan doen. Dus ik merk daardoor dat ik nu wel aan het doorzetten ben. En dat ik aan het veranderen ben. Dat blowen was ook ergens een vlucht ... en is makkelijk om daar weer in terug te vallen, maar nog steeds niet gedaan. Dan kan je ook niet goed aan jezelf werken als je dat regelmatig doet ,) En ook dat sporten deed ik om beter te kunnen nadenken ... en serotonine aan te maken ,)
En als je niet zoveel met dat gevoel en gedachten te maken hebt dan kan je natuurlijk makkelijk denken ... ach wat maakt het uit! Maar die tijd is voorbij voor mij
Wil nu gewoon lekker bij mezelf zien te blijven en lekker gezond te leven en zorgen dat ik zo goed als ik kan voorbereid ben als ik weer een leuk iemand tegenkom Dus ook met mij gaat het erg goed jah
Hoelang hebben jullie een relatie?quote:
En ik stoor me denk ik ook aan het feit dat hij alles zo vanzelfsprekend vind. Nou is dat wel normaal in een lange relatie, dat je elkaar niet meer zo uitzonderlijk speciaal behandelt. Maar ik irriteer me wel aan het feit dat hij me soms zo zusterlijk behandelt
Ok vervelend is dat om achter te komen! Maar ik herken het wel dat vallen en opstaan ... heb het net ook weer ervaren ... verkloot je de boel
... en dan zie je het ineens wel of daardoor juist veeeeeel beter Wel heel vervelend ... kan dat inzicht dan niet gewoon wat eerder? Eigenwijs
Of misschien als je dichter bij jezelf kan zitten en blijven dus beter naar jezelf kan luisteren op de juiste momenten het inzicht dan wel sneller zou kunnen komen. Hehe dat word dan ook weer wennen ... omdat je dan een grote stap kan maken zonder je daar heel kut bij te voelen. (zonder veel gevoel dus) haha 'dat is ook saai' En? Al wat gelezen?quote:[b]Op dinsdag 8 maart 2011 23:42
Hoe dan ook, ik heb vandaag het boek De kracht van het nu ontvangen en die ga ik straks in bed even lezen. Hoop dat het wat meer inzichten geeft. Ik zal zo snel mogelijk een update hierover geven
Ja, ik heb het begin gelezen. Vanwege drukte heb ik het niet verder gelezen. Wat ik tot nu toe van het boek vind, is dat hij je in een korte tijd een aantal doelen geeft, waar je naar toe zou moeten werken. Bijvoorbeeld dat je je gedachten moet observeren en je gedachten de baas moet zijn ipv dat je gedachten jouw baas zijn. Je moet je gedachten leren stoppen wanneer jij dat nodig acht. Een voorbeeld van een oefening: Als je iets aan het doen bent, maakt niet uit wat, focus je dan op de fysieke dingen die je doet. Zoals als je de trap op loopt, focus je op de bewegingen en op je ademhaling.quote:En? Al wat gelezen?
Allemaal leuk en aardig, maar ik vergeet het steeds te doen hahaha. Misschien dat er verder in het boek nog interessante dingen staan
Ik vraag me af wat jullie mening is over het volgende:
Bij mij gaat het altijd een hele tijd goed maar dan toch 'sluipt' de onzekerheid er na een tijdje weer een beetje in en dan hangt het af van die dag hoe goed ik er mee om kan gaan en of ik me laat meeslepen of niet.
Wat veroorzaakt volgens jullie dat de onzekerheid op een gegeven moment terug sluipt? Waar heeft het mee te maken/waar komt het door/wat kun je er tegen doen?
Ik denk dat zelfs als je je hebt neergelegd bij je irrationele gedachten en ze een plaats geeft, ze toch altijd weer terug kunnen komen. Het is geen gemakkelijk proces, en als je eraan gewend bent dan is het moeilijk om er echt voor de volle 100% vrede mee te hebben, hoeveel je je ook focust op jezelf, hoeveel boeken je ook leest en hoeveel afleiding je hebt buiten de reden van het irrationele.quote:
Hoe gaat het bij jullie?
Ik vraag me af wat jullie mening is over het volgende:
Bij mij gaat het altijd een hele tijd goed maar dan toch 'sluipt' de onzekerheid er na een tijdje weer een beetje in en dan hangt het af van die dag hoe goed ik er mee om kan gaan en of ik me laat meeslepen of niet.
Wat veroorzaakt volgens jullie dat de onzekerheid op een gegeven moment terug sluipt? Waar heeft het mee te maken/waar komt het door/wat kun je er tegen doen?
Er kunnen verschillende oorzaken zijn. Of er zijn discussies die je eigenlijk liever niet had (zoals die rare uitspraak van Suesse's vriend handjevol posts geleden) waardoor je je weer even klote voelt, maar dan komt het toch weer goed.
Het kan ook zijn dat er issues buiten het irrationele zijn die op je uitwerken en wat je reflecteert op je eigen situatie. Soms is het moeilijk om tussen al dat gedoe door een juiste balans te vinden, en dan komen die gevoelens weer. Het is dan wel kunst om je er niet gek door te laten maken en proberen bij jezelf te blijven, juist op zulke momenten moet je de moed erin houden.
Wat mezelf betreft: de afgelopen tijd ging het goed met me. De laatste paar dagen ben ik weer een beetje tegen het irrationele aangekomen. Ik had al bijna een week niks van mijn vriendin gehoord. Ik deed mijn best volledig bij mezelf te blijven en was druk bezig met studeren, maar op den duur ging het toch aan me trekken. Ik stuurde meerdere berichtjes met de vraag hoe het met haar gaat, maar op een gegeven moment werd ik het zat en focuste ik me er niet meer op.
Vandaag kwam het irrationele een beetje in me los en stuurde ik haar een mail en sms met de vraag hoe het met haar gaat en of ze me intussen niet vergeten is. Ik kreeg vandaag respons. Haar internet heeft er een paar keer uitgelegen, en ze heeft me meerdere whatsapp berichtjes gestuurd met de vraag of ik wou skypen. Deze berichten heb ik echter nooit gekregen. Ik geloof dat er iets mis is met mijn whatsapp, dus ik heb hem even verwijderd en opnieuw geinstalleerd. Ze benadrukte dat ze elke dag aan me denkt en me heel graag weer wil spreken. Dus tsja, het lag niet aan mij....maar ja, is ook iets wat je je pas op het eind realiseert. Maandag is ze jarig. Zal een moeilijke dag worden, maar ik moet keihard werken vanwege een tentamen dinsdag, maar ik bel haar uiteraard gewoon. Daar hamerde ze ook nog op, anders kan ze haar verjaardag daar niet fatsoenlijk vieren.
Tussendoor vertelde mijn zusje me ook nog dat het niet goed gaat tussen haar en haar vriend. De kans is aanwezig dat het binnenkort uitgaat tussen hun. En hoe zeker ik ook probeerde over te komen door te benadrukken dat ze afstand moet nemen en nu even meer voor zichzelf moet leven in zo'n moeilijke situatie; ik reflecteerde haar relatieproblemen ook op mezelf door het feit dat ik door die stomme whatsapp mijn vriendin niet heb kunnen spreken. Uiteraard staan deze situaties los van elkaar. Maar ja, een prima voorbeeld van andere omgevingsinvloeden die kunnen meespelen in je irrationele gedachten. Ik doe trouwens wel mijn best mijn zusje door dik en dun te steunen. Hoe groot ze zich ook houdt, ik merk wel hoe moeilijk ze het er mee heeft, en dat kan ik gewoon niet aanzien. Ze kan prima voor zichzelf zorgen, maar ik zal voor haar klaarstaan als ze een schouder nodig heeft!
Doordat ik bijna elke dag thuis in de boeken hang verlies ik mijn concentratie een beetje. Gister had ik afgesproken met een vriendin en heb ik de rest van de dag veel in de trein gezeten, puur om er even uit te zijn. Van Arnhem, via Haarlem, Schiphol, Rotterdam en Breda terug naar Arnhem. Was wel even lekker
Ik deed dat vroeger vaak, ik heb nu besloten om die treinendagjes weer nieuw leven in te blazen. Is een beetje in de vergetelheid geraakt sinds ik met mijn vriendin ben.Verder veel onzekerheid over het vinden van een nieuwe baan, mijn tentamens, aankomend rijexamen. Veel onzekerheid, maar om eerlijk te zijn, als ik zou moeten kiezen....dan kies ik liever voor deze onzekerheden dan die over mijn vriendin. Want ik ben daardoor wel veel meer met mezelf bezig....het is gewoon een kwestie van doorzetten......en mijn vriendin zie ik over iets minder dan een maand weer in warmere oorden, dus dat moet gewoon goedkomen!
Straks lekker slapen en weer een heel weekend de boeken induiken....we gaan ervoor!
Omdat je het eerder hebt weggedrukt? Dus niet hebt geaccepteerd? Als je het hebt geaccepteerd krijg je ruimte om je bewust te worden van het proces wat er zich afspeelt. Waardoor je weer kan inzien waar het begint te 'sluipen'. En eigenlijk is er van sluipen dan geen spraken meer. In ieder geval niet in situaties die je al kent.quote:
Hoe gaat het bij jullie?
Ik vraag me af wat jullie mening is over het volgende:
Bij mij gaat het altijd een hele tijd goed maar dan toch 'sluipt' de onzekerheid er na een tijdje weer een beetje in en dan hangt het af van die dag hoe goed ik er mee om kan gaan en of ik me laat meeslepen of niet.
Wat veroorzaakt volgens jullie dat de onzekerheid op een gegeven moment terug sluipt? Waar heeft het mee te maken/waar komt het door/wat kun je er tegen doen?
Wat ook kan is wat flylib min of meer zegt als ik hem goed begrijp ... dat je andere situatie's gebruikt om jezelf Het te geven. Er zijn meer zaken in het leven waar je gevoelens van krijgt. Echter weet ik van mezelf dat toen ik er midden in zat er voor mij maar 1 gevoel was en dat is die onzekere naar haar toe. En dat is ook zeer irrationeel.
Wat ook kan wat ik gisteren heb ervaren is dat het (gedeeltelijk) geen irrationele zijn. Alleen vind ik dat tricky om tegen iemand te zeggen die er midden in zit. En misschien ook wel niet ... want daar kom je pas achter als je er echt los van bent ... en misschien is dat ook wel echt nodig. Om je echte rationele van het irrationele te scheiden.
Als het bij mij een tijd goed gaat dan word ik ook weer wat onzekerder. Ik denk dat het komt door 1) de angst dat de relatie vanzelfsprekend wordt 2) je ergens toch verslaafd bent aan drama, omdat je daardoor op de een of andere manier het gevoel hebt dat je controle over de situatie hebt: met drama krijg je bevestiging, of dat nou positief of negatief is 3) Wat Volt zegt: ergens heb je niet geaccepteerd dat je die irrationele gevoelens nog hebt. En dat heeft weer te maken met mijn 2e punt, die irrationele gevoelens zijn een manier om controle over jezelf, hem en de algehele situatie te hebben.
Zie het als een afkickproces met terugvallen. Ik zal het even puntsgewijs vertellen, voor het overzicht.
1) Om af te kicken moet je stoppen met het gebruik van drugs (dus in dit geval irrationele gedachten).
2) Maar omdat je zo gewend bent aan dat 'lekkere' gevoel (in dit geval drama), is het heel moeilijk om te stoppen. Dat 'lekkere' gevoel geeft je controle over de situatie. Het gevoel dat je alles in de hand hebt.
3) Alleen: als je even geen drugs gebruikt (alles gaat goed tussen jou en je vriend(in), je laat de controle over de situatie los), dan voel je je rot (het gevoel dat dat niet kan, dat alles goed gaat!) 4) 4) Je lichaam en psyche reageren hierop door (weer) te willen gebruiken (in dit geval ruzie maken met/onzeker doen tegen vriend(in) om van dat rotgevoel af te komen.
5) Je wordt onzeker, omdat je lichaam/psyche hunkert naar drugs (irrationele gedachten)
6) Je kunt er vervolgens voor kiezen om niet te gebruiken (je stopt je irrationele gedachten, laat het rotgevoel er zijn en kan het na een tijdje loslaten), of je kunt ervoor kiezen om wel weer drugs te gebruiken (irrationele gedachten/onzekerheid toelaten en ruzie zoeken met je vriend(in)
7) Hoe langer je het volhoudt om de drugs (irrationele gedachten) te negeren, hoe makkelijker het na verloop van tijd wordt om drugs af te wijzen. Het verschilt alleen van persoon tot persoon hoe lang dit duurt. De een kan makkelijker en sneller afkicken dan de ander.
8) Wat alleen bij elk afkickproces wel een keertje voorkomt, is dat je een terugval krijgt. Dat is heel normaal. Twee stapjes terug, een stapje vooruit. Maar als je de wil hebt om af te kicken, dan zal het uiteindelijk goedkomen.
Eigenlijk een simpel verhaal, maar wat ik hiermee wil zeggen: je hebt een terugval omdat je de controle dat het drama je geeft mist, en dat is niet erg. Ga er niet tegen vechten, accepteer dat het even niet gaat en blijf tegen jezelf zeggen dat je er vroeg of laat mee om kan gaan. Ik zit op dit moment ook middenin het afkickproces. Nu een week geen ruzie gehad met vriend... supergoed, maar ergens voelt het heel onwennig. Dan wil ik die controle van het ruziemaken/het uiten van mijn onzekerheid (drugs)
Maar ik houd mezelf voor dat ik door deze fase heen moet (ik voel me op dit moment afgevlakt, raar gevoel aangezien ik altijd zo emotioneel ben), dat het ontwenning is en dat ik me op een gegeven moment wel weer beter ga voelen. Eerder had dit gevoel me afgeschrikt, maar dat loslaten voelt ergens ook heel fijn!Hey Surfer,quote:
Ben er achter gekomen dat het zeker irrationeel was. Ook vreemd dat dit voorkwam in een week waarin ik hem niet heb gezien. Ik begin me af te vragen of die onzekere gevoelens niet voortkomen uit mijn liefde voor hem ipv andersom. Want als er zo overduidelijk niks aan de hand is vanuit hem naar mij, waar maak ik me dan druk om in vredesnaam.
Wat je zegt is wel heel aannemelijk. Misschien is je verliefdheid nu overgegaan in liefde? Zou wel verklaren waarom je hem niet meer als god ziet zoals je eerder vertelde ,) En aan het gevoel verliefdheid kleven verlatingsangst gevoelens, maar voor mij zeker ook aan het gevoel liefde. Dus wat je zegt zou daarmee heel goed overeen kunnen komen.
Voor mijn idee ben je nu 2 problemen onder 1 kam aan het scheren. Want voor mij gaat het drama verhaal in ieder geval niet op.
Ik denk dat ik ergens ook hele hoge verwachtingen heb van een relatie, en het is bijna onmogelijk om daaraan te voldoen. Ik wou dat Floorjeno nog eens terug kwam haha.
Ik snap de visie van Suesse wel. Dat gevoel maak ik nu ook enigszins door. Na een periode van stabiliteit toch weer het gevoel krijgen dat er iets niet in de haak is, en dat je daar op in wilt springen. Gelukkig heb ik die irrationele gedachten voor een deel voor mezelf kunnen houden, behalve dan dat gedoe van vorige week, ook al heb ik dat in beginsel wel een plaats kunnen geven. Maar mijn houding wordt wel steeds afwachtender, en door haar gewoon regelmatig te laten weten dat ik van haar hou ga ik er maar gewoon van uit dat alles goed komt en we over 3 weken een heerlijke vakantie hebben samen. Niks is zeker.....
Maar ja...kan me ook vergissen. Kan vanalles zijn....
Het brein he....
Bij mij wel jahquote:
Er wordt niet meer zo vaak geupdate hier, betekent dat dat alles goed gaat bij jullie?
En bij jou?
Met mij gaat het wel goed. Het is nog steeds een strijd om iedere dag voor mezelf te kiezen. Zo merk ik de laatste tijd dat hij wat minder moeite doet voor mij en zich erg lui opstelt tegenover de relatie. Maar op dit moment heb ik het eigenlijk te druk met belangrijkere dingen om me hier zorgen over te maken. Ik wil hem eigenlijk laten 'voelen' dat ik wat koeler doe zodat hij zich misschien realiseert dat hij ook wat moeite moet doen.
Met mij gaat het nu wel goed. De afgelopen weken waren weer wat minder, en mijn vriend en ik hebben toen besloten dat het beter is dat ik met een psycholoog ga praten. Ik loop gewoon tegen teveel dingen aan (niet alleen op relationeel gebied) en ik wil helderheid in mijn hoofd. Zo gezegd zo gedaan, verwijsbrief gekregen van de dokter en gisteren had ik mijn eerste afspraak. En dat was echt zo fijn! Voel me nu al beter.
Hele aardige psycholoog, grappig en de omgeving waar we gesprekken hebben is ook heel fijn. Het voelt heel goed en ben blij dat ik die stap gezet heb. Gisteravond wilde mijn vriend alles weten, hij is erg trots op me. Eerst wilde ik niet teveel in details treden (beetje bang dat we anders weer ruzie zouden krijgen als ik dingen zou vertellen die hij opzich allang weet, maar wat toch elke keer niet zo fijn is om te horen) maar uiteindelijk toch besloten om het er over te hebben. Gewoon op een normale toon en zonder verwijten.
Het was een heel goed gesprek waardoor ik ook weer meer inzicht in de situatie heb gekregen. Bijvoorbeeld waarom ik onzeker kan worden van hem en waarom ik soms het gevoel krijg dat hij mij als vanzelfsprekend ziet. Mijn vriend kan zichzelf héél goed vermaken, TE goed zoals hij gisteren zei. Echt dingen doen hoeft van hem niet zo nodig en als ik iets wil doen, dan moet ik dat zeggen. Dat wist ik al van hem, maar gisteren hebben we het er goed over gehad. Ik heb gezegd dat ik nu eenmaal wel graag dingen doe, en dat het voor mij als een soort van 'afwijzing' voelde als hij ergens geen zin in had. Ik betrok het heel erg op mezelf, dat hij geen dingen met mij wilde doen (vindt ie me wel leuk genoeg?), maar nu zie ik dat hij zo in elkaar zit.
En daar moet wel echt iets aan gedaan worden, want ik vind het zo jammer dat hij dat niet echt in zich heeft. Ik denk dat mijn boosheid daar ook een beetje mee te maken heeft: ik kan er juist niet zo goed tegen als ik de hele dag binnen zit en het gevoel heb dat ik een dag daarmee heb weggegooid. Dan voel ik me 'kriebelig'. En dat is erg handig als je een vriendje hebt die zo'n huismus is
Wil zo graag leuke dingen doen met hem. Hoe dan ook, ik ga hem wat meer pushen en hij zal ook zijn best doen. Want ik heb wel gezegd: ik vind het prima dat je zo bent, en ik wil ook graag het initiatief nemen, maar ik zou wel willen dat jij mij daarin gaat aanvoelen en mij ook eens ergens mee naartoe neemt. Ik weiger gewoon om hierin constant het voortouw te nemen, want dat schiet niet op. We moeten beiden water bij de wijn in bepaalde situaties en dit is zijn situatie. Surfergirl (en de rest): ik kan je aanraden om ook met iemand te gaan praten. En koel doen is oke, maar daar word je zo moe van op den duur. Probeer op een normale, niet verwijtende toon tegen je vriend te zeggen wat je dwarszit. Ik vind dat ook nog steeds eng, maar als je gewoon rustig met hem praat dan is dat geen zeuren. Ik denk juist dat je vriend respect voor je krijgt als je op een 'volwassen' manier met hem praat.
Ik voel me nu dichter bij mezelf dan ooit, en dat straal ik ook als zodanig uit. Zoals ik een paar posts eerder ook zei ga ik daardoor ook de mindere dingen aan onze relatie inzien. Tegelijkertijd merk ik dat een verbeterde uitstraling ook aandacht van anderen trekt. Ik heb in 1 weekend tot 2 keer toe meer dan gewone aandacht van vrouwen gehad, maar met knikkende knieën gaf ik aan dat ik al iemand heb en heel veel van haar hou. Het was raar om mee te maken, maar het sterkte me tegelijkertijd ook wel. Ik heb mijn vriendin het hele verhaal ook verteld en tegelijkertijd op zo'n subtiel mogelijke wijze uitgelegd dat me bepaalde dingen dwarszitten.
Gelukkig begreep ze het helemaal en ziet ze zelf ook in dat we allebei een beetje schuldig zijn aan de foute balans in onze relatie, dus zijn we het er ook unaniem over eens dat we ons best gaan doen een nieuwe start te maken. Ik heb mijn verwachtingspatroon op 0 gezet wat de vakantie betreft, eerst even kijken of de "klik" er nog is. Maar verder ga ik me er zo min mogelijk mee bezig houden. OK, ik geef eerlijk toe....toen ze zei dat mijn verhaal haar toch best jaloers maakte gaf me dat best een kick, maar ja...ben ook maar een mens
Oh, en ik heb mijn rijbewijs gehaald vandaag....
Life's pretty good op het moment......
Geniet van die aandacht van andere vrouwen, dat mag best! Natuurlijk geen misbruik van maken maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Het geeft je zelfvertrouwen en dat kan je relatie echt een boost geven omdat je o.a. daardoor lekker in je vel zit. Grappig eigenlijk hé... dat je omgeving het metéén oppikt als je geen vertrouwen hebt of juist wel. Door het gesprek van gister met mijn vriend zie ik ook de wat mindere dingen vanuit zijn kant. Ik dacht altijd dat alles aan mij lag, dat ik iets 'fout' deed, maar door dat hij min of meer toegaf dat hij zichzelf TE goed vermaakt wist ik dat als ik voel dat er iets niet klopt, dat vaak ook zo is. Punt is alleen dat ik tot gister niet precies wist waar het aan lag en nu wel (denk ik). Zullen ongetwijfeld nog andere factoren meespelen waar ik nog geen weet van heb, maar nu ik een beetje een idee heb ben ik al stukken rustiger en heb ik meer vertrouwen in ons. Hij maakt ook fouten en is niet 'heilig', en dat zie ik nu beetje bij bij beetje in. Jij ziet dat nu ook bij je vriendin en hoe gek het dus ook klinkt, dat is goed. Nu zul je jezelf steeds meer op een gelijk voetstuk gaan plaatsen
Enneh... GEFELICITEEEERD met je rijbewijs
Heeft ongetwijfeld ook te maken met de nieuwe jij! Ja inderdaad, ik heb mezelf behoorlijk versterkt en dat zorgt ervoor dat sommige dingen veel beter verlopen dan voorheen. Ik heb vertrouwen in mezelf en haal daar ook gewoon eigenwaarde uit. En dat voelt best goed. Dat onschuldige flirten en aanbiedingen van andere vrouwen heeft me alleen nog maar bewuster gemaakt van de wereld om me heen, die eindigt gelukkig niet bij mijn vriendin, en het is toch mooi om dat nu in te zien en ook te erkennen.
Wel mooi dat jij nu een beetje in die zelfde fase zit. Door het vervagen van de irrationele gedachten komt de waarheid naar boven, dat maakt je ook veel sterker. En het geeft natuurlijk ook de kracht om aan het 1 en ander te werken, zodat de relatie op een waardige manier sterker wordt, zonder elkaar naar een bepaald niveau te tillen.
We worden onafhankelijk
Ik had al een tijdje het idee dat mijn vriendin in India ontzettend gelukkig is. Dat straalt ze uit in haar foto's, blogs, maar ook in haar stem als ik haar spreek.
Nou sprak ik haar heel even via whatsapp en gaf ze aan dat de gedachte aan het idee dat ze deze week weggaat van haar omgeving en haar schoolkinderen haar angstig maakt voor haar leven in Nederland. Ze ziet het totaal niet zitten om weg te gaan, want ze heeft nu echt het idee dat haar leven hierna alleen maar saai zal zijn.
Ik kon er weinig meer op zeggen dan het idee dat zij gewoon moet proberen nog zoveel mogelijk uit het leven te halen zolang het kan, ze is immers nog maar 23.
Ik loop al een tijdje rond met twijfels over ons, een automatisch gegeven wat er in is gekomen sinds ik haar min of meer heb losgelaten. Ik word later dit jaar 30, ik heb eindelijk het gevoel dat mijn leven een beetje vooruitkomt, wat ook automatisch met zich meebrengt dat er bepaalde gevoelens en behoeftes zijn waarvan ik graag zie dat mijn partner zich daar ook in kan vinden. Met andere woorden: settelen, kinderen krijgen enz....het hele huisjeboompjebeestje plaatje.
Voor mijn gevoel is mijn vriendin zodanig veranderd dat ik eigenlijk het idee heb dat we niet meer op 1 lijn zitten qua behoeften, waardoor ik begin te twijfelen of wij nog wel met elkaar verder kunnen na de vakantie. 23 en bijna 30 is misschien op papier geen groot leeftijdsverschil, maar als het erop aankomt merk ik toch wel dat het parten kan spelen.
Misschien draaf ik teveel door. Het zou best kunnen dat ze de draad prima weer prima op kan pakken en dezelfde ideeën heeft als mij, maar het is niet iets waar ik op reken. En al helemaal niet na alle ervaringen die India haar heeft gegeven. Voor mijn gevoel moet ze zich niet aan iets of iemand binden, maar gewoon lekker leven, als ze wilt dat haar leven straks in NL niet te saai wordt....
Ik voel me er aan de ene kant ongemakkelijk over, want ik hou gewoon heel veel van haar, maar ik erken tegelijkertijd wel dat onze relatie alle kanten op kan gaan, ook richting een eindstation. Het is sowieso iets waar we in Maleisië wel uitgebreid over zullen praten, maar verder probeer ik mijn verwachtingspatroon nog lager te zetten, richting -20 of zo.....want ik weet ook even niet meer hoe het verder zal gaan.
Rare situatie als ik het vergelijk met 2 maanden geleden....maar ja.....ik zie nu ook in dat ik niet meer de jongste ben.......
En welkom Flew! Vertel eens
Welkom Flew!!
ff dipje :s.....
Iedereen is wel ergens onzeker over iets maar wat is het dat jullie zo opbreekt dan? Als je dat antwoord weet zou je er neem ik aan ook beter mee om kunnen gaan want dat is dan toch de wortel van het probleem
Ik weet wel waarom ik onzeker ben en ik weet ook waar het door komt, maar waarom zou mij dit moeten helpen?
Ik ben óntzettend onzeker over mezelf, en dat uit zich in lichtelijk obsessieve jaloezie, dwanggedachten en wantrouwendheid.
Mijn vriend heeft bijvoorbeeld twee beste vriendinnen, die hij al van kinds af aan kent.
Bij alleen al het horen vallen van een van deze namen, raak ik lichtelijk panisch, en projecteer ik mijn eigen onzekere gevoelens en gedachten op mijn vriend.
Compleet verkeerd natuurlijk, en ook niet terecht - mijn vriend bewijst namelijk dat hij voor míj wil gaan, en dat hij samen met míj een toekomst wil opbouwen, en onze 'huisje, boompje, beestje' droom wil waarmaken - maar het is een patroon geworden.
Een dwangmatig gedachtenpatroon, wat ik zelf niet kan doorbreken.
Ik worstel haast continu met deze negatieve gevoelens, en ze beginnen echt de overhand te nemen. Ik heb de drang alles te controleren, wil de touwtjes in eigen handen hebben, wil controle en continu bevestiging hebben, maar die bevestiging is nooit genoeg.
Ik ben een 'sucker' voor complimentjes, maar ze ook daadwerkelijk gelóven, dat lukt me simpelweg niet. Ik heb constant bevestiging nodig (voornamelijk van jongens), en ben daar ook haast altijd naar op zoek. En het is simpelweg nooit genoeg..
Althans, zo lijkt het.
En ik vind het afschuwelijk, echt waar.
Ik ben vastberaden om dat patroon te doorbreken, al moet ik er hemel en aarde voor laten bewegen! Ik gá hier overheen komen!
Het is ontzettend frustrerend allemaal, ook voor mijn vriend.
Het vreet energie, kracht.
Daarom heb ik ook besloten om professionele hulp in te schakelen.
Want ik kom er zelf niet meer uit.
Het is een té vergevorderd stadium, en ik wil niet meer zelf gaan aankloten.
Maar op de een of andere manier krijgen extreem onzekere vrouwen het altijd voor elkaar om toch een partner te vinden. Extreem onzekere mannen daarintegen...
Ik realiseer me dat het voor mijn vriend een pittige opgave is om met mij - als onzekere vrouw - samen te leven, maar hij heeft altijd een keuze.quote:Op vrijdag 15 april 2011 20:49 schreef nozem het volgende:
Ik heb werkelijk respect voor jullie partners, ik zou zelf echt nooit met een extreem onzekere vrouw kunnen samenleven, ik heb ook mijn eigen issues, en ik zou het gewoon echt niet trekken.
Maar op de een of andere manier krijgen extreem onzekere vrouwen het altijd voor elkaar om toch een partner te vinden. Extreem onzekere mannen daarintegen...
En hij kiest er puur uit vrije wil voor, om bij mij te blijven, en om zijn leven samen met mij te delen.
En dat bewijst dat hij toch een stuk meer positieve kanten en pluspunten van mij ziet, dan mijn imperfecties en onvolmaaktheden.
Of in elk geval; de mooie kanten van mij, overheersen wel.
Het bewijs dat mannen oppervlakkige wezens zijn die enkel aan seks denken en niet aan inhoud?quote:
Ik heb werkelijk respect voor jullie partners, ik zou zelf echt nooit met een extreem onzekere vrouw kunnen samenleven, ik heb ook mijn eigen issues, en ik zou het gewoon echt niet trekken.
Maar op de een of andere manier krijgen extreem onzekere vrouwen het altijd voor elkaar om toch een partner te vinden. Extreem onzekere mannen daarintegen...
Met jou Flylib? Wanneer ga je naar India?
Of het bewijs dat vrouwen oppervlakkig zijn, omdat ze een perfecte man willen die in zichzelf gelooft en alles, terwijl mannen zich een stuk minder aantrekken van imperfecties.quote:Op zaterdag 14 mei 2011 14:13 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Het bewijs dat mannen oppervlakkige wezens zijn die enkel aan seks denken en niet aan inhoud?
Je kunt het op beide manieren interpreteren.
Mijn vriend en ik gaan per 1 juli samenwonen in ons eerste huisje, en ik zie dat ook echt als een 'nieuwe start' in mijn leven.
Mijn irrationele buien lijken - heel voorzichtiger - iets minder te worden, maar op momenten dat ik niet goed in mijn vel zit, steken ze weer even de kop op.
Ik probeer ze wel goed de kop in te drukken, maar de ene keer gaat dat natuurlijk wat beter dan de andere keer.
Hoe gaat het met de rest?
Voltvolt en Suesse, waar zijn jullie? Met mij gaat het wel. Ik ben maandag teruggekeerd in NL na een vakantie van een maand. Begin vorige maand was ik een weekje in New York met mijn moeder en mijn zusje, was een geweldige trip! 2 dagen na terugkomst uit NY ging ik door naar Maleisië waar ik mijn vriendin na meer dan 2 maanden weer heb gezien.
Het was in het begin een erg rare situatie, want we waren elkaar overduidelijk een beetje ontgroeid, maar na een paar dagen was alles weer als "vanouds", en hebben we een leuke vakantie gehad met zn tweetjes.
Het lijkt erop dat mijn grootste angst van toen werkelijkheid is geworden. Ik ben haar grotendeels kwijt, aan India om precies te zijn. De ervaringen die ze daar heeft opgedaan hebben haar zodanig veranderd dat ze z.s.m. weer terug wilt naar India. Ze is er nog niet klaar voor om een gesetteld leventje te leiden. De kans dat we een punt achter onze relatie zetten is vrij groot, maar wanneer dat gaat gebeuren is nog niet duidelijk.....
Mijn irrationele gedachten hebben me gek genoeg niet overvallen afgelopen tijd. Ze zijn er wel, maar niet in extreme zin. Alsof ik zelf ook vrede heb met het feit dat ik niet degene ben die haar gelukkig kan maken, maar India. Hoe het de komende tijd verder zal lopen, geen idee......even afwachten...
We hebben hier in Maleisië uitgebreid over gepraat, geschreeuwd en gehuild. Dit is het verhaal in een notendop. Ik bewaar de details voor een volgende keer.....
Maar verder gaat het best OK hoor. Het is alleen moeilijk om de draad weer op te pakken. Reizen haalt altijd het beste in mezelf naar buiten, en dan keer je weer terug in de sleur en zo. Voel je je toch wat minder....
Verder loop ik door de gebeurtenissen van afgelopen maand met dezelfde gedachte rond als Surfergirl. Ook al heb ik mezelf wel kunnen redden gedurende haar afwezigheid. Hoe zal mijn sociale leven zijn als ze straks misschien niet meer in mijn leven is? Dat houdt me wel bezig....mijn sociale leven is al niet zo denderend en speelde zich grotendeels rondom mijn vriendin af. Hoe zal dat straks gaan? Ik heb daar toch wel wat angst voor.....
Maar zoals ik me nu voel, heb ik het idee dat het werk van toen wel heeft geholpen. Ik probeer nu zoveel mogelijk bij mezelf te blijven, al zullen er vast ook wel klotemomenten komen, maar dat hou je toch niet tegen. Ik merk nu wel dat ik me op mn best voel als ik met de dingen bezig ben die ik leuk vind. Ook de verplichtingen die ik momenteel heb stemmen me goed. En stiekem ben ik alweer aan het brainstormen over de volgende reis die ik ga maken.....maar ja, hoe mn tijd doorkomen met het beperkte sociale leven wat ik heb buiten mijn vriendin om is nog steeds iets wat me zorgen baart......
Het zal vooralsnog een mix van goede en slechte gevoelens zijn zolang we nog bij elkaar zijn. Maar ik ben voorbereid op wat er gaat komen, dit keer een stuk beter dan een tijdje geleden.....
Er is alweer wat tijd verstreken sinds de laatste post. Topic is een beetje doodgebloed...jammer.
Ik ben weer vrijgezel sinds vorige week. Het werkte gewoon niet meer. Het is een lang verhaal, dat deel ik later wel in het kunstloslatenvanjeex-topic
, maar om in de traditie van het topic te blijven: geen irrationele buien of gedachten sinds het uit is. Dat is een goed teken