Ik had die grens al vrij vroeg bereikt in gedachte, maar mijn ouders niet. Als je dan overlegd of je er niet gewoon eens mee moet kappen en je ouders zeggen "nee joh, hij is toch nog vrolijk?" dan is het heel moeilijk om door te zetten.
Maar hij heeft met alle gebreken lange tijd goed kunnen leven, in de grote sneeuw van eind 2009 heeft hij nog heerlijk gerend door de sneeuw. Dat hij echt achteruit ging was een kwestie van een paar maanden, je zag dat hij er geen lol meer in had. Ik was al op het punt gekomen dat ik met mijn ouders had afgesproken dat als hij weer ziek werd (hij had regelmatig problemen met z'n darmen) dat we dan met de dierenarts zouden overleggen of het niet klaar moest zijn. En toen werd hij uiteraard niet meer ziek. Toen het tijd was voor de jaarlijkse entingen hebben we van te voren al besloten dat het mooi geweest was. De dierenarts kent hem al zolang we hem hadden (13 jaar) en die zei ook dat dit niet meer de hond was die hij was geweest en dat het alleen maar erger zou worden, die gaf ons groot gelijk.
Ik zal dat filmpje eens uploaden, dan kun je zien hoe moeilijk hij liep. Dit was dan wel na een wandeling pakweg 20 minuten, de laatste twee weken hield hij een stuk van 300 meter niet meer vol, hij wilde na 75m al terug. Mijn ouders wonen op 400m afstand van mij en dat was echt een straf voor hem. Toen wisten we wel dat het klaar was.
Schnitzel, friet, erwten en worteltjes, GENIET!
Ik heb keiveel verstand van alles.