R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Moeite met het accepteren van eigen leeftijd: Herkenbaar?
Oke voorop gesteld, ik ben (pas) 25 jaar.
Toch vind ik het klote als ik me realiseer dat ik al die leeftijd heb. Ik weet dat 50 jarigen me hier nu hard zitten uit te lachen en hoewel ik daar natuurlijk begrip voor heb, laat me het wat verder toelichten.
Ik voel me qua gezondheid eigenlijk prima dus het is niet zo dat ik me lichamelijk oud voel, maar het gaat om een ander fenomeen. Namelijk dat de tijd zo snel gaat en vooral steeds sneller lijkt te gaan.
Tien jaar geleden ging ik zo'n beetje voor het eerst echt goed uit en dat werd al snel een wekelijkse aangelegenheid. 10 jaar geleden zat ik op school met mijn vrienden en vriendinnen in de pauze de bink uit te hangen. 10 jaar geleden had ik nog geen idee wat ik met mijn leven wilde en dacht ik nog 'ach dat komt later wel goed'.
Wat me stoort is dat ik het allemaal nog zo verdomd goed weet van de afgelopen 10-15 jaar. Vooral de laatste 5 jaar zijn voorbij gevlogen. Ik ben nu bijna klaar met mijn school en sta op het punt om echt te gaan beginnen... Ik heb een vriendin, woon samen, heb een leuk werk op het oog en heb in die zin (behalve financieel) eigenlijk niet veel te klagen, maar er is ook nog een andere kant van mij die bestaat. Namelijk die 15 jarige puber die nog gekke dingen wil doen, nog jong wil zijn en nog niet bezig wil zijn met ouder worden en de dood.
Dit jaar zijn er toevallig 2 kennisen van me omgekomen in een auto-ongeluk. Mijn tante heeft kanker gekregen en heeft niet lang meer. Het gaat niet om mijn persoonlijk leed, maar om de confrontatie met de dood.
Ik hoor steeds meer verhalen om me heen van ziektes en ongelukken terwijl ik dat op mijn 15e nooit had.
25 is ook zo'n typische leeftijd denk ik dat je nog tussen jeugd en 'volwassen' inzit, maar de conclusie is dat ik het vervelend vind als ik me realiseer dat ik 'al' 25 ben... En niet meer met mijn natte haartjes op de bank in pyama de droomshow aan het kijken ben met een zakje chips. Ik kan het me allemaal nog zo verdomd goed voorstellen, alsof het 5 jaar geleden is.
Daarbij, de angst voor de dood, ziekten en slijtage, waarop de kans met de dag groter wordt.
Hoe gaan jullie hier mee om? (of hebben dat gedaan?)
Tips / adviezen behalve 'niet zeiken je bent pas 25'
Toch vind ik het klote als ik me realiseer dat ik al die leeftijd heb. Ik weet dat 50 jarigen me hier nu hard zitten uit te lachen en hoewel ik daar natuurlijk begrip voor heb, laat me het wat verder toelichten.
Ik voel me qua gezondheid eigenlijk prima dus het is niet zo dat ik me lichamelijk oud voel, maar het gaat om een ander fenomeen. Namelijk dat de tijd zo snel gaat en vooral steeds sneller lijkt te gaan.
Tien jaar geleden ging ik zo'n beetje voor het eerst echt goed uit en dat werd al snel een wekelijkse aangelegenheid. 10 jaar geleden zat ik op school met mijn vrienden en vriendinnen in de pauze de bink uit te hangen. 10 jaar geleden had ik nog geen idee wat ik met mijn leven wilde en dacht ik nog 'ach dat komt later wel goed'.
Wat me stoort is dat ik het allemaal nog zo verdomd goed weet van de afgelopen 10-15 jaar. Vooral de laatste 5 jaar zijn voorbij gevlogen. Ik ben nu bijna klaar met mijn school en sta op het punt om echt te gaan beginnen... Ik heb een vriendin, woon samen, heb een leuk werk op het oog en heb in die zin (behalve financieel) eigenlijk niet veel te klagen, maar er is ook nog een andere kant van mij die bestaat. Namelijk die 15 jarige puber die nog gekke dingen wil doen, nog jong wil zijn en nog niet bezig wil zijn met ouder worden en de dood.
Dit jaar zijn er toevallig 2 kennisen van me omgekomen in een auto-ongeluk. Mijn tante heeft kanker gekregen en heeft niet lang meer. Het gaat niet om mijn persoonlijk leed, maar om de confrontatie met de dood.
Ik hoor steeds meer verhalen om me heen van ziektes en ongelukken terwijl ik dat op mijn 15e nooit had.
25 is ook zo'n typische leeftijd denk ik dat je nog tussen jeugd en 'volwassen' inzit, maar de conclusie is dat ik het vervelend vind als ik me realiseer dat ik 'al' 25 ben... En niet meer met mijn natte haartjes op de bank in pyama de droomshow aan het kijken ben met een zakje chips. Ik kan het me allemaal nog zo verdomd goed voorstellen, alsof het 5 jaar geleden is.
Daarbij, de angst voor de dood, ziekten en slijtage, waarop de kans met de dag groter wordt.
Hoe gaan jullie hier mee om? (of hebben dat gedaan?)
Tips / adviezen behalve 'niet zeiken je bent pas 25'
Nou bedankt TS, ik ben 24 en had er nog nooit zo over na gedacht.. Maar ergens heb je wel gelijk, de tijd gaat (veel te) snel.
Is dit een soort van midlifecrisis?
Op dinsdag 13 november 2012 21:54 schreef tong80 het volgende:
Ik laat je kreunen en smeken naar genade als ik je achterlangs neem.
:P
Ik laat je kreunen en smeken naar genade als ik je achterlangs neem.
:P
Tja, het is te vroeg om nu bewust stil te staan bij de mogelijkheid dat je sterft. In mijn belevenis begint dat rond 50 als de eerste mensen in je vriendenkring weg beginnen te vallen door natuurlijke oorzaken. Dat jouw vrienden bij dodelijke ongevallen betrokken waren heeft dat misschien getriggerd.
Geen zorgen, fysiek merkbare slijtage laat nog wel even op zich wachten. Misschien moet je gewoon het hele idee loslaten want je komt nu wel in een tijd waarin je alle voordelen van je leeftijd hebt. Jong genoeg om te studeren, idioot te doen en te reizen. Maar oud genoeg om de verantwoordelijke dingen des levens te doen, als je dat zou willen. Daar moet je optimaal gebruik van maken, denk ik. En dat kan alleen maar als je er redelijk zorgeloos in staat. Je maakt je druk over iets dat mogelijk kan gebeuren maar wat als je gewoon 80 wordt?
Geen zorgen, fysiek merkbare slijtage laat nog wel even op zich wachten. Misschien moet je gewoon het hele idee loslaten want je komt nu wel in een tijd waarin je alle voordelen van je leeftijd hebt. Jong genoeg om te studeren, idioot te doen en te reizen. Maar oud genoeg om de verantwoordelijke dingen des levens te doen, als je dat zou willen. Daar moet je optimaal gebruik van maken, denk ik. En dat kan alleen maar als je er redelijk zorgeloos in staat. Je maakt je druk over iets dat mogelijk kan gebeuren maar wat als je gewoon 80 wordt?
Resistance is futile.
Het punt is dat je inderdaad niet meer kunt wegduiken voor de minder leuke dingen van het leven zoals verantwoordelijkheden, zorgen (waaronder ziekte en dood) en dergelijken. Er is maar één manier om hier mee om te gaan en dat is leren ermee om te gaan. 
Helaas, zoals met veel dingen in het leven, leer je hier eigenlijk maar op één manier mee om te gaan en dat is met vallen en opstaan, schade en schande. Je kunt het zelf hooguit voor jezelf iets makkelijker maken daar dingen (gedeeltelijk) los te laten; voor mij werkt Zen hier prima voor ben ik achter gekomen de afgelopen jaren.
Ontkennen van en weglopen voor moeilijke onderwerpen is uiteraard ook een mogelijkheid, een heleboel mensen doen dit op welke manier dan ook (drank, drugs, feesten, religie en ga zo maar door), maar uiteindelijk moet jer toch een keer aan geloven. Als je dan toch al weet dat dit gaat gebeuren, kun je je er maar beter zo goed mogelijk op voorbereiden en dat is dus zo goed mogelijk leren omgaan met dit soort moeilijkheden.
Helaas, zoals met veel dingen in het leven, leer je hier eigenlijk maar op één manier mee om te gaan en dat is met vallen en opstaan, schade en schande. Je kunt het zelf hooguit voor jezelf iets makkelijker maken daar dingen (gedeeltelijk) los te laten; voor mij werkt Zen hier prima voor ben ik achter gekomen de afgelopen jaren.
Ontkennen van en weglopen voor moeilijke onderwerpen is uiteraard ook een mogelijkheid, een heleboel mensen doen dit op welke manier dan ook (drank, drugs, feesten, religie en ga zo maar door), maar uiteindelijk moet jer toch een keer aan geloven. Als je dan toch al weet dat dit gaat gebeuren, kun je je er maar beter zo goed mogelijk op voorbereiden en dat is dus zo goed mogelijk leren omgaan met dit soort moeilijkheden.
Ik snap je wel een beetje. Niet over het doodgaan specifiek, maar wel het gevoel dat je ouder word. Ik ben ook 25, haast klaar met mijn studie en ik realiseer me dat dan mijn jeugd echt definitief voorbij is.
Nooit meer dagen gewoon luieren en een beetje chillen met vrienden. Nooit meer eens zomaar op een dinsdagmiddag besluiten iets te gaan doen.
Ik zie het al bij vrienden die klaar zijn. Ze krijgen een fulltime baan, een echte vaste relatie en voor je het weet zie je ze nog een zaterdag per maand, van 2 tot 5, dan moet je wel weer weg want ze hebben het druk in het weekend.
En dat terwijl ik persoonlijk het gevoel heb geen steek veranderd te zijn sinds ik 18 ben. Maar ja, er is niks aan te doen. Het heet trouwens een quarte- life crisis http://en.wikipedia.org/wiki/Quarter-life_crisis
Nooit meer dagen gewoon luieren en een beetje chillen met vrienden. Nooit meer eens zomaar op een dinsdagmiddag besluiten iets te gaan doen.
Ik zie het al bij vrienden die klaar zijn. Ze krijgen een fulltime baan, een echte vaste relatie en voor je het weet zie je ze nog een zaterdag per maand, van 2 tot 5, dan moet je wel weer weg want ze hebben het druk in het weekend.
En dat terwijl ik persoonlijk het gevoel heb geen steek veranderd te zijn sinds ik 18 ben. Maar ja, er is niks aan te doen. Het heet trouwens een quarte- life crisis
http://en.wikipedia.org/wiki/Quarter-life_crisis
Ook geen sig dus
Kan nog wel. Maar dan moet het roer om bij TS.quote:Op maandag 7 februari 2011 01:52 schreef TimMer1981 het volgende:
Het punt is dat je inderdaad niet meer kunt wegduiken voor de minder leuke dingen van het leven zoals verantwoordelijkheden, zorgen (waaronder ziekte en dood) en dergelijken. Er is maar één manier om hier mee om te gaan en dat is leren ermee om te gaan.
Uiteindelijk, ja. Maar op je 25ste is dat echt nog geen noodzaak.quote:Helaas, zoals met veel dingen in het leven, leer je hier eigenlijk maar op één manier mee om te gaan en dat is met vallen en opstaan, schade en schande. Je kunt het zelf hooguit voor jezelf iets makkelijker maken daar dingen (gedeeltelijk) los te laten; voor mij werkt Zen hier prima voor ben ik achter gekomen de afgelopen jaren.
Ontkennen van en weglopen voor moeilijke onderwerpen is uiteraard ook een mogelijkheid, een heleboel mensen doen dit op welke manier dan ook (drank, drugs, feesten, religie en ga zo maar door), maar uiteindelijk moet jer toch een keer aan geloven. Als je dan toch al weet dat dit gaat gebeuren, kun je je er maar beter zo goed mogelijk op voorbereiden en dat is dus zo goed mogelijk leren omgaan met dit soort moeilijkheden.
Resistance is futile.
Mja, ik ben nu bijna 42, maar ik herken het wel... bij mij kwam dat ook zo rond mijn 25 voor het eerst echt hard binnen.
En ook ik verlangde terug naar de tijd rond mijn 15e (die muziek waar ik extra van genoot, dat bijna alles nog nieuw is en je het daarom extra sterk beleefde).
Tegelijkertijd weet ik nog heel goed dat ik rond mijn 15e bepaald niet echt gelukkig was...Je vergeet de nadelen van die jonge leeftijd (vroeg thuis zijn, regeltjes van ouders volgen, in mijn geval toen nog totaal niet in de belangstelling van de meiden staan... dagelijks op de fiets -door weer en wind- ipv met de auto).
En wat je al zei, je bent pas 25... een dooddoener? Neh, mannen zijn pas rond hun 27e op het fysieke top!
Maar je hebt ook wel gelijk; er gaan steeds meer kennisen dood, je vriendengroep waait uit over het hele land...
Maar de dood, ziekten en slijtage... daar zou ik me de komende jaren nog niet druk om maken.
Als het komt, dan komt het... maar het komt slechts voor heel weinigen onder de 50.
En hoe je er mee omkunt gaan? Relativeren, altijd relativeren. Klinkt onbeduidend, maar vergelijk je desnoods met een 50 jarige... of met een 70 jarige.... en denk dan; ach wat heb ik te klagen... met die ellende reken ik wel af als het mijn tijd is.
En ook ik verlangde terug naar de tijd rond mijn 15e (die muziek waar ik extra van genoot, dat bijna alles nog nieuw is en je het daarom extra sterk beleefde).
Tegelijkertijd weet ik nog heel goed dat ik rond mijn 15e bepaald niet echt gelukkig was...Je vergeet de nadelen van die jonge leeftijd (vroeg thuis zijn, regeltjes van ouders volgen, in mijn geval toen nog totaal niet in de belangstelling van de meiden staan... dagelijks op de fiets -door weer en wind- ipv met de auto).
En wat je al zei, je bent pas 25... een dooddoener? Neh, mannen zijn pas rond hun 27e op het fysieke top!
Maar je hebt ook wel gelijk; er gaan steeds meer kennisen dood, je vriendengroep waait uit over het hele land...
Maar de dood, ziekten en slijtage... daar zou ik me de komende jaren nog niet druk om maken.
Als het komt, dan komt het... maar het komt slechts voor heel weinigen onder de 50.
En hoe je er mee omkunt gaan? Relativeren, altijd relativeren. Klinkt onbeduidend, maar vergelijk je desnoods met een 50 jarige... of met een 70 jarige.... en denk dan; ach wat heb ik te klagen... met die ellende reken ik wel af als het mijn tijd is.
De wereld is vol met kleuren, neem geen genoegen met een zwart/ wit visie. De kleuren zitten vaak in de nuance.
Ik ben 28 en heb m'n eerste grijze haren al ontdekt. Dat is pas een vreemde gewaarwording.
Bijen zoemen
De hei is paars
Er zijn dus bloemen
En touringcars
De hei is paars
Er zijn dus bloemen
En touringcars
Relativeren is een goede inderdaad. Denk maar eens aan de mensen in 3de wereld landen bijvoorbeeld, die nooit dezelfde levenskwalitiet hebben gehad en waarschijnlijk nog gaan krijgen die jij wel had en waarschijnlijk nog gaat krijgen.
Maar het is wel herkenbaar.
Maar het is wel herkenbaar.
Ik vind dat je al vroeg met deze gedachten worstelt. Ik ben 48. Zie er tegenop om 50 te worden. Word steeds meer geconfronteerd met de dood en andere ellende. Toen ik 25 was was ik niet bezig met de dingen die je postte. Ik ging toen nog naar een jongerencamping op Terschelling.
Ik begrijp je wel. Goethe was ook jong toen ie over weltschmerz schreef. Ik kan je wel zeggen dat je van je leeftijd moet genieten. 25 in mijn gevoelsbelevenis begint het dan net.
Ik vond mezelf ook te oud om een nieuwe studie te beginnen toen ik begin 20 was. Nu denk ik had het maar gedaan. Ik ben gelukkig wel jong van geest. Anders zou ik niet als een puber posten op mijn leeftijd. Maar ik kan je één ding zeggen 25 is jong. Ik ben nu 22 jaar ouder dan Cruijff in de WK-74 finale en jij één jaar jonger.
Ik begrijp je wel. Goethe was ook jong toen ie over weltschmerz schreef. Ik kan je wel zeggen dat je van je leeftijd moet genieten. 25 in mijn gevoelsbelevenis begint het dan net.
Ik vond mezelf ook te oud om een nieuwe studie te beginnen toen ik begin 20 was. Nu denk ik had het maar gedaan. Ik ben gelukkig wel jong van geest. Anders zou ik niet als een puber posten op mijn leeftijd. Maar ik kan je één ding zeggen 25 is jong. Ik ben nu 22 jaar ouder dan Cruijff in de WK-74 finale en jij één jaar jonger.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Met dat realiseren dat je sterft had ik rond mijn tiende jaar volgens mij. Ik zat een paar weken in een dipje omdat ik realiseerde dat mijn leven eigenlijk 'nutteloos' is. Wat je ook doet, je sterft toch.
Uiteindelijk kwam ik op de conclusie om gewoon het beste uit mijn leven te halen. Erover piekeren is tijdsverspilling, want ik zal hoe dan ook toch sterven.
Ik weet niet of je hieraan wat hebt, TS.
Uiteindelijk kwam ik op de conclusie om gewoon het beste uit mijn leven te halen. Erover piekeren is tijdsverspilling, want ik zal hoe dan ook toch sterven.
Ik weet niet of je hieraan wat hebt, TS.
Op dinsdag 13 november 2012 21:54 schreef tong80 het volgende:
Ik laat je kreunen en smeken naar genade als ik je achterlangs neem.
:P
Ik laat je kreunen en smeken naar genade als ik je achterlangs neem.
:P
ts? is je leven een sleur? met teveel stomme verplichtingen? dat kan een oorzaak zijn ( dat heb ik dus heel sterk....door alle vervelende dingen die ik in mn leven heb kom ik nooit tot rust)
is je baan wel de juiste? of werk je teveel uur in de week? vrije tijd is heel kostbaar hey?....
is je baan wel de juiste? of werk je teveel uur in de week? vrije tijd is heel kostbaar hey?....
leeftijd zegt nix.... ik ben ook wel eens tieners tegengekomen die chronische migraine hadden door spanningen.....iets wat je normaal alleen bij hele oude vrouwen ziet.....quote:
Ik vind dat je al vroeg met deze gedachten worstelt. Ik ben 48. Zie er tegenop om 50 te worden. Word steeds meer geconfronteerd met de dood en andere ellende. Toen ik 25 was was ik niet bezig met de dingen die je postte. Ik ging toen nog naar een jongerencamping op Terschelling.
Ik begrijp je wel. Goethe was ook jong toen ie over weltschmerz schreef. Ik kan je wel zeggen dat je van je leeftijd moet genieten. 25 in mijn gevoelsbelevenis begint het dan net.
Ik vond mezelf ook te oud om een nieuwe studie te beginnen toen ik begin 20 was. Nu denk ik had het maar gedaan. Ik ben gelukkig wel jong van geest. Anders zou ik niet als een puber posten op mijn leeftijd. Maar ik kan je één ding zeggen 25 is jong. Ik ben nu 22 jaar ouder dan Cruijff in de WK-74 finale en jij één jaar jonger.
Shit, volgens mij ben ik best vroeg met mijn quart life crisis. Ben 20 maar man wat gaat het hard 
Begin ook op een heel ander bewustzijns level te zitten de laatste paar maanden. Maak verstandige keuzes en ga spanning en risico's uit de weg, waar ik mezelf vroeger maar al te graag in stortte. Het komt zelfs regelmatig voor dat ik geen zin heb om uit te gaan 
Werk is 1 grote sleur.... bwabwabwa..
Begin ook op een heel ander bewustzijns level te zitten de laatste paar maanden. Maak verstandige keuzes en ga spanning en risico's uit de weg, waar ik mezelf vroeger maar al te graag in stortte. Het komt zelfs regelmatig voor dat ik geen zin heb om uit te gaan Werk is 1 grote sleur.... bwabwabwa..
Tong80 is 48? Neeeuuuhhhhhhhhhquote:
Ik vind dat je al vroeg met deze gedachten worstelt. Ik ben 48. Zie er tegenop om 50 te worden. Word steeds meer geconfronteerd met de dood en andere ellende. Toen ik 25 was was ik niet bezig met de dingen die je postte. Ik ging toen nog naar een jongerencamping op Terschelling.
Ik begrijp je wel. Goethe was ook jong toen ie over weltschmerz schreef. Ik kan je wel zeggen dat je van je leeftijd moet genieten. 25 in mijn gevoelsbelevenis begint het dan net.
Ik vond mezelf ook te oud om een nieuwe studie te beginnen toen ik begin 20 was. Nu denk ik had het maar gedaan. Ik ben gelukkig wel jong van geest. Anders zou ik niet als een puber posten op mijn leeftijd. Maar ik kan je één ding zeggen 25 is jong. Ik ben nu 22 jaar ouder dan Cruijff in de WK-74 finale en jij één jaar jonger.
Maar ik voel me nog jong. Ruk als een puber.quote:
[..]
Tong80 is 48? Neeeuuuhhhhhhhhh
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ja die pagina over die quarter-life-crisis had ik al eens ooit gelezen. Sterker nog, ik heb zelf die term al eens ooit bedacht in een gesprek met iemand voordat ik er over had gehoord.
Ik weet dat er maar 1 oplossing is en dat is gewoon dingen accepteren zoals ze zijn, tenzij je er iets aan kunt veranderen. Leeftijd, ouderdom en dat soort dingen zijn niet te veranderen, dus accepteren.
Maar ik vind het moeilijk om er 100% vrede mee te hebben. Ik weet dat ik op mijn 15e inderdaad, zoals iemand hier zei, ook niet altijd gelukkig was maar ik was toen wel veel 'puurder'... Daarmee bedoel ik minder analytisch.
Dingen waren zoals ze waren en ik zat 'in' het leven. Nu denk ik er te veel over na. Over alles eigenlijk wel... Ik heb me overigens wel een keer verdiept in leven in het nu (en bijbehorende boeken) en dat geeft me opzich wel een gelukzalig gevoel voor zolang het duurt, maar uiteindelijk vind ik vrijwel alle confrontaties met mijn leeftijd, dood, ziekten en ouderdom gewoon klote.
Als mensen gemiddeld 1000 jaar zouden worden zou ik het gevoel niet hebben Maar het feit dat ik nog maximaal een jaar of 50/60 leeft (zo'n 600 maanden) vind ik echt een verschrikking om over na te denken. Vooral rekening houdend met de achteruitgang van je lichaam en dus de mogelijkheden...
10 jaar terug was er van dit alles geen sprake, ook niet dit soort belachelijke realisaties.
Ik weet dat er maar 1 oplossing is en dat is gewoon dingen accepteren zoals ze zijn, tenzij je er iets aan kunt veranderen. Leeftijd, ouderdom en dat soort dingen zijn niet te veranderen, dus accepteren.
Maar ik vind het moeilijk om er 100% vrede mee te hebben. Ik weet dat ik op mijn 15e inderdaad, zoals iemand hier zei, ook niet altijd gelukkig was maar ik was toen wel veel 'puurder'... Daarmee bedoel ik minder analytisch.
Dingen waren zoals ze waren en ik zat 'in' het leven. Nu denk ik er te veel over na. Over alles eigenlijk wel... Ik heb me overigens wel een keer verdiept in leven in het nu (en bijbehorende boeken) en dat geeft me opzich wel een gelukzalig gevoel voor zolang het duurt, maar uiteindelijk vind ik vrijwel alle confrontaties met mijn leeftijd, dood, ziekten en ouderdom gewoon klote.
Als mensen gemiddeld 1000 jaar zouden worden zou ik het gevoel niet hebben
Maar het feit dat ik nog maximaal een jaar of 50/60 leeft (zo'n 600 maanden) vind ik echt een verschrikking om over na te denken. Vooral rekening houdend met de achteruitgang van je lichaam en dus de mogelijkheden...10 jaar terug was er van dit alles geen sprake, ook niet dit soort belachelijke realisaties.
Over 40 jaar bestaat er vast wel een mogelijkheid om jezelf in te laten vriezenquote:
Ja die pagina over die quarter-life-crisis had ik al eens ooit gelezen. Sterker nog, ik heb zelf die term al eens ooit bedacht in een gesprek met iemand voordat ik er over had gehoord.
Ik weet dat er maar 1 oplossing is en dat is gewoon dingen accepteren zoals ze zijn, tenzij je er iets aan kunt veranderen. Leeftijd, ouderdom en dat soort dingen zijn niet te veranderen, dus accepteren.
Maar ik vind het moeilijk om er 100% vrede mee te hebben. Ik weet dat ik op mijn 15e inderdaad, zoals iemand hier zei, ook niet altijd gelukkig was maar ik was toen wel veel 'puurder'... Daarmee bedoel ik minder analytisch.
Dingen waren zoals ze waren en ik zat 'in' het leven. Nu denk ik er te veel over na. Over alles eigenlijk wel... Ik heb me overigens wel een keer verdiept in leven in het nu (en bijbehorende boeken) en dat geeft me opzich wel een gelukzalig gevoel voor zolang het duurt, maar uiteindelijk vind ik vrijwel alle confrontaties met mijn leeftijd, dood, ziekten en ouderdom gewoon klote.
Als mensen gemiddeld 1000 jaar zouden worden zou ik het gevoel niet hebben
10 jaar terug was er van dit alles geen sprake, ook niet dit soort belachelijke realisaties.
(Dat bestaat nu ook al eigenlijk)Achja, volgend jaar zijn wij toch allen gedoemd!
Ik begon ook rond m'n 25ste over de dood en de vergankelijkheid der dingen, tijd etc. na te denken.
Volgens mij is dit normaal.
Als je 18 bent of nog veel jonger bent weet je heus wel dat je dood gaat en dat dingen veranderen maar je beseft het nog niet. Als kind helemaal natuurlijk alles is nog zo ver weg.
Weten en beseffen zijn twee verschillende dingen.
Op je 25ste kijk je terug naar je toen je 18 was en zie je wat er allemaal al verandert is door de tijd.
En dat geeft het besef dat alles vergankelijkheid is en de tijd toch niet iets is "voor later".
Daar komt natuurlijk ook nog eens bij dat als je 18 bent je dingen nog kunt uitstellen voor later.
Op je 25ste is later allang begonnen.
Volgens mij is dit normaal.
Als je 18 bent of nog veel jonger bent weet je heus wel dat je dood gaat en dat dingen veranderen maar je beseft het nog niet. Als kind helemaal natuurlijk alles is nog zo ver weg.
Weten en beseffen zijn twee verschillende dingen.
Op je 25ste kijk je terug naar je toen je 18 was en zie je wat er allemaal al verandert is door de tijd.
En dat geeft het besef dat alles vergankelijkheid is en de tijd toch niet iets is "voor later".
Daar komt natuurlijk ook nog eens bij dat als je 18 bent je dingen nog kunt uitstellen voor later.
Op je 25ste is later allang begonnen.
Wel een heel herkenbaar topic voor me. Het besef van mijn eigen eindigheid vind ik één van de raarste dingen die er is. Enerzijds vind ik het verschrikkelijk want inderdaad, ik wil net als jij gewoon een onbezonnen leven leiden en de eeuwige puber zijn. Anderzijds is juist die eindigheid nodig om iets van mijn leven te maken, dat ik niet eeuwig opnieuw kan proberen en zomaar wat kan doen.
In feite spartel ik ergens tussen beide uitersten in. De dood is dan ook iets onbegrijpelijks, want hoe moet ik dan leven in het licht van het feit dat ik er zometeen niet meer ben? Maakt het sowieso dan uit hoe ik leef, want na mijn dood maakt het toch niet meer uit? Dat vind ik sowieso maar een absurd idee, dat ik er op een gegeven moment niet meer ben.
In feite spartel ik ergens tussen beide uitersten in. De dood is dan ook iets onbegrijpelijks, want hoe moet ik dan leven in het licht van het feit dat ik er zometeen niet meer ben? Maakt het sowieso dan uit hoe ik leef, want na mijn dood maakt het toch niet meer uit? Dat vind ik sowieso maar een absurd idee, dat ik er op een gegeven moment niet meer ben.
Even naar het punt wat betreft angst voor de dood, aangezien ik dat zelf nooit heb gevoeld. Wat maakt je angstig voor de dood precies TS?
My mission is to kill time, and time's to kill me in its turn. How comfortable one is among murderers.
Klinkt redelijk bekend. Ik ga ervoor op de vlucht door afleiding te zoeken in dagelijkse dingen en grotere 'projecten' zoals emigratie. Over de eindigheid van m'n eigen leven maak ik me niet druk, wel dat van mensen in mijn omgeving. Ook wat ik verder met mijn leven wil, is me totaal niet duidelijk. Heb geen behoefte aan een partner maar straks misschien wel en dan is het te laat?
Professioneel en financieel gaat alles gelukkig goed, zie ook wel veel mensen van vroeger die heel moeilijk aan het werk komen. Dus heb ook niet te klagen.
Professioneel en financieel gaat alles gelukkig goed, zie ook wel veel mensen van vroeger die heel moeilijk aan het werk komen. Dus heb ook niet te klagen.
Ach ik ben 27 en merk dat ik al iets dunner op mijn kruin word en dat mijn velletje al iets losser gaat zitten en ik moet misschien een bril. Maar als ik met vrienden ben voel ik me nog steeds als 21. Je moet jezelf jong houden en niet altijd te serieus nemen en zelfspot is heerlijk!
Ik denk ook meer over het leven na, maar ik moet zeggen dat het leven na mijn 25e niet minder interessant is geworden. Ik denk meer zoiets van: tjemig, vroeger dacht ik alleen maar aan uitgaan en vrouwen, gelukkig liggen mijn interesses iets breder en daar ben ik wel blij mee!
Ik denk ook meer over het leven na, maar ik moet zeggen dat het leven na mijn 25e niet minder interessant is geworden. Ik denk meer zoiets van: tjemig, vroeger dacht ik alleen maar aan uitgaan en vrouwen, gelukkig liggen mijn interesses iets breder en daar ben ik wel blij mee!
Had het er laatst toevallig met een vriendin over dat wij dat precies hetzelfde ervaren (achter in 20), die tijdsdruk, leeftijdsgebonden verwachtingen die mensen van je hebben, maar die je ook vooral van jezelf hebt!! Wij zijn nu bijna 30 en als je 30 bent, ben je volwassen en serieus en ga je voor een gezinnetje etc etc. Maar dat willen we nog helemaal niet! We willen lol maken en feesten en reizen en domme dingen doen. Maarja, we "moeten" bijvoorbeeld wel aan de kinderen voor ons 35ste, als vrouw zijnde, want je lichaam houdt er op een gegeven moment ook mee op, of je er geestelijk nou aan toe bent of niet
Sarcasme. Herken het.
Misschien moet je je gewoon bezighouden met "willen" in plaats van "moeten".quote:
Had het er laatst toevallig met een vriendin over dat wij dat precies hetzelfde ervaren (achter in 20), die tijdsdruk, leeftijdsgebonden verwachtingen die mensen van je hebben, maar die je ook vooral van jezelf hebt!! Wij zijn nu bijna 30 en als je 30 bent, ben je volwassen en serieus en ga je voor een gezinnetje etc etc. Maar dat willen we nog helemaal niet! We willen lol maken en feesten en reizen en domme dingen doen. Maarja, we "moeten" bijvoorbeeld wel aan de kinderen voor ons 35ste, als vrouw zijnde, want je lichaam houdt er op een gegeven moment ook mee op, of je er geestelijk nou aan toe bent of niet
signatuurloos
Dus je laat je leiden door de angst dat je spijt zou kunnen krijgen als je een kans aan je voorbij laat gaan?quote:Op maandag 7 februari 2011 09:12 schreef Spirit82 het volgende:
Had het er laatst toevallig met een vriendin over dat wij dat precies hetzelfde ervaren (achter in 20), die tijdsdruk, leeftijdsgebonden verwachtingen die mensen van je hebben, maar die je ook vooral van jezelf hebt!! Wij zijn nu bijna 30 en als je 30 bent, ben je volwassen en serieus en ga je voor een gezinnetje etc etc. Maar dat willen we nog helemaal niet! We willen lol maken en feesten en reizen en domme dingen doen. Maarja, we "moeten" bijvoorbeeld wel aan de kinderen voor ons 35ste, als vrouw zijnde, want je lichaam houdt er op een gegeven moment ook mee op, of je er geestelijk nou aan toe bent of niet
Whut? Nee? Ik doe gewoon lekker waar ik zin in heb, maar ik voel gewoon die tijdsdruk en ik denk dat praktisch iedereen daar wel last van heeftquote:
[..]
Dus je laat je leiden door de angst dat je spijt zou kunnen krijgen als je een kans aan je voorbij laat gaan?
Sarcasme. Herken het.
Haha wel herkenbaar. Was van t weekend, vlak voor sluitingstijd bij de supermarkt waar ik vanaf mijn 16e gewerkt hebt. Liep er samen met een vriend die er ook werkte rond die tijd.
Toen merkte ik ook op: vroeger maakten we ons alleen maar druk over klanten die vlak voor sluitingstijd kwamen en je winkel in de war gooiden Dat waren je enige problemen als 16 jarige. Mooi man 
Ben nu 25 en begin al kaal te worden
Toen merkte ik ook op: vroeger maakten we ons alleen maar druk over klanten die vlak voor sluitingstijd kwamen en je winkel in de war gooiden
Dat waren je enige problemen als 16 jarige. Mooi man Ben nu 25 en begin al kaal te worden
Zeer herkenbaar verhaal, ik zou het bijna zelf geschreven kunnen hebben. Het is soms best vervelend om terug te denken aan momenten uit je jeugd die nooit meer terug zullen komen. Maar daar staat tegenover dat je nu ook weer nieuwe dingen tegemoet gaat waar je vroeger naar verlangde en die zeker de moeite waard zijn.
Dat de tijd steeds sneller gaat ervaar ik ook zo, met name als je fulltime gaat werken vliegen de weken (en de weekenden zo mogelijk nog sneller) voorbij. Dat is eigenlijk waar ik de meeste moeite mee heb. Aan de andere kant is dat juist de beste reden om gewoon maar zoveel mogelijk van het moment te genieten. Het leven is nu eenmaal kort....
Voor zover ik het uit je verhaal kan opmaken lijk je het allemaal prima voor elkaar te hebben. Dat is in ieder geval iets om gelukkig mee te zijn, genoeg mensen (ook van jouw leeftijd) die het een stuk slechter hebben.
Uiteindelijk is het inderdaad gewoon een kwestie van accepteren. Je doet er nu eenmaal niets tegen en iedereen zit in hetzelfde schuitje, vroeg of later.
Dat de tijd steeds sneller gaat ervaar ik ook zo, met name als je fulltime gaat werken vliegen de weken (en de weekenden zo mogelijk nog sneller) voorbij. Dat is eigenlijk waar ik de meeste moeite mee heb. Aan de andere kant is dat juist de beste reden om gewoon maar zoveel mogelijk van het moment te genieten. Het leven is nu eenmaal kort....
Voor zover ik het uit je verhaal kan opmaken lijk je het allemaal prima voor elkaar te hebben. Dat is in ieder geval iets om gelukkig mee te zijn, genoeg mensen (ook van jouw leeftijd) die het een stuk slechter hebben.
Uiteindelijk is het inderdaad gewoon een kwestie van accepteren. Je doet er nu eenmaal niets tegen en iedereen zit in hetzelfde schuitje, vroeg of later.
Ik zie juist uit naar de 30-er jaren. Dat moet mijn decennium worden .
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ben 37 en het ligt toch echt eraan hoe je er zelf mee omgaat.
Het is nu anders dat ik op mezelf woon en zelf de rekening betaal en de zorg voor mijn huisje, maar doe nog steeds wat ik zelf wil en staar me niet zo blind op leeftijd.
Voor de dood ben ik ook niet bang, door wat voorvallen in mijn omgeving en het is iets wat er gewoon bij hoort.
Nu moet ik wel zeggen dat ik uit een familie kom waar mijn opa zijn 80e nog hertrouwde en zelfs in zijn bejaarde jaartjes er het beste van maakte.
Ik denk dat je niet zo'n stempeltje op leeftijd moet zetten en gewoon doen wat je zelf fijn en prettig vind ( behalve dan in een luier rondlopen want dat is dan erg vreemd )
Het is nu anders dat ik op mezelf woon en zelf de rekening betaal en de zorg voor mijn huisje, maar doe nog steeds wat ik zelf wil en staar me niet zo blind op leeftijd.
Voor de dood ben ik ook niet bang, door wat voorvallen in mijn omgeving en het is iets wat er gewoon bij hoort.
Nu moet ik wel zeggen dat ik uit een familie kom waar mijn opa zijn 80e nog hertrouwde en zelfs in zijn bejaarde jaartjes er het beste van maakte.
Ik denk dat je niet zo'n stempeltje op leeftijd moet zetten en gewoon doen wat je zelf fijn en prettig vind ( behalve dan in een luier rondlopen want dat is dan erg vreemd
)
was hier niet al een topic over?
OT: herkenbaar. Voelt alsof ik al veel gemist heb.
OT: herkenbaar. Voelt alsof ik al veel gemist heb.
Ja, met zo'n instelling blijf je natuurlijk zwakbegaafd
Voel me niet 33 ,maar nog steeds 18.
Alleen je merkt gewoon dat je verandert.
Je kop word ouder ,je haren worden grijs.
Ook lichamelijk word het uithoudings vermogen minder.
Ook al sport je veel.
Vroeger konden we we gewoon 3 dagen aan een doorgaan ,nu 1 nacht soorzakken is paar dagen bij komen.
Wel word je iets serieuser ,maar heb daar geen zin in bah
Alleen je merkt gewoon dat je verandert.
Je kop word ouder ,je haren worden grijs.
Ook lichamelijk word het uithoudings vermogen minder.
Ook al sport je veel.
Vroeger konden we we gewoon 3 dagen aan een doorgaan ,nu 1 nacht soorzakken is paar dagen bij komen.
Wel word je iets serieuser ,maar heb daar geen zin in bah
Herkenbaar verhaal ts.
Ik weet nog dat ik net 17 was toen mijn oma doodging. Ik stond er toen niet bij stil. Ze was een oude vrouw en doodgaan hoort bij het leven. Ze leefde in het buitenland en ik had ook niet zoveel contact met haar.
Maar toen drie jaar later mijn jonge oom waarmee ik veel contact had plotseling overleed terwijl ie een maand eerder nog gezond was, dat kwam best wel hard aan. Het gevoel wat je nu beschrijft had ik dus op mijn 20ste al.
Dit soort minder leuke zaken in het leven zetten je aan het denken over het leven, wat we hier op aarde doen, waarom we leven etc. En dan heb je ook nog mensen zoals " TimMer1981" die religie in één adem noemt met drugs, alcohol en feesten. Maar hij vindt zichzelf zo wijs omdat ie aan Zen doet, wat een vorm van boeddhisme is, en dat laatste is net zo goed een religie, maar goed, whatever.
Ik kan jullie in ieder geval één ding nu al vertellen: jullie zullen nooit echt gelukkig worden en innerlijke rust vinden zolang je weigert om de Schepper van de hemelen en de aarde, onze enige en echte God ALLAH te aanbidden. We zijn allemaal als moslims geboren maar zijn door onze ouders en omgeving afgedwaald van het rechte pad dat leidt naar de Hemel. Onze enige taak op deze wereld is om in Hem te geloven en Hem alleen te aanbidden zonder deelgenoten aan Hem toe te kennen!
Jullie zijn vast eerder reacties van onwetende mensen tegengekomen die religie bespotten en roepen: Islam is vrede. Nou die mensen hebben het verkeerd begrepen. Islam is niet vrede. Islam is overgave. En moslims geven zich over aan de Almachtige Schepper van de hemelen en de aarde. God heeft de heilige Koran als genade naar de mensheid gestuurd. Hij heeft 124.000 profeten (zoals Abraham, Mozes, Jezus etc.) gestuurd naar alle volkeren die ooit hebben rondgelopen op deze aarde, profeet Mohammed (vrede zij met hem) was Zijn allerlaatste en beste profeet. Na hem zal er geen andere profeet meer volgen.
God heeft ons de opdracht gegeven om moslims te worden, om ons over te geven aan Hem en de enige religie die acceptabel is voor Hem, de Islam, te volgen. Hij heeft ons ook verteld dat ie ons zal testen (kijken of je een goede moslim bent) door middel van ons verschillende beproevingen te laten doorstaan. Als jou iets slechts overkomt, dan zeg je Alhamdulillah, en wanneer jou iets goeds overkomt dan zeg je hetzelfde! Je dankt en prijst God altijd!
Denk niet al te licht over dit onderwerp. Ga op onderzoek uit. Denk niet dat dit een Arabische religie is, de meerderheid van de moslims zijn niet-Arabieren. Vraag jezelf eens af hoe het kan dat de Islam nog altijd de snelstgroeiende religie van de wereld is terwijl het op hetzelfde moment ook de enige religie is waartegen een hetze gaande is van de satanisten die er alles aan doen om deze religie van God te vernietigen. Maar God heeft al beloofd dat dit nooit zal gebeuren, en dat Zijn licht nooit zal worden uitgedoofd, wat de ongelovigen ook zullen doen, of ze de moslims nou belachelijk maken in de media of niet, of ze nou islamitische landen platgooien of niet of ze de Koran willen verbieden of niet. De Islam zal op aarde blijven tot de Dag des oordeels aanbreekt en wij allemaal zullen worden beoordeeld op onze daden die we hebben begaan in dit leven. Als je dacht dat je het nu erg hebt, bedenk dan hoe erg het zal worden als je een eeuwigheid in de hel moet doorbrengen!
1:1 In de naam van God, de erbarmer, de barmhartige. Lof zij God, de Heer van de wereldbewoners, de erbarmer, de barmhartige, de heerser op de oordeelsdag. U dienen wij en U vragen wij om hulp. Leid ons op de juiste weg, de weg van hen aan wie U genade geschonken hebt, op wie geen toorn rust en die niet dwalen.
Geprezen zij Hij! ...de schepper van de hemelen en de aarde. Wanneer Hij iets beslist dan zegt Hij er slechts tegen: Wees! en het is. 2:116-117
Ik weet nog dat ik net 17 was toen mijn oma doodging. Ik stond er toen niet bij stil. Ze was een oude vrouw en doodgaan hoort bij het leven. Ze leefde in het buitenland en ik had ook niet zoveel contact met haar.
Maar toen drie jaar later mijn jonge oom waarmee ik veel contact had plotseling overleed terwijl ie een maand eerder nog gezond was, dat kwam best wel hard aan. Het gevoel wat je nu beschrijft had ik dus op mijn 20ste al.
Dit soort minder leuke zaken in het leven zetten je aan het denken over het leven, wat we hier op aarde doen, waarom we leven etc. En dan heb je ook nog mensen zoals " TimMer1981" die religie in één adem noemt met drugs, alcohol en feesten. Maar hij vindt zichzelf zo wijs omdat ie aan Zen doet, wat een vorm van boeddhisme is, en dat laatste is net zo goed een religie, maar goed, whatever.
Ik kan jullie in ieder geval één ding nu al vertellen: jullie zullen nooit echt gelukkig worden en innerlijke rust vinden zolang je weigert om de Schepper van de hemelen en de aarde, onze enige en echte God ALLAH te aanbidden. We zijn allemaal als moslims geboren maar zijn door onze ouders en omgeving afgedwaald van het rechte pad dat leidt naar de Hemel. Onze enige taak op deze wereld is om in Hem te geloven en Hem alleen te aanbidden zonder deelgenoten aan Hem toe te kennen!
Jullie zijn vast eerder reacties van onwetende mensen tegengekomen die religie bespotten en roepen: Islam is vrede. Nou die mensen hebben het verkeerd begrepen. Islam is niet vrede. Islam is overgave. En moslims geven zich over aan de Almachtige Schepper van de hemelen en de aarde. God heeft de heilige Koran als genade naar de mensheid gestuurd. Hij heeft 124.000 profeten (zoals Abraham, Mozes, Jezus etc.) gestuurd naar alle volkeren die ooit hebben rondgelopen op deze aarde, profeet Mohammed (vrede zij met hem) was Zijn allerlaatste en beste profeet. Na hem zal er geen andere profeet meer volgen.
God heeft ons de opdracht gegeven om moslims te worden, om ons over te geven aan Hem en de enige religie die acceptabel is voor Hem, de Islam, te volgen. Hij heeft ons ook verteld dat ie ons zal testen (kijken of je een goede moslim bent) door middel van ons verschillende beproevingen te laten doorstaan. Als jou iets slechts overkomt, dan zeg je Alhamdulillah, en wanneer jou iets goeds overkomt dan zeg je hetzelfde! Je dankt en prijst God altijd!
Denk niet al te licht over dit onderwerp. Ga op onderzoek uit. Denk niet dat dit een Arabische religie is, de meerderheid van de moslims zijn niet-Arabieren. Vraag jezelf eens af hoe het kan dat de Islam nog altijd de snelstgroeiende religie van de wereld is terwijl het op hetzelfde moment ook de enige religie is waartegen een hetze gaande is van de satanisten die er alles aan doen om deze religie van God te vernietigen. Maar God heeft al beloofd dat dit nooit zal gebeuren, en dat Zijn licht nooit zal worden uitgedoofd, wat de ongelovigen ook zullen doen, of ze de moslims nou belachelijk maken in de media of niet, of ze nou islamitische landen platgooien of niet of ze de Koran willen verbieden of niet. De Islam zal op aarde blijven tot de Dag des oordeels aanbreekt en wij allemaal zullen worden beoordeeld op onze daden die we hebben begaan in dit leven. Als je dacht dat je het nu erg hebt, bedenk dan hoe erg het zal worden als je een eeuwigheid in de hel moet doorbrengen!
1:1 In de naam van God, de erbarmer, de barmhartige. Lof zij God, de Heer van de wereldbewoners, de erbarmer, de barmhartige, de heerser op de oordeelsdag. U dienen wij en U vragen wij om hulp. Leid ons op de juiste weg, de weg van hen aan wie U genade geschonken hebt, op wie geen toorn rust en die niet dwalen.
Geprezen zij Hij! ...de schepper van de hemelen en de aarde. Wanneer Hij iets beslist dan zegt Hij er slechts tegen: Wees! en het is. 2:116-117
Mijn enige taak als moslim is om de boodschap over te brengen. De Koran leert ons namelijk dat religie geen dwang kent. Allah leidt wie Hij wilt. Bedenk dat ik er niet rijker door wordt door zo'n lang stuk tekst te typen, en ik echt het beste met jullie voorheb en daarom de moeite heb genomen om jullie te informeren. Misschien dat mijn boodschap nu niet doordringt, maar over een paar jaar zul je jezelf tegengekomen en terugdenken aan dit moment, dat is een belofte! Luister eens naar de Islamitische oproep tot gebed. Daar krijg je toch kippenvel van!quote:If anyone has a real desire to be a Muslim and has full conviction and strong belief that Islam is the true religion ordained by Allah for all human-beings, then, one should pronounce the "Shahada", the testimony of faith, without further delay. The Holy Qur'an is explicit on this regard as Allah states:
"The Religion in the sight of Allah is Islam." (Qur'an 3:19)
In another verse of the Holy Qur'an, Allah states:
"If anyone desires a religion other than Islam (Submission to Allah), Never will it be accepted of him; and in the Hereafter he will be in the ranks of those who have lost."(Qur'an 3:85)
If a person does not pronounce the Shahada and enter Islaam, we cannot say that he is a Muslim, even if he admired Islaam and recognized that it the best religion, a great religion, and so on. Abu Taalib, the uncle of the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) died a kaafir (non-Muslim), and Allaah forbade His Prophet to pray for forgiveness for him, even though he used to defend the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) and said in his poems: "I do know that the religion of Muhammad is better than all other religions of mankind; were it not for fear of blame or slander, you would find me accepting it completely."
![Islamic Call to Prayer - [Islam Calls You]](http://i.ytimg.com/vi/EAvlimEYEpQ/default.jpg)
Ach, ik ben pas 35, maar denk ook zo.
Mijn leven gaat nog steeds in cycloonvaart aan mij voorbij.
En vaak ben ik nog steeds een halve puber, en ik wordt ook jong geschat dus het kan ( )
. En mijn vrienden af en toe ook, vooral in periodes tussen banen en/of vrouwen in, duiken we gewoon de kroeg in, zitten tot 3:00 met bier/cola/chips op de bank te Playstationnen, tot dat het wordt afgebeld omdat ze weer een baan hebben gevonden/ ikzelf een baan heb gevonden of ze aan de vrouw weer zijn.
Ik zou zeggen: gewoon van genieten maar wel opletten dat je de dingen blijft doen, die je wil doen.
Weltrusten!
Mijn leven gaat nog steeds in cycloonvaart aan mij voorbij.
En vaak ben ik nog steeds een halve puber, en ik wordt ook jong geschat dus het kan (
). En mijn vrienden af en toe ook, vooral in periodes tussen banen en/of vrouwen in, duiken we gewoon de kroeg in, zitten tot 3:00 met bier/cola/chips op de bank te Playstationnen, tot dat het wordt afgebeld omdat ze weer een baan hebben gevonden/ ikzelf een baan heb gevonden of ze aan de vrouw weer zijn.
Ik zou zeggen: gewoon van genieten maar wel opletten dat je de dingen blijft doen, die je wil doen.
Weltrusten!
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Jeetje, ik weet niet, misschien het idee dat je er ooit niet meer bent en nooit meer zult zijn?quote:
Even naar het punt wat betreft angst voor de dood, aangezien ik dat zelf nooit heb gevoeld. Wat maakt je angstig voor de dood precies TS?
Rede genoeg om de dood niet bepaald met een glimlach tegemoet te gaan.
Door dit topic moest ik aan de film About Schmidt denken. Ooit gemarket als een comedy, maar eigenlijk is het een verhaal van een oude man die worstelt met de zin van het leven, en zijn sterfelijkheid. Schitterende film.
[ Bericht 46% gewijzigd door Dennis_enzo op 08-02-2011 00:47:26 ]
[ Bericht 46% gewijzigd door Dennis_enzo op 08-02-2011 00:47:26 ]
Ook geen sig dus
Nadat op mijn 30e een goede vriend plotseling overleed vier ik ieder jaar dat ik nog leef. En bedenk ik me hoe graag hij deze extra jaren gehad zou willen hebben.
Ik lees dat jij ook met de dood geconfronteerd bent TS maar jij reageert er anders op. Ik had dat ook hoor, in het begin. Bang om zelf dood te gaan, ziek te worden, steeds denken aan de eindigheid van het leven. Ik heb zelf wat hulp gehad van een psych om over die angst heen te komen maar dat heeft natuurlijk niet iedereen nodig.
Probeer je visie op het leven te veranderen en als deze dip lang duurt, aarzel niet om hulp te vragen.
Ik lees dat jij ook met de dood geconfronteerd bent TS maar jij reageert er anders op. Ik had dat ook hoor, in het begin. Bang om zelf dood te gaan, ziek te worden, steeds denken aan de eindigheid van het leven. Ik heb zelf wat hulp gehad van een psych om over die angst heen te komen maar dat heeft natuurlijk niet iedereen nodig.
Probeer je visie op het leven te veranderen en als deze dip lang duurt, aarzel niet om hulp te vragen.
24 hier, en aangezien driekwart van de mannen in mijn familie rond hun 50ste dood neervallen denk ik weleens "shit met een beetje pech zit ik al op de helft"
posts langer dan 5 regels lees ik per definitie al niet, mijn spanningsboog is momenteel gemiddel 18 seconden
Ik zou momenteel zo met vandaag's vriend etc ruilen.
Ik zou momenteel zo met vandaag's vriend etc ruilen.
Ja, met zo'n instelling blijf je natuurlijk zwakbegaafd
Je wil dood?quote:
posts langer dan 5 regels lees ik per definitie al niet, mijn spanningsboog is momenteel gemiddel 18 seconden
Ik zou momenteel zo met vandaag's vriend etc ruilen.
Herkenbaar topic. Vroeger vond ik mensen van mijn leeftijd (31) echt oud, maar ik zie mezelf niet echt als oud en de mensen om mij heen ook niet. Ik ken mensen van 40 die nog net zoveel plezier hebben met bijvoorbeeld uitgaan. En ergens heb ik nog een heel studentachtig leven, doe veel waar ik zin in heb. Toch weet ik dat we ergens al oud zijn. En op mijn 30ste verjaardag kreeg ik opeens rimpeltjes. Ok het zijn lachrimpeltjes, maar toch, daarvoor waren ze er nog niet. 
Ik heb het zelf ook.quote:
Oke voorop gesteld, ik ben (pas) 25 jaar.
Toch vind ik het klote als ik me realiseer dat ik al die leeftijd heb. Ik weet dat 50 jarigen me hier nu hard zitten uit te lachen en hoewel ik daar natuurlijk begrip voor heb, laat me het wat verder toelichten.
Ik voel me qua gezondheid eigenlijk prima dus het is niet zo dat ik me lichamelijk oud voel, maar het gaat om een ander fenomeen. Namelijk dat de tijd zo snel gaat en vooral steeds sneller lijkt te gaan.
Tien jaar geleden ging ik zo'n beetje voor het eerst echt goed uit en dat werd al snel een wekelijkse aangelegenheid. 10 jaar geleden zat ik op school met mijn vrienden en vriendinnen in de pauze de bink uit te hangen. 10 jaar geleden had ik nog geen idee wat ik met mijn leven wilde en dacht ik nog 'ach dat komt later wel goed'.
Wat me stoort is dat ik het allemaal nog zo verdomd goed weet van de afgelopen 10-15 jaar. Vooral de laatste 5 jaar zijn voorbij gevlogen. Ik ben nu bijna klaar met mijn school en sta op het punt om echt te gaan beginnen... Ik heb een vriendin, woon samen, heb een leuk werk op het oog en heb in die zin (behalve financieel) eigenlijk niet veel te klagen, maar er is ook nog een andere kant van mij die bestaat. Namelijk die 15 jarige puber die nog gekke dingen wil doen, nog jong wil zijn en nog niet bezig wil zijn met ouder worden en de dood.
Dit jaar zijn er toevallig 2 kennisen van me omgekomen in een auto-ongeluk. Mijn tante heeft kanker gekregen en heeft niet lang meer. Het gaat niet om mijn persoonlijk leed, maar om de confrontatie met de dood.
Ik hoor steeds meer verhalen om me heen van ziektes en ongelukken terwijl ik dat op mijn 15e nooit had.
25 is ook zo'n typische leeftijd denk ik dat je nog tussen jeugd en 'volwassen' inzit, maar de conclusie is dat ik het vervelend vind als ik me realiseer dat ik 'al' 25 ben... En niet meer met mijn natte haartjes op de bank in pyama de droomshow aan het kijken ben met een zakje chips. Ik kan het me allemaal nog zo verdomd goed voorstellen, alsof het 5 jaar geleden is.
Daarbij, de angst voor de dood, ziekten en slijtage, waarop de kans met de dag groter wordt.
Hoe gaan jullie hier mee om? (of hebben dat gedaan?)
Tips / adviezen behalve 'niet zeiken je bent pas 25'
Alleen bij mij is het zo erg zeg maar, dat ik me soms afvraag of er niet een foutje is gemaakt in m`n geboorte of ik niet van 1994 ben inplaats van van 1990, ik word door veel mensen als 16-17 jaar gezien, en volgens sommige gedraag ik me ook weleens zo..
Nog een symptoom van ouder worden, als ik zie dat iemand in 1995 (o.i.d.) geboren is denk ik automatisch "Dat is nog een klein kind", dan denk ik even verder "Fuck, die is al (bijna) zestien".quote:
[..]
Ik heb het zelf ook.
Alleen bij mij is het zo erg zeg maar, dat ik me soms afvraag of er niet een foutje is gemaakt in m`n geboorte of ik niet van 1994 ben inplaats van van 1990, ik word door veel mensen als 16-17 jaar gezien, en volgens sommige gedraag ik me ook weleens zo..
quote:Harrie Jekkers
mijn ikken
Soms roep ik mijn ikken bij elkaar
Ik heb inmiddels al een aardig reservoir
En als ik dan vraag: "He welke ik is eigenlijk waar"
"Ik, ik, ik", roepen mijn ikken dan door elkaar
En dan zwaai ik met mijn voorzittershamer
Verzoek om stilte in mijn bovenkamer
En dan geef ik met een vorstelijk gebaar
Het woord aan mijn ik van negen jaar
Hij woont nog in mijn binnenkant
Kijk, daar loopt-ie met een gulden voor de kapper
Maar hij geeft zijn gulden uit aan veterdrop
Want hij vindt: 't maar een stomme lul, die kapper
Wat je ook vraagt, hij knipt altijd zo'n stekelkop
Kijk hem daar nou huilend op de gang staan
Hij is er weer een keertje uitgezet
Omdat-ie, en dat was gewaagd
Bij godsdienst heeft gevraagd
"Pater, God die weet toch alles?"
"Dus hij weet ook wat ik wil"
"Als dat dan het geval is, heb ik toch geen vrije wil!"
Kijk, daar bindt-ie met een elastiekje
Vier pennen op een rijtje naast elkaar
Omdat-ie na moet blijven, strafwerk moet schrijven
Met vier pennen is hij lekker sneller klaar
Kijk hem daar nu eens fantastisch scoren
Juichend loopt ie terug over het plein
"Goed he, met zijn linkerbeen"
"Hoezo? Hij was er overheen!"
"Joh, hij was er helemaal niet overheen"
Roept hij over het plein
"Joh, dat leek maar zo d'r overheen
Dat komt door die keeper joh
Die is veel te klein!"
Kijk, daar loopt-ie met zijn rood-oranje vlieger
Naar het landje waar je zo goed vliegeren kan
Zijn vlieger klimt omhoog, nog hoger dan de regenboog
En dan verstuurt-ie langs de draad een telegram
Waarop-ie met een potlood heeft geschreven
"Sorry God, misschien een beetje raar
Maar ik wil iets hebben, wat zelfs Sinterklaas maar niet wil geven
Ik wil zo graag een Lassiehond, met van dat Lassiehaar
Een Lassiehond, met van dat Lassiehaar"
Kijk, daar wordt-ie wakker in de winter
Hij kan even niet geloven wat ie ziet
Moet je horen hoe ie schreeuwt
"Het heeft vannacht gesneeuwd!"
Moet je zien hoe snel-ie in zijn kleren schiet
Kijk hem daar nu kwaad op Sinterklaas zijn
Wat-ie gekregen heeft, vindt ie geen flikker aan
Hij vindt het: 'achterlijk en stom
Vooral die goudvis in die kom!'
Op zijn verlanglijst stond een Lassie boven aan
En in de lente gaat-ie kikkervisjes vangen
En in de zomer fietst-ie helemaal naar Wassenaar
Hij knikkert in de knikkertijd
Daar raakt-ie dan zijn knikkers kwijt
Dan huilt-ie thuis weer nieuwe bij elkaar
Ach, mijn ik van negen jaar die alles meeheeft
Die door zijn moeder op zijn wenken wordt bediend
Hij snapt niet dat-ie in een paradijs leeft
Dat zijn vader elke dag voor hem verdiend
Maar het stomste van mijn ik van negen jaar is
Dat weet ik zeker, omdat ik hem goed ken
Het stomste wat-ie wil, met zijn kleine vrije wil
Hij wil groot zijn, net zo groot als ik nu ben
Hij wil groot zijn, net zo groot, als ik nu ben
Soms roep ik mijn ikken bij elkaar
Het woord is nu aan mijn ik van twintig jaar
Mijn ik van twintig jaar, die denkt in uitroeptekens
In zwart en wit, dwars tegen alles in
Gematigd en voorzichtig zijn, vindt-ie
Water bij de wijn
Hij wil alles of niks en niks er tussen in
En later, joh, da's voor hem allang begonnen
Hij heeft genoeg aan een acoustische gitaar
En dat later zal er trouwens later anders uitzien
Voor 'The times they're changing', reken maar
Kijk, daar zit-ie op zijn kamer met zijn vrienden
Hij heeft die middag alle platenzaken afgezocht
En voor het geld dat-ie op zaterdag verdiend heeft
De nieuwste van Bob Dylan net gekocht
Kijk, ze drinken en ze praten over vriendschap
Die zal voor eeuwig zijn, 'an everlasting song'
Ze gaan nooit meer uit elkaar, zeker weten, reken maar
En Bob Dylan zingt: 'May you stay forever young!'
En Dylan zingt 'May you stay forever young!'
Een rugzak vol met idealen, dat is mijn ik van twintig jaar
Dat wordt later bakzeil halen, want die zak is veel te zwaar
Soms roep ik mijn ikken bij elkaar
Het woord is nu aan mijn ik van dertig jaar
Mijn ik van dertig jaar is teruggekomen
Van: "Zeker weten, zwart en wit" en "Ik heb gelijk!"
Hij nuanceert met zijn verstand
De waarheid tot een diamant
Die steeds van kleur verandert als je anders kijkt
Hij geeft absoluut het voordeel aan de twijfel
Maar soms krijgt-ie opeens zo'n heimwee naar
Dat stompzinnige geloof in idealen
Van zijn uitgesproken ik van twintig jaar
Kijk, daar kiest-ie nog een keertje voor de vrijheid
Maakt z'n verkering uit en zegt z'n baantje op
Maar hij heeft veel te snel beslist, zich vreselijk vergist
Hij kan geen kant met al die nieuwe vrijheid op
Kijk, daar wordt-ie wakker met een kater
De grote ongebonden, vrije twijfelaar
Ach, kwam zijn moeder maar, met een glaasje water
Ach, was-ie maar weer veilig negen jaar
Ach, mijn ik van dertig jaar, wordt nooit geen negen meer
Hij wordt al aangesproken met: meneer
Laatst riep ik weer mijn ikken bij elkaar
En toen ik weer eens vroeg "He welke ik is eigenlijk waar?"
Zeiden mijn ikken opeens: "Zeg jij het maar
Jij bent de oudste, de ik van veertig jaar!"
En toen ik zei: "Dat zou ik eigenlijk niet weten"
Zeiden mijn ikken: "Da's helemaal niet waar
Weet je wat jij bent, joh? Je bent ons niet vergeten
Daarom roep je ons nog altijd bij elkaar"
Je bent die jongen met die rood-oranje vlieger
Die af en toe nog blij is als het sneeuwt
Je bent die jongen met lang haar
Van twintig jaar, met een gitaar
Die af en toe nog weleens over onrecht schreeuwt
En soms ben je die jongen weer van dertig
Van: "Ik weet niet, misschien, bekijk het maar"
Je bent een dromer, een drammer, een twijfelaar
Een ik van veertig jaar, die nog geen ikje is vergeten
En nog vaak van ons wil weten
Maak ik jullie af en toe nog wel eens waar
Wattan?quote:
posts langer dan 5 regels lees ik per definitie al niet, mijn spanningsboog is momenteel gemiddel 18 seconden
Ik zou momenteel zo met vandaag's vriend etc ruilen.
Op
willen is een groot woord, maar ik zou er waarschijnlijk niets op missen, dus dan kan er beter iemand doorgaan die er wel wat aan heeft....quote:
Na een niet zo beste periode eindelijk het idee hebben goed terecht te komen, want een echt leuk meisje (dacht ik) ontmoet, kom je er na 17 maanden achter dat je alles, je enige levensdoel, je reden om door te gaan, niet meer is dan een ongelooflijk verwarde/idiote/kansloze/manipulatieve/leugenachtige/biseksuele/bedriegelijke/onbetrouwbare/trieste slettenbak.quote:
Op
Ja, met zo'n instelling blijf je natuurlijk zwakbegaafd
- tijd gaat te snel - check
- shit ik ben al... (26 in mijn geval) - check
- is dit het nu... (ja bij mij de volgende)
- waarom is alle s'mislukt' in mijn leven? - check
- wat is mijn nut (check) maar daar is goed over te praten gelukkig.
- shit ik ben al... (26 in mijn geval) - check
- is dit het nu... (ja bij mij de volgende)
- waarom is alle s'mislukt' in mijn leven? - check
- wat is mijn nut (check) maar daar is goed over te praten gelukkig.
Heel herkenbaar! Verder... ik ben nu 24 en ook dat voelt soms wel oud. Als de volgende 24 jaar net ze snel gaan, ben ik zo 48!!quote:
[..]
Nog een symptoom van ouder worden, als ik zie dat iemand in 1995 (o.i.d.) geboren is denk ik automatisch "Dat is nog een klein kind", dan denk ik even verder "Fuck, die is al (bijna) zestien".
En het idee dat je op 25e fysiek op je hoogtepunt bent. Daarna wordt het minder. Oke, heel langzaam maar wel onomkeerbaar.
Ik hoop mentaal nog heel lang achttien te blijven, naast dat ik natuurlijk ook wel steeds volwassener wil worden (want mentaal ouder worden, heeft ook wel voordelen. Rustiger, beheerster enz.)
[ Bericht 0% gewijzigd door pietkanarie op 08-02-2011 13:24:46 (woord te weinig) ]
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Ik wordt dit jaar 30 en moet zeggen dat ik hetzelfde had rond mijn 25e. He bestaat nu nog steeds, maar 'belemmerd' me veel minder. Ik ben rond die tijd ook veel vrienden en kennissen verloren, dan ga je er gewoon wat meer over nadenken denk ik. Verder zat ik in een patroon wat wel erg duidelijk naar huisje/boompje/beestje leidde. Vergis je niet, dat wilde ik op zich wel, maar er gebeurde niets spannends en ik werd eigenlijk nooit getest.
Een paar keer op m'n bek gaan heeft dat wel veranderd. Je zult vanzelf inzien dat er nog genoeg mee te maken is (te veel, te weinig tijd!). Het lijkt me een normaal proces, ook al lijkt het bij sommigen veel sterker of eerder op te treden dan bij anderen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik het idee heb dat het m'n leven heeft verrijkt. Zeker omdat ik nu heel vaak de onzekerheid op zoek en dat heeft me geen windeieren gelegd, simpelweg omdat je de angst voor dat het mis gaat laat varen.
Een paar keer op m'n bek gaan heeft dat wel veranderd. Je zult vanzelf inzien dat er nog genoeg mee te maken is (te veel, te weinig tijd!). Het lijkt me een normaal proces, ook al lijkt het bij sommigen veel sterker of eerder op te treden dan bij anderen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik het idee heb dat het m'n leven heeft verrijkt. Zeker omdat ik nu heel vaak de onzekerheid op zoek en dat heeft me geen windeieren gelegd, simpelweg omdat je de angst voor dat het mis gaat laat varen.
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Herkenbaarquote:
[..]
Nog een symptoom van ouder worden, als ik zie dat iemand in 1995 (o.i.d.) geboren is denk ik automatisch "Dat is nog een klein kind", dan denk ik even verder "Fuck, die is al (bijna) zestien".
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Wacht maar tot je kinderen hebt dan gaat het nog veel harder.
Op maandag 29 maart 2010 19:12 schreef Spoortie het volgende:
Ah, dan vind ik het ook redelijk als ik in naam van alle autisten op FoK! een topic mag openen dat die HugoBaas die ene ziekte met twee k's mag krijgen, of mag dat dan weer niet?
Ah, dan vind ik het ook redelijk als ik in naam van alle autisten op FoK! een topic mag openen dat die HugoBaas die ene ziekte met twee k's mag krijgen, of mag dat dan weer niet?
Heel herkenbaar topic. Dingen als het halen van het eindexamen en rijbewijs liggen alweer jaren achter mij, maar het voelt echt nog als de dag van gisteren 
Of dat 11 september dit jaar alweer 10 jaar geleden is
Of dat 11 september dit jaar alweer 10 jaar geleden is
Enige oplossing: bewust gaan leven.
Dan gaat de tijd langzamer. Net als toen je in groep 3 zat en het 11.45 was en je nog een kwartier moest wachten tot het pauze was.....
Dan gaat de tijd langzamer. Net als toen je in groep 3 zat en het 11.45 was en je nog een kwartier moest wachten tot het pauze was.....
weet je , ik denk dat je een keertje tussenuit moet.....berg beklimmen of lange tocht maken....het moet iig fysiek zwaar zijn...... je wordt op jezelf teruggeworpen....je krijgt de tijd in jezelf te kijken.....het is misschien een raar advies, maar het zal wel werken....
Ik herken het wel. Het idee dat de jaren hard gaan.
Inmiddels ben ik 31. Dat betekent dat met hardlopen het verval langzaam maar zeker inzet. De mooiste tijd vind ik nog altijd 2003, 2004: veel uit eten, vaak contact met vrouwen en leuke reizen. Financieel en qua werk gaat het beter, op diverse andere terreinen heb ik ingeleverd. Ik heb een paar jaar geleden ook ontdekt dat ik Asperger heb.
Enfin, ik ben weer eens toe aan een vakantie. Een beetje levenservaring kan ik wel gebruiken, heb je ook wel nodig om een beetje mee te komen.
Inmiddels ben ik 31. Dat betekent dat met hardlopen het verval langzaam maar zeker inzet. De mooiste tijd vind ik nog altijd 2003, 2004: veel uit eten, vaak contact met vrouwen en leuke reizen. Financieel en qua werk gaat het beter, op diverse andere terreinen heb ik ingeleverd. Ik heb een paar jaar geleden ook ontdekt dat ik Asperger heb.
Enfin, ik ben weer eens toe aan een vakantie. Een beetje levenservaring kan ik wel gebruiken, heb je ook wel nodig om een beetje mee te komen.
Eindoordeel: je gaat boven de gestelde eisen uit.
Ah.. nou gelukkig is er genoeg zuurstof in deze tijdscapsule dus het is niet dat er gekozen hoeft te worden wie doorgaat en wie er dan het meeste aan heeft. En stel je voor: straks heeft die ander ook een keer een dip en dan is het ook weer zonde dat die nou net doorgegaan is.quote:
[..]
willen is een groot woord, maar ik zou er waarschijnlijk niets op missen, dus dan kan er beter iemand doorgaan die er wel wat aan heeft....
Nee, je bent er nu toch. Probeer er maar wat aardigs van te maken
Ik herken het ook wel.
Ik ben een type wat altijd erg toekomstgericht was: had mijn 'toekomstdromen' en vandaag stond in het teken van die toekomstdromen. En nu komt ineens dat besef... ja, maar in die 'toekomst' van over zeg 5 jaar ben ik al 32. Dan ben ik geen 'jonge knappe meid' meer, maar een vrouw.
En die 1995 dat is nog een kind is ook herkenbaar.
Toen ik zo'n 14 was waren mensen van 20-25 de 'volwassenen' waar ik tegenop keek, of waarvan ik dacht 'zo wil ik worden!'. De mensen van 30+, tja dat waren gewoon 'de volwassenen', zoals je ouders dat ook zijn. Nu ga ik daar ineens bij horen... het voelt alsof ik nu toe ben aan de 'ik ga optimaal genieten van mijn 20-er jaren' fase, terwijl ik me ineens besef dat die fase bijna voorbij is!
Ook dingen als: sneller wallen, kleine beginnende lachrimpeltjes... help, ik ben voor mijn gevoel net klaar om een volwaardige 'jonge vrouw' te zijn, maar al bezig een oudere moeder-leeftijd vrouw te worden!
Kan het niet helemaal onder woorden brengen, maar wel herkenbaar...
Ik ben een type wat altijd erg toekomstgericht was: had mijn 'toekomstdromen' en vandaag stond in het teken van die toekomstdromen. En nu komt ineens dat besef... ja, maar in die 'toekomst' van over zeg 5 jaar ben ik al 32. Dan ben ik geen 'jonge knappe meid' meer, maar een vrouw.
En die 1995 dat is nog een kind is ook herkenbaar.
Toen ik zo'n 14 was waren mensen van 20-25 de 'volwassenen' waar ik tegenop keek, of waarvan ik dacht 'zo wil ik worden!'. De mensen van 30+, tja dat waren gewoon 'de volwassenen', zoals je ouders dat ook zijn. Nu ga ik daar ineens bij horen... het voelt alsof ik nu toe ben aan de 'ik ga optimaal genieten van mijn 20-er jaren' fase, terwijl ik me ineens besef dat die fase bijna voorbij is!
Ook dingen als: sneller wallen, kleine beginnende lachrimpeltjes... help, ik ben voor mijn gevoel net klaar om een volwaardige 'jonge vrouw' te zijn, maar al bezig een oudere moeder-leeftijd vrouw te worden!
Kan het niet helemaal onder woorden brengen, maar wel herkenbaar...
Denn was schwer ist, ist auch schön, gut, groß (Beethoven)
// wandelende paradox //
// wandelende paradox //
ik snap je gevoel echt helemaal! ik zit met precies hetzelfde. ik ben nu 18, maar ik heb dit gevoel al sinds mijn 16e. toen ik 16 werd voelde ik me er eigenlijk nog niet klaar voor. de verjaardagen daarna had ik dat gevoel alleen nog maar sterker. toen ik 18 werd voelde ik me daar echt behoorlijk kut over. ik wilde niet dat mensen wisten dat ik al zo oud was geworden, en ik vertelde ook aan niemand dat ik jarig was. ik kijk nu al op tegen 19.
Ik denk dat het vooral te maken heeft met het uitstellen van de dingen doen die je echt wilt doen. Of te veel dingen doen enkel met het doel "voor later", opleiding, baan etc.
Jep sinds kort bekend dat er ook een ''midlifecrisis'' op je 25e en rond je 3e levensjaar is (rond je 3e heb je veel angsten en alles is nieuw..goede opvoeding en stabiele leefomgeving zijn daarom cruciaal voor een goede ontwikkeling rond deze jonge leeftijd)quote:
Dat klopt wat mij betreft helemaal! Dat doe deed ik altijd. En ik ben er nu eindelijk maar eens mee gekapt. Ik leef nu immers, niet later.quote:
Ik denk dat het vooral te maken heeft met het uitstellen van de dingen doen die je echt wilt doen. Of te veel dingen doen enkel met het doel "voor later", opleiding, baan etc.
Denn was schwer ist, ist auch schön, gut, groß (Beethoven)
// wandelende paradox //
// wandelende paradox //
Ik doe heel erg mijn best om hier niet om te lachenquote:
ik snap je gevoel echt helemaal! ik zit met precies hetzelfde. ik ben nu 18, maar ik heb dit gevoel al sinds mijn 16e. toen ik 16 werd voelde ik me er eigenlijk nog niet klaar voor. de verjaardagen daarna had ik dat gevoel alleen nog maar sterker. toen ik 18 werd voelde ik me daar echt behoorlijk kut over. ik wilde niet dat mensen wisten dat ik al zo oud was geworden, en ik vertelde ook aan niemand dat ik jarig was. ik kijk nu al op tegen 19.
Maar natuurlijk kan je dat gevoel ook hebben als je 18 bent, dat herken ik alleen niet, ik wilde juist erg graag 18 zijn, eindelijk volwassen! Ik kan alleen maar zeggen, geniet er nog even van!
Ik heb ze niet gezien bij de meet hoor...quote:Op dinsdag 8 februari 2011 01:08 schreef liesje1979 het volgende:
Herkenbaar topic. Vroeger vond ik mensen van mijn leeftijd (31) echt oud, maar ik zie mezelf niet echt als oud en de mensen om mij heen ook niet. Ik ken mensen van 40 die nog net zoveel plezier hebben met bijvoorbeeld uitgaan. En ergens heb ik nog een heel studentachtig leven, doe veel waar ik zin in heb. Toch weet ik dat we ergens al oud zijn. En op mijn 30ste verjaardag kreeg ik opeens rimpeltjes. Ok het zijn lachrimpeltjes, maar toch, daarvoor waren ze er nog niet.
Maar goed, straks kan je je gebit uitdoen bij het pijpen, heeft ook zo zn voordelen
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
ik snap dat het raar kan klinken. het is gewoon dat ik in de afgelopen tijd heb ervaren hoe snel de tijd eigenlijk voorbij is gevlogen vanaf mijn kindertijd tot nu. en daardoor begint een leeftijd als 30+ minder ver weg te lijken voor mij, wat me dan weer zorgen gaat barenquote:
[..]
Ik doe heel erg mijn best om hier niet om te lachen
Maar natuurlijk kan je dat gevoel ook hebben als je 18 bent, dat herken ik alleen niet, ik wilde juist erg graag 18 zijn, eindelijk volwassen! Ik kan alleen maar zeggen, geniet er nog even van!
maar ergens heb je gelijk. ik kan er beter van genieten dat ik nu 18 ben in plaats van me al druk te maken over de tijd dat ik het niet meer ben. daar heb ik dan nog alle tijd voor
|
|
Moeite met het accepteren van eigen leeftijd: Herkenbaar?
