Moeite met het accepteren van eigen leeftijd: Herkenbaar?

Nou bedankt TS, ik ben 24 en had er nog nooit zo over na gedacht.. Maar ergens heb je wel gelijk, de tijd gaat (veel te) snel.

Is dit een soort van midlifecrisis?

Ja jong dat hoort bij het volwassen worden.

Leuk he.

Tja, het is te vroeg om nu bewust stil te staan bij de mogelijkheid dat je sterft. In mijn belevenis begint dat rond 50 als de eerste mensen in je vriendenkring weg beginnen te vallen door natuurlijke oorzaken. Dat jouw vrienden bij dodelijke ongevallen betrokken waren heeft dat misschien getriggerd.

Geen zorgen, fysiek merkbare slijtage laat nog wel even op zich wachten. Misschien moet je gewoon het hele idee loslaten want je komt nu wel in een tijd waarin je alle voordelen van je leeftijd hebt. Jong genoeg om te studeren, idioot te doen en te reizen. Maar oud genoeg om de verantwoordelijke dingen des levens te doen, als je dat zou willen. Daar moet je optimaal gebruik van maken, denk ik. En dat kan alleen maar als je er redelijk zorgeloos in staat. Je maakt je druk over iets dat mogelijk kan gebeuren maar wat als je gewoon 80 wordt?

Het punt is dat je inderdaad niet meer kunt wegduiken voor de minder leuke dingen van het leven zoals verantwoordelijkheden, zorgen (waaronder ziekte en dood) en dergelijken. Er is maar één manier om hier mee om te gaan en dat is leren ermee om te gaan.

Helaas, zoals met veel dingen in het leven, leer je hier eigenlijk maar op één manier mee om te gaan en dat is met vallen en opstaan, schade en schande. Je kunt het zelf hooguit voor jezelf iets makkelijker maken daar dingen (gedeeltelijk) los te laten; voor mij werkt Zen hier prima voor ben ik achter gekomen de afgelopen jaren.

Ontkennen van en weglopen voor moeilijke onderwerpen is uiteraard ook een mogelijkheid, een heleboel mensen doen dit op welke manier dan ook (drank, drugs, feesten, religie en ga zo maar door), maar uiteindelijk moet jer toch een keer aan geloven. Als je dan toch al weet dat dit gaat gebeuren, kun je je er maar beter zo goed mogelijk op voorbereiden en dat is dus zo goed mogelijk leren omgaan met dit soort moeilijkheden.

Ik snap je wel een beetje. Niet over het doodgaan specifiek, maar wel het gevoel dat je ouder word. Ik ben ook 25, haast klaar met mijn studie en ik realiseer me dat dan mijn jeugd echt definitief voorbij is.

Nooit meer dagen gewoon luieren en een beetje chillen met vrienden. Nooit meer eens zomaar op een dinsdagmiddag besluiten iets te gaan doen.

Ik zie het al bij vrienden die klaar zijn. Ze krijgen een fulltime baan, een echte vaste relatie en voor je het weet zie je ze nog een zaterdag per maand, van 2 tot 5, dan moet je wel weer weg want ze hebben het druk in het weekend.

En dat terwijl ik persoonlijk het gevoel heb geen steek veranderd te zijn sinds ik 18 ben. Maar ja, er is niks aan te doen. Het heet trouwens een quarte- life crisis http://en.wikipedia.org/wiki/Quarter-life_crisis

quote:

Op maandag 7 februari 2011 01:52 schreef TimMer1981 het volgende:
Het punt is dat je inderdaad niet meer kunt wegduiken voor de minder leuke dingen van het leven zoals verantwoordelijkheden, zorgen (waaronder ziekte en dood) en dergelijken. Er is maar één manier om hier mee om te gaan en dat is leren ermee om te gaan.

Kan nog wel. Maar dan moet het roer om bij TS.

quote:

Helaas, zoals met veel dingen in het leven, leer je hier eigenlijk maar op één manier mee om te gaan en dat is met vallen en opstaan, schade en schande. Je kunt het zelf hooguit voor jezelf iets makkelijker maken daar dingen (gedeeltelijk) los te laten; voor mij werkt Zen hier prima voor ben ik achter gekomen de afgelopen jaren.

Ontkennen van en weglopen voor moeilijke onderwerpen is uiteraard ook een mogelijkheid, een heleboel mensen doen dit op welke manier dan ook (drank, drugs, feesten, religie en ga zo maar door), maar uiteindelijk moet jer toch een keer aan geloven. Als je dan toch al weet dat dit gaat gebeuren, kun je je er maar beter zo goed mogelijk op voorbereiden en dat is dus zo goed mogelijk leren omgaan met dit soort moeilijkheden.

Uiteindelijk, ja. Maar op je 25ste is dat echt nog geen noodzaak.

37 en ben er ook nog steeds niet uit.

De angst voor ziektes maakt bepaalde bedrijven en doktoren heel rijk.

Mja, ik ben nu bijna 42, maar ik herken het wel... bij mij kwam dat ook zo rond mijn 25 voor het eerst echt hard binnen.
En ook ik verlangde terug naar de tijd rond mijn 15e (die muziek waar ik extra van genoot, dat bijna alles nog nieuw is en je het daarom extra sterk beleefde).
Tegelijkertijd weet ik nog heel goed dat ik rond mijn 15e bepaald niet echt gelukkig was...Je vergeet de nadelen van die jonge leeftijd (vroeg thuis zijn, regeltjes van ouders volgen, in mijn geval toen nog totaal niet in de belangstelling van de meiden staan... dagelijks op de fiets -door weer en wind- ipv met de auto).

En wat je al zei, je bent pas 25... een dooddoener? Neh, mannen zijn pas rond hun 27e op het fysieke top!
Maar je hebt ook wel gelijk; er gaan steeds meer kennisen dood, je vriendengroep waait uit over het hele land...
Maar de dood, ziekten en slijtage... daar zou ik me de komende jaren nog niet druk om maken.
Als het komt, dan komt het... maar het komt slechts voor heel weinigen onder de 50.

En hoe je er mee omkunt gaan? Relativeren, altijd relativeren. Klinkt onbeduidend, maar vergelijk je desnoods met een 50 jarige... of met een 70 jarige.... en denk dan; ach wat heb ik te klagen... met die ellende reken ik wel af als het mijn tijd is.

Ik ben 28 en heb m'n eerste grijze haren al ontdekt. Dat is pas een vreemde gewaarwording.

Relativeren is een goede inderdaad. Denk maar eens aan de mensen in 3de wereld landen bijvoorbeeld, die nooit dezelfde levenskwalitiet hebben gehad en waarschijnlijk nog gaan krijgen die jij wel had en waarschijnlijk nog gaat krijgen.

Maar het is wel herkenbaar.

Ik vind dat je al vroeg met deze gedachten worstelt. Ik ben 48. Zie er tegenop om 50 te worden. Word steeds meer geconfronteerd met de dood en andere ellende. Toen ik 25 was was ik niet bezig met de dingen die je postte. Ik ging toen nog naar een jongerencamping op Terschelling.
Ik begrijp je wel. Goethe was ook jong toen ie over weltschmerz schreef. Ik kan je wel zeggen dat je van je leeftijd moet genieten. 25 in mijn gevoelsbelevenis begint het dan net.
Ik vond mezelf ook te oud om een nieuwe studie te beginnen toen ik begin 20 was. Nu denk ik had het maar gedaan. Ik ben gelukkig wel jong van geest. Anders zou ik niet als een puber posten op mijn leeftijd. Maar ik kan je één ding zeggen 25 is jong. Ik ben nu 22 jaar ouder dan Cruijff in de WK-74 finale en jij één jaar jonger.

Met dat realiseren dat je sterft had ik rond mijn tiende jaar volgens mij. Ik zat een paar weken in een dipje omdat ik realiseerde dat mijn leven eigenlijk 'nutteloos' is. Wat je ook doet, je sterft toch.
Uiteindelijk kwam ik op de conclusie om gewoon het beste uit mijn leven te halen. Erover piekeren is tijdsverspilling, want ik zal hoe dan ook toch sterven.
Ik weet niet of je hieraan wat hebt, TS.

ts? is je leven een sleur? met teveel stomme verplichtingen? dat kan een oorzaak zijn ( dat heb ik dus heel sterk....door alle vervelende dingen die ik in mn leven heb kom ik nooit tot rust)

is je baan wel de juiste? of werk je teveel uur in de week? vrije tijd is heel kostbaar hey?....

quote:

Op maandag 7 februari 2011 02:11 schreef tong80 het volgende:
Ik vind dat je al vroeg met deze gedachten worstelt. Ik ben 48. Zie er tegenop om 50 te worden. Word steeds meer geconfronteerd met de dood en andere ellende. Toen ik 25 was was ik niet bezig met de dingen die je postte. Ik ging toen nog naar een jongerencamping op Terschelling.
Ik begrijp je wel. Goethe was ook jong toen ie over weltschmerz schreef. Ik kan je wel zeggen dat je van je leeftijd moet genieten. 25 in mijn gevoelsbelevenis begint het dan net.
Ik vond mezelf ook te oud om een nieuwe studie te beginnen toen ik begin 20 was. Nu denk ik had het maar gedaan. Ik ben gelukkig wel jong van geest. Anders zou ik niet als een puber posten op mijn leeftijd. Maar ik kan je één ding zeggen 25 is jong. Ik ben nu 22 jaar ouder dan Cruijff in de WK-74 finale en jij één jaar jonger.

leeftijd zegt nix.... ik ben ook wel eens tieners tegengekomen die chronische migraine hadden door spanningen.....iets wat je normaal alleen bij hele oude vrouwen ziet.....

Shit, volgens mij ben ik best vroeg met mijn quart life crisis. Ben 20 maar man wat gaat het hard Begin ook op een heel ander bewustzijns level te zitten de laatste paar maanden. Maak verstandige keuzes en ga spanning en risico's uit de weg, waar ik mezelf vroeger maar al te graag in stortte. Het komt zelfs regelmatig voor dat ik geen zin heb om uit te gaan Werk is 1 grote sleur.... bwabwabwa..

quote:

Op maandag 7 februari 2011 02:11 schreef tong80 het volgende:
Ik vind dat je al vroeg met deze gedachten worstelt. Ik ben 48. Zie er tegenop om 50 te worden. Word steeds meer geconfronteerd met de dood en andere ellende. Toen ik 25 was was ik niet bezig met de dingen die je postte. Ik ging toen nog naar een jongerencamping op Terschelling.
Ik begrijp je wel. Goethe was ook jong toen ie over weltschmerz schreef. Ik kan je wel zeggen dat je van je leeftijd moet genieten. 25 in mijn gevoelsbelevenis begint het dan net.
Ik vond mezelf ook te oud om een nieuwe studie te beginnen toen ik begin 20 was. Nu denk ik had het maar gedaan. Ik ben gelukkig wel jong van geest. Anders zou ik niet als een puber posten op mijn leeftijd. Maar ik kan je één ding zeggen 25 is jong. Ik ben nu 22 jaar ouder dan Cruijff in de WK-74 finale en jij één jaar jonger.

Tong80 is 48? Neeeuuuhhhhhhhhh

quote:

Op maandag 7 februari 2011 02:17 schreef Phantomesse het volgende:

[..]

Tong80 is 48? Neeeuuuhhhhhhhhh

Maar ik voel me nog jong. Ruk als een puber.

quote:

Op maandag 7 februari 2011 02:44 schreef hearmeout het volgende:
Ja die pagina over die quarter-life-crisis had ik al eens ooit gelezen. Sterker nog, ik heb zelf die term al eens ooit bedacht in een gesprek met iemand voordat ik er over had gehoord.

Ik weet dat er maar 1 oplossing is en dat is gewoon dingen accepteren zoals ze zijn, tenzij je er iets aan kunt veranderen. Leeftijd, ouderdom en dat soort dingen zijn niet te veranderen, dus accepteren.

Maar ik vind het moeilijk om er 100% vrede mee te hebben. Ik weet dat ik op mijn 15e inderdaad, zoals iemand hier zei, ook niet altijd gelukkig was maar ik was toen wel veel 'puurder'... Daarmee bedoel ik minder analytisch.

Dingen waren zoals ze waren en ik zat 'in' het leven. Nu denk ik er te veel over na. Over alles eigenlijk wel... Ik heb me overigens wel een keer verdiept in leven in het nu (en bijbehorende boeken) en dat geeft me opzich wel een gelukzalig gevoel voor zolang het duurt, maar uiteindelijk vind ik vrijwel alle confrontaties met mijn leeftijd, dood, ziekten en ouderdom gewoon klote.

Als mensen gemiddeld 1000 jaar zouden worden zou ik het gevoel niet hebben Maar het feit dat ik nog maximaal een jaar of 50/60 leeft (zo'n 600 maanden) vind ik echt een verschrikking om over na te denken. Vooral rekening houdend met de achteruitgang van je lichaam en dus de mogelijkheden...

10 jaar terug was er van dit alles geen sprake, ook niet dit soort belachelijke realisaties.

Over 40 jaar bestaat er vast wel een mogelijkheid om jezelf in te laten vriezen (Dat bestaat nu ook al eigenlijk)

Achja, volgend jaar zijn wij toch allen gedoemd!

Ik begon ook rond m'n 25ste over de dood en de vergankelijkheid der dingen, tijd etc. na te denken.
Volgens mij is dit normaal.

Als je 18 bent of nog veel jonger bent weet je heus wel dat je dood gaat en dat dingen veranderen maar je beseft het nog niet. Als kind helemaal natuurlijk alles is nog zo ver weg.

Weten en beseffen zijn twee verschillende dingen.

Op je 25ste kijk je terug naar je toen je 18 was en zie je wat er allemaal al verandert is door de tijd.
En dat geeft het besef dat alles vergankelijkheid is en de tijd toch niet iets is "voor later".
Daar komt natuurlijk ook nog eens bij dat als je 18 bent je dingen nog kunt uitstellen voor later.
Op je 25ste is later allang begonnen.

Even naar het punt wat betreft angst voor de dood, aangezien ik dat zelf nooit heb gevoeld. Wat maakt je angstig voor de dood precies TS?

Klinkt redelijk bekend. Ik ga ervoor op de vlucht door afleiding te zoeken in dagelijkse dingen en grotere 'projecten' zoals emigratie. Over de eindigheid van m'n eigen leven maak ik me niet druk, wel dat van mensen in mijn omgeving. Ook wat ik verder met mijn leven wil, is me totaal niet duidelijk. Heb geen behoefte aan een partner maar straks misschien wel en dan is het te laat?

Professioneel en financieel gaat alles gelukkig goed, zie ook wel veel mensen van vroeger die heel moeilijk aan het werk komen. Dus heb ook niet te klagen.

Ach ik ben 27 en merk dat ik al iets dunner op mijn kruin word en dat mijn velletje al iets losser gaat zitten en ik moet misschien een bril. Maar als ik met vrienden ben voel ik me nog steeds als 21. Je moet jezelf jong houden en niet altijd te serieus nemen en zelfspot is heerlijk!

Ik denk ook meer over het leven na, maar ik moet zeggen dat het leven na mijn 25e niet minder interessant is geworden. Ik denk meer zoiets van: tjemig, vroeger dacht ik alleen maar aan uitgaan en vrouwen, gelukkig liggen mijn interesses iets breder en daar ben ik wel blij mee!

Had het er laatst toevallig met een vriendin over dat wij dat precies hetzelfde ervaren (achter in 20), die tijdsdruk, leeftijdsgebonden verwachtingen die mensen van je hebben, maar die je ook vooral van jezelf hebt!! Wij zijn nu bijna 30 en als je 30 bent, ben je volwassen en serieus en ga je voor een gezinnetje etc etc. Maar dat willen we nog helemaal niet! We willen lol maken en feesten en reizen en domme dingen doen. Maarja, we "moeten" bijvoorbeeld wel aan de kinderen voor ons 35ste, als vrouw zijnde, want je lichaam houdt er op een gegeven moment ook mee op, of je er geestelijk nou aan toe bent of niet

quote:

Op maandag 7 februari 2011 09:12 schreef Spirit82 het volgende:
Had het er laatst toevallig met een vriendin over dat wij dat precies hetzelfde ervaren (achter in 20), die tijdsdruk, leeftijdsgebonden verwachtingen die mensen van je hebben, maar die je ook vooral van jezelf hebt!! Wij zijn nu bijna 30 en als je 30 bent, ben je volwassen en serieus en ga je voor een gezinnetje etc etc. Maar dat willen we nog helemaal niet! We willen lol maken en feesten en reizen en domme dingen doen. Maarja, we "moeten" bijvoorbeeld wel aan de kinderen voor ons 35ste, als vrouw zijnde, want je lichaam houdt er op een gegeven moment ook mee op, of je er geestelijk nou aan toe bent of niet

Misschien moet je je gewoon bezighouden met "willen" in plaats van "moeten".

quote:

Op maandag 7 februari 2011 09:12 schreef Spirit82 het volgende:
Had het er laatst toevallig met een vriendin over dat wij dat precies hetzelfde ervaren (achter in 20), die tijdsdruk, leeftijdsgebonden verwachtingen die mensen van je hebben, maar die je ook vooral van jezelf hebt!! Wij zijn nu bijna 30 en als je 30 bent, ben je volwassen en serieus en ga je voor een gezinnetje etc etc. Maar dat willen we nog helemaal niet! We willen lol maken en feesten en reizen en domme dingen doen. Maarja, we "moeten" bijvoorbeeld wel aan de kinderen voor ons 35ste, als vrouw zijnde, want je lichaam houdt er op een gegeven moment ook mee op, of je er geestelijk nou aan toe bent of niet

Dus je laat je leiden door de angst dat je spijt zou kunnen krijgen als je een kans aan je voorbij laat gaan?

quote:

Op maandag 7 februari 2011 10:50 schreef Heremeteit het volgende:

[..]

Dus je laat je leiden door de angst dat je spijt zou kunnen krijgen als je een kans aan je voorbij laat gaan?

Whut? Nee? Ik doe gewoon lekker waar ik zin in heb, maar ik voel gewoon die tijdsdruk en ik denk dat praktisch iedereen daar wel last van heeft

Haha wel herkenbaar. Was van t weekend, vlak voor sluitingstijd bij de supermarkt waar ik vanaf mijn 16e gewerkt hebt. Liep er samen met een vriend die er ook werkte rond die tijd.

Toen merkte ik ook op: vroeger maakten we ons alleen maar druk over klanten die vlak voor sluitingstijd kwamen en je winkel in de war gooiden Dat waren je enige problemen als 16 jarige. Mooi man

Ben nu 25 en begin al kaal te worden

Zeer herkenbaar verhaal, ik zou het bijna zelf geschreven kunnen hebben. Het is soms best vervelend om terug te denken aan momenten uit je jeugd die nooit meer terug zullen komen. Maar daar staat tegenover dat je nu ook weer nieuwe dingen tegemoet gaat waar je vroeger naar verlangde en die zeker de moeite waard zijn.

Dat de tijd steeds sneller gaat ervaar ik ook zo, met name als je fulltime gaat werken vliegen de weken (en de weekenden zo mogelijk nog sneller) voorbij. Dat is eigenlijk waar ik de meeste moeite mee heb. Aan de andere kant is dat juist de beste reden om gewoon maar zoveel mogelijk van het moment te genieten. Het leven is nu eenmaal kort....

Voor zover ik het uit je verhaal kan opmaken lijk je het allemaal prima voor elkaar te hebben. Dat is in ieder geval iets om gelukkig mee te zijn, genoeg mensen (ook van jouw leeftijd) die het een stuk slechter hebben.

Uiteindelijk is het inderdaad gewoon een kwestie van accepteren. Je doet er nu eenmaal niets tegen en iedereen zit in hetzelfde schuitje, vroeg of later.

Ik zie juist uit naar de 30-er jaren. Dat moet mijn decennium worden .

Ben 37 en het ligt toch echt eraan hoe je er zelf mee omgaat.
Het is nu anders dat ik op mezelf woon en zelf de rekening betaal en de zorg voor mijn huisje, maar doe nog steeds wat ik zelf wil en staar me niet zo blind op leeftijd.
Voor de dood ben ik ook niet bang, door wat voorvallen in mijn omgeving en het is iets wat er gewoon bij hoort.
Nu moet ik wel zeggen dat ik uit een familie kom waar mijn opa zijn 80e nog hertrouwde en zelfs in zijn bejaarde jaartjes er het beste van maakte.
Ik denk dat je niet zo'n stempeltje op leeftijd moet zetten en gewoon doen wat je zelf fijn en prettig vind ( behalve dan in een luier rondlopen want dat is dan erg vreemd )

TVP

was hier niet al een topic over?

OT: herkenbaar. Voelt alsof ik al veel gemist heb.

Voel me niet 33 ,maar nog steeds 18.
Alleen je merkt gewoon dat je verandert.
Je kop word ouder ,je haren worden grijs.
Ook lichamelijk word het uithoudings vermogen minder.
Ook al sport je veel.
Vroeger konden we we gewoon 3 dagen aan een doorgaan ,nu 1 nacht soorzakken is paar dagen bij komen.
Wel word je iets serieuser ,maar heb daar geen zin in bah

Herkenbaar verhaal ts.

Ik weet nog dat ik net 17 was toen mijn oma doodging. Ik stond er toen niet bij stil. Ze was een oude vrouw en doodgaan hoort bij het leven. Ze leefde in het buitenland en ik had ook niet zoveel contact met haar.

Maar toen drie jaar later mijn jonge oom waarmee ik veel contact had plotseling overleed terwijl ie een maand eerder nog gezond was, dat kwam best wel hard aan. Het gevoel wat je nu beschrijft had ik dus op mijn 20ste al.

Dit soort minder leuke zaken in het leven zetten je aan het denken over het leven, wat we hier op aarde doen, waarom we leven etc. En dan heb je ook nog mensen zoals " TimMer1981" die religie in één adem noemt met drugs, alcohol en feesten. Maar hij vindt zichzelf zo wijs omdat ie aan Zen doet, wat een vorm van boeddhisme is, en dat laatste is net zo goed een religie, maar goed, whatever.

Ik kan jullie in ieder geval één ding nu al vertellen: jullie zullen nooit echt gelukkig worden en innerlijke rust vinden zolang je weigert om de Schepper van de hemelen en de aarde, onze enige en echte God ALLAH te aanbidden. We zijn allemaal als moslims geboren maar zijn door onze ouders en omgeving afgedwaald van het rechte pad dat leidt naar de Hemel. Onze enige taak op deze wereld is om in Hem te geloven en Hem alleen te aanbidden zonder deelgenoten aan Hem toe te kennen!

Jullie zijn vast eerder reacties van onwetende mensen tegengekomen die religie bespotten en roepen: Islam is vrede. Nou die mensen hebben het verkeerd begrepen. Islam is niet vrede. Islam is overgave. En moslims geven zich over aan de Almachtige Schepper van de hemelen en de aarde. God heeft de heilige Koran als genade naar de mensheid gestuurd. Hij heeft 124.000 profeten (zoals Abraham, Mozes, Jezus etc.) gestuurd naar alle volkeren die ooit hebben rondgelopen op deze aarde, profeet Mohammed (vrede zij met hem) was Zijn allerlaatste en beste profeet. Na hem zal er geen andere profeet meer volgen.

God heeft ons de opdracht gegeven om moslims te worden, om ons over te geven aan Hem en de enige religie die acceptabel is voor Hem, de Islam, te volgen. Hij heeft ons ook verteld dat ie ons zal testen (kijken of je een goede moslim bent) door middel van ons verschillende beproevingen te laten doorstaan. Als jou iets slechts overkomt, dan zeg je Alhamdulillah, en wanneer jou iets goeds overkomt dan zeg je hetzelfde! Je dankt en prijst God altijd!

Denk niet al te licht over dit onderwerp. Ga op onderzoek uit. Denk niet dat dit een Arabische religie is, de meerderheid van de moslims zijn niet-Arabieren. Vraag jezelf eens af hoe het kan dat de Islam nog altijd de snelstgroeiende religie van de wereld is terwijl het op hetzelfde moment ook de enige religie is waartegen een hetze gaande is van de satanisten die er alles aan doen om deze religie van God te vernietigen. Maar God heeft al beloofd dat dit nooit zal gebeuren, en dat Zijn licht nooit zal worden uitgedoofd, wat de ongelovigen ook zullen doen, of ze de moslims nou belachelijk maken in de media of niet, of ze nou islamitische landen platgooien of niet of ze de Koran willen verbieden of niet. De Islam zal op aarde blijven tot de Dag des oordeels aanbreekt en wij allemaal zullen worden beoordeeld op onze daden die we hebben begaan in dit leven. Als je dacht dat je het nu erg hebt, bedenk dan hoe erg het zal worden als je een eeuwigheid in de hel moet doorbrengen!

1:1 In de naam van God, de erbarmer, de barmhartige. Lof zij God, de Heer van de wereldbewoners, de erbarmer, de barmhartige, de heerser op de oordeelsdag. U dienen wij en U vragen wij om hulp. Leid ons op de juiste weg, de weg van hen aan wie U genade geschonken hebt, op wie geen toorn rust en die niet dwalen.

Geprezen zij Hij! ...de schepper van de hemelen en de aarde. Wanneer Hij iets beslist dan zegt Hij er slechts tegen: Wees! en het is. 2:116-117

quote:

If anyone has a real desire to be a Muslim and has full conviction and strong belief that Islam is the true religion ordained by Allah for all human-beings, then, one should pronounce the "Shahada", the testimony of faith, without further delay. The Holy Qur'an is explicit on this regard as Allah states:

"The Religion in the sight of Allah is Islam." (Qur'an 3:19)

In another verse of the Holy Qur'an, Allah states:

"If anyone desires a religion other than Islam (Submission to Allah), Never will it be accepted of him; and in the Hereafter he will be in the ranks of those who have lost."(Qur'an 3:85)

If a person does not pronounce the Shahada and enter Islaam, we cannot say that he is a Muslim, even if he admired Islaam and recognized that it the best religion, a great religion, and so on. Abu Taalib, the uncle of the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) died a kaafir (non-Muslim), and Allaah forbade His Prophet to pray for forgiveness for him, even though he used to defend the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) and said in his poems: "I do know that the religion of Muhammad is better than all other religions of mankind; were it not for fear of blame or slander, you would find me accepting it completely."

Mijn enige taak als moslim is om de boodschap over te brengen. De Koran leert ons namelijk dat religie geen dwang kent. Allah leidt wie Hij wilt. Bedenk dat ik er niet rijker door wordt door zo'n lang stuk tekst te typen, en ik echt het beste met jullie voorheb en daarom de moeite heb genomen om jullie te informeren. Misschien dat mijn boodschap nu niet doordringt, maar over een paar jaar zul je jezelf tegengekomen en terugdenken aan dit moment, dat is een belofte! Luister eens naar de Islamitische oproep tot gebed. Daar krijg je toch kippenvel van!

Ach, ik ben pas 35, maar denk ook zo.
Mijn leven gaat nog steeds in cycloonvaart aan mij voorbij.

En vaak ben ik nog steeds een halve puber, en ik wordt ook jong geschat dus het kan ( )
. En mijn vrienden af en toe ook, vooral in periodes tussen banen en/of vrouwen in, duiken we gewoon de kroeg in, zitten tot 3:00 met bier/cola/chips op de bank te Playstationnen, tot dat het wordt afgebeld omdat ze weer een baan hebben gevonden/ ikzelf een baan heb gevonden of ze aan de vrouw weer zijn.

Ik zou zeggen: gewoon van genieten maar wel opletten dat je de dingen blijft doen, die je wil doen.

Weltrusten!

mijn vrouw is 10 jaar ouder dan ik dus ik voel me altijd jong

Politicoloog

quote:

Op maandag 7 februari 2011 03:17 schreef Leatherneck het volgende:
Even naar het punt wat betreft angst voor de dood, aangezien ik dat zelf nooit heb gevoeld. Wat maakt je angstig voor de dood precies TS?

Jeetje, ik weet niet, misschien het idee dat je er ooit niet meer bent en nooit meer zult zijn?

Rede genoeg om de dood niet bepaald met een glimlach tegemoet te gaan.

Door dit topic moest ik aan de film About Schmidt denken. Ooit gemarket als een comedy, maar eigenlijk is het een verhaal van een oude man die worstelt met de zin van het leven, en zijn sterfelijkheid. Schitterende film.



[ Bericht 46% gewijzigd door Dennis_enzo op 08-02-2011 00:47:26 ]

Nadat op mijn 30e een goede vriend plotseling overleed vier ik ieder jaar dat ik nog leef. En bedenk ik me hoe graag hij deze extra jaren gehad zou willen hebben.

Ik lees dat jij ook met de dood geconfronteerd bent TS maar jij reageert er anders op. Ik had dat ook hoor, in het begin. Bang om zelf dood te gaan, ziek te worden, steeds denken aan de eindigheid van het leven. Ik heb zelf wat hulp gehad van een psych om over die angst heen te komen maar dat heeft natuurlijk niet iedereen nodig.

Probeer je visie op het leven te veranderen en als deze dip lang duurt, aarzel niet om hulp te vragen.

24 hier, en aangezien driekwart van de mannen in mijn familie rond hun 50ste dood neervallen denk ik weleens "shit met een beetje pech zit ik al op de helft"

posts langer dan 5 regels lees ik per definitie al niet, mijn spanningsboog is momenteel gemiddel 18 seconden
Ik zou momenteel zo met vandaag's vriend etc ruilen.