R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Zijn er mensen die helemaal opnieuw zijn begonnen met leven?
Zijn er leden onder jullie die helemaal opnieuw zijn begonnen - na het verbranden van oude schepen?
Denk aan: (Nieuwe) woonplaats/studie/werk/sociale kring/image/liefde
Hoe voelden jullie je erbij? Hoe was jullie zelfvertrouwen? Ik voel me SUPER leeg, onzeker en bang (voor wat komen gaat). Ik heb soort van een vrede gesloten met alles ervoor en probeer toekomstgericht te zijn, hoe moeilijk dan ook. Met mijn nieuwe ik wil ik het maken. Ik ben zo gewend geraakt aan mijn (onbewuste) slachtofferrol attitude. Nu is het tijd voor aanpak. Maar it's daaamnnn scary
Graag lees ik jullie verhalen en ervaringen!
Denk aan: (Nieuwe) woonplaats/studie/werk/sociale kring/image/liefde
Hoe voelden jullie je erbij? Hoe was jullie zelfvertrouwen? Ik voel me SUPER leeg, onzeker en bang (voor wat komen gaat). Ik heb soort van een vrede gesloten met alles ervoor en probeer toekomstgericht te zijn, hoe moeilijk dan ook. Met mijn nieuwe ik wil ik het maken. Ik ben zo gewend geraakt aan mijn (onbewuste) slachtofferrol attitude. Nu is het tijd voor aanpak. Maar it's daaamnnn scary
Graag lees ik jullie verhalen en ervaringen!
Als doorgaan met je huidige leven geen optie is, kan een nieuw leven alleen maar beter worden.
Welke opstartproblemen (die je met je huidige leven ook al had, maar vergeten bent) je ook gaat tegen komen. Ik ben er blij mee. Ik ben weer wie ik wil zijn, niet degene die ik moest zijn ondanks alles.
[ Bericht 0% gewijzigd door IBAZ op 29-01-2011 15:52:14 ]
Welke opstartproblemen (die je met je huidige leven ook al had, maar vergeten bent) je ook gaat tegen komen. Ik ben er blij mee. Ik ben weer wie ik wil zijn, niet degene die ik moest zijn ondanks alles.
[ Bericht 0% gewijzigd door IBAZ op 29-01-2011 15:52:14 ]
Ik heb soort van een metamorfose gehad na een opsomming van allemaal narigheid. Mijn kijk op mezelf, het leven, mensen, relaties, doelen e.d. zijn zoooo veranderd. En dat zal niet zo blijven, omdat ik voor het eerst het hef in eigen handen ga nemen. Brrrrrrrrr...
Ik ben geëmigreerd, van de grote stad inNederland naar een gehucht in de bergen.
Beste beslissing ooit.
Beste beslissing ooit.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Emigreren! 
Ik vind het op zich prima hier in Nederland (zeker ook qua mensen), alleen ik weet en voel dat ik hier niet mijn toekomst ga hebben, het totaalplaatje mist. Alles wat ik nu zo doe is naar m'n werk gaan, overigens erg leuke collega's, maar ik merk dat ik er niet verder mee kom. Thuis zit ik ook alleen maar te skypen en te chatten met buitenlandse contacten.
Ik vind het op zich prima hier in Nederland (zeker ook qua mensen), alleen ik weet en voel dat ik hier niet mijn toekomst ga hebben, het totaalplaatje mist. Alles wat ik nu zo doe is naar m'n werk gaan, overigens erg leuke collega's, maar ik merk dat ik er niet verder mee kom. Thuis zit ik ook alleen maar te skypen en te chatten met buitenlandse contacten.
Toevallig ook bij Bergen?quote:Op vrijdag 28 januari 2011 20:15 schreef KarinJ. het volgende:
Ik ben geëmigreerd, van de grote stad inNederland naar een gehucht in de bergen.
Beste beslissing ooit.
Angst is een slechte raadgever.
Ik ben al zo'n 20 keer verhuisd in mijn jeugd, wat grote invloed heeft gehad op mijn ontwikkeling. Dat is dusver gemiddeld 1 keer per jaar
Ik ben al zo'n 20 keer verhuisd in mijn jeugd, wat grote invloed heeft gehad op mijn ontwikkeling. Dat is dusver gemiddeld 1 keer per jaar
“Specialization is for insects”.—Robert Heinlein
Is emigreren dan de oplossing om uit je (eigen) patronen te ontsnappen?
Begrijp het niet verkeerd; het kan zijn dat je een bepaalde cultuur/mentaliteit opzoekt omdat je je daar prettig bij voelt. Het kan zeker helpen.
Maar je zal daar ook niet aan iets van een dagelijkse "sleur" ontkomen, emigreren is geen vakantie! En bepaalde onhebbelijkheden waar je last van hebt zullen ook niet zonder meer verdwijnen, je bent dan allen je oude zelf in een nieuwe omgeving.
Begrijp het niet verkeerd; het kan zijn dat je een bepaalde cultuur/mentaliteit opzoekt omdat je je daar prettig bij voelt. Het kan zeker helpen.
Maar je zal daar ook niet aan iets van een dagelijkse "sleur" ontkomen, emigreren is geen vakantie! En bepaalde onhebbelijkheden waar je last van hebt zullen ook niet zonder meer verdwijnen, je bent dan allen je oude zelf in een nieuwe omgeving.
Herkenbaar TS, ik heb het 5 jaar geleden gedaan. Wel keerde ik in mijn woonplaats terug en dat was allemaal wel vertrouwd, maar inhoudelijk is alles 180 graden gedraaid. Zelf de touwtjes in handen nemen en sturing geven aan dingen, nieuwe baan, ander huis, andere levensstijl, het weer alleen wonen, noem het maar op. In het begin stressvol, maar als je nadenkt over dingen en je ziet dat het ook wel gaat lopen zoals je wilt, dan wordt het leuk! Succes in ieder geval, het gaat allemaal goed komen
Mijn verhaal in het kort
Vroeger ooit eens gezegd mocht ik voor de laatste keer in me leven verhuizen dan is het naar een dorp.
Maar nooit geweten dat dat zo snel al zou gebeuren.
Na een periode van 4 weken in een hel gebivakeert te hebben moest ik met spoed verhuizen.
Het moest gewoon voor het uit de hand liep.
En als of de duivel er mee speelde kwam ik terecht bij een huisje 13 km buiten de stad.
Twijfel ,maar toch gezegd maak een nieuwe start.
Heb echt alles achtergelaten alle kennissen vrienden fam enz.
Eerste weken waren moeilijk niemand die ik kende en de rust en stilte.
1 kameraad die komt af en toe nog even en 1 goede vriendin.
Voor de rest alles moet opnieuw.
Heb me draai nu gevonden op de dagbesteding goede collega,s en een goede sfeer.
In het dorp geaccepteerd
En alles is gewend nu
De lange reistijden ,geen drukte ,en de mensen .
Ik ben nu al bijna 2 maanden niet in de stad meer geweest en het bevalt me goed en heb er ook geen behoefte aan.
Ook gewoon heerlijk je bouwt alles opnieuw op ,je bent lekker anoniem ,want niemant kent je verders.
Ik had het eerder moeten doen
Vroeger ooit eens gezegd mocht ik voor de laatste keer in me leven verhuizen dan is het naar een dorp.
Maar nooit geweten dat dat zo snel al zou gebeuren.
Na een periode van 4 weken in een hel gebivakeert te hebben moest ik met spoed verhuizen.
Het moest gewoon voor het uit de hand liep.
En als of de duivel er mee speelde kwam ik terecht bij een huisje 13 km buiten de stad.
Twijfel ,maar toch gezegd maak een nieuwe start.
Heb echt alles achtergelaten alle kennissen vrienden fam enz.
Eerste weken waren moeilijk niemand die ik kende en de rust en stilte.
1 kameraad die komt af en toe nog even en 1 goede vriendin.
Voor de rest alles moet opnieuw.
Heb me draai nu gevonden op de dagbesteding goede collega,s en een goede sfeer.
In het dorp geaccepteerd
En alles is gewend nu
De lange reistijden ,geen drukte ,en de mensen .
Ik ben nu al bijna 2 maanden niet in de stad meer geweest en het bevalt me goed en heb er ook geen behoefte aan.
Ook gewoon heerlijk je bouwt alles opnieuw op ,je bent lekker anoniem ,want niemant kent je verders.
Ik had het eerder moeten doen
Ja, vooral op sociaal gebied. Ouwe vriendengroep verloren en op zoek gegaan naar nieuw sociaal contact. Lukt wel aardig hoor, maar kost(te) wel veel energie.
Is een relatie aanknopen in zo'n situatie verstandig? Vanwege de grote ''metamorfose''... Bij mij is het niet alleen opnieuw beginnen. Het is ook het opnieuw beginnen als een ander persoon. Dat maakt het nog ingewikkelder voor in het begin (met wie wil omgaan, wie past bij mij, hoe ga ik mijn tijd indelen).quote:
Herkenbaar TS, ik heb het 5 jaar geleden gedaan. Wel keerde ik in mijn woonplaats terug en dat was allemaal wel vertrouwd, maar inhoudelijk is alles 180 graden gedraaid. Zelf de touwtjes in handen nemen en sturing geven aan dingen, nieuwe baan, ander huis, andere levensstijl, het weer alleen wonen, noem het maar op. In het begin stressvol, maar als je nadenkt over dingen en je ziet dat het ook wel gaat lopen zoals je wilt, dan wordt het leuk! Succes in ieder geval, het gaat allemaal goed komen
Naar het stemmetje in mezelf luisterende moet ik wachten totdat alles op z'n plek is gevallen. Hoe ga je om met verleidingen die je in zo'n situatie beter niet kunt hebben? Ik ben bang voor reboundrelaties, omdat dit alles kutgevoelens met zich meebrengt
Ik vind dat ik er zelf uit moet komen... alleen dus en daarna met een stevige basis weer risico's nemen in de liefde.
Dat anoniem zijn is ZOOO fijn. Niemand weet hoe je vroeger was, waardoor je met een schone lei kan beginnenquote:
Mijn verhaal in het kort
Vroeger ooit eens gezegd mocht ik voor de laatste keer in me leven verhuizen dan is het naar een dorp.
Maar nooit geweten dat dat zo snel al zou gebeuren.
Na een periode van 4 weken in een hel gebivakeert te hebben moest ik met spoed verhuizen.
Het moest gewoon voor het uit de hand liep.
En als of de duivel er mee speelde kwam ik terecht bij een huisje 13 km buiten de stad.
Twijfel ,maar toch gezegd maak een nieuwe start.
Heb echt alles achtergelaten alle kennissen vrienden fam enz.
Eerste weken waren moeilijk niemand die ik kende en de rust en stilte.
1 kameraad die komt af en toe nog even en 1 goede vriendin.
Voor de rest alles moet opnieuw.
Heb me draai nu gevonden op de dagbesteding goede collega,s en een goede sfeer.
In het dorp geaccepteerd
En alles is gewend nu
De lange reistijden ,geen drukte ,en de mensen .
Ik ben nu al bijna 2 maanden niet in de stad meer geweest en het bevalt me goed en heb er ook geen behoefte aan.
Ook gewoon heerlijk je bouwt alles opnieuw op ,je bent lekker anoniem ,want niemant kent je verders.
Ik had het eerder moeten doen
Niemand confronteert je immers ergens mee. Wel heb je altijd nieuwsgierige mensen die vragen stellen. Ik weet soms niet hoe ik daar mee moet omgaan. Ik zeg dan vaagjes ''Oh, ik heb andere dingen gedaan.. Wat studies uitgeprobeerd, gewerkt. Ik weet nu wat ik wil.''
Soms verlang ik daar inderdaad wel naar. Even terugkruipen in moeders kut om vervolgens weer een herstart te maken, maar als je in reïncarnatie gelooft kun je ook zelfmoord overwegen.
Zeer knap van je als je het doet.quote:
[..]
Dat anoniem zijn is ZOOO fijn. Niemand weet hoe je vroeger was, waardoor je met een schone lei kan beginnen
Wat ik me afvraag is, hoe heb je je nieuwe woonplaats uitgekozen?, Je hebt er immers geen enkele binding mee neem ik aan?
Zelf vindt ik het moeilijk om "zomaar" ergens heen te gaan.
Belangrijk is dat jij je er prettig bij voelt uiteindelijk, dus ga op je gevoel af en vraag je per keer af of je er aan toe bent. Blijf kritisch op de situatie en sja, klinkt afgezaagd, ga niet in 7 sloten tegelijk lopen ;-)quote:
[..]
Is een relatie aanknopen in zo'n situatie verstandig? Vanwege de grote ''metamorfose''... Bij mij is het niet alleen opnieuw beginnen. Het is ook het opnieuw beginnen als een ander persoon. Dat maakt het nog ingewikkelder voor in het begin (met wie wil omgaan, wie past bij mij, hoe ga ik mijn tijd indelen).
Naar het stemmetje in mezelf luisterende moet ik wachten totdat alles op z'n plek is gevallen. Hoe ga je om met verleidingen die je in zo'n situatie beter niet kunt hebben? Ik ben bang voor reboundrelaties, omdat dit alles kutgevoelens met zich meebrengt
Je karakter ligt voor het overgrote deel al lang vast en dat is ook vrijwel onveranderbaar. Je kunt met bepaalde mensen en gewoontes breken en 200 kilometer verderop gaan wonen, maar een 'nieuwe ik' zal zeker niet ontstaan.
Nee Linstrøm, niet bij Bergen, daar regent het me te veel.
Wij hadden een goed en leuk leven in Nederland. We zijn niet geëmigreerd om iets te ontvluchten.
Voor ons was het het avontuur dat lonkte.
We kende hier echt niemand. Spraken de taal een beetje en dat was het.
Nu een aantal jaren later zijn we opgenomen in het leven hier.
Rust,ruimte,stilte, natuur ( ja de echte) donker, leven naar het ritme van de natuur.
We hebben onze plek hier gevonden.
Wij hadden een goed en leuk leven in Nederland. We zijn niet geëmigreerd om iets te ontvluchten.
Voor ons was het het avontuur dat lonkte.
We kende hier echt niemand. Spraken de taal een beetje en dat was het.
Nu een aantal jaren later zijn we opgenomen in het leven hier.
Rust,ruimte,stilte, natuur ( ja de echte) donker, leven naar het ritme van de natuur.
We hebben onze plek hier gevonden.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Mevrouw weet wat ze wil? Je bedoelt een nieuwe studie gaan doen en geen geld voor de studieboeken hebben?quote:
Wat studies uitgeprobeerd, gewerkt. Ik weet nu wat ik wil.
Je weet inderdaad heel goed hoe je het wil hebben. Kennelijk verschilt dat nogal van de gemiddelde student *kuch*
Ik woon er al enkele maanden. Helaas maakte ik een slechte start met me studie, omdat ik nog een hoop dingen te verwerken had. Dus mij studie doe ik een stad verderop. Ik heb nog geen echte leven opgebouwd hier. Met name, sociale contacten e.d. Omdat ik gewoon alleen dingen op een rij wou zetten voor mezelf. Anders geef je mensen al snel een labiele/onzekere indruk. Wou ik vermijden, omdat het toch tijdelijk zou zijn. De stormen zijn over... gelukkigquote:
[..]
Zeer knap van je als je het doet.
Wat ik me afvraag is, hoe heb je je nieuwe woonplaats uitgekozen?, Je hebt er immers geen enkele binding mee neem ik aan?
Zelf vindt ik het moeilijk om "zomaar" ergens heen te gaan.
Het wordt idd weer eens tijd om op mijn vernieuwde/versterkte intuitie te vertrouwen. Door alle stormen is mijn intuitie overgevoelig geworden en gaat de alarm snel af. Wellicht gaat dat met de tijd wel overquote:
[..]
Belangrijk is dat jij je er prettig bij voelt uiteindelijk, dus ga op je gevoel af en vraag je per keer af of je er aan toe bent. Blijf kritisch op de situatie en sja, klinkt afgezaagd, ga niet in 7 sloten tegelijk lopen ;-)
Mwa, ik bedoelde het ook niet qua karakter, letterlijk. Meer mijn leefstijl, die ik nog een tijdje ben gaan aanhouden, en nu ga omkiepen. Dmv heel veel inzichten die ik hier heb opgedaan. Ik ga het sowieso doen, maar het is eng...quote:
Je karakter ligt voor het overgrote deel al lang vast en dat is ook vrijwel onveranderbaar. Je kunt met bepaalde mensen en gewoontes breken en 200 kilometer verderop gaan wonen, maar een 'nieuwe ik' zal zeker niet ontstaan.
quote:
[..]
Mevrouw weet wat ze wil? Je bedoelt een nieuwe studie gaan doen en geen geld voor de studieboeken hebben?
Je weet inderdaad heel goed hoe je het wil hebben. Kennelijk verschilt dat nogal van de gemiddelde student *kuch*
Ik ben een soort van bezig om 'een nieuw leven op te starten'
Of eigenlijk te reanimeren..
Ik ben opgegroeid in Veenendaal. Goede jeugd gehad. Goede echte vrienden.
En toen, op mijn 13e, gingen mijn ouders ineens verhuizen naar Zeewolde.
The middle of nowhere zeg maar
Het was voor mij blijkbaar een lastige leeftijd. Je zit in het begin van je pubertijd en je komt op een nieuwe school terecht waar je totaal niemand kent.
Had er wel vrienden, maar dat waren uiteindelijk toch maar gewoon schoolvrienden.
En wat de meisjes betreft; daar was ik destijds ook 'gewoon vrienden' mee
Veel op mijn kamer achter de computer gezeten. Forums afsurfen enzo
Toen kwam de tijd dat ik moest gaan nadenken over de toekomst.
Had, en heb nog steeds geen idee wat ik nou echt wil(de) gaan doen.
Heb 3 verschillende opleidingen gedaan. Waarvan 2 met diploma's afgesloten en 1 met deel-diploma.
Daarna tijd volgemaakt met werken en hobbys (oa motor rijden)
Had mezelf beloofd dat wanneer het kon, ik meteen weer terug naar Veenendaal zou gaan.
Dus toen ik een baan had kon ik me inschrijven op huurwoningen. En na 4 jaar ingeschreven te staan kwam 3 maanden geleden eindelijk het telefoontje waar ik al zolang naar uit had zitten kijken.
Nu heb ik mijn eigen huisje in Veenendaal. Ben weer terug bij mijn echte vrienden.
Ben begonnen met hardlopen om weer een beetje in vorm te komen zodat ik straks weer met waterpolo kan beginnen.
Ben hard op zoek naar een nieuwe carriere. Ga weer uit. En ben weer op zoek naar girlfriend-material
Het leven is weer goed!
Soort van Ben nu nog herstellende van een bedrijfsongeval. Bovenste kootje van mijn linkerwijsvinger is 2 weken geleden geamputeerd nadat ik op mijn werk een ongeluk met een hogedruk verfpistool heb gehad.
Het gaat gelukkig de goede kant op en het herstel gaat sneller dan verwacht. En ze zorgen hier goed voor me
Of eigenlijk te reanimeren..
Ik ben opgegroeid in Veenendaal. Goede jeugd gehad. Goede echte vrienden.
En toen, op mijn 13e, gingen mijn ouders ineens verhuizen naar Zeewolde.
The middle of nowhere zeg maar
Het was voor mij blijkbaar een lastige leeftijd. Je zit in het begin van je pubertijd en je komt op een nieuwe school terecht waar je totaal niemand kent.
Had er wel vrienden, maar dat waren uiteindelijk toch maar gewoon schoolvrienden.
En wat de meisjes betreft; daar was ik destijds ook 'gewoon vrienden' mee
Veel op mijn kamer achter de computer gezeten. Forums afsurfen enzo
Toen kwam de tijd dat ik moest gaan nadenken over de toekomst.
Had, en heb nog steeds geen idee wat ik nou echt wil(de) gaan doen.
Heb 3 verschillende opleidingen gedaan. Waarvan 2 met diploma's afgesloten en 1 met deel-diploma.
Daarna tijd volgemaakt met werken en hobbys (oa motor rijden)
Had mezelf beloofd dat wanneer het kon, ik meteen weer terug naar Veenendaal zou gaan.
Dus toen ik een baan had kon ik me inschrijven op huurwoningen. En na 4 jaar ingeschreven te staan kwam 3 maanden geleden eindelijk het telefoontje waar ik al zolang naar uit had zitten kijken.
Nu heb ik mijn eigen huisje in Veenendaal. Ben weer terug bij mijn echte vrienden.
Ben begonnen met hardlopen om weer een beetje in vorm te komen zodat ik straks weer met waterpolo kan beginnen.
Ben hard op zoek naar een nieuwe carriere. Ga weer uit. En ben weer op zoek naar girlfriend-material
Het leven is weer goed!
Soort van
Ben nu nog herstellende van een bedrijfsongeval. Bovenste kootje van mijn linkerwijsvinger is 2 weken geleden geamputeerd nadat ik op mijn werk een ongeluk met een hogedruk verfpistool heb gehad.Het gaat gelukkig de goede kant op en het herstel gaat sneller dan verwacht. En ze zorgen hier goed voor me
Don't follow the crowd!
Dank je!
Ik heb er ook een hoop van geleerd. Zo was ik 'vroeger' namelijk altijd bang voor het onbekende.
Als ik iets wou ondernemen gingen er dan eerst allerlei negatieve dingen door mijn hoofd.
Dingen die fout kunnen gaan. "Wat als dit gebeurd, wat als dat gebeurd.."
Nu heb ik mezelf aangeleerd om meer naar de leuke dingen te kijken.
Zoals dat ik weer terug bij mijn vrienden zou zijn. Weer terug thuis, etc
Hierdoor durf ik nu veel meer dingen en voel ik me ook beter.
Doelen stellen is ook goed. Je hebt dan iets om naar toe te leven en het voelt lekker als je dan uiteindelijk die doelen ook allemaal behaald.
Ik heb er ook een hoop van geleerd. Zo was ik 'vroeger' namelijk altijd bang voor het onbekende.
Als ik iets wou ondernemen gingen er dan eerst allerlei negatieve dingen door mijn hoofd.
Dingen die fout kunnen gaan. "Wat als dit gebeurd, wat als dat gebeurd.."
Nu heb ik mezelf aangeleerd om meer naar de leuke dingen te kijken.
Zoals dat ik weer terug bij mijn vrienden zou zijn. Weer terug thuis, etc
Hierdoor durf ik nu veel meer dingen en voel ik me ook beter.
Doelen stellen is ook goed. Je hebt dan iets om naar toe te leven en het voelt lekker als je dan uiteindelijk die doelen ook allemaal behaald.
Don't follow the crowd!
Wat ontzettend herkenbaar
Lijkt me ook een leuke serie om te volgen trouwens. Had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord.
En dat terwijl ik juist zo van dit soort amerikaans/canadese series ben
Lijkt me ook een leuke serie om te volgen trouwens. Had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord.
En dat terwijl ik juist zo van dit soort amerikaans/canadese series ben
Don't follow the crowd!
Het is idd geen bekende serie, maar de MEEST GEWELDIGE serie ever!!! Het verandert je kijk op ALLES wat je in je voordeel zal werken. De serie icm FOK hebben mij gewoon heel goed gedaan Ik ben veel ruimdenkender en sterker geworden.
Ik ben veel ruimdenkender en sterker geworden.
Ik heb me nooit lekker gevoeld in Nederland. Soms waren er periodes - in de juiste klas - dat ik het wel naar mijn zin had, maar ik voelde me nooit thuis, nooit begrepen. Ik ben toen op 17 jarige leeftijd vertrokken naar Japan.
Ik heb daar een jaar gezeten in een gastgezin, naar school gegaan en ben sterk veranderd. Bij terugkomst flinke ruzie gehad met sommige vrienden van vroeger (uit elkaar gegroeid), andere vrienden kan ik nog steeds altijd bij terrecht.
Vervolgens ben ik voor 4 jaar naar Wales vertrokken. Ik zit nu in mijn 3e jaar. Ik vind het verschrikkelijk hier, maar ik wil nog veel meer reizen.
Ik was vroeger echt honkvast, ik droomde ervan in mijn ouderlijke woning te sterven, nu weet ik niet hoe zeer ik weg wil blijven.
Ik heb daar een jaar gezeten in een gastgezin, naar school gegaan en ben sterk veranderd. Bij terugkomst flinke ruzie gehad met sommige vrienden van vroeger (uit elkaar gegroeid), andere vrienden kan ik nog steeds altijd bij terrecht.
Vervolgens ben ik voor 4 jaar naar Wales vertrokken. Ik zit nu in mijn 3e jaar. Ik vind het verschrikkelijk hier, maar ik wil nog veel meer reizen.
Ik was vroeger echt honkvast, ik droomde ervan in mijn ouderlijke woning te sterven, nu weet ik niet hoe zeer ik weg wil blijven.
"Dit? Dit zijn mijn oorlogswonden, heb jarenlang oorlog gevoerd met mezelf, maar ik heb gewonnen!"
Ik ben op mijn 15e zelfstandig in een andere stad gaan wonen. Dat was 1.
Nummer 2 was mijn toenmalige vriend en ons gezamenlijke koophuis te verlaten.
Van beiden geen spijt gehad.
Nummer 2 was mijn toenmalige vriend en ons gezamenlijke koophuis te verlaten.
Van beiden geen spijt gehad.
Op dinsdag 1 september 2009 17:55 schreef Graseter het volgende:
Sinceria is de liefste user van FOK!
Sinceria is de liefste user van FOK!
Op mn 22ste..gestopt met blowen en me gaan richten op fitness en school. Alle vrienden en zelfs merendeel van mn familie achtergelaten.
Binnenkort ga ik de volgende stap nemen.
Binnenkort ga ik de volgende stap nemen.
Eclaire84: Wax je of je scheer je??
schouderklopje: waarom wil je dat weten??
Radicalist: zeg gewoon want ik hou van je. je heb zeker lekker glad kutje
Nektasje2: Hahah kijk deze gozer met moeite met 1 hand typen hahaahahah
schouderklopje: waarom wil je dat weten??
Radicalist: zeg gewoon want ik hou van je. je heb zeker lekker glad kutje
Nektasje2: Hahah kijk deze gozer met moeite met 1 hand typen hahaahahah
Ik ben hier ook al een tijdje mee bezig. 2011 moet het sowieso worden met het helemaal opnieuw beginnen. Tot nu toe (sinds vorig jaar al) heb ik al heel wat schepen verbrand. Ik heb bijna al mijn sociale schepen verbrand ('liefdesleven', IRL contacten, digitale contacten; er is niets meer van over en dat heb ik allemaal erg abrupt gedaan). Ik heb hoogstens vijf mensen in mijn achterhoofd met wie ik het contact weer echt wil oppakken, ooit. De rest is eerlijk gezegd zo vervangbaar als een plastic tas (dat ligt overigens aan mij, niet aan hen). Ik vind mijzelf van vroeger ook geen leuk persoon, althans niet representatief voor wie ik inmiddels ben geworden aan het worden ben, en die versie van mij blijft bestaan met oude contacten. Ik ben nu ook aan het werk (goed werk) en studeer niet meer. Misschien blijf ik wel autodidact, het gaat me prima af tot dusver.
Het is overigens wel moeilijker dan je wellicht zult denken, allemaal. Ik woon nog in dezelfde stad. Mijn familie woont daar ook. Op zich niets mis mee, daar heb ik ook nog gewoon contact mee, maar 'helemaal opnieuw beginnen' doe je dan natuurlijk niet. Daarbij kom je weleens bekenden tegen, en sommige oude vrienden proberen me nog weleens te bereiken, terwijl ik die contacten achter me gelaten heb. Je zou eigenlijk naar een andere stad moeten verhuizen, onder een andere naam (ik gebruik mijn achternaam niet meer online, alleen mijn voornamen), ander telefoonnummer, ander e-mailadres... het heeft nogal wat voeten in de aarde. Ik heb ook geen Hyves of Facebook meer, geen MSN, niets van dat alles.
Het voelt trouwens wel goed, vind ik. Maar ik hecht me sowieso niet echt aan mensen, dus voor mij zal het waarschijnlijk makkelijker zijn. Wat ik heel sterk merk is dat ik nu ècht vrij ben. Als ik nu naar de kroeg ga, ken ik er vaak niemand en dat vind ik heerlijk. No strings attached.
[ Bericht 0% gewijzigd door Grunge. op 29-01-2011 05:37:35 ]
Het is overigens wel moeilijker dan je wellicht zult denken, allemaal. Ik woon nog in dezelfde stad. Mijn familie woont daar ook. Op zich niets mis mee, daar heb ik ook nog gewoon contact mee, maar 'helemaal opnieuw beginnen' doe je dan natuurlijk niet. Daarbij kom je weleens bekenden tegen, en sommige oude vrienden proberen me nog weleens te bereiken, terwijl ik die contacten achter me gelaten heb. Je zou eigenlijk naar een andere stad moeten verhuizen, onder een andere naam (ik gebruik mijn achternaam niet meer online, alleen mijn voornamen), ander telefoonnummer, ander e-mailadres... het heeft nogal wat voeten in de aarde. Ik heb ook geen Hyves of Facebook meer, geen MSN, niets van dat alles.
Het voelt trouwens wel goed, vind ik. Maar ik hecht me sowieso niet echt aan mensen, dus voor mij zal het waarschijnlijk makkelijker zijn. Wat ik heel sterk merk is dat ik nu ècht vrij ben. Als ik nu naar de kroeg ga, ken ik er vaak niemand en dat vind ik heerlijk. No strings attached.
[ Bericht 0% gewijzigd door Grunge. op 29-01-2011 05:37:35 ]
Grunge...
Boeiend verhaal! Ook dat veranderen van nummer, mail e.d. komt me heel bekend voor. Ik heb een tijdje terug weer Facebook geopend en ''verborgen'', maar er zijn nog steeds mensen die via sommige goede contacten mij willen bereiken. Soms denk ik; ''Van wie ren ik weg?''. Maar ergens wil ik gewoon niet gevonden worden. Ik wil dat mijn vorige persoonlijkheid en de leefstyle die erbij hoort voorgoed verbrand is. Ik wil bijv. totaal niet over mijn verleden praten met mijn nieuwe contacten.
Ik ben wel heel sociaal aangelegd. MSN heb ik beperkt tot contacten met ''kwaliteit'' Die zijn op 2 handen te tellen. Daarbuiten wil ik het oppervlakkig houden. Is dit mysterieus of eerder vaag?
Boeiend verhaal!
Ook dat veranderen van nummer, mail e.d. komt me heel bekend voor. Ik heb een tijdje terug weer Facebook geopend en ''verborgen'', maar er zijn nog steeds mensen die via sommige goede contacten mij willen bereiken. Soms denk ik; ''Van wie ren ik weg?''. Maar ergens wil ik gewoon niet gevonden worden. Ik wil dat mijn vorige persoonlijkheid en de leefstyle die erbij hoort voorgoed verbrand is. Ik wil bijv. totaal niet over mijn verleden praten met mijn nieuwe contacten.Ik ben wel heel sociaal aangelegd. MSN heb ik beperkt tot contacten met ''kwaliteit'' Die zijn op 2 handen te tellen. Daarbuiten wil ik het oppervlakkig houden. Is dit mysterieus of eerder vaag?
Ik ben van een stad naar een gehucht verhuisd na mijn scheiding,nieuwe baan ,andere vrienden en financieel onafhankelijk. Alles bevalt prima en ik ben weer gelukkig!
Het heeft wel een aantal shitmaanden gekost. Opnieuw beginnen is een nare tijd maar het resultaat mag er wezen
Het heeft wel een aantal shitmaanden gekost. Opnieuw beginnen is een nare tijd maar het resultaat mag er wezen
Ik schijt ermee uit. Doei , bedankt voor het fokken.
Ik. Alle schepen achter me verbrand. Nieuwe liefde, nieuw huis, nieuw land, nieuwe vrienden, nieuw beroep... Alles nieuw.
Heb me nooit zo bevrijd gevoeld als de eerste paar jaar na het opnieuw beginnen. Zou het zo een tweede keer doen.
Heb me nooit zo bevrijd gevoeld als de eerste paar jaar na het opnieuw beginnen. Zou het zo een tweede keer doen.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Ik heb mijn FB verwijderd. Mensen die behoren tot mijn verleden blijven me toevoegen (ondanks mijn verborgen account, via vrienden). Ik heb nu alleen mijn MSN met een mini lijst van mijn beste vrienden. Ik wil niet meer terug denken aan mijn verleden. Ik wil gewoon opnieuw beginnen en in het heden leven, toekomst gericht. Puur voor mijn eigen geestelijke gezondheid zeg maar.
Ik vind het eigenlijk een heel aparte ervaring om dit te lezen, want ik voelde me altijd 'de enige'. Zo drastisch allemaal. Ik kende niemand die dat ook gedaan had of ermee bezig is of was. Het is ook niet zonder slag of stoot gegaan; er zijn mensen erg boos op me geworden. Ik kreeg vorig jaar zeer onvriendelijke mails op een bepaald oud account, anoniem, bijvoorbeeld. Het zal ook wel erg kwetsend geweest zijn. Andere mensen denken dat je in een psychose bent beland of zoiets en dat ze je moeten redden, want alleen zijn kan toch niet goed zijn voor een mens? Terwijl het voor mij echt móest (en nog steeds, maar ik ben een hele tijd echt helemaal alleen geweest). Ik moest van alles: afvallen, geldzaken op orde krijgen (schulden), m'n gebit weer mooi laten maken, werk zoeken, op reis gaan, opruimen, schrijven, uit huis gaan.quote:
Grunge...
Boeiend verhaal!
Ik ben wel heel sociaal aangelegd. MSN heb ik beperkt tot contacten met ''kwaliteit'' Die zijn op 2 handen te tellen. Daarbuiten wil ik het oppervlakkig houden. Is dit mysterieus of eerder vaag?
Mijn hele leven tot dan toe voelde als een faal. Het zat me heel erg dwars. Ik werd daar heel kwaad van, mijn hele leven moest anders. Er overkwam me van alles; hele heftige dingen (waar ik dan gelukkig wel weer goed mee om kon gaan, maar toch, het was wel weer míj overkomen), maar ook van die dingen die heel veel stress op leverden en die ik toch echt zelf op me af had geroepen (klaplong, schulden). Mijn gedrag lokte allerlei problemen uit, zo leek het wel. Dat was ik zo zat. Ik zag mezelf altijd als 'een grote', iemand met talenten, iemand die niet één van de zovelen was. Ik zag mensen dingen bereiken die ik beter zou kunnen. Dat kon ik niet hebben. Maar goed, dan moest ik niet zo passief blijven... Waar was ik mee bezig? Ik vergooide m'n leven. Ik ben nog maar 21, nu kan het nog, nu ben ik nog jong en is er nog niet echt iets verloren.
Ik ben wel getraumatiseerd door het internet, moet ik zeggen. Een account op Facebook durf ik echt niet meer aan. Ik heb bijvoorbeeld ook Last.FM en die wil ik niet verwijderen, want daar staan al mijn geluisterde liedjes van jaren op. Maar ja, ik heb nu wel 23 ongeopende berichten. Die durf ik echt niet te openen. Van mijn mails wil ik het al helemaal niet weten, op oudere accounts. Hopelijk vergaan die
. MSN heb ik niet meer op mijn nieuwe laptop geïnstalleerd, durf ik ook niet. Weet je, ik heb een andere laptop die stuk was en die heb ik nooit meer opgehaald. Ik heb nog tot volgende maand, want daarna is er een jaar voorbij. Maar die laptop is van voor ik mijn schepen verbrandde, dus weer: eng. Ik praat wel over mijn verleden met nieuwe contacten. Ik vind dat altijd wel sterke verhalen of zo. Het voelt echt als een vorig leven, ik heb bij veel dingen geen gevoel meer. Soms is het bijna alsof ik over een ander vertel, en dat is eigenlijk ook zo.
Ik weet niet of dat mysterieus of vaag overkomt... Het is maar net wie je het zou vragen, denk ik? Ik vind het zelf heerlijk om een leuke avond met vreemde mensen te hebben. Diepe gesprekken, gezellig, handig, wat we dan ook doen, maar vervolgens hoef ik ze nooit meer te zien. Aan die mensen ben ik niets verschuldigd. Ik ben als ik behoefte heb aan gezelschap eerder geneigd iets met iemand van het internet af te spreken, die ik verder niet ken, dan met een bekende. Vind ik ook leuk, nieuwe mensen ontmoeten. Zo kan ik misschien een vriendengroep samenstellen die wel helemaal bij me past? Ik ben heel kieskeurig geworden in wie ik toelaat. Dat was ik al met relaties, maar niet zozeer met vrienden. Maar dat ben ik ook erg belangrijk gaan vinden en toen moest ik wel hard zijn om mezelf... te redden? Met al die mensen om me heen was dat echt niet gelukt.
Eigenlijk is het een positieve zelfmoord.
Ik probeer het al 7 jaar... M'n gedrag is veel beter geworden, maar m'n problemen alleen maar groter.
J. <3
Goed zo. Dat is erg naar en ergens ook heel zielig; die mensen worden niet geaccepteerd en weten niet waaromquote:
Ik heb mijn FB verwijderd. Mensen die behoren tot mijn verleden blijven me toevoegen (ondanks mijn verborgen account, via vrienden). Ik heb nu alleen mijn MSN met een mini lijst van mijn beste vrienden. Ik wil niet meer terug denken aan mijn verleden. Ik wil gewoon opnieuw beginnen en in het heden leven, toekomst gericht. Puur voor mijn eigen geestelijke gezondheid zeg maar.
. Ondertussen zit jij vast in de stress omdat ze maar blijven verschijnen.
Ik had seizoen één al een tijd op mijn laptop staan, heb naar aanleiding van dit topic aflevering één gekeken. I like where this is going, zulke dingen kunnen inderdaad zo inspirerend werken.quote:
Het is idd geen bekende serie, maar de MEEST GEWELDIGE serie ever!!! Het verandert je kijk op ALLES wat je in je voordeel zal werken. De serie icm FOK hebben mij gewoon heel goed gedaan
Wooooooooow... het leek alsof ik mezelf las zojuist!
Ik weet niet precies wat jouw verhaal is, maar dit is zo'n beetje de mijne:
Onzeker over een periode met losbandig seks
Ik belandde gewoon in een sleur en ik wist dat het door mezelf kwam. Uit onmacht, omdat ik destijds niet genoeg inzichten/zelfkennis/mensenkennis/ervaring had om bepaalde situaties te voorkomen dan wel afstand van te nemen. Maar in die drijfzand, waar ik nachtenlang achter mijn laptop zat, overdags zat te slapen keek ik toe hoe mensen het e.e.a. bereikten. Hoe ze vooruitgang maakten. En ik maar wankelde. Toen praatte ik het van me af, maakte ik iedereen gek met 73894875 gesprekken. Alleen had ik een totaal verkeerde publiek. NIEMAND kon me redden, want we zaten totaal niet op dezelfde golflengte. Hier op FOK werd het een ander verhaal. Het is makkelijker om over seks en zonden te praten. Ik heb in het verleden vriendinnen verloren, puur omdat ik ze deelde dat ik geen maagd meer was. Na een lange ellendige periode van eenzaamheid heb ik patronen ingezien. Ik hoor gewoon niet thuis in de Oosterse cultuur. Ik weet niet hoe de andere culturen zijn, maar ik ren weg van alles wat conservatief is. Ik heb mijn grenzen nu wel bijgeschaafd. Ergens ben ik ook wel conservatief, maar met mate. Ik heb dingen gedaan waar ik spijt van heb, wil ik niet meer doen.
Periodes van mezelf afsluiten heb ik vaker gehad. Een paar keer per jaar. Ik wilde niet dat mensen mijn kwetsbaarheid zagen om achter me om te lachen of er misbruik van te maken. Ik draaide heel lang in cirkeltjes (sloot me af, dacht genezen te zijn, dook op, maakte dezelfde fouten en sloot me nog verder af etc). Eerder was ik bezig met symptomen bestrijding (het zat zijn van mezelf zielig vinden en mezelf te forceren blij te zijn) dat de wortel zelf aanpakken. Ik wist niet hoe.
De afgelopen maanden waren voor mij de meest confronterende maanden. Ik heb FOK dmv 3 nicks gebombardeerd (3, omdat ik wil voorkomen dat wanneer iemand ''erachter'' komt, niet alles kan linken aan elkaar). Ik kreeg veel feedback. Icm Being Erica kijken (wat me zooo goed heeft gedaan) en langs mijn maatschappelijke werkster gaan en 2x een studiecoach bezocht te hebben ben ik zo'n beetje rond. Tijd zal de resterende pijn laten afnemen. Maar het overheerst me niet meer zo erg als ooit.
Nu wil ik alleen niet weer helemaal in de spotlights staan. Wanneer ik iemand leer kennen, wil ik niet ''verder kletsen'' op FB of MSN. Ik zeg gewoon dat ik daar niet aan doe. Ik wil er goed uitzien, sociaal zijn, maar niet verdiepen. Mijn diepe relaties zijn nu wel bekend. Tenzij ik iemand echtttttt vertrouw, maar dat heeft tijd nodig. Achter de schermen wil ik ook gaan afvallen, schrijven, mezelf ontwikkelen dmv heel goed te zijn in mijn studie en mijn algemene kennis bij de schaven, zodat ik IRL ook meer te vertellen heb om maar leegtes op te vullen met mezelf. Iets wat ik ooit vaak deed. Wat ik heb meegemaakt en wat ik ervan heb geleerd en blablabla. Ik denk; als iemand iets écht heeft geleerd en verder is, moet diegene er niet meer over praten. Ik wil alleen mijn gedachten/meningen delen. Niet mijn ervaringen. Ik wil een keer mijn prive voorgoed verborgen houden, voor de verandering. Gewoon, dat mensen mijn zwaktes niet kennen. Mij niet helemaal kunnen doorgronden. Manipuleren (wat vroeger makkelijk was). Ik wil niet peilbaar zijn. Ik wil een keer vraagtekens achter laten bij mensen, dat elke keer wanneer ze me zien dat ze enthousiast raken en me beter willen leren kennen, maar nadat ik vertrokken ben ze beseffen me nog steeds niet echt kennen
[ Bericht 0% gewijzigd door ikgebruikgeenmsn op 29-01-2011 10:44:13 ]
Ik weet niet precies wat jouw verhaal is, maar dit is zo'n beetje de mijne:
Onzeker over een periode met losbandig seks
Ik belandde gewoon in een sleur en ik wist dat het door mezelf kwam. Uit onmacht, omdat ik destijds niet genoeg inzichten/zelfkennis/mensenkennis/ervaring had om bepaalde situaties te voorkomen dan wel afstand van te nemen. Maar in die drijfzand, waar ik nachtenlang achter mijn laptop zat, overdags zat te slapen keek ik toe hoe mensen het e.e.a. bereikten. Hoe ze vooruitgang maakten. En ik maar wankelde. Toen praatte ik het van me af, maakte ik iedereen gek met 73894875 gesprekken. Alleen had ik een totaal verkeerde publiek. NIEMAND kon me redden, want we zaten totaal niet op dezelfde golflengte. Hier op FOK werd het een ander verhaal. Het is makkelijker om over seks en zonden te praten. Ik heb in het verleden vriendinnen verloren, puur omdat ik ze deelde dat ik geen maagd meer was
. Na een lange ellendige periode van eenzaamheid heb ik patronen ingezien. Ik hoor gewoon niet thuis in de Oosterse cultuur. Ik weet niet hoe de andere culturen zijn, maar ik ren weg van alles wat conservatief is. Ik heb mijn grenzen nu wel bijgeschaafd. Ergens ben ik ook wel conservatief, maar met mate. Ik heb dingen gedaan waar ik spijt van heb, wil ik niet meer doen. Periodes van mezelf afsluiten heb ik vaker gehad. Een paar keer per jaar. Ik wilde niet dat mensen mijn kwetsbaarheid zagen om achter me om te lachen of er misbruik van te maken. Ik draaide heel lang in cirkeltjes (sloot me af, dacht genezen te zijn, dook op, maakte dezelfde fouten en sloot me nog verder af etc). Eerder was ik bezig met symptomen bestrijding (het zat zijn van mezelf zielig vinden en mezelf te forceren blij te zijn) dat de wortel zelf aanpakken. Ik wist niet hoe.
De afgelopen maanden waren voor mij de meest confronterende maanden. Ik heb FOK dmv 3 nicks gebombardeerd (3, omdat ik wil voorkomen dat wanneer iemand ''erachter'' komt, niet alles kan linken aan elkaar). Ik kreeg veel feedback. Icm Being Erica kijken (wat me zooo goed heeft gedaan) en langs mijn maatschappelijke werkster gaan en 2x een studiecoach bezocht te hebben ben ik zo'n beetje rond. Tijd zal de resterende pijn laten afnemen. Maar het overheerst me niet meer zo erg als ooit.
Nu wil ik alleen niet weer helemaal in de spotlights staan. Wanneer ik iemand leer kennen, wil ik niet ''verder kletsen'' op FB of MSN. Ik zeg gewoon dat ik daar niet aan doe. Ik wil er goed uitzien, sociaal zijn, maar niet verdiepen. Mijn diepe relaties zijn nu wel bekend. Tenzij ik iemand echtttttt vertrouw, maar dat heeft tijd nodig. Achter de schermen wil ik ook gaan afvallen, schrijven, mezelf ontwikkelen dmv heel goed te zijn in mijn studie en mijn algemene kennis bij de schaven, zodat ik IRL ook meer te vertellen heb om maar leegtes op te vullen met mezelf. Iets wat ik ooit vaak deed. Wat ik heb meegemaakt en wat ik ervan heb geleerd en blablabla. Ik denk; als iemand iets écht heeft geleerd en verder is, moet diegene er niet meer over praten. Ik wil alleen mijn gedachten/meningen delen. Niet mijn ervaringen. Ik wil een keer mijn prive voorgoed verborgen houden, voor de verandering. Gewoon, dat mensen mijn zwaktes niet kennen. Mij niet helemaal kunnen doorgronden. Manipuleren (wat vroeger makkelijk was). Ik wil niet peilbaar zijn. Ik wil een keer vraagtekens achter laten bij mensen, dat elke keer wanneer ze me zien dat ze enthousiast raken en me beter willen leren kennen, maar nadat ik vertrokken ben ze beseffen me nog steeds niet echt kennen
[ Bericht 0% gewijzigd door ikgebruikgeenmsn op 29-01-2011 10:44:13 ]
Ik ben zelf ook helemaal opnieuw begonnen in een andere stad. Ik had een kutleven, dus het was niet zo moeilijk om te kiezen om helemaal opnieuw te beginnen. Ik had in m'n oude stad namelijk toch al niemand. De stap om op mezelf te gaan was toch wel eng omdat je niet weet wat er gaat gebeuren en omdat ik evengoed nog niet helemaal 'mezelf' was. Maar uiteindelijk heb ik het gedaan en kom ik het liefste nooit meer in m'n oude stad. Ik heb met helemaal niemand meer contact daar (behalve familie) en dat wil ik zo houden ook. Ik kom er het liefste nooit meer omdat ik er alleen maar nare herinneringen aan heb.
Het is nog steeds wel moeilijk hier af en toe, maar minder dan in het begin. De gevoelens die jij in je eerste stukje zegt te hebben, die had ik precies hetzelfde. Dus je bent echt niet de enigste. Ik probeerde het in iets positiefs om te zetten (als je ondanks je problemen toch die stap durft te maken, dan is dat iets om juist extra trots op te zijn, want doe het maar eens). En de gevoelens die je nu hebt, die zal je straks (vooral in het begin) ook nog ervaren. Dat is normaal. Maar als je die eerste stap gezet hebt, dan heb je al een heel groot gedeelte van je angst overwonnen. Ik ben uiteindelijk supertrots op mezelf dat ik dit heb gedaan. Een jaar geleden had ik dit absoluut niet gedurfd, maar nu wel.
En het zal je vanzelf gaan meezitten, dat gebeurde zelfs bij mij. Dat had ik nooit gedacht en verwacht. Ik heb nu een klein aantal vrienden die van mij weten waarom ik hier naartoe ben gegaan en dat het nog lang niet altijd makkelijk gaat. En daar gaan ze goed mee om, dus dat is heel erg fijn. Ik heb mazzel gehad dat ik deze mensen heb leren kennen.
En als ik mijn eigen leven eens als optimist en realist bekijk, dan kan het eigenlijk alleen nog maar beter met mij gaan. Ik had zo'n kutleven dat ik op een gegeven moment niet eens meer dieper kon zinken, dus nu kan ik alleen nog maar in een stijgende lijn zitten. Die stijgende lijn wordt af en toe onderbroken door een terugval(letje), maar omdat mijn herstel in kleine stapjes is gegaan en zal blijven gaan, kon ik ook maar kleine stapjes terugvallen. Dus wees niet bang dat het te langzaam gaat, want dat kan ook zijn voordeel hebben. Een grote stap verder, betekent ook een grote stap terug bij een terugval.
Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt
Het is nog steeds wel moeilijk hier af en toe, maar minder dan in het begin. De gevoelens die jij in je eerste stukje zegt te hebben, die had ik precies hetzelfde. Dus je bent echt niet de enigste. Ik probeerde het in iets positiefs om te zetten (als je ondanks je problemen toch die stap durft te maken, dan is dat iets om juist extra trots op te zijn, want doe het maar eens). En de gevoelens die je nu hebt, die zal je straks (vooral in het begin) ook nog ervaren. Dat is normaal. Maar als je die eerste stap gezet hebt, dan heb je al een heel groot gedeelte van je angst overwonnen. Ik ben uiteindelijk supertrots op mezelf dat ik dit heb gedaan. Een jaar geleden had ik dit absoluut niet gedurfd, maar nu wel.
En het zal je vanzelf gaan meezitten, dat gebeurde zelfs bij mij. Dat had ik nooit gedacht en verwacht. Ik heb nu een klein aantal vrienden die van mij weten waarom ik hier naartoe ben gegaan en dat het nog lang niet altijd makkelijk gaat. En daar gaan ze goed mee om, dus dat is heel erg fijn. Ik heb mazzel gehad dat ik deze mensen heb leren kennen.
En als ik mijn eigen leven eens als optimist en realist bekijk, dan kan het eigenlijk alleen nog maar beter met mij gaan. Ik had zo'n kutleven dat ik op een gegeven moment niet eens meer dieper kon zinken, dus nu kan ik alleen nog maar in een stijgende lijn zitten. Die stijgende lijn wordt af en toe onderbroken door een terugval(letje), maar omdat mijn herstel in kleine stapjes is gegaan en zal blijven gaan, kon ik ook maar kleine stapjes terugvallen. Dus wees niet bang dat het te langzaam gaat, want dat kan ook zijn voordeel hebben. Een grote stap verder, betekent ook een grote stap terug bij een terugval.
Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt
Jazeker! Wat goed dat je lef hebt getoond... positieve verhalen zijn super motiverend. Dan voelt het iig niet alsof ik alleen ben
Alleen dat delen met anderen hoe het eerst was... dat wil ik niet. Ik wil met mijn verbeterde ik een entrance maken alsof ik nooit issues heb gehad. Wijze mensen zullen mijn wijsheden wel erkennen en vermoeden dat er een verhaal achter zit. Maar ik wil het mysterieus houden.
Simpel: 'Ik kom oorspronkelijk uit een dorp en heb de afgelopen jaren wat geexperimenteerd om uit te vissen wat nou bij me past.. en ben nu hier''. Klaar
Het is geen leugen... maar het deelt niet alles. Hoeft ook niet. Mijn eventuele werkgever (bijbaan) en mentor zal mijn CV wel zien, maar buiten dat wil ik gewoon niets loslaten en het houden bij ''A long boring story''.
Alleen dat delen met anderen hoe het eerst was... dat wil ik niet. Ik wil met mijn verbeterde ik een entrance maken alsof ik nooit issues heb gehad. Wijze mensen zullen mijn wijsheden wel erkennen en vermoeden dat er een verhaal achter zit. Maar ik wil het mysterieus houden.
Simpel: 'Ik kom oorspronkelijk uit een dorp en heb de afgelopen jaren wat geexperimenteerd om uit te vissen wat nou bij me past.. en ben nu hier''. Klaar
Het is geen leugen... maar het deelt niet alles. Hoeft ook niet. Mijn eventuele werkgever (bijbaan) en mentor zal mijn CV wel zien, maar buiten dat wil ik gewoon niets loslaten en het houden bij ''A long boring story''.
Ik begrijp inderdaad wel dat je het liever niet deelt met de mensen in je nieuwe leven. Ik was dat ook niet van plan, maar de mensen die het weten vertrouw ik en het is evengoed fijn om er over te praten. Ze stimuleren mij. Een van m'n vrienden heeft zelf ook problemen gehad en dat geeft wel een binding. We hebben elkaar allebei wat openheid gegeven. Als je zegt dat bij een nieuw leven geen oude problemen horen, dan is dat natuurlijk logisch
Ik ben ook een nieuw leven begonnen, maar ik ben mezelf dagelijks aan het confronteren met hoe het eerst was, juist om te kijken hoe ver ik het heb geschopt in mijn nieuwe leven. Als het kut gaat, dan heb ik vergelijkingsmateriaal nodig om mezelf weer op te peppen. Dan is het op zich wel makkelijk, dat terwijl je een nieuw leven hebt, je evengoed nog terug kunt kijken in het verleden
En dat ik het mijn vrienden heb verteld, komt ook omdat ik binnenkwam als een onzekere jongen (op school). Daarna is het een stuk beter gegaan en dat ziet natuurlijk iedereen. Dat heeft dan een reden. Bij jou zien ze iemand binnenkomen die al zelfverzekerd is, dan is het al heel anders.
Maar wel grappig eigenlijk dat ik kan terugkijken in mijn vorige leven Dan ben ik dus toch paranormaal ofzo Hoe oud ben je eigenlijk?
Ik ben ook een nieuw leven begonnen, maar ik ben mezelf dagelijks aan het confronteren met hoe het eerst was, juist om te kijken hoe ver ik het heb geschopt in mijn nieuwe leven. Als het kut gaat, dan heb ik vergelijkingsmateriaal nodig om mezelf weer op te peppen. Dan is het op zich wel makkelijk, dat terwijl je een nieuw leven hebt, je evengoed nog terug kunt kijken in het verleden
En dat ik het mijn vrienden heb verteld, komt ook omdat ik binnenkwam als een onzekere jongen (op school). Daarna is het een stuk beter gegaan en dat ziet natuurlijk iedereen. Dat heeft dan een reden. Bij jou zien ze iemand binnenkomen die al zelfverzekerd is, dan is het al heel anders.
Maar wel grappig eigenlijk dat ik kan terugkijken in mijn vorige leven
Dan ben ik dus toch paranormaal ofzo Hoe oud ben je eigenlijk?
Ook herkenbaar...
Was doodongelukkig bij mijn beste vrienden, heb het altijd ondergaan tot er een moment kwam waarop ik ben gebroken en een knop heb omgedraaid (was ook het meest ellendige moment uit mijn leven denk ik nu).
Ik zat toen aan de unif (dit ging best goed - had herexamens maar altijd geslaagd), maar had totaal geen zin meer om nog één dag verder te leven. Diezelfde vrijdag beslist van het anders te gaan doen, zaterdag naar jobadvertenties zitten kijken, zondag CV gestuurd, maandag gesolliciteerd en direct aangenomen.
Ik had niemand iets laten weten en ik voelde mij van 't ene moment op 't andere gelukkig. Ik denk dat 't vooral te maken had omdat ik plots wél dingen goed kon doen, in contact kwam met mensen die mij wel het gevoel gaven dat ze appreciëren wat ik deed.
Na een half jaar zag ik wel in dat ik misschien niet altijd zo gelukkig zou blijven aangezien mijn job nogal monotoon en on-interessant was, dus ben ik terug gaan studeren. Geen unif maar hogeschool, en een totaal andere richting. Even impulsief als stoppen met studeren, en eigenlijk een totaal achterlijk plan - ik had nooit exacte wetenschappen gehad en was er gewoon slecht in, dus ik ging chemie doen.
Ook geen moment spijt over gehad. Veel interessanter dan wat ik ervoor deed. Ik zit nu wel met mensen die veel jonger zijn als ik, maar ik vind ze allemaal geweldig. Heb wel vaak 't gevoel dat mijn slechte vrienden van vroeger betere vrienden waren om een of andere vage reden. Ik denk dat ik mijzelf dat wijsmaak omdat dat een grote periode geweest is. Ik zal wel nooit of te nooit teruggaan, uit principe, en uit schrik om terug te hervallen in ellende.
Qua contact - ik heb nagenoeg iedereen van die periode uit facebook verwijderd. Diegene die ik heb gelaten (om ze niet te kwetsen - hell, ze hebben mijn leven verknoeid (al die trauma's beïnvloeden mij heel stiekem nog altijd, maar hoe langer hoe minder)) nemen geen contact op omdat ze weten dat 't toch voorbij is.
Als ik ze tegenkom op straat/café dan doe ik meestal gewoon vriendelijk goeiedag maar meer ook niet, en als ze zelf al proberen te babbelen heb ik 't gevoel dat ik voor één keer de touwtjes in handen heb. Meestal stellen ze toch zo'n stomme en voor de hand liggende vragen dat 't meest normale antwoord impliceert dat ze heel erg ver van mij afstaan.
Was doodongelukkig bij mijn beste vrienden, heb het altijd ondergaan tot er een moment kwam waarop ik ben gebroken en een knop heb omgedraaid (was ook het meest ellendige moment uit mijn leven denk ik nu).
Ik zat toen aan de unif (dit ging best goed - had herexamens maar altijd geslaagd), maar had totaal geen zin meer om nog één dag verder te leven. Diezelfde vrijdag beslist van het anders te gaan doen, zaterdag naar jobadvertenties zitten kijken, zondag CV gestuurd, maandag gesolliciteerd en direct aangenomen.
Ik had niemand iets laten weten en ik voelde mij van 't ene moment op 't andere gelukkig. Ik denk dat 't vooral te maken had omdat ik plots wél dingen goed kon doen, in contact kwam met mensen die mij wel het gevoel gaven dat ze appreciëren wat ik deed.
Na een half jaar zag ik wel in dat ik misschien niet altijd zo gelukkig zou blijven aangezien mijn job nogal monotoon en on-interessant was, dus ben ik terug gaan studeren. Geen unif maar hogeschool, en een totaal andere richting. Even impulsief als stoppen met studeren, en eigenlijk een totaal achterlijk plan - ik had nooit exacte wetenschappen gehad en was er gewoon slecht in, dus ik ging chemie doen.
Ook geen moment spijt over gehad. Veel interessanter dan wat ik ervoor deed. Ik zit nu wel met mensen die veel jonger zijn als ik, maar ik vind ze allemaal geweldig. Heb wel vaak 't gevoel dat mijn slechte vrienden van vroeger betere vrienden waren om een of andere vage reden. Ik denk dat ik mijzelf dat wijsmaak omdat dat een grote periode geweest is. Ik zal wel nooit of te nooit teruggaan, uit principe, en uit schrik om terug te hervallen in ellende.
Qua contact - ik heb nagenoeg iedereen van die periode uit facebook verwijderd. Diegene die ik heb gelaten (om ze niet te kwetsen - hell, ze hebben mijn leven verknoeid (al die trauma's beïnvloeden mij heel stiekem nog altijd, maar hoe langer hoe minder)) nemen geen contact op omdat ze weten dat 't toch voorbij is.
Als ik ze tegenkom op straat/café dan doe ik meestal gewoon vriendelijk goeiedag maar meer ook niet, en als ze zelf al proberen te babbelen heb ik 't gevoel dat ik voor één keer de touwtjes in handen heb. Meestal stellen ze toch zo'n stomme en voor de hand liggende vragen dat 't meest normale antwoord impliceert dat ze heel erg ver van mij afstaan.
Je hebt helemaal gelijk. Mensen hoeven geen opgeloste en afgesloten problemen aan te horen. Who cares? Daarom hoef ik het zelfs niet te delen met mijn eventuele nieuwe vrienden. Alsof ik niets anders meer te praten hebquote:
Ik begrijp inderdaad wel dat je het liever niet deelt met de mensen in je nieuwe leven. Ik was dat ook niet van plan, maar de mensen die het weten vertrouw ik en het is evengoed fijn om er over te praten. Ze stimuleren mij. Een van m'n vrienden heeft zelf ook problemen gehad en dat geeft wel een binding. We hebben elkaar allebei wat openheid gegeven. Als je zegt dat bij een nieuw leven geen oude problemen horen, dan is dat natuurlijk logisch
Ik ben ook een nieuw leven begonnen, maar ik ben mezelf dagelijks aan het confronteren met hoe het eerst was, juist om te kijken hoe ver ik het heb geschopt in mijn nieuwe leven. Als het kut gaat, dan heb ik vergelijkingsmateriaal nodig om mezelf weer op te peppen. Dan is het op zich wel makkelijk, dat terwijl je een nieuw leven hebt, je evengoed nog terug kunt kijken in het verleden
En dat ik het mijn vrienden heb verteld, komt ook omdat ik binnenkwam als een onzekere jongen (op school). Daarna is het een stuk beter gegaan en dat ziet natuurlijk iedereen. Dat heeft dan een reden. Bij jou zien ze iemand binnenkomen die al zelfverzekerd is, dan is het al heel anders.
Maar wel grappig eigenlijk dat ik kan terugkijken in mijn vorige leven
Even vertellen hoe kut het ooit was. Ik kan dat oppeppen wel doen met mijn beste vrienden. Met de nieuwe ga ik dat niet doen Ik ben blij voor je dat je veel vooruitgang hebt gemaakt trouwens
It ain't simple. Veel mensen blijven veeeeeel langer hangen in het moeras. Ik ben 23. Jij?
Ook een bijzonder verhaalquote:
Ook herkenbaar...
Was doodongelukkig bij mijn beste vrienden, heb het altijd ondergaan tot er een moment kwam waarop ik ben gebroken en een knop heb omgedraaid (was ook het meest ellendige moment uit mijn leven denk ik nu).
Ik zat toen aan de unif (dit ging best goed - had herexamens maar altijd geslaagd), maar had totaal geen zin meer om nog één dag verder te leven. Diezelfde vrijdag beslist van het anders te gaan doen, zaterdag naar jobadvertenties zitten kijken, zondag CV gestuurd, maandag gesolliciteerd en direct aangenomen.
Ik had niemand iets laten weten en ik voelde mij van 't ene moment op 't andere gelukkig. Ik denk dat 't vooral te maken had omdat ik plots wél dingen goed kon doen, in contact kwam met mensen die mij wel het gevoel gaven dat ze appreciëren wat ik deed.
Na een half jaar zag ik wel in dat ik misschien niet altijd zo gelukkig zou blijven aangezien mijn job nogal monotoon en on-interessant was, dus ben ik terug gaan studeren. Geen unif maar hogeschool, en een totaal andere richting. Even impulsief als stoppen met studeren, en eigenlijk een totaal achterlijk plan - ik had nooit exacte wetenschappen gehad en was er gewoon slecht in, dus ik ging chemie doen.
Ook geen moment spijt over gehad. Veel interessanter dan wat ik ervoor deed. Ik zit nu wel met mensen die veel jonger zijn als ik, maar ik vind ze allemaal geweldig. Heb wel vaak 't gevoel dat mijn slechte vrienden van vroeger betere vrienden waren om een of andere vage reden. Ik denk dat ik mijzelf dat wijsmaak omdat dat een grote periode geweest is. Ik zal wel nooit of te nooit teruggaan, uit principe, en uit schrik om terug te hervallen in ellende.
Qua contact - ik heb nagenoeg iedereen van die periode uit facebook verwijderd. Diegene die ik heb gelaten (om ze niet te kwetsen - hell, ze hebben mijn leven verknoeid (al die trauma's beïnvloeden mij heel stiekem nog altijd, maar hoe langer hoe minder)) nemen geen contact op omdat ze weten dat 't toch voorbij is.
Als ik ze tegenkom op straat/café dan doe ik meestal gewoon vriendelijk goeiedag maar meer ook niet, en als ze zelf al proberen te babbelen heb ik 't gevoel dat ik voor één keer de touwtjes in handen heb. Meestal stellen ze toch zo'n stomme en voor de hand liggende vragen dat 't meest normale antwoord impliceert dat ze heel erg ver van mij afstaan.
Dat stoppen met studeren, werken en studie weer hervatten heeft je vast nog vastberaden gemaakt. Heb daarom geen spijt van je keuzes. Op dat moment was het de juiste en het heeft je toch gevormd tot een persoon die je nu bent. Zo denk ik namelijk ook. Ik wil alleen net als jij hebt gedaan, aan niemand delen wat ik nu heb besloten; met name, mijn studie opnieuw, voor een frisse start. Over een jaartje heb ik toch mijn P en ga ik naar de Uni. Wie boeit die overstap naar een andere Hogeschool dan nog...
Las wat dingen nog
Mijn woonplek heb ik niet uitgekozen het heeft mij gekozen.
Ik zat in een noodsituatie en ineens stond deze woning op mp.
Huis was apart ingericht ,wat ik gewoon echt mooi vind een woning anders dan anders.
Dorp gaf mij bij aankomst al rust ,dus dat zat goed.
Eerste weken was wennen ,maar gelijk de winkel hier in en dorp verkend.
Voor ik de eerste contacten kreeg hier was ik 2 maanden verder.
Mijn verleden heb het er niet graag over.
Heb geen rare dingen gedaan ,maar er is gewoon veel verneukt voor mij.
De roddels die er zijn in de stad die ben ik nu kwijt.
Het onthaaste leven hier is gewoon super.
In het begin veel weggevlucht hier ,maar nu gewoon gewend aan het dorp.
Je voelt je eenzaam in het begin en als of iedereen je na kijkt.
Ben gelijk in contact met de buren gekomen ,gewoon heel sociaal.
Merk dat ik nu gewoon een ander mens ben.
En dat ik me goed aanpas hier.
De colega,s op me dagbesteding zijn gewoon super.
en ja baal soms wel eens dat je hier nu amper visite of vrienden heb ,maar dat komt wel weer eerst maar bijkomen.
2011 is een nieuwe start en wat er voor gebeurt is wil ik vergeten en er niet meer over hebben.
Ok je praat er soms nog wel over,maar dat kan niet bij iedereen ,want sommige geven er dan een eigen draai aan
Mijn woonplek heb ik niet uitgekozen het heeft mij gekozen.
Ik zat in een noodsituatie en ineens stond deze woning op mp.
Huis was apart ingericht ,wat ik gewoon echt mooi vind een woning anders dan anders.
Dorp gaf mij bij aankomst al rust ,dus dat zat goed.
Eerste weken was wennen ,maar gelijk de winkel hier in en dorp verkend.
Voor ik de eerste contacten kreeg hier was ik 2 maanden verder.
Mijn verleden heb het er niet graag over.
Heb geen rare dingen gedaan ,maar er is gewoon veel verneukt voor mij.
De roddels die er zijn in de stad die ben ik nu kwijt.
Het onthaaste leven hier is gewoon super.
In het begin veel weggevlucht hier ,maar nu gewoon gewend aan het dorp.
Je voelt je eenzaam in het begin en als of iedereen je na kijkt.
Ben gelijk in contact met de buren gekomen ,gewoon heel sociaal.
Merk dat ik nu gewoon een ander mens ben.
En dat ik me goed aanpas hier.
De colega,s op me dagbesteding zijn gewoon super.
en ja baal soms wel eens dat je hier nu amper visite of vrienden heb ,maar dat komt wel weer eerst maar bijkomen.
2011 is een nieuwe start en wat er voor gebeurt is wil ik vergeten en er niet meer over hebben.
Ok je praat er soms nog wel over,maar dat kan niet bij iedereen ,want sommige geven er dan een eigen draai aan
|
|
Zijn er mensen die helemaal opnieuw zijn begonnen met leven?
