R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn psycholoog wil me naar een psychiater voor een (her)diagnostisering. Of zoiets.
Ik ben wel eens eerder gediagnostiseerd door een psychiater, bij een andere instelling.
Die diagnose heb ik nu weer. In de tussentijd dacht een psychiater "hier" aan een andere diagnose een paar jaren terug die heb ik ook even gehad geloof ik, maar gelukkig is het terug verandert.
Prutsers* Eigenlijk zouden ze pas mensen boven de 25 een diagnose kunnen geven, niet?
Maar goed, ik vraag me af, is het nou een goed idee nog een keer naar de psychiater te gaan?? Zie er behoorlijk tegenop.
Ik ben wel eens eerder gediagnostiseerd door een psychiater, bij een andere instelling.
Die diagnose heb ik nu weer. In de tussentijd dacht een psychiater "hier" aan een andere diagnose een paar jaren terug die heb ik ook even gehad geloof ik, maar gelukkig is het terug verandert.
Prutsers* Eigenlijk zouden ze pas mensen boven de 25 een diagnose kunnen geven, niet?
Maar goed, ik vraag me af, is het nou een goed idee nog een keer naar de psychiater te gaan?? Zie er behoorlijk tegenop.
Ik weet niet hoe het voor jou is, als jij denkt dat die diagnose handig is om voor een bepaalde behandeling te hebben, dan kun je idd naar die psychiater gaan. (bedoel, als je niet depressief ben, kun je ook moeilijk naar een depressiebehandelgroep gaan) Maar als er verder weinig anders van wordt, dan kan ik me goed voorstellen dat je er geen zin in hebt en het gewoon zo laat als nu.quote:Op dinsdag 8 maart 2011 18:27 schreef ScarFace- het volgende:
Mijn psycholoog wil me naar een psychiater voor een (her)diagnostisering. Of zoiets.
Ik ben wel eens eerder gediagnostiseerd door een psychiater, bij een andere instelling.
Die diagnose heb ik nu weer. In de tussentijd dacht een psychiater "hier" aan een andere diagnose een paar jaren terug die heb ik ook even gehad geloof ik, maar gelukkig is het terug verandert.
Prutsers* Eigenlijk zouden ze pas mensen boven de 25 een diagnose kunnen geven, niet?
Maar goed, ik vraag me af, is het nou een goed idee nog een keer naar de psychiater te gaan?? Zie er behoorlijk tegenop.
hier ben ik het volledig mee eens. Je moet kijken naar wat voor de meerwaarde van nog een psychiater is, als je denkt er iets aan te hebben voor je ontwikkeling zou ik zeggen gaan met die banaan. Maar als je denkt er niet veel aan te hebben op een labeltje na, zou ik het ook laten zitten.quote:Op dinsdag 8 maart 2011 18:52 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Ik weet niet hoe het voor jou is, als jij denkt dat die diagnose handig is om voor een bepaalde behandeling te hebben, dan kun je idd naar die psychiater gaan. (bedoel, als je niet depressief ben, kun je ook moeilijk naar een depressiebehandelgroep gaan) Maar als er verder weinig anders van wordt, dan kan ik me goed voorstellen dat je er geen zin in hebt en het gewoon zo laat als nu.
Ik heb morgen een redelijk spannende dag, moet naar het sozawe om te kijken wat er gedaan kan worden in de tussentijd.
En ik ga een klein leugentje om eigen bestwil doen, aangezien ik contact met een ex-werkgever zou opnemen maar dat zou iedere dag minimaal 25 minuten treinen betekenen en een hele drukke baan. Waar ik op dit moment even niks in zie zitten, ik wil het liefst iets rustigs doen en als het kan geleidelijk opbouwen of maar een paar daagjes. Maar goed, ik zie morgen wel wat er gebeurd.
Het labeltje is best wel oud en we zitten er aan te denken om andere hulp te zoeken buiten reguliere ggz maar aanmelding mag niet met zo'n oud labeltje zegt mn psycholoog.
als ik het zo lees heb je denk ik geen andere optie als je de hulp wilt zoeken buiten GGZ omquote:
Het labeltje is best wel oud en we zitten er aan te denken om andere hulp te zoeken buiten reguliere ggz maar aanmelding mag niet met zo'n oud labeltje zegt mn psycholoog.
Dan denk ik dat er weinig keus is idd en dat je het toch maar gewoon zult moeten doen als je het buiten de reguliere GGZ om wilt doen.quote:
Het labeltje is best wel oud en we zitten er aan te denken om andere hulp te zoeken buiten reguliere ggz maar aanmelding mag niet met zo'n oud labeltje zegt mn psycholoog.
Cafpow, veel succes morgen met je gesprek
het gesprek viel best mee, was meer om tickets enzo in te leveren, en te kijken wat er gedaan gaat worden kwa werk. Ze gaan duseen arbeidsbemiddelaar inzetten, om iets te doen te krijgen. Ik ga vragen om het liefst iets voor 3 tot 4 dagen per week om mezelf niet gelijk over te belasten.quote:
[..]
Dan denk ik dat er weinig keus is idd en dat je het toch maar gewoon zult moeten doen als je het buiten de reguliere GGZ om wilt doen.
Cafpow, veel succes morgen met je gesprek
Maar ik mag dus of volgende week of de week erop weer op gesprek maar dan met de bemiddelaar aanwezig.
Het enige leuke is dat ik ondertussen zonder mijn meest gebruikte email zit omdat iemand zo lollig moest zijn om het bij windows live aan te geven als een spam acount
Hoe gaat het nu met je cafpow, al weer een beetje gewend hier?
ScarFace-, heb je al een beslissing genomen of je je opnieuw laat onderzoeken?
Hier gaat het nog steeds goed, gisteren niet naar therapie geweest omdat ik zo in een flow zat van 9 uur opstaan, ontbijten, sportkleren aan, sporten, douchen, lunchen dat ik helemaal was vergeten dat ik naar therapie moest
Heb weer voor een maand nieuwe AD gekregen en hoop gewoon dat die goede stemming zo blijft nu
ScarFace-, heb je al een beslissing genomen of je je opnieuw laat onderzoeken?
Hier gaat het nog steeds goed, gisteren niet naar therapie geweest omdat ik zo in een flow zat van 9 uur opstaan, ontbijten, sportkleren aan, sporten, douchen, lunchen dat ik helemaal was vergeten dat ik naar therapie moest
Heb weer voor een maand nieuwe AD gekregen en hoop gewoon dat die goede stemming zo blijft nu
Woensdag screenen psychologisch onderzoek.
Ben benieuwd. Aan de ene kant ben ik blij dat het nu eindelijk zo ver is. Aan de andere kant ben ik een beetje bang voor wat de uitkomst met me doet.
Ik ken mezelf, ik kan zo n uitslag heel goed gebruiken om mezelf nog verder naar de put in te trekken.
Ben benieuwd. Aan de ene kant ben ik blij dat het nu eindelijk zo ver is. Aan de andere kant ben ik een beetje bang voor wat de uitkomst met me doet.
Ik ken mezelf, ik kan zo n uitslag heel goed gebruiken om mezelf nog verder naar de put in te trekken.
Dat is wel een nadeel dan ja, als je jezelf door zo'n uitslag nog verder in de put trekt. Veel succes iig!quote:
Woensdag screenen psychologisch onderzoek.
Ben benieuwd. Aan de ene kant ben ik blij dat het nu eindelijk zo ver is. Aan de andere kant ben ik een beetje bang voor wat de uitkomst met me doet.
Ik ken mezelf, ik kan zo n uitslag heel goed gebruiken om mezelf nog verder naar de put in te trekken.
Klinkt allemaal goed en positief, zelfs iets te. Dusdanig dat je je afspraken vergeet wat eigenlijk niet zo handig isquote:
Hoe gaat het nu met je cafpow, al weer een beetje gewend hier?
ScarFace-, heb je al een beslissing genomen of je je opnieuw laat onderzoeken?
Hier gaat het nog steeds goed, gisteren niet naar therapie geweest omdat ik zo in een flow zat van 9 uur opstaan, ontbijten, sportkleren aan, sporten, douchen, lunchen dat ik helemaal was vergeten dat ik naar therapie moest
@Gimmegore, ik zou proberen er niet teveel aan te denken en gewoon maar te gaan. En als de uitslag iets is wat je kan gebruiken om jezelf omlaag te trekken gewoon iedere keer de positieve dingen ervan noteren.
Hier gaat het heel erg dubbel. Aan de ene kant ben ik al redelijk aan het wennen hier tot zover mogelijk is. Ik breng het gros van de tijd thuis door, soms even iets kleins halen.
Maar ik merk dat ik weer terug val in bepaalde patronen uit verveling en somberheid ga ik bijvoorbeeld weer meer eten, wat eigenlijk niet zou moeten.
En ik slaap gewoon van een uur of 12/1 tot een uur of 12/1 ik slaap dus ruim 12 uurtjes, maar ik slaap ze ook echt.
Maar toch sta ik vrij lusteloos op, en ik val piekerend in slaap en wordt piekerend wakker, en ik kan thuis ook mijn ei niet kwijt..want dat maakt het voor mij alleen erger.
En verder tja, ik moet dus van het sozawe aan het werk, maar ik kom best gemotiveerd over enzo maar ik heb er dus echt totaal geen motivatie voor en zin al helemaal niet.
En ik ben eigenlijk gewoon constant somber en heb nergens zin in, doordat ik eigenlijk de hele dag door pieker, zelfs bij het boodschappen doen enzo. En dan is het ook niet leuk om dingen te doen.
En thuis tja, het loopt en gaat. Maar toch niet 100 procent omdat ik steeds meer moeite heb om de ellenlange verhalen van mijn ma aan te horen over van alles en nog wat. En wat de buurman heeft gedaan en wat de ander heeft verteld, en ze lijkt net een papegaai ze kan echt uren over 1 ding praten..en ik ben meer van de kortere gesprekken en niet te diepgaand..want mijn ma analyseert ook echt al het gedrag van iedereen en zoek overal de wie, wat, waar waarom vragen op, en loopt ook altijd met haar normen en waarden rond..en past die toe op iedereen..dus tja daardoor gaat het nogal mis doordat ik soms niet echt luister naar wat ze vertelt. En tuurlijk dat is ook niet helemaal aardig dat erken ik.
Ik ga het lekker niet doen, tenzij ze me echt weet te overtuigenquote:
Hoe gaat het nu met je cafpow, al weer een beetje gewend hier?
ScarFace-, heb je al een beslissing genomen of je je opnieuw laat onderzoeken?
Hier gaat het nog steeds goed, gisteren niet naar therapie geweest omdat ik zo in een flow zat van 9 uur opstaan, ontbijten, sportkleren aan, sporten, douchen, lunchen dat ik helemaal was vergeten dat ik naar therapie moest
@cafpow Dat aparte slaap ritme heb ik ook op het moment. Sommige dagen heel veel(8 uur is dat voor mij), dan weer heel weinig slaap. Maarja. En altijd moe zijn overdag.
Je moet gewoon doen wat voor jou et beste is.quote:Op zaterdag 12 maart 2011 08:30 schreef ScarFace- het volgende:
[..]
Ik ga het lekker niet doen, tenzij ze me echt weet te overtuigen
@cafpow Dat aparte slaap ritme heb ik ook op het moment. Sommige dagen heel veel(8 uur is dat voor mij), dan weer heel weinig slaap. Maarja. En altijd moe zijn overdag.
Ik zit er nu echt even doorheen wil niks van niemand wete. En ga dus maar lekker in bed liggen muziek te luisteren.
Hi. Lees nog steeds mee.
Hier gaat het wel goed. Zit wel lekker in mijn vel. Maar ik doe weinig. Niet dat ik dat echt erg vind, maar andere mensen kunnen daar niet tegen ofzo
.
Ik had een verjaardag. En mensen gaan allemaal vragen wat ik dan doe hele dagen enzo. En dan ben je ineens sociaal verplicht om actiever te worden, zo van 'ja ik ben wel bezig met weer misschien een studie oppakken of solliciteren' ofzo zeg je dan maar. Dusja, dat zorgt er weer voor dat ik liever niet met mensen afspreek, want dan heb je dat gezeur niet. Maar dat zorgt er weer voor dat ik nog minder actief ben. Want ik spreek dan liever niets af met mensen.
Ik laat liever mensen in de waan dat ik de hele week veel werk, dat scheelt een hoop gedoe. Maar ik houd niet van 'liegen'
. Liever ontwijk ik het hele onderwerp, maar dat is ook niet echt prettig.
En dan spreek je iemand op die verjaardag die een baan heeft in een interessegebied van mij. En dan denk ik nu ineens van, damn, misschien moet ik daar iets mee gaan doen. Een cursus ofzo. Maar het gaat zo goed met me, en dat wil ik niet verstoren. Ik voel me alleen goed en lekker in mijn vel als ik niets aan mijn hoofd heb, zoals nu. En zo is het met alles. Als ik een tijdje veel werk, dan denk ik van, he dit ga ik gewoon for life doen. Maar om het dan echt vast te leggen vind ik ook niets, want ik houd erg van mijn vrijblijvende oproepkracht zijn. Ookal betekent dat dat ik soms vrijwel niet werk.
Tuurlijk wil ik huisje kopen, leuk baantje, opleiding hebben, goed verdienen. Maar nu kom ik natuurlijk niet verder. Maarja, hoe breek je in uit deze cirkel.
Hier gaat het wel goed. Zit wel lekker in mijn vel. Maar ik doe weinig. Niet dat ik dat echt erg vind, maar andere mensen kunnen daar niet tegen ofzo
.Ik had een verjaardag. En mensen gaan allemaal vragen wat ik dan doe hele dagen enzo. En dan ben je ineens sociaal verplicht om actiever te worden, zo van 'ja ik ben wel bezig met weer misschien een studie oppakken of solliciteren' ofzo zeg je dan maar. Dusja, dat zorgt er weer voor dat ik liever niet met mensen afspreek, want dan heb je dat gezeur niet. Maar dat zorgt er weer voor dat ik nog minder actief ben. Want ik spreek dan liever niets af met mensen.
Ik laat liever mensen in de waan dat ik de hele week veel werk, dat scheelt een hoop gedoe. Maar ik houd niet van 'liegen'
. Liever ontwijk ik het hele onderwerp, maar dat is ook niet echt prettig.En dan spreek je iemand op die verjaardag die een baan heeft in een interessegebied van mij. En dan denk ik nu ineens van, damn, misschien moet ik daar iets mee gaan doen. Een cursus ofzo. Maar het gaat zo goed met me, en dat wil ik niet verstoren. Ik voel me alleen goed en lekker in mijn vel als ik niets aan mijn hoofd heb, zoals nu. En zo is het met alles. Als ik een tijdje veel werk, dan denk ik van, he dit ga ik gewoon for life doen. Maar om het dan echt vast te leggen vind ik ook niets, want ik houd erg van mijn vrijblijvende oproepkracht zijn. Ookal betekent dat dat ik soms vrijwel niet werk.
Tuurlijk wil ik huisje kopen, leuk baantje, opleiding hebben, goed verdienen. Maar nu kom ik natuurlijk niet verder. Maarja, hoe breek je in uit deze cirkel.
Aankomende woensdag krijg ik een intake bij een kliniek voor angststoornissen.
Er is bij mij al een paniekstoornis geconstateerd een hele tijd terug, dus dat weten we al.
Ik ben behandeld geweest, maar had niet echt het gevoel dat het hielp. Daarna naar Pieter Freijters geweest, die heeft mij er een dikke 2 jaar vanaf geholpen.
En nu in december weer een gigantische terugval gehad. Gelijk aan de AD, de eerste week leefde ik ook op Lorazepam. Daar ben ik gauw mee gestopt want ik sliep alleen nog maar.
Nu gaat het vrij aardig. Ik slik nog steeds AD, heel soms oxazepam als het echt uit de hand loopt. Ik heb nog wel vrij veel paniekaanvallen in normale, veilige situaties.Daar wil ik graag vanaf. Dus vandaar dat ik toch maar weer ben gaan zoeken naar een behandelaar waar ik woensdag dus bij terecht kan.
De extremere dingen zou ik ook graag weer willen doen (pretpark, vliegen etc.). Maar dat zie ik nou nog niet zitten.
Mijn man en ik willen dolgraag naar New York in het najaar. We hebben nog niks geboekt maar het idee alleen al zorgt ervoor dat ik spontaan een aanval krijg. Ik overleef zo'n vlucht niet zonder dat ik compleet onder zeil ben.
Een paar weken terug is er een gat in mijn trommelvlies geconstateerd door de KNO-arts. We zitten nu nog in de fase dat we niet weten of het geopereerd moet worden of niet. Maar ook daar heb ik enorm de bibbers voor. Ik zie daar zo enorm tegen op, ben zo bang dat ik niet meer bij kom.
Ik wil weer gewoon kunnen leven en mijn ding doen. Gewoon kunnen doen waar ik zin in heb. Als we er spontaan voor kiezen om een weekendje Berlijn te doen, dat we dan ook gelijk in een vliegtuig kunnen stappen en weg kunnen. Ik weet ook wel dat je er met de auto heen kunt, en op die manier lossen we het nu op. Maar da's gewoon vermijden. Dus hopen dat ze woensdag iets voor me kunnen betekenen. Aan de ene kant wil ik erin geloven, maar aan de andere kant heb ik het opgegeven omdat ik er al zo lang (soms in mindere mate) mee leef.
Ik wil geen aanval meer krijgen als ik me mijn collega's zit te lunchen en het eigenlijk heel gezellig heb.
Ik wil gewoon in de achtbaan kunnen stappen, omdat ik dat vroeger helemaal geweldig vond.
Ik heb vorig jaar als een klein kind thuis zitten janken omdat ik zo graag in een kermisattractie wilde, maar niet durfde. Ik wilde zo graag met mijn vrienden een drankje doen in de stampvolle kroeg, maar mijn keel werd dicht geknepen.
De enige manier zegt men, is je angsten aan gaan. Maar als jij het gevoel hebt dat je strot wordt dicht geknepen en dat je geen adem meer krijgt, dan gaat dat lastig.
We zullen zien.
Er is bij mij al een paniekstoornis geconstateerd een hele tijd terug, dus dat weten we al.
Ik ben behandeld geweest, maar had niet echt het gevoel dat het hielp. Daarna naar Pieter Freijters geweest, die heeft mij er een dikke 2 jaar vanaf geholpen.
En nu in december weer een gigantische terugval gehad. Gelijk aan de AD, de eerste week leefde ik ook op Lorazepam. Daar ben ik gauw mee gestopt want ik sliep alleen nog maar.
Nu gaat het vrij aardig. Ik slik nog steeds AD, heel soms oxazepam als het echt uit de hand loopt. Ik heb nog wel vrij veel paniekaanvallen in normale, veilige situaties.Daar wil ik graag vanaf. Dus vandaar dat ik toch maar weer ben gaan zoeken naar een behandelaar waar ik woensdag dus bij terecht kan.
De extremere dingen zou ik ook graag weer willen doen (pretpark, vliegen etc.). Maar dat zie ik nou nog niet zitten.
Mijn man en ik willen dolgraag naar New York in het najaar. We hebben nog niks geboekt maar het idee alleen al zorgt ervoor dat ik spontaan een aanval krijg. Ik overleef zo'n vlucht niet zonder dat ik compleet onder zeil ben.
Een paar weken terug is er een gat in mijn trommelvlies geconstateerd door de KNO-arts. We zitten nu nog in de fase dat we niet weten of het geopereerd moet worden of niet. Maar ook daar heb ik enorm de bibbers voor. Ik zie daar zo enorm tegen op, ben zo bang dat ik niet meer bij kom.
Ik wil weer gewoon kunnen leven en mijn ding doen. Gewoon kunnen doen waar ik zin in heb. Als we er spontaan voor kiezen om een weekendje Berlijn te doen, dat we dan ook gelijk in een vliegtuig kunnen stappen en weg kunnen. Ik weet ook wel dat je er met de auto heen kunt, en op die manier lossen we het nu op. Maar da's gewoon vermijden. Dus hopen dat ze woensdag iets voor me kunnen betekenen. Aan de ene kant wil ik erin geloven, maar aan de andere kant heb ik het opgegeven omdat ik er al zo lang (soms in mindere mate) mee leef.
Ik wil geen aanval meer krijgen als ik me mijn collega's zit te lunchen en het eigenlijk heel gezellig heb.
Ik wil gewoon in de achtbaan kunnen stappen, omdat ik dat vroeger helemaal geweldig vond.
Ik heb vorig jaar als een klein kind thuis zitten janken omdat ik zo graag in een kermisattractie wilde, maar niet durfde. Ik wilde zo graag met mijn vrienden een drankje doen in de stampvolle kroeg, maar mijn keel werd dicht geknepen.
De enige manier zegt men, is je angsten aan gaan. Maar als jij het gevoel hebt dat je strot wordt dicht geknepen en dat je geen adem meer krijgt, dan gaat dat lastig.
We zullen zien.
hmm...dit alles over werk en sociale contacten is toch heel erg herkenbaar. Ik werk momenteel zelf niet en studeer ook niet. Maar altijd als je contact neemt met mensen krijg je weer de vraag van joh, wat doe je nu. Meestal zeg ik orienteren op studie voor augustus/september. Maar het liefst mijdt ik dit onderwerp gewoon.quote:
Hi. Lees nog steeds mee.
Hier gaat het wel goed. Zit wel lekker in mijn vel. Maar ik doe weinig. Niet dat ik dat echt erg vind, maar andere mensen kunnen daar niet tegen ofzo
Ik had een verjaardag. En mensen gaan allemaal vragen wat ik dan doe hele dagen enzo. En dan ben je ineens sociaal verplicht om actiever te worden, zo van 'ja ik ben wel bezig met weer misschien een studie oppakken of solliciteren' ofzo zeg je dan maar. Dusja, dat zorgt er weer voor dat ik liever niet met mensen afspreek, want dan heb je dat gezeur niet. Maar dat zorgt er weer voor dat ik nog minder actief ben. Want ik spreek dan liever niets af met mensen.
Ik laat liever mensen in de waan dat ik de hele week veel werk, dat scheelt een hoop gedoe. Maar ik houd niet van 'liegen'
En dan spreek je iemand op die verjaardag die een baan heeft in een interessegebied van mij. En dan denk ik nu ineens van, damn, misschien moet ik daar iets mee gaan doen. Een cursus ofzo. Maar het gaat zo goed met me, en dat wil ik niet verstoren. Ik voel me alleen goed en lekker in mijn vel als ik niets aan mijn hoofd heb, zoals nu. En zo is het met alles. Als ik een tijdje veel werk, dan denk ik van, he dit ga ik gewoon for life doen. Maar om het dan echt vast te leggen vind ik ook niets, want ik houd erg van mijn vrijblijvende oproepkracht zijn. Ookal betekent dat dat ik soms vrijwel niet werk.
Tuurlijk wil ik huisje kopen, leuk baantje, opleiding hebben, goed verdienen. Maar nu kom ik natuurlijk niet verder. Maarja, hoe breek je in uit deze cirkel.
Vooral omdat ik best kan uitleggen hoe dingen momenteel inelkaar zitten en dat ik mischien weg wil en mischien niet, maar dat is zo'n lang verhaal en de meeste mensen staan er ook niet echt op te wachten.
En ze snappen niet waarom ik niet werk omdat ik niet veel zin heb om de hele situatie uit te leggen.
Hmmm...best een pittig verhaal. Deels snap ik het wel, ik heb tijdelijk zoiets gehad dat ik de deur niet uit kon door overstuur te raken en helemaal in paniek. Uiteindelijk is dit vanzelf overgegaan.Maarermoet bij jou iets zijn dat het veroorzaakt en daar moet je toch echt naar op zoek. want je moet dingen bij de kern aanpakken.quote:
Aankomende woensdag krijg ik een intake bij een kliniek voor angststoornissen.
Er is bij mij al een paniekstoornis geconstateerd een hele tijd terug, dus dat weten we al.
Ik ben behandeld geweest, maar had niet echt het gevoel dat het hielp. Daarna naar Pieter Freijters geweest, die heeft mij er een dikke 2 jaar vanaf geholpen.
En nu in december weer een gigantische terugval gehad. Gelijk aan de AD, de eerste week leefde ik ook op Lorazepam. Daar ben ik gauw mee gestopt want ik sliep alleen nog maar.
Nu gaat het vrij aardig. Ik slik nog steeds AD, heel soms oxazepam als het echt uit de hand loopt. Ik heb nog wel vrij veel paniekaanvallen in normale, veilige situaties.Daar wil ik graag vanaf. Dus vandaar dat ik toch maar weer ben gaan zoeken naar een behandelaar waar ik woensdag dus bij terecht kan.
De extremere dingen zou ik ook graag weer willen doen (pretpark, vliegen etc.). Maar dat zie ik nou nog niet zitten.
Mijn man en ik willen dolgraag naar New York in het najaar. We hebben nog niks geboekt maar het idee alleen al zorgt ervoor dat ik spontaan een aanval krijg. Ik overleef zo'n vlucht niet zonder dat ik compleet onder zeil ben.
Een paar weken terug is er een gat in mijn trommelvlies geconstateerd door de KNO-arts. We zitten nu nog in de fase dat we niet weten of het geopereerd moet worden of niet. Maar ook daar heb ik enorm de bibbers voor. Ik zie daar zo enorm tegen op, ben zo bang dat ik niet meer bij kom.
Ik wil weer gewoon kunnen leven en mijn ding doen. Gewoon kunnen doen waar ik zin in heb. Als we er spontaan voor kiezen om een weekendje Berlijn te doen, dat we dan ook gelijk in een vliegtuig kunnen stappen en weg kunnen. Ik weet ook wel dat je er met de auto heen kunt, en op die manier lossen we het nu op. Maar da's gewoon vermijden. Dus hopen dat ze woensdag iets voor me kunnen betekenen. Aan de ene kant wil ik erin geloven, maar aan de andere kant heb ik het opgegeven omdat ik er al zo lang (soms in mindere mate) mee leef.
Ik wil geen aanval meer krijgen als ik me mijn collega's zit te lunchen en het eigenlijk heel gezellig heb.
Ik wil gewoon in de achtbaan kunnen stappen, omdat ik dat vroeger helemaal geweldig vond.
Ik heb vorig jaar als een klein kind thuis zitten janken omdat ik zo graag in een kermisattractie wilde, maar niet durfde. Ik wilde zo graag met mijn vrienden een drankje doen in de stampvolle kroeg, maar mijn keel werd dicht geknepen.
De enige manier zegt men, is je angsten aan gaan. Maar als jij het gevoel hebt dat je strot wordt dicht geknepen en dat je geen adem meer krijgt, dan gaat dat lastig.
We zullen zien.
Verder weet ik niet goed wat te zeggen op het standaard na: sterkte!!!
Ja mijn vorige behandelaar heeft ook zitten vissen in mijn verleden, maar ik heb zelf niet echt het idee dat dat ermee te maken heeft. Ja ik heb een klote jeugd gehad (fysieke/geestelijke mishandeling door beide ouders).
Maar ik weiger gewoon om slachtoffer te worden van mijn verleden. Ik ben nu 26 en kan mijn leven zelf bepalen en inrichten. Ik heb er niets aan als ik aan het verleden terug denk. Ik ben het niet vergeten en vergeven aan hen zal ik het nooit doen. Maar het is ook niet dat ik er continu aan denk. Ik heb een geweldig fijn en mooi leven op het moment, en daar is geen plaats voor mijn verleden.
En ja die paniekstoornis heb ik al vanaf (schatting) mijn 13e. Maar wat moet er dan de oorzaak van zijn? Ik heb werkelijk geen idee.
Waarom ben ik bang als ik in de achtbaan zit en de hendel gaat dicht? Waarom schiet ik dan in paniek? Waarom kan ik niet zomaar een lift in stappen en ben ik bang dat hij blijft hangen? Wat dan nog? Dan komt iemand me er echt wel uit helpen.
Zo in het dagelijkse leven kan ik mij redelijk behelpen door logisch na te denken. Ik kan weer gewoon in een rij bij de kassa gaan staan zonder dat ik het gevoel heb dat ik flauw ga vallen. Dat is ook weleens anders geweest. Dat kan ik nu weer, zonder na te denken. Maar da's ook een vrij veilige situatie, waarin ik zelf kan kiezen of ik ga of blijf staan. Een lift met gesloten deuren, een achtbaan waarvan de hendel dicht is, een vliegtuig waarbij de deuren dicht gaan, dan zit ik gevangen.
Het enige waar ik wel achter ben gekomen, is dat ik in die gevallen ontzettend bang ben om flauw te vallen. En om vervolgens nooit meer bij te komen.
Ik vind dat zo'n eng rot gevoel en het zorgt ervoor dat ik helemaal in paniek raak. Iedere keer als ik weer rustig op de bank zit denk ik bij mezelf: laat jezelf nou eens een keer gaan, val gewoon lekker flauw. Mijn man zegt het ook: Monique laat het gaan, het komt goed.
Op het moment dat ik realistisch na kan denken, durf ik er ook wel aan toe te geven.
Maar als het moment dan eenmaal daar is, als ik op het punt sta om flauw te vallen, dan durf ik niet meer.
Misschien is het goed om te ervaren dat ik weer bij kom, maar ik durf het gewoon niet aan. Die angst zit zo diep. En ik heb geen idee hoe ik daar vanaf kan komen. En door de jaren heen heb ik dat gevoel dus gekoppeld aan situaties waarbij ik geen kant op kan. En die ben ik dus ook niet te boven.
Ik wil mezelf dat geluk gewoon gunnen om de hele wereld rond te vliegen en veel te zien. Ik gun mezelf dat.
Maar dan is daar die belemmering ..
Heel lastig om uit te leggen. Zeker aan mijn omgeving. Vroeger deed ik geheimzinnig over mijn paniekstoornis, maar daar gaan mensen van kletsen. Mocht ik nu een paniekaanval krijgen en het loopt uit de hand, dan klop ik gewoon bij iemand aan en dan zeg ik gewoon wat ik heb. Op de een of andere manier word ik daar dan wat rustiger van (al weten mensen vaak niet wat ze moeten doen).
Mijn directe omgeving, mijn man, mijn vrienden, familie, collega's. Die weten het in ieder geval. En zij kunnen heel veel voor me doen.
Maar dat laatste stukje .. Dat laatste stukje, dat moet ik zelf zien op te lossen en ik heb totaal geen idee hoe.
Ik durf de angst niet aan te gaan. Lastig.
Maar ik weiger gewoon om slachtoffer te worden van mijn verleden. Ik ben nu 26 en kan mijn leven zelf bepalen en inrichten. Ik heb er niets aan als ik aan het verleden terug denk. Ik ben het niet vergeten en vergeven aan hen zal ik het nooit doen. Maar het is ook niet dat ik er continu aan denk. Ik heb een geweldig fijn en mooi leven op het moment, en daar is geen plaats voor mijn verleden.
En ja die paniekstoornis heb ik al vanaf (schatting) mijn 13e. Maar wat moet er dan de oorzaak van zijn? Ik heb werkelijk geen idee.
Waarom ben ik bang als ik in de achtbaan zit en de hendel gaat dicht? Waarom schiet ik dan in paniek? Waarom kan ik niet zomaar een lift in stappen en ben ik bang dat hij blijft hangen? Wat dan nog? Dan komt iemand me er echt wel uit helpen.
Zo in het dagelijkse leven kan ik mij redelijk behelpen door logisch na te denken. Ik kan weer gewoon in een rij bij de kassa gaan staan zonder dat ik het gevoel heb dat ik flauw ga vallen. Dat is ook weleens anders geweest. Dat kan ik nu weer, zonder na te denken. Maar da's ook een vrij veilige situatie, waarin ik zelf kan kiezen of ik ga of blijf staan. Een lift met gesloten deuren, een achtbaan waarvan de hendel dicht is, een vliegtuig waarbij de deuren dicht gaan, dan zit ik gevangen.
Het enige waar ik wel achter ben gekomen, is dat ik in die gevallen ontzettend bang ben om flauw te vallen. En om vervolgens nooit meer bij te komen.
Ik vind dat zo'n eng rot gevoel en het zorgt ervoor dat ik helemaal in paniek raak. Iedere keer als ik weer rustig op de bank zit denk ik bij mezelf: laat jezelf nou eens een keer gaan, val gewoon lekker flauw. Mijn man zegt het ook: Monique laat het gaan, het komt goed.
Op het moment dat ik realistisch na kan denken, durf ik er ook wel aan toe te geven.
Maar als het moment dan eenmaal daar is, als ik op het punt sta om flauw te vallen, dan durf ik niet meer.
Misschien is het goed om te ervaren dat ik weer bij kom, maar ik durf het gewoon niet aan. Die angst zit zo diep. En ik heb geen idee hoe ik daar vanaf kan komen. En door de jaren heen heb ik dat gevoel dus gekoppeld aan situaties waarbij ik geen kant op kan. En die ben ik dus ook niet te boven.
Ik wil mezelf dat geluk gewoon gunnen om de hele wereld rond te vliegen en veel te zien. Ik gun mezelf dat.
Maar dan is daar die belemmering ..
Heel lastig om uit te leggen. Zeker aan mijn omgeving. Vroeger deed ik geheimzinnig over mijn paniekstoornis, maar daar gaan mensen van kletsen. Mocht ik nu een paniekaanval krijgen en het loopt uit de hand, dan klop ik gewoon bij iemand aan en dan zeg ik gewoon wat ik heb. Op de een of andere manier word ik daar dan wat rustiger van (al weten mensen vaak niet wat ze moeten doen).
Mijn directe omgeving, mijn man, mijn vrienden, familie, collega's. Die weten het in ieder geval. En zij kunnen heel veel voor me doen.
Maar dat laatste stukje .. Dat laatste stukje, dat moet ik zelf zien op te lossen en ik heb totaal geen idee hoe.
Ik durf de angst niet aan te gaan. Lastig.
Dit zal wel (weer) arrogant gaan klinken, maar:
Het idee van een (psycho)therapeut zou natuurlijk zijn dat het dichtgaan van een hendel of anderzijds opgesloten worden samen zal hangen met iets uit je jeugd. Dit kan zoiets eenvoudigs zijn als als kind een keertje opgesloten hebben gezeten overigens, niet meteen een hele batterij aan dingen.
Een andere gedachte zou zijn dat je emotionele regulering vanuit de amygdala of daaraan verbonden systemen niet in staat zijn om je te remmen wanneer het nodig is. Tenminste, volgens 'healing without Freud or Prozac' dan. Er staat een kleine samenvatting van dat boek op zijn site, dus bij deze.
Met name het 'sport helpt' is wetenschappelijk hard te maken (gelijkwaardig aan anti-depressivia na enkele weken! ), omega-3 of gebrek aan voedingstoffen -vitamine D bijvoorbeeld- eveneens (wel iets minder effect dan sport) en EMDR wat zijn anecdotischer materiaal betreft (inmiddels zullen daar wel studies voor zijn, maar die ken ik niet). Het verschil is natuurlijk wel dat die laatste een extensie vormt van normale therapie, maar sport en voeding nog altijd niet.
Terwijl het resultaat daarvan vermoedelijk blijvender is dan jezelf bewust proberen te herprogrammeren.
Het idee van een (psycho)therapeut zou natuurlijk zijn dat het dichtgaan van een hendel of anderzijds opgesloten worden samen zal hangen met iets uit je jeugd. Dit kan zoiets eenvoudigs zijn als als kind een keertje opgesloten hebben gezeten overigens, niet meteen een hele batterij aan dingen.
Een andere gedachte zou zijn dat je emotionele regulering vanuit de amygdala of daaraan verbonden systemen niet in staat zijn om je te remmen wanneer het nodig is. Tenminste, volgens 'healing without Freud or Prozac' dan. Er staat een kleine samenvatting van dat boek op zijn site, dus bij deze.
Met name het 'sport helpt' is wetenschappelijk hard te maken (gelijkwaardig aan anti-depressivia na enkele weken! ), omega-3 of gebrek aan voedingstoffen -vitamine D bijvoorbeeld- eveneens (wel iets minder effect dan sport) en EMDR wat zijn anecdotischer materiaal betreft (inmiddels zullen daar wel studies voor zijn, maar die ken ik niet). Het verschil is natuurlijk wel dat die laatste een extensie vormt van normale therapie, maar sport en voeding nog altijd niet.
Terwijl het resultaat daarvan vermoedelijk blijvender is dan jezelf bewust proberen te herprogrammeren.
Fijn om te weten dat er ook een depressie topic is. Ik heb wel een paar vragen mss kunnen die hier beantwoord worden.
Is het mogelijk om een bipolaire stoornis bij je zelf vast te stellen ?
In hoeverre is een depressie genetisch bepaald en beïnvloedbaar van buitenaf ?
Is het mogelijk om een bipolaire stoornis bij je zelf vast te stellen ?
In hoeverre is een depressie genetisch bepaald en beïnvloedbaar van buitenaf ?
Toch ook maar eens meekijken hier, ben al lange tijd bezig met allerlei problematiek bezig en ga nu langzaam richting wat meer echt in het leven gaan staan, heb alleen niet echt mensen in mijn omgeving waarmee ik dit echt bespreken kan dus wellicht dat dat hier kan
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
1 Uur wandelen per dag zorgt ook voor meer rust, en wetenschappelijk gezien betere verbindingen/communicatie tussen de grijze massa in je hoofd, ofzo iets 
Ik ben 3 weken geleden naar de huisarts gegaan en daar het hele verhaal verteld, en ik werd doorverwezen naar een psycholoog. Wachttijd 5 weken, en dat leek zo veilig en ver weg. Krijg ik afgelopen zaterdag een brief binnen, dat er al eerder een plek voor me vrij is. Aanstaande vrijdagmiddag. Ik word nu al nerveus
Idem.quote:
Toch ook maar eens meekijken hier, ben al lange tijd bezig met allerlei problematiek bezig en ga nu langzaam richting wat meer echt in het leven gaan staan, heb alleen niet echt mensen in mijn omgeving waarmee ik dit echt bespreken kan dus wellicht dat dat hier kan
Ik (bouwjaar '81, man) heb een goed jaar, een keer in de week, een psycholoog bezocht maar ben in al die tijd niet veel wijzer geworden. Nu heeft al dat praten wel voor een hoop helderheid gezorgd en is het wel eens fijn om sans gene tegen iemand te kunnen klagen, maar waarvoor ik kwam is niet opgelost.
Ik ben nog steeds veel moe, val om de haverklap in ongelooflijk sombere buien die dagen, weken en soms langer kunnen aanhouden, kan me slecht concentreren en vol zitten met irrationele angsten en schuldgevoelens. Om gek van te worden.
Dit duurt allemaal trouwens al jaaaaren en heeft me ondermeer mijn studie gekost en mijn sociale leven afgezwakt (ik hou het op afstand). Verder werk en studeer ik (met moeite), sport ik drie keer in de week (solo) en woon ik samen.
Niet gedacht dat ik hier ooit nog eens over zou posten pffff...
Ik lees graag herkenning, ervaringen en tips.
[ Bericht 0% gewijzigd door Driepotigedriepoot op 14-03-2011 16:20:46 ]
Ik doe even meerdere quotes in meerdere posts om het wat overzichtelijk te houden hier. Ik hou namelijk niet zo van die ellendig lange posts.
En de tweede vraag zou ik niet weten. Ik heb wel gehoord dat depressies deels erfelijk zijn , maar vaak spelen externe factoren toch een grote rol.
MAar goed, ik ben totaal geen deskundige en dit is alleen de mening/impressie die ik heb.
dit is best een lastige vraag de 1e. Je kan zelf het vermoeden hebben, maar echt jezelf diagnosticeren lijkt me lastig, omdat je zelf met de klachten zit, en je kan je zelf ook van dingen overtuigen die er niet zijn. Doordat je zelf denkt dat X de stoornis is. En dat heb ik zelf gehad, en daarom mogen volgens mij artsen(in de psychologie/psychiatrie en gewone artsen) zichzelf niet behandelen of familieleden.quote:
Fijn om te weten dat er ook een depressie topic is. Ik heb wel een paar vragen mss kunnen die hier beantwoord worden.
Is het mogelijk om een bipolaire stoornis bij je zelf vast te stellen ?
In hoeverre is een depressie genetisch bepaald en beïnvloedbaar van buitenaf ?
En de tweede vraag zou ik niet weten. Ik heb wel gehoord dat depressies deels erfelijk zijn , maar vaak spelen externe factoren toch een grote rol.
MAar goed, ik ben totaal geen deskundige en dit is alleen de mening/impressie die ik heb.
Ik hoop dat je vindt wat je zoekt. In ieder geval kan je hier je ei kwijt...en er zijn altijd wel wat reacties op te vinden later. En sommige kunnen vrij nuttig zijn.quote:
Toch ook maar eens meekijken hier, ben al lange tijd bezig met allerlei problematiek bezig en ga nu langzaam richting wat meer echt in het leven gaan staan, heb alleen niet echt mensen in mijn omgeving waarmee ik dit echt bespreken kan dus wellicht dat dat hier kan
Met mij gaat het echt de goed kant op de laatste tijd. Begin steeds meer zin in dingen te krijgen. Morgen word ik 30 en voor het eerst sinds een aantal jaren heb ik er weer zin in om jarig te zijn .
Maar ik ben er nog lang niet, dat besef ik me wel al te goed hoor
Maar ik ben er nog lang niet, dat besef ik me wel al te goed hoor
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Tja, het is te begrijpen dat je nerveus bent. Ik was het ook wel, maar eenmaal binnen valt het wel mee, je krijgt meestal eerst een hoop standaard vragen...en op bepaald moment geven ze je niet al te veel tijd om te denken omdat je dan dingen te veel kan beinvloeden.quote:
Ik ben 3 weken geleden naar de huisarts gegaan en daar het hele verhaal verteld, en ik werd doorverwezen naar een psycholoog. Wachttijd 5 weken, en dat leek zo veilig en ver weg. Krijg ik afgelopen zaterdag een brief binnen, dat er al eerder een plek voor me vrij is. Aanstaande vrijdagmiddag. Ik word nu al nerveus
En je moet maar denken er is geen goed of fout, jij bent er, om de reden dat iets jou dwars zit, en zij moeten weten wat om er wat aan te kunnen doen
En ik ga al zo lang naar de psycholoog meer dan 2 jaar maar eigenlijk ben ik nog steeds iedere keer beetje nerveus(in de zin van wat gaat er deze keer gebeuren en besproken worden enzo.)
Ik kan me hier niet helemaal in herkennen aangezien ik met andere problemen zit. Maar een psycholoog is een persoon die in jou moet zien te kijken(niet fysiek dan), en daarvoor moet er een soort klik zijn, je moet ongeveer op een lijn zitten met de persoon.quote:
[..]
Idem.
Ik (bouwjaar '81, man) heb een goed jaar, een keer in de week, een psycholoog bezocht maar ben in al die tijd niet veel wijzer geworden. Nu heeft al dat praten wel voor een hoop helderheid gezorgd en is het wel eens fijn om sans gene tegen iemand te kunnen klagen, maar waarvoor ik kwam is niet opgelost.
Ik ben nog steeds veel moe, val om de haverklap in ongelooflijk sombere buien die dagen, weken en soms langer kunnen aanhouden, kan me slecht concentreren en vol zitten met irrationele angsten en schuldgevoelens. Om gek van te worden.
Dit duurt allemaal trouwens al jaaaaren en heeft me ondermeer mijn studie gekost en mijn sociale leven afgezwakt (ik hou het op afstand). Verder werk en studeer ik (met moeite), sport ik drie keer in de week (solo) en woon ik samen.
Niet gedacht dat ik hier ooit nog eens over zou posten pffff...
Ik lees graag herkenning, ervaringen en tips.
Ik zelf ben voor de 3e keer nu bij een psycholoog, en de 1e daar ben ik 2x geweest en nooit meer teruggegaan, de 2e daar klikte het redelijk mee, maar niet helemaal maar die is van baan veranderd. En degene waar ik nu ben, ja daar klikt het wel redelijk mee, tenminste ik voel me op mijn gemak en dat bevorderd de terapie heel erg, in positieve zin.
Het is gewoon kwestie van de terapie vinden die bij je past.
Hier gaat het wel redelijk nu, nog ups en downs en de downs kunnen aardig hard en diep zijn. Maar het grootste punt waar ik mee zit is gaan of blijven en aan de hand daarvan kan ik weer verder kijken. Maar ik weet niet wat te doen en wordt er gewoon depressief van en zit met in mijn ogen obsesieve gedachten. En volgende keer bij de psycholoog wil ik dat dus even bespreken
ha, bos! Alvast gefeliciteerd! En waar kunnen we taart gaan etenquote:
Met mij gaat het echt de goed kant op de laatste tijd. Begin steeds meer zin in dingen te krijgen. Morgen word ik 30 en voor het eerst sinds een aantal jaren heb ik er weer zin in om jarig te zijn .
Maar ik ben er nog lang niet, dat besef ik me wel al te goed hoor
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.maar ben blij om te horen dat het goed gaat
quote:
[..]
ha, bos! Alvast gefeliciteerd! En waar kunnen we taart gaan etenIeder supermarkt heeft wel taart, dus ga morgen maar een taart kopenSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.maar ben blij om te horen dat het goed gaat"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Fijn dat het de goede kant opgaat en alvast gefeliciteerd met je verjaardag! En fijn dat je er eindelijk weer eens zin in hebt om jarig te zijnquote:
Met mij gaat het echt de goed kant op de laatste tijd. Begin steeds meer zin in dingen te krijgen. Morgen word ik 30 en voor het eerst sinds een aantal jaren heb ik er weer zin in om jarig te zijn .
Maar ik ben er nog lang niet, dat besef ik me wel al te goed hoor
Thanx voor je uitleg.quote:
Ik doe even meerdere quotes in meerdere posts om het wat overzichtelijk te houden hier. Ik hou namelijk niet zo van die ellendig lange posts.
[..]
dit is best een lastige vraag de 1e. Je kan zelf het vermoeden hebben, maar echt jezelf diagnosticeren lijkt me lastig, omdat je zelf met de klachten zit, en je kan je zelf ook van dingen overtuigen die er niet zijn. Doordat je zelf denkt dat X de stoornis is. En dat heb ik zelf gehad, en daarom mogen volgens mij artsen(in de psychologie/psychiatrie en gewone artsen) zichzelf niet behandelen of familieleden.
En de tweede vraag zou ik niet weten. Ik heb wel gehoord dat depressies deels erfelijk zijn , maar vaak spelen externe factoren toch een grote rol.
Maar goed, ik ben totaal geen deskundige en dit is alleen de mening/impressie die ik heb.
En hoe kunnen we die externe factoren dan op zo een manier beïnvloeden dat ze voor ons voordelig uitpakken ?
hm, dat is een zeer interesante vraag. Zo 1,2,3 kan ik er niet echt antwoord op geven. Het hangt er ook vanaf over wat voor soort externe factoren je hebt. Mischien dat het met een voorbeeld wat makkelijker gaat..quote:
[..]
Thanx voor je uitleg.
En hoe kunnen we die externe factoren dan op zo een manier beïnvloeden dat ze voor ons voordelig uitpakken ?
Thxquote:
Ik hoop dat je vindt wat je zoekt. In ieder geval kan je hier je ei kwijt...en er zijn altijd wel wat reacties op te vinden later. En sommige kunnen vrij nuttig zijn.
Het voor mij zo'n beetje voor het eerst dat ik me een beetje ga richten op het niet bezig zijn met angsten, depressie en allerlei andere zaken, wat omdat het zo nieuw is nogal wennen is. Het praten erover eigenlijk alleen al. Ben al een tijd in therapie en er is heel veel veranderd, en bij elke laag van verstoord die afgepeld wordt voel ik eerst een tijd de angst die daaronder zit, om daar vervolgens mee aan de slag te gaan. Met de bedoeling dat het uiteindelijk allemaal weer goed op z'n plaats zit natuurlijk
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Ik wil even melden dat ik eigenlijk wel van mijn depressie hersteld ben Sinds 1 maart heb ik echt een knop omgezet, heb ik weer een ritme, eet gezond en op vaste tijden, sport 3 keer in de week, slaap goed en zit gewoon lekker in mijn vel Moet nog 4 keer naar de depressiegroep, maar dat is gewoon afbouwen nu. Heb nog wel gesprekken met de psycholoog, maar dat is niet speciaal vanwege mijn depressie maar meer gericht op grenzen stellen, mening en gevoelens uiten etc.
Voorlopig blijf ik nog wel even Sertraline gebruiken, tot ik echt een tijdje stabiel ben. Ik zal hier nog wel blijven meelezen en af en toe iets posten, maar zal hier niet meer heel actief zijn zoals toen ik nog echt depressief was. Iedereen heel veel sterkte en succes!
Sinds 1 maart heb ik echt een knop omgezet, heb ik weer een ritme, eet gezond en op vaste tijden, sport 3 keer in de week, slaap goed en zit gewoon lekker in mijn vel Moet nog 4 keer naar de depressiegroep, maar dat is gewoon afbouwen nu. Heb nog wel gesprekken met de psycholoog, maar dat is niet speciaal vanwege mijn depressie maar meer gericht op grenzen stellen, mening en gevoelens uiten etc. Voorlopig blijf ik nog wel even Sertraline gebruiken, tot ik echt een tijdje stabiel ben. Ik zal hier nog wel blijven meelezen en af en toe iets posten, maar zal hier niet meer heel actief zijn zoals toen ik nog echt depressief was. Iedereen heel veel sterkte en succes!
Oh maar dit is ook niet mijn eerste psycholoog, wel de eerste waarbij ik een klik heb. De eerste sprak helaas liever over zijn eigen verleden als Psycholoog voor Nederlandse soldaten in Srebrenica en de tweede kwam niet verder dan ademhalingsoefeningen. Het is bij beiden bij twee, drie bezoekjes gebleven.quote:
Ik kan me hier niet helemaal in herkennen aangezien ik met andere problemen zit. Maar een psycholoog is een persoon die in jou moet zien te kijken(niet fysiek dan), en daarvoor moet er een soort klik zijn, je moet ongeveer op een lijn zitten met de persoon.
Ik zelf ben voor de 3e keer nu bij een psycholoog, en de 1e daar ben ik 2x geweest en nooit meer teruggegaan, de 2e daar klikte het redelijk mee, maar niet helemaal maar die is van baan veranderd. En degene waar ik nu ben, ja daar klikt het wel redelijk mee, tenminste ik voel me op mijn gemak en dat bevorderd de terapie heel erg, in positieve zin.
Het is gewoon kwestie van de terapie vinden die bij je past.
Wat ik nu merk is dat we alleen maar in rondjes blijven praten en dat er geen schot meer in de zaak zit en dat maakt me erg somber.
Aan wat voor andere therapievormen moet ik denken? En wanneer gaat iemand eigenlijk over op antidepressiva, als praten alleen niet werkt?
Fijn om te horen dat het zo goed met je gaatquote:
Ik wil even melden dat ik eigenlijk wel van mijn depressie hersteld ben
Voorlopig blijf ik nog wel even Sertraline gebruiken, tot ik echt een tijdje stabiel ben. Ik zal hier nog wel blijven meelezen en af en toe iets posten, maar zal hier niet meer heel actief zijn zoals toen ik nog echt depressief was. Iedereen heel veel sterkte en succes!
Oh, en niet zomaar stoppen he
maar dat was je al niet van plan.
Ik denk, ff hier gluren, en wat ziet mijn oog?quote:
Ik wil even melden dat ik eigenlijk wel van mijn depressie hersteld ben
Voorlopig blijf ik nog wel even Sertraline gebruiken, tot ik echt een tijdje stabiel ben. Ik zal hier nog wel blijven meelezen en af en toe iets posten, maar zal hier niet meer heel actief zijn zoals toen ik nog echt depressief was. Iedereen heel veel sterkte en succes!
Wat onwijs fijn voor je!
Succes met het stabiel houden!
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Hoe zouden jullie somberheid omschrijven?
Ik als tegenover gestelde van verliefdheid, gevoel.
Het enige wat helpt is opiaten voor euforie en vermindering van angst + bartiburaten om te slapen
hihi sorry voor mijn abstracte gelul.
Hitler nam trouwens wel bartiburaten + speed injecties
en waar is dit vlaggetje dan voor
Ik als tegenover gestelde van verliefdheid, gevoel.
Het enige wat helpt is opiaten voor euforie en vermindering van angst + bartiburaten om te slapen
hihi sorry voor mijn abstracte gelul.Hitler nam trouwens wel bartiburaten + speed injecties
en waar is dit vlaggetje dan voor
Dankjewel en nee, zomaar stoppen was ik sowieso al niet van plan. Ik heb nu nog voor 2 maanden liggen, tegen die tijd gebruik ik het een half jaar. Van te voren werd ook gezegd na 4-6 maanden rustig afbouwen als het dan goed ging, dus dat ga ik gewoon doenquote:
[..]
Fijn om te horen dat het zo goed met je gaat
Oh, en niet zomaar stoppen he
Dankjewelquote:
[..]
Ik denk, ff hier gluren, en wat ziet mijn oog?
Wat onwijs fijn voor je!
Succes met het stabiel houden!
maar dat afbouwen, gaat dat met begeleiding? Of puur op jezelf?quote:
[..]
Dankjewel en nee, zomaar stoppen was ik sowieso al niet van plan. Ik heb nu nog voor 2 maanden liggen, tegen die tijd gebruik ik het een half jaar. Van te voren werd ook gezegd na 4-6 maanden rustig afbouwen als het dan goed ging, dus dat ga ik gewoon doen
[..]
Dankjewel
Hier hebben we het er laatst over gehad met de psycholoog dat ik bij grote veranderen bijvoorbeeld bij de laatste reis, soms enorm kan gaan stressen en dan ook echt helemaal overstuur raken..en dat het voor mij zeer lastig is om dat te controleren, heb zelf van alles geprobeerd maar bijvoorbeeld met externe factoren werkt het beter dan als ik mezelf tot rust probeer te krijgen en mijn hoofd zogenaamd te legen...dat werkt het hele proces juist tegen.
En de psycholoog had het toen over evt. medicatie daarvoor proberen. En ik had toen zoiets van nee, hoeft niet echt. Zowieso is het alleen bij vrij grote veranderingen en als ik zeg maar het onbekende tegemoet ga. Maar die veranderingen zijn er niet zo heel vaak, waardoor ik niet veel aan de medicatie heb. Voor 2x per jaar ofzo, en uitzichzelf gaat die histerie en of stress vanzelf weg...dus tja vondt het beetje overbodig.
Want het moment van de stap richting de verandering nemen is het probleem, als ik er eenmaal mee bezig ben of onderweg ben valt het meestal wel mee. Ik kan volgende week dus weer naar de psycholoog, en wil dan even aftasten wat zij van het wel niet gaan vindt. want ik heb echt geen seconde rust op dit moment in mijn hoofd dan..en ben ech heel erg moe.
Ik neem aan dat dat net als het opbouwen gewoon onder toezicht van de huisarts blijftquote:
[..]
maar dat afbouwen, gaat dat met begeleiding? Of puur op jezelf?
Vandaag had ik het intakegesprek bij de angstkliniek. Fijn gesprek gehad, heb bepaalde dingen weten te plaatsten waarvan ik dat eerst niet kon.
Er is 1 hele grote maar ...
Er is alleen een zgn deeltijdbehandeling of voltijdbehandeling. Deeltijd houdt in dat je 4 maanden lang ma/di/do/vrij onder behandeling bent.
De gedragstherapeut legt bij mij het besluit neer, of het dat allemaal wel waard is.
Kan ik er voor de rest van mijn leven mee leven dat ik waarschijnlijk nooit meer in een achtbaan stap.
Durf ik het zelf ooit te proberen om, al dan niet onder zware rustgevende medicatie (denk aan lorazepam waarvan ik na 5 minuten al lig te slapen), in een vliegtuig te stappen?
Ik heb de paniekstoornis een plekje in mijn leven kunnen geven. Ik kan gewoon naar het werk, naar de supermarkt, de bioscoop etc. Ik heb zo wel mijn 'truukjes' zodat ik rustig blijf, om het te overleven.
De gedragstherapeut is van mening dat ik al ontzettend goed bezig ben geweest om de aanvallen op te vangen, en heeft wat dat betreft weinig nieuwe handvaten voor me.
Wel kwamen we tot de conclusie dat er wellicht toch onderliggende problemen zijn, die je mn in mijn gedrag terug ziet. Ik ben een ontzettende pleaser, ik moet nieuwe dingen van mezelf in 1 keer goed doen, ik ben een enorme controlfreak, ook al zie ik dit zelf niet zo. Maar al pratende kom je dan toch samen tot die conclusie. Ik ondervind er zelf niet echt hinder van (buiten die paniekstoornis dan), de mensen om mij heen ook niet. Maar je kunt het ook geen gezond gedrag noemen. Het is dus eigenlijk vrij onschuldig allemaal, is het het dan waard om ermee verder te gaan en hoe gaan we dat dan aanpakken?
Dus wellicht zouden we door kunnen gaan op mijn gedrag, maar daar ben ik op mijn werk ook al mee bezig. Binnenkort ga ik hiervoor een cursus vol;gen om mijn softskills te ontwikkelen/om te buigen.
Ik heb het er vanmiddag met mijn man over gehad. Wat mij bv stoort, is dat hij een reislustig persoon was voordat hij mij leerde kennen. Ging vier keer per jaar op vakantie en vloog de hele wereld rond. Voor mijn gevoel belemmer ik hem hier nu in, omdat ik dat allemaal neit zo zie zitten. Maar hij heeft mij gezworen dat dat echt niet zo is, dat ik zo echt niet hoef te denken. En toch blijft dat gevoel knagen ..
Dus, als ik alle voors tegen de na's moet gaan zetten, denk ik dat het een 'nee' gaat worden.
Dat ik er gewoon het beste van moet zien te maken, en dat er prima mee te leven valt (wat opzich ook zo is).
En die keren dat ik dan toch een aanval heb .. Tja dat is dan zo.
Ik denk dat het geen zin heeft om me om te praten, ik had tijdens het gesprek eigenlijk al mijn keuze gemaakt.
Er is 1 hele grote maar ...
Er is alleen een zgn deeltijdbehandeling of voltijdbehandeling. Deeltijd houdt in dat je 4 maanden lang ma/di/do/vrij onder behandeling bent.
De gedragstherapeut legt bij mij het besluit neer, of het dat allemaal wel waard is.
Kan ik er voor de rest van mijn leven mee leven dat ik waarschijnlijk nooit meer in een achtbaan stap.
Durf ik het zelf ooit te proberen om, al dan niet onder zware rustgevende medicatie (denk aan lorazepam waarvan ik na 5 minuten al lig te slapen), in een vliegtuig te stappen?
Ik heb de paniekstoornis een plekje in mijn leven kunnen geven. Ik kan gewoon naar het werk, naar de supermarkt, de bioscoop etc. Ik heb zo wel mijn 'truukjes' zodat ik rustig blijf, om het te overleven.
De gedragstherapeut is van mening dat ik al ontzettend goed bezig ben geweest om de aanvallen op te vangen, en heeft wat dat betreft weinig nieuwe handvaten voor me.
Wel kwamen we tot de conclusie dat er wellicht toch onderliggende problemen zijn, die je mn in mijn gedrag terug ziet. Ik ben een ontzettende pleaser, ik moet nieuwe dingen van mezelf in 1 keer goed doen, ik ben een enorme controlfreak, ook al zie ik dit zelf niet zo. Maar al pratende kom je dan toch samen tot die conclusie. Ik ondervind er zelf niet echt hinder van (buiten die paniekstoornis dan), de mensen om mij heen ook niet. Maar je kunt het ook geen gezond gedrag noemen. Het is dus eigenlijk vrij onschuldig allemaal, is het het dan waard om ermee verder te gaan en hoe gaan we dat dan aanpakken?
Dus wellicht zouden we door kunnen gaan op mijn gedrag, maar daar ben ik op mijn werk ook al mee bezig. Binnenkort ga ik hiervoor een cursus vol;gen om mijn softskills te ontwikkelen/om te buigen.
Ik heb het er vanmiddag met mijn man over gehad. Wat mij bv stoort, is dat hij een reislustig persoon was voordat hij mij leerde kennen. Ging vier keer per jaar op vakantie en vloog de hele wereld rond. Voor mijn gevoel belemmer ik hem hier nu in, omdat ik dat allemaal neit zo zie zitten. Maar hij heeft mij gezworen dat dat echt niet zo is, dat ik zo echt niet hoef te denken. En toch blijft dat gevoel knagen ..
Dus, als ik alle voors tegen de na's moet gaan zetten, denk ik dat het een 'nee' gaat worden.
Dat ik er gewoon het beste van moet zien te maken, en dat er prima mee te leven valt (wat opzich ook zo is).
En die keren dat ik dan toch een aanval heb .. Tja dat is dan zo.
Ik denk dat het geen zin heeft om me om te praten, ik had tijdens het gesprek eigenlijk al mijn keuze gemaakt.
@Twinkle, zo te horen heb je er goed over nagedacht en dan vind ik elke beslissing die je maakt goed. En zo te horen klinkt het ook als een goede beslissing als je er maar een paar keer per jaar echt last van hebt en je al goed bezig bent. Voor die andere zaken kun je ook wel minder zware therapieën volgen, of gewoon alleen gesprekken met een psycholoog ofzo. Dus kan me goed voorstellen dat je het niet ziet zitten om hiervoor zo'n intensieve behandeling te gaan doen.
Sinds vandaag hebben we bij cognitieve therapie een nieuwe therapeut en zijn manier van werken is echt superfijn Eerst vulden we gewoon het 5G-schema in en gingen we gedachten uitdagen. Een gedachte van mij als "ik moet weer stoppen met school en kom thuis werkloos op de bank met een uitkering te zitten" werd dan bijvoorbeeld gerationaliseerd naar "de kans dat ik met school moet stoppen en thuis op de bank met een uitkering kom te zitten is erg klein"
Maar om daar dan ook echt in te geloven vond ik altijd lastig. Zo'n schema invullen vind ik niet zo moeilijk, maar er ook echt in geloven wel. De nieuwe therapeut voegde vandaag nog wat toe aan het 5G-schema. Ik moest een doemscenario wat ik had helemaal gaan uitdenken, vanaf de gebeurtenis tot aan het ergste van mijn doemscenario. En dan moest ik voor elke stap aangeven hoe erg ik er in geloofde dat dat zou gebeuren.
Bijvoorbeeld:
Ik krijg een e-mail dat mijn tussentoets 53% overeenkomst heeft met internetbronnen en dat de docent me voor plagiaat naar de examencommissie wil sturen. Dat dat zou gebeuren, geloofde ik voor 80% in. Als ik naar de examencommissie wordt gestuurd, geloofde ik voor 100% dat mijn tussentoets ongeldig werd verklaard. Als dat gebeurd mag ik hem herkansen. Dat ik daarvoor zou zakken, geloofde ik voor 50%. Daarna mag ik hem nog 1 keer herkansen, dat ik hem dan weer niet zou halen geloofde ik voor 20%. Als ik hem dan weer niet haal moet ik stoppen met de opleiding, omdat ik dan mijn P niet in 2 jaar kan halen. Dat dat zou gebeuren geloofde ik voor 60% Als ik moet stoppen met mijn opleiding moet ik gaan werken, maar vanwege mijn persoonlijke omstandigheden zie ik mezelf geen fulltime werk doen. Ook is het vinden van een baan zonder een opleiding afgerond te hebben erg lastig. Ik geloofde ook voor 50% dat de crisis nog zou voortduren en dat reïntegreren ook niet lukt. Dat zou dan elk jaar zou moeten zijn en dan zou ik uiteindelijk thuis komen te zitten met een uitkering.
Als je het zo bekijkt, dan moet er wel heel veel gebeuren voordat dat zo is en is die kans dus erg klein. En nou geloof ik dat meer dan wanneer ik alleen tegen mezelf had moeten zeggen dat de kans klein is. Uiteindelijk is dit ook niet gebeurd, maar heb ik na een gesprek met de docent nog een kans gekregen.
Jammer alleen dat ik hierna nog maar 1 keer cognitieve therapie heb omdat ik daarna met de groep moet stoppen. Maar heb nog wel gesprekken met een psycholoog, dus ga even voorstellen dat ik met haar ook op deze manier ga uitdagen. Want dit is wel een erg goede methode voor mij
Sinds vandaag hebben we bij cognitieve therapie een nieuwe therapeut en zijn manier van werken is echt superfijn
Eerst vulden we gewoon het 5G-schema in en gingen we gedachten uitdagen. Een gedachte van mij als "ik moet weer stoppen met school en kom thuis werkloos op de bank met een uitkering te zitten" werd dan bijvoorbeeld gerationaliseerd naar "de kans dat ik met school moet stoppen en thuis op de bank met een uitkering kom te zitten is erg klein" Maar om daar dan ook echt in te geloven vond ik altijd lastig. Zo'n schema invullen vind ik niet zo moeilijk, maar er ook echt in geloven wel. De nieuwe therapeut voegde vandaag nog wat toe aan het 5G-schema. Ik moest een doemscenario wat ik had helemaal gaan uitdenken, vanaf de gebeurtenis tot aan het ergste van mijn doemscenario. En dan moest ik voor elke stap aangeven hoe erg ik er in geloofde dat dat zou gebeuren.
Bijvoorbeeld:
Ik krijg een e-mail dat mijn tussentoets 53% overeenkomst heeft met internetbronnen en dat de docent me voor plagiaat naar de examencommissie wil sturen. Dat dat zou gebeuren, geloofde ik voor 80% in. Als ik naar de examencommissie wordt gestuurd, geloofde ik voor 100% dat mijn tussentoets ongeldig werd verklaard. Als dat gebeurd mag ik hem herkansen. Dat ik daarvoor zou zakken, geloofde ik voor 50%. Daarna mag ik hem nog 1 keer herkansen, dat ik hem dan weer niet zou halen geloofde ik voor 20%. Als ik hem dan weer niet haal moet ik stoppen met de opleiding, omdat ik dan mijn P niet in 2 jaar kan halen. Dat dat zou gebeuren geloofde ik voor 60% Als ik moet stoppen met mijn opleiding moet ik gaan werken, maar vanwege mijn persoonlijke omstandigheden zie ik mezelf geen fulltime werk doen. Ook is het vinden van een baan zonder een opleiding afgerond te hebben erg lastig. Ik geloofde ook voor 50% dat de crisis nog zou voortduren en dat reïntegreren ook niet lukt. Dat zou dan elk jaar zou moeten zijn en dan zou ik uiteindelijk thuis komen te zitten met een uitkering.
Als je het zo bekijkt, dan moet er wel heel veel gebeuren voordat dat zo is en is die kans dus erg klein. En nou geloof ik dat meer dan wanneer ik alleen tegen mezelf had moeten zeggen dat de kans klein is. Uiteindelijk is dit ook niet gebeurd, maar heb ik na een gesprek met de docent nog een kans gekregen.
Jammer alleen dat ik hierna nog maar 1 keer cognitieve therapie heb omdat ik daarna met de groep moet stoppen. Maar heb nog wel gesprekken met een psycholoog, dus ga even voorstellen dat ik met haar ook op deze manier ga uitdagen. Want dit is wel een erg goede methode voor mij
Hallo allemaal, ik ben ook depressief, had al een eigen topic geopend, maar zag niet dat er een centraal topic was, dus hierbij mijn op;
Ik ben al langer dan 5 jaar depressief. Ben nu 22 en nog steeds dezelfde gevoelens. Ik heb het gevoel dat mijn leven zo goed als doelloos is. Zit in de bijstand vanwege een handicap, geen school en geen werk dus. Alles wat ik heb geprobeerd is zo goed als mislukt, de liefde van mijn leven ben ik kwijtgeraakt en stiekem hoop ik nog dat het goedkomt maar acht die kans zeer klein. Elke dag wordt ik wakker met een leegte van binnen, het lijkt wel alsof ik gevoelloos ben en ik heb dit altijd goed weten te verbergen maar laatst is het gewoon aan me te zien dat ik depri ben. Ik verwaarloos mezelf zowat, ik eet totaal niet goed en gezond, ben flink afgevallen ook en het maakt me niet eens meer uit. Zelfmoord zou ik nooit doen maar ik denk er elke dag aan. Mensen maken ook vaak misbruik van mijn behulpzaamheid, ik ben namelijk niet zo assertief en mensen profiteren daarvan. Heb geen vrienden, niks te doen en geen vrouwtje in mn leven. Elke dag is een lege dag. Verder heb ik een communicatiestoornis en ben ik heel onzeker van mezelf. Ik heb het gevoel dat ik gewoon niet in deze maatschappij was en wil eigenlijk niets liever dan naar een eiland als hawaii, maar dat is vrijwel onmogelijk voor mij dus zit ik hier vast. Ik wil niet klagen en weet dat velen het erger dan mij hebben maar dat neemt mijn problemen niet weg. Ben eigenlijk al 5 jaar levensmoe.
Pyschologen ben ik bij geweest en die irriteren me meer dan dat ze helpen met al hun lulverhalen. Medicijnen helpen ook niet echt, ik kan alleen maar geduldig zijn en hopen dat het beter wordt. Maar geduld is het allermoeilijkste wat er is.
Ik ben al langer dan 5 jaar depressief. Ben nu 22 en nog steeds dezelfde gevoelens. Ik heb het gevoel dat mijn leven zo goed als doelloos is. Zit in de bijstand vanwege een handicap, geen school en geen werk dus. Alles wat ik heb geprobeerd is zo goed als mislukt, de liefde van mijn leven ben ik kwijtgeraakt en stiekem hoop ik nog dat het goedkomt maar acht die kans zeer klein. Elke dag wordt ik wakker met een leegte van binnen, het lijkt wel alsof ik gevoelloos ben en ik heb dit altijd goed weten te verbergen maar laatst is het gewoon aan me te zien dat ik depri ben. Ik verwaarloos mezelf zowat, ik eet totaal niet goed en gezond, ben flink afgevallen ook en het maakt me niet eens meer uit. Zelfmoord zou ik nooit doen maar ik denk er elke dag aan. Mensen maken ook vaak misbruik van mijn behulpzaamheid, ik ben namelijk niet zo assertief en mensen profiteren daarvan. Heb geen vrienden, niks te doen en geen vrouwtje in mn leven. Elke dag is een lege dag. Verder heb ik een communicatiestoornis en ben ik heel onzeker van mezelf. Ik heb het gevoel dat ik gewoon niet in deze maatschappij was en wil eigenlijk niets liever dan naar een eiland als hawaii, maar dat is vrijwel onmogelijk voor mij dus zit ik hier vast. Ik wil niet klagen en weet dat velen het erger dan mij hebben maar dat neemt mijn problemen niet weg. Ben eigenlijk al 5 jaar levensmoe.
Pyschologen ben ik bij geweest en die irriteren me meer dan dat ze helpen met al hun lulverhalen. Medicijnen helpen ook niet echt, ik kan alleen maar geduldig zijn en hopen dat het beter wordt. Maar geduld is het allermoeilijkste wat er is.
Gisteren was ik nog blij dat ik eindelijk de GGZ-brief gekregen heb. Vandaag gebeld en te horen gekregen dat ik pas in juni terecht kan :S
Weet niet hoe ik die tijd ga overbruggen.
Ben mijn relatie en baan kwijtgeraakt en heb geen energie meer om te studeren of uberhaupt iets te doen.
Bweh.
Weet niet hoe ik die tijd ga overbruggen.
Ben mijn relatie en baan kwijtgeraakt en heb geen energie meer om te studeren of uberhaupt iets te doen.
Bweh.
"But what is happiness except the simple harmony between a man and the life he leads?" - Albert Camus
Ik heb ook zo'n lastige periode gehad.quote:
Gisteren was ik nog blij dat ik eindelijk de GGZ-brief gekregen heb. Vandaag gebeld en te horen gekregen dat ik pas in juni terecht kan :S
Weet niet hoe ik die tijd ga overbruggen.
Ben mijn relatie en baan kwijtgeraakt en heb geen energie meer om te studeren of uberhaupt iets te doen.
Bweh.
Echt aan te raden is om van het mooie weer te genieten
je hoeft niet heel je leven heel actief te zijn een periode wat tijd voor jezelf nemen is niks mis mee.Sterkte het komt echt goed(met jullie allemaal!!)
Precies, en soms krijg je tussendoor nog een brief dat je wat eerder terecht kan.quote:
[..]
Ik heb ook zo'n lastige periode gehad.
Echt aan te raden is om van het mooie weer te genieten
Sterkte het komt echt goed(met jullie allemaal!!)
hier ga ik het volgende gesprek heel hard zijn met mezelf en gewoon keihard wat meningen vragen over bepaalde dingen waar ik mee zit. Want meestal beginnen we te praten met hoe het gaat enzo en dan op bepaald moment eindigen we bij heel andere onderwerpen dan waar ik eht eigenlijk over wil hebben
Ik hoop het. Hoe eerder hoe beter. Ben mijzelf zo zat momenteel. Alles gaat kapot wat ik lief heb, meestal door eigen toedoen. Ik wil af van het destructieve, wil stabiel zijn en gelukkig in het leven staan. Ben deze gang van zaken na 15 jaar wel zat..quote:
[..]
Precies, en soms krijg je tussendoor nog een brief dat je wat eerder terecht kan.
hier ga ik het volgende gesprek heel hard zijn met mezelf en gewoon keihard wat meningen vragen over bepaalde dingen waar ik mee zit. Want meestal beginnen we te praten met hoe het gaat enzo en dan op bepaald moment eindigen we bij heel andere onderwerpen dan waar ik eht eigenlijk over wil hebben
"But what is happiness except the simple harmony between a man and the life he leads?" - Albert Camus
Werkte het voor mij maar zo. Ik ben veel te vaak perioden gehad in mijn leven dat ik minder actief was, en dat heeft me zo veel gekost.. Daarom ben ik ook 25, geen rijbewijs, geen normale baan, nog bezig met een studie, wonend in een klein achterkamertje. Dat ben ik ook meer dan zat!quote:
[..]
Ik heb ook zo'n lastige periode gehad.
Echt aan te raden is om van het mooie weer te genieten
Sterkte het komt echt goed(met jullie allemaal!!)
"But what is happiness except the simple harmony between a man and the life he leads?" - Albert Camus
Ach, zie het zo in, je wilt er tenminste hard aan gaan werken en dat zou niet kunnen als je dit alles zou negeren.quote:
[..]
Ik hoop het. Hoe eerder hoe beter. Ben mijzelf zo zat momenteel. Alles gaat kapot wat ik lief heb, meestal door eigen toedoen. Ik wil af van het destructieve, wil stabiel zijn en gelukkig in het leven staan. Ben deze gang van zaken na 15 jaar wel zat..
Tja, ik snap dondersgoed wat je bedoeld met dit punt. Ik zit er zelf ook wel mee hoor. Ben zelf 24, heb wel een mbo diploma maar doordat ik diploma bijna cadeau kreeg stelt het niks voor voor mij. En een baan, of studie heb ik al helemaal niet. En ik woon nog thuis bij ma.quote:
[..]
Werkte het voor mij maar zo. Ik ben veel te vaak perioden gehad in mijn leven dat ik minder actief was, en dat heeft me zo veel gekost.. Daarom ben ik ook 25, geen rijbewijs, geen normale baan, nog bezig met een studie, wonend in een klein achterkamertje. Dat ben ik ook meer dan zat!
Dus tja zou ideaal is de situatie ook niet, maar je moet er de wil en moed voor hebben omdat te veranderen.
Hier was het een drukke dag, welke mij extra veel moeite heeft gekost omdat ik me toch niet helemaal lekker in mijn vel voel en maar niet kan stoppen met piekeren en nadenken over wat te doen. Wel of niet blijven.En dat is dondersgoed te merken want bij alles komt dat onderwerp weer naar voren.
Wat ik trouwens onlangs ook erg merk bij mezelf is dat ik een soort van gevoel heb aandacht te kort komen, maar niet kwa ouders ofzo. Maar gewoon kwa iemand om over dingen te praten. TUurlijk via dit forum kan je je ei kwijt en discussieren over dingen maar het is toch anders als met een vriend/vriendin ofzo erover te praten..en dat mis ik redelijk..en daarom zoek ik telkens iemand om over dingen te kunne praten.
En momenteel ben ik alles zo zat, mijn dag duurt gemiddeld van 12 uur 's middags tot een uur of 7/8 na eten waarna ik op de bank wat series kijk, en dan ;s avonds in bed achter de laptop.
En ik moet nu een baan zoeken van het sozawe maar onbewust grijp ik elk excuus aan om niks te doen omdat ik geen motivatie heb. En full time werken zie ik helemaal niet zitten en part-time en tijdelijk is vrij lastig.
Maar goed wil deze week een redelijk confronterend gesprek met mijzelf en de psycholoog aangaan omdat ik nu echt in 2 punten duidelijkheid wil krijgen...voor mezelf.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |