quote:
Op dinsdag 18 januari 2011 11:00 schreef Wanderingwhy het volgende:[..]
@Splackavellie02:
Denk dat de hele discussie met jou niet gaat lukken. Er wordt wel naar je geluisterd en je ook advies aangedragen, maar je luistert simpelweg niet naar wat er gezegd wordt.
Zodra het niet in jouw straatje 'past' sluit je je af. Dat doe je hier, en dat deed je bij mijn advies ook door het 'irritant' te gaan vinden dat ik je snobistisch over vind komen. Dat dat door je eigen uitingen komt sta je niet bij stil. Het is echt geen trend van mij om dat over iedereen te zeggen hoor. Wat zegt dat over jouw zelfbeeld en zelfreflectie? Je moet ophouden een beeld te gaan maken van alles en datgene af te wijzen wat dat beeld niet bevestigd.
Kern van de zaak is: Je wijst te snel af. Dat doe je op dit draadje veel althans en mogelijk doe je dat dus ook met een potentiele vriendin. Zodra zij maar mogelijkerwijs niet in jouw "Els-straatje" past. Dat is de voortdurende boodschap die je gegeven wordt. Laat het eens los en je zult zien wat je steeds niet hebt willen zien. No offence en oprecht gemeend!

Je beweert iets wat totaal niet waar is, en zodra ik je laat weten dat dat niet het geval is, ben ik degene die zich afsluit en kortzichtig is? Dus je houdt helemaal niet de mogelijkheid open dat jij verkeerde conclusies hebt getrokken op basis van mijn verhaal, en neemt voor het gemak aan dat jij beter kunt oordelen over wat er in mijn omgaat dan ikzelf? Vind je dat zelf niet een beetje onrealistisch? Dit is dus precies de reden dat ik niets met psychologen heb; ze denken het altijd beter te weten, zonder echt zicht of grip op een situatie te hebben.
Als je werkelijk bruikbaar advies had willen geven, had je de moeite genomen eerst vragen te stellen om een beter beeld van de situatie te krijgen, in plaats van meteen te zeggen dat ik mezelf afsluit van nieuwe personen (wat, als je me in het dagelijks leven kent, echt grote onzin is). Het heeft er niets mee te maken wat wel of niet in mijn straatje past. Het heeft er meer mee te maken dat je mij een waarheid probeert op te dringen die niet correct is. Je mag het dan nog zo goed bedoelen, maar als je ernaast zit, wijs ik je daarop. Als je jezelf niet meteen daarop een 'ja, maar jij stelt je defensief op. Ik heb gewoon gelijk, je wilt het alleen niet inzien'-instelling had aangemeten, was je zelf ook tot die conclusie gekomen.
Lees de rest van mijn verhaal eens, en focus je deze keer niet puur op wat ik over telekids of zuidelijke accenten zeg. Waarom heb ik post-Els zo gigantisch veel meer succes bij het andere geslacht? En waarom heb ik post-Els meer nieuwe meisjes in mijn leven gehad dan daarvoor? Hebben die redenen er misschien iets mee te maken waarom ik iets mis waardoor het niet meer wordt dan een casual relatie? Of is dat slechts een nietszeggende voetnoot, die totaal geen betrekking heeft op mijn mindset nadat het meest indrukwekkende meisje dat ik ooit gekend heb verongelukt is..?
Misschien had ik het niet moeten verwachten in een topic vol gebroken harten (een gevoel dat ik ken, en wat niet heel anders is dan wat ik voel), maar probeer eens een andere reden te bedenken waarom ik in de meisjes van nu uitdaging mis. Grappig trouwens dat jullie zeggen dat ik niet naar jullie luister, terwijl jullie alleen maar de reden herhalen die ik zelf in mijn eerste bericht geopperd heb: ik vergelijk ze met een onhaalbaar ideaal in Els, wat niet eerlijk is tegenover hen
Het is geen onwilligheid om te luisteren, het is gewoon dat het (blijkbaar) iets is wat ik zelf al lang bedacht had, in overweging heb genomen, en verworpen als echte verklaring. Ik ben echt niet zo kortzichtig als sommigen hier lijken te denken. Ik ben rationeel en kundig genoeg om zelf een hoop verklaringen te bedenken, en Els d'r dood maalt al ruim twee jaar door mijn hoofd, dus ik heb elke mogelijke verklaring al voorbij zien komen.
Maar dan toch.. Waarom niet die link leggen? Het lijkt zo simpel. Hoe komt het dat mijn succes bij het andere geslacht exponentieel begint te groeien op het moment dat ik het vertrouwen in serieuze relaties verlies en besluit vanaf nu alleen voor casual scharrelen te gaan? Is dat gewoon toeval? Of is mijn groeiende succes en gevolg van mijn instelling en mijn licht schiftende doelgroep? Hebben die zogenaamde 'pickup artists' gelijk, en ligt de verklaring in de bravoure die ik ontwikkelde omdat het me simpelweg niets meer kon schelen? Of ben ik simpelweg contact gaan maken met meiden die makkelijker te versieren zijn, in plaats van consequent gevoelens te ontwikkelen voor mensen die eigenlijk
out of my league waren? Immers, het is makkelijker mensen te versieren die jou bewonderen dan mensen te versieren die jou als gelijke zien. Met de mogelijkheid van een serieuze relatie van de tafel, en scharrelen als eindpunt, waarom dan niet carnale eigenschappen verkiezen boven intellectuele stimulans? Het geeft een hogere waarschijnlijkheid voor succes, minimaliseert de kans op falen, en je beide partijen hebben een hoop plezier. Vreemd dat niemand dit als verklaring aandraagt..
Ik probeer mensen niet bewust tekort te doen, maar feit blijft wel dat uiterlijke aantrekking de laatste tijd de belangrijkste factor was in het leggen van nieuwe contacten. Natuurlijk, wel binnen mijn eigen sociale milieu, dus wel met ontwikkelde mensen (ja, ik ben snobistisch wat dat betreft), maar in de eerste instantie toch om een fysieke relatie te ontwikkelen, zonder emotionele bagage. Zo is dat met dat huidige meisje ook begonnen, en ik ben daar van het begin eerlijk over geweest.
De reden dat ik mijn verhaal op dit moment besloot te delen met anderen, is dat ik nu al een maand bij mijn ouders ben (ik woon zelf in Antwerpen) om te studeren voor mijn naderende tentamens, en merk dat ik haar mis. Ik ben hier ook enkele keren met vrienden uit gegaan, heb zoals gewoonlijk rond lopen flirten, maar op de momenten dat ik normaal gesproken verder zou gaan, keerden mij gedachten terug bij haar en merkte ik dat ik haar toch leuker vind dan de bedoeling was. Met het oog op DAT probleem ben ik in dit topic gaan posten. Ik leef al anderhalf jaar een behoorlijk leuk, sociaal en vervullend leven na de dood van Els, juist omdat er geen dreiging was van een serieuze relatie. Nu heb ik dus iemand leren kennen die ik leuker blijk te vinden dan oorspronkelijk de bedoeling was, en daarmee zit ik in de knoop. Ik vind haar leuk, maar ben niet klaar voor een serieuze relatie.Is het zo wat duidelijker?

Ik hoef niet te horen dat mensen die telekids niet kennen ook leuk kunnen zijn, en dat ze spekkoek niet kende, gaf mij reden er eentje voor haar te bakken